Przejście przez przyjazną część lasu wlało w jej serce nową nadzieję na to, że wyjdą z tej samobójczej wyprawy cało, oraz energię, jakiej jej brakowało od samego początku podróży. Jej oczy chłonęły z ciekawością każdy element krajobrazu skąpany w pięknym, słonecznym świetle chcąc go zapamiętać najdłużej, jak się tylko dało. Chciała pobyć tutaj przez chwilę wraz z drobnymi leśnymi zwierzętami, pobiegać dookoła, może potańczyć i słuchać tej ciszy będącej muzyką dla uszu, a później paść na ziemię i zasnąć w błogim spokoju z dala od okrucieństw świata chcącego zniszczyć wszystko, co piękne, bowiem tak można było określić ten fragment puszczy. Jej zachwyt był widoczny gołym okiem przez wszystkich w grupie. Była to przecież miła odmiana od surowego kislevskiego otoczenia tak dobrze znanego przez Katarinę.

Powrót do rzeczywistości był równie okropny, jak skok do lodowatej wody, kiedy to Schulz położył swą spracowaną dłoń na jej ramieniu. Na jego twarzy nie rysowały się pozytywne emocje - jedynie determinacja totalnie ignorująca tą chwilę spokoju.
- To tylko iluzja. W tym lesie nie czeka nas nic dobrego - powiedział jej ochrypłym głosem tonem nie wyrażającym emocji.
Dziewczyna pokiwała ze smutkiem głową, a cała fascynacja ulotniła się jak ulatujące z człowieka życie po trafieniu strzałą prosto w serce. Energia, która wcześniej w nią wstąpiła, wyparowała. Posłała ostatnie spojrzenie na jakiegoś przyglądającego się jej uroczego królika chowającego się w ściółce i poszła dalej patrząc się głównie w ziemię.

Każdy kolejny krok był dla niej nadepnięciem na ogon jakiegoś węża, którego reakcją na to było głośne syczenie odbijające się echem między drzewami. Milczenie lasu niezmącone nawet szelestem liści było tak złowrogie, że aż włosy dęba stawały. Również nie zwiastowały nic dobrego. Było ciemno. Jakieś cienie biegały między poskręcanymi pniami i patrzyły na nich łapczywie. Zdawało jej się, że co moment widzi gdzieś powieszonego dobrze znanego jej psa i zmasakrowaną mistrzynię. To działało na bujną wyobraźnię Katariny wyjątkowo silnie, przez co mocno przywarła do idącego przy niej Adara otulając tego ramię swymi - chciała dodać sobie trochę otuchy bliskością kogokolwiek, a on nie tyle co był najbliżej, ale próbował ją wcześniej podnieść na duchu. To jej na razie wystarczyło.

Kolejni wisielcy w postaci mieszkańców Krausnick wbijały kolejne noże w jej poranione serce. Zdążyła poznać każdego w ciągu niecałych trzech miesięcy i wiedziała, że w tej wsi nie było złych ludzi, a teraz cierpieli... Ale może to lepszy los niż życie na pełnym okrucieństw świecie? Nieprzyjazny Kislev bywał już lepszy.
Widok pajęczyn wywoływał u niej niepokój graniczący z paniką. Zwalczyła swój strach do małych pająków, ale te... Te znaki ich obecności były duże. Bardzo duze. Jeszcze wielkie czerwone kwiaty z kolcami... Spoglądała na nie, a jej zmysły krzyczały "To jest złe, to jest mordercze, to cię zabije, nie idź tam".

Nagle na drodze pojawiły się olbrzymie jak dwa lub trzy ułożone pionowo domy pająki. Strach ciasną obręczą zacisnął się naokoło jej gardła uniemożliwiając racjonalne myślenie. Wtedy to wszyscy zaczęli uciekać w stronę kwiatów, a ona - nie wiedząc co ze sobą począć - pełna wątpliwości ruszyła za nimi, a to, co nastąpiło później, zapamięta na bardzo długo.

