Cały gniew, jaki zalągł się w Katarinie, wyładowała na nadchodzących wrogach. Miotała zaklęciami na oślep w ogóle nie bacząc na konsekwencje. W jej umyśle trudno było dostrzec jakiekolwiek przejawy logicznego rozumowania. Pierwszy raz kłębiły się w nich myśli zupełnie inne niż dobro innych i własne.

Zabiję!

Giń!

Zginiesz!

Cierp!

Zdychaj!

Utopię cię w kałuży własnej krwi!

Zapłacicie za to wszystko!

Chciała krzyczeć wniebogłosy. Liczyła się jedynie śmierć tych, których Chaos wypluł z otaczającej przeklęte drzewo mgły. Pragnęła, by zwierzoludzie cierpieli znacznie bardziej i dłużej od Natalyi. Kiedy wydawało się, że już jest po wszystkim i na polu został ostatni ciężko ranny minotaur, przygotowująca się do rzucenia czaru dziewczyna ujrzała, jak Grom szarżuje na wroga i zostaje śmiertelnie przez niego raniony. Widziała drgawki jednoznacznie wskazujące na śmierć, Katarina patrzyła w szoku nie mogąc pojąć co się właśnie stało, lecz kiedy nagle wszystko do niej dotarło padła na kolana przy psie i objęła go ramionami jak najcenniejszy skarb, jaki istniał.
Imię jej przyjaciela wykrzyczane w niebiosa, tak jakby miały przywrócić mu życie, poniosły się echem po lesie.

Nie minęło nawet pół minuty, kiedy to Lambert brutalną siłą przycisnął ją do drzewa chcąc ją zabić. Bała się i to bardzo, ale już jej nie zależało. Straciła wszystko. Zmierzyła go jeszcze lodowatym spojrzeniem niczym tchnienie kislevskiej zimy. Po krótkiej i nieskutecznej obronie, zrezygnowana po prostu zamknęła oczy, by oddać się wyrokowi.

Przez myśli dziewczyny przemknął cały jej żywot, a raczej to, co z niego pamiętała. Samotny dom na obrzeżach pewnej zaśnieżonej wioski, całe dnie izolacji od świata zewnętrznego i wpatrywania się bez celu w sufit, godziny spędzone na mrozie, wyczerpujące treningi fizyczne i psychiczne, długie lekcje prowadzone przez Natalyę, rozmowy z nią, opowieści, jej rzadki uśmiech zadowolenia z efektów pracy swej uczennicy. Przeciętny człowiek by powiedział, że była nie kobietą, tylko bryłą lodu, która przybrała wizerunek niewiasty, jednak Katarina kochała ją jak nikogo innego, gdyż znała ją lepiej niż ktokolwiek.
Grom był wówczas jedynie “środkiem”, przynajmniej jak to mistrzyni określiła, by jej podopieczna nie oszalała z powodu długiej samotności. Nie sądziła jednak, że ona aż tak się przywiąże do młodego wilczura ostatecznie doprowadzając do tego, że nie rozstawali się nawet na krok.

~ Pani Natalyo, mam nadzieję, że Grom ma się u ciebie dobrze. Za niedługo tam dołączę ~ wypowiedziała w myślach roniąc ostatnią łzę.

Słowa Schulza zadziałały na nią niczym wylane na głowę wiadro zimnej wody. Otworzyła najpierw jedno oko, następnie drugie i patrzyła na tą scenę, póki nie minął paraliż spowodowany strachem. Wciąż nie wierząc wyrwała się czym prędzej i stanęła obok Alberta ledwo trzymając się na nogach. Bała się, chociaż myślała, że już nie ma po co żyć. Chciała uciekać, zanim ktoś znowu będzie chciał ją zabić. Już sobie wyobrażała je wrogie spojrzenia wśród osób dotychczas uważanych za “swoich”. Przeprosi tylko Schulza za to wszystko, wykopie groby dla Natalyi oraz Groma i czym prędzej weźmie nogi za pas. Nie chciała poświęcać życia za jakiś zakichany kielich.
Zabawne mogło być to, że nie czuła do Lamberta wrogości, a jedynie współczucie.

Sigmaryta jednoznacznie oznajmił, że odchodzi, a za nim poszli jego najemnicy. Katarina patrzyła błyszczącymi od łez oczami na całą tą sytuację. Schulz, dla dobra jakiejś dziewczyny, która go oszukiwała przez ćwierć roku, prawdopodobnie pożegnał się z szansą na odnalezienie swoich najbliższych. Sądziła, że gdyby kapłan ją zabił, to by do tego nie doszło. Wilhelm i Lexa obdarzyli ją takim spojrzeniem, jakby chcieli jej coś powiedzieć - kilka niewypowiedzianych słów, których nie potrafiła rozszyfrować. Dziewczyna tak stała w miejscu odwzajemniając patrząc na dwoje najemników z żalem w oczach, a przede wszystkim na Norsmenkę. Miała chęć podbiec, chwycić ją za ramię i odwieść od szalonego zamiaru wędrówki w tak małej grupie w lesie pełnym bestii. Że kilka monet jakiegoś szaleńca nie jest tego warte. Że jeśli szuka walki, to będąc żywą zazna jej więcej, niż będąc martwą.
Ale tego nie zrobiła. Jedynie padła na kolana i skuliła się pod drzewem wylewając kolejne łzy za swoich bliskich.
Najemniczka zawiodła ją, kiedy potrzebowała wsparcia.
Bała się.

Gdy to Klaus poszedł do niej i położył jej dłoń na ramieniu, ta gwałtownie podniosła oczy szukając przystawionego przez mężczyznę noża gotowego do poderżnięcia jej gardła, lecz zamiast tego usłyszała słowa otuchy wypowiedziane przez jedną z osób, po których najmniej się tego spodziewała. Pełna zdziwienia zdołała wybąkać z siebie jedno słowo wdzięczności tak często używane przez wszystkich ludzi Starego Świata.
- Dziękuję.
- Sama muszę pochować Natalyę oraz Groma. To… mój obowiązek - dodała, na co Klaus skinął głową i odszedł przygotowywać obozowisko.

I tak siedziała pod drzewem nieruchomo wciąż nie mogąc się zebrać na zrobienie czegokolwiek. Jej wzrok wędrował od swych butów na wilczura, od niego na przywiązaną do drzewa lodową damę, a od niej znów na buty, łkając w milczeniu. Wtem podszedł Willhelm, kolejny sługa Sigmara. Trudno jej teraz było przekonać się do jakiegokolwiek człowieka powiązanego bliżej z bogiem Imperium niż przeciętny człowiek z równie przeciętnej wsi. Już pierwszym błędem mnicha było zadanie prawie identycznych pytań, jak jeden z jego braci w wierze. Ostatecznie wyznała mu całą prawdę, bo przynajmniej on zdawał się słuchać odrobinę bardziej niż Lambert. Dotychczas nie miała zdania na temat wierzeń Imperialnych, a po czynach Hieronima uznała, iż wszyscy to szaleńcy. Nie wiedziała przez chwilę czy akolita na siłę próbuje siłą ją do siebie przekonać, by później wbić jej nóż w plecy, czy może jest całkowicie szczery. Może ostatnią rzeczą, jaka ją teraz ratowała, było to, iż mieszkała przez chwilę w Krausnick?
~ Katarino, ogarnij się. Zaczynasz być podejrzliwa jak kyazak uciekający przed rotą na oblaście ~ zganiła się w myślach za paranoiczne myślenie.
Znała wszystkich tak samo, jak wszyscy znali ją. Wiedzieli, że ona sama nikomu nic nie zrobi choćby miała zrobić coś okropnego. Po prostu nie potrafiła krzywdzić ludzi.
Przynajmniej na razie.
Zostawiła butelkę Kvasu Willhelmowi i oddaliła się, by zająć się Natalyą… A raczej tym, co z niej pozostało.

