- Zaczekaj! - Gdy Henri postanowił wyruszyć by zarezerwować dla siebie wolny namiot Lela zerwała się co sił (a wiele ich już nie miała) by potruchtać za nim. Lekko przygarbiona pod ciężarem szybko zarzuconego tylko na prawe ramię plecaka i z obolałymi nogami przypominała trochę kaczkę.
- Tak sobie pomyślałam, że może w jakimś namiocie będą akurat dwa wolne miejsca i może byś zechciał wtedy żeby to drugie było dla mnie - wydyszała jednym tchem.
- Zawsze będziesz mile widzianym gościem - odparł Claude-Henri. - A raczej współlokatorem. Współlokatorką - poprawił się. - Pomóc ci z tym tobołkiem?
Leokadia zsunęła plecak z zamienia i podała Henriemu.
- Każda kobieta zawsze ma taki problem, to chyba cecha wspólna kobiet, że nie wie co spakować i pakuje znacznie za dużo a na dodatek później i tak nie wie co gdzie jest w jej kobiecej torbie. Za nic się nie wyróżniam.
- Jeśli tylko nie będziesz tego wszystkiego zabierać ze sobą na dłuższe wycieczki - odpowiedział, nie wnikając w tajniki kobiecych sposobów pakowania się - to raczej nie powinno być problemów.
Zajrzał do pierwszego z brzegu namiotu, lecz ten wyglądał zdecydowanie na zamieszkały. Dopiero czwarty sprawiał wrażenie 'bezludnego'.
- Miejsce przy drzwiach, czy w głębi, koło okna? - spytał, wskazując tylną ścianę namiotu.
- Zdecydowanie w głębi. Przy drzwiach chyba bym nie zmrużyła oka - odpowiedziała Lela.
- Nie sypiałaś nigdy przy otwartym oknie? - zagadnął, równocześnie zajmując łóżko sąsiadujące z tym, które wybrała dziewczyna.
- Sypiam głównie przy otwartym. Ale tu jest inaczej. Przez lekko otwarte okno może wlecieć mucha po której ugryzieniu będę świecić na zielono całą noc - wymyśliła w żartach. Podeszła do Henriego po swoje rzeczy.
- Bardzo dziękuję za pomoc - uśmiechnęła się w podzięce. - Marzę o ciepłym, długim prysznicu.
- Jeśli potrzebna ci pomoc w tej dziedzinie, to zawsze możesz na mnie liczyć - zapewnił. - Od dawna się zastanawiałem, jak zdobyć sprawność łaziebnego - dodał żartobliwym tonem.
Leokadia zaczęła przeszukiwać plecak w poszukiwaniu czegoś najwyraźniej niezwłocznie jej potrzebnego. Część rzeczy wylądowała na łóżku. Były to przeważnie ciuchy czy bielizna. Jedne majtki koloru fioletowego przypadkiem wylądowały u stóp łóżka. Leo nie zwróciła na to uwagi szukając dalej.
- Tego szukasz? - spytał Claude-Henri, schylając się po 'upadłą' część bielizny.
- O tak to też… - dziewczyna odebrała swoją część bielizny nawet przy tym lekko się rumieniąc co nieźle współgrało z fioletem włosów.
- Zapomniałam wspomnieć, że jestem raczej bałaganiarą. Chociaż zwykłam mówić, że nigdy nie mam czasu na tak przyziemne rzeczy jak sprzątanie.
- Mi to nie przeszkadza. - Claude-Henri zdawał się nie przejmować tą wadą swej współlokatorki. - W razie czego wszystkie zabłąkane rzeczy będę kładł na twoim kufrze. - Wskazał skrzynię, która (zapewne) miała zastępować szafę.
- Kufer. - Leokadia zawiesiła na moment wzrok na meblu zupełnie jakby doznała olśnienia. Po tym wraz z plecakiem podeszła do ów mebla. Otworzyła.
- Pusty - stwierdziła, po czym przechyliła plecak do góry nogami nad kufrem. Szybki sposób przepakowywania plecaka musiał być skuteczny o tyle, by Lela w końcu wyciągnęła z triumfem jakiś ciuch i szlafroczek.
- Myślisz, że będą tam ręczniki?
- Jeśli zapomnisz ze sobą zabrać, to będziesz wracać goła i mokra - odparł Claude-Henri. - Dali nam, na szczęście.
Na stojącym obok jego łóżka taborecie leżały dwa ręczniki i kostka mydła. Był pewien, że Lela ma taki sam zestaw. Bo chyba nie dali jednego kawałka mydła na cztery osoby...
- Mmmh... - Dziewczyna machnęła ręką. - Nie byłoby na co patrzeć. - Wyrzuciła do skrzynki resztę rozsypanych na łóżku rzeczy zostawiając tam tylko gruby skórzany notes z przyczepionym do niego srebrnym długopisem. I jej zestaw kąpielowy znalazł się, po prostu zasłonięty kocem i rzeczami.
- Pewnie się mylisz. - Mężczyzna zrobił powątpiewającą minę. - Ale nie sądzę, byś chciała to sprawdzić doświadczalnie.
- Paradować nago po obozie pierwszego dnia po przybyciu? Zasłynęłabym czymś innym niż doktoratem, dwoma magisteriami i innymi pierdołami. Sława do końca świata. - Rozbawiona fioletowłosa wyszczerzyła się do mężczyzny. - No jestem gotowa - dodała. W dłoniach miała już ręcznik, mydło i inne klamoty by iść pod prysznic.
- Może najpierw sprawdzimy, czy jest zimna woda? Ciepła... - poprawił się natychmiast. - Zimna jest z pewnością.
- Oh nie! - jęknęła cicho Leokadia i wyraźnie podupadła na kąpielowym entuzjazmie. - Kocham gorące kąpiele… po takiej podróży taka kąpiel… - westchnęła. - Na pewno nie będzie tu ciepłej wody.
- Zostaw więc to wszystko - zaproponował. - Zobaczymy, jak wygląda sytuacja. Jeśli ktoś przygotował gorącą wodę dla spragnionych kąpieli wędrowców, to zarezerwuję jedną kabinę i dopilnuję, by nikt nie zużył całej wody. Ty w tym czasie przyniesiesz ręczniki. Jeśli wody nie będzie, to jakoś zorganizujemy ciepłą i będziemy mogli zmyć z siebie trudy podróży.
Dziewczyna przytaknęła. Pozostawiła więc wszystkie rzeczy, by wraz z Henrim opuścić namiot i udać się w stronę pryszniców. Nadzieja na wymarzoną ciepłą kąpiel opuściła ją jeszcze nim wyszli z namiotu.

