- Witamy na pokładzie pociągu Wpierdolino relacji Essex - Interior.

Przez intensywną ulewę pory deszczowej Amerigo przedarły się wzmocnione fale radiowe i dotarły do odbiorników lancy Workmenów których wysłano do eksploracji dżungli.
Kiedy najtęższy mech w lancy, Lumberjack, odwrócił się w kierunku z którego przyszli, gdzie wykarczowali sobie przejście, przez ściany deszczu zauważył potężną humanoidalną sylwetkę ledwie mieszczącą się miedzy drzewami. Ta wniosła ręce i uderzyła pięścią w otwartą dłoń.

- Proszę przygotować bilety do kontroli.

Grupie najemników w przerobionych industrial mechach daleko było do śmiechu czy wybuchu zażenowania na ten suchar. Charakterystyczny kokpit stylizowany na czaszkę zwiastował że Konduktor nie będzie pobłażliwy dla gapowiczów.

***

http://www.youtube.com/watch?v=vUQIGeOp1bg

Lecąc nad amerigańską dżunglą można było zawsze liczyć na podkład muzyczny przygotowany przez Manula. Julian Jackson w rytmach rock’n’rolla czytał notki zostawiane przez podwładnych.

Czy raczej kamratów.

Jakoś tak wyszło że stał się przywódcą Minutemanów. True Minutemanów? A może Błędnych Minutemanów? Nazewnicze pierdoły. Do niego raportowano co się działo, z czym potrzebna była pomoc. Jego proszono o podjęcie decyzji. Widział jakie zaufanie pokładali w nim ludzie którzy przybyli do Camp Blackmore. I przyjął to brzemię bo równie bardzo co wróg zewnętrzny zagrażało im słabe morale i brak wyraźnego kierunku działania.
Na szczęście mógł liczyć na radę dwóch doświadczonych przez życie ludzi, którym kompletnie ufał - swojego ojca oraz Hermita. Pojawienie się dodatkowych osób - obsługi Leoparda i Moose’a oraz Hermita i Bishopa podniosły morale. Dodatkowe ręce do pracy. Sytuacja natomiast całkiem się poprawiła kiedy do pracy można było zaprzęgnąć dwa IndustrialMechy. Powerman i LoaderKing były dobrze przystosowane do pracy w ciężkich warunkach - ich konstrukcja pozwalała idealnie wpasować się w ograniczoną przestrzeń, przenosić ciężkie ładunki a także wykonywać prace przeznaczone dla niektórych machin budowlanych. Dodatkowy sprzęt załatwiony za pośrednictwem Archerów pozwolił na spełnienie wszystkich podstawowych potrzeb, a nawet więcej dzięki przywróconemu zasilaniu zdezelowanego okrętu.
Ludzi wciąż było za mało lecz już było dostatecznie dużo by obóz z etapu “egzystowania” mógł wejść w “powolne parcie naprzód”. Jackson dał wyraźnie do zrozumienia że najpierw muszą zabezpieczyć sobie warunki bytowe by móc potem przejść do dobrania się do dup skurwysynów, którzy to wszystko wywołali..
I tak wrócili do swoich korzeni - do budowlanki kiedy z użyciem maszyn kroczących wyburzali, przenosili i konstruowali. Jeżeli była taka możliwość nawet battlemechy wyposażone z chwytaki brały udział w tych działaniach. Powalone drzewa pocięte na kawałki były dobrym materiałem budowlanym. Gliniasta gleba dawała się formować w prowizoryczne ściany, ogrodzenia i uszczelnienia. Dodatkowe zadaszenia okrywano siatkami maskującymi i liśćmi. Powoli przestrzeń użytkowa obozowiska się powiększała, choć wciąż problematyczne było zapewnienie latadłom osłoniętego obozowiska. Były to jednak teraz problemy z którymi mogli się mieżyć. Podobnie jak mając teraz wsparcie męża Rooikat mogli bardziej zagłębić się w tajemnice skrywane przez uziemiony statek kosmiczny. Zwolnieni z oporządzania obozu surivalowcy mogli ruszyć w dżunglę zbierać jedzenie i polować. Tak samo technicy, którzy mogli pomóc w naprawianiu pancerzy. No i piloci mogli regularnie dokonywać zwiadów.

Podczas monitorowania punktów zbornych jedno z cywilnych latadeł przez amerigańską ulewę zdołało dostrzec przedzierającą się przez dżungle lancę workmechów. Byli oddaleni od obozowiska lecz kto wie dokąd by zdołali dotrzeć przedzierając się coraz głębiej przez zielone piekło? Podjęto decyzję o eliminacji ich. Wszelkie ślady dżungla pochłonie w ciągu paru dni.

Do wykonania tego zadania ruszył sam Manul i zabrał do pomocy “nowych”. Akker i Mały zasiadali za sterami średnich mechów, które mogły poruszać się w dżungli dużo sprawniej niż kolosalny Atlas, na wypadek gdyby któryś z Workmenów zdołał uciec. Leopard miał ich zrzucić gdzieś na ścieżce już wytyczonej przez Workmechy i korzystając z ulewy oraz słabych sensorów wroga mieli po prostu zajść go od tyłu.
Podczas lotu jednak Manul nie myślał o zbliżającej się konfrontacji a na tablecie czytał “raporty” zostawione w lokalnej sieci ustanowionej w obozie. Miał tam na bieżąco uzupełniane pliki ze spisem zapasów (pierwsze polowania i zbieractwo pozwoliło spowolić konsumpcję prowiantu), krótkie podsumowania wykonanych prac (co jest do wykonania i co zostało wykonane) oraz stan poszczególnych maszyn. Trudne warunki sprzyjały kreatywności gdy już miało się pod ręką narzędzia - na przykład Powerman z konarem wyrwanego drzewa nieźle sprawdził się do rycia rowów i formowania wałów.
Podsumowując to wszystko puszczał muzykę z systemu nagłośnienia. Na szczęście na osobistym laptopie wciąż miał sporą audiotekę z której korzystał wieczorami by cała załoga obozu mogła się choć trochę odprężyć.

