- Dziękuję, sir - powiedział Axim, przyjmując swoją działkę monet. Szybko też przytroczył mieszek pełen złota do pasa, zaraz obok miecza.
- Nie wiem, co moi towarzysze myślą o służbie pod panem - zagaił, prostując się już w pełnym i wypolerowanym rynsztunku. Zmierzył arystokratę wzrokiem. Choć Jarnar zwracał się do niego z grzecznością, w głosie najemnika było słychać raczej wojskową dyscyplinę, niźli szczerą sympatię.
- Ale porozmawiać na pewno warto - skinął głową. - Zgłosimy się do pana z samego rana. - Po tych słowach Axim zasalutował Rafael’owi dwoma palcami i bez pytania oddalił się.


Axim Jarnar spacerował brzegiem jeziora. Szedł zamyślony ze spuszczoną głową. Bawił się czymś w dłoni – orczym uchem. Axim widział podobne trofea u tego krasnoluda, Rag’a. Najwidoczniej zbieranie takich ozdób, było w podziemnym mieście żołnierską dyscypliną.
Axim uśmiechnął się pod nosem i przewlókł przez ucho sznurek, który następnie przywiązał do swojego pasa.
- Prawie odebrałeś moje życie. Niech pamięć o tobie nie zaginie - powiedział do siebie, przystając nad wodą i wpatrując się w jej mętną toń. Jego napierśnik lśnił jak dawnej, jednak Axim’owi przydałaby się kąpiel, choćby w zimnej wodzie. Wątpił jednak, by wejście do jeziora było dobrym pomysłem. Nie wiadomo, co za stworzenia czaiły się tuż pod jego taflą, nie wspominając już o tym, że cały Wodny Kryształ musiał wpuszczać do niego swoje ścieki. Cóż, kąpiel musiała poczekać. Zamiast tego najemnik skierował się do centrum. Potrzebował kupić nowe buty. Stare zniszczyły się doszczętnie, kiedy brodził w kanałach.


Będąc na rynku, Axim przeliczył swoje pieniądze. Była to niezła sumka, dodając do otrzymanej od Rafael’a setki garść monet znalezionych na górze. Dlatego najemnik postanowił wykorzystać je rozsądnie.
Przede wszystkim nabył nowe buty. Dla żołnierzy ten element ubioru był bardzo ważny, choć może Axim był po prostu amatorem dobrego obuwia. Miał trochę problemów ze znalezieniem rozmiaru na ludzką stopę, ale w końcu się udało. Krasnoludzki szewc zarzekał się, że w tej parze butów Axim odczuje niespotykaną dotąd swobodę ruchu. Jarnar musiał przyznać, że faktycznie były bardzo wygodne, o wiele bardziej od jego starych. Były lekkie i miały miękką podeszwę, przez co stawianie kroków było mniej męczące.

Rozkoszując się dobrym zakupem, raźnie ruszył dalej. Nie przeszedł jednak dwudziestu kroków, kiedy ktoś złapał go za ramię i pociągnął w swoją stronę. Axim już sięgał po miecz, jednak odwracając wzrok dostrzegł tylko starego, pochylonego człowieczka, który był obwieszony różnymi gratami. Uśmiechał się do najemnika szeroko i gestem ręki zachęcił go, by ten się pochylił.
- Potrafię poznać ludzi takich jak ty, dobry panie - zaczął człowieczek.
- Mów jaśniej, starcze, albo dobrym będę, jeśli cię potraktuję tylko butem - odparł hardo najemnik, opierając dłoń o rękojeść wysłużonego miecza.
- Och tak, tak, butny, waleczny, odważny, tak, tak - przemawiał dalej starzec, widocznie niezrażony słowami Axim’a. - Nie uciekasz przed walką, pierwszy w szeregu stając, kiedy w swojej sprawie batalię toczysz. Znam takich jak ty, widzę to w oczach, w postawie...
- Do rzeczy - zniecierpliwił się Jarnar.
- … otóż, mam tu coś specjalnie dla ciebie, mój dobry panie - powiedział nieznajomy i wyciągnął spod poły płaszcza jakiś przedmiot. - Pierścień, zwany też Słonecznym Pierścieniem! - wyjaśnił wyraźnie podekscytowany.

