Dywanik Pani Kapitan:
-Pani Kapitan Tytus Garlik melduje się na rozkaz.- wypowiedział te słowa stojąc na baczność jak na gwardzistę imperium przystało. Choć wygląd VM był niechlujny, jak to typowo u niego bywało to meldując się u Szefowej na przysłowiowym dywaniku oddał pełne honory.
~ Ciekawe co chce?~ myślał czekając co takiego zrobi RT.

- Panie Garlik - Winter podniosła się ze swego siedziska i szumiąc czarną suknią podeszła do oficera. Z dłońmi złożonymi na sobie w dystyngowanym uścisku, zadarła ledwo głowę mimo, że należała do dość wysokich kobiet - Czy jest pan zadowolony ze służby na Błysku Cieni? - spytała z zainteresowaniem.

-Tak jest Sir. Służba dla rodu de Corax i powierzone mi obowiązki na pokładzie “Błysku Cieni” to wielki zaszczyt, który napawa me serce radością Sir.-

- Ma'am - Winter odruchowo poprawiła rozmówcę i ciągnęła chłodnym głosem - Czy jest coś, co zmieniłby Pan gdyby mógł?

-Tak jest Ma`am. Nie Ma`am. Pod Pani światłym przywództwem osiągniemy wielkości i zasłużymy na łaskę Imperatora Ma`am.- gadał dalej stojąc na baczność i patrząc wzrokiem w bliżej nieokreślone miejsce.

Winter przesunęła spojrzeniem po sylwetce Garlika. Ściągnęła lekko brwi na jego słowa:
- Ja… - zaczęła z lekką nutą wątpliwości w głosie… - zapewne nie uwierzy pan byłam uczona by dążyć do perfekcji. Wiem, że na statku takim jak Błysk Cieni wydaję się najmniej wykwalifikowaną osobą. W dodatku z racji mej płci stwarzam zapewne kontrowersje. - Winter urwała lecz kontakt wzrokowy wciąż trwał.

Tytus przed odpowiedzią zawahał się z lekka i zastygł w zamyśleniu uważnie patrząc w oczy Pani Kapitan. Zrywając kontakt wzrokowy zaczął mówić.
-Jeśli można to na moje to jeszcze parę sukcesów to… to to wszystko z budzenia kontrowersji zacznie działać na Pani dobro. Ludzie lubią zwycięzców, a jeśli ktoś ma początkowo trudniej, ale i tak odniósł sukces to tym lepiej.-
Podczas swej mowy porzucił pozycje na baczność i przybrał pozę “spocznij”, choć dalej unikał wzroku Winter.

Brunetka uniosła jedną dłoń, w lekkim zamyśleniu przykładając palec do ust.
Odeszła kilka kroków szumiąc trenem sukni.
-Czyli jesteśmy na dobrej drodze ku osiągnięciu ideału. Zapewne wiele nauczę się od Pana w przyszłości, panie Garlik. - Corax uśmiechnęła ciepło - I dzisiejsze manewry pójdą w niepamięć w obliczu kolejnych zwycięstw. Prawda, panie Garlik?
Lady Kapitan uniosła brwi w wyrazie lekkiego zadowolenia lub też pytania.

-Tak jest Ma`am. Jak duch Błysku da.- mówiąc powrócił do starej pozycji na baczność.
- Doskonale, panie Garlik, polegam na pana słowie. Gdyby miał pan jakiekolwiek sugestie w kwestii udoskonalania naszej wspólnej drogi ku ideałom, proszę nie wahać się mnie poinformować. - Winter złożyła ponownie dłonie - A teraz to z mojej strony wszystko. Chociaż nie…jeszcze jedno. Gdyby był pan tak dobry i wprowadził stosowne poprawki do - Winter zrobiła lekki ruch palcem wskazując ogólnie stan ubrania VMa - Oficerowie są wszak postaciami na postumencie, celem, do którego inni mają dążyć. - brunetka uśmiechnęła się zachęcająco - Byłabym doprawdy wdzięczna.

W drodze na sterniczy fotel po spotkaniu.
Tytus myślał o dopiero co odbytej rozmowie. Szczerze ciężko coś mu o niej powiedzieć. Jedno jest pewne swojej płaszczo-pelerynki po mateczce nie odda, ale fryzurę, zarost i inne części garderoby za to grzeczne proszę może ogarnąć.

Drzwi do kwater Lady Corax zdawały się tak samo zamknięte jak kilka minut temu, zanim Ahalion stanął przed nimi. Mężczyzna stał spokojnie, wpatrując się w zimną stal z wyczekiwaniem, jakby spodziewając się, że ta sam roztopi się przed nim, wpuszczając go do środka. Czas który upłynął od ostatniej bitwy dał kapłanowi możliwość wielu modlitw. Wielu refleksji. Wielu przemyśleń. Misjonarz powoli podniósł dłoń i zapukał. Pamiętał dokładnie gdy ostatni raz został wezwany do tych komnat. Pamiętał doskonale ostatnią spowiedź Lorda Kapitana Corax.

- Zapraszam - dobiegło ze środka przy wtórze szumu rozsuwających się drzwi. Winter była w gabinecie sama i siedziała przy rozłożystym stole swego ojca. Stole wyjątkowo uporządkowanym z różnego rodzaju śmieci. Cały "gabinet" jak nazywała tę kajutę był ugładzony i posegregowany lecz brakowało w nim śladów obecności samej Corax. Było to czwarte spotkanie z cyklu rozmów jakie zaplanowała sobie Winter. Tym razem jednak bez obecności Seneszala, który miał inne zobowiązania.

- Cieszę się z pańskiej wizyty, mości Misjonarzu. Nie mieliśmy do tej pory okazji pomówić na spokojnie. - Winter wysunęła się zza biurka by przywitać gościa.

Kapłan odczekał chwilę zanim powoli wsunął się do pomieszczenia. Dłonią gładząc rękojeść miecza, mężczyzna spokojnie rozejrzał się po komnacie zanim zwrócił się do kobiety.
- Niewiele tu zmieniłaś. Pani. Mów mi Ahalion. On tak mówił. Sługa Eklezjarchii nie jest panem. Nie mam tytułów w jego oczach. Tylko wiarę. - misjonarz zbliżył się do pani kapitan. Zdecydowanie za blisko jak na dozwoloną etykietę.
- Pragniesz spowiedzi? Córko Imperatora. - Ahalion przekrzywił lekko głowę w bok czekając na odpowiedź.

- Spowiedzi? - Winter zaskoczona cofnęła się odruchowo o pół kroku. Natychmiast jednak wyprostowała się i ściągnęła ramiona. Chwilowy niepokój wywołany bliskością nawiedzonego i jakże odmiennego mężczyzny zastąpił błysk uporu w oczach brunetki. - Nie. Teraz nie czuję by był dobry czas na spowiedź, Ahalionie. Za to chciałabym byś to ty opowiedział mi o ojcu i o tym jak pomagałeś jemu.

- Boisz się mnie? - Kapłan opuścił nieznacznie głowę zawstydzony. Jego wzrok niczym zaklęty był skupiony na broni, która była przytroczona do jego pasa.
- To miecz. Prawda? Nie byłem pewny czemu mnie wezwałałaś. Dlatego go zabrałem. Nie bój się, nie śmiałbym skrzywdzić jego córki. - oczy duchownego zwęziły się przypatrując się kobiecie. Kapłan kontynuował.
- Opowieść o ojcu czy opowieść o pomocy? To dwie różne historie. Są rzeczy których nie wiem. Te będą w dziennikach okrętu. Jak mu pomagałem? Nie wiem. Spowiadałem go. Byłem jego spowiednikiem. To mu pomagało, tak mówił. On… - misjonarz zawahał się. Przerwał na chwilę ważąc słowa, których miał użyć.
- To było też inaczej. Słowa nie są moją mocną stroną. Długie opowieści. Rozmawialiśmy. On mnie rozumiał. Rozumiesz, prawda? - twarz Ahaliona zastygła w natchnionym oczekiwaniu. Tak bardzo pragnął by ona również, jak jej ojciec, zaakceptowała go.

Winter przez dłuższą chwilę milczała, obserwując zmieszanie misjonarza, a następnie westchnęła i jakby nieco rozluźniła.

- Może usiądziesz, Ahalionie? Czy napijesz się czegoś? - spytała mężczyzny z troską, sama siadając i wskazując misjonarzowi fotel obok. Wiedziała, że sprawy duchowe były dla wielu osób szczególnie ważne. Ona sama nie była szczególnie potrzebującą spowiedzi, dzielenia się najskrytszymi myślami z obcymi ludźmi. Może przez brak zaufania? Ale była też ciekawa ojca, którego praktycznie nie znała.

- Wiesz, że nie znałam mego ojca zbyt dobrze. - lekkie niedomówienie przechodziło jakże gładko - Był… zajętym człowiekiem. Skoro ufał tobie do tego stopnia, że spowiadał się Tobie, to znaczy, że znałeś go bardzo dobrze. Zgodzisz się zatem opowiedzieć mi o nim? Jakim był człowiekiem? Jakie wartości były mu najbliższe?
WInter wychyliła się ku Ahalionowi nieco z wyrazem zaciekawienia i niemej prośby.

