Gdy przewodniczący wyprawą się przedstawiali Normand skrobał drewnianą łyżką po dnie miski. Uwielbiał solidny wojskowy gulasz, a upolowana kózka nadawała mu wspaniały aromat. Westchnął lekko i podszedł go wspólnego gara, z którego dolał sobie obfitą dokładkę. Usatysfakcjonowany rozejrzał się po otoczeniu. Gitara ładnie pobrzmiewała w tle, ludzie przełamywali pierwsze lody, świeżynki przedstawiały się starym wygom. Mężczyzna wypatrzył Mikaila, który w tej chwili siedział sam. Wolff ruszył w jego kierunku, ostrożnie lawirując między ludźmi.
- Cześć. Jak ci się podoba w obozie? - zagaił, ostrożnie siadając obok długowłosego mężczyzny.

Leniwy uśmiech zawitał na twarzy psychologa.
- Prawdopodobnie to ostatnia ostoja cywilizacji na następne miesiące. - odpowiedział - Bywałem w prymitywniejszych miejscach, więc czuję się jak w domu.
- Cywilizacja to trochę dużo powiedziane, ale jest tutaj dość wygodnie i bezpiecznie. A teraz będzie jeszcze lepiej, skoro dołączył pan do naszego lekarskiego grona. - Normand uśmiechnął się szeroko- Zwykła psychiatria, czy dalej się pan w czymś specjalizował?
- Psychologia, ale od strony naukowej. - Mikail uśmiechnął się szeroko - Psychiatria nie dla mnie. Wolę leczyć przyczynę, jeśli już, niż objawy.
- Oh, zrozumiałem że jest pan lekarzem. To znaczy medycyny. - Normand lekko się zmieszał - Cóż, wygląda na to, że dalej będę zszywał większość ludzi. - westchnął.
- Proszę wybaczyć mój kiepski francuski, ale nawet lepiej dla pana panie Wolff. - powiedział luźno Küchler - Gdyby legioniści mieli chronić dwóch łapiduchów mieliby więcej roboty i byli mniej skuteczni.
Lekarz zaśmiał się serdecznie.
- Technicznie trzech. Tamten pan - powiedział wskazując siedzącego niezbyt daleko starszego mężczyznę - to Stephan Lullier, chodząca legenda, człowiek który tępym kawałkiem kamienia przeprowadzi operację i odniesie przy tym sukces.
Psycholog się zaśmiał rozbawiony.
- Mamy lekarza współczesności i epoki paleolitu! Jak nic przetrwamy tą wyprawę. - zamyślił się mieszając w misce na wpół świadomy czynności - Damy radę.
- Szczerze to nie ma czego się obawiać. Jak do tej pory nie natrafiliśmy na nic inteligentnego. Najgorsze spotkanie było z worgami, wtedy było trochę roboty, ale jak xenobiolodzy poznają je lepiej to jeszcze będziemy je wykorzystywać jako konie. - rzucił.
- Nie wtryniam się w oswajanie. - powiedział szczerze psycholog - Mnie interesuje to jak tu myślą i jak bardzo odbiega to od naszego spostrzegania kognitywnego rzeczywistości.
- Mhm, może jak trafimy w końcu na coś inteligentnego to będzie okazja lepiej się zapoznać. Szczerze to mocno z tego powodu cierpię. Skośnoocy mają elfy, bogów, jakieś dziwne bestie, a my wyrośnięte wilki. I dużo lasu. Pewnie niedługo spadnie cena drewna w Europie. - Wolff westchnął cierpiętniczo.
- Niech pan się nie martwi. Jak coś przychodzi łatwo, to najpewniej nie jest tego warte. Zresztą… Jakbyśmy znaleźli coś inteligentnego to pewnie nasz sanitariusz po raz wtóry puściłby węża na spacer jak to miało miejsce na postoju.
Lekarz przyjrzał się twarzy psychologa i wzruszył ramionami.
- Jak chce sie bawić to śmiało, nic mi do tego. Jego partnerka powinna za to uważać. Jak zajdzie w ciąże to wraca do Zerówki i czeka na transport do Francji. Nie mamy tutaj możliwości prowadzenia przedszkola.
- To zrozumiałe i choć nie mam nic przeciwko temu by ludzie się od czasu do czasu rozerwali, to dobrze wiem, że mało kto jest w stanie to oddzielić od obowiązków. Po prostu mam obawy, czy idąc w to głębiej będzie dalej w stanie obiektywnie chronić nas wszystkich. - Mikail wzruszył lekko ramionami w geście obojętności - No i nie uśmiecha mi się leczyć złamane serca, obietnice i bóg wie co jeszcze jeśli uczucie nie było szczere.
- Na szczęście dla pana mamy jeszcze jednego psychologa, a właściwie panią psycholog, która obstawia nasze medyczne “potrzeby”. Więc jeśli pan idzie w pracę naukową to nie ma się czego obawiać. Choć przyznaję, że gdybym ja miał siedzieć na tyłku i pisać papierki zamiast leczyć to chyba bym się powiesił.
- Gdybym miał wybór to wybrałbym ścieżkę Orła. - wskazał tutaj ręką na urwisko - Szkoda liny, a może jest w tym świecie magia i bym pofrunął?
- Powieszenie szybsze. Nagłe zamknięcie tętnic szyjnych i przytomność traci się w ułamku sekundy. No i omija się strach związany z spadaniem. - odparł
- Strach jest jednym z motorów postępu, ale kluczem jest czerpanie z niego bez popadania w gniew, lub zwątpienie.- skontrował psycholog
- A nie lenistwo? Mi postęp kojarzy się z kimś kto chce zrobić tą samą robotę mniejszym wysiłkiem. - spytał Normand. - Zresztą przy dużym wyrzucie katecholamin i kortyzolu ciężko o logiczne myślenie. Wtedy kontrolę przejmują instynkty, których jedynym celem jest zapewnienie przetrwania w tej chwili, a nie w odległej przyszłości.
- Historia dowodzi inaczej. Nie wszystko sprowadza się do instynktów. Umysł jest jak superkomputer, który robi to co się w nim zaprogramuje, ale zawsze po najniższej lini oporu. No, i nie rozróżnia dobra od zła, dlatego trzeba uważać jakie schematy się tworzy. Cała psychopatologia o tym traktuje.
- Dobro i zło to arbitralnie stworzone struktury. Dzieła kultury. Możliwe że jak trafimy na coś inteligentnego tutaj to okaże się że mordowanie pierworodnych dzieci jest całkowicie naturalne i dobre. - lekarz wzruszył ramionami - Więc przynajmniej tutaj się z panem zgadzam.
- Przynajmniej tutaj?
- Wciąż nie przekonuje mnie teza, że strach jest motorem postępu. Może jakieś bardzo pojedyncze przypadki, jak wyścig po broń atomową w czasie drugiej wojny światowej, ale jakoś nie widzę Eddisona z przerażeniem budzącego się w nocy z myślą “Chryste jak tutaj ciemno, muszę wymyślić wygodniejszą formę oświetlenia niż lampy naftowe.” - Wolff uśmiechnął się lekko - Choć jakby się bardzo przyczepić to strach przed ciemnościami jest wpisany w naszą rasę.
- Strach zawsze był motorem postępu. Strach przed wrogiem, strach przed nieznanym, strach przed śmiercią. Pierwotne uczucie, które znalazło swoje ujście w kreatywności od zarania dziejów. Wynalezienie ognia, by chronić się przed ciemnością i zwierzyną. Wyścigi zbrojeń przynosiły zawsze najwyższe czynniki postępu. Podobnie śmierć, a nawet i groźba śmierci. Swojej, swoich bliźnich, rezultowała w postępach medycyny. Strach był zawsze nieocenionym sojusznikiem ludzkości, ale tylko ci, którzy opanowali strach i nie poddali się jego paraliżującej mocy byli w stanie go ujarzmić i odkryć pokłady drzemiącej w nim kreatywności. - wyjaśnił spokojnie Mikail - Ergo, strach jest motorem postępu.
- Właśnie dlatego nie lubię humanistów, was się nie da przegadać. - Normand zażartował - Moim zdaniem za to wszystko co pan opisał odpowiada wewnętrzna potrzeba dominacji, wymuszenia swojej woli na otaczającym człowieka świecie. Nie jestem wstanie wyobrazić sobie choć jednej osoby, która do tego nie dąży. Oczywiście w ramach współczesnego społeczeństwa dominacja może być opisana jako prestiż, wysoki status socjo-ekonomiczny, ale wciąż ludzie chcą zdobywać nieznane i uważam że raczej po to żeby udowodnić że mogą to zrobić, niż ze strachu. Weźmy na przykład tego amerykańskiego biznesmena... - Wolff umilkł na chwilę - Elon Musk. Myślę że zwyczajnie chce udowodnić, że da radę dostać się na Marsa, a nie dlatego, że się obawia o siebie.
- Jest wiele teorii, a ta dobrze uzupełnia to co mówiłem do tej pory. - powiedział z delikatnym uśmiechem psycholog - Polecam lekturę “Ludzkiego Zoo” pióra Dessmonda Morrisa. Ciekawe spojrzenia na współczesne społeczeństwo przez pryzmat naczelnych zamkniętych w zoo. Morris był zoologiem.
- Bez wątpienia po nią sięgnę jeśli kiedyś nadarzy się okazja. - odparł Wolff i spojrzał do swojej miski. Zdążył ją opróżnić w trakcie rozmowy - Miło było z panem porozmawiać, proszę mi wybaczyć, ale jedzenie mnie wzywa. - uśmiechnął się uprzejmie i wstał.
- Polecam się na przyszłość, panie Wolff. - usłyszał w odpowiedzi, a psycholog wrócił nieśpiesznie do jedzenia grzejąc się przy ognisku.