- Cel w zasięgu wzroku. Przygotujcie się do zrzutu. - zameldował pilot.

***

Patron był pierwszym któremu sprawdzono bilet za pomocą kilku wystrzałów lasera. Znikł w efektownej eksplozji - najwyraźniej w swojej skrytce musiał przenosić coś łatwopalnego.. Lumberjack i Demolisher ruszyli do szarży ze wsparciem ogniowym Salvagemecha. Tak naprawdę jednak niewiele mogli zrobić. I choć Minutemani oszczędzali amunicję strzelając tylko z broni energetycznej to lekkie pancerze workmenów darły się jak papier pod tym ostrzałem. Odpowiedź lekkich laserów i autodziałek była nieporównywalnie słabsza. Do stojącego na przedzie Astlasa dokuśtykał tylko Lumberjack.

- Może weźmiemy któregoś żywcem?! - zaproponowała Akker.

- Pain train has no brakes! - krzyknął w radio Jackson, kiedy jego Atlas postąpił krok naprzód i z szerokiego zamachu wyprowadził tytaniczny cios.

Ręka szturmowego mecha praktycznie wbiła się w “Drwala” przebijając pancerz, rwąc strukturę, przy okazji dewastując kokpit i rozsmarowując pilota po jego wnętrzu. Martwa skorupa workmecha stanęła w ogniu. No tak. Mechy na paliwo stałe.
Manul niedbałym ruchem strzepnął w ręki pokonanego przeciwnika. Zapanowała cisza - nie licząc deszczu bębniącego o szyby kokpitów i syki zalewanych przez wodę płonącego paliwa.

- Pozbierajmy co z nich zostało i wracajmy do domu. - rzekł Jackson spokojnie.

Camp Blackmore był szczerze standard gorszy od tego co dotychczas mieli, ale przynajmniej urwali się ze smyczy. Też mieli szczęście, że udało im się zgarnąć KR-61. Dzięki temu mógł wyrwać się z bazy i spotkać z siostrą. Cóż firma z wiadomych powodów trochę podupadła, ale dalej mogła przekazać trochę datku dla Minutmenów i poszukać jakiś "ochotników", którzy byli by choć w części sprawdzeni, oraz mogli zasilić z lekka skąpy personel bazy. Biznes, a raczej Siostrzyczka dostała dane jakie Had otrzymał w prezencie od Ishidy tak aby przygotowała rodzinny majątek na nadchodzącą burzę. Z bratem za to ciężko było nawiązać kontakt. Niestety wojna. Workmeni stali się na powrót aktywną stroną konfliktu, ael Had miał jednak dalej nadzieje, że uda mu się nawiązać kontakt z Julisem, albo samym Xanderem. Zanim będzie za późno.

Najbardziej palący problem związany z nową bazą udało się załatwić na najbliższy czas. Z Siostrą udało mu się dogadać, a nawet nawiązać połączenie z bratem. Choć ono nie było już zbyt owocne. Od pytań się wzbraniał, lub odpowiadał zdawkowo. Zawsze z tym swoim uśmieszkiem i docinkami w stronę rodzeństwa. Choć mówił też, ze postarał się zapewnić gwarancje biznesowi na Columbusie. Na koniec zapytał się tylko jak tam lektura pamiętników Dziadka i się rozłączył cham jeden.
Co chciał tym przekazać? Hadrian do końca nie wiedział. Jednak wspomnienie zapisków pod Dziadku dawało do myślenia. Co w nich było? Przemyślenia tego człowieka przeżarte walką o swoje, a raczej o swych bliskich. Dziwne wypaczone postrzeganie rodziny nie jako zbiór osób, ale jako kolektywu, które dla dobra ogółu poświęcano, a raczej oczekiwano, że jednostki same się poświecą. Czy o to chodziło?
Czasy upadku Gwiezdnej Ligi, jak i późniejsze lata przyniosły koniec wielu znakomitym rodom, które obstawiły złego konia. Ocaleli Ci którzy mieli szczęść stać po zwycięskiej stronie, albo tych co wykazali się sprytem i rozumem niezbędnym by przetrwać w ciężkich czasach.
Patrzmy na taki ComStar. Oficjalnie stoi z boku. Wspiera wszystkich i wygra niezależnie od wyniku. Jednak problem był taki, że Spencerowie nie mogli tak sobie stanąć sobie pod ścianę i udzielać wsparcia. Dla nich została walka i to ta najgorsza... bratobójcza.
W historii było już wiele takich przypadków jak to brat występował przeciw bratu. Czy to bezpośrednie przez konflikt między nimi, czy przez swe zobowiązania wobec szeroko pojętych innych osób, instytucji, idei. Jednak czy sytuacja Juliusa i Hada to była tak zła dla rodziny? Niezależnie kto wygra zwycięski syn będzie ten no zwycięski. Ród przetrwa i będzie mógł trwać i rozwijać się. historia i tak odnotuje tylko jedyną słuszną prawdziwą wersje wydarzeń. Tą zwycięscy, a przegrany zostanie złożony w ofierze na ołtarzu pomyślności, albo raczej powinno się dyplomatycznie napisać sam się złożył, ku dobra familii jak i wygodnych faktów dla ludzi po nim.
Czy taki los był zły? Wojna była nieprzewidywalna, ale zakładając, że mają reprezentanta po dwóch stron i jednego neutralnego, przynajmniej na ile może być, w zapasie to czy są aż w tak ciemniej dupie? Julius, czy on Hadrian wygra to Spencerowie przetrwają i trwać będą. Ewentualnie pozabijają się nawzajem to dalej jest nadzieja w Theo. Czy to takie złe wyjście.
Decyzja zapadłą. Had postanowił, że jak trzeba to odda swe życie w ofierze. Tak karze mu honor, tak karze obyczaj, tego wymaga rodzina, a pyzatym od marca zeszłego roku i tak wszystko zbrzydło na tyle, że nawet śmierć wydaje się atrakcyjna. Więc czy to takie złe?