"Kabiny prysznicowe" były cztery, a każdą stanowił zadaszony namiot z przedsionkiem i podłogą, którą stanowiła krata z heblowanych desek, zaś prysznic stanowiła zawieszona pod sufitem konewka z przywiązanym do niej sznurkiem. Wystarczyło nalać do niej wody, pociągnąć...
Ale że z pustego nawet Salomon nie naleje, zatem w tym momencie o prysznicu można było tylko pomarzyć.
Przed namiotami, bo te stały frontem do okólnika dla koni, znajdowały się dwa nieduże paleniska, obok których stały niewielkie kociołki, na oko mogące pomieścić tyle wody, że można by napełnić trzy konewki. Wystarczyło rozpalić ogień, napełnić kociołek, a potem tylko cierpliwie poczekać, aż woda się zagrzeje.
I pilnować, by nikt inny nie zaopiekował się kociołkiem...
Lela rozsiadła się po turecku, przyglądając się jak Henri rozpala ogień. Przyglądając się płomieniom, które zaczęły się pojawiać. Przyglądając się Henriemu. Nic jednak nie mówiła. Po chwili przymknęła oczy w myślach obiecując sobie, że tylko na kilka sekund…

Zwykle tak jest, że im bardziej człowiek na coś czeka, tym bardziej nadejście owego 'czegoś' odwleka się w czasie. Czekanie na to, aż woda się zagotuje, należało do najbardziej oczywistych przykładów tego zjawiska. Claude-Henri zdążył parę przynieść kolejne dwa wiadra wody, dorzucić do ognia raz i drugi, a potem trzeci, a uparta woda za nic nie chciała się zrobić cieplejsza.
Gdyby nie to, że Lela pogrążyła się w rozmyślaniach, lub (co było nawet bardziej prawdopodobne) zdrzemnęła się nieco, chwyciłby za toporek i rozprawiłby się z paroma klockami drewna, by kolejny spragniony kąpieli uczestnik wycieczki miał łatwiejsze życie.
Nie miał jednak serca, by wyrywać dziewczynę z marzeń, dlatego też przysiadł niedaleko niej, zastanawiając się, co będzie szybciej - woda, czy przebudzenie.
Wygrała woda.
Do stanu gorącości było jej daleko, ale wszak nie musiała mieć stu stopni Celsjusza. Odrobina zimnej i była w sam raz.
Dotknął ramienia Leli.
- Czy, jak w porządnej bajce, budzi się ciebie pocałunkiem? - spytał. Niezbyt głośno zresztą.
Pierwszy odpowiedzi udzielił mu uśmiech dziewczyny, jeszcze nim ta otworzyła oczy. Zawstydziła się znów, o czym świadczył kolejny lekki rumieniec.
- Tylko i wyłączenie - odpowiedziała. - Przepraszam, powinnam była ci pomóc. Znów zrobiłeś wszystko sam. - Zwróciła w jego stronę głowę już z otwartymi zielonymi oczami.
- Przy najbliższej okazji jakoś się zrewanżujesz - odparł Claude-Henri. - W końcu to nie ostatni raz, gdy coś będziemy robić razem. To co? Prysznic? Możesz wziąć to wiaderko w ramach pomocy - zaproponował.
“Oby nie ostatni” - pomyślała Lela.
- Tak jest szefie. - Fioletowowłosa nieśpiesznie wstała. Zgodnie z prośbą Henriego wzięła wiaderko. - I przyniosę ręczniki.
- A ja zajmę dla nas kabinę - odparł Claude-Henri, dopiero po sekundzie orientując się, że mogło to zabrzmieć nieco dwuznacznie.