Alexis grzała dłonie blisko ognia. Wzięła ze sobą dokładnie jeden komplet ubrania na specjalną okazję i uznała, że lepszej nie będzie. Nie przemyślała tylko tego, że bez kurtki, czy choćby swetra pod wieczór może być chłodno. Rozglądała się uważnie po ludziach, próbując zapamiętać nowe twarze, które ją otaczały. Dłuższą chwilę zatrzymała wzrok na Ericku, który stał w pobliżu innych legionistów, próbowała też odnaleźć wzrokiem tego, u którego ponoć można było nabyć porządny, tutejszy bimber - jednak nie wiedziała jak wyglądał ten mężczyzna, będzie musiała kogoś podpytać. Uwagę zwróciła również na psychologa, którego poznała wcześniej tego dnia, jednak od niego szybko uciekła wzrokiem, zanim ich spojrzenia mogły by się, o zgrozo, spotkać. Przez kilka chwil próbowała odszukać w wieczornym półmroku także swój ulubiony duet, Claude i Leokadię… Ze zdumieniem odkrywając w końcu, że mężczyzna jakimś cudem znalazł się bez swojej nowej drugiej połowy. Nie musiała się nawet starać, żeby ich spotkanie wyglądało neutralnie, bo ten właśnie stał przy stole z jedzeniem. Na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech i chwilę później znalazła się obok niego.
- Cześć. - Uśmiechnęła się lekko, stając obok niego. - Sporo nowych twarzy. Jakieś przemyślenia po kilku pierwszych godzinach w obozie?
- Do kilku godzin to jeszcze trochę brakuje. - Claude-Henri skinął głową na powitanie. - Ogólnie biorąc trudno narzekać. Chociaż, nie ukrywam, wolałbym teraz być tam. - Machnął ręką, wskazując tereny poza bazą. - I nie, nie chodzi mi o to, żeby mi przeszkadzało twoje towarzystwo. Czym się poczęstujesz? - Zmienił temat. - Warto spróbować, bo ponoć zazwyczaj na śniadanie, obiad i kolację są nieśmiertelne żelazne racje.
Dziewczyna uśmiechnęła się, nieco rozbawiona.
- Cieszę się, że to wyjaśniłeś. Inaczej byłoby to już drugie spławienie mnie, a po trzecim zaczynam się mścić - zażartowała - Zabawne jest to, że kiedy byliśmy tam… - ruchem głowy wskazała na palisady - to większość chciała być już tu. Ja najchętniej byłabym po drugiej stronie dopiero jutro. Dzisiaj jest dobry czas na to, żeby coś zjeść i porządnie się wyspać. - W odpowiedzi na pytanie mężczyzny rozejrzała się po stole, w poszukiwaniu czegoś smakowitego. - Próbowałeś już coś z tych rzeczy?
- Polecam to coś. - Wskazał na garnek, zawierający przedziwną, acz smaczną, mieszaninę różnych różności. - Bez nazwy, ale smaczne.
Alex nałożyła sobie nieco potrawy i najpierw obwąchała ją, a dopiero później wzięła do ust, kiwnęła głową z uznaniem.
- Nie mam bladego pojęcia co to. Nie smakuje jak absolutnie nic, co bym znała. Dobrze, że chociaż mięso nie smakuje jak dziwne, magiczne stworzenia, tylko jak… Mięso. Masz jakiś pomysł na to, dlaczego nie ruszamy poza bazę już jutro? To brzmi całkiem jak dzień stracony.
- Nie wiem. Mam nadzieję, że uda mi się przekonać Xaviera na zgodę na wyjście poza palisadę - odparł Claude-Henri. - Legia ma ponoć łuki. Chętnie bym odświeżył umiejętności gdzieś z dala od ciekawskich oczu.
- Jutro? - Dziewczyna wyraźnie się zainteresowała. - To byłoby coś. Dałbyś mi znać, gdyby się udało? Rozumiem, że niektórzy potrzebują odpocząć po potwornie męczącej wędrówce, ale ja do nich nie należę. Nie wiem, co miałabym tu robić cały dzień. - Spojrzała w stronę palisady, a na jej twarzy pojawił się delikatny, może wręcz nieco tęskny uśmiech. - Mam wrażenie, jakby ten świat mnie wołał - dorzuciła, trochę jakby do siebie.
- Może Xavier jest tak zmęczony, że nie ma sił ruszyć ręką ni nogą i innych sądzi według siebie - wysunął przypuszczenie Claude-Henri. - A może dojdzie do wniosku, że ci, co przebywają w tym świecie już jakiś czas, wyruszą w teren, a pozostali będą siedzieć w bazie i oswajać się z klimatem. Trzymaj więc kciuki, żeby się udało. Jeśli wypuści parę osób, to pewnie i innym się uda. W razie czego od razu dam ci znać. W którym jesteś namiocie? I z kim?
- Będę trzymać. Idąc od strony wejścia to drugi namiot od końca, po lewej stronie. Ze mną mieszka Luke, ten który szedł z nami, dziewczyna orientalnej urody… - Delikatnie zmarszczyła brwi, próbując sobie przypomnieć jej imię - Mar, Mar, zapamiętałam. Marie… Chyba Marie. I jej ojciec. Mogę zostawić jakieś znaki w okolicy namiotu, ale powinieneś trafić. Byłabym naprawdę wdzięczna za dobrą nowinę.
- Trafię na pewno. Jeśli nie pozwolą nam wyjść, też przyjdę ci powiedzieć - zapewnił. - I zaproszę do naszego namiotu. Czwarty od końca. Może razem wymyślimy sposób, jak się wyrwać z tej klatki na swobodę. Na przykład pożyczymy od Legii łopaty i zrobimy podkop. No a Lela może ci udzielić pierwszej lekcji strzelania. Odpowiednia postawa i tak dalej. Lepiej tego nie robić przy zbyt wielu świadkach.
