22 Maius 816.M41, sala rozmów za mostkiem Błysku

Tytus spojrzał po zebranych i oparł się plecami o ścianę.
- To ciężka strata. - stwierdził zamyślony - I będzie jeszcze cięższa jak wyjdzie na jaw. Zwłaszcza, że naszą linią było utrzymywanie, że jego nieobecność jest tymczasowa. Nie mamy już luksusu, by angażować się emocjonalnie. Czy wiemy jaki jest obecny stan morale? Jak stoi sytuacja z pielgrzymami?

- Pasażerowie z Venerisa pozostają bardzo lojalni i zdyscyplinowani. Uzgodniliśmy z Hyperiosem, że wcieli w szeregi gwardii kapłańskiej następną setkę wojowników. Nie potrafi się opędzić od ochotników. Pozostawcie kwestię pielgrzymów mnie, mam nad nimi kontrolę.

Amelia zwróciła się do seneszala.
- Śmierć wielebnego Ahaliona na pewno poruszy pielgrzymów. Jest pan pewny, że potrafi ich uspokoić? Co więcej, straciliśmy powód odosobnienia Lady Winter. Jak teraz będziemy tłumaczyć jej nieobecność? - Objęła się ramionami i również oparła się o ścianę. Nadal była blada. - Jak do tego doszło?

- Wedle medyceuszy jego organizm przestał funkcjonować. Niewydolność. Doszło do zapaści fizjologicznej. Być może wpływ na to miały okoliczności podróży w pobliżu Kotła. Nie zapominajcie, że umysł Ahalliona został uszkodzony w Port Wander wskutek ataku renegackiego psionika. Nie można wykluczyć, że miał osłabioną jaźń i nie wytrzymał obciążenia tranzytu.

Ramirez potoczył spojrzeniem po zebranych. Nagle ruszył do wyjścia z mostku do nikogo nie mówiąc ani słowa.

Seneszal zdumiał się na ów widok niepomiernie, bo chociaż zakładał wiele wariantów prowadzonej rozmowy, żaden z nich nie zakładał podobnego zachowania prezbitera.

- Techminencjo... - zaprotestował, kiedy techkapłan bezceremonialnie go wyminął i przekroczył próg śluzy - Jak mamy to rozumieć?

- Powinienem być teraz w skrzydle medycznym. Ustalcie szczegóły beze mnie - eksplorator odpowiedział nie odwracając się.

Pierwsza stłumiła odruch popędzenia za techkapłanem. Nie powinna się w to mieszać i dać mu przestrzeń. Stracił przyjaciela.
- Panie Christo… - Zwróciła się do Barcy. - Niech pan go zrozumie. - W jej głosie było słychać prośbę, ale też smutek. - Ustalmy sprawy bez pana Ramireza, tak jak prosił, albo przełóżmy tą rozmowę, jeżeli bardzo zależy panu na obecności jego techminencji.

Seneszal skinął głową w odpowiedzi, spojrzał na Amelię z wyrazem zrozumienia, potem odprowadził techkapłana wzrokiem w drodze do kolejnej śluzy.

- Zdaję sobie sprawę z ogromu wzburzenia czcigodnego prezbitera - powiedział półgłosem wiedząc, że drzwi na mostek pozostawały otwarte, a w ich pobliżu mogły znajdować się jakieś ciekawskie uszy.

- Chciałem mu tylko przypomnieć, że ciała świątobliwego arcykapłana nie ma już w skrzydle medycznym. Zostało złożone z całymi przynależnymi temu godnościami w mojej prywatnej chłodni. Nie sądzę, aby…

- Przekażę mu. - Bel odezwała się cicho po czym ruszyła za Ramirezem, zamykając za nimi drzwi.

Idąca w ślad za prezbiterem Bellita sięgnęła ręką do uchwytu śluzy, ale jej nie zamknęła wbrew poleceniu Amelii, bo u jej boku wyrósł znienacka Mistrz Eterium, Theodore Styrre.

Dowódca sekcji łączności miał pobladłą twarz, a w ręku jakiś wydruk. Spoglądając poprzez zasunięte do połowy drzwi skrzyżował spojrzenie z Nadsternikiem.

- Panie Garlik, wykazaliśmy urywane transmisje radiowe, co najmniej z kilkunastu źródeł - powiedział oficer nie czekając na zgodę do zabrania głosu - Różne nadajniki, różne głosy. To fale radiowe nadbiegające od strony Grace.

- Co zawierają te transmisje? - spytał natychmiast seneszal.

- Błaganie o ratunek - odparł spiętym tonem Styrre.