Leokadia uwinęła się dość szybko. Minęło zaledwie kilka chwil gdy wróciła niosąc dwa zawiniątka.
- Tu jest twój ręcznik, mydło i bielizna… pozwoliłam sobie, mam nadzieję, że nie był to zbyt śmiały gest - odparła podając Henriemu tobołek ze swojej prawicy.
- Jesteś prawdziwym skarbem - stwierdził, zabierając zawiniątko.

W przedsionku czekały już dwa wiadra z bardzo ciepłą wodą i jedno z zimną, oraz jedno puste, dzięki któremu można było dopasować temperaturę do indywidualnych życzeń. To ostatnie po chwili było niemal pełne.
- Dolać ciepłej czy zimnej? - spytał.
- Ciepłej - odpowiedziała dziewczyna uprzednio sprawdzając dłonią jaka jest temperatura. - Podobno za ciepłe kąpiele nie są zdrowe, ale co mi tam.
Claude-Henri spełnił prośbę, po czym napełnił konewkę, spełniającą rolę prysznica.
- Używaj do woli. W razie czego doleję - powiedział.
- Bardzo dziękuję! - odparła z entuzjazmem. Henriemu brakowało tylko białego konia do ideału rycerza spełniającego marzenia. Ale za spełnienie tego o ciepłej kąpieli po tej długiej podróży Leokadia miała ochotę go wyściskać. Z trudem powstrzymała się od tego. Euforię jednak było widać. Większość rzeczy zostawiła w przedsionku, by nie zmokły. Ze sobą zabrała ręcznik i mydło.
- Następnym razem weźmiemy taboret - oznajmiła.
- Po co ci taboret?
- Bo nie ma tu wieszaka na rzeczy. A może coś by dorobić...hmmm...
- Sznurek, jeśli jakiś pożyczymy od wojska - zaproponował Claude-Henri. - Poza tym w namiocie też się taki przyda. A na razie... potrzymam. Albo ułożę w kosteczkę na butach.
Leokadia zniknęła w kabinie prysznicowej.
- Ułożyć…
Słychać było, że dziewczyna pośpiesznie się rozbiera.
- Pewnie brałeś nie raz prysznice w gorszych warunkach?
"I w gorszym towarzystwie", pomyślał.
- Trudno to było nazwać prysznicem - odparł. - Ale jeśli lecą na ciebie setki litrów wody, bo stoisz pod wodospadem, to wrażenie jest wspaniałe. Tyle, że woda bywa czasem chłodna - dodał.
Leokadia nic nie odpowiedziała. Ciężko było to zrobić gdyż właśnie w tej chwili wyobrażała sobie Claude-Henriego pod wodospadem niczym baśniowego Tarzana. Scena jak z filmu zajmująca wyobraźnię uciekła jednak wraz ze świadomością, że bez ciuchów robi się coraz zimniej. Pośpiesznie te ściągnięte z siebie zaczęła przewieszać przez ściankę kabiny.
- O rzesz jak zimno… brrr…
W tej chwili Claude-Henriemu przyszło do głowy, że bez niego Leli byłoby znacznie wygodniej. Ze spokojem mogłaby się rozebrać w przedsionku, po wcześniejszym zasznurowaniu drzwi.
- Pora skorzystać z prysznica. Zrobi ci się cieplej - zasugerował.
Sam zimna nie odczuwał, ale nie zamierzał zaproponować podzielenia się ciepłem. Zdecydowanie nie wypadało.

Lela wyszła spod prysznica owinięta ręcznikiem dość szybko. Ciepła woda była przyjemna ale wyczerpała się dość szybko a powietrze na zewnątrz teraz wieczorem i gdy było się mokrym wcale nie ogrzewało.
- Jak? Lepiej? - spytał Claude-Henri, gdy szum lecącej z prysznica wody ustał. - Nie trzeba dolać więcej?
- Nie, nie. Dziękuję bardzo. Jesteś większy na pewno drugie wiadro się nie zmarnuje - odpowiedziała dziewczyna. - No dalej. Ubiorę się i poczekam tu na ciebie.
Claude-Henri już wcześniej pozbył się butów i bluzy, ledwo więc Lela wyszła z kabiny, on zabrał ręcznik i mydło, oraz oba wiadra z wodą i wszedł do środka, poświęcając po drodze kilka sekund, by przyjrzeć się dziewczynie.
Jego uwadze z pewnością nie umknął niewielki tatuaż na plecach.

