Rozmowa z dowództwem nie przebiegła tak, jakby Maya chciała… była koszmarna. Wyglądało, że “góra” spisała na straty całą trójkę żołnierzy z kanałów i jeszcze zdegradowała kapitana Hassela za pomoc przyjaciołom. Dostali rozkazy z których się nie wywiązali, działając wedle tego, co podpowiedziało im serce i wpadli w kłopoty. Parch czuła się nie na miejscu, biorąc pośrednio udział w całej naradzie. Zaciskała pięści i gapiła się martwo w klawiaturę, zagryzając szczęki, żeby nie zacząć krzyczeć na generała z holo. Przecież Karl, Johan i Elenio zostali wyleczeni! Jeżeli dowództwo potrzebowało dowodów, mogło sprawdzić zapis z obroży Jacoba - tam mieli czarno na białym przebieg operacji!

Nie wiedziała co powiedzieć, kiedy zapadła cisza, a przekaz holo się skończył. Powinna coś powiedzieć, tylko słowa nie potrafiły ułożyć się jej w sensowną, trzymającą na duchu całość. Przecież dobrze zrobili, Sven postąpił właściwie, po ludzku. Nie zostawił kumpli… dlatego właśnie Rosjanka nie lubiła wojskowych rozkazów - od nich nie dało się odwołać, a niewykonanie ich zawsze kończyło się źle, co doskonale wiedziała po sobie samej.
- Tak… jestem Maya. Brown 0 - pociągnęła nosem i odważyła się popatrzeć do góry na kapitana Raptorów. - Rozmawialiśmy przez komunikator pod… podczas odbijania cywili w Seres i… bardzo mi miło. Cieszę się, że… wreszcie mogę pana poznać na żywo. I… że nic panu nie jest, słyszałam przez radio… mieliście tam piekło. Tym bardziej… - zawiesiła się i opuściła głowę z powrotem na ekran konsoli - Tak… podgląd. Odzyskaliśmy władzę nad systemem. Wieżyczki w większości są sprawne, ale zapasy amunicji pozostawiają wiele do życzenia. Mamy też podgląd monitoringu… niestety nie wszystkie kamery się uchowały. Przykro mi - zakończyła mając na myśli zarówno kiepski stan urządzeń, jak i zasłyszaną przed paroma chwilami dyskusję z generałem.

- W porządku, nic się nie martw. - kapitan położył pokrzepiającym gestem dłoń na barku Parcha chociaż dotyku przez pancerz właściwie nie czuła to jednak sam gest był nadal czytelny. - Też miło mi cię poznać osobiście. - kapitan policyjnej jednostki antyterrorystycznej wydawał się być przyjazny i łagodny. I bardziej opanowany niż Karl który stanął po drugiej stronie fotela operatora konsolet.

- No. Mówię ci Sven, prawdziwy anioł nam się trafił. Mamy fart, że trafiła nam się taka dziewczyna. I do tego taka sympatyczna. - porucznik uśmiechnął się mówiąc trochę do Mai a trochę do swojego kumpla.

- No dobrze. Ale zajmijmy się teraz tym co mamy tutaj do zrobienia. - zaproponował kapitan i przysunął sobie wolne krzesło by siąść obok Rosjanki i móc widzieć na ekranach to co ona. Porucznik postąpił podobnie i tak obydwaj znaleźli się po obydwu bokach Brown 0 zaczynając przeglądać to co widziały oczy kamer i czujników, wykresy, różne raporty o alarmach czy uszkodzeniach. Właściwie to przeglądanie tego spadało na informatyczkę a para oficerów prosiła ją o zatrzymanie czegoś na ekranie lub przesłania tego na ich, pomniejsze ekrany przed jakimi siedzieli.

Słysząc pochwałę Brown 0 zarumieniła się i uśmiechnęła się, pokonując sztywność mięśni. Przegryzała się przez system, po kolei pokazując co udało się im zdziałać i na czym stoją.
- Kapral Otten uzyskał dostęp do Guardiana. - powiedziała nagle, obracając się do obydwu mundurowych - Jeżeli pozwolicie, mogę spróbować… - urwała, drapiąc się nerwowo po policzku. Czuła opory przed proponowaniem przestępstwa osobom w mundurach policji, ale mieli stan wyjątkowy, wojnę… i chyba ważniejsze problemy.
- Mogę spróbować włamać się do Guardiana - powiedziała powoli - Wtedy zyskamy podgląd na kamery miejskiego monitoringu. Te które przetrzymały atak artyleryjski… na przykład przy kościele. Charles jest za bardzo roztrzęsiony żeby podać numery ich Kluczy. Nie sprawdzimy w jakim są stanie. Jest też… - zamyśliła się, przygryzając wargę - Nasze Obroże mają kamery. Możemy przesyłać sobie nie tylko wiadomości tekstowe i głosowe. Gdyby nad tym przysiąść, da się też uzyskać obraz bezpośrednio od grupy ratunkowej. - spojrzała na ekran monitora - Magazyny na lotnisku mają kamery, ale nie wszystkie. W tych co zostały widzieliśmy te… potwory. Zdobycie amunicji do wieżyczek będzie wymagało kolejnej walki… same wieżyczki uległy awarii. Część z nich nie działa, ale Johan mógłby rzucić na nie okiem, gdyby… gdyby ktoś mu zapewnił bezpieczeństwo podczas pracy. Proszę… niech on tam nie idzie sam, bo skończy jak Jurij… - znowu miała mokre oczy, zaczęła też mówić szybciej i ciszej, połykając samogłoski - One go rozszarpały żywcem ,a my nie mogliśmy… nic zrobić. Tylko… krzyczał… nie… nie potrzeba nam kolejnych ofiar - skończyła i zacisnęła szczęki.

- No, już, spokojnie Mayu. I nie bój się Johan nie jest jedynym naprawiaczem u nas no i nie puścimy nikogo samego. - porucznik Raptorów uśmiechnął się do Brown 0. Uśmiech wydawał się być ciepły i nieść otuchę. Była to zaskakująca odmiana po tym jak obydwaj kiwali głowami z poważnymi minami słuchając i oglądając to co informatyczka a obecnie operator systemów ochrony lotniska ma do powiedzenia.

- I mówisz, że możesz włamać się do Guardiana? To zrób to. Przyda się nam każde wsparcie jakie możemy uzyskać. Niestety ostatnio Guardian coś się zbiesił. Pewnie ma jakieś uszkodzenia jak wszystko tutaj. Ale nikt nie miał jak się tym zająć. Ale jak możesz włamać się do sieci miejskiego monitoringu i sprawdzić co tam się dzieje przy tym kościele to zrób to. - kapitan zajął się bieżącymi sprawami ale też wydawał się nie mieć za złe Brown 0 jej poczynań. Miała wrażenie, że chyba próbuje choć częściowo dać jej jakieś zajęcie by nie myślała o traumatycznych dla siebie przeżyciach.
- Jeszcze jedno Mayu. Ta rozmowa… - Hassel wskazał kciukiem gdzieś gdzie niedawno całą trójką rozmawiali z generałem. - Wolałbym by ta rozmowa nie wydostała się poza te pomieszczenie. - powiedział poważnie i równie poważnie popatrzył na informatyczkę w Obroży.

Rosjanka pokiwała energicznie głową i zbladła, patrząc uparcie przed siebie.
- Ale ja nic nie słyszałam, panie kapitanie - dopowiedziała mechanicznie i przymknęła oczy - Jeżeli wolno mi coś powiedzieć, jest pan dobrym człowiekiem - nabrała powietrza jakby chciała coś jeszcze dodać, ale zamiast tego położyła dłonie na pulpicie, zaczynając budzenie konsolety. Kapral Otten ustawił połączenie, wystarczyło liczyć na szczęście i zabrać się do pracy - Już się tym zajmuję. Są też wozy strażackie, ale nie wiem czy damy radę odpalić je zdalnie. Jeżeli mają sprawne komputery to tak, w innym wypadku trzeba je przyprowadzić ręcznie. Są tutaj - przeklikała odpowiedni sektor i wyświetliła fragment mapy, a po chwili podgląd z kamery.

- Świetnie. Widziałem, że możemy na ciebie liczyć. - uśmiechnął się oficer który jeszcze kilka minut temu był dowódcą tej odciętej ludzkiej placówki a obecnie właściwie nie wiadomo jaki był jego status. Hollyard przesiadł się z krzesłem tak, by usiąść bliżej Hassela i trochę odsunęli się od informatyczki. Raz pewnie po to by dać jej pracować w spokoju a dwa z tego co do niej docierało obydwaj rozmawiali o możliwych opcjach i ruchach gdy już zorientowali się na czym stoją. A sama Brown 0 też miała zajęcie.

Kapral Otten umożliwił jej odzyskanie kontaktu z końcówką systemu znanego tutaj jako Guardian. Ale przypominało to stan jaki miał nowy użytkownik przed ekranem logowania do jakiegokolwiek systemu. Czyli najpierw trzeba było sforsować tą pierwszą przeszkodę by dostać się do środka i tam dopiero spróbować rozeznać się jak to w tym środku wygląda. Pierwsza diagnoza była trochę niepokojąca. Gdy informatyczka wzięła w obroty tego całego Guardiana okazało się, że to nie jest jakiś tam system jaki zwykle zabezpieczał i kierował ruchem ulicznym czy systemem monitoringu miejskiego. To był cały, złożony system. Różnił się od zwykłego miejskiego tak bardzo jak podręczny holo bez sieci od komputera pokładowego jednostki kosmicznej. Właściwie to pierwszy raz spotykała się z tak zaawansowanym systemem oddanym pod opiekę służb publicznych niemałego miasta rozłożonego w kraterze uderzeniowym. Takie systemy zwykle pilnowały baz wojskowych albo bardzo strzeżonych obiektów korporacji ale nie porządku na ulicach. Aż takie zabezpieczenia do zmiany świateł czy pilnowania ruchu ulicznego nie były zwykle nikomu potrzebne.

Stanęła więc przed wyborem. Systemy zintegrowane takie jak ten dzieliły się na komórki, które znowu dzieliły się na mniejsze komórki i tak to szło. Mogła więc spróbować uderzyć w sam rdzeń programu. Spróbować podszyć się pod głównego admina. Wtedy miałaby możliwość sterowania jak nie całym to sporą częścią Guardiana. Ale proporcjonalnie do zysków było też ryzyko. Zapewna zajęło by to o wiele wiecej czasu i systemy zabezpieczeń były tam lepsze. Mogła też spróbować zadziałać lokalnie. Podszyć się pod lokalnego montera lub serwisanta i spróbować uzyskać dostęp do lokalnej strefy przy lotnisku i kościele. Mniejszy zysk ale i mniejsze ryzyko i powinno pójść zdecydowanie szybciej.

- Na razie postaram się uzyskać dostęp lokalny - mówiła nie odrywając wzroku od monitora - Powinno pójść szybciej, a na potrzeby aktualnego zadania starczy aż nadto. Podgląd na kościół i okolicę, to nie podgląd na całe miasto. Uporam sie z tym i sprawdzę wozy strażackie. Jak skończę i będzie chwila… postaram się przejąć Guardiana całkowicie, tylko to ryzykowne i czasochłonne… i będę potrzebowała ciszy żeby się skupić, ale dzięki temu zyskamy obraz tego, co dzieje się przy kosmoporcie… i wszędzie gdzie sięgają macki systemu - rzuciła okiem na obu policjantów, siląc się na uśmiech - Nie dostanę za to mandatu, prawda?

- Nie wiem czy teraz mamy uprawnienia wlepiać komukolwiek jakikolwiek mandat. - uśmiechnął się porucznik Raptorów rozkładając lekko wciąż oparte o nałokietniki ręce.

- Brzmi jak dobry plan. Ale uważaj bo ten Guardian coś się zbiesił. Nawet jak byłem w kosmoporcie były z nim problemy. Odkąd poszła Zachodnia puścili go samopas. Bo prawie wszyscy są obecnie w kosmoporcie więc większość miasta została bezpańska. - Sven odezwał się gdy temat przeszedł na sprawy i służbowe i takie które chyba nikt z tego grona poza nim nie miał pojęcia. W końcu jako chyba jedyny był w sztabie w kosmoporcie gdy miasto po upadku Zachodniej Barykady zostało zalane przez stwory.