Axim prychnął i wyprostował się.
- Starcze, musisz być naprawdę ślepy, jeśli pomyliłeś mnie z jakimś przeklętym arystokratą, któremu zależy na błyskotkach.
- O nie, o nie! To nie jest zwykła błyskotka, mój panie - odparł ten, uśmiechając się konspiracyjnie. - Toż to magiczny pierścień, patrz! - Powiedziawszy to, naciągacz założył pierścień na swój poskręcany palec, a po chwili czerwony kryształ przytwierdzony do obrączki rozbłysnął słabym, szkarłatnym światłem.
- Daje swojemu posiadaczowi moc, zwiększając jego siłę i energię witalną. Nosząc go, ciężej cię będzie w boju powalić, mój panie. Sprawdź sam! - Staruszek zsunął pierścień i podał go Aximowi. Ten przez chwilę ważył go w dłoni, ale wreszcie westchnął i nałożył na swój lewy palec wskazujący.
Poczuł coś. Jakby mrowienie, którego źródłem był pierścień. Po chwili wszystko się uspokoiło, jednak on odczuł, jak jego mięśnie się rozpierają, naciskając na koszulę i napierśnik. Pierścień był magiczny, starzec nie kłamał. Chyba, że po prostu robił go teraz w konia, a to wszystko było sztuczką.
- Ile za niego chcesz? - zapytał Axim, spoglądając podejrzliwie na handlarza.
- Skromne 40 złotych monet, panie - odpowiedział natychmiast, pochylając służalczo głowę.
Jarnar zastanawiał się przez chwilę. To nie była mała sumka, jednak z drugiej strony przedmioty magiczne nigdy nie należały do najtańszych. Na pewno mógł ją wykorzystać w jakiś innych sposób, ale nie wiedząc czemu, postanowił zaufać człowieczkowi.
- Niech ci będzie, starcze. Nie spytam też, skąd go wziąłeś - odparł Axi i wysupłał ze swojej sakwy wyliczoną kwotę. Wręczył pieniądze handlarzowi, a ten zręcznie przejął monety i błyskawicznie wrzucił je do swojej kieszeni.
- Dzięki ci, panie. Zaiste mądrze czynisz, biorąc ten pierścień ze sobą. Zobaczysz, wiele razy życie dzięki niemu zachowasz! - zachwalał starzec, jednak najemnik już dawno go nie słuchał, odwracając się do niego plecami i ruszając w swoją stronę.


Axim krążył jeszcze po rynku przez jakiś czas. Nic już jednak nie kupił, jego sakiewka i tak była znacznie lżejsza. Zamiast tego udał się na plac treningowy. Postanowił przez chwilę poćwiczyć, rozgrzewając swoje ledwo co wyleczone kończyny. Tam spotkał Rolland’a, doświadczonego wojownika i instruktora. Jak się okazało, Rolland udzielał lekcji walki każdemu, kto był chętny. Oczywiście brał za to niemałą zapłatę. Na początku Jarnar był co do tego sceptycznie nastawiony. Sam już nie był młody, lata jego nauki dawno przeminęły. Był starym wygą z własnym stylem. Ale wtedy zobaczył Rolland’a w walce. Instruktor powalił dwóch kandydatów jednym ciosem, jakby to było nic. Najemnik był pewien podziwu jego umiejętności.
- Kto powiedział, że starego psa nie nauczysz nowych sztuczek, co? - mruknął do siebie pod nosem i wyłuskał swoje niemal ostatnie pieniądze.
Kolejne kilka godzin zeszły na ćwiczeniach.


Było już późno. Wyczerpany po długim treningu i zakupach, Axim skierował swe kroki do „Studni Rdzy”, jedynej rozsądnej tawerny, jaką znalazł w okolicy. Tam opłacił posiłek i pokój na noc. Był bardzo zmęczony, myślał już tylko o późnym obiedzie i łóżku. Mimo to z chęcią wyglądał swoich kompanów, na których napotykał się przez cały dzień. Uznał, że może dobrym pomysłem będzie wspólna rozmowa i przemyślenie ich dalszych kroków. Na górze byli nieznajomymi, którzy przypadkiem zostali wcieleni do jednego oddziału. Tu na dole znali już tylko siebie. Jeśli chcieli przetrwać, musieli polegać na sobie. Axim to rozumiał.
Aż za dobrze to rozumiał.

Było już ciemno, chociaż takie określenie mieszkając pod ziemią pasowało przez całą dobę. W każdym razie mieszkańcy Wodnego Kryształu powoli zaczęli już schodzić z ulic, a handlarze pakować swoje dobra. Na mieście panowało przeświadczenie, iż właśnie przyszedł czas, by odpocząć, zjeść posiłek i udać się na spoczynek. Część mieszkańców wracała do swoich podziemnych domostw, inni zaś udawali się do najbliższego “zajazdu”, lub legli gdzieś na ulicy.
Pomimo późnej pory w Studni Rdzy wciąż można było znaleźć trochę miejsca. W rogu, przy długiej ławie w pobliżu pieca siedziała kompania najemników. Ludzi pracujących dla przywódcy Czerwonych Lisów, Lysandera. Widać było, że trzymają się razem.