No i piegi. Były nie tylko na jej twarzy. Obsypały też ramiona.
Gdyby nie wzrost Lela nadałaby się na modelkę. Za chuda w wielu miejscach.
- Czy ta ptaszyna ma jakieś symboliczne znaczenie - spytał, napełniając konewkę - czy po prostu ci się spodobała?
- Koliber to najmniejszy ptak świata - odpowiedziała Leokadia. - Wybrał go dla mnie przyjaciel. Ten tatuaż to symbol buntu przeciwko rodzicom. Stare dzieje. Chyba każde dziecko przechodzi taki okres. Zrobiłam go krótko po tym jak przyjechaliśmy do Francji na stałe.
- Ładny - stwierdził Claude-Henri, przewieszając spodnie i pozostałe części garderoby wraz z ręcznikiem przez przegrodę oddzielającą obie części 'łazienki'. - W jakiś sposób pasuje do ciebie.
Plusk wody poinformował dziewczynę, że jej towarzysz rozpoczął kąpiel.
Dziewczyna przebrała się do spania w zielony dresik a na niego zarzuciła ciepły kremowy szlafrok. Kaptur wykorzystała by zasłonić mokre włosy. Z tobołkiem rzeczy, które wcześniej miała na sobie, czekała aż Henri skończy.
Dwa wiadra to nie ocean, więc kąpiel nie trwała długo. Po chwili Claude-Henri wyszedł z części prysznicowej, zawinięty, podobnie jak wcześniej Lela, w ręcznik.
- Bądź grzeczną dziewczynką i nie podglądaj - poprosił.
- Yyymmm, jasne. Tak. Poczekam na zewnątrz - Lela odwróciła się pośpiesznie, zupełnie jakby już podejrzała. Po tym wysunęła się z namiotu.
Nie musiała czekać zbyt długo.
Wnet z namiotu wyszedł Claude-Henri, niosąc swoje rzeczy i wiadra, które odstawił na swoje miejsce.
- To chyba jest nasza pralka - powiedział, wskazując na stojącą nieopodal miskę i towarzyszącą jej tarę. Musiał przyznać, że ten sposób prania znał raczej z opowiadań, niż z praktyki.
- Mogę jutro wyprać nasze rzeczy. Ale dziś już na pewno nie. Padam. - Lela zawiesiła na chwilę wzrok na “pralce” i westchnęła. Tego właściwie się spodziewała. Jakże przyzwyczajeni byli do prądu…
- Czyżbyś zrezygnowała z udziału w uroczystej kolacji, urządzonej na naszą cześć? - żartobliwym tonem spytał Claude-Henri.
Widać było, że Lela jest zmęczona, a prysznic, choć ją odświeżył, to nie dodał jej sił.
Dziewczyna jęknęła.
- Uroczysta kolacja, może jeszcze dyskoteka i fajerwerki… Nie no… - westchnąła. - Pójdę zjeść jakąś kanapkę i spadam spać. Byle szybko.
- I z kim będę tańczyć przy dźwiękach tam-tamów? - spytał z udawaną rozpaczą Claude-Henri. - Już mnie porzucasz...
Leokadia uśmiechnęła się do Henriego na chwilę dłużej zawieszając na nim wzrok.
- Jeśli będą tam-tamy obiecuję wytrwać tyle ile dam radę by cie nie porzucić - odpowiedziała.
- Trzymam za słowo. - Claude-Henri odpowiedział uśmiechem.

- Zresztą… jestem pewna, że znalazłoby się kilka chętnych - powiedziała Lela, chwilę później gdy doszli już do “czwartego” namiotu.
- Tak mnie oddasz w obce ręce? - Odchylił 'drzwi' od namiotu.
- Tego nie powiedziałam. - Fioletowłosa puściła oczko do swojego towarzysza, po czym przeszła przez wejście.
Póki co namiot nie miał dodatkowych gości. Lela ruszyła w stronę zarezerwowanego przez siebie łóżka.
Claude-Henri poszedł w jej ślady, wybierając oczywiście swoje łóżko polowe. Rozwiesił ręczniki na oparciu, po czym spojrzał na dziewczynę.
- W tym szlafroczku zaprezentujesz się wszystkim? - spytał.
Lela rozchyliła teatralnie szlafroczek.
- Mam dresik, tylko włosy niech przeschną. Jeszcze chwila została, prawda?
Claude-Henri rozłożył ręce.
- Nie mam pojęcia, prawdę mówiąc. Ale jestem pewien, że usłyszymy, gdy rozpocznie się uczta. Możesz się spokojnie szykować.
- Chciałbyś się przespać… to znaczy zdrzemnąć? - zapytała siadając na swoim łóżku. - Przed ucztą?
- Nie, jakoś wytrzymam... Ale ty się nie krępuj - odparł.
Fioletowowłosa skinęła głową. Położyła się na łóżku nawet się nie przykrywając i zdaje się zasnęła szybciej niż Henri zdążyłby wypowiedzieć w pełni swoje imiona i nazwiska.
- Obudzę cię - powiedział cicho Claude-Henri. - Słodkich snów.
Przykrył dziewczynę kocem, po czym zabrał się za porządkowanie swojego ekwipunku.

Spotkanie w siedzibie dowództwa Legii Cudzoziemskiej się zakończyło, a z drewnianej budowli przypominającej czasy wieków minionych wyłonił się wężyk uzbrojonych i umundurowanych mężczyzn. Część z nich zatrzymało się przed chatą, nawiązując ożywione rozmowy. Reszta rozeszła się we wszystkich kierunkach, zajmując się sobie tylko znanymi sprawami.