- Jakbyś dobierała się do tego Guardiana możesz porozmawiać z Sarą. Ona jest z biura architektury. Ma uprawnienia, kody dostępu i takie tam. Znaczy miała, nie wiem jak teraz by to wyglądało. - Karl też spoważniał i chyba skojarzył jeden z pomocnych faktów. Informatyczka wiedziała, że kody kogoś z uprawnieniami nie musiały zadziałać w obecnej sytuacji ale mogły być pomocne w ich podrobieniu. Natomiast puszczenie “samopas” tak skomplikowanego systemu o tak dużych możliwościach brzmiało dość dziwnie. W chaosie walk komputery i roboty zwykle działały szybciej niż ludzie do tego nie miały skrupułów, wahań czy nie odczuwały znużenia i zmęczenia. Ale też na swój sposób miały podobne szanse do pomyłki jak i ludzie tylko zwykle z innych podwód. Dlatego zazwyczaj wszelkie systemy bezpieczeństwa bazowały na mieszanych zespołach człowiek - maszyna gdzie maszyny ostrzegały i reagowały ale człowiek je kontrolował i podejmował kluczowe decyzje zostawiając je do wykonania znowu robotom i maszynom albo innym zespołom ludzi. Wykluczenie z tego równania czynnika ludzkiego było dość nietypowe.

W międzyczasie Brown 0 udało się włamać do lokalnego systemu. Wcześniej przygotowane w jej naręcznym komputerku kody i półprodukty pozwoliły jej sprawnie zmodyfikować je tak by dostać się jako serwisant do sieci lokalnej. Była więc w centrum zarządzania i na ekranach widziała teraz ciekawe opcje. Mogła przejrzeć co widać przez ocalałe kamery.

Rozmowa z Sarą byłaby pomocna, Brown 0 zapamiętała aby potem poprosić ją o pomoc. Na razie Guardian musiał poczekać.
- Charles tu Maya, jak się trzymacie? - połączyła się przez radio z cywilem z wieży. Mówiła pogodnie, zabierając się w międzyczasie za kamery - Jedzie po was grupa ewakuacyjna, właśnie ruszyli z lotniska. Przygotujcie się, ale jeszcze nie wychodźcie, okey? Powiem wam kiedy podjadą, mam ich na kamerach. Wszyscy dacie radę chodzić, czy kogoś trzeba nieść? Muszę wiedzieć żeby im przekazać. Nie bójcie się, nie zostawimy was.

- Tak! Tak zaczekamy! Ale pośpieszcie się Mayu bo tu są te potwory wszędzie! Cały czas skrzeczą i drapią pazurami. Tak, możemy chodzić ale lepiej przyjedźcie po nas tutaj do środka. - Charles wydawał się jeszcze bardziej ucieszony z głosu w swoim holo niż wcześniej. Mówił jednak szeptem wciąż najwidoczniej mając nerwy w strzępach a jego zachowanie i przytomność umysłu musiały wisieć na włosku. Teraz w kupie trzymał go pewnie głos w słuchawce i nadzieja na ratunek.

Brown 0 miała okazję zerknąć na monitory z miejskich kamer. Nie wszystkie działały w niektórych było widać tylko same migające pasy oznaczające zniszczenie kamery lub przynajmniej brak z nią kontaktu. Na początku było całkiem przyzwoicie bo wyjazd z lotniska był pod okiem kamer i z lotniska i tych z wieżyczek. Nawet jak nie wszystkie działały to samo ich stężenie pozwalało mieć te bezpośrednie sąsiedztwo mieć na elektronicznym oku. Tak było przez pierwsze najbliższe 200 - 300 m ale na samochodowe prędkości była to chwila moment. Ten kawałek też był w zasięgu działającej wieżyczki wjazdowej którą informatyczka również miała pod kontrolą.

Dalej jednak zjazd na lotnisko dochodził do głównej drogi która dalej i dalej prowadziła aż do samego centrum jedynego miasta na tym księżycu i stanowiła jedną z głównych arterii komunikacyjnych. Były więc i kamery systemu monitoringu miejskiego. Ale na przemielonym przez artylerię, bomby i walki terenie sporo z nich zostało zniszczonych więc w systemie tym ziały poważne luki. Następne dwie kamery pokazywały zjazdy na pomniejsze drogi ale na przeciwną stronę niż ta co było lotnisko. Ponieważ droga biegła łagodnym łukiem nie widać było tego najważniejszego zjazdu gdzie wedle mapy i planu grupa ratunkowa powinna zjechać na drogę prowadzącą do kościoła. Nie było też było widać tego kawałka który biegł w pobliżu zakola rzeki. Ślepy odcinek poza okiem kamer wynosił jakieś pół kilometra. Niezbyt daleko dla sprawnego pojazdu.

Kamery na szczęście uchowały się na obydwu krańcach mostu. Widać był to samo co z satelity czyli, te trafienia na dwóch brzegach mostu. Tylko dokładniej i w bardziej poziomym rzucie. Trafienia były na wylot ale choć nadszarpnęły most nie przecięły go na wylot. Było na tyle miejsca by samochód przejechał po nim ale od samego patrzenia nie szło zgadnąć czy struktura ostrzelanego mostu wytrzyma taką jazdę. Przy końcowym etapie trasy było trochę więcej kamer bo przy kościele był i parking i zjazd. Wedle mapy najlepszy widok na kościół miałyby pewnie te parkingowe kamery ale one niestety nie działały. Widok z kamer kończył się na ostatnim zakręcie którym powinno się wyjechać już bezpośrednio na ten zjazd do kościoła lub w przeciwną na parking.

Sprawa z rozpoznaniem xenos była całkiem niezła. Drogi i pobocza jakie pokazywały kamery były zawalone martwymi ciałami stworów. Większość była mała jak zwykłe psy czy koty. Niekiedy trafiały się większe jak konie. Ale z jeden czy dwa były ogromne jak furgonetka albo i ciężarówka. Ale większość była martwa. Czasem przez drogę przebiegał jakiś xenos ale wydawało się to pojedyncze sztuki biegające bez ładu czy składu. Jednak u kresu podróży, przy moście, zwłaszcza na wschodnim brzegu i widocznym kawałku drogi wyraźnie było tych stworów więcej.

- Nie mam podglądu na sam kościół - Rosjanka wyłączyła komunikator, zwracając się siedzących obok policjantów - Przy samej budowli sieć uległa awarii przez nawałę, albo z innych powodów… ale - zrobiła przerwę aby nabrać powietrza i spojrzeć na Karla - Jeszcze na dole w bunkrze robiłyśmy z Zoe zamówienia do nowych CH. Ona dla Blacków, ja dla grupy Brown… bez uwzględnienia że zostałam sama. Został też jeszcze ten CH przywieziony przez Falcona - wskazała brodą gdzieś za okno i nie przerywała mówienia - Medykamenty możemy zanieść do pani Renaty, przydadzą się jej. Jest też zapas granatów, ciężkiej broni, pancerzy, amunicji… i dron dla Elenio. - uśmiechnęła się szerzej - I ja i Zoe zamówiłyśmy mu po dronie, w razie gdyby… któraś z grup… wiesz jak mało czasu nam wtedy zostało - uśmiech zrobił się przepraszający, a Parch spuściła oczy - Elenio został ranny, może spać… powinien odpoczywać. Jeżeli macie tu jeszcze kogoś kto potrafi obsługiwać drony, chętnie mu sprezentuję tego z mojej kapsuły. Przyda się im tam wsparcie ogniowe. Co prawda… mogłabym spróbować… sama ale… już próbowałam nim kierować, tam na drodze. Po wyjściu z kanałów - znów popatrzyła na Karla - Bez przeszkolenia kontroluję tylko swobodny lot, bez rakiet.

- Elenio znowu rozwalił jakiegoś drona? - uśmiechnął się kapitan bo przez większość rozmowy z tego co mówiła Brown 0 słuchał w skupieniu tak samo jak porucznik.

- On zawsze coś rozwala. Dlatego tak dobrze go dawać z Johanem w parze. Razem stanowią dobry budy team. A jaki ten dron tam masz? - Karl odpowiedział też z rozbawieniem kumplowi ale na koniec poważniej popatrzył z powrotem na czarnowłosą informatyczkę. Ta właściwie mogła mu powiedzieć, przeczytać a właściwie nawet pokazać listę zasobów kapsuły ze swoich Brownpoint. Chociaż trzeba było pamiętać, że to tylko lista a stan faktyczny mógł się od tego różnić. Zwłaszcza jak kapsuły były na bombardowanym terenie opanowanym potem przez stwory.

- A z tymi zasobami z kapsuł to by było świetne. Bardzo by nam to pomogło. Pod każdym względem. - Karl szybko podchwycił pomysł i wyświetlił ze swojego komunikatora holo z mapą lotniska i okolicy. Na nim szybko podbił wszystkie Checkpointy Parchów. Były trzy te co miały być czyli dla grup Green, Brown i Black. Do tego jeden Brownpoint zabrany przez Falcona z Seres i zostawiony na dachu pobliskiego budynku. W nim już wcześniej Vinogradova gościła razem z biznesmenem w białym garniturze i jego obstawą. Ale jej docelowy Brownpoint był wciąż jeszcze na docelowym adresie nie odwiedzony przez nikogo. Zwykle zasoby takiej kapsuły zdecydowanie przewyższały ze sporym zapasem to c 10-osobowa grupka skazańców mogła się obładować i się sprawnie poruszać. Więc na kilka tuzinów mundurowych jacy dotarli obecnie na lotnisko nawet jedna taka kapsuła była przyzwoitym zastrzykiem broni, amunicji i medykamentów.

- Latacza z rakietami - Rosjanka wyświetliła rozpiskę, przepatrując poszczególne pozycje i zmarszczyła czoło, zerkając na Hassela - Elenio jest bardzo miły i zabawny. Poza tym to doświadczony zwiadowca… i nie rozwalił drona - czuła się w obowiązku wyjaśnić nieścisłość - Padły baterie podczas nawały. Na rezerwie posłał go w stronę lotniska, ale chyba… energia skończyła się zanim doleciał. Dlatego zamówiłyśmy mu nowe - doprecyzowała z uśmiechem - I faktycznie… kumplują się dobrze z Johanem, ale nie tylko. Dogaduje się z Chelsey… Zoe też go bardzo lubi. Widziałam jak… ekhem - stężała, robiąc się czerwona i uciekła uwagą w panel, kaszląc w zwiniętą pięść.

- Aha. - Sven odpowiedział kiwając głową ale bardziej chyba interesowała go rozpiska sprzętu jaki wyświetlała informatyczka. Przynajmniej wydawał się ją czytać z wielką uwagą i zainteresowaniem.

- Spokojnie Mayu z tymi droniarzami to taki nasz wewnętrzny żarcik. I Elenio i Johan są wysokimi klasą specjalistami w swoich dziedzinach i zdajemy sobie sprawę, że jeśli Elenio nie dał rady sprowadzić cało drona do bazy to pewnie niewielu by tego dokonało w podobnej sytuacji. - strzelec wyborowy Raptorów wziął na siebie wyjaśnienie nieścisłości. Spojrzał w bok na kapitana a ten skinął twierdząco głową. - A, że są zabawni. - Raptor roześmiał się a kapitan uśmiechnął. - O na pewno. I dobrze bo to na pewno pomocne w utrzymaniu morale. Zwłaszcza jak są razem. Niby błaznują a jakoś wszyscy się przy tym świetnie bawią. Para komediantów. - porucznik wydawał się mieć ciepłe wspomnienia o dwóch kumplach i ciepło i z wyraźną sympatią się o nich wyrażał. Hassel też zerknął na niego i na informatyczkę i znowu pokiwał głową dając wyraz poparcia słowom kumpla.

- Tak. Chyba nie tylko nasza parka komediantów umie w razie potrzeby kierować i naprawiać drony. Coś chyba byśmy mieli na zastępstwo czy drugi zespół. - Sven pomachał palcem na wyświetlaną pozycję latającego drona na liście pokazanej przez Brown 0. - Chyba będziemy musieli zmodyfikować nasz plan. - odezwał się już poważniej patrząc na drugiego Raptora.