- Too… Jak wam minął dzień? - rozpoczął beztrosko jeden z nich, choć ślady zmęczenia były na nim dobrze widoczne. Axim jednak nie tracił ducha i przyglądał się swoim towarzyszom w skupieniu.
Esmond obrzucił pytającego średnio wesołym spojrzeniem.
- Średnio na jeża - odparł. - Chociaż miło się znów spotkać w znanej kompanii.
- Zdradźcie mi proszę jedno - powiedział Olaf zeskrobując paznokciem resztki krwi ze swojej szaty, gdzieś w głębi duszy marząc już o kąpieli i praniu. - Ruszył z nami Kadle. Widział go ktoś od tamtej pory? Nie mogę pojąć jak to możliwe, że jego jedynego czar Sargieva wyrzucił poza Kowadła?
- Magia bywa zawodna - mruknął bardziej do siebie niż do niego Esmond.

Wtem do wspólnej sali wkroczyła ich towarzyszka, kleryczka. Sybill była już przebrana w świeże szaty, a włosy miała wciąż mokre i teraz zaczesane na lewą stroną. Spojrzała na nich, westchnęła i podeszła do karczmarza. Wzięła w ręce dwie butelki gorzałki i kubki. Z całym naręczem naczyń skierowała swoje kroki do stołu przy którym był Axim, Esmond i Olaf. Dosiadła się do nich i postawiła butelki oraz cztery kubki na stole.
W milczeniu odkorkowała zębami butelkę i polała jej zawartość po kubkach. Postawiła na koniec napoczętą gorzałkę na blat i sięgnęła po kubek.
- Niech dzięki będzie Wszechstwórcy - mruknęła gorzko, gdy wzniosła nieznacznie kubek w geście toastu. W końcu Sybill wychyliła naczynie pijąc mocny alkohol.
Esmond skinął głową, dziękując za poczęstunek, po czym uniósł kubek, odwzajemniając toast. Bez słowa wychylił połowę zawartości.
- Nie sądzę, by ktokolwiek z nas go widział od tamtej pory, Olafie, bowiem… - zaczął Axim, ale zamilkł, kiedy do stołu przysiadła się Sybill. Przyjrzał się jej twarzy, jednak zaraz uciekł wzrokiem, trochę speszony.
- Dzięki - rzucił do kleryczki i sam zaopiekował się podanym mu kubkiem.
- Twój Stwórca ocalił dziś twoje życie - bąknął, nie bardzo wiedząc, jak się odezwać do kobiety.

Po słowach Axima Esmond tylko uniósł wzrok ku niebu.
- Wszechstwórca - poprawiła go kobieta z powagą w głosie. - Tak, Wszechstwórca daje mi bardzo wiele. Choćby moc odbierania życia jednym, by dawać je drugim - zrobiła kwaśną minę, jakby alkohol źle jej wchodził. Upiła kolejny porządny łyk z kubka i spojrzała najpierw na Esmonda i jego brakującą rękę, po czym skierowała wzrok na Axima.
- Bark już w porządku? - mruknęła Sybill między sączeniem gorzałki.
Jarnar pokiwał głową, jakby rozumiał przesłanie kleryczki i przechylił kubek do ust. Pił tęgo, jak typowy żołdak. Lub doświadczony alkoholik.
- Tak, jest znacznie lepiej. Gdyby nie twoja pomoc, nie wiem, czy dałbym radę przebrnąć przez te śmierdzące kanały - odparł i sam ukradkowo zerknął na ramię Esmonda. Przez chwilę zrobił minę, jakby się zastanawiał nad tym, kiedy czarodziej stracił swoją rękę.