- Zawsze dobrze mieć plan na każdą ewentualność. Łopaty to może przesada, raczej ktoś zobaczy zamieszanie, ale jakby się znalazły drabiny… To już można myśleć. A z lekcji strzelania chętnie skorzystam. Aż żałuję, że nie zabrałam się za takie przed tą podróżą.
- Drabiny to pewnie strażnicy by zauważyli. - Claude-Henri udał, że się głęboko zastanawia. - Ciekawe, jaka głęboka jest ta przepaść. Może by tamtędy? Tam z pewnością nikt nie pilnuje - dodał zdecydowanie żartobliwym tonem. - Naukę strzelania naprawdę polecam, a Lela, tak mi się przynajmniej zdaje, ostatnimi czasy miała z łukiem więcej do czynienia, niż ja.
- Nie, tam nie ma wart. Sprawdzałam, a i mam potwierdzenie z dobrego źródła. Można próbować, chociaż stamtąd daleko nie uciekniemy. Chyba, że w dół. Aczkolwiek sam widok takiej przepaści może być wart zachodu. - Dziewczyna spojrzała w stronę niestrzeżonej części palisady, zasłoniętej przez budynki.
- Pożyczymy od Legii liny i w drogę - zażartował Claude-Henri.
- Myślisz, że wpuszczą nas, jak zapukamy do bram w drodze powrotnej? - Dziewczyna zdawała się całkiem poważnie rozważać opcję ucieczki.
- Oczywiście. Wszak musi się im zgadzać ilość głów. Wezmą nas najwyżej na dywanik. I powiemy, że przeskoczyliśmy palisadę o tyczce.
- Że zostaliśmy zmuszeni przez niewidzialnych wrogów. Albo porwani, przez latających. Coś się wymyśli - dorzuciła Alex, rozbawiona. - Gorzej, jak jednak już nie wrócimy.
- Gorzej dla nas, czy dla nich?
Alexis zastanowiła się przez chwilę.
- Dla nich z całą pewnością. Dla nas tylko w połowie przypadków. Czyli jeśli nie wrócimy z innego powodu, niż własny wybór.
- Czyżbyś się zastanawiała nad pozostaniem tu na dłużej? - zainteresował się Claude-Henri. - W takim razie posługiwanie się bronią zdecydowanie ci się przyda. Albo musisz poczekać, aż spotkamy przedstawicieli tutejszych cywilizacji i się z nimi zakolegować. Życie na samych korzonkach dobrze robi na linię, ale dla zdrowia ma fatalne skutki. A co do linii... - Obejrzał Alex od stóp do głów, jakby ją oceniał, co w świetle ogniska zdecydowanie nie było obiektywne. - W tej materii chyba nie narzekasz?
Spostrzeżenie mężczyzny dotyczące jej planów, wyraźnie zmieszało dziewczynę, jednak po tej pochwale odzyskała ona pewność siebie.
- Oj, nie, zdecydowanie nie narzekam. Chociaż nie powiem, nie ma nic za darmo. Ale słuszna uwaga, korzonki nie są mi potrzebne. Z resztą… Już ustaliliśmy, nie mam zielonego pojęcia które będą jadalne, a które z nich tylko raz.
- Czyli potrzebni będą tubylcy. Albo króliki doświadczalne - stwierdził Claude-Henri. - Ale skoro masz króliki, to korzonki ci nie są potrzebne... Z owocami jest dużo łatwiej. Ptaki zazwyczaj jadają tylko te, które i ludzie mogą jeść. Łowiłaś kiedyś ryby?
Alexis tylko pokręciła głową.
- Niestety, wychowałam się w mieście. Szukanie sobie jedzenia oznaczało dla mnie trochę co innego, niż dla kogoś mieszkającego w dziczy. Porażka, nie? Wybrałam się na wyprawę w dziki świat, a nie mam podstawowych umiejętności. Cóż, lepiej naprawiać błędy późno, niż wcale.
- Zdecydowanie nie jesteś przygotowana do życia osadniczki, pionierki. - Claude-Henri pokiwał głową. - Masz trochę do nadrobienia, ale, jak mówią, odpowiednie okoliczności sprzyjają rozwojowi odpowiednich umiejętności. Poza tym zdajesz sobie sprawę ze swoich braków, a to poważna zaleta. Nie rzucisz się, jak głupia, na głęboką wodę w nadziei, że się nagle nauczysz pływać, dzięki cudownemu zrządzeniu losu.
- Jeszcze trochę dziczyzny z... z nie wiadomo dokładnie czym? - zaproponował.
- Fakt, nie mam doświadczenia w życiu poza cywilizacją. Ale w życiu w niesprzyjających warunkach? Tu doświadczenie mam spore. I na całe szczęście, potrafię uczyć się na cudzych błędach, nie tylko na własnych. Trochę nauki i jakoś to będzie. - Za propozycją spojrzała na stół, dołożyła sobie nieco dania. - Czyli jesteśmy umówieni. - Uśmiechnęła się lekko.
- Na każdą okoliczność - odparł, dołączając lekkie, potwierdzające skinienie głowy. - A jutro zobaczymy, jak kij popłynie. - Również się uśmiechnął.
Delikatny cień uśmiechu pozostał na jej ustach, kiedy odchodziła. Tym razem instruktor zdawał się być znacznie bardziej chętny do udzielenia jej pomocy w nauce, czy choćby wskazówek. Trochę głupio, że domyślił się planów dziewczyny, ale nic nie mogła na to poradzić. Zresztą, nie potwierdziła, więc nie miał faktycznych informacji na ten temat, a jedynie swoje domysły. Owszem, miała sporo nauki przed sobą, ale też nigdzie jej się nie spieszyło. Póki co, nie było zresztą dokąd iść. Baza pierwsza była dobrym miejscem, z dachem nad głową i wygodami możliwie najbardziej w takich warunkach zbliżonymi do tych, do których przywykła. W tej sytuacji próby działania na własną rękę nie miały sensu. Wszystko w swoim czasie…