- Jeżeli mogę tylko dodać jedną rzecz - Rosjanka wtrąciła się delikatnie, spoglądając na kapitana, potem na Karla i znowu na kapitana - Zapytajmy najpierw Elenio jak się czuje, bo jeżeli jest przytomny… to jemu wpierw obiecałam drona więc będzie bardzo nieuprzejme, gdy dostanie go ktoś inny, podczas gdy on będzie… wpierw spytajmy, proszę. Wiem, że on kierował pająkiem na drodze żeby pomóc Zoe, Hektorowi i Chelsey. Teraz też może chcieć mieć j… ich na oku. O ile dobrze sie czuje… i czy jeśli załatwię sprawę z wozami strażackimi mogłabym prosić o… kilka minut rozmowy z Johanem? - na koniec zrobiła się jeszcze bardziej czerwona, próbując bez skutku wtopić się w fotel.

Dwaj oficerowi policji popatrzyli na rozmówczynię a potem na siebie nawzajem. Wyglądało jakby porozumiewali się spojrzeniami lub samą mimiką twarzy. W końcu kapitan lekko skinął głową a porucznik odwrócił się w stronę Rosjanki i odezwał się do niej.
- Jasne. Myślę, że to da się zrobić. I z Elenio i z Johanem. Ale na odprawie chciałbym mieć komplet. Zespoły szturmowe tam na dole a ciebie tutaj na górze. Rozumiemy się? - porucznik zgodził się ale postawił swoje warunki.

Odpowiedział mu szeroki uśmiech i sapnięcie ulgi. Rosjanka nie bacząc na powagę sytuacji, wstała i szybko zrobiła dwa kroki żeby objąć go z całej mikrej siły biurwy chowanej za konsoletą komputera.
- Dziękuję! - czynność powtórzyła z drugim oficerem, śmiejąc się wzrokiem i głosem - Tak! Oczywiście. Nie zabiorę mu więcej niż… ile mogę… na ile odciągnąć od obowiązków? Tak, rozumiemy - zaplątała się w słowa, robiąc dwa kroki do tyłu.

Policyjny antyterrorysta roześmiał się przyjmując przytulasa a nawet oddając go. Ten drugi zresztą te wydawał się być rozbawiony tym wybuchem radości i szczerości. Obydwaj jednak potraktowali pytanie Rosjanki całkiem poważnie. Porucznik znowu spojrzał pytająco na kapitana.Ten chyba poczuł się wywołany do odpowiedzi.
- Spróbuj z tymi wozami straży pożarnej. Zrób co możesz. - powiedział zerkając na zegarek. - Nam jeszcze z jakiś kwadrans zabierze poskładanie tego wszystkiego do kupy i wypracowanie wspólnego projektu z sierżant Johnson. Damy ci zresztą znać i Johanowi gdy będzie czas wracać. Ale lepiej nie oddalajcie się poza ten budynek. - podsumował kapitan więc wyglądało, że Rosjance powinno udać się skubnąć parę minut by spotkać się z Johanem gdzieś na dole.

- Tak jest! Jasne! Oczywiście… już patrzę na te wozy, a potem… za waszym pozwoleniem... będę pod komunikatorem - rozpromieniona Brown 0 wróciła na fotel przed konsoletą, wywołując obraz czerwonych aut stojących w cieniu budynku gdzieś na płycie lotniska. Zagryzła wargę, wpinając panel hakera pod system po raz kolejny tego dnia - Sprawdzę, czy uda się z nimi zdalnie połączyć.

Informatyczka siadła za konsoletą ale szybko okazało się, że sprawa nie wygląda prosto. Samochody jak chyba obecnie każdy, dopuszczony do ruchu pojazd w Federacji miały komputery pokładowe które mogły nimi kierować nawet bez żywego kierowcy za kierownicą. Lub samymi pasażerami gdzie rola “kierowcy” ograniczała się do wyboru trasy i ewentualnie prędkości w granicach tej dozwolonej przez przepisy i aktualną sytuację. Gdyby informatyczka była przy tych lub w tych wozach pewnie zapanowałaby nad ich pokładowymi komputerami bez większych trudności. Ale obecnie nie mogła się podpiąć bezpośrednio więc musiała zdać się na sterowanie zdalne. Te zaś przechodziło przez komputer główny tej straży pożarnej a ten mógł pokierować pojazdami przynajmniej na tyle by kazać im wyjechać z garażu. Ale albo był rozwalony, albo wyłączony, albo uszkodzony w inny sposób. Bo nijak nie mogla połączyć się z nim. Wymagało to głębszej naprawy lub ingerencji a taka wymagała czasu. No albo bardziej bezpośredniego podejścia.

- Padł serwer w straży - wbrew powadze sytuacji cieszyła się, chociaż starała się tego nie okazywać. To znaczyło, że nie utknie na najbliższą godzinę przed komputerem i znajdzie okazję aby się wyrwać do Johana - Trzeba zdalnie spróbować go połatać, usunąć uszkodzenia albo spróbować je obejść. Nie moja dziedzina - popatrzyła na parę Raptorów, kręcąc powoli głową na boki - Tu nie chodzi o włam, albo obejście… ale kapral Otten powinien sobie z tym poradzić. Z wieżami sygnałowymi poszło mu znakomicie, ma wprawę. - uśmiechnęła się trochę pogodniej - Naprawi system, a ja sprowadzę maszyny… gdy znajdzie czas oczywiście i będziemy go mogli prosić o pomoc.

- Kapralu? - kapitan popatrzył pytająco na drugiego operatora sąsiedniej konsoli licząc chyba, że słyszał wystarczająco dużo by był w temacie o jakim rozmawiali.

- Nie mogę niczego obiecać panie kapitanie ale zobaczę co da się zrobić. Zależy co tam się schrzaniło. - odpowiedział spec od łączności odrywając się od przekaźników i monitorów. - No i panie kapitanie przydałoby nam się jakieś wsparcie. Maya ma na głowie całe wsparcie i systemy ochrony a ja całą resztę. Przydałaby nam się chociaż jeszcze jedna osoba ogarnięta w temacie. - kapral skorzystał z okazji i zameldował o problemie.

- Zobaczę co da się zrobić. Spróbujcie na razie sprawdzić co się da zrobić od ręki z tą remizą. - starszy stopniem Raptor odpowiedział przesuwając językiem po wargach. Kapral z FMC pokiwał głową i wrócił do pracy przy konsolecie. - No to leć Mayu. Póki jest chwila oddechu. I pamiętaj o czym rozmawialiśmy. - Hassel wskazał kciukiem na drzwi na klatkę schodową dając znać, że udziela Brown 0 tych paru chwil przepustki zanim na moment zatrzymane tryby wojny znów zaczną mielić krwawe ochłapy.

- Oczywiście, jeszcze raz dziękuję - Rosjanka podniosła się z krzesła, walcząc z pokusą aby puścić się pędem do drzwi i dalej na dół. Dygnęła obu Raptorom, pomachała Ottenowi i z godnością opuściła pomieszczenie. Ledwo zamknęła za sobą drzwi, od razu ustanowiła połączenie z Johanem, skubiąc niecierpliwie wargę.
- Hej… jesteś zajęty? Bardzo ci przeszkadzam? - spytała na wydechu i zaraz dodała - Miałbyś ochotę… się zobaczyć? O ile nie masz nic pilnego… kapitan dał mi parę minut… pozwolił wyjść do ciebie więc gdybyś chciał… to bardzo chętnie… i jeżeli oczywiście chcesz.

- Maya? No cześć. - przywitał się i ucieszył marine. - Wiesz gdzie jest poczekalnia? To właśnie tam jestem. Automat z kawą działa. Właśnie stoję w kolejcę. Chcesz coś? Wiesz, jest kawa, kakao, cappuccino, jakieś napoje. Właściwie właśnie go zrobiłem to jestem pierwszy. Chłopaki mnie prosili. - powiedział Johan trochę zdając relację z tego co się u niego dzieje a trochę pytając się co się dzieje u dzwoniącej. Ta schodząc po schodach miała na HUD plan tego budynku więc wiedziała, że musi zejść na parter a potem ta poczekalnia była już całkiem niedaleko.

- Chętnie napiłabym się podwójnego espresso… i czekolady - Vinogradova uśmiechała się szeroko, mijając kolejne korytarze aż zaczęła truchtać - Naprawiłeś automat? A co, Elenio się do niego dotknął i zepsuł? Jestem niedaleko, zaraz cię znajdę.

Johan roześmiał się gdy usłyszał wzmiankę o kumplu.
- Nie. Nie tym razem. Podwójne espresso? I czekolada? - Rosjanka miała wrażenie, że teraz czyta albo wstukuje co trzeba w ten automat o którym mówił. Zresztą zobaczyła to na własne oczy ledwie chwilę później. Pomachał do niej gdy tylko weszła do tej poczekalni i rozejrzała się po niej. Stał przy ścianie przyzywając ją gestem. Zajął jakiś jeden ze stolików z ocalałą sofą i na tym stole stały kubki z parującą zawartością.
- Udało ci się wyrwać? - zapytał wyciągając w jej stronę rękę gdy już podeszła w zasięg normalnej rozmowy. - Zajebiście. - ucieszył śmiejąc się i przyciągając ją do siebie.

- Poprosiłam o przerwę żeby cię zobaczyć. Stęskniłam się - Brown 0 bardziej niż chętnie dała się przyciągnąć, jednocześnie obejmując marine z całej siły i całując w policzek na powitanie. Po chwili zmitygowała się, bo doszło do niej że ma gdzieś, czy inni patrzą, albo czy to wypada. Zarzuciła mu ramiona na szyję, całując już z większym zaangażowaniem i werwą te śmiejące się usta.

Marine zdawał się odwzajemniać emocje bo też najpierw chętnie przywitał Mayę ramionami i całusem w usta ale gdy ona się w niego wkleiła on też z nieukrywaną satysfakcją oddał mocno i uścisk i pocałunek. W końcu pociągnął ją na siebie tak, że oboje upadli na tą kanapę przy stoliku. Johan trochę przemodelował ich pozycje tak, że oparł się wygodniej o oparcie sofy wyciągając się na niej a Rosjankę tak trochę wzdłuż siebie, żeby mógł ją swobodnie objąć. - No! Ja też. Fajnie, że jesteś. Wiesz, bałem się, że jak cię góra zawinęła to amba zjadła. - machnął ręką by dać wyraz jak bardzo się cieszy i jak bardzo nie spodziewał się, że zdążą się jeszcze spotkać.
- Aha, a tu masz te espresso i czekoladę. - powiedział zupełnie jakby właśnie przypomniał sobie o kubkach na stole. Teraz akurat czarnowłosa informatyczka miała bliżej do stołu od niego. - Wziąłem sobie bo zrobiłem ten automat. Chłopaki mnie prosili. - powiedział wskazując na automat z napojami jaki stał niedaleko pod tą samą ścianą.

- Bardzo ci dziękuję. Dobrze jest napić się kawy… i czekolady. - Rosjanka ucieszyła się jeszcze bardziej, widząc dwa kubki na stoliku. Przekręciła się aby móc wtulić się w większe ciało i ułożyć głowę na jego piersi - Przerwa… przerwa jest dobra. Dobrze że zrobiłeś ten automat, zdolny z ciebie facet. Myślisz, że będę mogła wziąć po kawie dla Karla, kaprala Ottena i kapitana Hassela? Im też przyda się kawa… ale to za chwilę - objęła go mocniej - Teraz jest idealnie, nie chcę nigdzie iść. Zostańmy tu pare minut, dobrze?

- Jasne skarbie, przecież jestem tu królem automatów do kawy. Możemy wziąć z nich co zechcemy. - twarz wygolonego marine roześmiała się. Trochę ironicznie, trochę kpiąco wskazując dłonią na stojący niedaleko automat z napojami. W spojrzeniu błyszczały jednak ciepłe, wesołe ogniki - I dobry pomysł. Zostańmy tu jeszcze chwilę. - powiedział opierając głowę o krawędź sofy i dopasowując się jeszcze dokładniej do ciała leżącego częściowo na nim. - Szkoda, że nie jesteśmy tu sami. Można by zdjąć pancerze i w ogóle. - dodał wzdychając lekko i patrząc gdzieś w wysoki sufit nad sobą.

- Zawsze możemy poszukać miejsca, gdzie nikt nie będzie przeszkadzał - Vinogradova uśmiechnęła się niewinnie, sięgając po omacku po kubek z kawą - To duży obiekt, myślę… że powinno się coś znaleźć. Mam dostęp do planów budynku, więc… jakby co chyba się uda - pocałowała go w policzek, rozglądając się niepewnie na boki. Mało w okolicy mieli Parchów, ale chyba jej obecność nikogo nie mierziła, ani nie powinna narobić Johanowi kłopotów.