Mag udał, że nic nie widzi, przenosząc wzrok na kleryczkę.
- Niętego wyglądaliście, wy dwoje - krasnolud kiwnął w kierunku Axima i Sybill. - Ale i ja, na ten przykład, wychudłem. O - zafalował haftowaną tuniką, uśmiechnął się na siłę. - Pół godziny cerowania szat, a pancerz pewnie pół nocy będę zszywał. Tylko Grungniemu dzięki, że wciąż żyjemy, po tym jak dopadli nas przy barykadach. Chwała! - wychylił alkohol w całości.
- Współczuję ci - odparł Esmond, z pewnym trudem opanowując się, by nie walnąć tamtego kubkiem. Ale w środku była jeszcze gorzałka. Szkoda by było. - Tyle pracy cię czeka. Najlepiej najmij szwaczkę.
Sybill spojrzała po Olafie i Esmondzie po czym parsknęła śmiechem. Nie mówiąc nic sięgnęła po butelkę i dolała sobie. Pokręciła jeszcze głową z rozbawieniem i wróciła do picia.
- Pij więcej, magu. Może odzyskasz godność z poranka i chłód osądu. Masz za co dziękować bogom - odparował Olaf, a mina mu stężała.
Axim odchrząknął dosyć głośno i ostentacyjnie pochylił się nad stołem, by sięgnąć po butelkę. Zaraz też dolał do swojego kubka trochę gorzałki.
- Wszyscy dzisiaj dużo przeszliśmy, towarzysze. Nie ma jednak co rozpamiętywać minionego dnia. Powinniśmy się skupić nad jutrem i nad tym, co powinniśmy dalej robić. Ten przeklęty arystokrata wziął naszą recepturę bez pytania. Raczej nie mamy co pokazywać się z pustymi rękami u Lysandera - mruknął mężczyzna i wziął duży łyk.
- Jeszcze nie słyszałem, by ktoś od picia odzyskał godność, za to widziałem paru, co ją stracili, pijąc ponad miarę - odparł Esmond, jakby nie zauważając, że Axim się wtrącił. - A bogom już podziękowałem, podobnie jak i tym, co mi życie ratowali.
- Może trzeba się będzie rozejrzeć za jakimś zajęciem - odparł Aximowi. - Wyglądacie dosyć bojowo, robicie odpowiednie wrażenie. Nie nowicjusze, a prawdziwi weterani.
Sybill machnęła ręką.
- Lysander powinien być wdzięczny. Zapewne jakby sam otwierał tą szkatułkę to by mu to w twarz wybuchło i tyle by go widzieli. Ja tam wracam - dodała na koniec i wróciła do picia gorzałki.

Axim zerknął na krasnoluda i posłał mu porozumiewawcze spojrzenie, jakby próbował go powstrzymać przed dalszym ciągnięciem dyskusji z Esmondem.
- Nie wiem, jaka by tu była dla nas robota, poza czyszczeniem tuneli z tego paskudztwa, które ponoć się w nich pałęta. Do czego i tak pewnie dojdzie, jeśli damy się wciągnąć Rafaelowi w jego “wysyłanie w teren” - pokręcił głową i na chwilę zamilkł, by wziąć następny łyk gorzały.
Odstawił kubek i pokręcił szyją, rozluźniając mięśnie.
- Zapewne masz rację. - Esmond spojrzał na Sybil. - W obu sprawach.
- Z pewnością masz rację, i to po dwakroć - dodał, po czym ponownie upił nieco ognistego trunku.
Olaf chwycił flaszkę, wychylił się ku magowi, chcąc mu dolać. Następnie nalał sobie. Odłożył spory na bok. Westchnął, wywracając oczyma.
- Trzeba wracać, to pewne. Zastanówmy się wpierw, jak? Przebijając się przez zawalone tunele? Nie robiłem tego od lat. Może jednak powinniśmy spróbować osłabić jakoś zielonoskórych, wystawić ich na atak Lisów? Liczą na nas, po to nas najęli - ku pomocy w odbiciu miasta.
- Wracać jak najbardziej - przytaknął Axim, polewając sobie następny kubek. - Ale wciąż nie mamy nic, co pomogłoby sojuszowi przebić się przez obronę zielonych - westchnął zrezygnowany, spojrzał na zawartość naczynia i upił łyk. - Tak, moglibyśmy spróbować jakiejś dywersji z wewnątrz - skierował wzrok na Olafa. - Jednak dywersja sama w sobie na niewiele się zda, jeśli nie będziemy mieli jakiegoś asa w rękawie. Dlatego, choć z niechęcią, zgadzam się z Sybill. Zobaczmy, co ten jaśniepan - splunął za siebie - Rafael ma dla nas do zaoferowania. Może w tym czasie jego rzemieślnicy wezmą się już za wyrób nowej broni.
- Chyba faktycznie nie mamy inn…
- Panie Olafie - powiedział karczmarz, pojawiając się nagle za plecami kapłana. - Już można.
- A, no, fajno. Idę. Do zobaczenia rankiem. - Wypił do dna i, wstępnie już rozgrzany, ruszył na kąpiel. Jego mina zdradzała, że rozdrażnienie zaczęło mijać.