Duchowny praktycznie opadł na podłogę tam gdzie stał. Siadając ze skrzyżowanymi nogami umieścił miecz na kolanach, robił to powoli, z uszanowaniem dużo większym niż można się było spodziewać po zwykłej broni. Mężczyzna wziął głęboki oddech.
- Nie mogę pić. Nie powinienem. - Kapłan podniósł wzrok na Lady Corax, nie przestając głaskać ostrza miecza, co zdawało się robił całkiem nieświadomie. Ten mężczyzna w brudnych, znoszonych szatach, kiwający się lekko do przodu i tyłu. Obwieszony modlitwami do Imperatora. Z ciałem pokrytym symbolami, z których tylko nieliczne miały związek z jego wiarą. Pierwsze wrażenie jakie wywoływał, na pewno nie wiązało się ze słowem zaufanie. A jednak twierdził, że były kapitan Błysku Cieni, głowa rodu Corax, mężczyzna, który jeszcze do niedawna dzierżył władzę nad milionami ludzi. Ten sam mężczyzna wybrał go na swego spowiednika.
- Twój ojciec był osobą o wielkim skupieniu. Pełnym zaangażowaniu. Niespotykanej sile woli. Nie bał się ryzyka ale nie był w tym szalony jak niektórzy. - kąciki ust kapłana wyraźnie się podniosły na tą wzmiankę. - Konsekwentny. I jak każdy miał swoje wady i słabości. Jednak ci, którzy mieli go szanować, wielbili go. Ci którzy mieli się go bać, wymawiali jego imię z trwogą, jeśli w ogóle się na to odważyli. - misjonarz nie zająknął się ani razu w tym krótkim wywodzie. Jego głos był spokojny i opanowany. Sprawiał wrażenie jakby recytował jedną ze swoich wyuczonych na pamięć modlitw.
- Może dlatego nasz układ działał tak dobrze.
W czasie wywodu Ahaliona oczy Winter powiększały się stopniowo z każdym słowem.
Postać ojca rosła do rozmiaru gigantycznego postumentu, niemal nieosiągalnego ideału.
Ostatecznie szlachcianka przełknęła z trudem i by pokryć zażenowanie podniosła się by nalać dwie szklanki wody. Jedną z nich podała misjonarzowi uciekając wzrokiem. Upiła łyk wody zaciskając palce na szklance by pokryć drżenie dłoni.
Cała ledwo nowonabyta pewność siebie jakby się ulotniła gdy Winter siadła w fotelu, wolną dłonią prostując nieistniejące fałdy na sukni.
- Tak… - szepnęła najpierw by natychmiast powtórzyć mocniejszym głosem - Tak. Brzmi jak ojciec. Długo go wspierałeś? Podejrzewał coś na temat swoich morderców? Komu z obsługi ufał poza Tobą? Jakie trapiły go wątpliwości przed… Przed śmiercią?
Ciemne włosy opadły nieco na twarz Winter gdy wpatrywała się w niewielką taflę wody w szklance.
- Rok. Rok czasu. Rok od kiedy moje stopy przekroczyły próg jego domu. Rok czasu od kiedy mnie zaakceptował i powitał. - Kapłan na moment przerwał. Wspomnienia przeszłych miesięcy zalały go nagłą falą. Głęboki oddech wystarczył by wrócić do teraźniejszości. Winter nie chciała przerywać mężczyźnie, który zdawał się być w żałobie po jej ojcu. Tak jak ona. Różnica była jedna: on znał starego Coraxa lepiej niż jego własna córka.
- Nie spodziewał się zamachu. Nikt z nas się go nie spodziewał. Gdyby było inaczej, walczyłby z nami u swego boku. Gdybyśmy wiedzieli, na Złoty Tron, inaczej by to wyglądało. - ostatnie słowa duchowny praktycznie wysapał przez zaciśnięte zęby. Kontrolki na spuście miecza zapaliły się, gdy dłoń kapłana zacisnęła się mocniej a zęby samego ostrza drgnęły nieznacznie. Zdawało się, że Ahalion nawet nie zwrócił na to uwagi. Brunetka jednak owszem.
- Wiele o nim mówiono, po jego śmierci. Ale możesz mi zaufać w jednym. Nie był heretykiem. Nie byłoby mnie tutaj, gdyby było inaczej. Ecclesiarchy by o to zadbało. To skomplikowane, ale oni byliby pierwsi na okręcie. To bardzo długa rozmowa. Dla ciebie i dla mnie. Czy na pewno to jest to co chcesz usłyszeć? Od szaleńca? Wiem co o mnie szepczą. Ja też mam swoje sekrety, Winter Corax. Czy na pewno jesteś nie gotowa? - Ahalion Cane Iss nie przerywał kiwać się w przód i w tył, cały czas wpatrując w twarz pani kapitan.

- Drogi Ahalionie - zaczęła Winter czując się przewiercana na wskroś wzrokiem Misjonarza - gdy poznasz mnie lepiej mam nadzieję, że zauważysz, że lubię wyrabiać sobie zdanie samodzielnie. Po tym wszystkim...każdy nosi w sobie odrobinę szaleństwa. A Ty… zdaje mi się kochałeś mego ojca.
W słowach szlachcianki brzmiało to zupełnie bez podtekstów, naturalnie i jakby oczywiste. Ona sama była uczona, że jej poddani ją uwielbiają za sam fakt istnienia. Nie miała też powodów przypuszczać by było inaczej w przypadku jej ojca.
- Co więcej z twej opowieści do tej pory wynika, że ojciec zasłużył na to. - dziewczyna uśmiechnęła się i jej twarz nagle nabrała ciepła, a ostre rysy złagodniały. Chciała naśladować Gunnara. - Będę modlić się, bym i ja potrafiła zyskać miłość i szacunek załogi. Oby On wskazał mi drogę.

- Jeżeli nie jesteś pewien, czy jesteś gotowy lub uznałeś, że to ja nie jestem gotowa, uszanuję to. Liczę jednak, że podzielisz się ze mną wiedzą i spostrzeżeniami w stosownym czasie.

- Odpowiedz mi w takim razie na pytanie. Jaki jest twój cel? Co chcesz osiągnąć? Nie znam cię a ty nie znasz mnie. Jedynym co nas łączy jest Gunnar Corax. Jeśli chcesz mi zaufać, jeśli chcesz bym ja zaufał tobie, musisz się w tym zanurzyć po czubek głowy. I jeśli to zrobisz, na Imperatora przysięgam, pójdę za tobą aż na samo dno jeśli będzie trzeba lub użyczę ci mych ramion, mych pleców, mej wiary by cię wesprzeć. By dźwigać ciężar, którego ty sama nie będziesz w stanie. Tak jak to robiłem dla twojego ojca. - misjonarz sięgnął po szklankę z wodą. Nie powiedział nowej kapitan okrętu, że nie pił tyłko dlatego, że jedyna osoba z która sobie na to pozwalał była zwyczajnie martwa.

- Ród musi zawsze wygrywać. - odparła Winter z kolei odstawiając swą szklankę. Teraz to ona brzmiała jakby recytowała formułkę - Słyszałam to powtarzane do znużenia od najmłodszych lat. - wyjaśniła zamyślona i spoglądająca nieobecnym spojrzeniem na rozmówcę. - Do niedawna było to ledwie pustym zdaniem. Workiem, do jakiego można było upchnąć wszystko, Ahalionie. Teraz… teraz zaś stało się wszystkim. - brunetka poszukała spojrzenia misjonarza prostując się jakby zbierała siły - Rozumiesz? To jest cel i droga do niego. Dla mnie…

- To nie była jego droga. Ale skąd masz to wiedzieć, nawet go nie znałaś. Myśl. Myśl. Myśl… - kołysanie kapłana, które towarzyszyło rozmowie przez cały czas, natężyło się do tego stopnia, że ciężko było stwierdzić czy mężczyzna nie zrobi sobie krzywdy. I nagle misjonarz znieruchomiał całkowicie. Zaczął przemawiać, jakby nagle ktoś wyjawił mu oczywistą prawdę, która była odpowiedzią na wszystkie możliwe pytania ludzkości.
- Nie rozumiesz. Nie znałaś go. To proste. Tak bardzo proste. Na Imperatora. - był podekscytowany jak małe dziecko, które właśnie dostało nową zabawkę. Winter wpatrywała się w niego ze ściągniętymi brwiami - Ty jesteś rodem. Nie rozumiesz? Nie ma nikogo innego. Tylko ty. Została tylko Winter Corax. Tylko ona może mówić czym jest ród. Tylko ona może decydować czego ród potrzebuje. Nikt inny, bo innych nie ma. To proste, prawda?

Winter gwałtownie wstała z fotela. Była wyraźnie wzburzona. Szumiąc czarną suknią podeszła do okna i wróciła ponownie kilka kroków.
- Nie chodzi jedynie o mnie, na Imperatora! Ahalionie! - wydawała się o wiele bardziej ludzka bez lodowej maski prezentowanej do tej pory. - Ród to o wiele więcej! - delikatna dłoń zwinięta w pięść, uderzyła w równie wypielęgnowaną drugą dłoń. - To imię, to dziedzictwo, to odpowiedzialność za Ciebie, za wszystkich na pokładzie. Nawet za sam statek! To konieczność pomszczenia i przedłużenia linii!

Winter przyłożyła dłonie płasko do opiętej gorsetem przepony. Starała się uspokoić. Nie podobało jej się to, że straciła kontrolę.

- Uwierz mi. Zdaję sobie sprawę ze swych zobowiązań. Mimo, że wytykasz mi w twarz brak osobistej znajomości własnego ojca. By przysporzyć rodowi dumy, nie jest to konieczne. On żyje w każdym z was. Dlatego rozmawiamy.

Brunetka zakończyła i dla wsparcia oparła się dłonią o biurko.

Duchowny podniósł się z klęczek. Podszedł do okna, przy którym jeszcze chwilę temu stała jego rozmówczyni. Minęła chwila ciszy, zanim duchowny zdał sobie sprawę, że zwyczajnie zapatrzył się w pustkę otchłani. Winter obserwowała misjonarza z bliskiej odległości. Robił trudne do określenia wrażenie. Drgnęła gdy w końcu przemówił.
- Nie. Rozmawiamy dlatego bo mnie wezwałeś a ja się zgodziłem przyjść. A on jest martwy. Imperator przyjął go do siebie w jego nieskończonej łasce, by walczył u jego boku w ostatecznej bitwie. Rozmawiamy dlatego, bo chcemy. Ty i ja. Tu i teraz. I nie wytykam ci niczego, córko Gunnara. Nie znałaś go i tyle. Tak jak i ja sam. Dlatego pytam się jeszcze raz, czego ty chcesz.
- Odnowić ród, umocnić imię i dokonać zemsty na zabójcach ojca. - Winter odpowiedziała ponownie zdecydowanym głosem - Tylko tyle. - uśmiechnęła się smutno.

Ahalion pokiwał głową w zrozumieniu.
- Zgoda. - odwrócił się do niej i pewnym krokiem podszedł do jednego z regałów. Po chwili lady Corax usłyszał brzęk lodu odbijającego się od brzegów szkła i odgłos odkorkowywanej butelki. Chyba jednej z tych, której zawartości sama kobieta nie była do końca pewna.
- Dobrze, że niewiele tu zmieniłaś. Szkoda by było gdybym nie mógł znaleźć tej butelki. - kapłan podszedł do pani kapitan i podał jej jedną ze szklanek. Winter przyjęła alkohol z lekkim zdziwieniem na twarzy. Misjonarz nie przestawał jej zaskakiwać. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek przestanie?

- Byłem nie tylko spowiednikiem twojego ojca. Był dokładnie taki jak powiedziałem ci na samym początku. Ale też był człowiekiem. Tutaj właśnie nim był. W tych czterech ścianach mógł w końcu przestać być dowódcą, gubernatorem, kapitanem, kupcem. przywódcą czy głową rodu. Tutaj powierzał mi swoje sekrety, tutaj ja powierzałem mu swoje. - duchowny upił spory łyk ze swojej szklanki. - Więc pozwól mi zdradzić mi swój pierwszy. Mam na imię Ahalion Cane Iss. Ahalion z imienia nadanego mi przez Ecclesiarchy. Cane z imienia nadanego mi przez moje plemię w rytuale odrodzenia. Iss z pamięci dla mych poległych braci, z obietnicy i przysięgi dla tych, którzy przetrwali. Iss jest święte. Iss znaczy... - kapłan pochylił się do ucha swej rozmówczyni. Czynność tak dziwna, zważając że w pomieszczeniu była ich tylko dwójka. Wyszeptał jej swoje przeznaczenie.
Oczy dziewczyny rozszerzyły się ze zdziwienia gdy spoglądała w twarz misjonarza z bliska. W końcu odsunęła się i wypiła haustem zawartość szklaneczki. Zatchnęło ją choć nie wiedziała czy bardziej z szoku czy z powodu silnego alkoholu.

- Tak. Ta rozmowa trochę nam zajmie, Ahalionie. - to musiał być znak. Nabierała o tym coraz więcej przekonania.

Nim kontynuowali rozmowę Winter anulowała resztę spotkań umówionych na ten wieczór, włączając to Seneszala Barca i zaordynowała przyniesienie posiłku dla dwóch osób do gabinetu, wszak damie nie wypadało się upajać alkoholem.

Gdy służba ustawiła nakrycia i zostali ponownie we dwójkę z misjonarzem, dziewczyna podjęła rozmowę rozlewając kolejną porcję alkoholu. Wypytywała Ahaliona o najważniejsze dla niej sprawy, słuchając uważnie jego odpowiedzi.

