Naprzód, krok za krokiem, bez wytchnienia, ani chwili przerwy. Przeklęty, nieobliczalny w swej dzikości las zdawał się nie mieć końca, a ślady zwierzoludzi stanowiły jedynie złudę - kłamstwo, które stawiało ich w przekonaniu, że ta mordercza wędrówka kiedyś się skończy. Jednak wycieńczony Wilhelm, w swej straceńczej walce z zarośniętym szlakiem, skrył się w myślach własnych, uciekając od brutalnego świata, który go otaczał. W jego głowie narodziło się przekonanie - wizja - iż przekraczając granicę lasu, przekroczyli w rzeczywistości wrota do krainy Morra. A teraz, uwięzieni w iluzorycznym świecie, mieli przez wieczność tułać się po bezmiarach klaustrofobicznej przestrzeni jaką tworzył sobą Las Cieni.
Zmęczenie nie było jedynym rezultatem karkołomnej wyprawy. Andree coraz częściej zaczął przyłapywać się na swojej nieuwadze. Coraz częściej ze srogiego, wytrwałego najemnika, przemieniał się w zagubionego w tej sytuacji chłopaka. Wyglądał wtedy jak chłop, który został przyjęty na bal do domu szlacheckiego. Zlękniony, zdezorientowany, z poczuciem iż pasuje do tego miejsca jak pięść do nosa.
Zawsze jednak w końcu przyłapywał się na tej chwili słabości. Karcił się i znowu przeobrażał w najemnika, jednak jego mina zdawała się co raz to bardziej okazywać zdenerwowanie i niepewność.
“Miny! Miny – ta broń, a zarazem tortura!” - lamentował w myślach, starając się skoncentrować.

Mimo wszystko, Wilhelm kilkukrotnie jeszcze zamieniał maski. Zmęczenie, monotonia i poczucie ciągłego niebezpieczeństwa przerastały go. Wybawienie nadeszło niespodziewanie, jednak Andree szybko pożałował tej odskoczni od standardowego krajobrazu jaki przywitali po wkroczeniu do puszczy. Malownicze drzewo z początku piękne w swej wyjątkowości, zaraz przeobraziło się w symbol bólu, strachu i beznadziejności ich sytuacji.
Najemnik zamarł wpatrując się w wiszące trupy mieszkańców wioski, przestając być tym samym najemnikiem. Maska zniknęła z jego twarzy, ukazując beznadziejną i zdruzgotaną widokiem pozera. Widząc załamaną Katarinę chciał jej pomóc, pocieszyć, jednak najpierw ktoś jego musiałby uratować, wyrwać z szoku. Gorączkowo zaczął myśleć:
“Skąd oni się tu wzięli? Dla kogo te istoty pozostawiły wiadomość? Czyżby wiedzieli już, że…”
Wybałuszył oczy. Katarina padła na ziemię, a zaraz za nią jakiś staruszek. Wilhelm odruchowo dobył miecza i garłacza, przeczesując wzrokiem otoczenie. Coś ich zaatakowało? Nie widział strzał… Odskoczył jak opętany, kiedy dziwne konwulsje dopadły także Severusa. Andree cudem opanował się, nim trzymany w ręku garłacz pozbawił akolitę głowy. Chwilę później podziękował swoim “stalowym nerwom”, które powstrzymały go od tej głupoty. Nie żeby utrata Severusa miałaby dla wyprawy jakiekolwiek znaczenie, jednak naładowana broń okazała się wkrótce o wiele bardziej potrzebna...

Z lasu wyłoniły się monstrualne bestie. Przy nich zmutowane wilki przypominały zaledwie bezpańskie psy.
Wilhelm dołączył do towarzyszy, którzy otoczyli kręgiem drzewo wisielców. Ostrożnie wycelował w pierwszego minotaura, który potencjalnie mógł ruszyć na niego.

