Rewik

Sen, Dante

„Pierwszy... pierwszy! Czekamy na Ciebie!” „Pierwszy... usłysz nas...” Najpierw usłyszałeś ich głosy, które niczym szum fal powoli ogarniały twój umysł. Czułeś jak delikatnie, prawie na granicy zauważalności kręcili się wokół ciebie, jak każdy z nich chciał być przy tobie, jak każdy z nich chciał doświadczyć twojej obecności. Potem raz za razem, niczym zaczarowany wiersz wciąż słyszałeś swoje imię, powtarzali je jeden przez drugiego, jakby walcząc o to, który z nich w końcu zwróci twoją uwagę. Czułeś teraz więcej, czułeś ich wszystkich zgromadzonych przy tobie, czułeś niecierpliwość z jaką cię oczekiwali, czułeś ich niepokój i podniecenie, a na granicy zmysłów, niczym zwiastun zimnej nocy - gniew. Mocno wciągnąłeś powietrze, ciche tryby i metalowe części zareagowały gwałtowniej dopasowując się do nowej roli. Palce lekko drgnęły, zesztywniałe zdawały się być częścią kogoś innego, jakby nie należały już do ciebie. Cichy szum uświadomił ci, że oto nowa część twojego ciała powraca do życia. Serce. - Witaj Pierwszy, czekaliśmy na ciebie. Nie mogłeś już dłużej czekać, otworzyłeś oczy by spojrzeć w twarze tak dawno już nie widzianych towarzyszy...

 

Pipboy79

Kevin "Cobra 222" Walker - pilot z fantazją



Przez całą noc nie było już więcej opadów, a nadchodzący dzień wydawał się być bardzo obiecujący pod względem pogody.

Po przedwczorajszych problemach z lokalną fauną oraz wczorajszym niemal całym dniu spędzonym w samochodzie, należał im się odpoczynek, a że okoliczności dawały ku temu idealny pretekst, nikt chyba nie mógł narzekać na taki stan rzeczy

- Wody szybko opadają, co zresztą widać. W tym tempie jutro nad ranem, najpóźniej w popołudnie rzeka wróci do bezpiecznego dla nas poziomu . – profesor Herman Kruger skomentował wynik pomiarów – Nie wiem czy ma to sens, by szukać innego sposobu na przeprawę.


- 24 godziny… Ponad. - rzekł Dante, podchodząc do rozmawiających od strony rzeki. - Pani i panowie, czy zdążymy wrócić do naszego obozu? Może warto by było zostawić te gady co mamy na pace do analizy, dodatkowo, na miejsce nowej bazy moglibyśmy ruszyć sterowcem. Zapakować co potrzebujemy, ludzi, których potrzebujemy samochody, sprzęt i nie czekając na obniżenie się poziomu wody, przetransportować wszystko w mig.


- Czasowo pełna zgoda, ale problemem jest raczej paliwo. Nie mamy go zbyt wiele… w sensie cała kolonia powinna oszczędzać, póki nie znajdziemy sposobu na produkcję nowego. - profesor Kruger wyciągnął rękę w stronę dołu rzeki, gdzie powinny znajdować się rozległe wody - obiecujące są te algi, które odkryliśmy, ale na razie to tylko pomysł.


- Czyli na razie zostajemy. Ktoś ma jakieś propozycje, co robić przez następne 24 godziny?

Mel przeciągnął się podchodząc. - Możemy iść na ryby.- Powiedział poprawiając pasek.


- W sumie tam myślałem chłopaki. A mamy jakąś małą kamerę? W sensie, że lekką. Bo ja właściwie mógłbym zmajstrować latawiec. Jakby doczepić do niego kamerę mielibyśmy odpowiednik drona nad nami. Takie oko wielkiego brata na naszą okolicę. A jakby zamiast sznurka użyć czy dodać jakiś lekki drut dodatkowo byłaby to antena. Miałbym taki drut i kamerę to mógłbym zmajstrować resztę. - popatrzył na nich zaciekawiony jak się na to zapatrują. Powstałaby wisząca nad głowami kamera. Co prawda posłać ją gdzieś jak drona niezbyt było można bo właściwie nadal był to latawiec. Ale jednak nie zużywał żadnego paliwa poza bateriami kamery. No i przenośna bo można było ją zwijać i rozwijać ze sobą i przewozić w samochodzie gdy było potrzeba. A i tak mieli czas siedzieć na miejscu to pilot miałby okazję pobawić się w lotniczego modelarza.


- Dziecko.- Mel popatrzył na Kevina, a usta mu się trochę otwierały. - Jak chcesz się pobawić dronem to masz Hermexa.- Powiedział podając Walkerowi ekran dotykowy do sterowania dronem jaki trzymał na nadgarstku. Nie żeby potrzebował, Dron wykonywał polecenia słowne, ale panel ten służył jako zapasowe sterowanie. Doktor podał mu też okulary jakie miał pod maskżą skafandra środowiskowego, która podczas śniadania była odkryta i opadała mu na ramiona jak kaptur w bluzie.- Tym będziesz widział co widzi dron. Możesz też przy okazji poszukać grobli do przeprawy jak już sobie będziesz latał. Ja i tak idę na ryby bo mam ochotę na świeżego psarika.- Lekko skacowany profesor podszedł do skrzynki na swojej bryce i wyciągnął z niej żyłkę i haczyki. Zestaw do przetrwania mieścił wiele ciekawych elementów. Nie było w nim kijka, ale ten Melathios wypatrzył sobie poprzedniego dnia i teraz czekał na niego położony na dachu pojazdu.

- Ktoś jeszcze idzie coś łowić?- Zapytał grupę. A następnie wyżłopał ostatni łyk z piersiówki.


- Właściwie chodziło mi jako zapasowy i nie zuzywający energii improwizowany dron. No i wiecie chciałem wam zaimponić, że umiem robić profesjonalne latawce korzystając z teorii sztuki awiacyjnej jaką mi wbili kiedyś w szkołach do głowy. - roześmiał się pilot parodjując ton jakby mu właśnie wielowiątkowy i wieloetapowy spisek zepsuli.


- Hermex działa na niewyczerpane źródło mocy.- Wtrącił Mel.