Początkowo zdziwiła ją odmowa generała. Może gdyby wspomniała, że pośród swoich życiowych dokonań ma już na koncie znalezienie statku reliktu, ale on aktualnie był użytkowany przez dawnych Minutemen i zapewne wojskowy łatwo połączyłby fakty. Nie, to odpadało. Miała przecież jeszcze inne opcje. Po wyjściu ze spotkania wróciła do kokpitu Highlandera i tam na spokojnie przemyślała dalsze kroki. Ważne było dla niej wyciągnięcie swojej maszyny od wojskowych, bo wiedziała, że jeśli tego nie zrobi to oni pod jej nieobecność rozdysponują go wedle własnego uznania i słuch po nim zaginie, a ona potrzebowała go do swojej misji badawczej. Odświeżyła więc swoją listę kontaktów. Szczęśliwie dla niej, choć tyle czasu się od tego odcinała, teraz sieć kontaktów politycznych ojca, szczególnie lista osób wiszących mu przysługi, przypadły jego dzieciom w spadku.

Na drugi dzień załatwiła dla siebie i swojego mecha transport, po czym pożegnała się ze szkolonymi przez siebie pilotami. Było oczywiście zdziwienie, że odchodzi, próby zatrzymania jej. To było zrozumiałe, w końcu na ten moment była najbardziej doświadczonym MechWojownikiem w Montpelier. Próby przekonania jej do zostania (czyt. groźby i prośby) spełzły na niczym, bo kobieta która od czasu rozłamu i tak odmawiała udziału w operacjach militarnych, miała jasną wizję tego jak najlepiej przysłużyć się dla dobra Nowego Vermontu.

Rządowe układy wciąż miały swoją moc i udało jej się dostarczyć mecha do pewnego hangaru ,gdzie mógł bezpiecznie przezimować do czasu aż będzie potrzeby.

Lista rzeczy do zrobienia była długa. Dla swojego projektu potrzebowała personelu, zasobów, transportu i informacji. Pomiędzy naprędce umówionymi spotkaniami w celu pozyskania powyższych, udało jej się spotkać z bratem. Dzięki niemu udało jej się uzyskać dostęp do rządowych zasobów i pieczęć klauzuli poufności. Tak, kontakty śp Roberta Archera, ojca Ursuli, były nad wyraz pomocne. A ona pewnie czułaby się teraz jak hipokrytka, gdyby nie to, że aktualnie miała te odczucia w głębokim poważaniu.

***

Wystrój gabinet ministra rolnictwa był utrzymany w stylu jakiego można by się spodziewać po farmerze z dziada i pradziada. Było tam tylko to co najbardziej potrzebne, czyli ogromne drewniane biurko o dyskretnych rzeźbieniach przedstawiających konie pełnej krwi, okazałe bydło, kłosy zbóż oraz sylwetki sadów. Do tego barek, dobrze zaopatrzony w lokalnie destylowane trunki. No i oczywiście był wygodny i przestronny wypoczynek wykonany z pikowanej cielęcej skóry barwionej na czerwono, ze stelażem drewnianym rzeźbionym w stylu pasującym do biurka ministra.
- Ula! - Daniel Archer ucieszył się widząc swoją siostrę.
- Cześć, wybacz, że nie spotkaliśmy się wcześniej - przeprosiła go na wstępie.
- Przestań, wiem, że miałaś pożar w burdelu - minister machnął ręką.
Zdecydowanie określenie, którego użył było nader adekwatne do wydarzeń.
- Możesz się wyrwać na chwilę? - poprosiła.
- Jasne - skinął głową, ignorując najpewniej tą stertę dokumentów jaka piętrzyła się na jego biurku.

Pojechali do jego służbowego mieszkania, gdzie na spokojnie opowiedziała mu co dokładnie wydarzyło się tego dnia, gdy całe Minutemen poszło z dymem jak i baza pod Wielką Zieloną Górą. Bo do tej pory miał tylko ogólny zarys i dane wyciągnięte z komputera pokładowego jej mecha.

- Ja pierdole - pokręcił głową Daniel. Miał ochotę zapytać czy go nie wkręca, ale jej poważna mina wystarczyła mu jako odpowiedź. - Jezu, dobrze, że jesteś cała - tylko tyle to ostatecznie skomentował.
- Tak, czułam w kościach, że coś jest dziwnego w tym całym Ishidzie, on chyba też widział, że mi nie podszedł i pewnie dlatego trzymał mnie na dystans - teraz Trevor mogła sobie tylko gdybać. Ale przynajmniej teraz obiecała sobie... Nie, obiecała to sobie wtedy gdy Ishida chciał z nich zrobić drugi szwadron śmierci... Że nie będzie już działać wbrew własnemu instynktowi. Jakiś czas, więc żaliła się bratu z tego co po tym wszystkim leżało jej na sercu. Aż wreszcie przeszła do konkretów.
Opowiedziała mu o tym co chce odnaleźć.