Stojąc przed swą mistrzynią dziewczynie otwierały się kolejne rany w sercu. Zazwyczaj pięknie ułożone rude włosy były w całkowitym nieładzie, w niektórych miejscach porwane tak, jakby ktoś ją ciągnął po ziemi. Jej zielone oczy przypominające kolorem szmaragdy, które nie jeden raz obdarzyły swą uczennicę chłodnym spojrzeniem, ale też czasami obdarzały ją spojrzeniem pełnym rodzinnego ciepła, teraz były nieruchome i puste. Jej…
Nie mogła już na to patrzeć. Szybkim krokiem podeszła do drzewa i przecięła liny wyciągniętym z buta sztyletem i z szacunkiem ułożyła ciało mentorki pod drzewem. Wzięła jej ubrania rzucone przez kogoś lub coś pod drzewo i...
Dotknęła czegoś twardego.
Szybko zaczęła przeszukiwać szaty i znalazła tam list z jakąś pieczęcią. Westchnęła z ulgą. Przynajmniej tyle się jej udało odzyskać. Schowała go do jednej z kieszonek w swojej torbie i okryła truchło “całunem” w postaci ubioru Natalyi. Obok niej ułożyła Groma teraz już równie zimnego, jak wszystkie pozostałe trupy. Nie chcąc na to wszystko patrzeć dłużej, niż trzeba, usiadła pod drzewem, tym samym oddając się gorzkiemu wspominaniu spędzonych dni w miejscu, które mogła określić jako dom, czyli w samotnej chatce w Kislev.

- Przyznam szczerze, że zdziwiłem się, kiedy zobaczyłem ciebie miotającą te zaklęcia. Uwierzyłem wam na słowo. Być może byłem zbyt naiwny, ale to w dobrej wierze - powiedział Schulz, podchodząc do skulonej pod drzewem i zapłakanej Katariny.
- Walczyłem niegdyś na polach Erengradu i widziałem tobie podobne w walce. Wzbudzały przestrach tak u wrogów, jak i sojuszników, ale cieszyliśmy się widząc kislevskie czarownice po swojej stronie - starzec uśmiechnął się, po czym przykucnął obok kobiety i oparł się o wielkie drzewo. Wszystkie trupy zostały ściągnięte i teraz kopano im płytką mogiłę. Żołnierz dopiero co przekazał łopatę Adarowi i zdecydował się usiąść obok wstrząśniętej dziewczyny, aby móc złapać oddech i spróbować jakoś pocieszyć ją. Ta podniosła swój wzrok na moment, by spojrzeć na Alberta, po czym znów zaczęła patrzeć w ziemię pod swoimi stopami. W jej oczach malowała się rezygnacja. Ewidentnie było widać, że niesamowicie ciężko to znosiła. Dopiero po dłuższej chwili się odezwała do mężczyzny.
- Nie chciałyśmy was oszukać. My... Ukrywałyśmy się przed rozbójnikami podążającymi naszym tropem, ale nie mogłyśmy wam powiedzieć kim jesteśmy, bo jeszcze by ktoś wezwał łowców czarownic i... wtedy bym tu nie siedziała - jej ochrypły głos był tak cichy, że zdołał dotrzeć jedynie do uszu Schulza, a słychać w nim było, iż próbowała panować nad jego drżeniem, co wychodziło jej przeciętnie.
- Ze mnie żadna czarownica. Jestem... byłam... uczennicą. Teraz nawet nie wiem co ze sobą zrobić. Natalya i Grom zostali... - ostatnich słów nie zdołała z siebie wykrztusić, choć oczywistym było co chciała rzec.
- Nie mam już nic. To miejsce zabrało mi wszystko. Nawet chęć życia i dalszej walki. Z Lambertem kiedyś znowu się spotkamy i znowu będzie chciał mnie zabić. Natalya i Grom byli dla mnie rodziną, a swojej prawdziwej nie pamiętam. Zabrało wszystko, poza tym.
Katarina wręczyła weteranowi list znaleziony wśród ubrań swej mistrzyni. W ogóle nie rozumiała jego znaczenia. Wiedziała tylko, że trzeba go dostarczyć do Middenheimu do głównej świątyni Ulryka.
- Mogłeś mnie zostawić wyrokowi tamtego człowieka. Z nim masz większe szanse na odnalezienie swoich bliskich. Dlaczego więc mnie uratowałeś narażając się na śmierć? - zapytała go moment później patrząc po pozostałych.
- A co innego mogłem zrobić widząc niewinną kobietę skazaną na śmierć przez obcego mi człowieka? Czy tego chcesz, czy też nie; jesteś… byłaś mieszkanką Krausnick, podobnie jak my wszyscy, a mieszkańcy z tej wioski zawsze trzymają się razem - odparł starzec, po czym delikatnym ruchem ręki odgarnął jej włosy z twarzy, aby lepiej się jej przyjrzeć. W jego szarych oczach czaił się ten sam ból, który Katarina odczuwała w swoim sercu. Zżerała go trwoga na samą myśl o swojej rodzinie, lecz w przeciwieństwie do dziewczyny, on nie znał losu najbliższych i to było w tym wszystkim najgorsze.
- A poza tym, przypominasz mi moją córkę. Aleksa to śliczna niewiasta; zbyt młoda i naiwna, żeby zostać tak naznaczoną przez los. Wychowywałem ją najlepiej jak tylko potrafiłem. Żyła pod kloszem, z dala od brudów tego świata, nieświadoma niebezpieczeństw czyhających na każdym kroku. Żałuję, że nie potrafiłem ich obronić - stary żołnierz skrzywił się, a po jego wysuszonej, naznaczonej zmarszczkami twarzy spłynęły gorące łzy. Niemalże natychmiast odsunął się od kobiety i oparł się plecami o pień drzewa, po czym spojrzał ku niebu, gdzie rozpościerały się wielkie konary drzew, skutecznie przesłaniające światło słoneczne.
- Czasem myślę sobie, że lepszym dla nich losem byłaby śmierć. Nie zrozum mnie źle; widziałem potężnych wojowników skulonych na polu bitwy i płaczących jak małe dziewczynki. Spotkanie z wypaczonymi przez Chaos istotami może zniszczyć nawet największego twardziela. Boję się nawet myśleć co mogą im zrobić te potwory, a jeśli przeżyją to już nigdy nie będą takie same… - mówił zachrypniętym głosem, po czym spuścił głowę. Jego szerokie barki zaczęły drżeć, kiedy zakrył twarz swoją spracowaną dłonią, aby móc zapłakać bezgłośnie.
Katarina dziwnie się poczuła słysząc przyrównanie jej do córki Schulza. Kojarzyła Aleksę i zrobiło się jej jeszcze smutniej. Nie miała już nawet energii, by płakać.
- Nie chcę mówić, że będzie dobrze, bo bym skłamała - przysunęła się bliżej i wyciągnęła rękę, by móc zetrzeć Albertowi łzy - Mi mistrzyni też mówiła, że jestem naiwna, bo wierzyłam w dobro świata. Teraz mam wątpliwości. Ale miejmy nadzieję, że reszta ma się dobrze i że ich znajdziemy całych i zdrowych.
- Sama jestem pierwszy raz wystawiona na okropieństwa starć z Chaosem i czuję, że już mnie to przewyższa. Ja... Rozważałam nawet ucieczkę. Teraz. W tym momencie. Jak najdalej. Bez pomszczenia mistrzyni - ściszała powoli głos wstydząc się własnych słów - Ale nawet nie wiem gdzie bym miała iść.
- Dziękuję. I przepraszam. Może się okazać, że przekreśliłam szanse na sukces naszej wyprawy - spuściła wzrok i znowu skuliła się pod drzewem.
- Nie wiem czy ucieczka to najlepszy pomysł - powiedział Schulz ocierając twarz o rękaw swego znoszonego imperialnego munduru. Chciał coś jeszcze dodać, kiedy nagle usłyszał szczęk oręża dochodzący z zarośli, przez które nie tak dawno przeszedł Lambert.
Starzec natychmiast podniósł się z ziemi i wydobył z pochwy poszczerbiony miecz. Jego twarz na powrót stężała, a w oczach pojawiły się znajome ogniki.
- Zmieniłem zdanie. Jeśli będzie ich za dużo to uciekaj i nie oglądaj się za siebie. Niech Sigmar ma nas w swej opiece - powiedział na koniec, po czym wraz z resztą chłopstwa pobiegł w stronę zarośli.