- O! Dasz mi się pobawić swoim latadełkiem? Zarąbiście! - Walker wybałuszył oczy ze zdziwienia i ekscytacji. Latadełko! Co prawda nie pełnowymiarowe no ale dzięki panelowi mógł się choć trochę poczuć jak za sterami prawdziwego latadełka.


- Mieliśmy podobne na Perle. W wojsku. Każdy czołg miał takiego drona. Straszne głupie przepisy były bo obsługiwał go dowódca a ja byłem kierowcą więc jak prowadziłem czołg to nie mogłem sterować dronem.Dopiero jak się zatrzymywaliśmy. Ale miałem spoko dowódcę. Wiedział co potrafię więc jak była okazja to mi dawał sterować dronem. Hmm… Okey widzę, że ten to jakiś lepszejszy niż te nasze u pancerniaków… - Kevin nawijał swobodnym tonem gdy dorwał się wreszcie do jakiegokolwiek latadełka. Szybko zaczął badać możliwości latajacego robota sprawdzając na co go stać. Stwierdzić musiał, że to jednak nowocześniejszy model niż te w wojskach pancernych jego rodzimej planety. No ale tyle lat tam nie był, może teraz już też takie mają.

 

__________________
MG pomaga chętniej tym Graczom którzy radzą sobie sami

Jeśli czytasz jakąś moją sesję i uważasz, że to coś dla Ciebie to daj znać na pw, zobaczymy co da się zrobić

TomaszJ

Wiadomość: Sprawa X12
Od: Carl Llevelyn Cabbage
Do: dr Johann Gottlieb

Zalecam przekazanie podobnej informacji Gabinetowi na posiedzeniu zamkniętym w celu ustalenia dalszych działań. Ze względów bezpieczeństwa zalecam ponowną kriostazę p. Jamesa Bouleau.

Koniec

.

Od: Carl Llevelyn Cabbage
Do: Kruger Herman, Melathios Sofitres
Dotyczy: Raport W12.1.

Doradzam ponowną analizę miejsca stały obóz. Mam informację o tej roślinie z pierwszej ręki i okupione życiem dobrych żołnierzy, także z fragmentarycznymi nagraniami. Jest wystarczająco groźna, że użyto jej przynajmniej raz jako broni biologicznej z katastrofalnymi skutkami. Zalecam maksymalną ostrożność i dekontaminację i/lub kwarantannę zanim wrócicie.

Koniec.

Niemal dwa tygodnie polowania na duchy dały Karlowi w kość, tym bardziej że w wolnym czasie udzielał się w innych grupach, głównie inżynieryjnej gdzie zawsze brakowało rąk do pracy. Ale prawdziwy kirkanin pracy nie bał się nigdy i był gotów poświęcić się dla wspólnoty. Dlatego starał się świecić przykładem - nie narzekał, trzymał się prosto i pracował najciężej jak umiał.

Co innego właściwe obowiązki. Prawidłowa relokacja była teraz najważniejsza, skoro więc jest ponownie wojskowym, będzie robił to co wojskowemu należy.
A to oznaczało zapewnienie bezpieczeństwa w czasie przeprowadzki. Trzeba było przeszkolić kolonistów, tak by każdy umiał używać broni nie krzywdząc nikogo, opracować plan ćwiczeń z różnymi scenariuszami wydarzeń w trakcie relokacji, a potem ćwiczyć, ćwiczyć i jeszcze raz ćwiczyć, aż reakcja na sytuacje alarmowe będzie odruchowa.

 

__________________
Bez podpisu.

Rewik

---

---

 

Uzuu

Nadzieja. Nadzieja Albionu okazała się poniekąd rozczarowaniem. Odnalezienie okrętu przyniosło dużo więcej pytań niż odpowiedzi. Nie było nikogo czającego się na grupę abordażową w ciemnych korytarzach uszkodzonego okrętu. Nie było ciał czy śladów walki, które świadczyłyby o zaciętej obronie statku kolonizacyjnego. Bo jeśli to faktycznie meteor czy inny kawałek skały tak bardzo uszkodził okręt czemu nie było żadnych odłamków w pomieszczeniach, które uległy zniszczeniu. Czemu załoga ewakuowała okręt jeśli generator działał i kto go uruchomił tym samym ujawniając Argosowi położenie wraku. Co w końcu stało się z Excaliburem. Czy spotkał go podobny los przypadkowej asteroidy, bo przecież nadawał aż do momentu przybycia okrętu kolonizacyjnego. Czy… Pytania mnożyły się ale nikt nie wydawał się być bliżej prawdy niż na samym początku.

Pomysł Nae na ściągniecie koordynatów lądowania modułów okazał się doskonałym rozwiązaniem. Nie minęło wiele czasu, aż V przekazała dane na Argosa, by ten znów mógł namierzyć przypuszczalny punkt uderzenia. Z dwunastu kontenerów dziesięć wylądowało w jednej okolicy gdzie dwa inne zrzucone zostały kilkaset kilometrów od przypuszczalnego miejsca lądowania. Osadnicy musieli mieć bardzo dużo szczęścia albo czasu, by na uszkodzonym okręcie dokonać tak precyzyjnych obliczeń nie licząc na zniszczenie czy uszkodzenie mienia Fundacji. Dwa stracone moduły nie wydawały się więc aż tak wielką stratą.

Wszystkie przygotowania na Argosie znów skupiły się na jednym zadaniu - uratowaniu rozbitków. Wszystkie wcześniejsze zajęcia, które zwyczajnie wydawały się teraz tylko zabijaniem czasu zeszły na drugi plan. Mieli niecały dzień by się przygotować zanim Argos znajdzie się w optymalnej pozycji, by wysłać okręt zwiadowczy. Cisza w eterze też nie wróżyła nic dobrego, bo choć załoga Argosa nasłuchiwała na wszystkich częstotliwościach to nie dało się uchwycić choć skrawka informacji, że ktoś inny próbuje nawiązać kontakt.

I wszystko było gotowe. Najemnicy tym razem, byli wspierani przez oddział marines z okretu wojennego wyposażonych w dwa potężne pancerze wspomagane oraz kilku lekarzy i techników. Choć tym razem wydawało się być trochę ciaśniej na pokładzie Pinezki to nadal pozostawało sporo miejsca by wyciągnąć nogi. Drugi transportowiec, który należał do samej Fundacji był załadowywany dodatkowym ekwipunkiem, na sam koniec miał być do niego podłączony pierwszy z kilku modułów, które do tej pory cierpliwie czekały na to, kiedy w końcu zapadnie decyzja o ostatecznej lokalizacji obozu.