Jeden mężczyzna z pagonami wskazującymi na stopień kaprala, szedł szybszym krokiem i z pochyloną głową próbował odpalić cygaro. Nie patrząc przed siebie, kierował się w stronę miejscowych “łazienek”. Pech chciał, że z naprzeciwka szła jedna z nowoprzybyłych do krainy za Wrotami. Alexis Sorel, bo tak kobieta się nazywała, podobnie jak Erick nie podnosiła wzroku. W pewnym momencie oboje zatrzymali się gwałtownie, kiedy dosłownie wpadli na siebie. Legionista sapnął, zaskoczony, o mało nie upuszczając jeszcze nie rozpalonego cygara. Obejrzał pobieżnie swoją “przeszkodę” i dopiero teraz zauważył atrakcyjną kobietę z mokrymi włosami.
- Najmocniej przepraszam - odezwał się kapral i pochylił pokornie głowę. - Nie powinienem tracić ani na moment skupienia - mruknął niechętnie i rozłożył bezradnie ręce, wymachując cygarem.
Z mokrymi, rozpuszczonymi włosami, które w tej sytuacji przykrywały jej wygolone boki głowy, wilgotną skórą i ubraniami niesionymi na rękach, Alexis wyszła z pod prysznica ubrana w luźny sweter w kolorze oliwki, sięgający mniej więcej do połowy długich ud kobiety, na tyle rozciągnięty, żeby raz po raz zsuwał jej się on z ramienia. Szła prosto do swojego namiotu, całkowicie pochłonięta własnymi myślami, nie patrząc nawet przed siebie. Z zamyślenia została wyrwana nagle, przez potężne ciało brodatego mężczyzny, które stanęło na jej drodze z impetem w nią uderzając, jednocześnie wytrącając jej z rąk zawinięty zgrabnie zwitek ubrań.
- Cholera jassna… - mruknęła z niezadowoleniem pod nosem, dopiero potem spojrzała na mężczyznę z którym się zderzyła, a na końcu na ubrania rozrzucone na ziemi. Westchnęła - Nie szkodzi - dodała szybko, usprawiedliwiając w myślach sanitariusza. - Taka sama wina Twoja, jak i moja. Fakt, że nie powinieneś tracić skupienia. Inny fakt, że ja też nie. - Schyliła się i zaczęła zbierać rozrzucone po ziemi ubrania.

- Pozwól chociaż, że pomogę - zaproponował szybko ze skruchą, przyklękając obok kobiety. - Alexis, zgadza się? - zapytał, sięgając po pierwszy ciuch z brzegu, jednocześnie zaglądając cywilowi w oczy z bliska.
Lekko skinęła głową, zbierając w pierwszej kolejności swoją bieliznę, dopiero potem resztę rzeczy. Odwzajemniła jego spojrzenie z delikatnym, całkiem sympatycznym uśmiechem na twarzy, bez skrępowania utrzymując wzrok w jego oczach, całkiem jasno dając do zrozumienia, że nie ma mu za złe tego wypadku.
- Zgadza się, Alexis, chociaż możesz mi mówić po prostu Alex. Ty jesteś Erick, nie?
- We własnej osobie - odparł mężczyzna, wyciągając rękę po kolejny element garderoby kobiety. Mimowolnie odwzajemnił skromnie jej uśmiech, przyjmując “zaproszenie” do znajomości wyrażone w jej spojrzeniu.
- Zwróciłem na ciebie uwagę podczas przeprawy. Masz naprawdę niezłą kondycję, a mówi ci to Legionista - Erick ponownie skinął lekko głową. - Trenowałaś coś? - zapytał, nie ukrywając zainteresowania.
- Nie trudno zgadnąć, co? Miło być docenioną przez legionistę. Od kilku ładnych lat uprawiam szeroko pojęte sztuki walki. Poza tym zawsze wychodziłam z założenia, że własne ciało to najlepsza broń i bezwzględnie należy o nią dbać. Trenowałam jeszcze sporo zanim zaczęłam bawić się na arenie. - Dziewczyna podniosła spodnie, ostatnią z rzeczy, które zostały na ziemi i wyprostowała się, przeczesała palcami włosy, odrzucając je na jedną stronę. Przyjrzała się jeszcze raz twarzy legionisty i lekko się uśmiechnęła, widząc jak zniknął z jego twarzy bolesny, umęczony jej wyraz, który towarzyszył mu właściwie przez cały dzień. Czyli jednak, da się.
- Sztuki walki? - zagaił kapral, również wstając z przyklęku. Wyciągnął przed siebie ręce, podając Alexis jej ubrania. - Ciekawe. Nie spodziewałem się takich zainteresowań po… po… - Legionista urwał, robiąc lekko zakłopotaną minę.