Rozmowa toczyła się długo w noc, a Winter czuła, że w końcu widzi światło w tunelu.

Obydwoje z misjonarzem zostali odprowadzeni do swych prywatnych kajut przez służbę na krótko przed świtem.

10 Ianuarius 816.M41, apartamenty seneszala

Dyskretna muzyka sączyła się cicho z ukrytych przemyślnie głośników uprzyjemniając parze zasiadających w saloniku arystokratów wspólny posiłek. Przez dłuższy czas lady Winter i Christo Barca nie rozmawiali o niczym, rozkoszując w zamian swe podniebienia smakiem doskonale przyrządzonego spectoriańskiego kraba. Błysk Cieni mógł był trapiony przejściowymi kłopotami z zaopatrzeniem, ale sekretarz Barcy starannie dbał o to, by jego pryncypał nie odczuł owych niedogodności na własnej skórze. Podczas ostatniego postoju w cywilizowanej przestrzeni kosmicznej, na wysokiej orbicie Junosu, skrupulatny w pełnieniu swych obowiązków Percival zadbał o to, aby do osobistej chłodni seneszala trafiły najbardziej wyszukane kulinarne specjały, o których istnieniu zwyczajni załoganci Błysku często nawet nie wiedzieli.

Seneszal odczekał, aż Winter Corax dokończy własnego kraba, po czym odsunął od siebie półmisek i wytarł usta i palce jedwabną chusteczką, którą przez cały posiłek trzymał na kolanach. Upiwszy z kryształowej karafki łyk wina zmienił swą pozycję w krześle gotowiąc się do prywatnej w swoim charakterze rozmowy. Jeden ze stojących w rogach saloniku lokajów podszedł czym prędzej do stołu, skłonił głowę w wyrazie szacunku, po czym zebrał poplamione resztkami sosu naczynia.

- Żywię ogromną nadzieję, że posiłek przypadł milady do gustu - powiedział uprzejmie gospodarz - W przeciwnym razie będę zmuszony wyrzucić swego kucharza przez śluzę, aby zadośćuczynić rozczarowaniu pani kapitan.

Winter uniosła spojrzenie na czarnowłosego seneszala.

- Posiłek był wyśmienity - odparła z lekkim uśmiechem - Doprawdy nie ma potrzeby marnować zasobów ludzkich, mości seneszalu. Mogę jedynie zgadywać, ile czasu zabrało znalezienie równie utalentowanego cuisiniera jak i składników na samą potrawę. Dziękuję za zaangażowanie w dbałość o wszystkie szczegóły. Nie mówię jedynie o dzisiejszym przyjęciu - Winter skłoniła lekko głową a grube loki opadły nieco na jej ramię. - Czy jest coś, czego panu samemu w tej chwili brakuje?

- To możliwość rozmowy z milady jest dla mnie rzeczą, jakiej mi ostatnio najbardziej brakowało - Christo przyjął kulinarny komplement uprzejmym skinięciem głowy, spojrzał wymownie na lokajów. Odziani w karmazynowe liberie służący natychmiast uprzątnęli resztę naczyń, po czym opuścili salonik zamykając za sobą drzwi. Gospodarz wstał od stołu, poprowadził swego gościa do dużo wygodniejszych skórzanych kanap, na których piętrzyły się haftowane misternie poduszki.

Skromnie i prosto ubrana Dalia przeszła przez próg sąsiedniego pomieszczenia, z upiętymi w kok włosami, w szacie dość luźnej, by nie podkreślała zbyt wyraziście jej linii ciała. Przyniosła ustawiona na srebrnej tacy butelkę złocistego koniaku oraz dwie kryształowe karafki. Seneszal podchwycił jej badawcze spojrzenie, kiedy nalewając trunku do karafek jednocześnie kątem oka przyglądała się nowej pani okrętu. Podziękowawszy kobiecie ruchem dłoni Christo odczekał, aż ta opuści pomieszczenie, po czym podjął dalszą rozmowę.

Wiedział doskonale, że Dalia i tak usłyszy każde wypowiedziane w saloniku słowo dzięki miniaturowym mikrofonom umieszczonym w różnych punktach pomieszczenia.

- Zanim przejdziemy do pewnych frapujących mnie kwestii, chciałbym wpierw raz jeszcze złożyć gratulacje. Spektakularne zwycięstwo w bardzo dogodnym momencie. Załoga okrętu bardzo tego potrzebowała, morale zauważalnie się zwiększyło. Rzecz jasna pomógł w tym również łup zdobyty na wraku tankowca. Raz jeszcze gratuluję milady, to doskonały pierwszy krok na ścieżce chwalebnej kariery.

Winter jak do tej pory nosiła się na czarno. Pozorna prostota stroju widzianego z przodu zmieniała się całkowicie gdy można było podziwiać odzienie z tyłu. Na wizytę u Christo Barcy, Corax przywdziała ciemną suknię o wiele bardziej ekstrawagancką niż noszone do tej pory dzienne propozycje. Na cześć statusu gospodarza suknia była mocno dopasowana i opinająca smukłą postać Winter niemal jak rękawiczka. Sznurowanie spódnicy kończyło się na linii bioder w formie kokardy a misternie zdobiony gorset haftowany był w znaki roku Coraxów. Luźno rozpuszczone włosy opadały ciemnymi falami aż za linię pasa kobiety podkreślając wąziutką talię, zapewne ćwiczoną od lat noszeniem gorsetów.

Winter opadła na jedną z kanap z wyraźną przyjemnością opierając się o poduchy. Siedziała nieco bokiem do swego rozmówcy, obserwując go uważnie. Przy jej ruchu do mężczyzny dolatywał delikatny zapach jaśminu.

A kobieca intuicja podpowiadała dziedziczce, że Barca nie pozostał na jej wygląd i strój obojętny - co było efektem jak najbardziej zamierzonym z strony Winter.

- To zwycięstwo to zasługa przede wszystkim pana, pierwszego oficera i całej załogi. Ja zaledwie raczkuję w rzemiośle. Cieszę się jednak, że wyprawa przyniosła odpowiednie profity, te wymierne i te mniej - wypielęgnowane dłonie Winter spoczęły złożone na jej udzie.

- Jeśli mi wolno, chciałbym wpierw zapytać jakie plany ma pani na przyszłość swoją i Błysku, milady? - spytał Christo upijając wpierw łyczek koniaku - Wiem, że Patent Kupiecki spadł na panią nieoczekiwanie i złożył na pani barkach brzemię zupełnie dotąd nieznane. Czy zastanawiała się już pani, w którym kierunku pójdziemy jako lennicy Patentu? Ekspancja Koronusa to zupełnie nieznane nam miejsce na mapie galaktyki. Co zamierza pani uczynić, jeśli się tam udamy? Eksploracja, kolonizacja nowych ziem? Ekspansja handlowa? Krzewienie wiary w porozumieniu z Ministorum?

- Na początek wolałabym skoncentrować się na dwóch pierwszych tak, aby wypracować jak największy profit i zaplecze dla nas i aby tymczasowo nie zwracać na siebie uwagi przeciwników rodu. Potem przyjdzie czas na bardziej agresywne działania. Czy ta strategia jest zbieżna z sugestią jaką trzyma pan dla mnie w zanadrzu? - Winter uśmiechnęła się dając tym samym znak, że pozwala sobie droczyć z groźnym seneszalem. Tym razem uśmiech sięgnął oczu kobiety.

- Nie śmiałbym niczego wprost sugerować, wszak jestem jedynie skromnym sługą. Jestem głęboko przeświadczony o tym, że podoła pani bez trudu każdemu wyzwaniu w Koronusie - powiedział Christo - Zwłaszcza z tak doświadczoną kadrą oficerską. Jeśli potrzebuje pani rekomendacji z mojej strony odnośnie każdego z członków koterii kapitańskiej, służę poradą. Z swej strony chciałbym podkreślić wielkie zaufanie jakie pokładam w wiedzy i umiejętnościach jego techminencji czcigodnego prezbitera Ramireza. Jego więź z Duchem Błysku jest niezwykła, nawet jeśli okręt demonstruje czasami swą bardziej kapryśną część natury. Jestem pewien, że inwestując w cybernetykę, o której wspomniał podczas audiencji, w ów uświęcony mocą Boga-Maszyny elektrograft, czcigodny prezbiter mógłby milady oczarować kompatybilnością swej symbiozy z Błyskiem.

- Chętnie wysłucham rekomendacji. - Winter przytaknęła mocząc usta w kieliszku - Co zaś do udoskonaleń cybernetycznych… - brunetka zawahała się zanim dokończyła - … chciałabym najpierw zapoznać się z raportem zapotrzebowań nie tylko pana Ramireza. Z pewnością lista jest długa i chciałabym móc oszacować priorytety i związane z tym koszty. Czy jest to coś, w czym mogłabym prosić o pańską pomoc, szanowny panie Barca?

- Przygotuję jak najszybciej wykaz zapotrzebowania na niezbędne materiały - zapewnił natychmiast seneszal - Większość informacji jest już w moim posiadaniu, na bieżąco kontroluję nasze zasoby i poziom aktywów. Raport dostarczę pani bezzwłocznie, najdalej w przeciągu następnych sześciu godzin. Jeśli zaś mowa o duchownych, miała milady okazję zaszczycić swą uwagą świątobliwego Ahalliona. Czy wolno mi spytać, jakie nasz arcykapłan wywarł na pani wrażenie? Jest on z natury człowiekiem surowym w manierach i nieco na bakier z etykietą, o czym nie zdążyłem niestety milady uprzedzić. Mogę zatem jedynie żywić nadzieję, że niechcący nie uczynił niczego, co mogłoby uchodzić za nietakt.

- Czy mogę liczyć na pańską dyskrecję? - Winter pochyliła się nieco ku seneszalowi obniżając głos odruchowo.

- Milady, każde pani życzenie jest dla mnie rozkazem.

Winter ponownie się uśmiechnęła.

- Jestem szczerze zaskoczona. Przyznam całkowicie otwarcie - zwrot jaki sam w sobie nosił znamiona ironii acz w światku szlacheckim był niemal kodem na ‘plotkę’ - że szanowny Ahallion był całkowitą niespodzianką. Pierwsze wrażenie umknęło całkowicie gdy przełamane zostały pierwsze lody - brunetka pokiwała przy tym jakby przytakiwała sama sobie - Cieszy mnie, że stanowi on część najbliższej załogi. A co pan sądzi o naszym drogim misjonarzu? - Winter utrzymywała kontakt wzrokowy z Christo.

Jeśli nawet Christo poczuł się zaskoczony słowami Winter, w najmniejszym stopniu nie dał tego po sobie poznać. W zamian pochylił się ku kobiecie i napełnił jej karafkę koniakiem.

- Podzielam pani opinię, milady. Czcigodny Ahallion od lat pozostaje dla mnie niezmiennie niespodzianką, wszelako jeszcze większą niespodzianką mogą być formy pokuty, jaką zadaje on w trakcie spowiedzi - seneszal zmrużył przelotnie jedno oko dając w ten sposób do zrozumienia, że pozwolił sobie właśnie na zakamuflowany żart. Następnie zmienił pozycję na sofie, założył nogę na nogę opierając się bokiem o podłokietnik mebla - Cieszę się, że nie wywarł na pani złego wrażenia. Jest bez wątpienia człowiekiem wielkiej, choć nieokrzesanej wiary. Proszę wziąć tylko pod uwagę, że posiada on inne priorytety niż większość z nas, zwłaszcza w kwestii profitu. Jeśli zaś wspomniałem o proficie, mam dla milady pewną sugestię do rozważenia.

