Wszyscy mogli zobaczyć fizjonomię krasnoluda i stracić ten ostatni gram nadziei o którego posiadaniu nie mieli pojęcia, aż zrobiło się za późno.

Spojrzenie które nie zaznało logicznego myślenia, utkwione ponad nosem podobnym niezgrabnej klamce z mięsa, w wianuszku z poszarpanej, skołtunionej w sznury tłustej brody. A poza tym jegomość pokurczony na planie kwadratu, nie osiągnął bowiem jeszcze wieku w którym anatomia
krasnoluda osiąga kwadraturę koła, żrąc plony tego co wyrwał z wnętrza ziemi.

Nie kwestionował tego co zastał, ot dwie brzydkie dziewczyny robią jakieś dziewczyńskie rzeczy, a ich pragnienia - nie jego sprawa. Ta brzydsza walczy z demonami krzesłem. Druga z nich bawi się w podajnik taśmy do oczu. Już chciał skorzystać, ale odezwały się kwestie związane z upływem czasu. Niosący się korytarzami radosny śpiew piekielnych skurwysynów wywołał wspomnienia z poprzedniego życia, poprzedniego świata, poprzedniej tożsamości.

W tym to poprzednim świecie, Wirkucipałek, będący wówczas Firkucipałkiem, wśród rozlicznych tortur psychicznych cieszył się co jakiś czas wyprawianymi fałszywymi urodzinami, kiedy akurat nie sprzedawano go w niewolę za garniec rosomaczego łajna.

Czasem pobratymcy robili mu taki urodzinowy kawał, nie robili go częściej tylko po to by im to nie spowszedniało.
Za każdym razem była to okazja do sprawienia Firkucipałkowi przykrości. Raz
jednak dopuścili się czegoś, co dla Firkucipałka, niezależnie od aktualnego wcielenia, sprawiało ból na samo wspomnienie, że kiedykolwiek o tym wspominał.
Logiczne, że krasnolud na dźwięk słów "sto lat" mógł się obrazić. Byłoby niewątpliwie gafą śpiewanie człowiekowi "obyś zdechł przed czterdziestką" albo pieśni "czterysta lat basta dla takiego przychlasta" na urodzinach elfa.

Ale krasnoludy nie obchodziły urodzin, a Firkucipałek i tak nie umiał liczyć. Raz na fałszywe urodziny niezmiernie się ucieszył, skosztował pysznego ciasta, po czym został
odepchnięty od stołu bo ciasto zjedli pobratymcy. Kolejnego dnia jednak utrzymywali, że Firkucipałkowi to wszystko się jedynie śniło, i przygotowali nowe ciasto, tym razem do zjedzenia dla Firkucipałka w całości.

Oczywiście był w tym feler - na ciasto składał się seler.

Pobratymcy Firkucipałka nabyli najbardziej sążnisty seler jaki byli w stanie znaleźć i ociosali go tak, by miał kształt urodzinowego ciasta. Firkucipałek połknął je w całości i to był jedyny raz w życiu kiedy konsumpcja czegokolwiek autentycznie zagroziła jego funkcjom życiowym.

Odtąd na sam dźwięk nucenia "sto lat" czuł w kubkach smakowych selerową nutę. Nutę, która prowokowała go do rozpaczliwych jęków oraz, na co warto zwrócić uwagę, do próby wyciągnięcia języka. I wtedy język Firkucipałka okazywał się jakąś nieziemską, niezwykle ciągotliwą materią, gdyż krasnolud wyciągał język a ten zdawał się nie kończyć. Także mimo zbliżających się
demonów, Firkucipałek obecnie będący Wirkucipałkiem tkwił w miejscu i zalewając się łzami rozpaczy, lamentując z pominięciem artykulacji, wydobywał z gębowej jamy coraz to kolejne decymetry swojego języka.

Słowa wróżki przydały krasnalowi nowych sił. Nowego sensu egzystencji w nowym świecie. Do bólu zajechana w książkach fantasy Zasada Równowagi bez względu na swoje bolesne zajechanie, znalazła swoje zastosowanie.
Jeśli pojawiło się za dużo selera, musiał się pojawić kefir. Posiłek dla Wirkucipałka daleko przyjemniejszy. Powód, aby robić cokolwiek, a nie siedzieć na siedzeniowatym klocu klocowatego siedzenia i płakać.