Tytus uśmiechnął się blado i ruszył w stronę drzwi.
- No chyba o sprawach towarzyskich porozmawiamy później. Najpierw ugaśmy najbliższy pożar. Mistrzu Eterium, czy mamy pełen obraz systemu?

Amelia złapała Garlika za ramię.
- Musimy być ostrożni. Grace była odcięta przez bardzo długi czas. Nie wiemy co tam jest. To może być pułapka. - Puściła Nadsternika i ruszyła na mostek.

22 Maius 816.M41, mostek Błysku

Amelia skinęła tylko głową seneszalowi na pożegnanie, albo może na potwierdzenie jego słów. Następnie zwróciła się do Garlika.
- Powinniśmy wracać na mostek. Nie podważam autentyczności tych nagrań. Jedynie rozważam opcję, że ktoś może je wykorzystywać, żeby wabić statki. Niewątpliwie, kiedy odcięto zapasy kolonii, jej mieszkańcy byli w rozpaczliwej sytuacji. Możliwe, że nie przetrwali, ale możliwe jest też, że znaleźli sposób. Udając potrzebujących i łupiąc tych, którzy chcieli im pomóc. Chorda mówiła, że to miejsce przygotowała dla bogaczy. Najwięksi zwyrodnialcy jakich poznałam wywodzili się właśnie ze szlachty. Tak czy inaczej czujność i ostrożność to najlepsza strategia dla nas w tej chwili. Zwłaszcza, że w każdej chwili możemy też natknąć się na naszego rywala.

Tytus patrzył przez chwilę na drzwi w których zniknął seneszal. Jego wzrok zdradzał zniecierpliwienie nieczęsto obecne na jego twarzy.
- By pomyśleć, że ze wszystkich osób akurat mnie to będzie działać na nerwy… - odwrócił się w stronę Pierwszej - Tak, na mostku ktoś musi się znajdować, przynajmniej przez parę godzin, do ukończenia diagnostyki. Wiesz już co powiesz załodze?

Pani komandor spojrzała w stronę drzwi, potem na Tytusa i jeszcze raz na drzwi.
- Ja zostanę na mostku, tak długo jak będzie trzeba. - Podeszła do drzwi i upewniła się czy są dobrze zamknięte, następnie wróciła do Nadsternika i cicho, niemalże szeptem kontynuowała. - Mam pewien problem z przemową. Bez problemu można wyjaśnić załodze cel naszej misji. Natomiast pozostaje problem nieobecności Lady Winter. W tej sytuacji to ona powinna przemawiać. Zwłaszcza, że Ahalion nie żyje i nie możemy już usprawiedliwiać jej nieobecności modlitwami za jego zdrowie.

- Trzeba siedzieć tam dokładnie do zakończenia diagnostyki i spłynięcia wszystkich raportów. - Nadsternik skrzywił się i odsunął o krok - Czy mogę mówić swobodnie?

Pierwsza skinęła głową.
- Powiedziałam, że zostanę jak długo będzie trzeba. - Po chwili dodała łagodniej. - Możesz. Nawet tak wolę.

Garlik skrzywił się jeszcze bardziej. W jego głosie można było, pierwszy raz, wyczuć wahanie.
- To co chce powiedzieć, będzie dosyć… ciężkie.

- Cięższe, niż nasza obecna sytuacja? - W głosie Amelii słychać był sarkastyczne nuty. - Wal śmiało, widzę, że wytoczysz jakieś cięższe działa, ale spokojnie, nie jestem delikatnym kwiatuszkiem. - Po chwili dodała z wahaniem. - Już nie.

- Dobrze. - skwitował Tytus i wziął głęboki oddech - Obecnie lady Winter jest nieobecna w życiu załogi od długiego czasu, bardzo długiego. Oczywiście, wiedzą o jej istnieniu, jest ich kapitanem i powiernikiem glejtu, ale… jest już na drodze by stać się twarzą z portretu. To oczywiście nic pozytywnego, wręcz przeciwnie.

Tytus przeszedł parę kroków po pomieszczeniu.
- Szczerze mówiąc, w mojej skromnej opinii… załoga potrzebuje bohatera. Kogoś kto ich poprowadzi do zwycięstwa. Kogoś kto będzie filarem na którym oprą swoje postrzeganie rzeczywistości. Zdobywcę, triumfatora, nawet jeśli tylko postrzeganego tak przez załogę. Musi być, zstąpioną na pokład, postacią z opowieści. Aż nie wierzę, że to mówię ponieważ spędziłem większość życia nienawidząc takich osób, które w ten sposób manipulowały podwładnymi. Uważam, że to nieuniknione zwłaszcza po dzisiaj… - Pilot nie dokończył zdania patrząc z obawą na Amelię.