Seneszal urwał na chwilę pozwalając, by jego słowa wybrzmiały powagą tego, co właśnie miał zamiar powiedzieć. A Winter wykonała zachęcający gest dłonią czując, że nadchodzi lekcja.

- Zniszczenie rajdera było słuszną decyzją, ponieważ pozwoliło załodze poczuć smak nieco już zapomnianego zwycięstwa. Dopilnowałem, aby to starcie otrzymało odpowiednią oprawę propagandową, ale myślę, że nie od rzeczy byłoby wygłoszenie przez milady małego orędzia do całej załogi. Coś krótkiego, ale treściwego, co moglibyśmy wyemitować w audycjach na całym Błysku. Chciałbym milady przypomnieć, że ma jej zaszczyt służyć prawie trzydzieści tysięcy ludzi. Wszyscy oni pragną choćby na chwilę ujrzeć swą nową panią, choćby tylko na ekranach videoprojektorów.

- Och - Winter najwyraźniej nie spodziewała się takiej uwagi - Tak. Oczywiście. Przygotuję treść prawdopodobnie na jutro rano, jeżeli nie będzie żadnych innych priorytetów. Czy mogę z kolei ja mieć sugestię?

- Zamieniam się w słuch, milady - seneszal ponownie zmienił pozycję, pochylił się do przodu demonstrując całkowitą koncentrację na słowach gościa.

- Nie wiem jakie dokładnie były zasady protokołu pomiędzy panem, a mym świętej pamięci ojcem, ale chciałabym zasugerować przejście na nieco mniej formalny poziom kontaktów między nami. Oczywiście na stopie prywatnej. Czy odpowiadałoby to… tobie, Christo? - Winter uniosła nieco swój kieliszek jak do proponowanego toastu. Studiowała przy tym wyraz twarzy mężczyzny.

Chociaż wcześniej seneszal wprawnie ukrywał swe emocje za wystudiowaną maską, teraz na ułamek chwili nie zdołał się powstrzymać od wyrazu zaskoczenia. A może także autentycznego zakłopotania.

- Milady, czuję się zaszczycony tak ogromną poufałością - odparł po chwili - Jeśli to faktycznie nie będzie pani uchybiać, z ogromną przyjemnością przystaję na tę propozycję, jednakże faktycznie będę nalegał, aby ta forma pozostała zarezerwowana dla prywatnych spotkań. W obecności innych wolałbym trzymać się ceremoniału, przede wszystkim po to, by nie uchybić powadze i czci milady.

- Myślę, że ułatwi to wiele spraw - Winter skinęła głową z poważną miną choć gdy odwróciła chwilowo wzrok od rozmówcy w jej oczach błysnęło niejakie rozbawienie. - Mam nadzieję, że nie będzie to zbyt wielkim wyzwaniem dla mężczyzny tak wielu talentów jak ty.

Brunetka rozejrzała się po pomieszczeniu podziwiając jego wystrój i atencję do szczegółów.

- Piękny wystrój. Czy sam urządzałeś? - zrobiła delikatny gest dłonią.

- Przyłożyłem do aranżacji znacząco rękę, aczkolwiek ostatnie słowo w takich kwestiach ma zawsze mój sekretarz, droga Winter. Piękne imię, bardzo rzadkie. To będzie zaszczyt móc się do ciebie tak zwracać, Winter - seneszal uśmiechnął się kącikami ust, po czym natychmiast powrócił do charakterystycznej dla siebie powagi - Chciałbym jeszcze na chwilę powrócić do naszego niedawnego starcia z piratami. Już wspomniałem jak bardzo to zwycięstwo było nam potrzebne, teraz zaś musimy pomyśleć o kolejnym kroku, jakim jest dalekosiężna strategia w przypadku takich incydentów. Jeśli zechcesz się przychylić do mojej sugestii, proponowałbym od następnego razu próbować w pierwszej kolejności wymuszenia kapitulacji. Profit oferowany przez pryzy jest ogromny, a przejęty okręt wroga zawsze można zniszczyć po ogołoceniu go z wszystkiego, co jest wartościowe. Więźniowie sami w sobie stanowią ogromną wartość. Na pograniczu sektora, a tym bardziej w Ekspansji rynek niewolniczy jest praktycznie nienasycony, lecz jeśli wizja ta razi twe przekonania etyczne, możemy zawsze zaskarbić sobie przychylność Floty przekazując jeńców jako przymusowy zaciąg marynarce. Zresztą istnieje wiele innych możliwości zagospodarowania takich zasobów, to tylko niewielki ich wycinek.

- Tak. Masz całkowitą rację, Christo - Winter przyznała otwarcie - Też rozważałam tę opcję. Na swoje usprawiedliwienie i wyłącznie dla twej wiadomości, trudności manewrowe jakie doświadczyliśmy przeważyły w decyzji. Ale tak. Na przyszłość zastosuję podejście jakie sugerujesz, mimo, że nie jest ono zgodne z sugestiami pozostałych doradców - Winter rzucila lekkim tonem. - Obecni jeńcy jednak zostali wcieleni do obsługi Błysku Cieni, więc tuszę, że nie jest to całkowita strata.

Ciemne oczy spoczęły na dłoniach rozmówcy a następnie wróciły na jego twarz.

- Szanuję opinię pozostałych doradców - w głosie seneszala nie zadźwięczała najmniejsza nawet nuta dezaprobaty - Każdy z nich posiada własne obowiązki i trzyma pieczę nad interesami rodu wedle reguł, które nie zawsze muszą się pokrywać z moimi priorytetami. Wszelako jednak my wszyscy i każdy z nas osobna pełnimy służbę dla dobra i chwały rodu Coraxów. Decyzja o wcieleniu więźniów w szeregi załogi była słusznym posunięciem, ponieważ tak mała liczba pojmanych znacząco zredukowała inne opcje ich wykorzystania…

Christo drgnął, kiedy przypięty do stroju dziedziczki mikrokomunikator wydał z siebie cichutkie piśnięcie. Winter uniosła do ust karafkę, dopiła do końca wypełniający ją trunek.

- Obawiam się, że pilne obowiązki nie pozwolą mi dokończyć tej rozmowy, ale chętnie spotkam się ponownie w niedalekiej przyszłości, Christo - powiedziała lady Corax.

- Winter, jestem do dyspozycji o każdej porze dnia i nocy - odparł seneszal nie potrafiąc ukryć cienia rozczarowania w głosie - Liczę na to, że dokończymy naszą rozmowę już niebawem. Tymczasem pozostaje mi życzyć bezpiecznego tranzytu. Imperator strzeże.

- Imperator strzeże - odparła lady de Corax.

Nie miała ani chwili czasu dla siebie – dziwne bo stwierdziła to z radością. Miała cel, była zajęta a to pozwalało trzymać się w jednym kawałku i nie poddać żałobie. Seria spotkań indywidualnych z załogą a potem ...
Drogę na mostek po pierwszym pilnym wezwaniu pamiętała jak przez mgłę. Pierwszy napotkany oficjalnie statek. Pierwszy napotkany inny Rogue Trader i to nie kto inny jak Wrath Umboldt. Jeden a niewielkiej grupki, co do którego podejrzeń o udział w zamachu na swą rodzinę Winter nie miała.

To była szansa, której nie mogła zaprzepaścić.
Wsparcie, nauka, umowy handlowe...


Krótka rozmowa zakończyła się zaproszeniem na pokład „Prawego Krzyżowca” i rozpętało się istne piekło przygotowań.

Winter wydawała na szybko obliczane i przeliczane rozkazy: cała najbliższa kadra oficerska miała przygotować się do wizyty na pokładzie włączając to Ramireza i Ahalliona. Wspomnienie pierwszego kontaktu z tym ostatni przywiodło natychmiast kolejną część polecenia: wszyscy mieli prezentować się godnie i przywdziać stroje galowe. Winter wiedziała z własnego doświadczenia jak wiele zależało od utrzymywania pozorów.
Każdy z nich mógł zabrać jednego ochroniarza, odpowiednio reprezentacyjnego, rzecz jasna.

Winter wystosowała również ścisły protokół do przestrzegania podczas wizyty na Krzyżowcu:

Cytat:

Żadnych niestosownych zachowań czy wypowiedzi. Żadnego przeklinania. Żadnych przejawów agresji czy prób prowokacji. Spożycie jadła lub alkoholu w moderacji.

Służba RT przekazała również seneszalowi prośbę o przygotowanie dwóch skrzynek najlepszego alkoholu jaki mieli na pokładzie. Nie mogła wszak pozwolić, by ruszyli z wizytą z pustymi rękami.

Sama Winter ostatnie chwile przed wyruszeniem na pokład statku Umboldta spędziła na upewnieniu się, że ona sama również reprezentuje godnie ród Corax i załogę Błysku Cieni.

Lady Kapitan w Oranżerii

Poranek po całonocnej rozmowie z misjonarzem był trudny. Po wczesnym śniadaniu, zapoznaniu się z raportami, Winter zdecydowała się na krótką wizytę w oranżerii na środkowym pokładzie Błysku Cieni. Siedziała obecnie przy jednej z kamiennych fontann przedstawiających małego łobuza załatwiającego swe potrzeby do sadzawki i grzała twarz w promieniach sztucznego światła. Popiskujące w tle ptaki i inne dźwięki naśladujące naturę przynosiły niejakie ukojenie.

Spodziewała się spokoju, ciszy i samotności. Możliwości dojścia do siebie, a przede wszystkim nie nadwyrężania zmęczonej głowy koniecznością obcowania z bytami żywymi, które miały tę paskudną przypadłość, że nie umiały egzystować w milczeniu. Przynajmniej wydawało się, że jedna dusza tego nie potrafi.

Wpierw między roślinami oranżerii rozległo się wesołe pogwizdywanie, do którego doszedł odgłos przetrząsania gałęzi. Doszło też mamrotanie kobiecego głosu, rozmawiającego przyciszonym tonem i chichoczącego od czasu do czasu. Wreszcie na horyzoncie pojawiła się wychudzona sylwetka o mlecznobiałych włosach, poruszająca się od krzaka do krzaka i grzebiąca między liśćmi z zapamiętaniem. Dzierżyła w dłoni pękaty szklany słój, zatopiona w poszukiwaniach… czegoś. Oraz mówieniem do siebie. Skończyła gwizdać, przechodząc w natarczywe mamrotanie, naczynie postawiła na ziemi żeby kucnąć i do połowy torsu zanurzyć w chaszczach rzut beretem od fontanny.

Winter obserwowała Nawigatorkę spod wpół przymkniętych powiek. Obecność białowłosej przyjęła z lekką irytacją wzmożoną pulsującym bólem w skroniach. Doprawdy co też ją napadło by tyle wypić? Postanowiła się lekko poruszyć i odchrząknęła cicho. W jej mniemaniu była to czytelna informacja, że ona się tu znajduje. Może trójoka zdecyduje się na inną ścieżkę?
Na wszelki wypadek jednak, Winter wygładziła falbany sukni.