Dziwny dźwięk i krzyk przeszyły powietrze. I kolejny. I kolejny. Te głosy... Willhelm, Daniel, Magnus. Aż na chwilę zwolniła chcąc ich ratować, lecz Adar pociągnął ją za rękę dodając jej rozpędu.
I nagle sam wyłożył się jak długi na ziemię trafiony jakimiś kolcami. Z ledwością zdołała wysapać jego imię po drugiej stronie morderczych kwiatów i, wbrew wszelkiego zdrowemu rozsądkowi, rzuciła się mu na ratunek. Z ledwością wymijała kolejne korzenie, aż dotarła to mężczyzny.
- Wszystko będzie dobrze - w swym rodzimym języku przemówiła do niego kojącym głosem i chwyciła go za ramiona, by go wyciągnąć - Trzymaj się!

Chwila odpoczynku - drugie największe marzenie Wilhelma (zaraz po chęci dotrwania żywym do końca tej wyprawy) od kiedy wkroczyli do lasu, wreszcie się ziściło!
Po dosyć łatwej walce z Centigorami najemnik spodziewał się, że ich przełożony zechce jeszcze przez wiele godzin podróżować śladem zwierzoludzi. Jednak i on najwyraźniej uznał, że nierozsądnym będzie porywanie się na tak forsowny marsz. Toteż nowym priorytetem stało się dla nich odnalezienie schronienia na noc. Co okazało się o wiele prostsze niż mogliby pomyśleć. Niewielka grota, której wejście zakrywał strumień wody spływający ze skał tworząc niewielki wodospad, okazała się idealna. Może lokum nie równało się z pokojami nawet najbardziej zapyziałej karczmy w Imperium, jednak jak w standardach Lasu Cieni mogłoby ujść nawet za apartament królewski.
Wnętrze okazało się większe niż z początku Wilhelm myślał, a na dodatek nie natrafili w środku na żadnego dzikiego i wściekłego lokatora. Bez zbędnego marnowania czasu wszyscy zajęli się naniesieniem do środka zapasów drewna, by jak najszybciej móc ogrzać zmarznięte po dniu ciężkiej wędrówki ciała. Lexa rozpaliła szybko ognisko, nie omieszkując przy tym zganić resztę “leniwych i bezużytecznych samców” za ich zerową pomoc w tym przedsięwzięciu. Andree nie poczuł się jednak dotknięty jej słowami. Zmęczenie sprawiło, że odczuwał tak olbrzymią rezygnację z życia iż wszystko zdało się mu już obojętne.
Sytuacja uległa poprawie po posiłku i po otworzeniu drugiej flaszki gorzały. Najemnik zdołał uśmiechnąć się nawet, zwłaszcza, że Lambert postanowił wyręczyć ich w rolo wartownika, pozwalając mu przespać całą noc. Jego “legowisko” nie należało do najwygodniejszych, ale Wilhelmowi wielokrotnie zdarzało się już spać pijanym pod ławą w karczmie, dlatego i to nie stanowiło dla niego większego problemu.

Gorzała krążyła między nimi przez pewien czas, aż ni z tego ni z owego Lexa uznała za niebywale dobry pomysł skorzystanie z okazji obmycia się w strumieniu. Bez skrępowania rozebrała się przy nich do pasa, co miało na Wilhelma wręcz hipnotyczny wpływ. Blizny pokrywające ciało dziewczyny oczywiście mogłyby zniechęcić niejednego amatora kobiet, jednak nie jego. Po części powodem mógł być mocno ograniczony wybór niewiast jaki w chwili obecnej miał, ale z drugiej strony Andree musiał przyznać, że Lexa wcale nie wyglądała źle. Gdyby nie chodziła w ubraniach przyozdobionych krwią i miała nieco przyjemniejszy stosunek do ludzi, w społeczeństwie mogłaby stać się obiektem westchnień wielu mężczyzn.
Poza niczego sobie piersiami, najemnika zainteresowały czerwone tatuaże ciągnące się po ciele Norsmanki. Nim jednak zdążył ją o nie zapytać, dziewczyna wyszła. Niemniej jednak on wcale nie zamierzał odpuścić tak łatwo. Wychodząc na zewnątrz mógł upiec nawet trzy pieczenie na jednym ogniu - obmyć umazane we krwi ręce i twarz, dopytać się o znaczenie symboli na ciele towarzyszki, oraz po napawać się jej widokiem. Jego zamiary spełniły się w dwóch trzecich. Na pytanie o “szlaczki” otrzymał tylko opryskliwą odpowiedź, co nieco popsuło mu humor, choć nie okazał tego otwarcie. Męczył go fakt, że mimo wielu dni wspólnej wędrówki, dziewczyna nie chce powiedzieć niczego o sobie. Zupełnie jej nie znał…