Pinezka praktycznie spadała, a przynajmniej tak się wydawało gdy ściany transportowca zaczęły nagle drżeć. Skutki wysokiego przeciążenia były widoczne na co drugiej twarzy. I nagle wszystko się skończyło.
- Spodziewany czas przybycia, pięć minut. Zapnijcie pasy bo może trochę trząść, jesteśmy w burzy. - wesoły głos Conalla Blakesley odezwał się z głośników kontenera w którym zamknięci byli pasażerowie.
- Głupi dzieciak. - wyszeptała wysoka kobieta na tyle jednak głośno, że dało się ją usłyszeć poprzez cały hałas. Ubrana była w pełny rynsztunek bojowy i nosiła insygnia sierżanta.
- Słuchajcie, to wszystko jest proste. - Juno Hope mówiła wystarczająco głośno by dało się ją słyszeć nawet na samym końcu kontenera. - To jest misja Fundacji. My jesteśmy wsparciem i zabezpieczeniem gdyby coś poszło kompletnie nie tak. Cywile zostają z nami dopóki zwiad nie da znać, że jest czysto. Ze zwiadem idzie jeden lekarz i jeden technik. Lądujemy około 100 metrów na południe od celu. Pamiętajcie, że jest to misja ratunkowa. Nie otwierajcie ognia dopóki nie będzie to stuprocentowe zagrożenie dla kogokolwiek z nas lub okrętu transportowego. Nie wiemy jaka jest tam sytuacja na dole, więc zachowajcie wysoką ostrożność. Zespół Fundacji wspomoże nas swoimi dronami w zwiadzie ale nie liczcie na to, że odwalą za was całą robotę. - Sierżant spojrzała na grupę cywilów jak by nie była pewna czy sprostają zadaniu. Na dodatek warunki atmosferyczne zdawały się znacząco pogarszać sprawę. Juno jeszcze raz przyjrzała się Aureli i jej podkomendnym, kobieta w czarnym pancerzu miała takie samo, jak nie większe doświadczenie niż ona, a teraz zdawała się zajmować zwykłą pracą na kontrakt. To nie był jej problem, każdy ewidentnie ma w swoim życiu inne priorytety. Sierżant skinęła Aureli głową, jakby mimo wszystkich różnic jakie mogły je dzielić powodzenie misji było tym na czym im obu zależało.




Carl llevelyn Cabbage siedział w swoim fotelu powoli sącząc lokalny likier. Uśmiechnął się do swoich myśli przypominając sobie jak jeszcze dobrych kilkanaście lat temu, zaczynali to wszystko wraz tymi nielicznymi przyjaciółmi. Do dnia dzisiejszego Kevin Walker odzywał się regularnie, cały czas próbując namówić wszystkich znajomych do jednego wielkiego spotkania. Czasem mu odpisywał, czasem zwyczajnie nie miał na to czasu. Gubernator planety stanął przy wielkim przeszklonym oknem ze wspaniałym widokiem na całą pierwszą kolonię. W oddali, na niebie widać było białą smugę ciągnącą się za jednym z wielu już teraz lokalnych statków powietrznych. Kto wie, może za kilka lat uda im się skonstruować nowy okręt międzygwiezdny i wrócić w przestrzeń, Cabbage zdawał sobie sprawę z tego, że nie ma ku temu najmniejszej potrzeby. Był to raczej luksus, którego zwyczajnie jeszcze nie potrzebowali. Populacja planety była tak mała, że surowców starczyłoby jeszcze na wiele pokoleń spokojnej eksploatacji. Gubernator wspomniał stare czasu gdy za młodu pogoń za karierą, za ideałami jego nacji była czymś wymaganym, czymś oczekiwanym. Wszystkie te lata temu, mężczyzna miał problem przypomnieć sobie kiedy dokładnie to wszystko się działo i co sprawiło, że znalazł się właśnie tutaj. Może kiedyś znów wrócą do gwiazd, może kiedyś.

Codzienną rutynę gubernatora przerwało pukanie do drzwi. Tylko jedna osoba pozwalała sobie na ten sposób przedstawiania swojej obecności. Jego stary przyjaciel. Lata temu gdy jeszcze na okręcie kolonizacyjnym roztrząsali wszystkie aspekty nowej kolonii. Gdy po raz pierwszy oglądali zdjęcia planety i razem wybrali lokalizację miejsca lądowania. On zawsze był przy nim, zawsze wspierał radą i dobrym słowem. I choć jak sam Cabbage mógł zostać i rzucić się w wir pracy i obowiązków, ten jednak postanowił odejść. Wracał jednak tak jak i dziś, gdy działy się rzeczy ważne dla kolonii czy jej mieszkańców.
- Witaj przyjacielu! Nie wyobrażasz sobie jak dobrze cię znów zobaczyć - Carl wyszedł naprzeciw gościa. Uścisk dłoni nigdy nie był dla nich wystarczającym oddaniem więzów przyjaźni jakie ich łączyły dlatego padli sobie w ramiona.
- Zbyt długo. Zdecydowanie zbyt długo. - strapiona i zmęczona twarz towarzysza, choć obleczona uśmiechem przypomniała Carlowi, że ten nie nawykł pojawiać się nigdy ze zwykłymi odwiedzinami.
- Napijesz się czegoś? Powinieneś spróbować tego nowego trunku. Jeszcze brakuje mu odrobinę tej cierpkości, do której przywykliśmy w domu ale może zwyczajnie to coś co będzie właśnie naszą miejscową specjalnością. - Cabbage próbował odsunąć rozmowę, która zaraz go czekała. Chciał nacieszyć się przyjacielem zanim ten znów wyruszy w sobie tylko znanym kierunku.
- Carl, wiesz po co tu jestem. Proszę, nie przedłużajmy tego niepotrzebnie. - Obydwaj mężczyźni usiedli w wygodnych fotelach.
- Separatyści Carl, znów uderzyli...
- Tak, wiem. Mamy z nimi problemy od jakiegoś czasu. Mają te swoje śmieszne żądania i wizje ekspansji. Póki co nie zrobili nic groźnego. Trochę siniaków i kilka guzów. Trochę zniszczonych instalacji czy mienia publicznego. Nie warto się nimi przejmować. - Cabbage rozsiadł się wygodniej, jeśli to miał być główny powód spotkania gubernator nie miał się czego bać. Wszystko miał pod kontrolą.
- Carl, myślę, że to był duży błąd ignorowanie ich. Na południu planety to wygląda inaczej. Dużo inaczej. Im dalej od centrum tym ludzie mają mniej cierpliwości Carl. Były zamieszki, było sporo ofiar... - spokojny głos mówiącego zdawał się skrywać całą burzę emocji.
Carl Llevelyn Cabbage dopiero zorientował skąd wziął się u niego ten piekący ból w klatce piersiowej. Gardło samo ścinęło się gdy w płucach zabrakło powietrza by wymówić słowa cisnące się na usta.
- Mój syn… - zdołał wyszeptać cicho.
- Przykro mi…
Cabbage słyszał te słowa jakby przez mgłę, palący ból w klatce piersiowej powalił go na podłogę. Dużymi haustami próbował łapać powietrze ale płuca nadal nie pracowały jak powinny. Tylko niewyraźnie słyszał kobiecy głos wołający lekarza i ciepła dłoń przyjaciela trzymającą go za rękę.