Daniel miał zdumioną minę. Owszem dotarły już do niego informacje o celach Benefaktorowców względem Amerigo, ale brzmiało to zbyt surrealistycznie, by brać na serio.
- Pomogę jak mogę, ale… wiesz, że to szukanie wiatru w polu? - miał nietęgą minę, osoby niezdecydowanej czy jego rozmówca jest kompletnym szaleńcem czy może wręcz przeciwnie.
- No wiesz co? Jak możesz mi nie wierzyć na słowo - zaśmiała się Ursula, doskonale zdając sobie sprawę jak to wszystko wygląda z boku. - Ale może to ciebie przekona… - dodała i sięgnęła po swój tablet. Otworzyła odpowiednie zdjęcie i podsunęła urządzenie bratu prawie, że pod nos.
- Na co patrzę? - zmarszczył czoło.
- To zdjęcie maszyny terraformującej, którą parę lat temu odkryłam - wyjaśniła mu tonem jakiego używała, gdy tłumaczyła coś wybitnie nieogarniętemu studentowi.
- I dopiero teraz się tym chwalisz?! - był zaskoczony bo coś co jeszcze przed sekundą było fantastyką,teraz stało się realne i namacalne. - Gdzie to jest?
- W bezpiecznym miejscu. Mało kto wie gdzie to jest, a jeszcze mniej wie jak dotrzeć tam żywym - nie wchodziła w szczegóły, bo to było bez znaczenia, bo i tak tam brata nie zabierze.
- Muszę się napić.

Wrócili do tematu, gdy byli wstępnie zaprawieni bimbrem z ich rodzinnej farmy.
- Odbędę tu jeszcze kilka rozmów i udam się do tej maszyny. To bezpieczne miejsce, przynajmniej od tej całej wojny. Kentin tam jest z Elise. Może jemu uda się wskrzesić komputer pokładowy. Bez tego raczej nie ruszymy.
Daniel, zwykle wygadany i skory do komentarzy, tym razem tylko kiwał głową i trawił nowe fakty.
- Dobra, to ja podziałam tam gdzie trzeba, żebyś miała to co potrzebujesz.
- Będę niezmiernie wdzięczna.
- Jak to się uda to z miejsca zrobią cię prezydentem.
- Tak i wyświęcą na świętą - sarknęła. Jej ambicje polityczne niezmiernie były na zerowym poziomie. - Uważaj na wojskowych, żeby nam tu nie rozpanoszyli i nie zrobiło się to co w Nowej Rodezji Militarnej - przestrzegła go z ironią w głosie wypowiadając nazwę miasta.

***

Kontakty akademickie uznały, że jej pomysł jest szalony, niepodobny do niej. Ale właśnie przez to, że zawsze twardo stąpała po ziemi to nie miała problemu by zyskać ich pomoc. Rozpoczęła się wytężona praca nad szeroko zakrojonymi poszukiwaniami wszelkich informacji mogących odnosić się do "skarbu".

Może była to zasługa determinacji Ursuli, otwartości kontaktów, odpowiednich nacisków, a może dobrej reputacji Trevor jako badacza i poszukiwacza, ale najważniejsze, że udało się ruszyć projekt.
Owszem mógł on być wielką stratą czasu i całkowitą kompromitacją jej osoby. Ale też mógł stać się odkryciem jakiego na Amerigo, w Nowym Vermoncie jeszcze nie było.

Przez to też roboczo pomiędzy osobami zaangażowanymi cały ten projekt nazywano "Preciuous". Trevor dosłownie wychodziła z siebie, stawiając własną reputację by tylko udało jej się zorganizować te poszukiwania.

***

Szpital MSWiA w Burlington cieszył się jedną z najlepszych opinii pośród wszystkich placówek medycznych Ziaren. Skrzydła miały zróżnicowany poziom ochrony i dostanie się do tych najlepiej strzeżonych, znajdujących się na szczytowych kondygnacjach, nie było proste nawet dla osoby z odpowiednimi przepustkami i pieczątkami na papierach. Szczerze to pewnie gdyby nie znajomości śp ojca Ursula miałaby problem zobaczyć się z Clarkiem.