“Tak jak ona mnie.” - Kiedy wracał z powrotem do jaskini, myśl ta wbiła mu się w głowę. Zasępił się i już kompletnie wytracił humor.

Rozmawiali jeszcze chwilę, Lexa wróciła z kąpieli jakby weselsza, a on ciągle siedział na swoim posłaniu ze spuszczoną głową, jakby się nad czymś zastanawiając. Wahał się długo, jednak alkohol sprawił, że poczuł w sobie nagłą odwagę. Miał już dosyć kłamstw, udawania i maski, która ciążyła mu na twarzy od chwili kiedy ich misja zaczęła przybierać niepomyślny dla nich obrót.
Przyznał iż cała jego “wojownicza” postawa to jedynie ułuda - gra aktorska, dzięki której liczył na łatwy zarobek. Nie był najemnikiem. Nie był odważnym wojownikiem. Był cyrkowcem, a wyznanie tego sprawiło, że poczuł się o wiele lepiej. Tylko na chwilę, gdyż zaraz potem wbił wzrok w Lamberta czekając na jego reakcje. Jednak nie taki diabeł straszny, jak się okazało. Kapłan zareagował nad wyraz dobrze, co ostatecznie go uspokoiło. Grabarz i wojownicza również przyjęli wszystko pozytywnie, bez złośliwości czy gniewu. W końcu mógł przestać udawać. Mógł być naprawdę sobą.
Kiedy skończyli flaszkę, Wilhelm zasnął z lekkim uśmiechem na ustach, jakby zupełnie zapomniał o potwornościach jakie mają ich czekać jutro.

Ziemia wydawała się poruszać pod stopami uciekających. Tysiące pnączy, pędów roślin i korzeni wiło się szaleńczo, niczym stado jadowitych węży, gotowych zaatakować w najmniej oczekiwanym momencie. Pomimo pulsującej w żyłach adrenaliny, chłopom powoli zaczynało brakować powietrza w płucach, a palący ból w mięśniach wydawał się być nie do zniesienia.
Ktoś na tyłach pochodu potknął się i przewrócił, nikt jednak nie rzucił się z pomocą nieszczęśnikowi, pomimo iż poprzysięgli trzymać się razem. Trawił ich strach; jedno z najbardziej pierwotnych narzędzi obronnych ludzkiego organizmu, które nie pozwalało popełnić głupstw w chwili zagrożenia życia.
W powietrzu zaroiło się od przelatujących ze świstem kolców, które, niczym strzały, szybko dziesiątkowały biegnących na oślep chłopów. Dla nich było już za późno aby się wycofać. Droga prowadziła na wprost, przez usłany egzotycznymi roślinami zagajnik, który okazał się być śmiercionośną pułapką; a jedyną alternatywą była walka z olbrzymimi pająkami, które stanęły na skraju drzew, z głodem przyglądając się swym ofiarom.