Obdarzony nowym sensem egzystencji przez wróżkę o głosie sugerującym pozytywne aspekty bliższego zapoznania, Wirkucipałek przestał płakać i postanowił działać. Przede wszystkim należało żywo wydostać się z trzewi Gunwnorii, aktualnie stanowiących jeszcze większe gunwno niż zwykle.

Nie mogąc dokonać zwyczajowej czynności retrakcji swojego języka, owinął go wokół ramion, tworząc improwizowane, mięsiste i błyszczące się wiadomo czym ponczo. Następnie, nadal słuchając głosiku chwytającego za... jakiś organ na pewno, postanowił trzymać się dwóch osobników, którzy na pewno jakąś płeć posiadali (Firkucipałek jeszcze nie był do końca pewien jaką bo się na tym za bardzo nie znał

choć nie posądzajmy go na wyrost o znanie się na czymkolwiek

.
Wypełniając nakaz trzymania, złapał obu obecnych za łydki, podniósł, po czym zaczął biec byle gdziekolwiek.

Pech zażądał swego. Tam, gdzie biegł Wirkucipałek wyposażony w dwóch towarzyszy niedoli, architektoniczny łuk z którego krasnoludzka wysoko postawiona młodzież melała na warstwy niższe, przebiegał akurat nad halą, gdzie demony jakich nie wymyśliłoby się po zupie z akodinów moczonych w syropie na kaszel, zabawiały się rujnując wszystko co było Gunwnorii warte. Nie mogli nie zauważyć czegoś, co nie pachniało siarką aż tak mocno jak ich własne wydzieliny z otworów, jakich nazw słownik nawet najmniej kulturalnych zielonoludzi nie byłby w stanie opisać.
Wirkucipałek biegł jednak dalej, a jego własny język tworzył warstwę ochronną, która chroniła go niczym becik przed podrzuceniem z rąk ubzdryngolonego ojca zbyt blisko pod sufit. Sufit był dostatecznie blisko, a Partridge i Zbysław musieli chronić swoje czoła przed zdarciem. W końcu pojawiło się światło. Początkowe przecinki dźwiękowe, rzucane na widok oślepiającego światła, zmilkły pod radością, że przed śmiercią uda się skosztować jeszcze wolności.
Jakimś cudem kupa gnoju rzucana przez wentylację urosła tak duża (i obrosła do tego), że nie rozpieprzyli się na podroby ze sklepu Ikea z serii "zrób to sam".
Ale co to byłby za koniec problemów z Gunwnorią? Twierdza nie powiedziała swego ostatniego słowa. Zmieniła się w coś bliższego wieloznaczności swej nazwy, a jej akordem pożegnalnym okazał się wielki, ptasi łeb na długiej, wężowo wyłaniającej się szyi. Ryknął potężnie, a swoim ostrym dziobem złapał za koniec krasnalowego języka. Tenże rozciągnął się, aż Wirkucipałek uległ zadzierzgnięciu - nie myślał o selerze, język nie rozwijał się dalej. Wypuścił Zbysława i Partridge'a, którzy upadli na zielonej niczym nikłe wówczas nadzieje trawce. Pozostał mu w rękach ewentualny egzemplarz elfiego obuwia oraz brud ze stopy Zbysława. Z pełnym impetem, krasnolud uderzył w ptaszysko. Ręce, wyposażone w brud i but, trafiły do ptasich nozdrzy. Siedzenie krasnala trafiło centralnie tam, gdzie znajdował się energetyczny splot demonicznej mocy monstrualnego ptaka. Prosto w trzecie oko! Dotąd pełen energii ptak zatrzymał się. Wypuścił z dzioba Firkucipałka, nadal kurczowo trzymającego przynajmniej but. Próbował zamknąć dziób raz, drugi i trzeci, co jednak okazało się konwulsją. Z wnętrz Gunwnorii dobiegł przytłumiony ryk, porównywalny do nagłego zgłębiania tajemnicy wszechświata przez stado ogromnych, tłustych kaczorów, nakarmionych silosem sfermentowanego ziarna. W końcu zrobiło się cicho, a ptaszysko sflaczało i wturlało się z powrotem do tunelu wentylacyjnego. Ze wszystkich otworów, jakie posiadała upadła krasnoludzka twierdza, zaczęły wydobywać się zielone obłoki. A pośród tych obłoków duszki, które unosiły się ku niebiosom i piskliwymi głosikami wysyłały wyrazy najgłębszej wdzięczności.
-Dzielni wojownicy! Wirkucipałku, Partridge'u i Zbysławie! Dziękujemy za wyzwolenie nas z trzewi Awrukbatrosa, który miał nasze umęczone dusze jeno za bakteryjną florę, czyszczącą nieoczyszczalne!