Pierwsza noc w nowym miejscu… Cóż, niby to żadna nowość, a jednak za każdym razem jest to dla Alexis noc niezwykła. Tym razem “niezwykła” było dużym niedopowiedzeniem. Niebo tutaj było jaśniejsze, zdecydowanie mocniej naznaczone gwiazdami, a namiot nie był w stanie całkiem zasłonić światła ciał niebieskich. Sorel z kolei zawsze była cholernie wrażliwa na tym punkcie… Ale tak wielu, tak realistycznych i tak kolorowych snów jak tej nocy nie miała nigdy. To, co zapamiętała najlepiej, to bieg wzdłuż jakiejś rzeki. Biegła z nurtem, na sobie miała jakieś skóry, a woda pięknie błyszczała odbijając promienie słoneczne. Lekki wiatr był przyjemny i kojący, choć ona sama była zdenerwowana. Biegła ile sił w nogach, jakby od tego zależało jej życie… Ale przecież to nie jej życie od tego zależało. Biegła, żeby kogoś uratować. Rzeka wpływała do dużego jeziora, a Alexis aż zatrzymała się na moment, widząc to jezioro. Na nim wznosiło się miasto, drewniane domy pływały na czymś w rodzaju wielkich tratw.
Zanim zdążyła zrozumieć z czym ma do czynienia, obudziły ją ostre hałasy. Otworzyła oczy, nie mogąc połapać się, który z obrazów jest rzeczywistością. Mózg odmawiał posłuszeństwa, chcąc wrócić do widoku miasta. Czy w ostatniej chwili przed obudzeniem się, zobaczyła unoszący się nad drewnianym miastem dym?
- Ruszaj się, ile mam czekać? - syknęła kobieta w okularach, stojąca u wejścia. Poznała ją, była to Nicole de Foix.
- Już, już... Tylko znajdę... - Łukasz zapamiętale grzebał w swojej skrzyni, robiąc przy tym sporo hałasu, choć po jego minie było widać, że starał się robić to jak najciszej.
Po rozeznaniu się w sytuacji, Alexis zauważyła, że pana Tanaki już nie było, a Marie smacznie spała z zatyczkami w uszach. Odczekała w łóżku, zanim Łukasz nie opuścił namiotu, po czym sama wyskoczyła z łóżka. Pospiesznie się zebrała, w końcu nie chciała, żeby gość zastał ją w łóżku, mimo wszystko nie mogąc zapomnieć o swoim śnie. Zaczęła chodzić przed namiotem tam i z powrotem, próbując się upewnić, że Claude nie pomyli namiotów. Po kilku minutach oczekiwania znudzona usiadła przy namiocie i wyjęła z kieszonki w bucie sztylet, zaczęła raz po raz niecierpliwie rzucać nim w ziemię przed sobą, by ostrze wbiło się w miękką glebę.
Jej gość pojawił się, gdy Alexis powoli zaczęła umierać z głodu. Już po minie Claude-Henriego domyśliła się, że jego rozmowa z Xavierem nie była zbyt owocna.
- Dzień dobry. - Uśmiechnął się na powitanie. - Niestety, wieści nie są najlepsze - dodał.
Spojrzała w górę, na mężczyznę, który nad nią stanął. Na jej twarzy nie zdążył pojawić się uśmiech, zamiast niego skrzywiła się lekko.
- Czyli jesteśmy uziemieni? Słabo.
- Próbowałem dotrzeć do Arthura. Niestety, tak jakoś dziwnie jest niedostępny. - Claude-Henri odrobinę się skrzywił. - No ale cóż... - Wyciągnął rękę. - Chyba nie będziesz tu siedzieć i czekać, aż nadejdzie jutro?
Wspięła się na jego dłoni i wstała na obie nogi, otrzepała pośladki.
- Nie zamierzam. Jeśli dobrze pamiętam, to mieliśmy jakiś plan “B”, na taką ewentualność…? Udało wam się zdobyć łuk?
- I siekierę, na wypadek, gdybyś wpadła na pomysł zrównania palisady z ziemią - zażartował. - W każdym razie zapraszam do nas. Jeśli jeszcze nie jadłaś śniadania, to coś tam też się znajdzie. Co prawda nie jest to dziczyzna, ale i tak jest to smaczniejsze i pożywniejsze niż korzonki.
Zaśmiała się lekko, szczerze rozbawiona.
- O to chyba akurat nie trudno. Chociaż zupełnie nie znam się na korzonkach. Tak, czy siak, każde śniadanie będzie wybawieniem. Prowadź, najlepiej szybko.
- Zanim zemdlejesz i trzeba będzie cię zanieść - odparł z uśmiechem. - Na szczęście to blisko. Zapraszam. - Uprzejmym gestem wskazał kierunek.
- Tak źle chyba jeszcze nie jest, zwykle jednak… - Przerwało jej uporczywe burczenie w brzuchu - Już, już. - Dodała szybko, bardziej do swojego brzucha, niż do Claude. Ruszyła we wskazanym kierunku, całkiem naturalnie poruszając lekko biodrami na boki.
Claude-Henri przez moment zastanawiał się, czy Alex zawsze tak się porusza, czy też to taki pokaz specjalnie dla niego, jednak nie zadał tego pytania.
- Jeszcze dwa namioty i jesteśmy na miejscu.
Po parunastu krokach uchylił płachtę namiotu.
- Zapraszam - powiedział.
Weszła do namiotu i rozejrzała się po jego wnętrzu.
- O, macie wolne łóżko - zauważyła, przenosząc wzrok na kolejne - I cześć. - Lekko uśmiechnęła się do Leokadii. Rany, ta dziewczyna ją znienawidzi.
- O, witaj. - Lela z pewnym zaskoczeniem powitała gościa. Wnet przeniosła wzrok z Alex na Claude-Henriego. Z wyraźnym pytaniem w oczach.
- Arthura gdzieś wcięło - odparł na niezadane pytanie. - Poleciłem cię jako nauczycielkę strzelania z łuku.