Dziewczyna siedziała jak osłupiała widząc tą scenę. Nagle nie wiedziała co robić. Czy uciekać? Czy może zostać? Czy iść za resztą? Czy siedzieć na miejscu? Czuła się w tym momencie jak kłoda pod nogami reszty. Znowu ogarnął ją strach, ale postanowiła go przemóc wykonać rzecz irracjonalną w aktualnej sytuacji - czyli dopełnić swój obowiązek wobec mistrzyni. Wzięła więc łopatę i zaczęła się rozglądać za odpowiednim miejscem na pochówek w najbliższej okolicy.
W głowie miała mętlik. Obawiała się przyszłości. Do czego zaprowadzi ją chęć zemsty za śmierć swej mistrzyni? Ile istnień ludzkich zostanie odebranych w ciągu kilku najbliższych dni? Kim zostanie jeśli to wszystko przeżyje? Czy dalej będzie taka, jak teraz, czy może stanie się bezduszną zabójczynią?
Nie chciała “daru magii”, jak to Natalya określała magię lodu. Traktowała to jak przekleństwo przyciągające Chaos. Chciała być po prostu zwykłą dziewczyną i żyć w błogiej nieświadomości tego, co ją może spotkać. Teraz widziała jedynie łzy, krew i cierpienie. Przez kilka godzin karmiła się nadzieją, która nagle przerodziła się w całkowitą rozpacz.
Świat nabrał szaro czarnych barw. Zaczęła mieć wątpliwości, czy istnieje teraz czas na dobroć.

Ale wciąż przecież wierzyła w dobro.

To czemu tutaj jest tylko brutalność?

Bo Chaos to zło.

Ale ludzie też są źli.

Bo są nieświadomi.

A czym jest świadomość?

To wiedza o tym, że trzeba z Chaosem walczyć.

Czyli wszystko to, co będzie złe, będziesz traktować jako Chaos?

A łowcy czarownic mordujący całe wioski?

Kapłani Sigmara palący na stosach niewinnych ludzi za byle doniesienie?

To są słudzy bogów, a nie Chaosu, a jednak są źli.

Są zaślepieni cholerną doktryną, którą sami sobie wymyślili.

Oni też będą Chaosem?

...

Nie potrafiła odpowiedzieć.

Po dłuższych poszukiwaniach wreszcie natrafiła na odpowiednie miejsce do wykopania grobów. Było to małe pole, które można było bez problemu przekroczyć w około czterech krokach, a na jego krawędzi stał sporej wielkości ostro zakończony kamień. Zaczęła kopać. Nie były to płytkie mogiły jak te, które wykopali wioskowi dla pozostałych. Zniosła truchła Natalyi i Groma, złożyła je w ziemi i zasypała.

Po “ceremonii” pogrzebowej odrzuciła łopatę na bok i padła na kolana zaczynając płakać jak małe dziecko. Wiele zim minęło, od kiedy ostatni raz do tego doszło. Czy to nie było przypadkiem wtedy, kiedy jej mistrzyni zabrała ją na nauki? Nawet nie pamiętała. W dłoni ściskała naszyjnik z niebieskiego kryształu na czarnym rzemyku - jedyną rzecz, którą pozwoliła sobie zabrać na pamiątkę po zabitej mentorce.
Opuścili ją wszyscy, których kochała, oraz pozostawiła ją samą sobie ta, która obiecała ją chronić.
Cieszyła się, że nikt nie patrzył i nikt nie słuchał.
I że wreszcie mogła pobyć przez chwilę sama.

Niespodziewany silny wicher nadciągnął od północy, wznosząc do góry kłęby liści oraz tumany kurzu, które na chwilę przesłoniły widoczność. Zakryte rozłożystymi konarami niebo rozdały skrzące się błyskawice, a z gęstych chmur burzowych spadły pierwsze krople deszczu, zostawiając na piaszczystym podłożu swój mokry ślad. Sami bogowie wydawali się ronić łzy nad poległymi, których w ostatnich godzinach przybywało.
Pomimo spadających w oddali gromów, w okolicy zrobiło się dziwnie cicho, tak jakby cała puszcza zamarła w napięciu, oczekując tego co wydawało się być nieuchronne. Nawet stojący na ścieżce najemnicy rozeszli się, nie chcąc stać na drodze zapiekłych wrogów.
Dwaj zaprawieni w bojach wojownicy, czempioni swojego ludu, szli ku sobie zbyt wąską dla nich ścieżką. Zatrzymali się zaledwie kilka kroków przed sobą, ciężko dysząc od wzbierającej się w żyłach adrenaliny. W napuchniętych od krwi oczach czaiły się żądne mordu ogniki, zaś okalające ich ciała potężne mięśnie samoczynnie napięły się, kiedy tylko stanęli naprzeciw siebie, mierząc się ponurym, morderczym wręcz spojrzeniem. Czekali w milczeniu na zdecydowany ruch przeciwnika, który byłby sygnałem do ataku. Ciszę, która zapadła na moment, przerwał wyprany z emocji głos kapłana:

- A więc wybrałeś śmierć, krasnoludzie - Lambert odpiął swój ciężki napierśnik, który z hukiem upadł na piaszczystą ścieżkę za nim, wznosząc chmurę kurzu. Odsłonił w ten sposób swą nagą pierś, która ponaznaczana była tysiącem głębokich blizn; świadectwem okrutnej przeszłości i bliskiego szaleństwa, fanatycznego wręcz oddania Sigmarowi; bogowi-założycielowi Imperium.
Wśród zasklepionych ran, które przyozdabiały jego półnagie ciało, kapłan bitewny miał też takie, które zadał sobie sam w czasach, kiedy był biczownikiem i to swym bezgranicznym poświęceniem zwrócił wtedy na siebie uwagę Świętego Zakonu Sigmara, którego teraz reprezentował. Wyglądał imponująco, lecz tyle samo mógł o sobie powiedzieć krasnolud, którego niespotykany wzrost wyróżniał go na tle swych pobratymców, a wrodzona muskulatura była nawet znaczniejsza od Lamberta.
Powiadają, że dwa wilki o podobnej sile i rozmiarze, nigdy nie staną do walki naprzeciw siebie, dobrze wiedząc, że żadne z nich nie wyjdzie z niej bez uszczerbku, lecz w psychice istot cywilizowanych jest coś co zaprzecza wszelkiej logice, coś co pcha je ku własnej zagładzie. Tak było i w tym wypadku…