Kolejna osoba za plecami Schulza się przewróciła, tym razem stary żołnierz zdecydował się spojrzeć za siebie nie zwalniając tempa. Na stercie ohydnie wijących się pnączy leżał martwy akolita Willhelm z długim na kilkadziesiąt centymetrów kolcem wystającym z oka. Jego los był już przesądzony, podobnie jak Daniela, który spętany mackami rośliny, ciągnięty był w stronę największego kwiatu znajdującego się w samym sercu żądnego krwi organizmu.
Pomimo kolca jadowego wbitego w jego lewe udo, młody banita wciąż pozostawał przytomny. Niesparaliżowaną ręką sięgnął pod pazuchę, skąd wyciągnął butelkę silnego alkoholu, który przemycił z klasztornych zapasów, po czym odkorkował ją, wziął solidny łyk i wcisnął do środka kawałek suchej szmaty. Schulz wiedział co zaraz nastąpi, dlatego nie musiał się temu dłużej przyglądać.

- Niechaj ziemia lekką ci będzie, przyjacielu - powiedział, przeżegnawszy się na znak Sigmara.

Weteran nie zatrzymał się, ani nie zwolnił tempa. Biegł ile sił w nogach, powoli doganiając resztę towarzyszy. Wyprzedził Severusa, a potem Dziadka Rybaka, który uciekał jak młody zająć przed zagrożeniem. Kilkadziesiąt metrów przed nimi kończył się zasięg pnączy Krwawej Turzycy i na ten widok wszyscy mimowolnie przyśpieszyli.
Na przodzie, tuż za łowcą Klausem, podążał Adar zręcznie skacząc pomiędzy zalegającymi na ziemi pnączami. W pewnej chwili coś mocno wstrząsnęło młodym mężczyzną, który zachwiał się i upadł trafiony pokrytym toksynami kolcem. Biegnąca tuż za nim Katarina pochyliła się nad rannym towarzyszem i z trudem uniosła go, przerzucając ramię chłopaka przez swój bark. Nie zwracając już uwagi na otaczające ją pnącza, młoda dziewczyna mozolnie parła do przodu, ledwie dając sobie radę z wcale nie tak ciężkim Adarem.
Widząc jej wysiłek, Schulz niemalże natychmiast przyśpieszył tempa i dobiegł do kobiety, chcąc jej pomóc. Chwycił rannego pod ramię i wspólnymi siłami ruszyli przed siebie, starając się uniknąć kolców przelatujących ze świstem nad głową.
Byli już bardzo blisko wydostania się ze śmiertelnej pułapki, kiedy nagle ktoś za nimi głośno krzyknął. Albert odwrócił się i ujrzał machającego kijem w ich kierunku Dziadka Rybaka, który drugą ręką wskazywał obwiązanego pnączami Magnusa. Przez moment Schulz zawahał się, obawiając się, że jest już za późno dla rannego drwala. Nie chciał ryzykować życiem swoim, jak i reszty swej rodziny dla sprawy, która wydawała się być z góry przegrana.
Odwrócił się plecami do obłąkanie wydzierającego się Pyotra, po czym zamknął na chwilę oczy, chcąc opanować targane nim emocje. Nie chciał zostawić Magnusa na pewną śmierć, lecz wszystko wskazywało na to, że zignoruje wołania towarzyszy i ruszy dalej.
Postąpił krok do przodu i sam otarł się o śmierć. Przelatujący obok ucha kolec przypomniał mu o wydarzeniach z frontu. Tam cena szła o tę samą stawkę; o życie jego i jego rodziny, a mimo to był wtedy gotów poświęcić wszystko co najbardziej kochał, by ratować spisanych na straty towarzyszy.
Schulz zazgrzytał zębami, zaciskając mocno szczękę. Ściągnął z siebie Adara, każąc Katarinie iść dalej, po czym rzucił się w kierunku coraz szybciej oddalającego się Magnusa, który kompletnie sparaliżowany, ciągnięty był po ziemi w stronę największego z kwiatów, kształtem przypominającego dzbanek.
Albert biegł przez zagajnik w szaleńczym tempie, gnany strachem i adrenaliną. Z pędem wiatru minął po drodze Pyotra i Severusa, przeskoczył nad wystającymi wysoko ponad ziemię korzeniami, uchylił się przed wystrzelonymi w jego kierunku kolcem i w końcu dopadł związanego Magnusa.
Poszczerbione ostrze imperialnego miecza zalśniło w bladym świetle Mannslieba, w chwili gdy Schulz wzniósł je wysoko nad głowę, aby rozciąć okalające drwala pnącza, które były twarde niczym sznury. Starzec podniósł z ziemi sztywnego jak kłoda Magnusa i przerzucił go sobie przez bark, choć nie było to łatwym zadaniem. Z trudem ruszył z powrotem ścieżką, którą przebył, biegnąc ile sił w nogach.
Adar oraz większość ostałych przy życiu chłopów znajdowała się poza zasięgiem Krwawej Turzycy, dopingując pozostałych uciekających. Albert i Magnus byli już blisko wydostania się z zielonego piekła, kiedy nagle pędzący przed nimi Severus oberwał kolcem między łopatki i padł na kilka metrów przed granicą zagajnika. Klaus natychmiast ruszył mu na pomoc, chwycił sparaliżowanego najemnika i zaciągnął go w bezpieczne miejsce, na moment przed tym jak stary żołnierz i drwal wydostali się poza zasięg pnączy. Obaj upadli twardo plecami na ziemię, ciężko dysząc. Udało się!

