Cicha pieśń wypełniała Sanktuarium melodią splecioną z kilku współgrających harmonijnie głosów. Przeplatały się one i uzupełniały wzajemnie, tworząc kompozycję o smutnym, choć pięknym brzmieniu. Klęczącej na podłodze Alecto modlitwa zwykle wystarczyła, aby uspokoić myśli i wprawić umysł w stan medytacji… lecz dziś miała z tym problem.

Dziś modlitwa śpiewana przez sługi gotujące ją do podróży przepływała gdzieś obok, gdy Nawigator błądziła myślami wokół martwego statku. Podczas całej ceremonii patrzyła na siebie gdzieś z boku, jak jej ciało zostaje umyte w odżywczej kąpieli, a żyły wypełniają kolejne porcje farmaceutyków, mających wspomóc śmiertelnika w wyprawie przez Morze Dusz.

Sylwetki noszące szaty z symbolem Domu Xan’Tai kręciły się wokół niej, modląc się o łaskę powodzenia, bezpiecznego rejsu i wstawiennictwa Boga Imperatora w tym nie najbezpieczniejszym ze sposobów podróżowania. Ona zaś nie umiała pozbyć się gorzkiej myśli, że los bywał przewrotny.

Nie znała Cymbry z Domu Modar, lecz ponoć znaleziono jej ciało - martwą, pustą i zimną skorupę ogrodnika, który już nigdy nie będzie przemierzał ogrodu Pustki. Myśl ta wywoływała smutek na bladej, spiętej twarzy trójokiej. Kiedyś jako dziecko chciała, aby po śmierci spalono ją, a popioły rozsypano w kosmosie… niestety dość szybko wybito naiwnemu smarkowi podobnie nieprzystojne myśli. Rytuały wszak stanowiły istotny element kultury każdej nacji, należało je szanować. Nieważne czy osobiście się je popierało, czy nie. Chodziło wszak o tradycje.

Kobieta otworzyła oczy, wieszając pusty wzrok na kombinezonie leżącym tuż obok. Jeszcze chwila, parę dźwięcznych wersetów i sługi ubiorą ją, aby zaprowadzić do kokonu. Bóg-Imperator pozwoli, uda się bez przeszkód dotrzeć na miejsce docelowe… o ile nie napotkają w ogrodzie na Burzę… bądź inne zakłócenia będące śmiertelnym niebezpieczeństwem.

Tym bardziej w tej sytuacji Alecto powinna się wyciszyć, lecz szło opornie. Przeszkadzała w tym jeszcze jedna osoba, której obraz raz po raz pojawiał się w jej myślach. Osoba zapewne siedząca teraz w swoich komnatach i usilnie próbująca wymyślić sposób na obrócenie znaleziska w postaci martwego nawigatora na korzyść rodu Corax.

Chociaż wielce prawdopodobne, że seneszal skakał teraz wokół zawiniętego w całun trupa, sprawdzając czas i powód zgonu, aby w liście kondolencyjnym móc ułożyć odpowiednio kwieciste zdania, motające rzeczywistość pod jego dyktando. Taki właśnie był największy problem kontaktów z Christo Barcą: jedno myślał, drugie mówił, trzecie robił, czwarte zlecał za plecami… taką miał fuchę, jednak ilość paranoi drzemiąca w jego ciele czasem zdawała się wystarczyć do obdzielenia nią całego Błysku wraz z jego pasażerami.

Ciche westchnienie wyrwało się z piersi mutantki, gdy delikatne ręce stanowczo ujęły jej przedramię, wbijając w nie igłę. Powieki zjechały nisko, zamykając ponownie oczy, a oddech się ustabilizował. Za dużo ostatnio myślała o sprawach, na jakie nie miała wpływu. Winna pilnować własnych obowiązków, na nich się skupić… choć nie umiała nic poradzić na to, że lubiła obecność pięknych przedmiotów. I ludzi.