- Dokładnie. Ja właśnie do ciebie. Mówiłaś, że strzelasz z łuku. A skoro nie możemy się nigdzie ruszyć poza bazę, to może chociaż możemy wykorzystać ten czas jakoś inaczej. Jeśli to nie problem. Pokażesz mi z czym to się je? - Jak na zawołanie jej brzuch znów burknął niemal błagalnie, podobnie też spojrzała na Claude-Henriego. - Ale najpierw obiecane śniadanie.
- Siadaj, siadaj. - Słowom Leli towarzyszył odpowiedni gest. - Wszak nie pozwolimy ci umrzeć z głodu. Wszak musisz mieć siły, by naciągnąć cięciwę. - Obejrzała Alex od stóp do głów, jakby chciała ją zmierzyć i zważyć. - Oceniłabym cię na jakieś czterdzieści pięć, pięćdziesiąt funtów... No ale to się okaże w praktyce...
- Proszę. - W tej samej chwili Claude-Henri postawił przed Alex tradycyjną puszkę z legionowym prowiantem. Nieco już uszczuploną. - Smacznego - powiedział.
Lela dorzuciła skinienie głowy i uśmiech - może nie do końca szczery. Może coś prawdy tkwiło w przypuszczeniach Alex...
Nie czekając dłużej zabrała się za zajadanie zawartości puszki. Wydawała się być wyjątkowo smaczną puszką z legionowym prowiantem. Alexis przez chwilę zastanowiła się, czy to dlatego, że cudza, czy też dlatego, że zdążyła porządnie zgłodnieć. Mniejsza, potem najwyżej sama ich poczęstuje. Po chwili, kiedy zdążyła zaspokoić pierwszy głód spojrzała na nich oboje.
- Wy już jedliście i wychodzę na dzikusa? - Spojrzała jeszcze na zawartość puszki, jednak zrezygnowała z dalszego jedzenia w samotności. - Dobra, już was objadłam, możemy iść na naukę.
- Na początek lepiej zacząć tutaj - zaproponowała Lela. - Im mniej osób, kibiców, jest świadkiem pierwszych kroków, tym lepiej.
Axis Leli był łukiem robionym na zamówienie i dziewczyna nie pałała entuzjazmem na samą myśl, że miałaby swą ukochaną zabawkę powierzyć w obce ręce. Na szczęście 'legionowy' Exterminator miał regulowaną siłę naciągu i niemal każdy mógł z niego strzelać. Claude-Henri nastawił go na 30 funtów.
Alex kiwnęła głową, przyjrzała się łukowi, który dostała do rąk.
- Czyli co, mam go po prostu złapać? - dość ostrożnie chwyciła łuk, przyłożyła cięciwę do piersi, w ręce trzymając uchwyt - W ten sposób? Chyba potrzebuję strzały. I celu.
- Jeszcze tylko dwa drobiazgi - powiedział Claude-Henri, podając dziewczynie ochraniacz na przedramię i drugi, na palce. - Można się troszkę pokaleczyć, gdy się stawia pierwsze kroki.
Lela skinęła głową.
- Załóż. - Było to raczej polecenie niż prośba.
Sorel z wręcz niespodziewaną pokornością pokiwała głową, najwyraźniej mocno zaintrygowana całym przedsięwzięciem.
- A drugi drobiazg?
- Chroni palce - wyjaśnił Claude-Henri, demonstrując sposób jego założenia. Zaraz potem podał ochraniacz dziewczynie. - Trzeba oszczędzać ręce - dodał. - Jeśli cię to pocieszy... Też tak zaczynałem.
- Sprawdzimy teraz, jak ci idzie naciąganie cięciwy - powiedziała Lela, gdy omawiany przedmiot znalazł się na swoim miejscu. - Zobaczymy, ile funtów najbardziej ci odpowiada. Chwytaj i ciagnij... A potem, chociaż strzały jeszcze nie ma, strzel. Powietrze będziemy dziurawić gdy wyjdziemy na zewnątrz - dodała.
- Przeżyję to jakoś. - Uśmiechnęła się delikatnie, zaintrygowana nową zabawką i zgodnie z instrukcją dziewczyna założyła ochraniacz na dłoń i naciągnęła cięciwę, najpierw lekko, potem coraz mocniej, próbując wyczuć łuk, ale też jak gdyby nie chciała przegiąć z siłą.
- Nie złamie się? Ciągnąć najmocniej jak potrafię?
Lela ponownie skinęła głową.
Naciągnęła więc łuk z całej siły i wypuściła cięciwę, która puszczona zadrżała mocno, niemal wydając z siebie dźwięk.
- To idziemy ćwiczyć?
- Zaraz, zaraz - powiedziała Lela. - Jeszcze raz naciągnij...
Gdy Alex wykonała polecenie, Lela zaczęła korygować wady postawy swej 'uczennicy', za każdym razem tłumacząc, dlaczego warto to robić tak, a nie inaczej. Po paru poprawkach powiedziała:
- No, teraz wyglądasz jak prawdziwa Amazonka.
- Amazonki ponoć obcinały sobie piersi, by im nie przeszkadzały w strzelaniu - zażartował Claude-Henri. Lela, w ramach komentarza, kopnęła go w kostkę.
- Nie słuchaj tych bzdur - powiedziała.
Alexis okazała się być stosunkowo dobrą uczennicą, posłusznie wypełniając polecenia własnej nauczycielki, choć nie o każdym potrafiła ciągle pamiętać. Pozycja wydawała jej się niezbyt naturalna, jednak starała się ją dokładnie odwzorować. W końcu zaśmiała się słysząc ich wymianę słów.
- I tak bym nie zamierzała. W końcu chcę umieć się bronić, a nie zostać Amazonką. Długo uczysz się strzelać? Jak długo ja będę musiała, żeby umieć trafić w cel? I czy możemy już spróbować faktycznie s t r z e l a ć?
- Kilka dobrych lat, dłużej, niż byś chciała, możemy. - Za jednym zamachem Lela odpowiedziała na wszystkie pytania.
- Chodźmy. - Claude-Henri wziął do ręki kołczan i wręczył go Alex. - A raczej wy idźcie na pole treningowe, a ja załatwię jakąś tarczę.
Alex ścisnęła w jednej ręce kołczan, a w drugiej łuk i zapałem ruszyła na pole treningowe.