W miejscu, gdzie po raz ostatni Schulz widział Daniela, wzrastała z każdą chwilą ściana ognia, która powoli pochłaniała Krwawą Turzycę. Słupy dymu i płomieni wystrzeliły wysoko w powietrze, odstraszając znajdujące się po drugiej stronie zagajnika pająki-giganty.

- Wrócą tu - wysapał ciężko Schulz mając na myśli przerośnięte bestie. Na całe szczęście dla nich, ofiara Daniela nie poszła na marne i znacząco zwiększyła ich szanse na przetrwanie.
Stary żołnierz z trudem podniósł się z ziemi i spojrzał na zarośniętą twarz leżącego obok Magnusa, który wciąż był sztywny jak kłoda, po czym obejrzał uważnie jego ranę. Wyglądała paskudnie, ale nie na tyle, żeby zaistniała potrzeba natychmiastowego odcięcia kończyny. Na froncie widywał gorsze obrażenia...
- Przeklęte miejsce! Najwyraźniej kozłojebcy Ragusha chcieli, abyśmy ruszyli tą drogą i wszystko starannie zaplanowali. Skurwysyny są sprytniejsze niż sądziłem - dodał po pewnym czasie, kiedy udało mu się uspokoić oddech. Jeśli wrogowie rzeczywiście ukartowali to wszystko to zapewne byli teraz święci przekonani, że chłopi nie przeżyli spotkania z pająkami i Krwawą Turzycą. Była to drobna przewaga, którą można było wykorzystać na swoją korzyść.

Po stosunkowo krótkiej chwili spędzonej na złapaniu oddechu, zaciągnięto sparaliżowanych towarzyszy wgłąb lasu, gdzie przemyto im rany i opatrzono, choć prowizoryczne bandaże stworzone z zabrudzonych szmat nie wystarczały na zbyt długo. Kiedy rannym wróciło czucie w kończynach, udano się śladem zwierzoludzi chcąc oddalić się jak najdalej od pożaru i zamieszkanego przez gigantyczne pająki zagajnika. Nie zaszli jednak zbyt daleko, gdyż byli zbyt przemęczeni, a niezagojone rany dodatkowo utrudniały podróż.
Nie mając innego wyjścia, Schulz postanowił rozłożyć obóz pod kilkoma zawalonymi nad ścieżką drzewami. W chwili, gdy reszta towarzyszy odpoczywała, Klaus oddalił się, aby zerwać gałęzie z liśćmi, za pomocą których uszczelnił prowizoryczny dach nad głową. Uczynił to w samą porę, albowiem zaczęło kropić kiedy rozpoczął pracę i rozpadało się na dobre kiedy ją zakończył.
Tymczasem Dziadek Rybak rozpalił niewielkie ognisko, co o dziwo udało mu się z pomocą znalezionych nieopodal kamieni. Wzniecił mały płomień i przez następną godzinę zajęty był podtrzymywaniem go, co rusz dokładając drewna na opał, które coraz trudniej było znaleźć w okolicy, albowiem większość była przesiąknięta wilgocią.
Reszta towarzyszy lizała rany i odpoczywała pod zawalonymi drzewami, obserwując w oddali pożar, który powoli dogasał za sprawą deszczu. Zajmowała się nimi Katarina, troskliwie zmieniając co jakiś czas bandaże i korzystając ze znanych jej zaklęć, aby uśmierzyć ból. Schulz jako jedyny nie siedział przy ognisku, woląc stać na warcie nieco dalej na niewielkim wzniesieniu, które otoczone było ze wszystkich stroń przez zarośla, znad których wystawała tylko jego siwa czupryna. Podobnie jak pozostali, był wycieńczony podróżą przez las; chwiał się na nogach z bólu i zmęczenia, lecz mimo to nie miał zamiaru poddać się z obawy o życie towarzyszy. Zbyt wiele błędów dopuszczono się w ciągu ostatniej doby i nie miał zamiaru popełnić jeszcze jednego.