Modlitwa sług powoli cichła, któreś sięgnęło ku uniformowi Nawigatora. Alecto z Domu Xan’Tai wstała, pozwalając się ubrać. Zbędne rozważania uleciały w bok, niknąc pod natłokiem aktualnych obowiązków. Nie wiadomo kiedy Nawigator zaczęła powtarzać niemo modlitwy, gotując się do żeglugi już bez rozpraszania uwagi.

Lucius był zadowolony z postępów przeładunku wszelakiego dobra na Błysk. Dzięki ustanowieniu tymczasowego magazynu w pomieszczeniach mieszkalnych możliwe było posortowanie wszelkich znalezionych dóbr przed wysłaniem ich na statek. Zaopatrzyli się całkiem nieźle we wszelkie przedmioty niezbędne na statku. Dodatkowo “luksusowa” zawartość miała im zapewnić zwrot kosztów wyprawy oraz całkiem niezły procent. Dobry wynik jak na początek rządów Pani Kapitan, pomyślał McKay gdy doglądał załadunku kolejnych towarów. Załoga powinna być zadowolona a to zawsze jeden kłopot mniej dla kapitana.

Gdy już udało się wszystko zapakować i przenieść oraz zabezpieczyć w ładowniach, mogli wreszcie opuścić ten niegościnny teren. Czekała ich jeszcze przeprawa przez złomowisko, ale zgodnie z rozkazem Pierwszego drogę ponownie torowały im wieżyczki. Lucius nadzorował całość akcji ze swojego stanowiska oficerskiego. Był gotowy do zareagowania w razie wystąpienia nieprzewidzianych komplikacji. Tak naprawdę tylko czekał na możliwość odpalenia salwy z głównej baterii. Po raz kolejny usłyszeć ten przyjemny zgrzyt statku i poczuć rozchodzące się mrowienie gdy Błysk opuszczał śmiercionośny pocisk. Widzieć cel znikający w nagłym rozbłysku by po chwili zamienić się jedynie we wspomnienie. Tak, ogniomistrz czuł, że został do tego stworzony. W bezkresnym kosmosie Imperator mocą swojej łaski pozwolił zająć marnemu słudze właściwe miejsce. W uniesieniu mężczyzna zmówił dziękczynną modlitwę kreśląc na piersi znak orła, po czym wrócił do pełnionej służby.

10 Ianuarius 816.M41, apartamenty seneszala

Pracujący symultanicznie na kilku elektronotesach Barca oderwał na chwilę wzrok od pulsującego niebieskawą poświatą ekranu i sięgnął po stojącą przy krawędzi biurka butelkę. Chociaż na co dzień preferował mocniejsze alkohole, tym razem zdecydował się na orzeźwiające i przyjemne w smaku owocowe piwo, przezornie zakupione przez Percivala w orbitalu nad Junosem.

Seneszal studiował zgromadzone w urządzeniach materiały od blisko ośmiu godzin. Manifesty aprowizacyjne, raporty pokładowych medyceuszy, protokoły kontrolne po odłączeniu Błysku od wraku tankowca. Listy pozyskanych zasobów wraz z wstępnymi kalkulacjami ich wartości. Meldunki siatki szpiegów rozsianych wśród całej załogi fregaty, stanowiących najważniejsze źródło informacji o tym, co działo się na Błysku. Techniczne analizy poprzedniego transferu poprzez Osnowę do Paszczy, skąpe w szczegóły mapy Ekspansji Koronusa. Listy narodzin i zgonów na pokładzie okrętu za ostatnie dwadzieścia cztery godziny, informacje o oficjalnie zawartych małżeństwa, statystyki kryminalne.

Trzydzieści tysięcy zamieszkujących pokłady Tempesta imperialnych dusz stanowiło prawdziwy tygiel emocji, pragnień, potrzeb i ambicji, te zaś trzeba było ustawicznie kontrolować i trzymać w ryzach. Reszta kadry oficerskiej Coraxów nie zaprzątała sobie podobnymi sprawami głów, koncentrując uwagę na swoich ściśle określonych obowiązkach - Barca czasami im tego szczerze zazdrościł, ale poczucie obowiązku nie pozwalało mu narzekać.