- O. Co ty nie powiesz? Taka z ciebie spryciula? - leżący na sofie Johan zaśmiał się samymi oczami na reakcję kobiety. Przesunął delikatnie palcem po jej policzku przyglądając się jej twarzy. Potem przechylił głowę by spojrzeć w bok na resztę sali i odpoczywających, rozmawiających, jedzących czy czekających mundurowych. - No to wiesz co? Chyba trzeba by skorzystać z tych twoich spryciulskich talentow zanim ta kawa wystygnie. - rzekł i wrócił z łobuzerskim spojrzeniem patrząc na czarnowłosą informatyczkę.

- A o który talent konkretnie chodzi? - Parch udała, że nie rozumie. Wstała powoli, ciągnąc go za sobą ostrożnie żeby nie wylać napojów. Jeszcze tego brakowało, by sie poparzyli. Wystarczającą ilość ran zarobili i jeszcze zarobią od potworów, sami nie musieli dokładać się do ogólnego nieszczęścia - Kapitan Hassel prosił żebym… trochę im pomogła. Na razie przejęłam system obrony i infrastruktury lotniska, mamy też dostęp lokalny do Guardiana. Potem… pewnie poproszę Sarę żeby pomogła mi przejąć go w całości… ale to potem. - uśmiechnęła się szeroko - Teraz będzie mi bardzo miło, jeżeli zgodzisz mi się towarzyszyć prywatnie. Gdzieś… w bardziej ustronnym miejscu.

- O. A to mamy tu takie miejsca? Ciekawe. I masz na nie namiar? Ciekawe. - marine dał się podnieść do pionu dostosowując się do tempa i rytmu nadanego przez informatyczkę w Obroży. Podniósł swój karabin i zarzucił sobie na ramię nie puszczając drugą dłonią ręki kobiety. - No to prowadź. Zobaczymy jakie w tym ustronnym miejscu masz te talenty. - roześmiał się cicho marine dając się prowadzić z początku za rękę ale szybko zrównał się z Rosjanką idąc obok niej.

Brown 0 odpaliła holo, wyświetlając na niej mapę. Popatrzyła na korytarze i plątaninę pomieszczeń aż pokiwała zadowolona głową. Chyba znalazła coś odpowiedniego. Wzięła Johana za rękę, kierując się w odpowiednią stronę. Wedle mapy była tam restauracja - teraz opustoszała i zamknięta - ważne że miała zaplecze i pomieszczenia socjalne dla pracowników. One również powinny być puste… i mieć zamek w drzwiach. Były też toalety, ale nie wyobrażała sobie siedzenia w kabinie i sączenia kawy przy aromacie chloru i starego moczu.
- Pomyślałam, że gdybyś… miał ochotę i chęć… moglibyśmy… skoro doktor Kozlov usunął blokadę… nie mówię, że mus, to… tylko propozycja. - dukała i zacinała się, ale uśmiechała się do tego speszona tylko w stopniu średnim - Więc jeżeli byś wyraził chęć… na… zastosowanie terapii… tak dla pewności. Żeby… się upewnić. Poza tym… g-gdybyś chciał - podniosła czerwoną jak burak twarz i spojrzała na niego - byłoby mi bardzo miło.

- Aaa… Myślisz by powtórzyć kurację? - Johan uśmiechnął się a w końcu roześmiał widząc i słysząc co i jak i kto mówi do niego. Mniej wesoło zrobiło się gdy wedle wskazań HUD przeszli na zaplecze terminala. Znacznie mniej zaludnione a przez to bardziej bezludne czyli groźne. Wszystko wydawało się podejrzanie ciche i nieruchome. Na tyle, że Johan zdjął z ramienia karabin i szedł przez kolejne drzwi i korytarze uważnie lustrując teren i oczami i lufą. Znaleźli jednak i kuchnie, i restaurację i jakieś biuro. Najbardziej przytulne wydawało się te biuro. Miało jakieś wejście do sali konferencyjnej, pomniejszą salę z nieśmiertelnymi przegródkami, w końcu chyba pokój sekretarki i samo gabinet jakiegoś kierownika. Jakiego nie dało się z uszkodzonej tabliczki odczytać. Tak w pomieszczeniu sekretarki jak i gabinecie jej szefa stały sofy które wydawały się zachowane całkiem nieźle.

- Dobra, może być. - Johan trochę się rozluźnił gdy skończył lustrować obydwa pomieszczenia. Wrócił do drzwi i zamknął drzwi odgradzając pokój sekretarki od reszty terminala.

W biurze panował bałagan. Leżały porozrzucane rzeczy które pierwotnie były pewnie na półkach lub szufladach, walały się rozsypane holo do komunikacji sieciowej, jakieś krzesło było przewrócone ale więc jak na zwykły standard panował tu bałagan niesamowity. Ale jak na taką scenerię jaka panowała na lotnisku i w reszcie miasta czy nawet księżyca to było tu dość porządnie a nawet przytulnie. Głosy ludzi czy silniki pojazdów prawie tu nie docierały. Więc pewnie i dźwięki z tego pomieszczenia docierałyby podobnie w drugą stronę.
- To ten. Przypomnij mi od czego się zaczynała ta kuracja? - Mahler położył karabin na biurku i podszedł spokojnie do Mayi. Odsunął z twarzy jej czarne włosy i pocałował ją w usta. Z początku grzecznie, delikatnie, czule jak na przywitanie. Odsunął się nieco posyłając jej rozbawione spojrzenie. - Chyba jakoś tak to szło no nie? - zapytał ironicznym głosem.

Odpowiedziała mu spokojniejszym uśmiechem i przyspieszonym oddechem, wyciągając ramiona aby objąć go za szyję.
- Najpierw zaczynamy od tego… żeby pokazać że się kogoś lubi - przypomniała mu lekcję którą dał jej na samym początku znajomości prywatnej. - I o wiele fajniej jest bez ubrania. Tak słyszałam - pocałowała go chciwie, pociągając wygoloną głowe w dół.

- A tak. Tak to cholerstwo. - wygolona głowa pokiwała przy tym jak gorączka emocji udzieliła się także marine. Objął chciwie ramionami kobietę i równie chciwie przyciągnął ją do siebie wciąż gorączkowo całując. Cofał się aż oparł się o biurko i tam wreszcie zakotwiczyli. Ale te cholerstwo… Dłonie poza szyją i twarzą natykały na te wszystkie sprzączki, przywieszki, magi, granaty no i sztywną skorupę pancerza przez jaką właściwie nie czuć było dotyku drugiej osoby. Marine skrzywił się przerywając całowanie by spojrzeć na te ich opancerzenie i ekwipunek bojowy jaki mieli na sobie.
- Dawaj, trzeba się tego pozbyć. - sięgnął po zapięcia na pancerzu Vinogradovej i po chwili góra jej pancerza spadła na podłogę. Od razu poczuła ulgę od samego uwolnienia się od tego balastu. Marine jednak nie przerywał rozbierania i zaczął od razu zdejmować to co miała pod spodem na razie darując sobie zdejmowanie jej dołu.

Wojskowy pancerz ściągał się opornie. Co prawda Vinogradova pamiętała, że ma gdzieś guzik bezpieczeństwa do szybkiego zrzutu, ale nie mogła go znaleźć, macając marine ma oślep za bardzo zajęta czymś kompletnie innym. Ściągali z siebie ubrania na wyścigi, chaotycznie i bardziej sobie przeszkadzali wzajemnie niż pomagali bo w ruchy wdarła się nerwowość oczekiwanie. Napięcie, podniecenie i to wszystko, co pozbawiało zdrowego rozsądku.
- Dasz radę? - przypomniała sobie o ważnym detalu, zastygając nagle i kładąc dłoń na piersi Johana, tam gdzie pooperacyjna blizna - Przepraszam… jestem taka głupia i niewychowana. Nie spytałam jak się czujesz - spojrzała na jego twarz ze smutkiem, przełykając ślinę. - Możemy się położyć jeśli chcesz. Na leżąco też jest miło.

- No pewnie. I weź się nie wygłupiaj. - kapral marine zmrużył oczy z rozbawienia na chwilę przerywając nawet zabawy z piersiami kobiety. - I położyć? - uniósł brwi jakby coś mu to przypomniało. Odbił się od biurka na jakim dotąd trochę siedział a trochę się o nie opierał i spojrzał na nie. Potem jednym i drugim ruchem zwalił wszystko na podłogę oczyszczając miejsce ze zbędnych gratów. Wydawał się nakręcać z każdą kolejną chwilą.
- O widzisz? I wolne się zrobiło. - powiedział nieco zdenerwowanym albo zniecierpliwionym głosem i dopasowanym do tego uśmiechem. Pociągnął Mayę za ramię zapraszającym gestem przyciągając ją do zwolnionej powierzchni. Ale sam nieco przekonwertował ich pozycję tak, że znalazł się teraz za jej plecami gdy ona już obierała się biodrami o krawędź biurka. Dłonie mężczyzny wędrowały po jej ciele. Po ramionach, po jej talii, żebrach kierując się na chwilę na brzuch i te dwie interesujące półkule. Tu zatrzymały się na chwilę ugniatając, ściskając i głaszcząc ten fascynujący detal kobiecej anatomii. Zaś usta zaczęły łapczywie zapoznawać się z jej szyją, policzkiem i ustami.

- Nie chciałam cię obrazić. Martwię się - wyjaśniła urywanym szeptem czując się mniej pewnie niż przed chwilą. Na szczęście to co z nią robił skutecznie odciągało uwagę od drobnostek. Ale i tak się martwiła, wystarczająco się przecież natrudził przez ostatnie godziny, a zszedł prosto ze stołu operacyjnego.
- Połóż się - powtórzyła jękliwie, odciągającej jego głowę od swojej żeby popatrzeć mu w oczy - Proszę.

- Tak? - w oczach i uśmiechu kaprala FMC zabłysły wesołe błyski. Przeczekał trochę a jego dłonie zawędrowały na brzuch kobiety a potem niżej. Do zapięcia paska a potem jej spodni. - A może to ty się najpierw połóż co? - zaproponował ale teraz już głos miał trochę rozkojarzony gdy palce i dłonie zmagały mu się z tymi zapięciami. W końcu mu się jednak udało. Syknął coś z zadowolenia i złapał za jej spodnie pociągając je na dół. Ale zsunęły się ledwo trochę poniżej bioder informatyczki. Za to marine pomógł jej w zajęciu odpowiedniej pozycji o jakiej mówili. Złapał ją za barki, odwrócił a potem złapał w talii i podniósł wsadzając jej tyłek na blat biurka. Teraz sprawa zdjęcia jej spodni do końca wydawała się znacznie prostsza. A Johan wydawał się być w wyśmienitym humorze i mieć z tego wszystkiego kupę radochy.

Znowu doszli do etapu, gdzie ona prawie nic na sobie nie miała, a on pozostał w części ubrania. Nie wyglądało aby mu to w czymkolwiek przeszkadzało. Jej zresztą też nie. Zgodnie z rozkazem położyła się na szybko uprzątniętym blacie i podciągnęła nogi do góry, zdejmując resztę ubrania po czym odłożyła ją zwiniętą w kulkę obok głowy. Oddychała płytko, przygryzając wargi, a wzrok nie umiał się oderwać od marine stojącego na wyciągnięcie ręki.
- Mnie też chcesz naprawić jak ten automat z napojami? - spytała, uśmiechając się coraz mniej obecnie i wyciągając do niego ręce.

Pytanie najwidoczniej zdziwiło marne bo lekko skoczyły mu brwi w górę gdy się nad tym zastanawiał skoro czarnowłosa kobieta leżąca na biurku go o to zapytała.
- Naprawić cię? - zapytał przesuwając wzrokiem po jej nagiej sylwetce. - Hmm… Ciekawy pomysł. - powiedział unosząc w górę palec i samemu też pakując się na biurko. Podszedł do jej kolan i oparł na nich swoje ramiona. - Ale wiesz, to by coś naprawić do od samego patrzenia się nie da. Trzeba też i coś pogrzebać w środku. - Johan uśmiechał się z zadowolenia i wskazał zawieszona na kolanie kobiety dłonią na gdzieś tak w okolice złączenia jej nóg.