Zamieszanie w krzakach ucichło, mutantka znieruchomiała, chociaż mamrotać nie przestała. Nie ruszała się za to aż do momentu, gdy powoli wycofała się z zieleniny i wróciła w całości na ścieżkę. Przybierając podejrzliwą minę rozejrzała się po okolicy, marszcząc przy tym czoło, zaś memłanie pod nosem przeszło w ciche nucenie.
Widok Lady Kapitan w pierwszej chwili ją zaskoczył. Jasne brwi wystrzeliły wysoko do góry, wąskie usta ściągnęły się w kreskę, aby naraz rozchylić się w wybuchu szczerego śmiechu. Szybki rzut oka wystarczył, aby upewnić się, że nigdzie w okolicy nie ma knującego seneszala… czyli nikt nie będzie robił zniesmaczonych min skrywanych głęboko pod maską perfekcyjnego uśmiechu.
- Pani! - jasnowłosa podniosła się, otrzepując ubranie. Słoik powędrował pod pachę, a ona w paru szybkich krokach przemierzyła odcinek pod siedzisko nestorki. Ukłoniła się jak nakazywała etykieta i chciała wyrazić radość ze spotkania, lecz zanim to zrobiła, z jej ust wydostały się kompletnie inne słowa - Nie zjadamy przez sen ośmiu pająków rocznie, to mit. Nieprawda. Bujda… - nabrała powietrza aby powiedzieć coś jeszcze, na szczęście rozsądek się obudził, więc chrząknęła i dodała - Cieszę się widząc was milady w… - skrzywiła się, rozglądając po okolicy i westchnęła cicho, chociaż wciąż z szerokim uśmiechem. Zza kokonu z jedwabnej chusty w kolorze ciemnego bordo, wyciągnęła piersiówkę - Nie mam dla was nic… nie wiedziałam że będę mogła na ciebie popatrzeć, Pani… ale mam to - potrząsnęła flaszeczką.

Winter poczuła się jak walnięta obuchem. Wczoraj wieczorem misjonarz dzielił się swą porcją szaleństwa i dziwactw. Z tym przyszło jej sobie poradzić dość skutecznie - alkohol pomagał. Teraz zaś kolejna pokładowa indywidualność. Tym razem na kacu.
Winter jęknęła w duchu.
Imperatorze, daj siły!
- Nie daję wiary plotkom - stwierdziła nieco mniej lodowym tonem niż zazwyczaj. Może to sztuczne słońce go topiło? - A co do podarunku, nie ma potrzeby się martwić.
Sama myśl o procentowym trunku zatchnęła szlachciankę. Zamachała dłonią starając się nie poblednąć.
- Jest ciut za wcześnie na to, ma pani. Może kiedy indziej. Czy przeszkadzam ci w… - urwała wpatrując się w słoik. -... Poszukiwaniach?

Nawigator posmutniała, patrząc to na buteleczkę, to na Lady Kapitan, aż wreszcie westchnęła, chowając poczęstunek z powrotem między sploty chusty.
- To już wcześnie? - spytała, ale zaraz machnęła ręką - Dopiero co było późno… - zerknęła na słoik i wyjaśniła - Nie mam czym malować.

-Zbierasz pani rośliny? Sama wyrabiasz barwniki do malunków? - grunt po którym kroczyła dziedziczka stał się nieco pewniejszy - Jaki styl preferujesz?

- Też, ale pająki mi się skończyły - Trójoka powiedziała zmęczonym tonem, rozglądając się po najbliższych krzakach… na razie wzrokiem. - Styl? Wyrażam wizualnie percepcję wewnętrzną. Tylko błagam… proszę nie mówić Brodzie z Księgą… - przeniosła umęczony wzrok na szlachciankę - I tak za często wspomina o herezji… po co ma źle spać. Niewyspany stanie się bardziej… - wzruszyła ramionami i nagle zaśmiała się wesoło - Koncentracja to dobra rzecz, ale od ciągłego bicia głową w mur, może cię ona w końcu rozboleć. Dlatego czasami lepiej odpuścić.

- Brodzie z Księgą? - Winter nie zdołała opanować zdumienia - Chodzi o Ahaliona? Ależ… Ależ co może być herezyjnego w malunkach percepcji wewnętrznej?
Brunetka była coraz bardziej skołowana.

- Nie ma niczego… on sobie dworuje, ale i tak czasem nie wiem czy to na poważnie, czy jeszcze rozstraja żarty. - Alecto z Domu Xan’Tai rozłożyła trochę bezradnie ręce - Zapraszam w wolnej chwili, chętnie milady pokażę moje obrazy. Będzie też później niż za wcześnie… to i poczęstować będzie czym. Powinien być prezent - mruknęła, koncentrując naraz uwagę na Lady Kapitan - Nie musisz być alfą i omegą oraz perfekcyjnie zaprogramowanym robotem. Każdy czasem popełnia błędy. Ważne, by umieć wyciągać z nich wnioski na przyszłość. Będzie dobrze, świetnie sobie radzisz, pani. - uśmiech mutantki stał się smutny - Bardzo go przypominasz.

- Kogo? Misjonarza? - prędkość zmian tematu wybijała Winter z resztek kontroli jaką próbowała utrzymać. - Chętnie zobaczę kolekcję Twych malunków, moja droga. Gdzieś je przetrzymujesz? Czy może są już gdzieś wystawione?

- Na razie są u mnie, nie za często wychodzę z Sanktuarium… chyba że się pająki kończą - Xan’Tai rozejrzała się po okolicznych roślinach - Byłam głupia… jestem… nie mnie oceniać. Jesteśmy dla nich przerażającymi istotami. Ze względu na nasz rozmiar prawdopodobnie nie uważają nas nawet za zwierzę, a jedynie za część krajobrazu. Niektórzy wysuwają porównanie do głazu, za jaki miałyby nas uważać. Jesteśmy jednak głazem nietypowym, ponieważ nasze funkcje życiowe wywołują wibracje naszych ciał. Bicie serca, oddech, ruchy wewnątrz układu pokarmowego – wszystko to powoduje, że nasze ciała lekko drżą, a pająki unikają takich wibracji, uważając je za coś niebezpiecznego. Tak są zaprogramowane. Przypominasz go. - znowu spojrzała na szlachciankę - Lorda Kapitana.

- Szczerze mówiąc - skołowana Winter przycisnęła palce do skroni - nigdy nie zastanawiałam się nad postrzeganiem pająków. Acz kilka razy, przyznam, czułam się jakby złapana przez jednego w sieć.
Smutek wypełnił spojrzenie brunetki:
- To… mało prawdopodobne, ale miłe, pani Alecto. Daleko mi do mego szanownego ojca.

- W większości przypadków uciekają też od poruszających się przedmiotów, nie próbują na nie wejść, a w skrajnych przypadkach, kiedy nie udaje im się uciec, po prostu zwijają się w kulkę i udają, że ich nie ma. - Nawigator kucnęła obok nestorki rodu Corax, opierając policzek o dłoń ramienia wspartego na kolanie - Ciągle tu jesteś, nie poddajesz się. Nieważne jak bardzo jest źle. Lord też martwił się wszystkim, chociaż tego nie pokazywał. Był… Lordem Kapitanem. Ty też taka byłaś… jesteś. - wzruszyła ramionami - Nie możesz stać się więźniem swojej przeszłości. Wyciągaj wnioski z tego, co cię spotkało, by nie popełniać podobnych błędów w przyszłości, ale nie żyj w przekonaniu, że to co raz cię spotkało, będzie miało stale wpływ na twoje życie i będzie wiecznie się powtarzać jak na zaciętej taśmie. Pisz swoją historię. Pani - posłała jej pokrzepiający uśmiech lecz nim Winter zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, nagle wyprostowała plecy, pstrykając palcami dwa razy. Odczekała chwilę, a potem westchnęła, spuszczając głowę.
- Tak… nie ma ich. Nie tu - wymamrotała, aby sięgnąć po coś za pazuchę. Chwilę tam grzebała, zaciskając usta w wąską kreskę, aż rozpromieniła się, wyciągając rękę i wcisnęła drobny okrągły przedmiot w dłoń Lady Kapitan.

Winter pamiętała wyraźnie lekcje z dzieciństwa.
'Damy nigdy nie otwierają ust i się nie gapią'.
Najwyraźniej ktokolwiek pisał te zasady nie miał wcześniej styczności z Alecto. Otworzywszy dłoń ujrzała złoty guzik od munduru.
- Czy… czy to mego ojca? Skąd go masz?
Szlachcianka uniosła zamglone spojrzenie i zacisnęła dłoń na prezencie aż zbielały jej kłykcie. Zdumienie jej wzrosło gdy dostrzegła niezwykły kolor oczu rozmówczyni.

- Kiedyś Lord chciał aby mu powróżyć, a że jeśli chce się czegoś, coś również trzeba dać… dał go w ramach zapłaty - Trójoka wskazała ruchem brody na zaciśnięte ręce w czarnych rękawiczkach - A może dał mi go, bo ciągle się w niego wgapiałam gdy był obok? - wzruszyła ramionami - Albo może spytał kiedyś czy mi czegoś potrzeba… powiedziałam że ma naprawdę piękne guziki. - rozłożyła ramiona - Grunt że to na szczęście. Niech i tobie przyniesie go trochę.

Wyraz chciwości, łaknienia ustąpił z oczu Lady Kapitan przy słowach Nawigatorki. Skinęła głową.
- Dziękuję Ci, pani Alecto. To cenniejsze niż Ci się zdaje.
Winter nie odważyła się oglądać pamiątki po ojcu w obecności białowłosej. Już i tak nie panowała w pełni nad sobą. Zamiast tego podniosła się i wygładziła pedantycznie suknię.
- Mam nadzieję, że pokażesz mi swe malunki już wkrótce. A może i mnie uda Ci się złożyć przepowiednię. - Winter dotknęła delikatnie dłoni Alecto w uścisku pełnym wdzięczności i pełnym czaru spokojnym tonem dodała:
- Dziękuję i za twą służbę i oddanie dla mego ojca. Z pewnością sam to mówił, ale chciałabym byś wiedziała, że i ja to doceniam.

Zrobiło się poważnie, oficjalnie nawet. Mutantka też wstała, prostując się, a potem skłoniła głowę. Pod wpływem chwili i tego, że nigdzie nie węszył żaden węszący spiski element, skorzystała z okazji i nagle jej ramiona wystrzeliły do przodu, przyciągając do siebie kruczowłosą. Uścisnęła ją mocno i trzymała tak przez mgnienie oka albo trzech.
- Teraz jestem twoim problemem, Lady Kapitan - powiedziała wesołym tonem, zabierając ręce i robiąc trzy kroki do tyłu, gdzie wykonała pełen ukłon. - Zawsze do usług.

- Nie problemem, droga Navigatrice. Żaden członek załogi Błysku Cieni nie jest problemem. - Winter wykrztusiła nieco sztywniejąc. Nagły uścisk zaskoczył ją ponownie chociaż sprawił jakąś dziwną przyjemność. Ucisk w skroniach nasilił się jednak. Rozmowa z Alecto nie należała do najłatwiejszych.
- Nie będę Ci dłużej przeszkadzać w polowaniu na pająki. Zarezerwuj jednak któryś z wieczorów dla mnie, proszę.
Winter skinęła lekko głową Alecto ujmując brzeg sukni w palce. Obdarzyła białowłosą lekkim uśmiechem na odchodne. Odchodząc słyszała jeszcze szelest liści, a gdy blada postać zniknęła między roślinami, rozległ się tryumfalny krzyk, po którym zapanowała wreszcie upragniona przez nią cisza.