- Postaram się szybko to zakończyć. Broń się, dawi! - Krzyknął ostrzegawczo Lambert, po czym wzniósł nad głowę swój ciężki młot, gotów, aby spuścić go wprost na głowę opancerzonego przeciwnika, który spodziewając się tego manewru, wystawił do góry tarczę.
- Khazukan Kazakit-ha! - Thravar wykrzyczał słynny krasnoludzki okrzyk bojowy i w tym samym momencie broń kapłana bitewnego zetknęła się z jego tarczą, sypiąc na boki snopem iskier, kiedy stal starła się ze stalą. Tarczownikowi udało się gładko sparować cios, po czym okręcił się na pięcie i zamachnął się półtoraręcznym młotem w stronę kolan Lamberta, lecz ten zdołał w porę odskoczyć.
Niewzruszony zapałem krasnoluda, kapłan ponownie natarł i na moment ich oręż zetknął się ze sobą. Stali w ten sposób, niezachwiani niczym skały, krzyżując ze sobą bronie w próbie zyskania przewagi nad przeciwnikiem.
Thravar widząc, że w czysto fizycznym starciu Hieronim mu nie ustępuje, postanowił w sposób bardzo praktyczny wykorzystać inną swoją wrodzoną umiejętność - mocną głowę, dosłownie.
Widząc pochylającego się nad nim przeciwnika, na twarzy którego malował się upór, krasnolud wziął zamach i twardym jak jego własna tarcza czołem trafił prosto w nos sigmaryty. Krew trysnęła obficie, a kapłan bitewny zatoczył się do tyłu, przez krótką chwilę kompletnie zamroczony. Widział jak przez mgłę zbliżającego się do niego tarczownika, który posłał młot na spotkanie z jego głową, lecz zdołał intuicyjnie uchylić się przed ciosem, który w mniej przychylnym mu scenariuszu, zakończyłby się dla niego pewną śmiercią. Kolejny atak miał nadejść od góry, lecz tym razem kapłan nie cofnął się do tyłu, a zamiast tego naparł do przodu, wystawiając stylisko młota nad głowę.
Spodziewane uderzenie zatrzymało się na gardzie, co dało zwalistemu mężczyźnie sygnał do wyprowadzenia następnego ciosu. Lambert zaparł się jedną ręką o bark krasnoluda i wyskoczył do góry, trafiając go kolanem w podbródek. Krasnolud zatoczył się do tyłu, instynktownie wystawiając tarczę przed siebie i w tym samym momencie spadł na nią ciężki młot przeciwnika.
Wciąż zamroczony Thravar zamachnął się na oślep, lecz kapłan bez trudu uniknął jego broni, po czym okręcił się na pięcie i wykorzystując cały nadany przez nogi impet, wyprowadził potężny cios na odlew, który trafił krasnoluda w odsłonięte przedramię, miażdżąc mięśnie oraz kości.

Tarczownik wypuścił z rannej dłoni broń, a stojący mu naprzeciw Lambert, ciężko dysząc, obniżył broń i wypowiedział przez zaciśnięte zęby następujące słowa:
- Twoja ostatnia szansa, żeby się poddać, krasnoludzie - wyspał kapłan, pomimo, że dobrze znał przedstawicieli brodatego ludu. Wiele lat spędził wśród tych zaprawionych w bojach, ale też niezwykle upartych wojowników, dlatego też wątpił, aby krasnolud posłuchał jego słów. Nie pozwalała mu na to jego duma.
- Dra’kul! Umgi daz uzkul! - Wykrzyczał Thravar w starożytnym języku, po czym odrzucił tarczę i sięgnął zdrową ręką po leżący na ziemi oręż. Kapłan spodziewał się tego ruchu, więc w tym samym momencie uniósł swój młot, który ominął o centymetry głowę krasnoluda.
O włos od śmierci, Thravar dostrzegł nadarzającą się okazję i wyprowadził szaleńczy cios, który przeciął ze świstem powietrze, lecąc na spotkanie z odsłoniętą klatką piersiową Lamberta. Kapłan natychmiast odskoczy do tyłu, lecz jego przeciwnik okazał się być zdecydowanie zbyt szybki i końcówka głowni młota zahaczyła go o mięśnie piersiowe, niemalże wyrywając je od kości.
Sigmaryta najpierw zachwiał się, a następnie mocno skrzywił czując ogarniający go ból. Przez kolejne kilka ciosów został zepchnięty do rozpaczliwej defensywy i na moment świadkom owego pojedynku wydawało się, że będzie to jego koniec.
Jednakże zmiażdżona przez młot kapłana ręka zaczynała dawać o sobie znać, zaś adrenalina pulsująca w żyłach krasnoluda przestała być wystarczająca i wraz z każdym wyprowadzonym ciosem, Thravar zaczął wyraźnie słabnąć, co nie umknęło uwadze Lamberta.

Dostrzegając szanse na zwycięstwo, kapłan pozwolił myśleć swojemu przeciwnikowi, że ten ma nad nim przewagę, przez co krasnolud przeszedł do pełnej ofensywy, zasypując go serią szaleńczych ciosów, które szybko pozbawiały go resztek energii. Kiedy w końcu ranny tarczownik zmęczył się, Lambert przeszedł do brutalnego kontrataku, nie dając przeciwnikowi ani chwili wytchnienia.
Thravar z trudem unikał podstępnych ciosów kapłana, które wydawały się padać z każdej strony, nawet pod najbardziej niemożliwym do przewidzenia kątem. Kiedy jego ruchy słabły z każdą chwilą, Lambert przyśpieszał, tak jakby zbudził się w jego zimnym wnętrzu demon walki, który żywił się żądzą krwi i słabością przeciwnika.
W końcu silny kopniak odrzucił krasnoluda, który w następstwie upadł twardo plecami na piaszczystą ścieżkę pod sobą. W ostatnim przypływie sił wystawił do góry swoją broń, lecz potężne uderzenie Lamberta bez trudu wybiło mu ją z ręki.
Masywny młot raz jeszcze uniósł się do góry, gotowy, by upaść na czaszkę ciężko dyszącego krasnoluda, który nie był w stanie już nic więcej uczynić, tylko czekać na własną śmierć. Na koniec zdołał wypowiedzieć w swoim języku jakieś obelżywe zdanie pod adresem kapłana i w tym samym momencie, kończący cios został zablokowany przez Lexę, która wystawionym w obronie toporem zamortyzowała siłę uderzenia.
- Nie wtrącaj się - warknął przez zaciśnięte zęby Lambert, po czym odepchnął ją od siebie i raz jeszcze uderzył, lecz tym razem nikt go nie powstrzymał. Ciężka głowica oburęcznego młota przebiła stalowy hełm krasnoluda i zatopiła się w jego czaszce, zabijając go na miejscu.

- Niech będzie to lekcją dla was wszystkich - powiedział z wysiłkiem kapłan, po czym zaparł się nogami o martwe truchło wojownika i silnym szarpnięciem wydobył unieruchomioną broń, wraz z wylewającymi się kawałkami mózgu przeciwnika.

Zamieszanie, które miało miejsce na ścieżce nieopodal polany, zwróciło uwagę zajętych pochówkiem chłopów, którzy natychmiast chwycili za broń i udali się w stronę zarośli, zza których dochodziły odgłosy walki. Kiedy znaleźli się na miejscu, po najemnikach nie było śladu, z wyjątkiem martwego i ograbionego z ekwipunku krasnoluda, który leżał na wznak na samym środku ścieżki. Przez moment mieszkańcy Krausnick zastanawiali się nad przyczyną zgonu tego znamienitego wojownika, kiedy w końcu z pobliskich zarośli wynurzył się Klaus wraz z Severusem, którzy opowiedzieli im szczegółowo o konflikcie, do którego doszło między Lambertem a Thravarem.
Krótka wymiana zdań bardzo szybko przerodziła się w śmiertelny pojedynek, któremu z trwogą przyglądali się inni najemnicy. Kapłan zgładził krasnoluda, co wcale nie przyjęto westchnieniem ulgi, a jeszcze większą niechęcią wobec swego zwierzchnika. Nie mniej jednak, wszyscy zdecydowali się towarzyszyć sigmarycie, nie wiadomo czy z szacunku, czy ze strachu, i nawet będący świadkiem walki Kasimir nie zawrócił, pomimo takich początkowych chęci.
- Wiedziałem, kurwa, wiedziałem… - Schulz złapał się za głowę, kucając tuż obok zwłok Thravara.
- Przestrzegałem was przed nim - dodał, mając na myśli brata Lamberta - spotkałem mu podobnych i widziałem w jego oczach te samo szaleństwo. Nie ma rzeczy, których nie byłby zdolny dokonać w imię swoich chorych ideałów i właśnie dlatego dostaję niezdrowej gorączki na widok tak zwanych sług bożych - stary żołnierz splunął z pogardą na ziemię, po czym spojrzał ukradkiem na stojącego nieopodal Willhelma i szybko sprostował - Nie mówię o tobie, rzecz jasna.
- Wyjątkowo okrutny był ten dzień dla nas. Nie sprzyjają nam nawet bogowie, rzucając nam kłody pod nogi na każdym kroku, lecz mimo to nie mam zamiaru się poddawać. Czuję presję czasu, ale jestem też wykończony podróżą, dlatego zgodnie ze wcześniejszymi ustaleniami, proponuję, abyśmy rozbili obozowisko gdzieś w najbliższej okolicy. Najpierw jednak, musimy skończyć chować poległych - powiedział spoglądając na leżące na ścieżce ciało krasnoluda.
- Zapewnijcie mu godny pochówek, choć nie zasłużył sobie na to, podobnie jak reszta towarzyszących Lambertowi skurwysynów - dodał po chwili, po czym udał się w stronę drzewa wisielców, pod którym wciąż siedziała zapłakana Katarina.