Akurat był obchód, gdy dotarł przed właściwe drzwi, właściwego korytarza. Poczekała więc i zapukała dopiero, gdy trójca w kitlach opuściła pokój pacjenta.
- Proszę! - rozległo się zza drzwi. Trevor uśmiechnęła się słysząc znajomy głos. Weszła.
- Cześć Młody - przywitała się od progu.
- Ursula? - Chłopak zdziwił się, ale zaraz ucieszył. Kobieta podeszła do jego łóżka, pochyliła się nad nim i objęła go mocno na przywitanie. Była w tym uścisku wyraźna troska. W końcu gdy ostatni raz go widziała miał w brzuchu dziurę, był nieprzytomny, nafaszerowany lekami pod korek, byle tylko przeżył podróż śmigłowce z Montpelier tutaj. Szczerze bała się, że chłopak tego nie przeżyje.
- Też się cieszę, że cię widzę - usiadła na fotelu obok jego łóżka, a na stoliku postawiła kartonik z drobnym prezentem w postaci słodyczy. - Co mówią lekarze? - zapytała.
Leon podparł się na łokciach i usiadł by wygodniej było mu z nią rozmawiać.
- Że wkróce mogę się wyprowadzać - odpowiedział. - Ale co ty tu robisz? Co z moim Marauderem? Co się w ogóle dzieje?
- Cieszy mnie twój zapał, ale po kolei - westchnęła zastanawiając się od czego zacząć. Opowiedziała Clarkowi co działo się kiedy on był niedysponowany. Jak wybuchła baza, jak mieli przepychanki z generałem Jacksonem, które choć nic nie wniosły to przynajmniej odwróciły jego uwagę od tych z pozostałości Minutemen, którzy nie niepokojeni wybyli do bezpiecznej miejscówki. Opowiedziała mu też o wojskowej formacji MechWojowników, o swoim udziale w szkoleniu ich i jej niedawnym odejściu z Montpelier.
- Niestety nie miałam zasobów, żeby przerzucić więcej jak jednego mecha. Jackson pewnie wkrótce sobie przywłaszczy Maraudera. Przykro mi - mówiła to szczerze, bo wiedziała, że Młody bardzo przywiązywał się do swoich maszyn. Nim jednak chłopak mógł zacząć się zadręczać bezsilnością, że nie może nic poradzić na utratę maszyny, Trevor przeszła do głównego powodu dla którego się tu pojawiła. - A przyszłam do ciebie, bo chcę cię zrekrutować do projektu, nad którym aktualnie pracuję.
- Czyli ? - Leon zmarszczył brwi, nawet nie próbując się domyślać o co chodzi.
- Zbieram ekipę. Będziemy polować na duchy - odpowiedziała i uśmiechnęła się. Wyciągnęła swój tablet i podała mu go, by sam mógł przeczytać nad czym pracuje.

Clark wziął do ręki i zaczął przeglądać.
- Ty tak na serio? - Młody był wyraźnie zdumiony. - Oni dziesiątki lat tego szukali i nie znaleźli.
- Sam przyznasz, że mam trochę doświadczenia - nie musiała mówić wprost, żeby chłopak wiedział, że chodzi jej o statek, w którym bezpieczną przystań mieli teraz Minutemen.
- To jak? Piszesz się na zostanie Ghosthunterem?
- A co miałbym robić? - bardzo gładko przeszedł z niedowierzenia, na ustalenie swojego miejsca w tym przedsięwzięciu.
- Będziesz drugim pilotem Highlandera, w sumie to też zadbasz o jego serwisowanie - z czarnej skórzanej aktówki wyciągnęła plik dokumentów i położyła mu na kołdrze. - A żeby Jackson nie pieklił się i nie miał jak robić nam na złość, że niby jesteś pod jego rozkazami, to możesz podpisać to. Dojdzie do transferu i staniesz się pracownikiem rządowym, doradcą od spraw uzbrojenia czy jakoś tak. Nie oczekuje odpowiedzi na już, bo chwilę zajmie mi dogranie wszystkiego, ale proszę przemyśl to sobie.
Clark w nagłym milczeniu patrzył na to co dała mu Ursula.
- Wiesz, oświadczyłem się Sarze - oznajmił nagle. - Zgodziła się.
- Oh, gratuluję… Rozumiem jak odmówisz - zapewniła go .
Leon chwilę wpatrywał się w twarz Ursuli. Przeciągle wypuścił powietrze.
- Przestań - powiedział w końcu i machnął ręką. - Po nocach śni mi się to co się wydarzyło wtedy w bazie - skrzywił się. - Ale budzę się tu - rozejrzał się po pokoju szpitalnym. - Wiem komu zawdzięczam życie i dużo więcej. Pójdę w ciemno w ten twój dziwny projekt. Pytanie tylko czy znajdzie się miejsce dla Sary - uśmiechnął się blado, trochę onieśmielony swoją własną nagłą bezpośredniością.
Trevor ucieszyła się. Nawet wzruszyła.
- Oczywiście - potwierdziła i w przypływie emocji wyściskała chłopaka..

***

Sprawy zostały puszczone w ruch, trybiki zaczynały się zazębiać i kręcić. Projekt nawet dostał akredytację rządową, przez co mógł skryć się pod klauzulę tajności. Pierwsze informacje o zaginionych statkach były wyłuskiwanie z archiwów wydziałów antropologicznego, historii i inżynierii środowiska uczelni w Burlington, ale wciąż były to bardziej dane poziomu mitów niż faktów. Pojawiały się jakieś wzmianki z przekazów ludowych o miejscu, gdzie mogłyby leżeć wraki, ale przestrzeń Amerigo była olbrzymia i zgadywanie mogło zająć im tyle czasu co i Benefaktorowcom.

Tak więc ostatnią nadzieją, żeby ruszyć to wszystko z miejsca, było Blackmore.

Trevor załatwiła dla sobie transport śmigłowcem, w okolice Camp Blackmore. Choć podpisanie przez pilota papierów zmuszało go do zachowania tajności celu podróży, to jednak kobieta wiedziona nabytą w ostatnim czasie paranoją wolała nie dawać bezpośredniego adresu osobie postronnej. Poza tym obawiała się, że Minutemen po tym wszystkim co przeżyli mogą teraz chcieć zestrzelić wszystko co będzie się kręciło nad ich głowami. A mieli z czego strzelać.
Pilot wylądował w bezpiecznym miejscu i miał w nie wrócić po ustalonym czasie.
Ursula pieszo, przedzierając się przez dżunglę, przebyła ostatnie kilometry dzielące ją od kryjówki.

Szczęśliwym trafem natrafiła na grupę łowców, którzy upolowali daniele na ucztę, więc po tym jak pomogła im oprawić zwierzynę, dotarcie do bazy było już pestką. Była na miejscu jeszcze przed południem.