Frank Jeager otworzył oczy. Światło dnia powoli wdzierało się do sypialni sprawiając, że dłuższe leniuchowanie z góry skazane było na porażkę. Przez długi okres swego życia przyzwyczaił się do wstawiania razem z pierwszymi promieniami słońca. Teraz jednak , już zresztą od długiego czasu doceniał te dni, gdy mógł nacieszyć się tą chwilą spokoju i samotności o poranku. Przez zamknięte drzwi słyszał już harmider jaki musiał dziać się w kuchni. Poczucie winy pozwoliło zostać w łóżku jeszcze tylko przez chwilę zanim podniósł się ciężko. Zastanawiał się czasami aktywna służba, z której zrezygnował dobre kilka lat temu, nie była łatwiejsza od tego co miało go zaraz czekać.

Przekrzykiwaniom się nie było końca. Jak zwykle cała rodzina Jaeger dość głośno oznajmiała całemu światu, że oto nadszedł nowy dzień.
- Tata! - dwoje dzieci rzuciło się na ojca zostawiając na wpół niedojedzone śniadanie na talerzach. Żona uśmiechnęła się z politowaniem ale i ciepło na ten przejaw dziecięcej miłości.
- Tato, tato, tato… - okrzykom nie było końca. Każde z jego pociech próbowało dojść do słowa, przekrzykując się nawzajem w próbie opowiedzenia snu, porannych przeżyć, planów na cały dzień czy obietnic na spędzenie wolnego czasu gdy będą miały dzień wolny od szkoły.
- Ja lecę do pracy a ty nie zapomnij, że miałeś się spotkać z Alferdem. Poza tym Kevin znów się dobijał i próbował namówić mnie bym cię puściła na waszą wielką wyprawę. - kobieta roześmiała się perliście jak by był to wieczny temat ich wspólnych żartów.
- I zjedz coś normalnego a nie znów będziesz dojadał po dzieciach. Uciekam, pa. - całus na pożegnanie i już jej nie było.

Kilka godzin później Frank siedział z Alfredem Peyravernay na tarasie swojego domu, z taką samą przyjemnością sącząc popołudniowego drinka jak i widok który rozpościerał się przed ich oczyma. Długo wspominali stare dobre czasy, znajomych i przygody, które wspólnie przebyli od kiedy razem wylądowali na tej planecie.
- Szkoda, że go tu nie ma. - przyjaciel Franka odezwał się ciszej.
- Twojego ojca? Tak pewnie nie miałby nic przeciwko szklaneczce czegoś mocniejszego. Heh, pamiętasz jak złapał nas jak podpijaliśmy z jego składziku a potem siadł i zmusił byśmy opróżnili całą butelkę sami. - Obydwaj śmiali się głośno i długo, wspominając nie tylko to ale i fakt, jak bardzo chorowali przez następne kilka dni.
- Zawsze cię lubił Dante. pamiętam jak mówił, że może i jesteś chuchro ale za to z charakterem i jeszcze on zrobi z ciebie żołnierza.
- No nie żartował, choć kilka razy przyznam, że zdawało mi się, że chce mnie raczej zabić.
- Pewnie chciał. - Obydwaj mężczyźni znów roześmiali się na wspomnienia wspólnych treningów w trakcie podróży statkiem kolonizacyjnym. Wtedy Frank zaczął charczeć. Padł na ziemię łapiąc się za gardło i próbując haustami łapać powietrze. Alfred rzucił się na pomoc próbując udzielić mu pierwszej pomocy.
- Spokojnie, wszystko będzie w porządku chłopcze. - ciepły głos mężczyzny słyszalny bardzo dokładnie nie pasował wcale do twarzy jego przyjaciela.




Pinezka ciężko osiadła na ziemi by po chwili wypluć ze swego wnętrza uzbrojony oddział. Dwa drony szybko wyfrunęły z wnętrza kontenera i poszybowały w stronę zabudowań by ostrzec zbliżający się oddział Aureli o ewentualnym niebezpieczeństwie.
- Nae, nie ociągaj się! Pomóż doktorowi, biedak ledwo daje radę iść. - Głos pani dowódcy był karcąco kpiący, jakby nadal nienawykła do niańczenia cywili. Szczególnie gdy coś tak łatwo mogło pójść nie tak. A doktor faktycznie zdawało się nie zwykł sobie odmawiać niczego. Adrian Tran wyglądał jakby sama podróż na pokładzie telepiącego się stateczku była dla niego wystarczającą przygodą na całe życie, a po przejściu kilku metrów zatrzymywał się zaspany próbując złapać drugi oddech.
- Może trzeba było wziąć dwóch medyków na wszelki wypadek, gdyby pierwszy padł na zawał. - rzuciła od niechcenia Adrana Gadhavi, która właśnie docierała do pierwszych budynków.