Po tym jak pochowano swych najbliższych oraz krasnoluda w jednej zbiorowej mogile pod wielkim dębem, mieszkańcy Krausnick za przewodnictwem Klausa, udali się na pobliską niewielką polanę, która otoczona była pierścieniem gęstych zarośli. Było to idealnie miejsce na krótki odpoczynek, albowiem znajdujące się nieopodal krzewy oraz nisko wiszące konary drzew, idealnie chroniły ich przed wzrokiem nieprzyjaciela oraz paskudnymi warunkami pogodowymi. Zdecydowano się nawet rozpalić ognisko, kiedy tylko deszcz zelżał.
O tej porze roku burze, silny wiatr oraz deszcz były częstym zjawiskiem w Ostlandzie, który położony był u brzegów niesławnego wśród żeglarzy Morza Szponów. Temperatury też miał tendencje spadać poniżej zera, a w szczególności nocą. Dlatego większość podróżujących biła się z czasem, żeby dotrzeć do najbliższej osady przed zapadnięciem zmroku, gdyż bez odpowiedniej kryjówki, spędzenie nocy pod otwartym niebem często kończyło się wychłodzeniem organizmu, co w wielu przypadkach skutkowało śmiercią jeszcze przed nadejściem świtu.

Tego popołudnia większość zmęczonych podróżą mieszkańców Krausnick odpoczywała przy ognisku, ciesząc się bijącym od niego ciepłem. Dziadek Rybak zajęty był szykowaniem uzdrawiających maści, które chciał wytworzyć z tłuszczu konia oraz znalezionych po drodze roślin. Klaus ostrożnie dzielił zapasy koniny pomiędzy chłopów, którzy nabili je na długie kije zawieszone nad ogniskiem. W dość szybkim tempie w lesie uniósł się charakterystyczny zapach pieczonego mięsa i tylko Magnus nie uczestniczył w cichych rozmowach, gdyż jako jedyny zgłosił się na wartownika, chcąc pozostać sam ze swoimi myślami.
- Powalony przez Groma minotaur wyjawił mi wystarczająco wiele przed śmiercią - Schulz przerwał chwilę nieprzyjemnej ciszy, która nastała w obozie po tym jak Katarina opowiedziała wszystkim o swoim pochodzeniu.
- Najeźdźcy ruszają na południe, w stronę Gór Środkowych. Wspominał coś o mrocznym rytuale, który ma splugawić zdobyty przez nich kielich Sigmara. Pamiętam jak Dziadek Rybak opowiadał nam kiedyś o Krwawej Skale; potężnym ołtarzu poświęconym Khorne; jednemu z najbardziej przerażających bóstw wspólnego wroga - Albert spojrzał wymownie ku Pyotrowi, który wciąż zajęty przyrządzaniem leczniczej maści, skinął mu tylko głową w odpowiedzi, lecz po dłuższej chwili ciszy dodał:
- To stara legenda, choć często opowiadana w okolicach Wolfenburga. Starożytna skała, u podnóża której znajduje się zdobiony czaszkami kamienny ołtarz, którego kolor na przestrzeni wielu wieków zmienił barwę od rytualnych mordów. Podobno byli tacy, którym Randal sprzyjał i udało im się uciec z okowów jego okrutnego strażnika, którym niezmiennie był jakiś odziany w czarną jak śmierć zbroję czempion Khorne’a.
- To by się zgadzało się - odpowiedział Schulz z niebezpiecznym błyskiem w oczach. Kurgan, którego zobaczył podczas najazdu hordy pasował do opisu staruszka. Jego mroczną zbroję płytową, zdobiły czaszki oraz symbole Khorne’a, których nie pomyliłby z niczym innym, gdyż sam miał nieprzyjemność walczyć ze sługami Mrocznych Potęg podczas Burzy Chaosu.
- Przed nami do dwóch dni drogi przez las, a później czeka nas przeprawa przez rozległe wrzosowiska. To wyjątkowo niebezpieczny i zdradliwy teren, zamieszkany przez plemiona goblinów oraz orków. A najgorsze w tym wszystkim jest to, że będziemy widoczni jak na otwartej dłoni. Cały region składa się z karłowatych, nagich wzgórz, gdzie najwyższe rośliny sięgają kolan - objaśniał weteran, kiedy niespodziewanie weszła mu w słowo Katarina:
- W takim razie jak my to przeżyjemy? Rozumiem, że cała ta wyprawa została już dawno spisana na porażkę, zwłaszcza teraz po rozstaniu się z najemnikami, ale co z nami? Czy nie lepiej zaniechać pogoni i zawrócić do domu? - Zapytała się, choć podświadomie znała odpowiedź.
- Nie mamy już domu, a nasze rodziny są w rękach nieprzyjaciół - odparł chłodno żołnierz, po czym zaczął kijem rysować coś na piaszczystej ziemi. Chciał coś jeszcze powiedzieć młodej kobiecie, ale zdecydował ugryźć się w język.
- W połowie drogi, pomiędzy Lasem Cieni, a Górami Środkowymi, znajduje się Goboczujka. To stara twierdza wartownicza, która przed wojną służyła mieszkańcom Ostlandu za ufortyfikowany przyczółek broniący przełęczy, która prowadzi w samo serce Hochlandu.
- Podczas Burzy Chaosu część armii Archeona odłączyła się od głównych siły i ruszyła tą trasą w stronę Wolfenburga. Po długim oblężeniu podbito Goboczujkę, w której niegdyś sam stacjonowałem, ale pamiętam, że mieliśmy tam ukrytą w lochach piwniczkę prowadzącą do zapasowej zbrojowni. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że wciąż znajduje się tam sprzęt Imperialnej Armii.
- W okolicy jest też kilka niewielkich osad, choć nie jest to nam po drodze, bo będziemy zmuszeni zboczyć na północ. Chciałbym teraz przedyskutować z wami kolejne kroki, bo od tego zależeć będzie powodzenie naszej misji. Macie jakieś pomysły? - Zapytał się z nadzieją w głosie, rozglądając się uważnie po otaczających go twarzach.