Całe to naprawianie zajęło im pewnie dłużej niż dziesięć minut. Nikt na szczęście nie wzywał Brown 0, jakby spodziewając się że akurat w tej chwili może przeszkadzać w czymś, na co prawdopodobnie długo marine i Parch nie będą mieli okazji powtórzyć. Po wszystkim Rosjanka zebrała się, razem dopili kawę i czekoladę, a potem wrócili do reszty żołnierzy w terminalu. Automat do napojów znowu zabuczał, wypluwając z siebie trzy kawy - te po pożegnaniu z Johanem, Vinogradowa zaniosła na górę. Kapral Otten i para Raptorów z pewnością również potrzebowali czegoś... na pobudzenie.
Zostawała też kwestia Guaridana, ale nią informatyczka postanowiła się zająć, gdy reszta grupy Black ruszy w teren, a ona zyska odrobinę ciszy wewnątrz głowy... wtedy dopiero poprosi o Sarę. Wszystko w swoim czasie.
Wiedziała, że nie jest w stanie wymyślić wymówki, aby przydzielili jej Johana. Musiało wystarczyć te parę minut, które wyrwali dla siebie miedzy kolejnymi zawieruchami.

Jak na tak duży obiekt brakowało im ludzi, ale ciągle pozostawało dość żywych, aby mieć nadzieję na utrzymanie się choćby do przybycia grupy ewakuacyjnej dla lotniska… bo musiała przylecieć, nie mogli ich o tak zostawić - Brown 0 w to wierzyła. Dowództwo nie skaże na śmierć kilkudziesięciu żołnierzy i w dodatku cywili. Wrócą po nich, zabiorą stąd gdzieś, gdzie nie będzie aż tylu potworów.
Rosjanka dwoiła się i troiła, próbując jednocześnie przeglądać kamery tam gdzie Johan, rozmawiać z Charlesem żeby nie panikował za bardzo, sprawdzać w kamerach gdzie aktualnie znajduje się oddział ratunkowy i słuchać czy czegoś im nie potrzeba.
- Przyjęłam. Wytrzymajcie jeszcze chwilę - odpowiedziała Karlowi na wykrzyczaną prośbę o dołączenie Hornetów do walki. Odwróciła się zaraz do Johnson, patrząc na nią ponad rzędem konsol - RM 1 prosi pilnie o wsparcie lotnicze. Czekają przy kościele - przekazała informacje i przełączyła komunikator na łącze oczekujących na ratunek cywili - Tak, to oni. Mówiłam że was nie zostawimy. Zbierajcie się i przygotujcie. Świetnie wam idzie. Świetnie ci idzie Charles, jeszcze tylko trochę. W której wieży jesteście? Słuchaj się Diaz i Asbiel, to te w Obrożach. Jest z nimi Hektor, ten w pw. Przyjdą po was, nic wam nie zrobią, pomogą - powtórzyła - I nie dadzą skrzywdzić, rozumiesz? Słuchajcie się ich i idźcie do ciężarówki. Tam będzie czekał porucznik Hollyard. Przywiezie was do nas. - próbowała brzmieć pewnie i pocieszająco. Gapiła się przy okazji na kapitana Hassela i jego grupę, zawierającą w sobie pewnego wygolonego marine. Skończyła nadawać do Charlesa i przełączyła komunikator na prywatne połączenie z Elenio:
- Hej… jak się czujesz? Przepraszam że ci przeszkadzam, ale mam sprawę… - zaczęła prawie się nie jąkając, a wzrok jej wrócił do obrazu serwowanego przez kamery w okolicy kościoła - Lotnisko ma masę wieżyczek, dałoby się napisać program do rozpoznawania sygnatur swój-wróg, ale… za bardzo… ty się znasz, przydałaby się pomoc i porada. Jeżeli to ogarniemy, ustawimy łańcuch ochronny na program automatyczny. To zawsze coś.

- Zrozumiałem, czekamy. - głos porucznika był spięty ale wydawał się panować nad sobą i sytuacją na tyle na ile było to możliwe. I sytuację co ze zdekodowanych kamer widziała informatyczka mieli taką, że na rozmowy średnio się nadawał. Bo działo się tam.

Działo się. Dużo. Za dużo i za prędko by nad tym panować. Jak taniec z diabłem. Nie dało się nadać diabłu tempa czy rytmu. Ale można było wyprzedzać go o krok jego krok i udawać, że się panuje nad sytuacją i wszystko idzie zgodnie z planem. Tak było właśnie teraz. Na ekranach przed jakimi siedziała blondynka w stopniu sierżanta widać było grupkę mundurowych. Z oznaczeń wyświetlanych na ekranie rozpoznawała nazwisko “HASSEL” i “MAHLER”. Widziała ich dzięki kamerom jakie jej samej udało się rozpracować nie tak dawno temu. Na tych ekranach widać było grupkę mundurową już podchodzących pod budynek lotniskowej straży pożarnej. Szli w wojskowym szyku, w kilkuosobowych grupkach z bronią wycelowaną przed siebie. Ale tak, że jako całość mieli chyba każdy kierunek pod kontrolą. Właśnie zatrzymali się na rogu budynku więc mieli pod kontrola dwie jego ściany. Czwórka mundurowych ruszyła w stronę drzwi chcąc sprawdzić co z wejściem. Pozostali czekali pilnując ich pleców. Jak informatyczka wiedziała z wcześniej słyszalnych rozmów ten improwizowany sztab kusiła akcja jednoczesna i na straży pożarnej i w magazynie broni. Pozwoliłoby to zaoszczędzić czas a nie wiadomo ile go mieli. Ale pozbawiłoby to ostatniej rezerwy jaką mieli jeszcze na lotnisku a obecnie przebywała w terminalu dlatego grupka kapitana Hassela miała sprawdzać budynki po kolei.

Dowodząca obecnie blond sierżant spojrzała na ekran obok jaki miała przed sobą Brown 0.
- Zezwalam. Bolt 1, daj wsparcie dla RM1. Macie ich chyba na namiarze, zjeżdżają z mostu na kościół. - srg. Johnson skinęła głową i szybko nawiązała łączność z lataczami. Odpowiedź przyszła od razu.

- Zrozumiałem Baza, zaraz tam posprzątamy. - w komunikatorze zabrzmiał męski głos który ociekał pogodą ducha, spokojem i pewnością siebie. Zupełnie jakby “posprzątanie” xenos otaczających coraz mocniej rozpędzoną ciężarówkę było tylko formalnością. Dalej Brown 0 częściowo widziała na mapie taktycznej jak sygnatury Bolt 1 i 2 przesuwają się w kierunku mostu, rzeki i budynku kościoła w tempie nieosiągalnym dla naziemnych jednostek i to w zdewastowanym bombardowaniem terenem. A z drugiej widziała jak dwie “ważki” odlatują znad lotniska w kierunku połamanej dżungli. Przy ich prędkości powinni być tam lada chwila.

- No… No w wieży… Na dole, w piwnicy. Schowaliśmy się. Zgasiliśmy światło, ciemno jest… - Charles wydawał się trzymać względnie dobrze i nadzieja na pomoc chyba jakoś podtrzymywała go na duchu. Zwłaszcza jak już ją pewnie było słychać. Ciężarówka władowała się wreszcie do wnętrza kościoła znikając z pola widzenia kamer. Xenos momentalnie zapełniły parking i wyrwę pozostawioną przez furgonetkę. Ale w niej zaraz pojawiła się ściana ognia więc ta najprostsza droga pozostawała odcięta. Ale stwory nie rezygnowały. Zaczęły się z małpią zwinnością wspinać po ścianach świątyni próbując odnaleźć inną drogę do dwunożnego mięsa.

- Tu Bolt 1. Uważajcie RM1, będzie trochę trzęsło. - Maya usłyszała ostrzeżenie dowódcy pary zabójczych ważek. I faktycznie znowu mogła obserwować efekt ataku dwutorowo. Gdy spojrzała przez okno widziała dwa, brązowe kształty zawieszone gdzieś nad wystającymi ponad dżunglę wieżami kościoła. Jak są nieco pochylone w przód i spod nośników uzbrojenia rzygają ogniem i dymem. A w dół leciały kolejne serie kolejnych rakiet. I tam gdzieś przy tych wieżach rozlegały się unoszące ponad warstw drzew eksplozję a moment później huk doniósł się aż do wieży. Drugą, bardziej przyziemną perspektywę miała z kamery położonej naprzeciw kościelnego parkingu. Widziała jak parking, samochody, wraki, żywe i martwe kreatury są pochłaniane przez kolejne eksplozje. Uderzenie smugi w ziemię a potem błysk i czarny huk eksplozji. Prawie od razu kamera też musiała oberwać bo pojawiły się śnieżenie a system zameldował o braku kontaktu z tym szklanym okiem.

- Najłatwiej i najpewniej to po nieśmiertelnikach. I Obrożach. - odezwał się spokojnie Patino albo nieświadomy co się dzieje w okolicach kościoła albo świetnie to maskujący beztroskim tonem. - Zakodować im by nie strzelały do nich czyli de facto do ludzi którzy je noszą. - wyjaśnił dodatkowo ten pomysł. Było to do zrobienia i to nawet dość proste bo wieżyczki jak były sprzęgnięte pod system lotniska a ten dało się kontrolować z tej właśnie wieży. - Nieśmiertelniki i wasze Obroże mają silny sygnał więc je pokazuje na mapach i nie tylko. Podobnie z Kluczami. Chociaż one mają słabszy sygnał. Można je ustawić na tryb ratunkowy to powinno dać czytelniejszy sygnał. Oczywiście są wady bo czujnik w wieżyczce czy nośniku może być uszkodzony i wtedy klops. - droniarz raczej chyba nawiązywał do selekcji obiektów do jakich wieżyczki miały nie strzelać niż na odwrót. Czyli do wszystkich innych miały w takim wypadku prowadzić ogień. Wtedy gdyby ktoś trafił z uszkodzonym Kluczem czy nieśmiertelnikiem albo czytnik wieżyczki zostałby uszkodzony wówczas wieżyczka zgodnie z takim ustawieniem powinna potraktować go jak wroga czyli otworzyć ogień. Niemniej gdyby wszystko było jak trzeba był to dość prosty sposób by pozwolić działać automatom na własną rękę.
- Jest jeszcze termo. Jeśli wieżyczki je mają. Mniej pewne od Kluczy ale też coś może podziałać. Ustawiasz je powiedzmy w przedziale 30*C - 40*C a rozpoznawanie ludzkich kształtów powinny mieć w programie podstawowym. No i wtedy ustawiasz by nie strzelały do obiektów w takim zakresie temperatur. Gnidy zwykle są chłodniejsze, dlatego słabiej je widać w termo. No ale znowu, taki pies czy kot też ma temperatury w tej zakresie a u ludzi w pancerzach najlepiej widać kończyny. A u tych w pancerzach wspomaganych albo hermetycznych to w ogóle mogą nie wchodzić w ten zakres ludzkiej temperatury. Te dwie rzeczy chyba najprościej ustawić a reszta to już sporo grzebania by było. Dobra słuchaj my tu mamy trochę roboty, goście wbiją nam się na imprezę. - Latynos mówił szybko najwyraźniej się śpiesząc. Niemniej wydawał się wiedzieć co mówi przedstawiając po kolei wady i zalety opcji jakie widział. Żadna nie wydawała się idealna ale każda dawała opcję samodzielnego puszczenia samopas automatycznych strażników by odciążyć ludzką obsadę z lotniska.

Dostała też wiadomość od Black 8:
“Połącz Diaz z paczką”

Nad wieżami kościoła dwa Bolty wznowiły lot krążąc wokół unoszących się nad nimi dymami. Co tam się teraz dzieje Brown 0 nie widziała. Ale ocalała kamera przy moście pokazywała porozrzucane ciała xenos, snujące się dymy gęste jak rzadka mgła więc tam w epicentrum eksplozji przy kościele musiało być jeszcze goręcej i gęściej. Te żywe xenos jakie kręciły się tu czy tam chwilowo zdawały się zdezorientowane i niezbyt skore do podążania w te epicentrum przy kościele.