Znów wszystko poszło nie tak. Wyniki kompletnie nie zgadzały się z jego oczekiwaniami. Tylu naukowców w jego placówce, tyle umysłów pracujących nad jednym małym problemem i nawet po kilku miesiącach testów nic nie odkryli. No cóż, Melathios Sofitres nie był jednak znany z tego, że łatwo się poddawał. Ciężko pracował na to, by mieć pod sobą cały ośrodek naukowy nowo powstałej kolonii. Jeśli kilkanaście lat można uznać za coś nowego. Zdążył się już tutaj zadomowić jak i większość mieszkańców planety. I nie chwaląc się jego nieustanna praca przyczyniła się do wielu przydatnych odkryć, zarówno z zakresu fauny i jak i flory planety. Ale to wszystko to były tylko pomniejsze sukcesy. Niewiele znaczące w porównaniu do tego co udało im się odkryć niecały rok temu. Dokładnie jedenaście miesięcy i dwadzieścia trzy dni. I tyle samo zmarnowanego czasu, bezowocnie zmarnowanego na wszelkiego rodzaju testy i próby jakie tylko mogły przyjść do głowy jemu i jego zespołowi. Obiekt pozostawał niemy na wszelkie próby kontaktu czy ingerencji podjęte przez naukowców.

Melathios siedział w swoim biurze pogrążony w przeglądaniu danych z zeszłego tygodnia. Był pewny, że coś przeoczył. nawet nie zauważył gdy do pomieszczenia ktoś wszedł i rozsiadł sie wygodnie na jednym z wolnych foteli. Gość czekał dobre kilka minut dając szansę naukowcowi, by ten go zauważył. W końcu jednak zabrał głos.
- Widzę, że praca nad nowym projektem całkowicie cię pochłonęła? - szeroki uśmiech skwitował wypowiedź starszego mężczyzny.
- Wybacz, tak, tak, nawet nie zauważyłem jak wszedłeś. Nie wierzę, że aż tak odpłynąłem. - Melathios wstał by przywitać swego gościa.
- Mamy sporo do omówienia, przyjacielu.
- Mam nadzieję, że masz w takim razie wystarczająco dużo czasu. - zażartował główny naukowiec planety.

Mężczyźni rozmawiali bardzo długo. nie było w tym zresztą nic dziwnego, łączyło ich przecież tak wiele. Wspólne początki na planecie i odkrycia, w których jego towarzysz nie raz i nie dwa przyczynił się do znacznych przełomów. I te długie rozmowy o domu, który opuścili, zastanawiając się czy kiedykolwiek jeszcze przyjdzie im go ujrzeć z powrotem. Zastanawiając się czy kiedykolwiek znów polecą do gwiazd.
- Wiesz, zastanawiam się czasami czy dobrze zrobiliśmy lądując. Rozkładając statek na części pierwsze, pozbyliśmy się możliwości eksploracji przestrzeni na bardzo długie lata. - Melathios podjął na nowo temat, na który spierali się już dobre kilkanaście razy w przeciągu ostatnich lat.
- Ty znowu swoje. Nie mieliśmy wyboru. To jest standardowa procedura przecież. Do rozwoju i przetrwania takiej ilości ludzi potrzebujemy wszystkiego. Przede wszystkim energii do egzystencji społeczeństwa. Potem to już inna sprawa. Mimo wszystko nadal potrzeba lat by ponownie osiągnąć możliwości lotów w przestrzeń.
- Mogliśmy zostać na orbicie i stamtąd zbudować kolonię. Łatwość wydobycia surowców z potencjalnego księżyca czy asteroidów jest o wiele łatwiejsza niż poszukiwania złóż na nowej planecie i inwestowania sił w wydobycie.
- Przerabialiśmy to. To wymaga znacznego zużycia paliwa które mimo wszystko jest ograniczone. Lądowanie jest dużo bardziej ekonomiczne w dłuższym rozrachunku. Daje nam dużo więcej opcji i możliwości.
- Ale to bilet w jedną stronę. - zakończył rozmowę Melathios.
- Porozmawiaj z gubernatorem, znacie się przecież dobrze. Może dorzuci do twojego skromnego funduszu więcej zaopatrzenia.
Żart, na który obydwaj się uśmiechnęli ale który uszedł by tylko między tymi dwoma rozmówcami.
Drzwi do biura otworzyły się gwałtownie przerywając dalszy dialog.
- Panie Sofitres! Mamy przełom! Proszę wybaczyć! - młody naukowiec, który tak bezceremonialnie wtargnął do gabinetu swego przełożonego, dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że jego szef ma gościa. Melathios wstał powoli i gestem wskazując swemu przyjacielowi kierunek, w którym mieli się udać dodał.
- Zaszczycisz mnie swoją obecnością w chwili mojego triumfu?
W tym samym momencie Sofitres zaczął kaszleć. Nie pomogła szklanka wody ani zatroskane spojrzenia dwójki mężczyzn. Na propozycję wezwania pomocy ten tylko machnął ręką próbując przywdziać uśmiech, by po chwili paść na podłogę w bolesnych skurczach. Dusił się, a dwóch pozostałych mężczyzn nie mogło mu pomóc. Powoli tracił przytomność ale zdołał jeszcze uchwycić ciche słowa swego towarzysza.
- Nie bój się, zaraz ci ktoś pomoże przyjacielu.




Deszcz i silny wiatr nie pomagał w tym, by szybko zorientować co jest nie tak ale po chwili, gdy grupa zanurzała się pomiędzy zabudowania stało się jasne, że miejsce które znaleźli jest całkowicie opuszczone. Na rozkaz Aurelii, Thorr i David sprawdzili dokładniej kilka pierwszych habitatów, okazały się one jednak puste pozostawiając uczucie jakby ktoś opuścił je w dużym pośpiechu. Inne budynki, które zdawały się być tymczasowymi magazynami zwyczajnie świeciły pustkami. Trawa i inne chwasty powoli zaczynały wdzierać się do otwartych na oścież pomieszczeń, a zwiadowcy wystraszyli też kilka małych jaszczurko podobnych stworzeń które zdawały się znaleźć sobie nowe schronienie w pustych pomieszczeniach kolonii.
- Znaleziono znaczne źródło ciepła. Prawdopodobne pochodzenie - maszyna. Liczne źródła ciepła w budynku dwadzieścia metrów na północ od aktualnej pozycji. Temperatura niezmienna, brak ruchu, symetrycznie ułożone. prawdopodobne pochodzenie - maszyny.
Głos V wyrwał wszystkich z dziwnego odrętwienia i rozczarowania jakim przedstawiał się napotkany obraz kolonii.