- Po kobiecie? - Dokończyła za niego, lekko rozbawiona jego zakłopotaniem i odebrała od mężczyzny resztę ciuchów. - Każdy radzi sobie najlepiej jak może, na miarę swoich potrzeb i możliwości. Sztuki walki to całkiem przyjemny, bardzo przydatny i pełen adrenaliny sport. W sam raz dla takiej osoby jaką jestem. Ty za to jesteś żołnierzem - sanitariuszem. Zastanawiam się jak to jest, jednocześnie zabijać ludzi i ratować ich przed śmiercią? To musi być coś.
- Nie chciałem tego mówić na głos - skrzywił się Erick z delikatnym uśmiechem. Przestąpił z nogi na nogę i oparł dłoń o przewieszony przez kark karabin, jednocześnie przyglądając się rozmówczyni.
- Owszem. Poza tym każdy powinien wiedzieć, jak się bronić - skomentował jej wypowiedź ze skinieniem głowy.
- Co zaś do ratowania i zabijania… W wojsku wykształca się więź z towarzyszami broni. Kiedy spędza się z nimi tyle czasu i pakuje razem w najgorsze gówno, szybko stają się twoimi braćmi. A ratowanie braci przychodzi naturalnie, nawet jeśli najpierw trzeba kogoś zabić. - Kapral wzruszył ramionami, po czym zerknął na trzymane w drugiej ręce cygaro, jakby się zastanawiał, czy powinien je odpalić.
- Poza tym jesteśmy patriotami, czyż nie? Zrobimy wszystko dla naszego kraju. - Te ostatnie słowa Flanigan wypowiedział z wyczuwalna nutą ironii.
- Nie martw się, nie jesteś pierwszym, któremu łamię schematy myślowe. - Powiodła wzrokiem za jego dłonią, aż na karabin, jednak szybko wróciła wzrokiem do twarzy, oczu rozmówcy. Zastanowiło ją, trzymał tą broń tak kurczowo, bo tak został wyszkolony, czy też po prostu dawało mu to poczucie bezpieczeństwa?
- Zazdroszczę licznej rodziny. Mi jakoś nie było nigdy dane poznać smaku braterstwa… - W jej oczach na krótką chwilę pojawił się jakiś smutny, nostalgiczny ognik, który choć szybko zgasł, dla uważnego rozmówcy mógł być jasnym sygnałem, że nie jest to temat który Alexis mogłaby chcieć kontynuować. - Chociaż kto wie, może czas na zmiany. Polubiłam legionistów, przynajmniej tych, z którymi miałam do czynienia po tamtej stronie… Tylko może niekoniecznie za miłość do ojczyzny żabojadów. - Lekko się uśmiechnęła, spojrzała za siebie, na namiot z natryskami - Szedłeś odświeżyć się przed wieczorną imprezą? Ostrzegam, jak lubisz myć się w ciepłej wodzie, to trochę ci zejdzie.
Choć Erick nie wyglądał na takiego, kto przejmowałby się losem pierwszej lepszej osoby, wysłuchał uważnie Alexis, odzwierciedlając zainteresowanie.
- Ciepła woda? Co to za luksus? - odparł Erick żartobliwym tonem, odsłaniając do kobiety białe zęby w uśmiechu. Następnie przygryzł nieodpalone cygaro i obrócił głowę w bok, jednocześnie przeczesując palcami włosy.
- Co sądzisz o tym miejscu? Czujesz się tu bezpieczna? - zapytał, wodząc spojrzeniem po “zabudowaniach”.

Lekko zaśmiała się na komentarz Ericka odnośnie ciepłej wody. No tak, w końcu rozmawiała z legionistą.
- Gruba palisada, kilka eleganckich wieżyczek strażniczych i więcej wojska, niż ludności cywilnej… Tak, zdecydowanie czuję się tu bezpiecznie. - Na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech - Ale ja mogę nie być najlepszą osobą do badania opinii tłumu, nie należę do strachliwych istotek.
- Strach w tym przypadku ma niewiele do rzeczy. Wystarczy się rozejrzeć. - Legionista wyciągnął rękę w kierunku północnym. - Tamta skarpa. Nie jest w ogóle strzeżona, a wiemy przecież, że przeciwnik dysponuje… lotnictwem. W przypadku ataku z tamtej strony, dostrzeżemy wroga dopiero wtedy, kiedy będzie w obozie. Chyba nie muszę mówić, że to bardzo niedobrze - kapral westchnął, wyraźnie niepocieszony. - Nie chcę jednak wzbudzać paniki - kolejny uśmiech wyrósł na twarzy mężczyzny, po czym mrugnął do Alexis.
- Zauważyłam. - Mimo to, powiodła wzrokiem we wskazanym kierunku - Ale należałoby też zwrócić uwagę na to, że gdyby przeciwnik chciał nas tutaj witać nalotami swoich armii, prawdopodobnie w ogóle nie udałoby nam się wyjść z jaskini. Wolę myśleć, że tubylcy mają do nas raczej neutralne nastawienie. Ale jeśli ktoś miałby dzięki temu spać spokojniej, to może należałoby postawić wieżyczkę też tam. Proponowałeś szefostwu?