Trzej bohaterowie po prostu leżeli, jakby zmęczyli się po pływaniu synchronicznym na trawie. Zaduch twierdzy albo dobiegał z niej, albo jeszcze ich nie opuścił. Czuli się, jakby dokonali epickiego czynu, chociaż co oni właściwie zrobili? Każdy sam wiedział.

Jeszcze trzeba było uwzględnić jedną możliwość. To wszystko mogło być jedynie widzeniem Wirkucipałka wędrującego w odległych stanach świadomości, nie mającym nic wspólnego z tą najbardziej bolesną dla niego z rzeczywistości. Jak było naprawdę? Co jeszcze mogło wyjść z ciemności twierdzy Gunwnoria?

Krasnoludek już nie pierwszy raz został pochłonięty przez marzenia. Jednak zwizualizowawszy swój sukces

nauczył się tego gdy był wysłany na królika doświadczalnego w zakonie wyjątkowo podłych i oślizgłych mentalnie psioników/nekromantów

musiał pogodzić się z tym, że on nie jest jeszcze prawdą. Za to przedstawiony na tabliczce obrazek wielce zainteresował Wirkucipałka. Nie z powodu widoku krasnoluda z kuflem piwa, bowiem jak ktoś chciałby być oryginalny i nie utożsamiać krasnoludów z piciem piwa to niech najbliższe gorące wiosenne noce spędzi ta osoba na zastanawianiu się nad tym, co ma do zaoferowania światu poza spinaniem pośladów na własno epicko sage fątosy której i tak nikt nie przeczyta tylko klawiatura od wciskania się zaśmiardnie. To jest coś tak zwykłego że nie ma sensu tego w ogóle zauważać.
Ok. Do Wirkucipałka wracając, niczego tak nie zapragnął, jak dotrzeć do prostokątnego kształtu wskazanego na tabliczce. Ten prostokąt zdał mu się ważniejszy niż spełnienie innych aktualnych potrzeb.
Obrócił się i nie mniej skory do pląsów, niż w trakcie działania wesołej tabletki, nie zwracając uwagi na dążenia domniemanych współtowarzyszy, głosem przyciężkim i zarazem piskliwym, zachęcał do podjęcia wspólnego biegu ku celowi.
-Ej biegniemy do prostokąciku! Do prostokąciku biegniemy, ej! Chodźcie, kto ostatni ten Firkuci- NIEEEEEEEEEEE *zakasłał i przy okazji naciągnął czapkę na oczy aż przestał* Kto ośtatni, ten po prostu gupi gupek! I pobiegł, tam gdzie dążyło jego nadwerężone, lecz i oszlifowane latami traum serce. To było oczywiste. Inni też pobiegną. Potem zdecydują, czy chcą być dzisiaj chłopcem czy dziewczynką, jak to człowieki i elfy widać mają w zwyczaju. Jeśli nie pobiegną, przynajmniej wygra. I jego będzie - prostokącik! Ruszyłby, gdyby nie potknął się o własny jęzor. Nie mógł go jeszcze schować, była to dość czasochłonna procedura. W pośpiechu zawiązał go w wielki kłębek, po czym, trzymając go przed sobą, pobiegł w swoim wielkim wyścigu.