Kevin Walker poznał Ejrene kiedy ta zbierała dorodne owoce z najlepiej utrzymanego sadu na kolonii. Był to widok jaki na stałe zagościł w jego głowie. W zastępstwie za Quay’a podjechał bryką po owoce benaku. Dostrzegł ją skąpaną w blasku zachodzącej nad planetą gwiazdy. Nie mogła dosięgnąć najwyżej położonych owoców...

Teraz siedziała obok niego podziwiając widoki, jakie rozpościerały się pod nimi i latającą maszyną. Ich znajomość trwała już dłuższy czas i wciąż rozkwitała. Mimo że Kevin nie był najlepszym rozmówcą, jeśli tematem rozmów nie były maszyny, czy dalekie podróże, to rozmawiali razem wiele. Tematy same przychodziły, tak że nie mogli nadążyć. Ejrene była bardzo sympatyczną i mądrą kobietą, w dodatku wygadaną i trochę szaloną. Mimo że wydawała się trochę zachowawcza, to zawsze najmocniej śmiała się z brawurowych wybryków Kev’a.

Za skałami, jakie minęli, dostrzegli piękną, ustronną plażę. Planeta wciąż posiadała wiele mało zbadanych obszarów, ale Kev znał je wszystkie, a to miejsce wybrał spośród wielu.
- Jak tu ładnie! - Ejrene gwałtownie obróciła się w stronę pilota Kev’a z szerokim uśmiechem. - Ląduj! Ląduj! Jak w opowieściach o planecie macierzystej!

- Taki miałem zamiar. Trzym się maleńka! - Kevin u sterów latadełka zmusił maszynę by obniżyła lot.

- Czasami nie wiem gdy tak mówisz, czy mówisz do mnie, czy do niej. - kobieta nie wytłumaczyła o czym mówi, ale Kevin wyczuł doskonale, że myśli o śmigłowcu. Nie wyczuł też żadnych negatywnych emocji.

- Na świecie dwie rzeczy kocham najbardziej… - Kev mrugnął okiem do Ejrene i dokładnie w tym momencie poczuli mocne szarpnięcie lądującej maszyny.

W głowie Ejrene zaświtała myśl, że zrobił to specjalnie. Nie kryła tej myśli. Zmierzyła go pozorowanie groźnym wzrokiem.
- Kto ostatni w morzu ten wredny dupek!




Kąpali się w morzu nago. Woda była przyjemnie ciepła i całkiem... całkiem przejrzysta.
[...]

Ściemniło się i trochę ochłodziło. Zwijali już się, by wracać do kolonii. Erjane założyła swój kobiecy płaszcz z kapturem z wyszytą na piersi złotą łanią. Kiedy Kevin wpakowywał ich rzeczy do latadełka Erjane pchnęła go lekko, przypierając do kadłubu maszyny i spojrzała weń tym swoim niezwykłym wzrokiem.




- Nie wiem jak to się stało, że na statku ani razu się nie spotkaliśmy, ale cieszę się, że nie mogłam wtedy dosięgnąć do tych owoców. - Jak zwykle gdy mówiła w ogóle nie poruszała wargami. Przelewała swe myśli wprost do jego umysłu, czyniąc tę rozmowę o wiele bardziej subtelną i osobistą. Pochylili się ku sobie by wymienić się pocałunkiem, zachowując przy tym otwarte umysły.

Poczuła jak jego umysł gaśnie. Tak nagle, bez widocznej przyczyny. Najpierw poczuła echo przeszywającego bólu w jego klatce piersiowej, potem powolną śmierć jego ducha. Próbowała sterować funkcjami jego ciała, robiła wszystko co potrafiła, walcząc o jego ponowne obudzenie.




Członkowie zespołu zwiadowczego ostrożnie weszli do oznaczonego pomieszczenia. Liczne światła na kilkudziesięciu komorach kriogenicznych mrugały miarowo. Adrana podeszła do jednego z pojemników, przetarła oszronione szkło i wydała z siebie cichy okrzyk zdumienia.
- Tu są ludzie! W tych komorach są ludzie!

 

__________________
He who runs away
lives to fight another day

Dhratlach

 

__________________
Rozmowy przy kawie są mhroczne... dlatego niektórzy rozjaśniają je mlekiem!

Baird

Mel otworzył oczy. Nie wiedział, gdzie jest, ale co gorsza nie wiedział kiedy. Ostatnie co pamiętał była wyprawa i postój nad rzeką, ale pamiętał też to jak umierał kilkanaście lat później. W końcu rozpoznał wnętrze pamieszczenia jako jeden z modułów, który spadł razem w nimi pierwszego dnia kolonizacji. Rozpoznał też komorę w której leżał. Znajomy był również personel, który ich wybudzał. Insignia Imperium i mundury armii, żadna twarz nie była jednak znajoma. Może i to też była jakaś sztuczka.
Mel wyszedł z komory.
- Co jest kurwa?- Po czym przepchnął się do drzwi i wyszedł na zewnątrz kontenera.
Doktor rozejrzał się po opuszczonym obozie, puścił pawia i jeszcze raz rzucił okiem na obóz po czym wrócił do środka.
- Wy z tej bazy?- Zapytał jednego z ludzi. Trał chciał, że był nim Nae, ale o tym Mel jeszcze nie wiedział.- Przecież my spędziliśmy, na powierzchni parę tygodni, dokonaliśmy dalekiego zwiadu. Sam kurwa dokonałem zrzutów modułów więc jakim chujem byłem w tej komorze.- Mel wskazał na zbiornik hibernacyjny.