Pierwszy na Pokładzie Obserwacyjnym

Przechodząc w okolicy pokładu obserwacyjnego Błysku, Alecto z domu Xan’Tai nie umiała minąć go ot tak i biec dalej. Nieważne jakby się nie spieszyła, zawsze przystawała przy olbrzymiej, panoramicznej szybie aby móc podziwiać kosmos na wyciągnięcie dłoni, raptem za parometrową warstwą przezroczystego pancernego szkła która gdyby pękła, szybko wessałaby jej ciało w próżnię, pozbawiając życia szybciej niż dałaby radę zmówić ostatnią modlitwę do Boga-Imperatora.
Stałaby się jednym z zimnych, ciemnych punktów na sonarach statków żyjących, przemierzających dany rejon. Następna mikra drobinka lodowo-skalna, zawieszona w świecie innych lodowo-skalnych drobinek i drastycznie niskich temperatur.

Dziś jednak miejsce które wybrała na chwilę zadumy okazało się… zajęte. O tym, że nie jest sama, zorientowała się dość późno, prawie wpadając na żywą ścianę która wyrosła równie nagle co niespodziewanie tuż przed jej nosem.

- Ekhm… - rozległo się donośne chrząknięcie.

Zapatrzona w przestrzeń Nawigatorka nie dostrzegła Pierwszego Oficera, który stał podziwiając widok gwiazd. Jak zwykle w pancerzu, płaszczu i trójgraniastym kapeluszu. Tylko dolna część maski została odjęta, by mógł pociągać z butelki amasecu którą trzymał w dłoni.

Czerwone wizjery maski wlepione były w Nawigatorkę.

- Navigatrix. - usta uśmiechnęły się - Nie sądziłem że lubisz podziwiać gwiazdy świata materialnego...

- Tak… nie można… - odkaszlnęła, kryjąc zmieszanie i zaskoczenie dość nieudolnie. Wyrwana ze swojego świata brutalnie oraz nagle, potrzebowała chwili aby ogarnąć gdzie jest i do kogo należy zabawna czapka. Prawie też zaczęła od krótkiego krzyku, zamaskowanego atakiem nagłego kaszlu.

- Nie można całej uwagi poświęcać Ogrodowi - powiedziała spokojnie i nagle zaśmiała się wesoło - Tu też są godne uwagi kwiaty, chociaż czasami daleko, daleko poza zasięgiem ręki. - obróciła twarz ku szybie - Chciałabym je sięgnąć… nie starczy życia. Mimo tego dobrze na nie popatrzeć, chociaż przez chwilę - zachichotała, wracając uwagą i spojrzeniem do rozmówcy - Pierwszy raz cię tu widzę, Pierwszy. Nie przegapiłabym… prędzej się potknęła - wzruszyła ramionami i wypuściła powietrze, aby przestać gadać jak nakręcona - Nie za wcześnie na alkohol? Podobno za wcześnie… albo za późno.

- Każda pora jest dobra na odrobinę wina. - odparł po czym ostentacyjnie spojrzał na dość pękatą butelkę jaką trzymał w ręce.

Odwrócił się z powrotem do widoku jaki rozciągał się przed nimi.

- Nigdy nie spotkałem nikogo kto nazywałby Osnowę... Ogrodem. Słyszałem akademickie, ponure i wulgarne określenia, ale tak… poetyckie? Nie przypominam sobie. - rzekł i chciał unieść szyjkę butelki do ust, ale zmitygował się i podał ją Nawigatorce z niewypowiedzianym pytaniem.

Naczynie szybko zmieniło właściciela, lądując w bladej dłoni. Zaraz też mutantka podniosła szyjkę pod nos, wąchając zaciekawiona.
- Wino… - szeroki uśmiech stał się jeszcze szerszy, a w szybkim spojrzeniu złotych oczu na czerwień wizjerów pojawiło się ciepło. Szyjka zetknęła się z wargami Nawigator i rozległo się echo głośnego żłopania. Dobre, słodkie, nie za ciężkie.
- Bez posmaku pretensjonalności - mruknęła, oddając butelkę. Też spojrzała na gwiazdy,a rysy jej twarzy złagodniały - Gdybym mogła, pokazałabym ci Ogród… jest piękny, gdy nie ma w nim wichru. Ani wulkanów. Ani… czarnego deszczu. Uznasz to za… upierdliwe, jeśli spytam o te wulgarne określenia które słyszałeś? Może teraz ja nauczę się czegoś nowego.

Pierwszy napił się prosto z gwinta i odetchnął. Widok złotych oczu Navigatrix go zaskoczył.

- Weź dowolne przekleństwo i powiąż z dowolnym określeniem na krainę lub morze. Pierwsze co mi przychodzi do głowy natomiast to: Skurwolandia, Kraina Pojebania, Diabelska Pizda… ale to marynarze i żołnierze. Nie wiem czy jakikolwiek Nawigator wymyśliłby takie określenia. - zdjął górę maski odsłaniając całkiem twarz, przypiął ją obok dolnej połówki przy pasie - A jeżeli nie będzie to zbyt prywatne pytanie… skąd ta zmiana wizerunku?

- Skurwolandia… podoba mi się. - Alecto pokiwała powoli głową, a potem już bez cienia skruchy i udawanie że wcale nie, gapiła się na twarz Pierwszego pierwszy raz bez maski.
- Hmm - zmarszczyła brwi, przechodząc w bok aby móc stanąć bezpośrednio przed de Coraxem i móc mu się przyglądać od frontu. Przekręcała przy tym głowę raz w prawo, raz w lewo, mrużyła oczy i marszczyła nos, albo ściągała usta w wąską kreskę, lub przygryzała dolną wargę. Wreszcie uśmiechnęła się ponownie.
- Wyżyna Spierdolenia też ma sens… lepiej ci bez niej - puknęła palcami w maskę przy jego pasie - Dobrze jak widać oczy. Idzie wyczuć czy ktoś jest zły. Albo nie. Jeśli ma zamiast oczu dwie krwawiące jamy to może być martwy - wzruszyła ramionami i w jednej chwili spoważniała, odgarniając pojedynczy włos z okolic przepaski na czole - To… Bóg był łaskawy. Jego światło na mnie padło… - pstrykała palcami szukając odpowiedniego zwrotu - Prześwietliło… prześwietliło mi oczy. Minie, ale na razie - uśmiech Nawigator stał się odrobinę zażenowany - Teraz łatwiej, dostrzec we mgle Ogrodu Stare Drzewo… chwilowo. Przez trochę. Astronomican - dokończyła zrozumiale i zaraz rzuciła swoje pytanie - Czemu maska?

Maurice nie znał się dokładnie na kwestiach Nawigatorów i Astronomicanu więc mógł tylko kiwnąć głową na wyjaśnienie Alecto. Bo to że dostała światłem Astronomicanu po oczach… to chyba całkiem dobrze.
- Odłamki nie haratają po twarzy, a i broń mniejszego kalibru nie lubi się z solidnym kawałkiem karapaksu - wzruszył ramionami.

Kobieta skrzywiła się, przymykając powątpiewająco lewe oko, a potem pokręciła głową.
- Gdzie tu się spodziewasz odłamków? Albo na mostku - prychnęła krótko, żeby nagle roześmiać się w głos całkiem pogodnie. Odchyliła przy tym tułów do tyłu i zmrużyła z owej radości oczy.
- Przyznaj się, chodzi o grozę. Powagę - pacnęła Pierwszego w pierś dłonią. Tą samą dłoń uniosła do góry aby przejechać palcem po dole blizny w okolicach brody mężczyzny - Nie może chodzić o to, pasuje ci. Twarzowa. Nie każdemu pasują blizny. - pokiwała mądrze jasnowłosą głową - Miałam kuzyna, daleka rodzina i nie najlepsza generacja. Błędnie zaplanowane geny... był dziwny - dorzuciła wymownym szeptem - Kiedyś... hm... miał wypadek w którym nie brałam udziału - zastrzegła trochę za szybko i dalej gadała - Została mu blizna, ale wyglądał tragicznie. A może to był inny kuzyn? Ten chyba jednak zjadał służbę... Ty wyglądasz dobrze, szkoda że łazisz w masce... ekhem - teraz to ona odchrząknęła - Często tu przychodzisz i... masz tam coś jeszcze? - łypnęła na butelkę aby nagle wyciągnąć oskarżająco palec prosto na pierś w mundurze - Jesteś tu od niedawna, dlaczego ci nie wróżyłam, piękny panie?!

Ostre rozgadanie Nawigatorki zaskoczyło Maurice’a. Navis Nobilite zawsze wydawali mu się… odlegli, tajemniczy i wycofani. Alecto kiedy nie była spięta wydawała się wprost tryskać energią i radością życia.

- Czasem tutaj przychodzę… i tak jest tam coś jeszcze. - potrząsnął butelką która wydała wyraźny chlupot - Wróżby z Imperialnego Tarota. Nikt mi jeszcze nie wróżył. I nie wiem czy chcę znać swoją przyszłość… choćby i w formie mglistych wskazówek.

- Zawsze dobrze wiedzieć skąd dochodzi blask Drzewa - Xan’Tai wzruszyła beztrosko ramionami, aby unieść jedno do góry. Ze śmiechem zerwała mężczyźnie kapelusz - Nie martw się, nic złego ci nie powiem. Pierwszy raz nie taki straszny, a kto wie? Może Bóg-Imperator szepnie coś jasnego? Albo i tobie wyśle świetlika - z miną szczęśliwego mutanta wsadziła sobie kapelusz na głowę - Skąd go masz? Pewnie z wojska. Nie jesteś… albo inaczej - prychnęła, poważniejąc w jednej sekundzie i tylko w ściskanym pod pachą słoiku coś nieustannie się poruszało - Jesteś dziwny. Jak na Coraxa.

- Tak, z wojska. - rzekł Maurice przyglądając się Alecto - Do twarzy ci w nim, też powinnaś sobie taki sprawić.
Po chwili dodał.
- Dziwny? Sprecyzuj.

- Chrząkasz całkiem jak inni, dziś Lady Kapitan też na mnie nachrząkała - Nawigator zwierzyła się Pierwszemu, pochylając się w jego stronę aby móc ściszyć głos. Po komplemencie wyglądała na jeszcze szczęśliwszą - Seneszal chrząka całkiem często, ale jemu ciągle coś nie pasuje - machnęła zbywająco ręką - Nie jesteś sztywny, nie chowasz się za etykietą - łypnęła do góry, gdzie głowa żołnierza a w szczególności oczy. Zamiast czerwonych wizjerów - To dobrze. Bardzo dobrze.

Szczery śmiech wyrwał się z ust Maurice’a.

- Czytać ludzi po chrząknięciu. Hah! Ja mam w zwyczaju czytać ludzi z odgłosu ich kroków. Tego jak stąpają, ile hałasu wydają… a co do etykiety… - odetchnął - Też jestem szlachetnie urodzony, a ponadto wychowałem się w stołecznym kopcu Scintilli. Całe życie byłem otoczony etykietą która mnie drażni, ale nauczyłem się jej. Teraz lubię jej używać jako obucha do tłuczenia po łbach wysoko urodzonych bufonów.