Przez ostatnie kilka godzin, najemnicy podążali przez las w milczeniu. Droga przed nimi coraz bardziej zakręcała, lawirując wokół niewielkich wzgórz, które otaczała gęsta roślinność. Śpiew ptaków już dawno zamarł, burza znowu oddalała się od nich i tylko jeżący włosy na karku deszcz nie ustawał.
Woda spływające z otaczających ich pagórków, sprawiła, że ścieżka, którą podróżowali zmieniła się w małe bagno, dodatkowo utrudniając im przeprawę. Brodzili po kolana w gęstym błocie, przemęczeni i zmarznięci, coraz bliżsi utraty sił. Optymizmu nie poprawiały wydłużające się cienie, które zalegały w lesie wraz ze zmierzającym ku horyzontowi słońcem.
Twarze mieli ściągnięte i tylko upór oraz nadzieja na znalezienie bezpiecznego schronienia powstrzymywało ich przed poddaniem się. W końcu jednak sam brat Lambert musiał przyznać, że las ich pokonał, choć nie przyszło mu to łatwo.
- Przeklęte miejsce - wyspał kapłan, wciąż trzymając się za opuchniętą ranę, którą pozostawił w pamiątce po sobie tarczownik z Karak Kardin. - Przeklęty krasnolud - dodał, krzywiąc się z bólu, po czym zwrócił się do idącej tuż obok Lexy:
- Powinniśmy zejść z drogi za tym wzgórzem - powiedział wskazując wzniesienie przed nimi, które przecinała prowadząca ich ścieżka. - Przeczekamy tą pogodę i wyruszymy kiedy tylko się poprawi. Mam nadzieję, że jeszcze dziś.
Wdrapanie się na szczyt pagórka nie było tak łatwym zadaniem jakby to się mogło wydawać. Piaszczysta ścieżka ustąpiła miejsca błotnistej brei, na środku której woda stworzyła szybko płynący strumień. Próba dostania się na szczyt przypominała wdrapywanie się na skały, po których spływał wodospad, lecz obietnica wypoczynku nie pozwoliła najemnikom zatrzymać się.
W końcu stanęli na wzgórzu, które wznosiło się ponad najwyższe z konarów i mocno opadało w dół przed nimi. Na wprost rozpościerało się istne morze drzew, a tuż za nim pas jałowej ziemi, za którym wznosił się odległy cień - sławne wśród poszukiwaczy złota Góry Środkowe.
Stali tak przez chwilę, wdychając po raz pierwszy od dłuższego czasu nieskażone duchotą lasu świeże powietrze i pozwalając lodowatym kroplom muskać twarz. Różnica, którą odczuli po wdrapaniu się na szczyt wzgórza, była jak skok do wody - przyjemna i orzeźwiająca. Puszcza, którą przebyli nie bez powodu wydawała się być przeklętą; wysysała bowiem ze wszystkich istot żywych energię, którą chłonęła starając się zaspokoić swój nienasycony głód.
Ścieżka prowadząca w dół wydawała się być schodami do piekła. Pierwszy niepewny krok w tym kierunku postawił Lambert, a potem kolejny i jeszcze jeden. Reszta najemników ruszyła jego śladem i nim się obejrzeli, na nowo przemierzali wilgotną gęstwinę Lasu Cieni.

Po tym jak uderzył, najpierw plecami, potem potylicą o pień i stracił przytomność, Dziadek Rybak stale odczuwał pulsujący ból w głowie. Nawet teraz, kiedy minęło trochę czasu, miał wrażenie że postrzega wydarzenia w niejakim opóźnieniu i otępieniu. Wiedział czego spodziewać się później, bowiem widywał podobne przypadki. Silne uderzenie w potylicę często skutkowało silnymi zawrotami głowy i nudnościami oraz coraz silniejszym bólem głowy. Tylko czas mógł tu pomóc. Odniósł także kilka innych obrażeń. Również inni byli ranni. Tu już można było coś zaradzić. Nim jednak zabrał się za przyrządzanie maści, korzystając z pomocy Adara udał się nad grób Natalyi, wykopany przez Katarinę.

Pyotr poprosił Adara, by pozostawił go na chwilę samego. Długo wpatrywał się w świeżo naruszoną ziemię. Stał oparty o swój pomocniczy kij i długo tak trwał w milczeniu, z duszą rozpiętą na krzyżu myśli.

Jego twarz wygładziła się nieco, jakby w tej ceremonii milczenia odnalazł jakiś spokój. Oglądał wiele śmierci, także swoich latorośli, lecz jeszcze nigdy śmierci osoby, której tożsamości nie był całkowicie pewien. To mogła być ona. Wiele na to wskazywało.

Kiedy ten wioskowy sługa, karczemny chłopak oprawiał mięso, Pyotr poprosił o wykrojenie tłuszczu. Jedyną rzecz, jaką zabrał po poległym krasnoludzie- pęknięty na pół hełm oczyścił i wsadził w ogień. Trącając wykrojone, białe płaty, wytapiał w nim tłuszcz. Dziadek Rybak wyciągnął jakieś zioła, powąchał niektóre z nich i wybrane przeżuł dokładnie. Złapawszy kilka ukradkowych spojrzeń uśmiechnął się lekko, lecz kontynuował, zdawkowo tylko uczestnicząc w toczącej się rozmowie.

Wlał do drewnianej miseczki wytopioną bazę maści i odczekując chwilę, wypluł doń przeżute zioła. Na koniec odkorkował jakąś buteleczkę i wlał odrobinę dziwnie wyglądającego płynu.

Czekali już w zasadzie tylko na powrót Klausa z polowania. Odpoczywali, owszem i ten odpoczynek był niezwykle potrzebny, zwłaszcza osobie w tak podeszłym wieku jak Pyotr Koldun. Martwił się, że znów spowolni pochód.

Pyotr był upartym starcem, ale nie głupim, zaczął powątpiewać w sens dalszej gonitwy za silniejszym przeciwnikiem. Dziadek Rybak spojrzał na Alberta Schulz, który najwyraźniej również borykał się z podobnymi myślami. Z trudem dźwignął się na nogi i z nie mniejszymi kłopotami usiadł obok weterana. Pyotr Koldun był starszy nawet od niego, lecz Albert był jedną z niewielu osób, które mogły pamiętać go z młodszych lat.

- Wiele razy w życiu byłem świadkiem wydarzeń, na które nie miałem wpływu... - zaczął Pyotr, wytrącając go z zamyślenia - … nie mogłem nic zaradzić, mimo że bardzo tego chciałem.
Dziadek Rybak oparł podbródek o podróżny kij i myślami będąc gdzie indziej, mówił dalej.
- Chciałeś się nas poradzić, Albercie. Coraz mniej jest wśród nas, tych którzy mają jeszcze nadzieję odnaleźć bliskich żywymi. Pytałeś czy powinniśmy zboczyć do okolicznych wiosek, po czym odwodziłeś nas od tej drogi. Czy aby na pewno dopuszczasz taką możliwość? Czas spojrzeć prawdzie w oczy Albercie. Wiedzą, że za nimi idziemy i uczynią wiele potworności by nas spowolnić. Jesteśmy na ich terenie. Jest nas tak niewielu. Jak chcesz tego dokonać? Ciężko to przed sobą przyznać, ale jesteśmy tylko garstką zdesperowanych ludzi. – zrobił krótką pauzę, by po chwili podjąć inny temat - Sołtys Mühlendorfu ma u mnie dług wdzięczności... - Dziadek Rybak obrócił w kieszeni jakiś przedmiot - … o ile jeszcze jego dusza kroczy po tym świecie...

- Ja wciąż mam nadzieję - odpowiedział nieobecnym głosem Schulz. Były imperialny żołnierz siedział na powalonym pniu drzewa, przyglądając się tańczącym na wietrze płomieniom. Przez dłuższy czas nic nie mówił, wyraźnie nad czymś rozmyślając, lecz w końcu zdecydował się coś powiedzieć:
- Jestem tylko członkiem tej wyprawy, a nie jej przywódcą. Nie mogę was powstrzymywać, ani tym bardziej rozkazywać. Pójdę jednak z wami jeśli zdecydujecie udać się w stronę wioski, choć wątpię, by ci ludzie zechcieli pomóc bandzie obdartusów, która wyłoniła się z lasu.

- Mühlendorf może być następny. Krwawy-Róg powrócił, ale pewnie masz rację Albercie… mimo to wyruszę do Mühlendorfu. Sam.

- Najpierw musimy opuścić ten przeklęty las. Samemu nie dasz sobie rady w dziczy, a tylko Klaus oraz Magnus są w stanie przeprowadzić nas przez las w miarę bezpiecznie. Nie pójdziesz też sam w stronę wioski, a weźmiesz ze sobą kogoś jeszcze. Opowiesz im o Krausnick, choć wątpię, aby chcieli iść z nami, ale może tobie uda się ich przekonać - odpowiedział Schulz, odrywając wzrok od płomieni.

- Kiedy już się rozdzielimy... wypatrujcie mnie drugiego dnia o świcie, o brzasku patrzcie na wschód… jeno jeśli się uda… - Pyotr tymi słowy zakończył ich rozmowę. Tym razem to on wpatrywał się w płomienie. Przeraziło go to co zobaczył.