Legionista machnął ręką, ponownie skupiając się na swojej rozmówczyni.
- Proponowałem wiele rzeczy, zobaczymy, jak będzie z wykonaniem. Niestety jestem tylko kapralem i niewiele mam tu do gadania. - Kobieta mogła zauważyć, że rozmawiając z nią znacznie się otworzył i zachowywał się swobodnie.
- Mam nadzieję, że jajogłowi szybko się uwiną z tym, co mają tutaj do zrobienia. Powoli zaczynam tęsknić nawet za Gujaną Francuską… - Flanigan mruknął pod nosem. - Ty nie wyglądasz jak jedna z nich - stwierdził jeszcze na sam koniec.
- I chwała Bogu. - Zaśmiała się lekko, dźwięcznie. - Całkiem daleko mi do jednego z nich. Jestem tu raczej hobbystycznie i nie zamierzam ich poganiać. Aż tak Ci się tutaj nie podoba, że po jednym dniu tęsknisz do tamtego świata? Nawet nie zdążyło się jeszcze nic niezwykłego wydarzyć.
- Właściwie to… - Erick zaczął, jakby chciał coś powiedzieć, jednak ostatecznie mlasnął i machnął ręką. - Ja nie zgłaszałem się na ochotnika. Wolałbym siedzieć w Afganistanie i wyzwalać kraj z rąk terrorystów - westchnął, kręcąc głową. Zaraz też uśmiechnął się raźniej. - Może jednak nie będę się tutaj nudził - zagaił, przyglądając się przyjaźnie kobiecie z ukosa.
Odwzajemniła uśmiech, niemal instynktownie wyczuwając delikatny flirt ze strony legionisty. Poprawiła zsunięty z ramienia sweter.
- Ja na pewno nie zamierzam się tutaj nudzić. Z zasady bardzo tego nie lubię. I… Jak mam być szczera, to zwiedzanie nowego świata wydaje mi się być ciekawsze, niż strzelanie do terrorystów. Do tamtego bym się z pewnością nie zgłosiła. A propos braku nudy. Słyszałam coś o imprezie na cześć naszego przybycia, wiesz cokolwiek na ten temat?
- Wiem tyle, co ty. Bez obaw, baza nie jest taka rozległa, na pewno usłyszymy, jeśli coś się zacznie - Erick pokiwał głową z namysłem. - Czyli widzimy się na imprezie? Niestety nie zabrałem ze sobą swojego galowego munduru - mężczyzna zaśmiał się szczerze, co za każdym razem chwilowo rozpuszczało jego smętną i skupioną minę profesjonalisty. A może był to po prostu kolejny sposób na maskowanie się?
- Galowy, czy nie, mundur zawsze wygląda dobrze. - Kiwnęła głową na potwierdzenie swoich słów. Obrzuciła spojrzeniem pole namiotowe i lekko się skrzywiła, jakby przypominając sobie coś. - Trzymaj kciuki za mój wciąż pusty namiot. I do zobaczenia na imprezie. - Posłała mu jeszcze jeden, całkiem przyjemny uśmiech i poprawiła naręcze ubrań, zanim ruszyła w swoją stronę.
- Do zobaczenia - powtórzył za nią kapral i jeszcze przez chwilę stojąc w miejscu, odprowadzał ją wzrokiem, przesuwając się nim z góry na dół. Z uśmieszkiem i cygarem w zębach pokręcił głową, po czym skierował się przed siebie.
- A niech cię, Flanigan - mruknął do siebie, kiedy oddalił się wystarczająco.

