Ten/ta/to z jaśniejszym kołtunem zaczęłałąło coś mówić, ale zajęty redukcją zbyt długo ciągnącego się żartu Wirkucipałek zdał sobie o tym sprawę dopiero wtedy, gdy dotarł do niego elfi wyziew. Już chciał odpowiedzieć coś zgodnego z jego wybitnie krasnoludzkim wychowaniem, tylko że musiał przyspieszyć. Wyglądało to jakby nie słuchał, a kręcił mocniej palcem. W końcu osiągnął taką częstotliwość, że aż poleciał dymek, aż zniecierpliwiony wsadził sobie ostatni skrawek językowej pecyny i go chwilę poukładał w gębie. Wtedy rozległa się burza i wtedy Wirkucipałek stracił gacie.
Pociągnął parę razy nosem, po czym wzniósł w górę swą pięść, w kierunku odlatującej bielizny wygrażając, głosem który zmienił się na bardzo niski i tubalny.
-WSZYSTKIE MAJTKI BĘDĄ PŁAKAĆ-OSOBIŚCIE ODBIORĘ WAM KLEJKNUTA CHAOSU

Gdy nie myślał o jedzeniu, Wirkucipałek jeszcze będąc Firkucipałkiem wykazywał się wybitnym pragmatyzmem. Jeśli kiedyś usłyszał coś, co oddawało w późniejszym terminie jego uczucia w jakiejś sprawie, poddawał dawną treść swoistemu recyklingowi, wyrażając aktualne uczucia komunikatem z przeszłości, niekoniecznie wypowiedzianym przez niego samego. Do sprawy majtek i klejknuta wrócimy później.

Kontakt z przedwieczną praświadomością zaowocował jeszcze wyrazem gratulacji w stronę czarodzieja-naturysty.
-Jak jesteś taki łogniomiot, to pie*dolnij kurczaczka na obiad.

W końcu, tłumaczący z pancernikowanego na nasze, elf zaczął gadać z sensem. Krasnoludek, jak kazał krasnoludzki zwyczaj, pokłonił się towarzyszowi, który tak ochoczo się przedstawił.
Po czym upozorował oddanie gazu.
-Ej Elfujaro! Spadaj z kopalni i nie pomyl żołędzia z żołądzią jak będziesz swój ukochany lasek rozdeptywać. A tak w ógóle gdzie się inne elfafkulce podziały co? Co zjadło? Leśne ["czeski pług"]?
W końcu znowu pociekły mu łzy do oczu i znów jego głos uzyskał rejestry wyższe.
-STĘSKNIŁEM SIEEEEEEEEEEEEEEEEEE
Wirkucipałek objął Partridge'a za łydki i nie chciał puścić. Wyglądało na to że elf musiał go w ten sposób doprowadzić do chatki, o ile w ogóle brał pod uwagę taką możliwość, żeby krasnoluda nie wsadzić do budy dla psa, choćby prowizorycznej.

Po wejściu do chatki, Wirkucipałek odturlał się w stronę szafki na buty. Nie było tam jednak szafki na buty, wobec czego doszedł do wniosku że jednak na razie nie jest butem i wstał. Niedługo to jego wstanięcie trwało, gdyż usiadł na jakimś zydlu, nie zwracając uwagi na to, czy siada na siedzisku czy na nodze, oraz czy spróchniały mebel przypadkiem by się nie rozpadł.
To, co mówił elfąg wymagało jakiejś odpowiedzi, choćby z grzeczności.
Nic nie wiedział o wyprawie przeciw jakiemuś czarnoksiężnikowi.
Dla poprawienia zdolności umysłowych zaczął stukać się w łeb jakby był z zewnątrz niedźwiedziem a w środku zgniłą puchową pecyną, zastanawiającą się po co żreć miód który w ogóle nie smakuje wobec braku kubków smakowych.
Ale najważniejsze jest to, że stukał się w łeb i osiągnął taką częstotliwość, że nie powstydziłby się jej przerośnięty dzięcioł, wyhodowany przez jakiegoś przedsiębiorczego druida na młot pneumatyczny. Kiedy już wreszcie znajdujący się pod sklepieniem jego czaszki fistaszek zaskoczył, dorzucił swoje trzy złote zęby do dyskusji.
-Kiedyś wujek Stefar obiecał mi zabawkę. Do dzisiaj jej nie dostałem. A jak mamy iść do Ka-rno-ku-cięż-nika, to zróbmy jak wujek Stefar. Czyli nie idźmy.