Sprawa programu musiała odejść na dalszy plan przynajmniej chwilowo. W kościele i dookoła za dużo się działo. Brown 0 ledwo nadążała ze zbieraniem i przetwarzaniem informacji, a co dopiero złapaniem paru sekund na coś kompletnie innego niż działania RM1.
- Dzięki Elenio, wrócimy do tego po akcji, okey? - posłała podziękowania droniarzowi i zaraz przełączyła się na linię cywili, przeskakując wzrokiem po mapie i zaznaczonych na niej punktach.
- Charles w której wieży jesteście? Bo są dwie - spytała, a potem dodała - Posłuchaj, połączę was z oddziałem ratunkowym, z Diaz. Ona troche klnie i jest Parchem, tak samo jak Hektor i Asbiel. Słuchajcie się ich, nie dadzą wam zrobić krzywdy. - ledwo skończyła i już nadawała do Blacków, tworząc nowy kanał i podpinając pod niego odpowiednie klucze i Obroże. Palce Informatyczki żyły własnym życiem, nie patrzyła na nie tylko w monitor, nie przestając mówić. Zmieniali się raptem odbiorcy:
- Okey, słuchajcie. Grupa jest w piwnicy. Zamknęli się i siedzą po ciemku. Łączę was.

- Nie wiem… biegliśmy… uciekaliśmy… biegliśmy w te otwarte… nie wiem gdzie teraz jesteśmy… no mówię w jakiejś piwnicy… zabierzcie nas stąd tu jest strasznie… już ich nie słyszę… - przestraszony facet był chyba na granicy płaczu gdy zmagał się z olbrzymią presją. Głos w holo pomagał mu widocznie jako tako chociaż zachować zdolność mowy i myślenia. Wedle tego co pokazywała konsoleta to już i Blacki też powinny słyszeć tą rozmowę i móc się do niej włączyć. Brown 0 zaś widziała kątem oka mundurowe i opancerzone figurki na sąsiednim holoekranie. Chyba na razie szło przyzwoicie bo właśnie znikały wewnątrz budynku. Srg. Johnson przełączyła na ocalałe kamery z wnętrza stacji pożarnej i wyświetliły się albo puste korytarze i sale albo poruszające się ostrożnie sylwetki zbrojnych.

- Grupa Black jest już w środku, idą po was. Zbierajcie się Charles, przygotujcie do wyjścia. - Vinogradova ze swojego bezpiecznego fotela na wieży terminala mogła tylko zaciskać mocno kciuki aż paznokcie przebiły delikatną skórę wnętrza dłoni. Wyglądało w porządku, ale wojna przypominała kalejdoskop - nigdy nie było wiadomo jak obraz zmieni się już za chwile, po lekkim ruchu tubą - Jesteście w stanie chodzić wszyscy? Jeśli macie leki i zapasy bierzcie je ze sobą.

- N-nie… nie mogę wyjść… nie wiem gdzie jest wyjście, nie widzę, nic nie widzę… nie słyszę ich chyba ich nie ma, jestem sam, zostałem sam… - Charles zaczął coraz bardziej bełkotać. Brzmiało jakby stracił nadzieję i że coś w ostatniej chwili przeszkodzi grupie ratunkowej w przyjściu na pomoc i wyciągnięciu ich z tego kościoła.

- Uwaga Zieloni leci na was z korytarza po lewej! - alarmujący ton Johnson przykuwał uwagę. Maya rzuciła okiem w bok i widziała na ekranie to samo co dowodząca sierżant. Ocalałe oko kamery złowiło rozpędzoną, małą kreaturę błyskawicznie pokonując kolejne metry korytarza. W tak małych przestrzeniach gdzie dwucyfrowa liczba kroków oznaczała większe pomieszczenie te małe, szybkie stwory ledwo były dostrzegalne a już były przy i na człowieku. Nie były jednak szybsze od kul. W korytarz uderzyła fala wojskowego ołowiu przy okazji sięgając też stwora. Ten odskoczył jak po zderzeniu z niewidzialną ścianą rozszarpując swoje rozbryzgujące się na żółto trzewia po korytarzu.

- Zdjęty. Dzięki Baza. - rozpoznała głos Johana. Zaraz potem tym samym korytarzem mijając poszarpane truchło widać było plecy skoncentrowanych żołnierzy i marines. Szli krok po kroku zagłębiając się w pomieszczenia stacji pożarowej.

Było ich za mało, nie mogli się rozmnożyć jak komórki drożdży… za mało ludzi na tak duży obiekt i tyle zadań.
- Pani sierżant, proszę wybaczyć że… rozumiem i… doskonale zdaję sobie sprawę z sytuacji… i statusu, swojego. Nie… - przeskakując palcami po klawiaturze oderwała wzrok od ekranu na te parę sekund, licząc, że jej bliscy sobie poradzą, nieważne gdzie teraz się nie znajdowali - Byłoby nam łatwiej, gdyby… było na więcej. Wciąż… jest tu paru cywili którzy… mogliby pomóc. Broń jest… nie ma komu jej nosić, a tym potworom… - przełknęła ślinę i wróciła wzrokiem do ekranu, dokańczając , zduszonym, łamiącym się głosem - Im o-obojętne co nosimy. Chcą zabić na wszystkich.

Blondynka też rzuciła okiem na siedzącą obok partnerkę od elektronicznego wspomagania i zarządzania akcjami na zewnątrz.
- Cywili? Mamy tu jakiś nierozdysponowanych cywili? - zapytała chyba całkiem nie spodziewając się tego co właśnie powiedziała siedząca obok informatyczka. Obserwowała skupionym wzrokiem to co wyświetlały ekrany z kamer budynku. Było ich z tuzin więc miała co obserwować. Część przedstawiała puste sale i korytarze zabałaganione i nadniszczone jak chyba wszystko tutaj. Na kilu było widać przeczesujące budynek zbieraninę piechoty z różnych formacji zaimprowizowane w jeden pododdział.

- Najpierw sprawdźcie garaż. Potrzebujemy wozów, nie musimy do tego czyścić całej stacji. - blondynka nakierowała zbrojnych widząc jak przeczesują kolejne fragmenty pomieszczeń.

- Zrozumiałem. - padła krótka odpowiedź od kapitana Raptorów. Grupki na ekranie na moment zatrzymały się a jedna z postaci wskazała dłonią kierunek.

Mundurowi ruszyli w stronę wskazanych drzwi powoli przemierzając pomieszczenie z bronią gotową do strzału. Wtedy też brzęczyk dał informatyczce znać, że ma wiadomość. Od Black 8:
“Możesz dać nam namiar na Klucz tego gościa? I mapę piwnic pod kościołem. Cokolwiek”

Mogła. Musiała tylko trochę pogrzebać w systemie danych. Znaleźć adres, nazwę i wydobyć z nich potrzebne dane. Raczej czasochłonna niż trudna robota. Przynajmniej dla niej. Teraz gdy udało jej się włamać do systemu Guardiana w tamtym sektorze miała już ułatwione zadanie. Plany budynku publicznego nie były tak zabezpieczone jak możliwość grzebania przy publicznym systemie kamer nie mówiąc o uzbrojonych wieżyczkach. Po chwili więc mogła posłać Blackom odpowiednie dane prawie na bieżąco.

- Grupa cywili od pana Morvinovicza, miejscowego biznesmena. Są też ludzie pana Aki… najemnika. Zostało nam sporo sprzętu z parchpointów. Dwa Brown możemy otwierać od ręki, ich systemy zabezpieczeń są sprzężone z moją Obrożą. Po powrocie RM1 znowu zyskamy dostęp do Blackpoint. Nie musimy oszczędzać. Poza tym Sara pracowała w wydziale architektonicznym. Zna się na komputerach i Guardianie. Potrzebuję jej pomocy aby odzyskać nad nim kontrolę, bo po upadku miasta puszczono go wolno, a to nie jest do końca tak bezpieczne jak się wydaje - Brown 0 wydusiła odpowiedź, kończąc w międzyczasie podgląd mapy z namiarem na holo Charlesa. Uwinęła się jak najszybciej, posyłając gotowy program każdemu z grupy Black
- Gotowe, macie wgląd na kanały i pozycję cywili. - przekazała po łączu skazańców - Powodzenia i uważajcie na siebie… i na Karla, okey? My tu spróbujemy połatać dziury w systemie jak się da.

- Tak, te wasze Checkpointy, tak. - dziewczyna w ciężkim pancerzu pokiwała głową na znak, że kojarzy o czym mowa a może nawet coś konkretnego ma na myśli. - Ale mam za mało ludzi by kogoś tam posłać po sprzęt. Linia jest napięta do granic możliwości. Jak poślę rezerwę nie będe im miała kogo podesłać jeśli coś się schrzani. - wyjaśniła sierżant nieco odchylając się w tył na siedzeniu by spojrzeć na czarnowłosą informatyczkę. Na jej ekranach sylwetki zatrzymały się przed zamkniętymi drzwiami. Jedna grzebała coś przy zamku po tym gdy inna sprawdziła teren za nimi detektorem ruchu. Pewnie nic nie pokazało groźnego skoro zaczęli grzebać przy drzwiach. Pozostali strzelcy rozstawili się nad plecami i głową tego klęczącego przy drzwiach albo w stronę reszty pomieszczenia by osłaniać tych osłaniających.

- Sara... tak ściągnij ją tutaj jeśli to możliwe. Przyda nam się tutaj ktoś taki. - pomysł najwyraźniej spodobał się blondynce bo z tym zgodziła się bez zastrzeżeń.

- Ci ludzie o których mówisz… - zawahała się gdy myślała o ludziach z klubu “Heaven & Hell” oraz tajemniczych komandosach z pancerką. - No tak. Wypada jakoś uregulować tą kwestię. Przydali by nam się. Każdy by nam się teraz przydał. - skinęła głową ale choć zgadzała się z tym pomysłem to coś nie wyglądała Vinogradovej na pełną zapału by się do tego zabrać. Reszta mundurowych w zdecydowanej większości pochodziła z rozbitych Falcon 1 i 2 więc już wcześniej tworzyli jakiś oddział. Ludzie “gospodina” i ci zamaskowani ludzie pana Aki byli kompletnie poza tą jakoś zorganizowaną jeszcze w kosmoporcie strukturą. A mieli broń i swoje możliwości więc w oczach regularnych mundurowych pewnie z miejsca wyglądali na element podejrzany i niepewny.

- Mogę spróbować porozmawiać z nimi, może zgodzą się pomóc. Do tej pory współpracowali bez większych zgrzytów. Przyniesienie sprzętu z kapsuł nie powinno w nich wzbudzić sprzeciwu albo chęci… stawania okoniem - Vinogradova wolała pominąć detale owej współpracy, a także fakt, że bała się spotkania z Anatolijem po tym, jak przez nią zginął jeden z jego ludzi. Drgnęła i nerwowo poprawiła pasmo włosów obijające się o policzek. Założyła je za ucho aby nie przeszkadzało i mówiła dalej - Sara zajmie moje miejsce w tym czasie.

Dom boży zmienił się w karykaturalną księgę dżungli, pełną kurew i lian, które chyba były żywe. Diaz miała to nieprzyjemne wrażenie, drapiące gdzieś z tyłu głowy jak wyjątkowo upierdliwa wesz. Nie no, tego jeszcze nie grali, na pewno nie w tym życiu.

- Por tu puta madre, skąd to kurwa przypełzło? - parchata piromanka mimo powagi sytuacji zatrzymała się na chwile, kopiąc najbliższą linę i podpatrując na nią z uwagą, a kawał ciemnego w półmroku skurwysyństwa odwdzięczał się jej tym samym - Mierda… widzisz to Wujaszku, nie? Normalnie jakbym zapodała kwasa i miała bad tripa. No ale nie ma co srać po gaciach. To gówno na pewno się pali - dokończyła już z typową lekkością latynoskiej duszy, przestawiając broń z karabinu na miotacz - Romeo nie daj się zajebać jak nas nie będzie, claró? Wkurwię się - doburczała do psa w psim uniformie i prychnęła, klikając szybkę na hełmie, a ta z cichym sykiem wskoczyła na miejsce, zasłaniając gębę.