Do świtu pozostało jeszcze wiele godzin, a członkowie mocno uszczuplonej wyprawy mieli ponure wrażenie, że jest to ostatnia noc ich życia, którą uda im się spędzić w relatywnym spokoju.

Pyotr siedział przy ognisku przykryty grubym kocem. Jeśli nie liczyć oddalonego Schulza otrzymał posiłek od Katariny jako ostatni. Od chwili, gdy oboje ujrzeli ciało Natalyi powstało między nimi jakieś nieprzyjemne napięcie. Unikali się, jakby obawiając się przed tym co mają sobie wzajemnie do powiedzenia. Unikali się, bowiem w jakiś sposób jedno drugiemu przypominało o drastycznej śmierci nauczycielki Katariny. Nawet pożegnali ją osobno. Katarina nie wiedziała kim była pani Natalyia dla Pyotra Koldun, ale czy to mógł być przypadek, że zatrzymali się akurat w Krausnick? Czasem Pyotr mówił coś, co sugerowało, że znał ją z bardzo młodych lat. Nie zawsze jednak mówił to z przekonaniem.

Starzec przyjął posiłek w milczeniu dziękując gestem ręki i przymykając powieki. Odstawił go jednak tymczasowo obok siebie. Pourazowe zawroty głowy jakie mu doskwierały, sprawiały że żołądek wywracał się na drugą stronę.
- Muszę wiedzieć co widziałaś - zwrócił się do Katariny, kiedy ta chciała już odejść z posiłkiem dla Schulza. Nie wytłumaczył o co mu chodzi, ale ona wiedziała o co pyta.

- Nie ma to znaczenia - odpowiedziała mu trochę ostrzejszym tonem niż chciała. Wzruszyła ramionami. Popatrzyła z góry na mężczyznę - w przenośni i dosłownie.
- Na co ci to wiedzieć? Nie jestem dzieckiem, by się spowiadać z tego, co przeżyłam - dodała splatając ręce na piersi.

- Więc przestań tak postępować. Nie możesz się tak narażać... - Dziadek Rybak spojrzał ukradkiem na Adara - Zostałaś przeznaczona do ważniejszych rzeczy! Nie będę cię zmuszał, ale jeśli znów ktoś przez ciebie… - urwał nagle, by nieco ochłonąć, bowiem najwyraźniej powiedział już zbyt wiele - … to może być ważne, drogie dzie… Katarino. - Pyotr zmarszczył czoło. Nie tak chciał poprowadzić tę rozmowę.

Jej wzrok stężał. Wpatrywała się w starca z wyrazem twarzy zdradzającym rosnącą wściekłość.
- Przeze mnie co? - wycedziła przez zęby zaciskając dłonie w pięści. Przeszła na język kislevski nie będąc w stanie już płynnie mówić w reikspielu - Idziemy przez ten koszmar próbując ratować porwanych, a nie mogąc uratować siebie, a ty mi mówisz, bym się nie narażała? Bym nie ratowała możliwych do ocalenia żyć? Żałosne. Jesteś Imperialnym tchórzem, nie Kislevitą!