Mag już czekał na nową parę homoseksualną w ich szeregach. W przeciwieństwie do tych kretynów, którzy nie potrafią nawet znaleźć sobie siedzisk dla dupy, on usiadł na jedynym krześle w pomieszczeniu, które nie wyglądało na spróchniałe. Perfidnie wepchnął się na nie przed pancernikiem, jednak domyślał się, że długo go nie utrzyma. Wszystko w tej chacie mogło za chwilę runąć, w tym jego krzesełko, którego dzwięki już zwiastowały samodestrukcje.

Gdy Wirkupałek turlał się po podłodze, mag zaczął zastanawiać się, czy nie przechodzi właśnie szeroko rozwiniętej terapii w psychiatryku. Jeżeli wyśle się grupę kretynów na przygodę, to albo zginą, albo uwierzą, że ich debilizm jest przydatny. Z kolei siedzący na garnku Patryś zaczął mówić jakieś swoje mokre marzenia. Zbysław nie zamierzał się poddać, nie teraz, gdy dowiedział się, jak palić kurwy.
- Spokojnie elfig, nie potrzebujemy broni. - Powiedział z miną, jakby właśnie się dowiedział, gdzie czarnoksiężnik trzyma swoje jajca. - Poznałem zatajune sztuki magikowskie i nauczyłem się zaawansowanego przyswajania informacji.
Patridge chyba mu nie wierzył, dlatego Zbysiu postanowił, że zaprezentuje mu co potrafi. Miał z tym poczekać do postoju w lesie, ale ten chyba nigdy nie nastąpi. Na lasy państwowe przyjdzie jeszcze czas.

Mag zerwał się dramatycznie ze swojego zdobycznego siedziska i podniósł ręce przed siebie. Wycelował najpierw w elfa, ale potem stwierdził, że przyda mu się jeszcze i przerzucił celownik na ścianę (drewnianą, jak mniemam). Zbysław nie uważał zbytnio na zbiórkach hałcełskich, więc nie zorientował się, że drewno płonie. W zamian za to stanął w rozkroku i zaczął gotować swoją wątrobę do wydalenia zaklęcia, ignorując przy tym jego sine, poharatane oraz dyndające jajca.
- Płoń, kurwo, płoń! - Wykrzyczał, jakby zamierzał się dobierać do elfa.

Krasnoludek nie zamierzał słuchać się sugestii pokiereszowanego golasa. Spojrzał na niego z wyrazem złości, ale chociaż chciał wyglądać groźnie, bardziej przypominało to przypatrywanie się komuś, kto właśnie stwierdził, że ma znieść jajo. Trudno byłoby poważnie traktować nabzdyczonego krasnala, choć był wówczas poważny, bo odmienne zdanie wyrażone przez Zbysława było dla niego tak irytujące, jak różnice zdań co do tego, która armia w krasnoludzkiej grze bitewnej "Legiony Ziemniaczków" jest najlepsza.

Nie wiedział czemu zawsze jest wyśmiewany, gdy wystawia do walki wojowników z armii Szoguna Minety.

Nadąsał się, zacisnął pięści, oparł je na bokach i podszedł do Zbysława. Zamiast jednak mu strzelić swoją przypadkowo zgodną z tytułem sesji hardą piąchą, zaczął machać łokciami, udając kurczaka. Nie implikował mu jednak tchórzostwa, a zarzucił adwersarzowi w wymianie zdań, iż jego wypowiedzi oparte są na błędnych przesłankach, w wyniku czego ich treści nie można uznać za zgodną z rzeczywistym stanem faktycznym.
-Gadasz pełno bzdur! Za tobą jest czerwony kur! Gul gul gul! Gul gul gul!
Kontynuując mylenie odgłosów różnych gatunków drobiu, Wirkucipałek kiwał się w lewo i w prawo, wciąż machając przy tym łokciami. Nikt nie mógł mu przecież zabrać tej przyjemności, by raz zabrać komuś zabawkę, a nie mieć ją zabraną. Możliwość bycia choć przez chwilę wujkiem Stefarem była wszak tak blisko, zbyt blisko by krasnolud był w stanie z niej zrezygnować bez walki o swoją rację. Nawet jeśli była ona po prostu durna.