Twarz pani oficer się zachmurzyła. Spojrzała smutno na pilota.
- Załoga potrzebuje przywódcy, kapitana, kogoś kto ich poprowadzi. Ale nie zbudujesz zaufania i wierności na kłamstwie. Nie mam prawa oczekiwać od nich poświęcenia, ryzykowania swojego życia, oszukując ich. Z tym mam ogromny problem. Nie jestem jak Barca, nie potrafię naginać faktów. Nawet rozmawiając z Aspyce, starałam się być szczera. Rozmawiać z nią jako córka Gunara, nie jako Winter. Ale i tak to było najtrudniejsze zadanie jakie w życiu przyszło mi wykonać. Cała ta intryga jest obrzydliwa. Ja… nie wiem czy potrafię to zrobić, Tytusie. - W jej oczach widać było bezradność.

Nadsternik uśmiechnął się i wzruszył ramionami.
- To nie rób tego. Nie oszukuj ich. Jak dla mnie nawet lepiej, jak wspominałem, gardziłem takimi osobami we flocie i przez nich z niej odszedłem. Za to Barca może być rozczarowany, jego umiejętności byłyby tu idealne.

Podszedł szybko do Pierwszej i spojrzał jej w oczy już z pełną powagą.
- Alternatywą, którą wybierasz jest jednak rzeczywiście byciem tą osobą. Jeśli nie chcesz ich oszukiwać, to tego nie rób, ale kapitana trzeba im dostarczyć. Jest zapotrzebowanie na przywódcę, więc bądź nim. Taka jest cena za czyste sumienie. Dasz radę? - pilot badawczo przyglądał się pierwszej oficer.

Nie uciekła wzrokiem przed spojrzeniem Nadsternika.
- Jestem pierwszym oficerem i jestem odpowiedzialna za załogę i statek. Zamierzam wypełnić ten obowiązek najlepiej jak potrafię.

Tytus, odszedł parę kroków, odwrócił się i spojrzał chytrze.
- Jest inne wyjście. Można zawrócić okręt do portu Wander, sprzedać z niego ile się da i nim ktokolwiek zauważy ulotnić się w przestrzeni. Problemy Coraxów nie muszą być twoimi. Nigdy i tak nie wiązałaś z tym dziedzictwem żadnych ambicji. Z twoim nazwiskiem możesz się dobrze zaczepić na którymś z wewnętrznych systemów, a za uzyskany majątek żyć dostatnio do końca swoich dni…. mógłbym ci pomóc w tym.

Kąciki ust Amelii drgnęły w półuśmiechu.
- Kusząca propozycja, zwłaszcza ta ostatnia część z ofertą pomocy w całym przedsięwzięciu, ale obawiam się, że niemożliwa do wykonania. Obiecałam sobie, że nie będę już uciekać i stawię czoło rzeczywistości. Poza tym… - Uśmiechnęła się ironicznie. - Porzucić ten cały bajzel dla luksusów, co to za wybór?

- Dobrze więc. - odpowiedział mężczyzna z rozczarowaniem w głosie - Masz przynajmniej serce do tej roboty. Tyle wystarczy na początek. Reszta to kwestia praktyki. I dobrych podkomendnych. Tobie trafił się akurat najlepszy. Przejrzyjmy w takim razie parametry misji. Mamy 3 wyższych oficerów latających po okręcie jak kot z pęcherzem, statek wystraszonej i opuszczonej załogi, która nie widziała swojego kapitana od paru miesięcy, zupełnie nieznany system, wypełniony błaganiem o pomoc oraz rywala, który albo już tu był, jest, bądź przybędzie w najmniej dogodnej dla nas chwili. Wisienką na torcie będzie śmierć misjonarza. Co w takim razie, Lady Corax, chcesz teraz osiągnąć? - Garlik uśmiechał się rozbawiony tym stanem.

Pierwsza spojrzała na niego z wyrzutem.
- Mógłbyś chociaż udawać, że cię to nie bawi. Poza tym nie jestem Lady Corax, przynajmniej nie oficjalnie, nieważne. - Potrząsnęła głową, odpędzając jakąś myśl.
- Najważniejsze to uspokoić załogę. Nie potrzebujemy ani ataku paniki, ani buntu w tej sytuacji. Trzeba dodać im animuszu i podnieść morale. Moje oddziały są gotowe na misję na Grace. Na odparcie potencjalnego ataku także, przynajmniej na tyle na ile mamy teraz możliwość. Dałabym Ramirezowi chwilę czasu. Ahalion był jego przyjacielem, poza tym wierzę, że Bel podniesie go na duchu i doprowadzi do porządku. Będzie nam potrzebny, tu na mostku. Bel również. Barce zostawię sprawy duchownych. Ma dobry kontakt z nimi, a także z pielgrzymami. Trzeba będzie odprawić odpowiednia ceremonię pogrzebową by godnie pożegnać Ahaliona. Przemówię do załogi. Upewnisz się, że przekaz będzie słychać na całym statku?