- Zapierdalać pod ołtarz - Nash nie bawiła się w uprzejmości, nie mieli na to czasu. Skrzeknęła do kompletu z suchym trzaskiem syntezatora mowy, pokazując lufą karabinu w odpowiednim kierunku. Półmrok i obecność wroga zaraz za plecami deprymowała do podjęcia wzmożonych kroków zapewnienia sobie bezpieczeństwa, tym bardziej gdy wokoło mieli coś, czego do tej pory chyba żadne z nich nie spotkało. Saper czuła się jakby naraz trafiła do wnętrza olbrzymiego potwora, a dziwne liany stanowiły jego system krwionośny, pompujący w gigantyczne cielsko hektolitry napędzającej je do pracy juchy. W ruch poszły przytwierdzone do broni latarki, lecz ciemność i tak rozpanoszyła się po kątach. Paranoja zaś podpowiadała jedyne słuszne rozwiązanie: oto mieli przed sobą żywy dowód na nie do końca legalne eksperymenty, przeprowadzane na lub być może pod powierzchnią planety, z dala od siedlisk ludzkich. Przykryte płaszczykiem terraformacji, pilnowanie przez Guardiana… tylko niestety projekt wyrwał się spod kontroli, bądź rzeczywiście ekoświry przyczyniły się do jego uwolnienia w tej najbardziej morderczej, gnidziej formie.
- Ortega pilnuj góry, Diaz bierzesz boki. Ja przód. Oczy w dupie i uważać na cywili - Black 8 oderwała łapę od broni tylko po to, aby dostukać na szybko parę krótkich zdań. Zagmerała też w ustawieniach Obroży, uruchamiając nagrywanie. Na koniec odwróciła się do gliny za plecami, mrużąc przy tym złote ślepia. Nie wiedziała, czy jest na niego wściekła, czy wdzięczna. Wiedziała jednak, ze jeśli głąb da się zabić, znajdzie się przynajmniej jedna blond-osoba która tego nie przeżyje.
Kiwnęła mu krótko karkiem unosząc kciuk do góry, następnie kiwnęła na pozostałe Parchy, sycząc ponaglająco aby ruszyli. Młoda po drugiej stronie trzymała na linii tych, których mieli wydostać.
“Połącz Diaz z paczką” - przesłała Brown 0 po linii i wreszcie wróciła dłońmi do broni i tego po co przyszli do tej cholernej, rozkrzyżowanej szopy.

- Tu Bolt 1. Uważajcie RM1, będzie trochę trzęsło. - cała grupka usłyszała wizg silników gdzieś nad dachem budynku oznaczający przybycie zamówionego wsparcia. Zlało się to z ostrzeżeniem w komunikatorach ledwo trójka Blacków zdążyła przebyć kawałek do ołtarza będącego wejściem do obydwu wież.

- Na ziemię! - krzyknął porucznik i sam dał przykład rzucając się na podłogę kościoła przy ciężarówce. Facet za sterami latadełka miał rację. Trochę trzęsło. Właściwie to trzęsło jak jasna cholera! Najpierw usłyszeli świst nadlatujących rakiet a zaraz potem świat za ścianami utonął w morzu eksplozji. Rakiety, cała ich szybkostrzelna seria obramowały budynek. A ten mimo, że chyba ani razu nie trafiony bezpośrednio przez żadną z nich to i tak zadrżał gdy kolejne fale uderzeniowe z różnych kierunków trzaskały o niego. Ocalałe jeszcze szyby i witraże poszły w kolorowe drzazgi w większości zasypując poste wypełnione dziwnymi roślinami wnętrze i połamane ławy. Cześć jednak razem ze szrapnelami wpadła do środka przez okna nad ołtarzem zasypując sobą wnętrze i zaległych pod ogniem ludzi. Dach, ściany, cały budynek zdawał się trzeszczeć, sypać pyłem, odpadającym tynkiem, kawałkami gruzu, drewna, coś tam chyba przeciekało obsypując się i chlapiąc na dół. I równie nagle jak się zaczął orkan zniszczenia za ścianami umilkł. Choć przez rozbite okna było widać ciemny dym wzbity przez serię eksplozji przeciwpiechotnych rakiet. Wnętrze kościoła też wypełniał podniesiony podczas ostrzału kurz i dym, także ten jaki napływał teraz do wnętrza przez te rozbite okna. Wokoło dalej musiały krążyć te dwa szturmowce bo gdy kanonada się skończyło słychać było ich silniki. Nie było za to słychać skrzeku xenos i chrobotu pazurów za ścianami. Za to mieli pierwsze straty w tej misji.

Gdzieś z góry prócz odłamków szkła, desek i tynku spadła jakaś belka z impetem uderzając w plecy leżącej na podłodze Black 2. Uderzenie było mocne i chodź pancerz uchronił właścicielkę przed poważniejszymi skutkami tego wypadku to jednak nie zamortyzował go całkowicie. Dziewczynie wybiło powietrze z płuc i miała trudności z nabraniem oddechu jakby jej płuca zapomniały jak sie oddycha. Podobnie oberwała leżąca obok szoferki bordowowłosa sierżant. Tylko jej jakiś odłamek zdzielił przez obie nogi więc jęczała teraz skulona przy ciężarówce. Wokół panowała nienaturalna po tej kanonadzie cisza. Aż strach było się ruszyć. Z góry wciąż spadały jakieś kawałki czegoś. To tu, to tam, to gdzieś dalej. Coś tam skrzypiało i trzeszczało jakby nie do końca pewne czy chce się już zapaść na ziemię czy nie.

- Zasuwajcie dalej! - porucznik podniósł się z ziemi i dostał się do klęczącej podoficer. Rzucił okiem na jej pocięte nogi i zaczął szykować stimpak do użycia.

- Parę zostało. Ale poradzę sobie z nimi. Nie wiem na jak długo. - w słuchawkach dało się słyszeć głos Patino. Zaraz potem głowica bojowa drona na dachu ciężarówki poruszyła się gdzieś w górę i otworzyła ogień do czegoś w mrokach pod sufitem. Po krótkiej serii dał się słyszeć gdzieś stamtąd skrzek i jakiś xenosowy kształt spadł wierzgając jeszcze odnóżami na posadzkę rozchlapując się przy wejściu do kościoła. Xenos wydawały się chwilowo spacyfikowane przez dwa krążące nad budynkiem latadełka. Ale jak to z nimi bywało wrócą. Tylko nie wiadomo było kiedy, w jakiej liczbie i czy jeszcze wtedy RM1 będzie miała przydział na wsparcie lotnicze.

Wsparcie lotnicze kupiło piechurom parę chwil, ile dokładnie? Nie szło zgadnąć, Nash nie zamierzała też sprawdzać. Dzwoniło jej w uszach, słyszała też irytujący pisk, a inne głosy docierały do niej przytłumione na podobieństwo rozmowy odbywającej się w sąsiednim pokoju. Niby dało się rozpoznać tembr i barwę głosów, treść jednak rwała się, zmieszana z nieustającym wizgiem, doprowadzającym do szału.
- Ołtarz - lektor obroży powtórzył sucho ten sam przekaz, podczas gdy Ósemka podniosła się na nogi i potrząsając głową, doskoczyła do Dwójki, pomagając jej odzyskać pion oraz tempo marszu. Przerzedzone nawałą szeregi gnid miały tendencję do szybkiego nadrabiania strat, zaś na miejsce jednej ubitej bestii, pojawiały się trzy kolejne.

Podnieśli się całą trójką do pionu. Diaz trochę sapała i utykała od siły tego uderzenia ale płuca zaczynały już z powrotem pełnić swoją funkcję. Jeszcze powoli, jeszcze parę chwil ale była nadzieja, że jakoś w miarę na bieżąco wrócą do normy. Brown 0 zdołała połączyć ich z tymi cywilami. Właściwie słychać było jednego i na słuch chyba był w kiepskim stanie. Przynajmniej psychicznym.

- Nie wiem… biegliśmy… uciekaliśmy… biegliśmy w te otwarte… nie wiem gdzie teraz jesteśmy… no mówię w jakiejś piwnicy… zabierzcie nas stąd tu jest strasznie… już ich nie słyszę… - facet chyba z trudem powstrzymywał się by nie rozpłakać i nie załamać się na dobre. Ale jak zorientowały się dość szybko Blacki jeśli chodziło mu o drzwi z ołtarza to były dwa, po jednej do każdej z wież ale rzeczywiście jedne były otwarte a drugie zamknięte. Oczywiście o ile nic się nie zmieniło tutaj od czasu gdy oni tędy przebiegali. W tym czasie porucznik poskładał jakoś sierżant mniej lub bardziej do kupy i oboje też wrócili do pionu. Rozstawili sie każde po jednej stronie sześciokołowca gotowi by razem z droniarzem i jego dronem chronić ich jedyny środek transportu dający nadzieję na szybki powrót do własnych linii.

Drzwi miały zwykłe, ludzkie rozmiary. Więc Black 8 przeszła bez większych problemów. Black 2 właściwie też choć poruszanie się na półbezdechu wciąż sprawiało jej trudności. Ale musiały poczekać na stalowego wielkoluda bo musiał się chwilę nagimnastykować zanim przepchał swoje wielkie cielsko przez względnie dla niego wąski otwór. Znaleźli się w jakiej poczekalni albo biurze. I przez otworzone na oścież drzwi widać było kolejne drzwi. I schody za nimi, na górę i na dół. Tych drzwi nie dało się zamknąć bo tutaj jak i w całym tym kościele pełno było tych lian czy co to tam było. Gdy się na nie popatrzyło chwilę wydawało się, że pulsują. Na zewnątrz wciąż słychać było ciszę. Żadnych skrzeków ani chrobotów pazurów. Tylko wizg krążących Boltów i wciąż obsypująca się na dach i ściany wyrzucona eksplozjami ziemia. Facet mówił o piwnicy więc kierunek wydawał się prosty. Na dół. Schody na dół wyglądały wybitnie nieprzychylne. Zaczynało brakować już światła więc ciemność dominowała tam z każdym schodkiem bardziej. Do tego tam też były te dziwne skłębione rośliny. Do półpiętra jeszcze coś było widać ale niżej bez światła zejście wydawało się bardzo ryzykowne.

- Na górze jest otwór. Mogą tamtędy swobodnie zasuwać aż tutaj. - odezwał się Black 7 pilnujący góry. Na schodach okazało się, że prowadzą one chyba na samą górę wieży. Aż do dzwonnicy więc pewnie wieża nie była szczelna. Dla ścianołazów była to więc równa i prosta trasa od góry aż tutaj i właściwie gdziekolwiek dalej. Ale na razie nie było żadnego widać ani słychać.

- Por tu puta madre, czy my wyglądamy jak pierdolona grupa wsparcia dla pendejos bez cojones? - pierwsze zdanie po dostaniu w plery i odzyskaniu oddechu, Black 2 poświęciła na ponarzekanie na jakże słuszny powód. Mianowicie jebana cywilbanda którą mieli niby wyciągnąć. Żadnego zgrania, koordynacji, odwagi i niczego, co by dało się podciągnąć pod pollas dla których warto nadstawiać dupska gnidom na rżniecie.
- Mieeerda - westchnęła, patrząc na pozostała cześć familii - My kurwa serio musimy zapierdalać tam na dół po tych lambadziarzy? Nie że mi się warunki nie podobają bo i tak czyściej niż en su casa… no ale to już jest patolnia do kwadratu - pokręciła głową, znów westchnęła tak ciężko, jakby jej ktoś ponownie położył na ramionach ciężar zła oraz niesprawiedliwości wszechświata.
- Dobra pendejo, nie sraj ogniem. Jesteśmy na zejściu w dół, już w wieży - parchata piromanka przełamała się i pod naporem ponaglającego wzroku ich osiedlowego mówcy, odpaliła komunikator, nadając do frajera z dołu - Zbierajcie się i wracajcie do nas. Macie tam kurwa jakieś światło, cokolwiek? Gdzie jesteście? Na korytarzu, w pomieszczeniu? Jak szliście tam na dole? Detale por tu puta madre, bo nie będziemy popierdalać za wami chuj wie jak długo i daleko. I tranquillo. Spokojnie. Bez was nie wyłazimy, ale mamy współpracować i takie tam pedalstwo. Więc współpracujemy, claró? Wy nam nie odpierdalacie maniany, my was wyciągamy z syfu. Si?