Radość Elise zdawała się nie mieć końca, gdy rzuciła się w ramiona matki, gdy tylko dostrzegła ją. Obie po tej długiej rozłące były stęsknione siebie nawzajem.
- Nie zostawiaj nas już nigdy! - załkała dziewczynka. Ursula trzymając ją na rękach, mocno obejmowała. Powrót do bliskich sprawił, że poczuła jak kamień spadł jej z serca.
- Zaprowadzisz mnie do taty? - poprosiła córkę, gdy opadła euforia ich pierwszego spotkania.
- Jasne! - nie puszczając ręki matki, pociągnęła ją za sobą w kierunku statku. Po drodze Elise opowiedziała wszystko co się tu działo odkąd przybyli.
Wewnątrz statku było jeszcze więcej zrobione niż to widziała ostatnim razem, gdy wraz z Pandurem palili dokumenty. Warsztat do obsługi mechów był świetnie zaopatrzony, praktycznie nie odbiegał od tego co mieli pod Wielką Zieloną Górą.

Przechodząc głębiej, dotarli do części, których Ursula jeszcze nie widziała. Rozmiar statku jeszcze bardziej robił wrażenie, jak i to, że po takim czasie cokolwiek dało się uruchomić. To dawało kobiecie nadzieję.

Kentina zastała zawalonego sprzętem elektronicznym, w pajęczynie kabli i drzemiącego na fotelu, z komunikatem diagnostyki odbijającym się w szkłach jego okularów.
Ursula przyłożyła wyciągnięty palec wskazujący do ust, pokazując córce by była cicho i ostrożne sama podeszła do męża.
Obudziła go czułym pocałunkiem.
Otworzył oczy i chwilę patrzył na nią nieprzytomnym spojrzeniem. W końcu świadomość wróciła do niego.
- Ula? - Zamrugał oczami i zrobił zaskoczoną minę. Raptownie wstał i objął ją.
Odwzajemniła uścisk, a Elise dobiegła do nich i również się przytuliła do rodziców.
- Ale się za wami stęskniłam - mruknęła.

***

Kentin nie próżnował. Był człowiekiem, który jak nie miał nic do robienia, to sam znajdował sobie zajęcie. Opowiedział żonie, jak to z początku nie brał na poważnie ich wcześniejszych rozmyślań o tym co też skrywają bazy danych terraformatora. Ale w dziczy programista nie miał za bardzo w co ręce włożyć. Tak więc zaczął z nudów dłubać tu i tam przy wraku. Wspólnymi wysiłkami mieszkańców obozu udawało się zwiększać komfort mieszkania w tym wraku. Teraz mieli nawet zasilanie z reaktora statku i nie musieli polegać już na panelach słonecznych, z których zawsze było za mało elektryczności.
Odrgruzowanie wnętrza wraku dało im w końcu wejście do komputerów pokładowych. I w nich właśnie dłubał Kentin, tworząc przejściówki samoróbki, by móc zintegrować posiadany przez siebie sprzęt z pokładowym.

Czas spędzony w Camp Blackmore był dla Ursuli bardzo relaksujący. Nie odmawiała sobie uczestnictwa w polowaniach z łowczymi, którzy zresztą byli w tym miejscu za jej namową. Za to z Elise zabierała do dżungli by pokazać jej, które rośliny są jadalne, które trujące, a jakie mają właściwości lecznicze.
Najchętniej zostałaby tu. Byli w tak głębokiej dziczy, że praktycznie nikt nie mógł im zagrozić. Ale miała zobowiązania i obowiązki, które musiała wypełnić. Musieli coś znaleźć.

Przeglądanie pozyskanych danych szło sprawniej, gdy robili to wspólnie, Ursula z Kentinem. Mnóstwo informacji dotyczyło samej planety, jej stanu przed i po procesie terraformacji. Na ten moment były one mało istotne, ale ministerstwo rolnictwa na pewno się ucieszy i może nawet przekaże je dalej, zyskując nowe przysługi.

Pewnej nocy, gdy większość obsady już spała, Kentin i Ursula przeglądali ostatnie rekordy przed snem.
- To są rejestry sejsmiczne, a to… - mężczyzna zdjął okulary, przetarł je w koszulę i ponownie założył na nos. Pokazał palcem na ciąg znaków.
- Wygląda mi to na współrzędne - Ursula przyjrzała się im, usilnie próbując coś z tego wywnioskować.
- Sporo tego. Są pogrupowane. Poczekaj, spróbuję z tym holoprojektorem… - Kentin przeszedł do innej konsoli, potykając się o leżące wszędzie kable i ledwo wybronił się przed upadkiem.
Z początku wydawało się, że urządzenie, o którym mówił mężczyzna nie działa, ale po wyłączeniu oświetlenia poświata holoprojekcji stała się widoczna. Wybrakowany model przedstawiający planetę wskazywał rejony gdzie doszło do upadku obiektów o kosmicznym pochodzeniu.
W danych jakie zabrała z uniwersytetu miała informacje o tonażu statków klasy tego ich zaginionego. Porównali to z danymi z pokładu terraformatora.

- Zobacz tu - wskazała Ursula. Para popatrzyła po sobie. Mieli zgodność. Okręt bitewny kl. McKenna naprawdę tu był.