Widok okradzionego z dobytku krasnoluda z roztrzaskanym łbem był dla Katariny niczym cios w policzek. Wszyscy krzątali się dookoła w poszukiwaniu łopaty, na której jej dłonie były mocno zaciśnięte z powodu wzburzenia, a Khazad leżał bezładnie rzucony przez pozostałych wioskowych w pobliżu połowicznie wykopanej mogiły. Syknęła pod nosem odwracając wzrok. Czuła się winna temu wszystkiemu. Może gdyby Lambert nie był tak wściekły przez to, że Shulz mu przeszkodził w zabiciu jej, to do niczego by nie doszło. Tak to wyładował swój gniew na swoim towarzyszu. Pomyślała wtedy jedynie o sobie i sądziła, że jeśli coś się stanie, to ucierpi tylko ona.
Unikając kontaktu wzrokowego z kimkolwiek położyła narzędzie na ziemię niedaleko krasnoluda i spojrzała na jego ekwipunek położony niedaleko. Z wahaniem podniosła mieszek z kostkami do gry i wrzuciła go do swojej torby.
~ Mam nadzieję, że nie będziesz zły. Wezmę to na pamiątkę. Wybacz mi - pomyślała odchodząc zasmucona na bok i rozglądając się dookoła w poszukiwaniu rzuconego na ziemię szalika.

Znalazła go w tym samym miejscu, w którym go pozostawiła. Wcześniej nieskazitelnie biały, teraz był zaś splamiony bliżej krwią bliżej niezidentyfikowanej istoty. Nie nadawał się juz do noszenia. Pociągnęła nosem zostawiając go i poszła do drugiego przedmiotu dostrzeżonego całkiem niedaleko.
Było to należące do Lexy grube, zdarte z niedzwiedzia brunatnego futro. Długo się na nie patrzyła zastanawiając się, czemu ta kobieta go ze sobą nie wzięła. Pewnie zapomniała. Niewiele myśląc Katarina zabrała je ze sobą i odeszła na bok czekając, aż pozostali skończą grzebać zmarłych.

Dziewczyna siedziała na ziemi z dala od ogniska chcąc pozostać przynajmniej na razie sama ze swymi myślami, w międzyczasie znużonym wzrokiem omiatając okolicę. Co jakiś czas wyciągała swoją butelkę z Kvasem, by wziąć łyk i schować ją znowu do torby. Była zmęczona. Pragnęła jedynie, by cały ten koszmar się skończył. Miała cichą nadzieję, że w jej wcześniej rozłożone wnyki się coś złapie, bo powoli zaczynała czuć głód.

Okryta należącym do Lexy futrem dającym jej ciepło i teraz, i wcześniej, zaczęła patrzeć gdzieś daleko w przestrzeń tak jakby kogoś wypatrywała. Dopiero dotarło do niej, dlaczego Norsmenka nie rzuciła się jej na ratunek. Czy będąc na jej miejscu rzuciłaby się na swojego pracodawcę? Raczej nie. Przestała czuć zawód. Rozmyślała o tym czy wszystko z nią teraz w porządku. Co teraz robi? Gdzie zmierza? Czy kiedykolwiek się jeszcze spotkają? Pogładziła ubiór swą dłonią w jakimś rodzaju tęsknoty. Uważała że tam przy moście gest w postaci użyczenia jej tego futra był prawdę wielki, bo kto by chciał dawać nieznanej osobie coś swojego? Chociaż obie kobiety znały się tylko godzin, to Katarina zdążyła ją polubić, a kiedy odeszła - poczuła się sama.