Garlik wyprostował się i zasalutował, tym razem bez śladu kpiącego uśmiechu, ani teatralnej przesady.
- Sygnał zostanie przekazany na wszystkie publiczne kanały, Pani komandor. Wystarczy wydać odpowiednie polecenie. Czy mam zająć się tym niezwłocznie? - zastanowił się przez chwilę i wrócił do mniej formalnego tonu - Sądzę, że miał inny powód. Nie wiem jaki co prawda. Kapłani maszyny, zwłaszcza tak wysocy rangą jak Techeminencja, nie operują konceptem “przyjaźni” tak jak nieochrzczeni w wierze Omnissiah. Uczucia, jako pochodna ludzkiego organizmu, są uważane za zbędne i wycinane metodycznie. Nawet ich krew jest bardziej maszyną niż organiczną substancją. - Tytus podniósł defensywnie dłonie - To nie tak, że ja to krytykuje, wręcz przeciwnie, zgadzam się, że maszyny, są wyższym stadium ewolucji niż człowiek. Dlatego jednak nie przypisywał bym im cech, które są dla nich zwyczajnie nieosiągalne. Z doświadczenia wiem, że to się może tylko boleśnie skończyć.

- Pan Ramirez nie jest maszyną i choć ciało ma mechanicznie wzmocnione i część z jego ciała jest mechaniczna, to umysł należy do człowieka. Nie nazwałabym więzi Ahaliona i techkapłana przyjaźnią w takim pojęciu, w jakim my ją nazywamy, ale bez wątpienia łączyła ich silna zależność. Sam przyznasz, że wzburzenie w jakim Ramirez opuścił to pomieszczenie nie było dla niego normalne. - Mówiąc to, podeszła do drzwi i zablokowała je od środka, by nikt z zewnątrz nie mógł wejść. - Odwróciła się do Nadsternika i podeszła do niego powoli, patrząc mu w oczy. - Zostawmy ten temat. - W jej oczach przez chwilę Tytus dostrzegł wahanie. - A skoro jesteśmy w temacie przyjaźni. Czy mogę cię prosić o przyjacielską przysługę?

Nadsternik przewrócił oczami.
- Samo serce, ale brak odruchów. Jeśli chcesz możesz mi rozkazać cokolwiek przecież. - widzą jednak, że żart nie został przyjęty, zmienił ton na poważniejszy - Jeśli jestem w stanie coś zrobić…

- W takim razie, zanim wyjdę na mostek stoczyć jedną z ważniejszych bitew mojego życia. Czy… - Znów się zawahała. - Możesz mnie przytulić, tak jak wtedy? - Spojrzała na niego niepewnie.

Tytus był zaskoczony, choć trwało to ułamek sekundy. Przycisnął Amelię do siebie w zdecydowanym uścisku. Ku swojemu zdziwieniu czuł zawstydzenie oraz satysfakcję. Bliskość nie była dla niego czymś nowym, jednak to, że mógł stanowić dla kogoś oparcie było czymś zupełnie nowym.

Amelia wtuliła się w niego mocno, ukrywając twarz w jego piersi. Przez chwilę trwała tak, nie wydając z siebie żadnego dźwięku. Chłonęła jego zapach i ciepło. Uspokajało ją to. Nikt nigdy wcześniej nie przytulał jej, by dodać jej otuchy. Komfort jaki czuła teraz i wtedy, kiedy Tytus przytulił ją pierwszy raz, zaskoczył ją. Przypomniało jej się wczesne dzieciństwo, Kiedy to Victor przychodził, kiedy krzyczała w nocy przez koszmary. Nigdy nie ośmielił się jej przytulić, ale głaskał ją wtedy po głowie i opowiadał śmieszne historyjki, żeby oderwać jej myśli. Matka zawsze była surowa i wymagająca, ale nawet ojciec, który okazywał jej więcej uczucia, wymagał od niej zawsze panowania nad emocjami i bycia twardą. Nawet Mauricio uważał, że musi być silna i samodzielna. To zawsze Amelia okazywała wsparcie, matce, Winter…

Odsunęła się powoli i niechętnie od pilota.
- Dziękuję. - Wyszeptała cicho.