- I nikt ci nigdy nie wróżył? - Alecto nie wiedziała czy ma być bardziej zdumiona czy niedowierzająca. Wybrała trzecią opcję. Rzeczywiście jak na Coraxa Pierwszy sprawiał swojskie wrażenie. Żadnego “ą” i “ę”, albo tego wszystkiego co tylko utrudniało życie, lecz niestety było wymagane… czasem.
- Chodź, chodź! Nie daj się prosić piękny panie - złapała rozmówcę za rękę, ciągnąc pod szklaną taflę szyby za jaką znajdował się kosmos - Tłuczenie po łbach wysoko urodzonych bufonów… chciałabym to zobaczyć - parsknęła.

Bez oporu Pierwszy dał się pociągnąć na środek sali.
- Nie wygląda to niestety tak efektownie jak strzelenie kogoś batogiem po twarzy. Ale obserwowanie jak się oponent czerwieni na gębie też jest przyjemne.

- Na pewno jest przy tym mniej bałaganu. Krew ciężko zmyć - Nawigator kiwała głową, chichocząc pod nosem aż nagle się zatrzymała. Odłożyła słoik na ziemię, a stworzenie w nim zamajtało odnóżami wyrażając złość.
- Siadaj - poleciła, ciągnąc Pierwszego w dół. Sama przysiadła na piętach, kolana opierając o posadzkę. Szukała przy tym czegoś w kieszeniach albo raczej splotach chusty.
- Ewentualnie… możemy pograć w pokera. - ściszyła głos - Tylko nie mów nic Brodzie z Księgą.

- Broda z Księgą? - zapytał szczerze zdziwiony Maurice siadając na ziemi.
Obrzucił zamkniętego w słoiku pająka niezbyt przychylnym spojrzeniem.

Białowłosa głowa w trójgraniastym kapeluszu pokiwała energicznie
- Świętą Księgą. - kobieta doprecyzowała, wyplątując się z ciemnoczerwonej chusty. Wytrząsnęła z niej na kolana worek z czarnego aksamitu wielkości dłoni dorosłego człowieka.
- Albo mieczem. Albo tym i tym - mruknęła, na powrót owijając ramiona materiałem. Ścisnęła jedną ręką zawiniątko, drugą zaś sięgnęła ku zamykającym je troczkom - Dobrze Maurice. Maurice… ładne imię. Lepsze niż Abelard. Kto daje dziecku na imię Abelard? - prychnęła, biorąc uspokajający oddech.
- Dobrze Maurice… pomyśl o pytaniach które chciałbyś zadać odnośnie przyszłości. - popatrzyła na Pierwszego lekko szalonym wzrokiem - Ale tylko pomyśl! Nie mów na głos… a potem poproś Imperatora o oświetlenie twojej drogi - wyjaśniła, z błękitnej chusty jaką miała okręcony pas, wyjęła niewielką butelczynę i zdrowo z niej pociągnęła. Momentalnie się skrzywiła, sapnęła i kaszlnęła w pięść, a następnie podała żołnierzowi aby się poczęstował.

Maurice bez zastanowienia wziął buteleczkę, pociągnął i oddał. Zapaliło, ale gardło miał zaprawione. A i nie pomyślał nawet że może być to trucizna. Jeżeli nie mógł ufać ich Nawigatorce to komu mógłby?
By sformułować pytanie musiał się moment zastanowić. O co właściwie chciałby zapytać Imperatora?
W końcu pomyślał o bardzo prozaicznych rzeczach. O bezpieczeństwie swoim i Winter. O tym czy na Błysku Cieni nie kryją się ich wrogowie. Oraz o… Proficie.
Skinął głową.

W tym czasie Nawigator przeszła pełną przemianę z roztrzepanego obłąkańca w skupioną, poważną personę. Klęczała z zawiniątkiem w dłoniach, zamykając oczy i tylko usta poruszały się jej rytmicznie. Po minucie czy dwóch, do Pierwszego doszło, że kobieta się modli. Powoli wyciągnęła z woreczka talię lśniących kart o czarno-granatowych grzbietach.
- Panie który spoglądasz łaskawie na nas śmiertelnych ze swego Złotego Tronu, ześlij nam dar mądrości, abyśmy swymi niedoskonałymi umysłami zdołali pojąć wskazówki które zsyłasz swym wiernym sługom - powiedziała głośniej, odrzucając woreczek i kładąc karty między złożone do modlitwy dłonie - Błogosławię cię moja talio kart, abyś służyła mi tylko do dobrych celów i przyniosła pozytywne rezultaty. Ześlij nam szczęśliwy uśmiech i blask Tronu… chroń od złego… - dokończyła, tasując talię powoli aż do momentu, gdy zamarła z zaciśniętymi powiekami. Wtedy też jej dłonie po kolei zaczęły rozkładać karta po karcie na podłodze pomiędzy nią, a Pierwszym.

Umysł Alecto zespolił się z delikatną psycho-energią przepływającą przez nią do talii. Wyjmowała karty, wiedziona medytacyjnym instynktem. Trzy. Z ust de Coraxa nie padło ani jedno pytanie, ale karty i tak wiedziały. Trzy pytania. Trzy karty. Przez jej dłoń przepływał ledwie wyczuwalny prąd - jakby włożyła rękę do płytkiego, letniego strumienia.

Trzy karty. Nie byle papier, karton czy plastik, a specjalny psychoaktywny ciekły kryształ w ultracienkiej obudowie. Zamglony, ciemny, mętny obraz zaczął się rozwiewać, po kolei ukazując odpowiedzi na pytania jakie zrodziły lęki Maurice’a de Coraxa.

- Jesteśmy więźniami swojego losu, choć czasem Imperator daje nam szansę, aby walczyć o swoje. Jego łaska jest wieczna, a blask niechaj zawsze oświetla drogę jego wiernych sług. Owady zatopione w bursztynie na które padło święte światło. Śmiertelne dusze podatne na pasję, namiętności, lęki i nienawiść. Czerń mieszka w każdym z nas, nie każdy jednak jest gotów aby stanąć z nią twarzą w twarz. Trzy ciernie orają twą duszę. Trzy cienie chłodzą kark gdy idziesz do przodu, starając się nie upaść. Czasem docieramy na rozdroże i tam już zostajemy, nie chcąc wybrać żadnej z dróg, świadomi, że błędna decyzja będzie oznaczać koniec... i że tyle jest rzeczy wartych uratowania. - Alecto z domu Xan’Tai zmrużyła oczy, głaszcząc pierwszą z kart, a potem powoli ją odwróciła. Ukazał się obraz przedstawiający niszczoną nuklearnymi wybuchami planetę. Kobieta westchnęła.
- Pierwszy cierń jest potężny. Jego moc sieje zniszczenie, nie daje kompromisów. Zabiera bez pytania i nie daje szansy na odwołanie. Zostawia pożogę, śmierć i pustkę. Ciągnące się w nieskończoność pola popiołu. Chłód w miejscu, gdzie niegdyś panowało niepodzielnie ciepło życia… lecz każdy koniec jest zarazem początkiem. Nic nie jest stałe, za wyjątkiem samego prawa zmiany. Równania nie lubią pustki, na popielnej ziemi wyrośnie nowa trawa, nowe życie… lecz nic na siłę, rozpaczliwa miotanina nie pomoże. Należy przyjąć z pokorą i cierpliwością nadchodzące zmiany, a któregoś dnia tam gdzie szary popiół dojrzysz zielone pola cudownego ogrodu. Nawet teraz, w ciemności, gdy wszyscy jesteśmy tak przerażeni… to jeszcze nie koniec, Maurcie. Uwierz w to, dobrze? - uśmiechnęła się delikatnie, podnosząc wzrok znad karty na oczy Pierwszego jakby chciała wlać w niego otuchę na swój pokrętny sposób - Uwierz, że to jeszcze nie koniec.

Zrobiła krótką przerwę aby zawiesić dłoń nad kolejną kartą i wziąć głęboki oddech.
- Drugi cierń, drugie pytanie… druga niewiadoma - wyszeptała, odwracając kartę licem do góry i skrzywiła się, sapiąc przez nos. Obraz przedstawiał kosmiczny wir, równie piękny co niebezpieczny.
- Człowiek bez twarzy zszedł wtedy między nas. Budząc nadzieje w tych, którym było źle. Krew z jego ust spijaliśmy, ogłuchli od braw… - wzdrygnęła się, wodząc nieobecnym wzrokiem po karcie - Prawda jest zazdrosną, porywczą kochanką, która nigdy nie śpi… gdy raz się sprzeda, zawsze już będzie można ją kupić. Kwestia ceny… nie honoru, nie miłości. Czysty zysk, zimna kalkulacja. Mądrość i wyrachowanie, skrywane za pięknym uśmiechem i mądrymi słowami - wyszeptała, wlepiając wzrok w kartę - Jest blisko, bystra, szczera… trzymasz ją blisko, dajesz podejść i się pochłonąć. To coś nie ma kształtu ani imienia, ale ktokolwiek tędy przechodzi, ten czuje, że się wyłania i idzie za plecami krok w krok, niczym rwący potok. Strzeż się, aby wir cię nie pochłonął. Zachowaj rozsądek i patrz nie sercem, a głową. - Trójoka przestrzegła mężczyznę, sięgając po ostatnią kartę.

Tutaj też minęła chwila, zanim jej nie dotknęła i nie odwróciła, ukazując kolosalną maszynę. Jej widok przywołał na bladej twarzy cień uśmiechu.
- Trzeci lęk, trzeci cierń… zachowaj rozsądek i samokontrolę, a szybko zniknie… rozwieje we mgle jakby nigdy nie istniał. Kieruj się wytrwałością, bądź zdeterminowany, lecz nie okrutny. Wymierzaj sprawiedliwość wedle przewin. Najpotężniejszą siłą we wszechświecie jest siła woli. Użyj jej aby skoncentrować swoją siłę i pamiętaj: tłum to moc, lecz jednostka to potęga - wyprostowała plecy, kładąc dłonie na kolanach - Bądź jak skała o którą rozbijają się fale sztormy. Niewzruszona, cierpliwa. Zdeterminowana aby piąć się w górę, do celu. Twoja wewnętrzna siła sama zwycięży niesprawiedliwość… i cokolwiek by się nie działo nie poddawaj się. Przetrwasz, zwyciężysz… zyskasz to, o czym marzysz. Co ci przeznaczone - zgarnęła karty, z pietyzmem chowając je do jedwabnego woreczka.
- Nie lubię początków i końców. - powiedziała nagle martwym głosem, mechanicznie splatając troczki worka. Wzrok miała zamglony, wpatrzony gdzieś za szybę, gdzie odległe gwiazdy - Wolałabym wiecznie dryfować gdzieś pośrodku. Najgorsze w tym konkretnym końcu i początku jest to, że po raz pierwszy w życiu nie mam pojęcia dokąd zmierzam. - ledwo to powiedziała coś w jej twarzy drgnęło. Zerknęła szybko na de Coraxa i roześmiała się sztucznie.
- Na pierwszy raz wystarczy, mój piękny panie. Niechaj Bóg-Imperator trzyma nas wszystkich w wytrwałości i prowadzi na drodze do zbawienia.

- I niech nas chroni. - Maurice złożył dłonie w aquilę i skłonił głowę.

Posiedzieli chwilę w milczeniu, chłonąc powagę chwili... a potem Nawigator zachichotała jak opętana i zerwała się na równe nogi, gnając przed siebie wciąż rechocząc. Pod pacha niosła słoik z pająkiem, a drugą ręką trzymała trójgraniasty kapelusz wciąż tkwiący na jej głowie.