Dalia weszła niemal bezszelestnie do gabinetu, zatrzymała się przed biurkiem z założonymi za plecy rękami. Christo odłożył butelkę na blat, odchylił się w skórzanym fotelu spoglądając na kobietę zamyślonym wzrokiem.

Miała na sobie czarny uniform podobny do tych noszonych przez młodszych oficerów Błysku, ale pozbawiony dystynkcji. Ściśle przylegający do ciała, dyskretnie podkreślał urodę Dalii, ale Christo wiedział, że jej największą wartość stanowiło nie upiększone skalpelem ciało, lecz równie ostry jak ów skalpel umysł.

Nadnaturalna inteligencja, stoickie opanowanie oraz zaimplementowana podprogowymi przekazami lojalność. Dalia nie miała przy sobie żadnej widocznej broni, ale Barca wiedział, co potrafiłaby w razie potrzeby zrobić z wsuniętymi w wysoko upięte włosy igłami. Od trzech lat pełniła rolę śmiertelnie niebezpiecznej przybocznej strażniczki seneszala, jego zaufanej powierniczki, roztropnej doradczyni i wyrafinowanej kochanki.

- Niebawem skoczymy w stronę Port Wander - Christo przerwał w końcu milczeniu, złożył palcami dłonie, przeniósł wzrok na jeden z ekranów - Tutejsze pływy Osnowy cieszą się wyjątkowo złą sławą, dlatego zaostrzymy dyscyplinę w trakcie transferu. Spotkania modlitewne dla załogi bez służbowego przydziału, więcej spowiedników na pokładach, zakaz gier hazardowych ani oglądania pornografii. Wyślę moje sugestie do pierwszego oficera oraz czcigodnego Ahalliona, ale niezależnie od ich opinii wdrożymy zawczasu własne procedury.

- Przypilnuję ich realizacji - odpowiedziała Dalia.

- Chciałbym, żebyś zajęła się kilkoma dodatkowymi sprawami. Kiedy już skoczymy w Immaterium, chciałbym się spotkać z panią Bellitą. Zorganizuj dla nas wspólny obiad, w pierwszym dogodnym dla niej terminie. Niezależnie od tego zaaranżuj moje spotkanie z techminencją Ramirezem. Gdyby miał jakieś obiekcje albo żądał dodatkowych informacji, przekaż mu, że chciałbym omówić pewne techniczne aspekty ostatniej misji, ale ze względu na ich wrażliwą naturę nalegam na spotkanie w cztery oczy.

- Rozumiem.

- Ostatnia kwestia. Sprawdź dla mojego świętego spokoju, czy zwłoki Nawigatorki tankowca są zabezpieczone i czy żaden z techadeptów Ramireza nie próbował poddać ich nieautoryzowanej sekcji. Wątpię, by poważyli się naruszyć plomby, ale lepiej się upewnić. Ciało musi dotrzeć w aktualnym stanie na Port Wander, i tak już fatalnie wygląda.

- Jeśli w bazie urzęduje konsulariusz Modarów, będziesz chciał odwiedzić go osobiście? Czy mam się tym zająć w twoim imieniu?

- Jeszcze nie zdecydowałem - Christo kiwnął palcami prawej dłoni dając do zrozumienia, że temat przekazania rodowi Navis Nobilite kondolencji pozostaje otwarty.

- Przemyślałeś potencjalną reakcję Alecto? - spytała po chwili milczenia Dalia, przechylając w bok głowę i odgarniając palcami opadający na lewe oko kędzior włosów - Może przypisać temu gestowi zbyt wysokie znaczenie. Graj tak, by nie stawiać na szali naszego kontraktu z Xan'Tai.