- To nic takiego. - również szeptem odpowiedział jej Tytus, spoglądając na nią czule. Prędko jednak opamiętał się i uśmiechnął szeroko - Wiem, że dasz radę. Po pierwsze, nie jesteś sama, masz doskonałych oficerów. - nadsternik wskazał na siebie kciukiem dumnie unosząc brodę - Po drugie, zostałaś do tego stworzona, wiem coś o tym. Genów nie oszukasz. - Garlik uśmiechnął się szeroko i dodał rozbawionym głosem - Zresztą, od miesięcy nie mamy żadnego dowódcy. Pociesz się, że trudno będzie ci pogorszyć sprawę.

Pierwsza spojrzała na Garlika pewnie i uśmiechnęła się.
- Zrobię, to co musi zostać zrobione. - Po czym dodała łobuzersko. - Minąłeś się z powołaniem, powinieneś zostać mówcą motywacyjnym. - Odwróciła się i ruszyła w stronę drzwi, odblokowując je i otwierając. Tytus miał rację, nie była już sama. Wkroczyła na mostek z pewnością siebie i odwagą. Jeszcze raz zwróciła się do Nadsternika. - Panie Garlik, proszę przygotować transmisję na żywo, na wszystkich kanałach. Zamierzam powiedzieć kilka słów do załogi.

- Aye, Pani komandor. - zasalutował Garlik i prężnym krokiem ruszył zrealizować polecenie.

22 Maius 816.M41, apartamenty seneszala

Nusfera nie dawała wytchnienia. Podsuwała profile mijanych osób ze służby Barcy. Wbijała się ostrzeżeniami o niskiej temperaturze otoczenia i wysokiej wilgotności względnej. Ale dla Ramireza był to chleb powszedni. Żył z nusferą od lat. Gdyby nagle zniknęła czułby się niesfojo.

Odczyt medycznego mechadendrytu nie dawał wątpliwości. Mózg kapłana nie żył. Było za późno. Za późno na cokolwiek. Techprezbiter zacisnął zęby i pięści. Tyle zmarnowanych dni. Cały lot w osnowie. Mógł to zrobić wcześniej. Mógł ściągnąć jego świadomość. Zaaplikować ją do jakiegoś kogikatora. Mógł ją wtłoczyć w ciało jakiegoś serwitora. Mógł…

Nic nie mógł. Ahalion był ofiarą ataku psionicznego. Prawdopodobnie wziął na siebie główne uderzenie osłaniając lady Winter Corax. To psykerska moc odcięła jego umysł od ciała. Odcięła jego świadomość. Uwięziła. Ramirez próbując czegokolwiek ryzykował, że spaczenie rozpełzanie się w systemach okrętu. Mógł teraz stać i wyrzucać sobie, że coś można było zrobić, choć wszystkie obliczenia wskazywały, że nie można było nic zrobić. Zwłaszcza w osnowie. W sytuacji gdy produkcja serwitorów zatrzymuje się na etapie transferów umysłu. Sam ustalał procedury bezpieczeństwa. Aktywne uruchamianie kogikatorów opartych na ludzkich mózgach w czasie podróży w osnowie niosło ryzyko wprowadzenia na statek piekielnych bytów. Opętania wśród maszyn wcale nie były takie rzadkie. Świadczył o tym fakt, że między innymi w systemie Lathe co roku akademie opuszczały setki techzorcystów. Kapłanów, którzy potrafili zbudować tak silną barierę swej woli, że nawet wypaczony psalm cyfrowego kodu maszyny nie mógł jej złamać.

Stał bez ruchu myśląc o tym jakie błędy popełnił. Racjonalna część umysłu podpowiadała, że chodzi o przygotowanie się i do ochrony lady Corax. Ale Ramirez nie był maszyną. Choć usilnie dążył do tego. Jednak nadal tliła się w nim iskra człowieczeństwa. Oddychał ciężko.

- Dlaczego go tak ubrano? On nie nosił takich rzeczy.

Powiedział w końcu uciekając od poważnych tematów. Jakby przypomniał sobie, że nie jest sam.

Bel stała w wejściu do pomieszczenia obserwując techkapłana. Starała się wyobrazić sobie co też może kryć się w umyśle Ramireza, niby… mogłaby tam zajrzeć. Zobaczyć jego myśli. Zrozumieć i mu pomóc… o ile tej pomocy w ogóle potrzebował. Czuła, że na swój własny sposób jest silny, że urządzenia którymi się otacza, które umiejscawia w swym ciele dodają mu pewności siebie, utwierdzają w pewnej drodze, której się podjął.