Gdy Normand wszedł do swojego namiotu od razu uderzyła go temperatura o wiele wyższa niż na zewnątrz. Saville właśnie pędził swój bimberek. Lekarz uśmiechnął się do niego szeroko.
- Z czego tym razem? Surowa kora, czy doprawiłeś czymś ciekawym?
Saville doglądający aparatury uniósł głowę, spoglądając na niego i uśmiechnął się przyjacielsko. Za ucho miał włożone cygaro.
- Oryginalny przepis mojego staruszka - odparł z namaszczeniem John. Jak zawsze kiedy próbowało się od niego wyciągnąć to co pytał Normand. Nigdy jednak nie zdradzał szczegółów. - Sprzedałem słoik jednemu Legioniście, więc trzeba dorobić - dodał, wracając spojrzeniem na destylator.
- Nie chciałbyś wymienić odrobiny na kulki? Mam kilka nadmiarowych pocisków do rewolweru. - podpytał Normand
- To mogę dostać od Legionistów - mrugnął do niego i sięgnął po mały słoiczek. Przelał do niego trochę gotowego destylatu i podał Wolffowi. - Dla ciebie doktorku na koszt firmy. Ale proszę nie wykorzystuj mojej hojności
- Jestem dozgonnie wdzięczny. - odparł biorąc do ręki bimber. Czuł od niego aromaty ziół, odrobinę jak absynt. Usatysfakcjonowany schował kontrabandę do swojego kuferka, pod ciuchy. - Jak lecą badania? Jakiś przełom dotyczący naszych ulubionych worgów?
- Nic - westchnął ciężko John. - Jeśli wierzyć słowom Tanaki to japońce mieli po takim czasie już kontyngent dyplomatyczny w jakimś tamtejszym mieście, a nawet uchodźców w swoim obozie - pokręcił głową. - Mam nadzieję, że się tu ruszy, bo nudzę się jak cholera - upewniwszy się, że przy maszynerii wszystko jest w porządku, odszedł od niej i wyprostował się. - Ale takiego wilczka to bym chętnie przygarnął
- Tia, ja też liczyłem na więcej tubylców. Jedyna rzecz, która może ruszyć to ceny drewna w Europie, bo na chwilę obecną to jedyna rzecz, która tutaj jest. - lekarz westchnął donośnie - Swoją drogą, nie chciałbyś mi pożyczyć którejś ze swoich książek? Poczytałbym w czasie imprezy powitalnej.
- Jeszcze są kozy. Całkiem sporo, skoro wilki wyrastają na nich na takie okazy - skomentował John i spojrzał na swoją kolekcję. - Jasne, czemu nie - wzruszył ramionami. - Mam tam trzecią edycję do Dungeons and Dragons - zaśmiał się. - Ale notatek nie ruszaj. I tak z nich nie wyczytasz. Matka zawsze chciała, żebym został lekarzem, a z tego jedyne co mi wyszło to nieczytelne pismo
- Moja zawsze chciała, żebym został modelem. - stwierdził i wziął wskazaną książkę. Szybko ją przejrzał i zatrzymał się na smokach - W życiu bym nie wpadł na tyle kolorów smoków. Próbowałeś porównywać z tym co japońce mają u siebie? Przełożenie jest dość dobre?
- Żartujesz?! Ciebie? Lekarza - Saville pokręcił głową z niedowierzaniem. - Widać matki nigdy nie są zadowolone, zawsze chcą czegoś innego - skomentował i skrzyżował ręce przed sobą. - Japońce spotkali jeden typ. Czerwone. Niby jeszcze byli jeźdźcy na wywernach, którzy zaatakowali na ulicach Tokio ale później już ich nie spotkali. Jak twierdzi Tanaka. Wiesz tam są jeszcze dodatki i w nich inne smoki. Podsłuchałem rozmowę Nici z jaśnie panem Cartierem - zamyślił się. - Przejmując od niej pałeczkę dowodzenia chce przyśpieszyć eksplorację. Nici była dobra póki budowali palisady... Teraz zrobiła się strasznie nerwowa, bo trzeba działać. - wzruszył ramionami. - No i Cartier już się napalił że wyśle pojutrze ekspedycje. Nie jedną. Podobno zwiad znalazł "obiecujące" miejscówki.
- Z jednej strony super, może coś się ruszy, ale z drugiej… Starczyło mi szycia po pierwszym spotkaniu z wilczkami. Myślisz że dadzą mi z wami wyjść?
- Cykor z ciebie albo leser. Siwy się ucieszył jak mu wspomniałem - skomentował go John. - Jasne że dadzą wyjść. Ale musisz ubiec siwego, bo przecież nie da rady żeby dwóch lekarzy na raz wypuścili na wolność
- Jak miejscówek jest kilka to pewnie i kilka osób do obstawy będzie trzeba - lekarz wzruszył ramionami - ale nie będę ryzykował. Do legusiów muszę biec, żeby się zapisać, czy do waszych?
Saville podrapał się po brodzie.
- Chyba najlepiej będzie uderzać do Cartiera - odparł.
- W takim razie pędzę. - powiedział Normand i odłożył pożyczoną książkę na swoje łóżko - Do zobaczenia później. - dodał i ruszył do wyjścia.

Po zasięgnięciu języka u jajogłowych Normand znalazł nowego przewodniczącego wyprawy. Ten, jak przystało na świeżego lidera, akurat przepytywał swoich podwładnych ze wszystkiego co tylko udało, bądź nie, im się odkryć. Lekarz grzecznie czekał na swój moment i gdy Cartier w końcu rozdysponował zgromadzonych przy nim naukowców podszedł do niego raźnym krokiem.

- Dzień dobry, Normand Wolff, pan Xavier Cartier jeśli się nie mylę?
Mężczyzna podniósł spojrzenie znad notesu, w którym robił sobie jakieś notatki. Obok niego siedziała Nicole de Foix, która oparta na łokciach o blat stołu, pocierała palcami nasadę nosa. Jej okulary leżały na stole.
- Normand Wolff... - powtórzył po nim Cartier i przekartkował notes.
- Lekarz - przyszła mu z pomocą Nicole, niespodziewanie miłym głosem, którego Normand nie spodziewałby się po niej.
- Ach, dobrze - Xavier odłożył notes i spojrzał na Normanda. - Co potrzeba? Zapasy leków, które z nami przyszły są jak wszystko co przybyło u kwatermistrza. Jutro będą rozdzielać - wyjaśnił.
- Och, nie w tym rzecz. Słyszałem plotki że planuje pan wyprawę poza mury Jedynki, chciałbym się zgłosić na ochotnika.
- A, o to chodzi. Prędzej czy później trzeba wyjść z bezpiecznej palisady - odpowiedział Cartier z lekkim uśmiechem. - Potrafi się pan bronić, panie Wolff? - zapytał.
- Zdecydowanie. Najpierw nauczyłem się strzelać, dopiero potem chodzić. - odparł i odruchowo poklepał się po pasie u którego powinien wisieć rewolwer. Jak zawsze zapominał że na terenie bazy jego broń jest pod opieką Legionistów - W każdym razie jeden z wilczków które dotarły na autopsję to moje dzieło.
- A to dobrze - mruknął pod nosem Xavier i zapisał coś w swoim notesie. - Uwzględnię pana w swoich planach
- Wyśmienicie. W takim razie nie zajmuję państwu więcej czasu. Pani de Foix, panie Cartier. - powiedział pochylając przy tym lekko głowę.
Mężczyzna skinął mu głową, za to kobieta posłała mu jedynie zimne spojrzenie. Normand opuścił namiot i ruszył na powrót do swojego lokum. Musiał się pospieszyć jeśli chciał się wyrobić na powitalną imprezę.