Jej zapał skończył się niedługo później. Po kilku godzinach nauki, które nie dały absolutnie żadnych efektów, zaczęła się natarczywie zastanawiać, czy lepiej wbić strzałę we własne oko, czy w oko Leli, ostatecznie niemal rzuciła jej jedno i drugie, po czym wściekła poszła szukać czegoś, co nada się na worek treningowy. Miała paskudną ochotę przywalić komuś w twarz. Może akurat napatoczy się Mikail…?

- Dziękuję ci bardzo, Marie. - Claude-Henri uśmiechnął się do dziewczyny, która w bazie przejęła obowiązki Hermesa. - Dobre wieści przynosisz - dodał. - Kto jeszcze dołączy do grupy Higginsona?
Marie z ochotą podzieliła się tą informacją.

Gdy dziewczyna odeszła, przez moment zastanawiał się nad składem grupy.
Połowa wojskowi, połowa cywile, większość to nowi w Nowym Świecie. Nie było źle.

Prawdę mówiąc był dość zaskoczony, gdy okazało się, że jednak został przydzielony do jednej z grup, które miały wyruszyć na zwiedzanie świata, a dokładniej - zbadać miejsca, które ktoś już kiedyś odwiedził.
Pozwolono mu wyjść poza palisadę. Dziw nad dziwy. Prędzej by się spodziewał, że Xavier po prostu go uziemi - nie wypuści z obozu i zastosuje, z czystej złośliwości, areszt domowy.

Oczywiście można było zrozumieć obawę przed gromami, jakie spadłyby na cywilnego dowódcę bazy po śmierci któregoś z uczestników, lecz każda wyprawa obarczona była pewnym ryzykiem, które trzeba było podjąć, jeśli ktoś miał zamiar osiągnąć jakieś sukcesy. Jeśli się chciało bezpiecznie siedzieć na obitym blachą tyłku i nie wychylać nosa poza palisadę, to trudno było mieć jakiekolwiek osiągnięcia.
Nic dziwnego, że Japończycy mieli dużo, dużo większe sukcesy. I wynikało to z pewnością nie tylko z tego, że tamci dłużej już penetrowali krainy za swoimi Wrotami.

Claude-Henri uśmiechnął się ciut krzywo, zastanawiając się, jakie by podjął kroki znajdując się na miejscu Xaviera, wnet jednak porzucił te rozważania. Nie był na miejscu tamtego i, na szczęście, zdecydowanie mu to nie groziło. Mógł więc spokojnie zabrać się za pakowanie.

Skoro wyprawa miała trwać tylko dwa dni, to większość dobytku śmiało mógł zostawić. Trzeba było zabrać broń, jedzenie i namiot (po to trzeba było dobrać do kwatermistrza), no i parę drobiazgów, przydatnych podczas życia na odludziu.
Miał też zamiar Leli udzielić paru rad, związanych z przygotowaniem do tej wycieczki. Lepiej by było, gdyby dziewczyna nie zabierała ze sobą zbyt wielu rzeczy. Kiepsko by było, gdyby w połowie drogi padła, przytłoczona przeładowanym plecakiem.

* * *

Niepokojące było zachowanie Jaqueline.
Czyżby dziewczyna zaraziła się jakimś paskudztwem? Trudno było to jednoznacznie ocenić. Jeszcze tego by brakowało, by Xavier ogłosił kwarantannę i odizolował mieszkańców namiotu od reszty społeczeństwa.
A że Jauqeline była cicha i nieskora do rozmów, trudno było dowiedzieć się czegoś z najlepszego źródła.

* * *

Ponure przypuszczenia Claude-Henriego na szczęście się nie sprawdziły. Poranna wizyta jednego z legionistów miała na celu nie obwieszczenie o kwarantannie, a tylko i wyłącznie obudzenie uczesników wzycieczki i zaproszenie ich na szybkie śniadanie.

Drużyna A, podobnie zresztą jak i pozostałe, ruszyła w drogę w liczącym osiem osób komplecie. I w komplecie dotała do celu, chociaż niektórzy mieli z tym pewne problemy.
Na szczęście znaleźli się i tacy, co służyli potrzebującym pomocną dłonią. I zaliczał się do nich nie tylko Claude-Henri. Rainbow miał na tyle krzepy, by prócz swego plecaka zabrać i bagaże Leli. A Claude-Henri postanowił w duchu, iż na drugi raz dokładnie sprawdzi, co jego współlokatorka zabiera ze sobą na wycieczkę.
Albo odpowiednio wcześnie przełożyć część jej rzeczy do swego plecaka.