- Najwyraźniej Christo uznał, że to odpowiedni strój dla zmarłego kapłana. Że w takim powinniśmy go pochować. - Odpowiedziała cicho. Tutaj w zamkniętym pomieszczeniu nie musiała podnosić głosu, a bardzo nie lubiła tego robić. - Myślę, że jeśli nie odpowiada ci ten strój można by go zmienić. Jednak ostatecznie… to tylko materia, która rozpadnie się w pył.

Ramirez pokiwał głową. Zrobił krok do przodu i opadł na kolana przed ciałem Ahaliona. W głowie kołatały wspomnienia. Gdy lady Winter pojawiła się na statku. Gdy trzeba było zacząć żyć w nowym świecie, bez Gunara. Techkapłan obawiał się, że Christo będzie chcieć sterować szlachcianką. Ahalion miał być przeciwwagą. Miał być tym, kto powstrzyma machinacje. Kto będzie bronić małej Corax, w czasie gdy Ramirez będzie bronić statku.

Po policzku Techkapłana popłynęła łza. Najpierw Gunar, teraz Ahalion. Winter w stanie śpiączki. W tym wszystkim była Amelia, która pojawiła się znikąd.

Ścisnął dłonią dłoń misjonarza. Czuł zimno ciała, które chłodnia jeszcze wzmogła.
- Oddałem twój miecz na przechowanie. Ona jest wojowniczką. Markusowi będzie u niej dobrze. Zasmakuje krwi. Ku chwale Imperatora.

Służyli na Błysku Cienia od lat. I nigdy nie rozmawiali o religii. Razem trenowali i prowadzili prawdziwe walki. Wspólnie palili heretyków, choć żaden z nich nie definiował nigdy czym jest herezja. Instynktownie wiedzieli, że poróżniło by ich to? A może nie poróżniłoby? Ramirez miał się już nigdy nie dowiedzieć. Śmierć Ahaliona i intronizacja Amelii bardzo mocno zachwiały wizją trójpodziału władzy między oficerami Gunara.

- Barca pochowa cię jak świętego - Ramirez zaśmiał się ciężko.
- Wcale się nie zdziwie, jak będziemy mieć w kaplicy twój pomnik.

W końcu techprezbiter powstał.
- Dokądkolwiek zmierzasz przyjacielu, spal ich. Sapl ich żywym ogniem. Wypal ich dusze, zatańcz na ich ciałach. Spraw by ziemia zniknęła w morzu krwi naszych wrogów. Pozwól im zaznać gniewu Imperatora.

Bel podeszła do mężczyzny i położyła mu dłoń na ramieniu, spoglądając na Ahaliona. Czy kapłan wiedział, że miał tu dobrego przyjaciela? Może… zapewne. Nie miała pewności i już nigdy się tego nie dowie. Dla niej był jedynie.. i aż, długą Imperatora. Tym który był najbliżej ich Pana.
- Dopilnuję by miał godny pochówek. - Bel odwróciła wzrok od zmarłego i spojrzała na Ramireza. - Teraz jednak.. chciałabym się upewnić czy wszystko w porządku z Lady WInter. Mimo wszystko… niepokoi mnie ta nagła śmierć.

Zabrała dłoń i jak to miała w zwyczaju splotła ją z drugą. Czuła niepokój… zachowaniem Christo, śmiercią Ahaliona, stanem statku. Ale był to jej niepokój i sama musiała sobie z nim poradzić.
- Czy zechciałbyś mi potowarzyszyć?

Ramirez przytaknął skinieniem głowy i opuścili kwatery Christo Barcy.

22 Maius 816.M41, mostek Błysku Cieni

- Na mój znak rozpocznie pan transmisję. - Odpowiedziała pilotowi.

De Vries wzięła głęboki oddech i podeszła spokojnie do kapitańskiego tronu. Następnie gestem ręki dała znak Nadsternikowi, aby rozpoczął.

Garlik wykonał polecenie Pierwszej i już po chwili na wszystkich pokładach było słychać głos pani Komandor, a niektórzy mogli nawet zobaczyć ją na ekranach. Stojącą wyprostowaną, na tle tronu kapitańskiego.