[media]http://www.youtube.com/watch?v=a6FOVpb7XPs[/media]

***

O swoim odkryciu para milczała. Oficjalnie zdobyli dostęp do informacji z dysków pokładowych, ale dane miały dotyczyć kwestii agrarnych Amerigo.
Czemu Ursula nie oznajmiła w koło co tu znaleźli i nie urządziła wielkiej fety z tego okazji? Bo bała się wycieku tej informacji poza Blackmore. To było według niej kluczowe dla bezpieczeństwa Nowego Vermontu. Zabezpieczyli bazę danych, która z resztą bez wiedzy, “klucza” czego i jak szukać, nie zdradzała prawdziwych odkryć tu poczynionych.

W walkach, w których Rooikat nie brała udziału, Minutemen stracili swoje środki transportu i załogi tychże. Problemem, więc stał się transport. Do tej pory liczyła, że jednak uda jej się wtajemniczyć dwóch i wraz mechami zabrać ich ze sobą. Teraz musiała o tym zapomnieć, ograniczyć się do jednego mecha i sięgnąć po cywilne samoloty.

Ursula i jej rodzina opuścili Camp Blackmore. Wrócili do Burlington i zaczęło się szykowanie do wyprawy oraz kompletowanie informacji od zaangażowanych stron. Przy okazji przekazała bratu dane geodezyjne z terraformatora, by miał nad czym pracować i dała mu też krótki briefing na czym stał jej projekt.

Wyruszali daleko poza barierę, więc potrzebowali zabrać ze sobą jakieś siły osłonowe. Oczywiście podstawą ochrony był Highlander, ale znalazło się kilku ochotników z RG i VM oraz technicale. Ponad to mieli w ekipie lekarza, pielęgniarkę i dwóch survivalowców. Wszyscy przeszkoleni z użycia broni. Przeszłość personelu była prześwietlona na każdą możliwą stronę, przez co teraz Trevor zapewne wiedziała o nich więcej niż oni sami o sobie. Pośród nich były osoby, które miały jakieś tam doświadczenie lotnicze.
Oczywiście nie zabrakło Leona Clarka “Pandura”. Chłopak fizycznie jeszcze dochodził do siebie, ale rany już mu się zagoiły. Kentin również dołączył do ekipy, bo choć Ula wolałaby nie podejmował tego ryzyka, to jednak na tą chwilę był jedynym ekspertem Nowego Vermontu od systemów statków reliktów. Elise na czas nieobecności rodziców została pod opieką Daniela…
Miała zostać.
Nie doszło do tego, bo urządziła niemałą scenę. W sumie Ursula mając bliskich przy sobie, mogła lepiej zadbać o ich bezpieczeństwo.

***

Rejon w który się wybierali był pustynny, więc ważny było odpowiednie przygotowanie na takie warunki. Głównie z uwagi na tonaż Highlandera, musieli brać pod uwagę olbrzymi cywilny samolot transportowy, a wyładunek musiał odbyć się przez zrzut. Także powrót będzie problematyczny, przez co musieli szykować się by ekspedycja była w stanie przetrwać samodzielnie wiele dni, tygodni. Duże zasoby wody to była podstawa, odpowiedni ubiór, żywność, ogniwa słoneczne do zasilania elektroniki, namioty z powłoką termiczną. Broń. Różni dostawcy, by nie wywoływać sobą niezdrowego zainteresowania.

Nastał ten dzień. “Ghosthunters” byli gotowi i wyruszyli w drogę. Wielki samolot transportowy nabierał wysokości, a Ursula powoli odpuszczała zadręczanie się tym czy aby wszystko co konieczne zostało zapakowane. Teraz, gdy oderwali się od ziemi nie miało już znaczenia.
Dopiero teraz wszyscy członkowie wyprawy dowiedzieli się jaki jest dokładny cel ich podróży badawczej.

***



[media]http://www.youtube.com/watch?v=4d_R2zGihKU[/media]

Krajobraz pustynny był rozległy i monotonny. Długi lot dodatkowo znużył podróżników. Po prawdzie to mieli szczęście, że wrak znajdował się w tym rejonie, bo łatwiej było wypatrzeć z lotu obiekt na pustym terenie, niż w gęsto zarośniętej dżungli.

Wreszcie pilot poinformował wszystkich o zbliżaniu się do wskazanych koordynatów. Samolot obniżył pułap i załoga zaczęła rozglądać się przez iluminatory za celem ich podróży. Lot patrolowy w wykonaniu takiego kolosalnego statku powietrznego nie był prosty, z jednoczesnym utrzymaniem prędkości tak by nie dopuścić do przeciągnięcia. A o tym dowiedziała się od męża, który choć źle znosił lot, to wiedzę o zasadach latania miał wykutą z uwagi na to, że jego ojciec był pilotem.

- Jest! - dało się słyszeć od pierwszej osoby, która wypatrzyła podłużny kształt wyróżniający się na piasku. Kolejni dostrzegali to. Dla potwierdzenia samolot wykonał kolejny krąg.

- Nie, ten statek jest tam - odezwała się pielęgniarka, wskazując coś przez iluminator.
- Ale to już zbacza z naszych koordynatów - skomentowała to Ursula, parząc w mapę ze strapioną miną. Rozmiar obiektu, który wskazała Sarah był wyraźnie większy niż ten pierwszy.

To zmuszało samolot do zatoczenia dodatkowego kręgu. Musieli się upewnić.

- Tu są dwa statki - oznajmiła Trevor członkom wyprawy, gdy się upewniła, wywołując tym niemałe poruszenie.
- Ten pierwszy to wyraźnie okręt bitewny kl. McKenna - skomentował Leon. - Ten drugi… przypomina okręt klasy Stefan Amaris.
Dobrze było mieć na pokładzie entuzjastę militariów.