Wyraźnie zainteresowany znaleziskiem Normand podszedł do symbolu i zaczął go oglądać z każdej strony.
- Skoro to nie nasze to musiała to zrobić jakaś tutejsza inteligentna istota. Najdalej kilkaset lat wstecz, krawędzie wyglądają na w miarę ostre. - powiedział i obmacał ostrożnie kamień - Jakiś symbol religijny? - zapytał zgromadzonych.
- Intrygujące… - mruknął Küchler podchodząc do symbolu na ścianie. Ciekawiło go jego pochodzenie, ale jeszcze bardziej to co skrywał i co oznaczał. Nie był jakimś tam archeologiem, czy antropologiem… ale chciał coś sprawdzić.
Dotknął, więc go otwartą dłonią i zamknął oczy. Skupił się na symbolu, jego teksturze i tym co skrywał… Nie liczył na sukces, ale co tam. Jak się poszczęści, to może coś wyczuje, ale bądźmy szczerzy… był jak młode kocię które dopiero co miało otworzyć oczy.

Nie wydarzyło się zupełnie nic kiedy mężczyźni kolejno obmacywali dziwny symbol. Kamień był zimny i lekko wilgotny, a struktura żłobień znaku gładka. Mikail nie wyczuł niczego magicznego. Choć po prawdzie ciężko mu było coś ocenić, bo zdawał się być rozkojarzony samą aurą tego miejsca. Przypominało to nieco próbę skupienia się na skomplikowanym zadaniu matematycznym po wypiciu kilku mocnych drinków.

Jak wszyscy to wszyscy - Jung po wyciągnięciu z plecaków lamp naftowych i rozpaleniu ich dla rzucenia światła na jaskinię, również dotknął symbolu, ale nie poświęcił mu wiele więcej uwagi.
- Pamiętajcie zapisać to w raportach. Najlepiej przerysujcie znak, bo zwiad tego nie zauważył - powiedział Chińczyk.
- Bo może go tu jeszcze nie było? - skomentował Aakash.
- Nie widzę tu żadnych śladów... - odparła Claire, rozglądając się po ziemi. Dziewczyna spojrzała w głąb jaskini. - Chodźmy tam.
- Spokojnie, bez pośpiechu - pouczył ją Jung.
Światło lamp naftowych dało możliwość przyjrzeniu się ścianom jaskini. Kamienie na nich wyglądały jakby były precyzyjnie ułożone i idealnie spasowane do siebie niczym mozaika, choć każdy różnił się od siebie rozmiarem.

Po zaspokojeniu swojej ciekawości lekarz wszedł do jaskini razem z resztą drużyny. Prawą dłonią złapał za rękojeść swojego rewolweru. Te ściany zdecydowanie nie były dziełem przypadku, a unoszący się zapach ozonu… Z jakiegoś powodu kojarzył mu się z zagrożeniem. Nerwowo poprawił masywny plecak oznaczony zielonym krzyżem i ruszył dalej.
Mikail położył dłoń na rękojeści miecza i spojrzał za siebie w kierunku z którego przyszli. Był lekko padnięty, ale zadowolony. O ile tak można było nazwać ten stan. Wiedząc, że sołdaty zabezpieczają “dziub i rufę” wpasował się w środek pochodu zmierzającego do wnętrza jaskini.

Wojskowi dali po jednej latarni Claire oraz Mikailowi. Trzecią trzymał Jung, a pozostali mieli wolne ręce by móc bez skrępowania używać broni.
Grupa powoli zaczęła zagłębiać się w czeluści jaskini. Już po kilku chwilach dało się zauważyć, że korytarz, którym się poruszali miał równe ściany, co jasno dawało do zrozumienia, że nie jest on tworem natury.
- O, tu też są te znaki - zauważyła dziewczyna, wskazując na taki sam symbol co widzieli wcześniej.

Specyficzny zapach tego miejsca nasilał się co jakieś dziesięć metrów. Niemiec czuł się dziwnie i bardziej od woni jego uwaga skupiona była na aurze jaka kotłowała się po korytarzach.
Szli dalej, w milczeniu w trakcie którego skupieni byli na wsłuchiwanie się w otaczającą ich ciszę.
Jung dał sygnał do zatrzymania się.
- Dalej nie ma przejścia - skomentował Mayers, a dowódca poświecił po ścianie jaką mieli przed sobą. Trafili jedynym korytarzem w ślepy zaułek.
Normand dostrzegł, że na wysokości głowy, na ścianie występują runy, a raczej regularne kreski, przypominające podliczanie czegoś w stylu cztery kreski pionowe i jedna pozioma je przekreślająca jako oznaczenie piątki.
Między niektórymi sekwencjami kresek były większe przerwy i można było naliczyć następującą sekwencję: trzy kreski, przerwa, dwa razy cztery kreski przecięte poziomą i zaraz przy nich jeszcze cztery kreski, przerwa, trzy razy cztery kreski przecięte poziomą, znów przerwa i na koniec cztery kreski przecięte poziomą, a przy nich jeszcze cztery kreski ale już bez tej kreski poziomej.

- Pod tymi dziwnymi szlaczkami są jakieś kształty... - Mayers wziął nóż i zeskrobał ze ściany nieco porostów, odkrywając symbol trójkąta, kwadratu, gwiazdy oraz koła.

Wolff przyjrzał się uważnie symbolom i przymknął oczy. Przez chwilę pomruczał coś pod nosem, po czym podszedł do znaleziska.
- Wygląda jak prosta zagadka liczbowa. Koło ma wartość zera, albo nieskończoności, trójkąt to trzy, kwadrat cztery i tak dalej. Więc kombinacja kresek to… Trójkąt. - stwierdził i wcisnął dłonią symbol - Koło. - rzucił i dotknął kolejnego elementu - Gwiazda, gwiazda, kwadrat. Koło. Gwiazda, gwiazda, gwiazda. Koło. Gwiazda, kwadrat. - skończył odrywając dłoń od ostatniego symbolu - Ciekawe tylko po co ktoś zadał sobie trud by to wyrzeźbić w kamieniu. - dodał odwracając się do towarzyszy.
Psycholog uśmiechnął się delikatnie. To były dokładnie jego myśli. Z tym, że sam zastanawiał się jeszcze z której strony zacząć odliczanie i jakie mogą być konsekwencje złego podejścia do problemu. Cóż, te przemyślenia już nie miały sensu, bo kości zostały rzucone. Teraz jak nic trzeba było czekać.

Wszyscy w napięciu przyglądali się działaniom Wolffa i w tym momencie wszystkie lampy były skierowane na ścianę tak by wyraźnie było widać wyrzeźbione na niej symbole. Ostatni ze znaków został dotknięty przez lekarza i...