Saper splunęła na schody, czujac w kościach, że zejście tam nie będzie należało ani do łatwych, ani przyjemnych. Jakby tego było mało, pulsujące, żywe liany nie poprawiały komfortu psychicznego.
“Możesz dać nam namiar na Klucz tego gościa? I mapę piwnic pod kościołem. Cokolwiek” - wysłała prośbę do Młodej, by zaraz pstryknąć światłem latarki przyczepionej do karabinu.
- Ortega spróbuj czymś zatkać tą dziurę. Ławki sprzed ołtarza. Szafki. Tam będzie ciasno dla PW - wystukała do obu Blacków, tupiąc wymownie o podłogę - Pomożesz nam tu. Ubezpieczasz odwrót i brykę. Musimy mieć czym i z kim wrócić. Pilnuj ich - wzrokiem pokazała kierunek, gdzie zostawili ichniego psa razem z furą. Trwała tak parę sekund, po których złote oczy wróciły do Dwójki - Idę pierwsza, ty za mną. Bierzesz sufit, ja dół. Utrzymujemy stały kontakt. I nikt nie ginie - ostatni raz omiotła grupę orientacyjnym spojrzeniem, nim podjęły się marszu w dół.

- N-nie… nie mogę… nie mam światła… ciasno, tak tu ciasno… - męski głos mówił przez rozedrganą brodę i szczękające zęby. Bał się. I było to czuć w każdym słowie. - W piwnicy, jesteśmy w piwnicy, pod kościołem, schowaliśmy się. - dodał mobilizując się do jakiejś sensowniejszej odpowiedzi. Bardziej pomocna była odpowiedź Brown 0. Przy trzaskającym plastiku miażdżonym i odrywanym przez żywy dźwig czyli potężne wspomagane ramiona Black 7 który nie szczypał się i rwał schody by zatarasować wejście. Widocznie uznał, że łatwiej zablokować na dole wejście do czy z wieży niż tam na górze coś kombinować. Teraz więc na oczach pozostałej dwójki Blacków powstawało rumowisko na dole schodów z rozerwanych powyżej schodów.

- Weź to podpal. - powiedział Latynos do drobniejszej Latynoski wskazując na pogruchotaną kupę drewnopodobną. Jakby podpalić to co prawda przejście nie było całkiem zablokowane ale ogień przekształciłby wieżę w gigantyczny komin. A napalm nawet po wypaleniu dawał nadzieję, że rozpali te resztki schodów tak jak zwykła benzyna zwykłe ognisko. Pewnie Black 7 miał nadzieję, że to wystarczy by zniechęcić xenosy do wdzierania się tą drogą.

W międzyczasie dostali też wiadomość od czarnowłosej informatyczki. Plany kościoła. No faktycznie byli gdzieś w tej części przy ołtarzu a raczej schodach na wieży. I to się zgadzało między wyświetlaną na HUD mapą a tym co widzieli dookoła. Wedle tej samej mapy schody prowadziły na jeden poziom w dół gdzie powinna być podobna klatka schodowa jak i tutaj. Tam wejście do schronu przeciw metanowego tak częstego na tym globie gdzie była aktywna działalność kriowulkaniczna i zdarzały się wybuchy zmrożonego amoniaku, metanu i innych szkodliwych substancji. Więc ludzie woleli przeczekać te zagrożenie w bezpiecznych schronieniach.

Z drugiej strony klatki tam piętro niżej był obszar zaznaczony po prostu jaki “PIWNICA”. W rogu powinien być generator rezerwowy a poza tym na mapie nic więcej nie było więc powinna być pusta przestrzeń podobna kształtem i rozmiarem do obrysu budynku na poziomie gdzie byli. I właśnie gdzieś tam migała plamka jaką zdołała namierzyć Brown 0. Nie udało jej się co prawda zdobyć namiaru Klucza bo facet był zbyt roztrzęsiony by podać swoje personalia. A co za tym idzie nie mogła namierzyć pozostałych z tej grupki która miała tu być. Ale udało jej się namierzyć jego holo więc kółko migało pokazując gdzieś tak ze 2/3 piwnicy do przejścia jeśli liczyć od klatki schodowej przez jaką miało by się tam zejść.

- Mamy ich. Gadaj do nich - lektor zaskrzeczał, Ósemka tak samo. Puknęła paluchem w ekran pokazując Latynosce namiar, by zaraz machnąć lufą karabinu na zejście z piwnicy. - Niech nie robią niczego głupiego.

Diaz przejęła rolę łącznika z lambadziarzami z dołu, bo mogła do nich nawijać i nie potrzebowała do tego zajmować przeszczepów. Kiwnęła Latarence na zgodę zaraz po tym jak przestała palić śmieci wskazane przez Wujaszka.
- Balle, mamy was na mapie. Widzimy twoje holo pollo, nie zgub go - przekazała po łączu ogólnym z piwnicą, też zbierając dupę w troki.

Czas uciekał z prędkością wystrzeliwanych przez działko Hektora naboi. Ciągle było go za mało, a za dużo do zrobienia, załatwienia i porozmawiania. Za dużo kłopotów i problemów na ozdobionej Obrożą głowie Rosjanki z brązowym numerem 0 wypalonym na pancerzu.
Nie miała pojęcia co robi, czy ma to w ogóle jakikolwiek sens. Działała… na ślepo, po omacku i miała paskudne przeczucie gdzieś z tyłu karku, że zaraz coś zepsuje jak to miała w zwyczaju. Tym bardziej spinała się zbiegając po schodach aż stanęła na twardej, oświetlonej słonecznym blaskiem płycie lotniska. W klimatyzowanej wieży upał nie doskwierał tak mocno, jak gdy wyszło się w tej blaszanej puszce na żywy, lejący się z nieba żar. Do tego ta duchota, wpychająca w nozdrza mokre, stęchłe kawałki waty. Vinogradova w jednej sekundzie straciła ochotę aby iść gdziekolwiek dalej, tym bardziej pchać się po odsłoniętym terenie, gdzie słońce nie miało żadnej przeszkody w przypalaniu parchatego worka z mięsem… ale musiała.
Musiała się ruszyć i spróbować załatwić dodatkowe ręce do pomocy. Wsparcie kogokolwiek z jednostek cywilnych byłoby teraz dla obsady lotniska jak zbawienie. Zrobiła pierwszy krok, a jasne i ostre promienie momentalnie szczypnęły odsłoniętą skórę karku, twarzy i dłoni. Informatyczna nie miała pojęcia jak Zoe, Chelsey i pozostali wytrzymują w pancerzach, do tego obciążeni sprzętem i są jeszcze w stanie efektywnie walczyć… albo myśleć. Ona miała wrażenie że upał razem z potem i siłami, pozbawia jej też szarych komórek.
Dotoczyła się jednak do terenówki zajmowanej przez biznesmena w bieli. Mimo całego wachlarza negatywów wciąż wolała rozmawiać właśnie z nim, nie z najemnikiem bez twarzy. Anatolija przynajmniej rozumiała… i lubiła. Skrycie, żeby Johan nie widział.

Obydwa pojazdy z klubu stały dość blisko siebie. I terenówka i furgonetka. “Gospodin” jednak był widoczny właśnie w terenówce. Gdy Brown 0 zbliżała się do niej widziała przez wciąż zachlapane gliniastym, zaschniętym już błotem i przysypane pudrem pyłu szyby sylwetkę Rosjanina. No jego ochroniarzy naturalnie. Właściwie to przy mijanej pancerce też kręcili się ci tajemniczy komandosi Aki. Ochroniarze w garniakach musieli dać znać szefowi o nadchodzącym gościu bo ten podniósł głowę w jego stronę. Coś chyba powiedział ale co to Vinogradova nie słyszała. W każdym razie gdy podchodziła do pierwszego “garniaka” ten lekko skinął głową w stronę terenówki dając znak, że może przejść dalej. Więc przeszła. Stanęła przed drzwiami pojazdu które znowu otworzył jakiś kolejny ochroniarz. Z wnętrza buchnęło przyjemnym chłodem klimatyzowanego powietrza i równie przyjemnym zapraszającym gestem “gospodina”.

- Cóż cię sprowadza Słowiańską Różyczkę w progi skromnego biznesmena? - zapytał jowialnie wskazując na miejsce po drugiej stronie pojazdu naprzeciw siebie. Sam siedział na tylnej ławie rozłożonej wzdłuż kufra terenówki. Z bliska widać było jak ostatnie godziny i kilometry odcisnęły na nim swoje piętno. Nie tak dawno, biały, elegancki garnitur teraz był zakurzony, poplamiony błotem i posoką tak ludzi jak i stworów. Zwłaszcza rzucało się to kontrastem w oczy gdy pamiętało się jak wyglądał w swoim bunkrze przecież nie tak dawno temu. No i w bunkrze nie chodził z tym wielkim rewolwerem w kaburze na biodrze. Tylko ciemne okulary, złoty zegarek i uśmiech zdawały mu się błyszczeć tak samo jak tam, w trzewiach jego podziemnej posiadłości.

- Ja… cieszę się, że nic wam nie jest Anatoliju Morvinoviczu - Parch zaczęła schrypniętym głosem, wbijając wzrok we własne dłonie. Mówili w ojczystej mowie, ale i tak brakowało jej słów - Chciałam też… “przepraszam” nie cofnie czasu, ani nie przywróci waszemu człowiekowi życia. Jest… jest mi niezmiernie przykro i… gdybym mogła, bez wahania zamieniłabym się z nim miejscami… tam, na dole - przełknęła nerwowo ślinę, splatając ręce żeby nie trzęsły się jak wyciągnięte z chłodni - Proszę… to moja wina, nie powinnam… nalegać na oddelegowanie… kogoś od was.

- Tak, to przykre. - Anatolij pokiwał głową w zadumie chociaż bez zbytniego zaangażowania. - Ale taka praca i okoliczności. Zdarza się. Po prostu się zdarza. Wiedział na co się pisze. Jak my wszyscy tutaj. Ale oczywiście jego bliscy dostaną odszkodowanie. - biznesmen wydawał się dość biznesowo podchodzić do tematu. A może nie chciał by rozmówczyni podchodziła do tego tak poważnie i drastycznie jak to zarysowała w swojej rozmowie. - No i nie mów takich rzeczy z tą zamianą, drugiej takiej Różyczki to by ciężko było znaleźć na zastępstwo. No i jesteś o wiele przyjemniejsza dla oka niż on. - Anatolij uśmiechnął się lekko kończąc nieco bardziej optymistycznym akcentem.

- Dz… dziękuję wam za dobre słowo - informatyczka poczerwieniała, spuszczając speszony wzrok na ziemię. Nosiła Obrożę, z nią nie czuła się ani ładna ani użyteczna. Czasem coś jej wyszło, ale ile popsuła po drodze to już inna sprawa.
- Wy również jesteście… bardzo dobrym człowiekiem. Cieszę się, że m-mogłam was poznać - w porę ugryzła się w język, zanim palnęła coś niestosownego. - Proszę wybaczyć że zawracam wam głowę i znowu… odciągam od obowiązków. Przyszłam… spytać czy wy i wasi ludzie nie pomoglibyście przenieść sprzętu z kapsuł do terminala? Żołnierzy jest mało, już zostali… rozdysponowani po obiekcie, a ciągle… brakuje rąk do… pomocy. Wszyscy jesteśmy tu uwięzieni, pomyślałam… że może zgodzilibyście się… choć trochę… nie tylko Olimpia ma przy sobie sprzęt nagrywający - odważyła się podnieść wzrok na twarz rozmówcy - Nasze Obroże też posiadają opcję utrwalania części nagrań i przekazywania ich w miejsce inne niż sensory Centrali na orbicie. Na przykład jako załącznik do reportażu IGN. Kwestia… odpowiedniego przedstawienia uwiecznionych na nim ludzi.

- Ciekawe rzeczy opowiadasz Różyczko. - Rosjanin zmrużył oczy i zastanawiał się chwilę. - No tak, na pewno by to dobrze wyglądało ale sama widzisz jak niewielu pracowników i sprzętu mi pozostało. - ciemnowłosy biznesmen w poplamionym garniturze rozłożył ramiona jakby chciał objąć gestem i obydwa pojazdy w podobnym stanie jak i on jak i tych paru ochroniarzy jacy przy nim zostali. - A gdzie jest ta kapsuła? - zapytał gdy dłonie wróciły mu z tego rozłożystego gestu i złożyły mu się w piramidkę.

Rosjanka odpaliła holo Obroży i ustawiła je tak, aby gospodin mógł zobaczyć wyświetlaną przez system mapę.
- Są trzy. Black, Green i Brown. Chodzi o tę ostatnią… na razie. - pokazała palcem na migający punkt - Pierwszą da się przenieść, gdy… pozostali z grupy Black wrócą z kościoła. Widzicie Anatoliju Morvinoviczu, to niedaleko, a sami widzieliście tam na górze, na dachu, ile dobra potrafi zmieścić jedna taka kapsuła.