- Myślałem od tym od dwóch dni. Nie obawiaj się, wszystko mam pod kontrolą. Jeśli będzie trzeba, spotkam się z nią przed dolotem do Port Wander. To na razie wszystko, możesz odejść. Widzimy się na kolacji.

10 Ianuarius 816.M41, mostek Błysku

Kiedy wnętrzem Tempesta wstrząsnęły pierwsze zgrzytliwe dźwięki alarmowych klaksonów, seneszal już stał na równych nogach obok swego biurka. Miał zaufanych informatorów wśród młodszych stopniem oficerów obsady mostka, toteż jeden z pełniących służbę operatorów skanerów od razu powiadomił go o nieoczekiwanym kontakcie. Barca docisnął palcem wsadzoną w ucho słuchawkę mikrokomunikatora, zdusił w ustach przekleństwo, po czym pognał do usytuowanej przy apartamentach szybkobieżnej windy.

Gilber Rapp, jeden z członków ochrony seneszala, czekał już przy szybie z dłonią opartą o kaburę na biodrze. Widząc swego pryncypała otworzył drzwi windy, usunął się w bok czyniąc Barce przejście.

- Jedziemy na mostek - zakomenderował Christo i wtedy okręt zadrżał ledwie wyczuwalnie. Obaj mężczyźni zrozumieli natychmiast, co ta wibracja oznaczała, żaden jednak nie powiedział słowa, bo komentarz był zbędny.

Błysk został trafiony, ale klaksony szczekały niezmiennie tą samą melodią alarmu podstawowego, nie przeszły na serię wysokich tonów ostrzegających przed pożarem lub dekompresją.

Winda dotarła na właściwy poziom pokładu błyskawicznie, chociaż Christo gotów był przysiąc, że podróż trwała całą wieczność, zwłaszcza od chwili, w której otrzymał przez mikrokomunikator ostrzeżenie o abordażu. Nie czekając, aż drzwi rozsuną się do końca seneszal wyskoczył z klatki i stanął w sercu panującego na mostku harmideru.

Maurice de Corax był już na miejscu, miotając rozkazy z kipiącą w głosie wściekłością. Pochyleni nad swoimi konsoletami oficerowie walczyli z pokładową aparaturą, przekazywali polecenia dalej, tłukli zdrętwiałymi palcami w klawiatury kogitatorów. Seneszal przystanął na chwilę przy kapitańskim tronie, wbił wzrok w trójwymiarową projekcję taktycznej mapy.

- Abordaż odparty! - krzyknął któryś z załogantów, a oddalające się od schematu Tempesta czerwone ikonki pirackich promów potwierdziły zgodność tego stwierdzenia z rzeczywistością.

- Barca! Łap za vox, niech wszyscy na okręcie wiedzą że te próżniowe łachmyty nie mają z nami szans! - ryknął Maurice spoglądając w stronę seneszala przez wizjery swego hełmu.

- Dzielni wasale rodu Coraxów! - Christo złapał za przyczepiony do boku kapitańskiego tronu megafon i posłał pod kopułę mostku dudniące echem słowa - Oto chwila prawdy! Oto okazja, byście pokazali nowej pani tego okrętu, co potraficie! Nie okryjcie naszego rodu hańbą!

Pracujący najbliżej oficerowie zerknęli z ukosa na seneszala, nawet na sekundę nie przerywając swej pracy. Tu i ówdzie Barca dostrzegł cień zwątpienia, na kilku zaś obliczach otwarty lęk, nim jednak powtórzył swe wezwanie, ktoś wyjął mu megafon z dłoni.

- Pokażcie mi, na co was stać! - oznajmiła lady Corax - Zmiećcie te pirackie ścierwa sprzed moich oczu! Ku chwale Złotego Tronu i mego rodu!

Rzucam Put yer backs into it! Fellowship 48 i Charm. Zmodyfikowałem wpis w związku z premią +10 otrzymaną od RT.