- Mówi pierwszy oficer, Amelia de Vries. - Jej głos był spokojny, pewny, rzeczowy, ale była w nim też nutka ciepła i serdeczności. - Pomyślnie udało nam się wyjść z osnowy. Wielkie brawa dla załogi mostka i pana Barthelema Visschera, naszego nawigatora, za przeprowadzenie nas bezpiecznie przez Immaterium. - Przez mostek przemknął pomruk aprobaty, na słowa pochwały ze strony Amelii. - Nasz cel, planeta Grace znajduje się od nas w odległości około sześciu dni i jedenastu godzin. Jesteśmy tutaj by odzyskać skarby ukryte na tej planecie. Skarby, które pozwolą rodowi Corax odzyskać chwałę i bogactwo, które nam się należą. - Na razie szło w miarę gładko. Przemawiając, pani oficer przyglądała się twarzom załogi mostka i badała ich reakcję na swoje słowa. Póki co otrzymywała sygnały aprobaty. Ale teraz musiała dojść do tej mniej przyjemnej części. Spojrzała dyskretnie na Tytusa, jego obecność i wiara w nią, dodawały jej odwagi.

- Na razie nie napotkaliśmy żadnych oznak obecności innych statków. Nie będę jednak ukrywać, że podczas wypełniania misji możemy natknąć się na rywalizujący z nami w tym zadaniu statek innego Rogue Tradera, a same rejony, w które się zapuściliśmy są niepewne i niebezpieczne. Ale nie obawiajcie się, tak jak i ja się nie obawiam. Czuwa nad nami Imperator, a ja wierzę w moją załogę i jestem z was dumna. Z taką załogą, nie straszne jest żadne wyzwanie, a wrogowie Rodu Corax, będą żałować, że stanęli na drodze Błyskowi Cieni.

- Starsi z was zapewne pamiętają, że urodziłam się i wychowałam na pokładzie Błysku. Stawiałam tu również swoje pierwsze kroki w karierze wojskowej. Pracowałam z wami i dzieliłam wszystkie trudy. Mimo, że wywodzę się ze szlachty, to darzę każdego z was szacunkiem i jestem dumna, że mogę nazywać się jedną z was. Jesteście dla mnie jak rodzina. Rodzina, o którą pragnę dbać i ją chronić. Dla dla mnie zaszczyt służyć u boku takiej załogi.

Zrobiła krótką pauzę. Powstrzymaj swoje emocje Amelio. Spokojnie. Znów spojrzała na Nadsternika i kontynuowała.
- Otrzymaliśmy sygnały z planety, z wołaniem o pomoc. To może być pułapka, piraci, xenos, rywale. Nasz cel może być ukryty lub chroniony. To są przeciwności, które odebrałyby pewność wielu. Jednak nie Błyskowi Cieni. Nie jego załodze. Tam gdzie inni oddają się zwątpieniu, tam my wznosimy pieśni, tam gdzie inni zawracają, tam my dajemy pełną naprzód. Choćby ciemność miała nas otoczyć, a okręty wroga zasłonić słońca, wiem, że wolę po tysiąckroć być tutaj, u waszego boku. Z wami zwyciężyć, to największy zaszczyt jakiego dostąpić może oficer. Chwała rodowi Corax.

Zamilkła na chwilę. Przez mostek ponownie przemknęły pomruki aprobaty, ale zdarzyło się też kilka nieśmiałych okrzyków. Amelia ośmielona dodała jeszcze kilka słów.
- Chciałabym byście wszyscy zajęli się swoimi obowiązkami. Odpowiedni odpoczynek to jeden z nich. Chcę by wszyscy byli w należytej formie. Rozkazy zostaną przesłane do waszych bezpośrednich przełożonych, w najbliższych dniach podróży. Ufam, że przygotujecie nasz Błysk na każdą ewentualność. Niech was Imperator strzeże.

22 Maius 816.M41, apartamenty seneszala

Bel otworzyła drzwi kapitańskich apartamentów i pewnym krokiem przeszła przez hol i bawialnię. Gdy okazja sprzyjała zerkała dyskretnie na idącego za nią Ramireza. Nie spodziewała się, że techkapłan był tak blisko z Ahalionem. Nie spodziewała się by Ramirez mógł być blisko z kimkolwiek. Powoli otworzyła drzwi do prowizorycznego ambulatorium, które do niedawna służyło jako olbrzymich rozmiarów garderoba Winter. Bel weszła do środka i pozdrowiła ruchem głowy czuwających przy lady medyceuszy.

Od razu podeszła do spoczywającego w kapsule ciała. Dla niej nic się nie zmieniło… Corax spała. Lecz jaka była szansa, że ten sen niebawem zamieni się w śmierć? Spojrzała pytająco na techkapłana.