Ktoś ją zaczepił, przez co dopiero teraz zaczęła zwracać uwagę na pozostałych mieszkańców Krausnick. Ci nie próżnowali - każdy robił co mógł, by poprawić swą sytuację. Trudzący się wcześniej nad posiłkiem Adar teraz stał nią z kwaśną miną wyraźnie niezadowolony z efektów swojej pracy. W dłoniach trzymał miskę z parującą zawartością.
- Proszę - odezwał się Szarak, wręczając kobiecie parujące naczynie. - Coś na pokrzepienie. Marnie wyglądasz - dodał, uśmiechając się lekko, jednak zaraz się spłoszył i odchrząknął.
Katarina popatrzyła w jego stronę i posłała mu słaby uśmiech wdzięczności. Wzięła od niego potrawkę i przyjrzała się jej. Wyglądała całkiem nieźle.
- Dziękuję - powiedziała w jego stronę i znów zaczęła patrzeć w przestrzeń wyraźnie trawiąc jakąś myśl.
- Dlaczego tak stoisz? Usiądź - po chwili dodała przyjaznym tonem i odsunęła się na bok tak, jakby chciała zwolnić trochę miejsca na ławie.
Adar przez moment przestępował z nogi na nogę, jakby nie bardzo wiedząc, co ma zrobić. Właściwie jeszcze nikt w życiu nie zaprosił go, by się do niego przysiadł, zwłaszcza podczas wypełniania swoich obowiązków.
Szarak obejrzał się przez ramię na pozostawiony kociołek. Wciąż było kilka misek do zaniesienia. Raz jeszcze przeniósł wzrok na zapraszającą go kobietę i w końcu doszedł do wniosku, że reszta może się obsłużyć sama. Wszak nie pracował już w tawernie i nikt po nim nie wrzeszczał. To było dziwne uczucie, ale może dało się do tego przyzwyczaić. Nie zwlekając już dłużej, sługa zajął miejsce obok Katariny.
- Mam nadzieję, że będzie smakować. Niestety zapasy nas nie rozpieszczają - powiedział, próbując przełamać niezręczną ciszę. Niezręczną na pewno dla niego.
- Skoro się tego podjąłeś, to na pewno będzie dobrze smakować - odpowiedziała mu dziewczyna próbując go lekko podnieść na duchu - Poza tym wygląda całkiem dobrze.
Podniosła naczynie i spróbowała przyniesionego przez Adara jedzenia. Na moment szerzej otworzyła oczy i spojrzała jeszcze raz na miskę będąc całkowicie zaskoczoną.
- O bogowie. To jest niesamowite - nie kryjąc entuzjazmu powiedziała słudze co sądzi na temat pokarmu i zaczęła się zajadać nim dalej.
Szarak spiekł raka, wyraźnie zaskoczony pochlebstwem. Tego też nie pamiętał. By ktoś pochwalił jego pracę.
- C… cieszę się, że smakuje - odpowiedział, odwracając na chwilę twarz, by dziewczyna nie mogła dostrzec jego rumieńców - Robiłem co mogłem, choć wiem, że nie dałem z siebie wszystkiego. Niestety nasze warunki nie sprzyjają gotowaniu. Mimo to mam nadzieję, że ta potrawka podniesie was na duchu. Wiele przeszliśmy. Zwłaszcza ty…
- Ja przynajmniej wiem co się stało z moimi bliskimi - rzekła tracąc chwilę temu poprawiony humor i odkładając puste naczynie na bok - Zdarza się.
Wróciła do patrzenia przed siebie. Jej oczy były praktycznie nieruchome i zamyślone, a przy tym w jej spojrzeniu można było dostrzec inteligencję. Jej myśli zakrzątały chaotyczne obrazy przeszłości, z której nie mogła się teraz wyrwać. Przygryzła wargę i potrząsnęła głową.
- Nie widziałeś żadnej szabli na tamtej polanie? - zapytała jakby od niechcenia.
Adar pokiwał głową, wyraźnie nie znajdując słów, by wypowiedzieć przeżywanie przez nich wszystkich cierpienie.
- Przykro mi, ale nic takiego nie widziałem. Była dla ciebie ważna? - zapytał, przyglądając się jej obliczu.
- Broń Natalyi. Bardzo charakterystyczna. W tym momencie jest dla mnie tak samo ważna, jak ma mistrzyni - odrzekła beznamiętnie i darowała sobie ciągnięcie tematu. Jej twarz w tym czasie nie wyrażała za wiele.
Aby przerwać dłużące się między nimi milczenie, postanowiła trochę się dowiedzieć o Adarze. Nie do końca rozumiała jak skończył jako ten, kim aktualnie jest.
- Dlaczego jesteś sługą? - krótkie pytanie zawisło między nimi, a ton jej głosu i błysk w oku lekko zdradzały ciekawość.
Szarak ponownie został zaskoczony. Rzadko opowiadał o sobie, toteż nie wiedział, od czego zacząć.
- Hmm… Jestem podrzutkiem. Ponoć moja matka była pielgrzymem i porzuciła mnie, kiedy odwiedzała klasztor w Krausnick. Kiedy nauczyłem się już chodzić i mówić, zostałem odesłany do tawerny, w której miałem przez resztę życia zarabiać na swoje utrzymanie - opowiadał, a jego spojrzenie na moment się rozmyło. - Nie było tak źle… w większości. Właściwie powinienem uważać się za szczęściarza, że zachowałem życie - dopowiedział, potrząsając głową. - A ty, Katarino? Co związało twoje losy z panią Natalyą?
- Osoba, której służyłeś, była okrutna? Gdzie ona była? I jak się oswobodziłeś? - drążyła temat dalej chcąc się dowiedzieć jak najwięcej, ale musiała mu jeszcze odpowiedzieć na jego pytanie.
- Nie wiem czy słyszałeś, bo innym o tym opowiadałam, ale... - zawiesiła na moment głos, by odetchnąć. Obraz zmasakrowanej mistrzyni był wciąż żywy - Jestem lodową wiedźmą z Kisleva, a Natalya była moją nauczycielką - popatrzyła mu w oczy swymi szafirowymi oczami kojarzącymi się z północnym mrozem.
- Pan Bern nie był okrutnikiem. Nie tolerował nieróbstwa i marnotrawstwa, ale w głębi serca był dobrym człowiekiem - odpowiedział, choć nie był do końca przekonany do swoich słów. - Jak się oswobodziłem? Ciężką pracą i oszczędzaniem. Niedawno dostałem skrawek ziemi w Krausnick, gdzie wybudowałem swój dom. Prawdziwy dom, o którym zawsze marzyłem. A potem… - Szarak zawiesił się na chwilę. - A potem wszyscy straciliśmy to, na czym nam zależało - dopowiedział.
Na wspomnienie lodowej wiedźmy Adar wzdrygnął się lekko. Sam nigdy nie miał do czynienia z nikim, kto parałby się zakazaną magią, jednak w “Przyklasztornej” nasłuchał się mnóstwa opowieści. Wszystkie były przeraźliwe i straszne.
- Lodowa wiedźma - powtórzył powoli. - Widziałem, do czego jesteś zdolna. To było imponujące - powiedział, siląc się na uśmiech. Nie chciał, by pomyślała, że ją odtrąca. Ludzie byli przesądni, jednak Adar wolał patrzeć w ludzkie serca, niż na ich płaszcze.
Dziewczyna tak patrzyła na reakcję Szaraka z zainteresowaniem. Nawet się nie zdziwiła, iż lekko drgnął na jej słowa. Westchnęła cicho i wstała z miejsca stając nad mężczyzną.
- Nie praktykujemy czarnej magii. Wmawiają wam kłamstwa. Poza tym to, co zrobiłam, nie było tak imponujące - zmierzyła go niepokojącym spojrzeniem.
- Przepraszam, nie chciałem cię rozgniewać - powiedział, wstając razem z dziewczyną. - Ja no ten… nie wierzę w te wszystkie bajdy o czarodziejach mordujących całe wsie. No chyba, że faktycznie są tacy… ale chodzi o to… - Szarak już kompletnie zagubił się w wyjaśnieniach, toteż dorobił się tylko kolejnego rumieńca i zwiesił głowę.
- Nie jestem zła - splotła ręce na piersi i zmrużyła oczy tak, jakby było inaczej. Obdarzyła go chłodnym spojrzeniem - Jestem zła dlatego, że wmawiają wam głupoty w tych całych waszych klasztorach. Taka jest wasza wdzięczność za naszą pomoc ofiarowaną wam w trakcie Burzy Chaosu.
Adar uniósł dłonie w obronnym geście.
- Ja… ja tak naprawdę niewiele wiem na ten temat. Proszę, nie wiń mnie za to, co uczynili moi przodkowie - powiedział uspokajająco, jednak jednocześnie postąpił krok w tył.
Przez jakąś chwilę w milczeniu Katarina przyglądała się Szarakowi, aż wreszcie zbliżyła się o krok wyciągając w jego stronę rękę. Mężczyzna już powoli się kulił, kiedy to jej dłoń wylądowała na jego głowie. Wyglądało to dość komicznie, jako że była niższa od niego.
- Nie obwiniam cię - popatrzyła już na niego wzrokiem zwykłej drobnej dziewczyny, tym samym, który widział wcześniej - Wybacz. Mój mój nastrój jest... odrobinę niestabilny.
Mężczyzna drgnął pod jej dotykiem, jednak widząc, że lodowa wiedźma nie chce mu zrobić krzywdy, uspokoił się nieco. W końcu spojrzał na Katarinę, a upewniając się, że jej oblicze nie zdradza już żadnej złości, wypuścił cicho powietrze.
- Nic się nie stało - pokiwał energicznie głową na potwierdzenie. - To, co przytrafiło się twojej opiekunce, a potem twojemu czworonożnemu kompanowi… I jeszcze brat Lambert do tego… Musisz się czuć okropnie - powiedział, spoglądając w jej oczy. - Miałem nadzieję, że moja potrawka poprawi wam humor, ale to był chyba głupi pomysł - dodał, odwracając spojrzenie.
- Jest wspaniała. Nigdy nie jadłam czegoś takiego, więc się nie wygłupiaj - uśmiechnęła się do niego równie słabo jak na początku, po czym usiadła znowu na swoim miejscu.
- Nie chcę mówić o tym, co się stało Natalyi. Wybacz - wróciła do obserwacji bliżej nieokreślonego punktu na horyzoncie.
Adar przystanął tuż obok i położył jej dłoń na ramieniu.
- Wiem, że to trudne, ale nie możemy się zatrzymywać. Wierzę, że widok rodzin, które ocalimy, spłaci naszą żądzę zemsty. Trzymajmy się razem, a wszystko będzie dobrze - powiedział pełnym przekonania głosem, który mógł, ale nie musiał inspirować. - Jak coś, będę obok.
- Oni już nie będą tacy sami - rzekła markotnie i spuściła wzrok.
- Może nie, ale czasem iskierka radości w wielkim nieszczęściu jest więcej warta, niż całe życie przeżyte w błogiej beztrosce - odpowiedział, cytując zasłyszaną u pewnego starszego człowieka frazę. Szarak uważał go za bardzo mądrego mężczyznę i uwielbiał słuchać jego opowieści, kiedy był młodszy.
Adar lekko ścisnął ramię dziewczyny i odsunął się na bok.
- My też nie będziemy już tacy sami - powiedziała od nosem, gdy już się oddalił, a po jej policzku spłynęła samotna łza. Czym prędzej ją wytarła i powróciła do swych rozmyślań.

W trakcie narady chłodny wzrok Katariny był uporczywie wlepiony w dotychczas podróżującego z najemnikami akolitę. Nie dało się ukryć, że się jej nie podobał ten człowiek. Jego religijne słowa na samym początku nie wróżyły dobrze, a obecność w jej majakach (bo nie potrafiła tego nazwać inaczej) pod drzewem była podejrzana. Co jeśli był szpiegiem i miał zamiar ich wszystkich zdradzić, gdy nadejdzie pora?

Katarina pokręciła głową próbując odpędzić od siebie złe myśli. Nie miało to sensu. Zdradzić? Dla kogo? Dla zwierzoludzi? To było naprawdę bez sensu, chociaż wcale nie osłabiało to niechęci, jaką go darzyła. W trakcie całe dotychczasowej podróży nawet nie widziała z niego żadnego pożytku, chociaż musiała przyznać, że w ostatniej walce go nie widziała, ale ta wizja... A może on...
On jest czarodziejem?