 

__________________
Man-o'-War Część I

TomaszJ

Wybudzenie z kriosnu nigdy nie należało do przyjemnych, ale tym razem było wyjątkowe. Z jednej strony kontrolowane, pod okiem lekarza i specjalisty, a z drugiej... wystarczy rzec że bardzo konfudujące. Na początku Carl Llevelyn Cabbage był święcie przekonany że obudził się w szpitalu kolonijnym, pod czujnym okiem Shinji Konehary, stare komory wciąż były tam w użyciu, cięższe przypadki czasem stabilizowano w ten sposób do momentu wyhodowania zastępczego organu lub sklonowania odpowiedniej ilości krwi. Czyżby potrzebował nowego serca?
Widok żołnierzy i ogólnie niepokojącej sytuacji sprawił że wróciły wspomnienia. Ból utraty syna przyćmił wszystko Separatyści! Drobny oficer zebrał wszystkie siły i natychmiast zaatakował najbliższego żołnierza, ale efekt był taki, że wyglądało to bardziej jakby się zachwiał i szukał oparcia.
- Spokojnie dziadku - odpowiesziała sztucznym głosem zza hełmu postać - Trzymam cię. Usiądź dopóki lekarz do ciebie nie zajrzy, ma ręce pełne roboty. Nasz doc zresztą też.
Dopiero teraz zobaczył insygnia marines Floty Konfederacji.
- W porządku panie de Fiore, nic mi nie jest - odczytał nazwisko z plakietki na zbroi -Przybyliście na pomoc?

Wkrótce szybko okazało się, że coś jest jeszcze bardziej nie tak, niż spodziewał się tego Cabbage. Wspomnienia zaczęły się rozmywać, zwłaszcza to ostatnie, jakby profetyczne. Ostatnie co pamiętał i było naprawdę realne to fakt że kończył opracowanie scenariusza alarmowego nr 36 i wybierał się pomóc ludziom od żywności w segregowaniu owoców, których dużą ilość przywieźli do koloni i trzeba było jakoś je ogarnąć. Ich dyżurny historyk wspomniał coś o wekowaniu dżemów i z całą pewnością Karl chciał zobaczyć co kryje się pod tą dziwną nazwą. Szybka analiza ciała powiedziała mu że realne raczej jest to, nie ostatnie wspomnienie - tam miał już łysinę z końcówkami włosów w okolicy uszu i wiele, wiele zmarszczek więcej. Szybko też okazało się, że podobne wrażenie mają i inni.

Chaos nie był dobry, ale całe szczęście długa wojna sprawiła, że Carl Cabbage umiał działać, choćby nie wiem jak źle się czuł. Szybko odszukał kierowników sekcji. Wszyscy byli wciąż nieogarnięci, ale każdego komandor postawił do pionu.
- Nie wiemy jeszcze co się dzieje, ani co się stało. Najważniejsze teraz jest opanowanie i zdobycie informacji. Odszukajcie ludzi ze swoich zespołów, uspokójcie ich, nie ma sensu by każdy łaził i przeszkadzał. Wyznaczcie zastępców by ich ogarnęli a sami natychmiast meldujcie się z powrotem do mnie. Ja zlokalizuję oficera dowodzącego operacją, od niego dowiemy się wszystkiego a potem przekażemy naszym ludziom. Panno Ariadne, Twój zespół jest właściwie minimalny, dlatego zajmij się odnalezieniem gubernatora deValla, jesteś odpowiedzialna za jego bezpieczeństwo i przyprowadzenie tutaj. To wszystko. Nie wiemy nic, ale się dowiemy. Spodziewam się wszystkich za kilka minut z powrotem.

Gdy reszta się rozeszła, Karl odnalazł Dantego, którego uznał za właściwą osobę do organizacji tego o czym myślał.
- Panie Jaeger, chciałbym aby Pan po cichu zebrał ludzi z ekspedycyjnego i podjął ewentualne działania w razie gdyby owi goście... byli mniej przyjaźni niż się wydaje. W tym momencie podjąłem kroki by ogarnąć i uspokoić cywili, ale musimy mieć plan awaryjny. Wiem, że mogę na Pana liczyć. Dam znać Pani Locke, by wprowadziła swoich ludzi by Wam pomogli w razie czego, Pani Kalis chroni gubernatora. Priorytety działań wyznaczy Pan sam w oparciu o nasze ograniczone możliwości i własne doświadczenie.

 

__________________
Bez podpisu.

Dhratlach

 

__________________
Rozmowy przy kawie są mhroczne... dlatego niektórzy rozjaśniają je mlekiem!

Uzuu

Nae razem z całą resztą ekipy czekał prawie dwie godziny, zanim wielki i ciężki, tak okropnie niezgrabny w porównaniu do małej Pinezki, którą przylecieli, transportowiec osiadł na ziemi, nieco bliżej obozu kolonistów niż okręt desantowy. I kiedy rampa okrętu tylko dotknęła ziemi, wszystko dopiero się zaczęło. Dwa potężne roboty, przeznaczone do ciężkich robót , pod nadzorem dwóch operatorów, rozpoczęły rozładunek zawartości okrętu Fundacji, skrzynie szybko zaczęły piętrzyć się w okolicach obozu. W między czasie, spora grupa ludzi pod dowództwem Benjamina szybko ruszyła do pomieszczenia z komorami. Dowodzący akcją mężczyzna szybko zapoznał się z tym co mieli do powiedzenia doktor Adrian, technik Nae oraz dowodząca zwiadem Aurelia. Mimo wyraźnych i być może dobrze uzasadnionych protestów Zaharego rozpoczęto wybudzanie kolonistów.

Dowódca Argosa, po raz pierwszy być może od ostatniego incydentu z Ehranem, wykazał się odrobiną człowieczeństwa, wysyłając, jak się zdawało znaczną ilość personelu okrętu wojennego, na pomoc ludziom w obozie. W budynku z komorami nagle zaroiło się od ludzi, z czego nie każdy wiedział dokładnie co od niego oczekiwano.

Nae wraz z koleżankami po fachu miał chwile czasu by przyjrzeć się zamrażarkom i innemu osprzętowi znajdującemu się w pomieszczeniu. Według jego niefachowego oka, wszystko było w jak najlepszym porządku. Co zresztą miały potwierdzać oględziny przeprowadzone przez fachowców z Argosa. Mała kobietka oderwała się od grupki personelu wojskowego i podeszła bezpośrednio do Nae.
- To ty przeprowadziłeś pierwsze oględziny komór? Twój szef powiedział, że nic nie majstrowaliście przy nich ale... - dziewczyna wyglądała całkiem uroczo gdy nie potrafiła znaleźć odpowiednich słów. - Znam warunki w jakich transportuje się ludzi w tych pojemnikach, i powiem ci, że te komory swoje lata świetności mają już dobre kilkadziesiąt lat temu za sobą. Właściwie gdybym to ja przeprowadzała kontrolę pewnie wylądowały by na złomie. Jednak w jakiś zadziwiający sposób są w doskonałym stanie, jak by ktoś nie tylko regularnie je serwisował ale i naprawił wszystko co tylko mogło się zepsuć.
Nae Tinnoe mógł tylko przytaknąć, komory kriogeniczne nie były jego najsilniejszym punktem jeśli chodziło o elektronikę ale i on zwrócił na to uwagę na rzeczy, o których wspomniała dziewczyna.