- Nie myl odwagi z głupotą, dziecko... - Pyotr również przeszedł na język Kislevu, lecz nie mówił tak płynnie jak Katarina. Jego akcent był bliższy imperialnemu, a niektóre słowa przeinaczone - ...nie dostrzegasz skutków swoich czynów.
Mógł wytknąć jej, że pośrednio przez nią i jawne użycie magii, zginął krasnolud, że to w wyniku tej jednej decyzji najsilniejsza część grupy opuściła ich, pozostawiając w tym lesie na nieomal pewną śmierć, że o mały włos, sama zginęłaby z ręki Lamberta, że ratując Adara, naraziła życie nie tylko swoje ale i życie Schulza. Nie zrobił tego jednak, bowiem zbyt bardzo przypominała mu jedną z jego wnuczek. Nie potrafił się na nią złościć.
- Następnym razem, możesz nie mieć tyle szczęścia. Przez wzgląd na Natalyę, martwię się Katarino.

- Ty...! - zaczęła cicho powoli tracąc nad sobą kontrolę - Ty w ogóle nic nie robisz, by pomóc tym ludziom! Ty...

Z jej twarzy nagle zniknął gniew, a zastąpił go smutny wyraz zbitego psa. Wyglądała tak, jakby coś do niej dotarło. Po bladych policzkach spłynęły łzy, kolejne zresztą tej doby. Zwiesiła bezradnie dłonie patrząc gdzieś w dal.
- Dlaczego wszyscy giną, kiedy próbuję im pomóc? - wymamrotała pod nosem bez znaku jakiejkolwiek wcześniejszej wściekłości.

- Ocaliłaś tego chłopaka... - Pyotr poczuł się winny, widząc stan do którego doprowadził Katarinę - … a teraz opowiedz mi proszę co widziałaś.

Dziewczyna usiadła na ziemi zaraz przy starcu i wpatrywała się w grunt.
- Ja... - po chwili milczenia potrzebnej na uspokojenie się kontynuowała w kislevskim - Widziałam otoczone mrokiem drzewo. Ta ciemność się rozrastała na wszystkie strony pochłaniając wszystko, co stanęło jej na drodze - mówiła coraz żywiej - Gdy objął wszystkich wisielców, pojawił się portal, z którego wyszły demony zmierzające w moją stronę. Moje ciało nie chciało mnie słuchać. Obległy mnie próbując wciągnąć mnie do swej domeny. Czułam jakby w każdy mięsień ciała wbiło mi się tysiąc sztyletów. Wtedy pojawił się ten najemnik z fretką, który przegonił jakimś światłem wszystkie demony uwalniając mnie.
- Nie każ mi tego powtarzać. Proszę - tymi słowami zakończyła opowieść i oczekiwała na reakcję ze strony swego rozmówcy.

Pyotr przymknął oczy, kiedy słuchał słów Katariny. Często przytakiwał, jakby potwierdzając jej słowa. Większość z tego co zobaczyła dziewczyna widział także i on z tą różnicą, że zamiast demonów, w jego wizji oblazły go czerwie i odór śmierci.
- Dziękuję Katarino - nie powiedział nic więcej, a gdy uniósł powieki, jego wzrok zogniskował się na najemniku, o którym mówiła.

Ona również miała ochotę podążyć za jego spojrzeniem tym należącym do niej, ale się powstrzymała.
- W jakim celu się pytałeś? Co z nim nie tak? - zapytała podejrzliwie nie do końca rozumiejąc zachowanie starca. Spodziewała się jakiejś mądrości życiowej czy ki but.

- Jeśli mam rację... - Pyotr odparł w zamyśleniu - … Chaos wyciągnął po nas swe ramiona. To może się powtórzyć. To nie Kislev moja droga. Co z nim nie tak? Nie z nim...