- Eee... Coś się stało? - pierwsza milczenie przerwała Claire. Po rozejrzeniu się, okazało się, że nie wydarzyło się zupełnie nic. - Może zła kolejność? - zasugerowała, a do ściany zbliżył się Jung.
- Mamy tu trójkę, piątkę, piątkę, czwórkę, piątkę, piątkę piątkę - dowódca wskazywał palcem, ale nie dotykał ściany. - piątkę i czwórkę. Wyraźnie są zgrupowane.

Mikail prychnął.
- No to może trzeba nacisnąć jednocześnie? - zapytał unosząc brew - Pytanie tylko od której strony należy zacząć. Lewej, czy prawej? To jest, jeśli to właściwa rzecz do zrobienia.
Normand wzruszył ramionami i odsunął się od ściany.
- Symbole ma pan cztery, szlaczków dziewięć. To musi być kolejność, a nie równoczasowe. Zresztą jak dotknąłem pierwszego to się nie zapadł, więc to nie guzik. No chyba że mamy tutaj ładny iKamień starożytnego apple’a.
Psycholog przewrócił oczami.
- Zrób tak jeszcze raz jak przedtem, ale tym razem wciśnij tą czwórkę i piątkę razem, bo jest w parze. Każda odpowiednio zaawansowana technologia wydaje się magią. To inny świat to i magii nie jesteśmy w stanie wykluczyć. Spróbuj, albo ja przejmuję pałeczkę.
- Jasne, ale tutaj mamy na przykład trzy piątki. Tego razem się nie wciśnie. - odparł francuz, ale zrobił to o co poprosił go psycholog.
Ponownie wszyscy wyczekująco przyglądali się jak Normand dusi symbole.
Nic się nie wydarzyło.

Claire skrzyżowała przed sobą ręce i patrzyła na to sceptycznie. Jung natomiast przymrużył oczy w zamyśleniu.
- Może od drugiej strony trzeba spróbować? - zasugerował Aakash.
- Albo to grupowanie znaków ma znaczenie - wtrącił Jung. - Jakieś zadanie matematyczne. Na to wspomnienie dziewczyna westchnęła ze znudzeniem i odwróciła się na pięcie, odchodząc od ściany.
- Jakaś forma “uzupełnij równanie”? Jeśli podzielić szlaczki w połowie to wychodzi odpowiednio siedemnaście po lewej i dwadzieścia cztery po prawej. Jeśli znaczenie mają tylko “pełne” trójki to trzeba by było dodać cztery i trzy do pierwszej trójki i zero do ostatniej. - Wolff zdjął z ramion plecak i postawił go delikatnie na podłodze. Odsunął się od ściany, jakby próbował na nią spojrzeć z szerszej perspektywy. - Albo każdej grupie odpowiada jeden symbol i to wydaje się całkiem logiczne. Mamy cztery grupy i cztery symbole, koło będzie miało najwyższą albo najniższą wartość. - mężczyzna westchnął i ponownie zbliżył się do ściany. - Koło, kwadrat, gwiazda, trójkąt? Trójkąt, gwiazda, koło, kwadrat? - spytał połowicznie zgromadzonych, a połowicznie zimną kamienną ścianę, dotykając przy tym symbole w podanej przez siebie kolejności.

Küchler zaśmiał się cicho. To zaczynało być zabawne, ale obstawiał, że i to nic nie da. Co począć? To nie są guziki, więc wciskanie ich…
Ponownie nic się nie wydarzyło, no może poza tym, że wszyscy jeszcze bardziej się zirytowali.
- Zamiast się śmiać to byś ruszył głową - zgromił Niemca dowódca grupy.
- Ej no weź spróbuj od lewej tą pierwszą kombinację - nalegał Turek, ale nim Normand mógł zareagować, Aakash podszedł do ściany i dotknął symboli.
Znów nic.
- Kurwa... - syknął Mayers. Wszyscy w końcu zdecydowali się zrzucić z pleców swoje plecaki, bo zapowiadała się dłuższa posiadówka w tym miejscu.

- No dobra, a gdyby tak zsumować te zgrupowane kreski? - Jung zakreślił w powietrzu koła wskazując na sekwencje, które oddzielone były tymi wyraźnymi przerwami.
Psycholog podszedł do symboli i podobnie jak Wolff postanowił “wciskać” symbole. Tylko, że nie fizycznie, a impulsami energetycznymi przez palce. W różnych konfiguracjach zaproponowanych przez poprzednika. Od lewej i od prawej licząc.
Wolff przyglądał się działaniom niemca z ciekawością. Co próbował osiągnąć, robiąc dokładnie to co on chwilę temu? Westchnął i skupił się na słowach Junga.
- Więc wychodzi nam trzy, czternaście, piętnaście, dziewięć. Jakiś ciąg liczbowy w takim razie?
Starania Küchlera nie zdały się na za wiele. Macanie ściany niczego nie przyniosło poza tym, że całkiem ładnie już oczyścili w wyniku tych działań powierzchnię symboli z porostów. Wklęsłe brzegi znaków były bardzo gładkie i równe w dotyku. Za to próba wyczucia magii... Miał wrażenie, że za tą barierą znajdowało się jej całkiem sporo.

- Eee... Trzy, czternaście, piętnaście i dziewięć? - Claire miała coraz bardziej sceptyczną minę.
- Poza czternastką to każda inna podzielna jest przez trzy - Suday wzruszył ramionami mówiąc to.
- No dobra, ale co ten ciąg liczb może oznaczać? Ja to słaba z matematyki jestem... - jęknęła panna Durand.
- Mam przeczucie, że coś bardzo obiecującego znajduje się za tą ścianą… - psycholog powiedział pukając w wspomnianą przeszkodę - ...a przynajmniej dla mnie, ale co do przejścia przez nią…
Mikail się zamyślił na chwilę.
- “Trójka” “koło” “trójka razem z piątką” i “dwa razy szybko trójka”?
Po tych słowach przystąpił do dzieła. Dotyk, wciśnięcie i przesył energii przy wciśnięciu. Jak to zawiedzie… to zje ciastko. Jak się powiedzie to zje dwa, a co!

Lekarz w tym czasie wyjął z plecaka notes i przepisał do niego liczby. 3 14 15 9. 3.14.
- Kurwa. - syknął na głos - To pi, liczba opisująca koło. - zamknął swój notatnik i podszedł do wymienionego symbolu. Wcześniej go dotykał, i nie przynosiło to skutku, zamiast tego obwiódł go palcem, szukając jakiejś nierówności, w której mógł się kryć jakiś mechanizm spustowy.