- Dobra, wszyscy, szykujemy się do zrzutu - zakomunikowała. - Będziemy celować w przestrzeń pomiędzy zaobserwowanymi wrakami. Priorytetem jest McKenna i po wylądowaniu robimy zbiórkę w jego okolicy.

Na rampie załadunkowej samolotu zabezpieczony Highlander stał jako pierwszy do zrzutu. Pilot transportowca miał polecenie po zrzucie udać się z powrotem do Burlington, wracając tu za siedem dni, już mniejszą maszyną, pionowego startu (bo i tak nie mieliby jak wylądować dużym samolotem).

Nagranie jakie dostał Julian od Jane było… ciężko było to określić ponad “wywołujące skrajnie mieszane uczucia”. Wyjaśniało jednak bardzo dużo rzeczy odnośnie samej Doe, nic dziwnego że była bezkompromisowa, prawie bezduszna jeżeli chodziło o walkę z kimś kogo uznała za przeciwnika. Nie mówiąc o znajomości całej palety środków oraz sprawności w ich używaniu i preparowaniu.
Maskirovka, wywiad Konfederacji Capellańskiej, słynął z tego typu akcji.
A Doe była jego agentem w swoim przeszłym życiu.

Na wideo Jane opowiedziała to co sobie przypomniała. Twarz poza normalnym grymasem pełna była uczuć których z pewnością Doe nie chciała przeżywać, ale nie mogła nic na to poradzić.
Podczas rzezi urządzonej przez KSów pro-NVowskim partyzantom jej grupa wyrżnęła wszystkich. W tym dzieci. W tym małą dziewczynkę która miała twarz taką jak jej córka.
Doe opisała jak to wydarzenie odblokowało w jej głowie to co zostało zatarte przez chichot losu. Jako Valeriya Seleznyova podążyła do Ligi Wolnych Światów w celu dorwania pewnego capellańskiego renegata. Znalazła się jednak w złym miejscu i w złym czasie - cywilny statek którym podróżowała został napadnięty przez piratów, a ona wzięta w niewolę. Podczas walk dostała w głowę tak nieszczęśliwie że straciła pamięć. Wkrótce po tym wydarzenia ktoś zaatakował piratów i uwolnił ją wraz z innymi więźniami, po czym odstawił na Amerigo, by tutaj mogła zacząć nowe życie. Zapomniała o wszystkiem.
A teraz wspomnienia powróciły, z całym psychicznym i emocjonalnym bagażem jakie mogły ze sobą przytargać.
Tak czy tak dla Doe walka na Amerigo się skończyła. Księga otworzyła się na dotąd zamkniętych rozdziałach i kobieta miała nowe cele - posprzątać. Co to dokładnie miało znaczyć? Zapewne jeszcze większą jatką i rzeź.
Czy była natomiast w stanie poradzić sobie z własną psychiką? Raczej nie - wątpliwe też było by ktokolwiek w jej otoczeniu mógł jej pomóc.

- Zdrowia, szczęścia i pogody. - rzekł po obejrzeniu nagrania machając ręką.

Nie mógł nic poradzić na Doe, na jej przeszłość, ani jej przyszłe plany. Sympatia jaką odczuwał do niej więdła z każdym kolejnym doniesieniem o ekscesach KSu i o ile był w stanie przybrać maskę to nie mógł ignorować tego wszystkiego.
Oni teraz mieli co innego do roboty. Musieli się ogarnąć po utracie obu ciężkich lądowników, z powrotem udać się do dżungli i działać przeciw wrogom Amerigo. No i trzeba było coś wymyślić odnośnie ComStaru.
Na dzień dobry mogli po prostu szkodzić Essex, ale co potem?

Na szczęście można było liczyć na przyjaciół. Rycerze Świętej Cameron doceniali to że Minutemani zawsze wywiązywali się ze swojego długu wobec nich i walczyli z nimi ramię w ramię. Mała przysługa jaką było podrzucenie w okolice dżungli pozwoliła im powrócić do Camp Blackmore stosunkowo szybko. Jackson wiedział że przynajmniej na nich może liczyć - walczyli za ideę i wartości wznoszące ich ponad politykę i pieniądze. W najbliższym czasie Julian postanowił regularnie nawiązywać z nimi kontakt i brać (przynajmniej osobiście) udział w walkach które toczyli by podtrzymać tą dobrą relację.
Kto wie czy kiedyś znów nie będzie musiał poprosić ich o pomoc?

Była też kwestia tego czego ComStar szukał na Amerigo. Julianowi nie umknęło uwadzę pojawienie się w Blackmore Ursuli, którą serdecznie powitał. Jednak minęło parę dni, a ona zabrała swoją rodzinę. Biorąc pod uwagę po co wcześniej umieściła tutaj męża i córkę można było zakładać że albo nie czuje się w Blackmore bezpiecznie… albo że coś odkryli i nie chcieli się dzielić tą informacją. Manul miał nadzieję że chodzi o to drugie i prędzej czy później Rooikat podzieli się swoim sekretem.

Póki co jednak mieli wojnę do wygrania.
A potem?
Czy generał Jackson przeprowadzi swój pucz? Czy uda mu się? Co właściwie zrobi ComStar?
Julian zadając sobie te pytania przypomniał sobie jak skierował uwagę Almasy’ego na elity Nowego Vermontu. Z pewnością dla niego nie było trudne dowiedzieć się co planuje generał Jackson.
Tak samo jak nie było trudne użyć zdobytych przez jego agentów haków by zza kulis posterować rządem Nowego Vermontu.
Z tego mogły wyniknąć tylko kolejne nieszczęścia.