Benjamin mimo obaw Zaharego zdawał się mieć wszystko opracowane. Najpierw przygotowano ambulatorium do, którego miały trafiać trudniejsze przypadki jeśli takowe by zaistniały. Potem zorganizowano miejsce dla reszty wybudzonych, zapewniając tam dostęp do podstawowych potrzeb jak ciepłe jedzenie, miejsce do spania czy zwyczajna toaleta. I gdy tylko zakończono przygotowania rozpoczęto metodyczny proces wybudzania kolonistów.

Powrót z kriogenicznego snu nigdy nie należał do przyjemnych. I choć tym razem dla odmiany dla zamrożonych ludzi, lekarze byli obecni w trakcie całej procedury, nie sprawiało to bynajmniej, że było to dużo łatwiejsze. Choć lekarze zalecali pozostanie w komorach, niektórzy tak jak Melathios Sofitres zwyczajnie odchorowywali, uciekając na zewnątrz i próbując zorientować sie zwyczajnie w tym co się działo. Inni niepewnie akceptowali wszystko co działo się wokół nich, jako coś całkiem normalnego i oczekiwanego nie próbując walczyć z logiką wydarzeń. Inni zadawali mnóstwo pytań, próbując zrozumieć co się właściwie stało, jak do tego doszło i dlaczego znajdują się w komorach skoro ich ostatnie wspomnienia są całkiem inne. I całkiem nieliczni nie potrafili pogodzić się z nową rzeczywistością, krzycząc, walcząc czy zwyczajnie popadając w katatonię. Tych ostatnich, po podaniu odpowiednich leków wynoszono z modułu.

Nikt ze zwykłego personelu zdawał się nie być albo zbyt zainteresowany, lub zwyczajnie nie miał czasu na to by pomóc naukowcowi. I gdy ten w końcu znalazł osobę, która rzekomo miała mu pomóc w odpowiedzeniu na kilka pytań, ta była już uwikłana w konwersację z komandorem Carlem.




Cały proces trwał grubo ponad godzinę, na koniec jednak wszystkie komory stały otworem a wybudzeni koloniści zaczynali w końcu akceptować sytuację, w której się znaleźli. Carl Llevelyn Cabbage jako jeden z nielicznych zdecydowanie nie tracił czasu. Szybkie zorganizowanie ludzi nie okazało się znów tak wcale łatwe, po pierwsze nie wszyscy odzyskiwali siły tak szybko jak inni po drugie kilku osób zwyczajnie brakowało. Jedną z tych osób był gubernator Alain deVall. Istniało duże prawdopodobieństwo, że zwyczajnie był jedną z tych osób, które wymagały intensywnej opieki i znajdował się w innym pomieszczeniu. Tutaj pojawił się następny problem. Żołnierze marynarki niechętnie wypuszczali kogokolwiek z modułu, w którym wszyscy się znajdowali. W większości wypadków personel medyczny tłumaczył to troską o zdrowie i stan pacjentów ale jeden czy dwóch osobników doczekało się podniesionych głosów i stanowczej odmowy. Ciężko zresztą było kontynuować sprzeczkę, dyskutując z żołnierzem z bronią gotową do użycia i w pełnym rynsztunku bojowym.

Osobą, której poszukiwał Carl okazał się być Benjamin. Wszyscy zapytani, którzy wydawali się dość zajęci ale na tyle uprzejmi by jednak dać jakieś wskazówki do tego kto tu rządzi, kierowali go do właśnie Benjamina. I kierowali wszystkich, którzy chcieli więcej informacji. Mężczyzna, zdawała się radzić nie najgorzej ale koloniści nie byli jedynym jego zmartwieniem jako, że zarządzanie tą operację też wymagało jego uwagi.
- Na wszystkie pytania odpowiemy gdy tylko uda się wybudzić wszystkich. Póki co, jeden z magazynów został przeznaczony na tymczasowe schronienie. Jest tam jedzenie i woda, koce, jakieś materace by odpocząć. Uwierzcie mi, że nikt bardziej niż ja, nie chce dowiedzieć się co tu się tu stało ale wszyscy musimy uzbroić się w cierpliwość. Jeśli jest tu jakiś przywódca lub oficer chętnie z nim porozmawiam, więc jeśli znacie kogoś takiego przyprowadźcie go do mnie.
Bardzo naturalnie i szybko niewielki tłumek wydelegował właśnie byłego komandora marynarki, Carla Cabbage na reprezentanta kolonii. Benjamin zwrócił się do niego bezpośrednio odciągając go nieco wcześniej nieco na bok.
- Miło mi poznać, na więcej uprzejmości będziemy mieli czas później. Póki co pomóż mi proszę zorganizować twoich ludzi. Jestesmy z Fundacji i przybyliśmy z pomocą, jest cała masa rzeczy, o które chciałbym się spytać i ty na pewno też ale wszystko po kolei. Najpierw wybudzanie, potem pytania, potem zobaczymy co dalej.




Znalezienie ludzi którzy pomogliby w razie ewentualnych problemów nie było jednak takie łatwe. Frank “Dante” Jaeger przekonał się szybko, że przynajmniej dwie osoby nadal prawdopodobnie znajdowały się w komorach kriogenicznych a nastepna nie bardzo nadawała się do czegokolwiek. Jedyny zdatny do czegokolwiek był Kevin Walker, ale i on wydawał się być nieco oszołomiony całym zamieszaniem. Udało im się jeszcze znaleźć Ariadne Kalis oraz Horace Mgujo, ale to była zaledwie czwórka kolonistów przeciw uzbrojonym i dobrze wyszkolonym strażnikom.
- Co takie zmartwione miny chłopcy i dziewczyny? Co jest Dante, czyżbyś znów szukał kłopotów? - Paskudny uśmiech jaki wykwitł na twarzy Thorra Peyravernay, wyglądał jakby ten właśnie wygrał los na loterii.

 

__________________
He who runs away
lives to fight another day