Ramirez w pierwszej chwili zignorował kapsułę z lady kapitan. Każdego dnia otrzymywał szyfrowane raporty o zmianie jej stanu. Najpierw skupił się na kapsule zajmowanej dotąd przez ich pokładowego misjonarza. Mechadendryt techniczny wbił się w kapsułę, jakby chciał ją conajmniej zniszczyć, czy choćby zdewastować w ataku złości. Dopiero bliższe oględziny pokazały, że tak jak mechadendryt medyczny posiadał w swoim wyposażeniu strzykawki i skalepele, tak ten techniczny miał wyjście wtyczki diagnostycznej, która z wielką precyzją właśnie pozwalała na przesył danych.

Ramirez przez moment był w transie. Umysł ludzki przewyższa swymi możliwościami kogikatory. Jednak nie każdy jest przystosowany do analizy danych. Tetabajty zerojedynkowych impulsów bombardowały umysł Ramireza na tyle szybko, że przez moment jego ciało nie było zdolne do podtrzymywania podstawowych funkcji. Tak trywialnych jak choćby oddychanie.

Dlatego znakiem jego wyjścia z transu był głęboki nagły wdech. Jak u tonącego, który do właśnie wystawił głowę nad powierzchnię.

- Nie można było tego uniknąć. Nie z tymi zasobami.

Mechadendryt powoli wysunął się z gniazda. Bez tej agresji z jaką się wbił. Wydawał się raczej wiotczejący. Zrezygnowany.

- Musimy się skupić na córce Gunara. - Techkapłan zawahał się. - To znaczy, na tej córce Gunara.

- W jakim jest stanie? - Bel bez emocji spoglądała na miejsce gdzie jeszcze niedawno tkwiło mechaniczne ramię Ramireza by ponownie spojrzeć na leżącą w kapsule kobietę. NIgdy… nie miała z nią za bardzo do czynienia. Rozkazy otrzymywała od sług Winter, sama wręczała im też swoje raporty. Dla niej Corax była tylko źródłem poleceń. Jak zupełnie inaczej niż Amelia. - Czy jest ryzyko, że nie przetrwa kolejnego skoku w Osnowę?

- Tak. Jest takie ryzyko. Wynosi ono między 17 a 39% Próg błędu musiałbym omówić z naszym Nawigatorem. Odczyty w kapsule Ahaliona wskazywały podniesioną aktywność w czasie wyładowań Osnowy.

Ramirez spojrzał na Belitę. W stronę jej pozbawionych źrenic oczu.
- Dla ciebie ból głowy. Dla mnie halucynacje. Dla nich walka o życie.

- Och… dla mnie to także wielkie ryzyko. Podczas ostatniego skoku straciłam jednego ze swych astropatów, ale mogłam to być i ja. - Bel uśmiechnęła się do Ramireza. - Jako astropaci jesteśmy bardzo podatni na działanie osnowy, tak jak zwykły człowiek po ataku. Jak ona. - Wskazała na ciało lady Winter.

Oczy techkapłana zwęziły się na moment.
- Jest pewien rytuał… myślę, że mógłby pomóc Winter. Muszę go przedyskutować z resztą koterii. Możemy uratować jej życie, ale zmiany będą nieodwracalne.

- Na pewno warto go rozważyć. - Bl przytaknęła. - Pamiętasz spotkanie u Aspyce? Wspominała także o jakichś kapsułach. Może w jednej z nich Lady Winter byłaby bezpieczniejsza?

- Tak. Temat kapsuł już omawiałem z Amelią. Kapsuł będziemy potrzebować i tak. Będzie potrzebna do utrzymania tego słabego ciała jeszcze jakiś czas.

- Rozumiem. - Bel przytaknęła ruchem głowy. - Powinniśmy iść… chyba że chciałbyś tu jeszcze pozostać. Ja… muszę sprawdzić kilka rzeczy. - Dłoń astropatki zacisnęła się na materiale jest kostiumu. Obawiała się pracy, która ją czekała. Nie pozwoliła jednak by emocje wypłynęły na jej twarz.

- Co z jej umysłem? - zapytał Ramirez nagle - Przepływ iskry jest słaby, lecz stabilny. Czy ona śni? Możesz jej dotknąć? Próbowałaś nawiązać więź, jak wtedy u Aspyce? Moglibyśmy dowiedzieć się co sądzi o swojej siostrze.

- Nie wiem na ile psioniczny atak pozostawił w niej ślad. - Bel skupiła wzrok ponownie na Lady Corax. - Ale jedyne co mogę zrobić to spróbować. Szczególnie teraz gdy już wyszliśmy z osnowy...
Potrzebuję się jednak przygotować. - Bel obejrzała się na Ramireza. - Będzie mi wielką pomocą jeśli zgodzisz mi się wtedy towarzyszyć