Drugi RT w układzie, drugi statek szlacheckiego rodu równie unieruchomiony burzą co Błysk - nic dziwnego, Świątynia oferowała bezpieczne schronienie każdemu kto go potrzebował... o wiele bardziej Nawigator zdziwiła decyzja Lady Kapitan. Czytając przesłaną wiadomość mrugała raz po raz i dopiero za czwartym razem chrząknęła znacząco. Zaraz nad jej ramieniem pojawiła się głowa służącego, który szybko przeleciał wzrokiem wiadomość.

- Napij się pani - w dłoni mutantki wylądował puchar doprawionego chemią wina.

- Przygotujemy szaty - głowa nad ramieniem Alecto szybko oceniła sytuację. Tak... powinna się ubrać jak na oficera przystało. Bo chyba też miała iść. Sama myśl o wycieczce na obcy statek przyprawiła trójoką o ból głowy, więc szybko wychyliła cały kielich, a zaraz czyjeś troskliwe ręce zrobiły dolewkę.

Może nastąpiła pomyłka? Nawigator popatrzyła tęsknie na słoik z pająkiem stojący na blacie stołu tuż obok sztalugi...
- Marcus - mruknęła do głowy która zdążyła się cofnąć znad jej ramienia.

- Tak pani? - sługa zatrzymał się, dając już sobie spokój z przypominaniem, że nazywa się Brutus, nie Marcus.

- W razie czego idziesz ze mną, przygotuj się - Alecto z domu Xan'Tai przechyliła puchar i nadstawiła go po dolewkę - Do tego czasu nie ma mnie dla nikogo... chyba że dla Lady Kapitan- westchnęła, pochylając głowę z pokorą pogodzonego z losem skazańca, lecz szybko się roześmiała. Z nowym kapeluszem wszystko wydawało się proste. Może była szansa że to pomyłka, nie chodzi akurat o Nawigator. Zresztą... nie mogło pójść aż tak źle, prawda?
Prawda?

10 Ianuarius, świątynia Boga-Imperatora na Błysku

Niewidoczni chórzyści śpiewali przez całą okrętową dobę wymieniając się co dwanaście godzin, siedem dni w tygodniu. Bellita wiedziała, że było ich trzystu trzydziestu ośmiu i że najmłodszy miał zaledwie pięć lat, a najstarszy sto dwadzieścia osiem. Kiedy jeden z nich umierał, zastępował go kolejny, najczęściej związany krwią ze zmarłym i traktujący swoją pracę jako prawdziwie uświęcony obowiązek i zaszczyt, dziedziczony z ojca na syna i z matki na córkę.

Wyśpiewywane anielskimi głosami psalmy niosły się pod wysoko sklepioną nawę świątyni, tonącą w wiecznym półmroku. Obwieszone kadzidłami serwoczaszki unosiły się w powietrzu pomiędzy masywnymi filarami świątyni wypełniając jej wnętrze oddziaływującym na zmysły aromatem spalanych proszków. Obrazy przedstawiające świętych i błogosławionych Imperium przykuwały oczy bogactwem szczegółów, ale największą uwagę skupiał na sobie ołtarz. Usytuowana w jego środku pozłacana figura Boga-Imperatora spoglądała z wysokości piedestału na rzędy ław i klęczników, flankowana z obu stron nieco mniejszymi posągami przedstawiającymi świętych Drususa i Angevina. Ów majestatyczny widok niezmiennie wywierał porażające wrażenie na wiernych i przyprawiał wielu z nich o szczere łzy zachwytu.

Bellita nie dostrzegała tak wielu prozaicznych detali swego otoczenia jak zwyczajni śmiertelnicy, ale potrafiła w zamian sycić się kojącą aurą promieniującą od ołtarza. Lubiła przychodzić w to miejsce w czasie pomiędzy nabożeństwami, kiedy wnętrze świątyni przemierzały niewielkie grupki rozmodlonych załogantów, a tłok nie doskwierał astropatce tak bardzo jak podczas mszy. W trakcie tych bardziej prywatnych wizyt przed ołtarzem Bellita mogła oddać się nie tylko modlitwie, ale i uspokajającej zmysły medytacji. Czuła w tym miejscu obecność Boga i świadomość ta przynosiła jej spokój, zwłaszcza przed niosącą zrozumiały niepokój podróżą w Osnowie.

Bellita odczuwała skrywany strach za każdym razem, kiedy jej okręt zagłębiał się w Morze Dusz. Wszyscy zwyczajni ludzie podróżujący poprzez Immaterium odczuwali w trakcie lotu mniejszy lub większy dyskomfort, uzależniony od ich predyspozycji psychicznych oraz głębokości wiary, czasami ograniczający się do lekkiej migreny lub napadów irracjonalnego niepokoju, czasami objawiany koszmarnymi snami bądź atakami ślepej agresji. Ludzie obdarzeni darem psioniki doświadczali efektów ubocznych transferu niewspółmiernie mocniej, ponieważ lot poprzez Osnowę rzucał ich w samo jądro mocy stanowiącej fundamenty ich talentu. A także stawiał eteryczną twarzą w twarz z tym, co egzystowało po przeciwnej stronie Zasłony. Zwykli przesądni załoganci zdawali sobie sprawę z tego, że w Osnowie czają się drapieżcy, ale tylko ludzie pokroju Bellity czy Alecto w pełni zdawali sobie sprawę z ich przyprawiającej o obłęd prawdziwej natury.

Chór dokończył łagodne zwrotki hymnu wychwalającego miłosierdzie Pana Złotego Tronu, przeszedł płynnie do kolejnego utworu. Zasłuchana w harmonijne dźwięki Bellita drgnęła, kiedy nad jej głową przeleciała świecąca czerwonymi diodami sensorów serwoczaszka. Noszony na lewym nadgarstku mechaniczny chronometr szczęknął cicho wieszcząc wybicie pełnej godziny i kobieta pozwoliła sobie na melancholijne westchnięcie. Siedziała na piętrze świątyni, w loży przeznaczonej dla wysokich rangą dygnitarzy oddających się modłom daleko od gniotącego się na posadzce pospólstwa. Całkowicie opustoszała o tym czasie loża zapewniała Bellicie namiastkę poczucia prywatności, chociaż nie mogła w tym względzie rywalizować z intymnością pomieszczeń pokładowego Chóru. Było tu… odrobinę ciszej niż w części dolnej, gdzie architekt zadbał o to by lud słyszał dokładnie słowa ich Pana. Nie była to jej kajuta, w której panował spokój, ale… potrzebowała tej chwili w obliczu Imperatora… choćby jej namiastki. Zadrżała słysząc kolejny wysoki ton.

Astropatka wyjęła z kieszeni swych obszernych szat drewniane pudełko z rzeźbionym wieczkiem, otworzyła je wprawnymi ruchami, wyciągnęła ze środka talię siedemdziesięciu ośmiu kart wykonanych z cieniutkiego psychoaktywnego materiału, który delikatnie mrowił opuszki jej palców. Imperialny Tarot, instrument woli Boga i źródło natchnienia dla biegłych w sztuce wieszczenia z kart teomantów.

Przetasowała talię ruchami zdradzającymi wieloletnią praktykę, a potem położyła ją rewersami ku górze. Ujmując pierwszą z wierzchu kartę zawahała się na ułamek chwili, po czym położyła ją na pulpicie modlitewnej ławy. Na nieprzezroczystej mlecznej powierzchni karty zmaterializował się powoli kształt, który przyjął postać stojącego na mównicy oratora w uniformie gwiezdnej floty.

Mówca w oficerskim mundurze. Osnowa znów zaczęła układać się w dobrze jej znany kształt, wywołując na jej twarzy rzadko spotykany uśmiech. Postać mężczyzny spoglądała na psioniczkę, jakby go odwzajemniała. Obietnica podróży w nowe nieznane miejsce, pełna tajemnic i nieznanych dotąd doświadczeń. Druga karta spoczęła na pulpicie ponad pierwszą, przybierając znajomy kształt Widzącego. Postać adepta pochylała się nad podobną do tej talią. Ku radości Bellity nie objawiła się obrócona do góry nogami, co wlało w serce kobiety jakże pożądaną otuchę. Pomyślna podróż, z dala od niebezpieczeństw Osnowy, pod opieką miłosiernego Boga. Wytchnienie od drapieżców przemierzających Morze Dusz, bezpieczna przystań po przeciwnej stronie.

Po trzecią kartę sięgnęła szybciej, już bez wahania. Tytan. Ogromna wojenna machina zdawała się przeszywać ją bezimiennym spojrzeniem płynącym zza opancerzonych wizjerów człekokształtnej głowy. Wielka siła… konsekwencja… cierpliwość. Bellita zmarszczyła czoło próbując przypomnieć sobie wszystkie znaczenia tej karty, po czym sięgnęła po czwartą, ostatnią w cyklu wieszczenia. Przez chwilę trzymała ją w dłoni zwróconą awersem ku posadzce loży, potem powolnym gestem odwróciła i położyła ponad Tytanem.

Immaterium… na szczęście odwrócone, acz nadal niepokojące. Lubiła tą kartę. Oznaczała nieprzewidywalność kosmosu, jego… cudowną chaotyczność, w której Imperator wytyczał swe szlaki. Oznaczała błędy… niespodziewane. Jednak odwrócona. Mogła oznaczać odpowiednie decyzje acz podjęte nieświadomie. Powoli gładziła kartę Tytana i towarzyszące jej Immaterium.

Astropatka pogładziła opuszkami palców powierzchnie trzeciej i czwartej karty próbując zgłębić szóstym zmysłem ich tajemniczą symbiozę, a potem mimowolnie drgnęła wyczuwając za sobą czyjąś obecność.

- Przepraszam za najście – powiedział uprzejmym tonem Christo Barca, stojący w progu świątynnej loży – Jeśli jej magnificencja nie ma nic przeciwko, byłbym niezmiernie wdzięczny za poświęcenie mi chwili uwagi.

Bellita odwróciła w kierunku seneszala głowę, ujrzała w swym umyśle jego widmową sylwetkę, obrysowaną konturami silnej aury, promieniującą życiową energią.

Białe pozostałości po tym co dawniej było oczami astropatki nieśpiesznie przesunęły się po sylwetce mężczyzny, nie mogła nie dostrzec jego czarnego płaszcza ani kaptura, który w wyrazie szacunku zsunął z głowy siadając na ławie tuż obok mentatki.

- Nie śmiałabym odmówić naszemu seneszalowi - odpowiedziała szeptem, po czym opuściła wzrok na talię, wiedząc iż większość osób nie lubiła być przez nią obserwowana.

- Sprowadza mnie specyficzna prośba, magnificencjo - wyznał seneszal - Po pomyślnym przylocie do jakiegokolwiek punktu przejściowego chciałbym prosić o wysłanie pilnej astropatycznej wiadomości o wysokim stopniu poufności.

Bellita nic nie odrzekła, ale spojrzała na Christo swymi niewidomymi oczami.

- To przekaz na ręce konsuliusza Domu Modarów, list kondolencyjny połączony z informacją o zwłokach, które chcemy przekazać w ich posiadanie. Pozwoliłem sobie skomponować wstępną treść...

Seneszal wyciągnął z kieszeni płaszcza niewielki elektronotes i zaczął czytać przyciszonym głosem treść swej żałobnej wiadomości.