Po drugiej stronie mostu, początkowo nie czekało ich nic wartego uwagi. Ot, dalsza część lasu, jakieś krzaki, krzewy, drzewka, nawet nie było się czym interesować. Czujne oko blondynki ogarniało okolice, świdrując każdy możliwy ruch, ślad czy zwykłe przeczucie wynikające z czujności. Zdziwiło ją to, że nagle ludzie zaczęli do niej gadać. Po co? Jakieś święto i myślą, że nagle zwierzę przemówi ludzkim głosem? Owszem, odpowiedziała, mimo iż miała ochotę kogoś po prostu strzelić przez łeb. Dziadek Rybak jeszcze śmiecia chciał jej wcisnąć, że niby jak zacznie nim machać, to jakaś eskorta przybędzie. A na co jej pomoc? Oj dziadek, się w głowie już miesza. Słowotok Katy natomiast wcale jej nie zaskoczył, a mimo to na twarzy Harpii nie zagościł cień uśmiechu. Dosyć szybko oddaliła się o kilka kroków od zbieraniny, jaka zaczęła się ciaśnić tuż przy ujściu mostu - nie chciała w tym uczestniczyć.

Dalsza podróż mijała jej w błogiej ciszy; prawie. Co rusz jakiś nieprzystosowany do dziczy uczestnik marszu nastawał na uschnięty badyl, krusząc go swoją stopą w drażniącym ucho trzasku. Lexa nic powiedziała, krzywiła się jedynie jakby zjadła cytrynę lub wdepnęła w wielki, krowi placek. Jej mina nie była ani przyjemna, ani sympatyczna, a już na pewno nie ładna czy kobieca. W sumie, to lepiej było na nią nie patrzeć.

Sytuacja nabrała dramatycznego tempa dopiero, gdy grupa natrafiła na drzewo pełne wisielców. Lexa z zaciekawieniem uniosła brew dając kilka kroków w kierunku rosłego dębu i zadzierając głowę w górę patrzyła to na lewo,to na prawo. Na jej twarzy wciąż na próżno szukać było emocji. Nawet, gdy kilka osób rzuciło się w stronę wiszących już trupów i poczęło krzyczeć, płakać lamentować, ona nic nie zrobiła. Zastanawiała się raczej, czy powieszenie akurat tych konkretnych osób, było celowe, czy po prostu wieszali kogokolwiek, na losowankę. To jedyna rzecz, jaka mogła być istotna.

Widok płaczącej Katariny nie wzruszył blondwłosej. Podobnie jak późniejsze konwulsje trzech osób. Jedynie wyjęła broń, w razie, gdyby tym rzucającym się jak karpie ludziom, było trzeba oderżnąć łeb. Ewidentnie byli nawiedzeni, chorzy; takie jednostki nie były wcale potrzebne. Jakieś czary i gusła najlepiej było ukrócić, jednym sprawnym machnięciem ostrza. Jednak to nie był rozkaz Lamberta.

Przypileni do drzewa nie mieli już szans odwrotu. Kilku minotaurów otoczyło obiekt, ciasno ich przy nim przytrzymując, jak w klatce. Nie dało się już zrobić manewru, pozostało tylko stanie plecami do kory dębu i oczekiwanie. Jakieś szare chuchro, którego wcześniej nie zauważyła, zwróciło się do niej słowami, na które miała ochotę parsknąć. Przerzuciła jednak oczami i po prostu kiwnęła głową, jednocześnie przy tym jej ramiona uniosły się jakby sugerując, że jej obojętne. Adar nie mógł wiedzieć, czy czytać to jako zgodę, czy może po prostu ona ma to w nosie i i tak zrobi to, na co będzie miała ochotę? Niedługo miał się o tym przekonać.

Konary wiekowego dębu uginały się pod ciężarem kilkunastu wisielców, których z trudem podtrzymywały. Ten groteskowy widok zmroził krew w żyłach nie tylko mieszkańcom wioski, ale także najemnikom, którzy choć zwiedzili połowę znanego im świata, to nie byli przygotowani na podobne obrazy. Jak się wkrótce okazało; nie musieli czekać zbyt długo, aby móc wyładować pokłady drzemiącego w nich gniewu.
Albert Schulz wzniósł poszczerbiony miecz na widok przeciwników wyłaniających się z otaczających polanę zarośli. Przebijające się przez korony drzew światło słoneczne odbiło się od wiekowej klingi, nadając jej rzucający się w oczy poblask. Stary wojownik nie odezwał się nawet słowem; nie musiał, gdyż przedzierające się przez gęste krzewy potężne bestie o głowie byka i tułowiu człowieka, spowodowały wystarczająco wiele hałasu, aby zwrócić na siebie uwagę reszty jego towarzyszy. Na moment zapadła ponura cisza, którą przerywało jedynie trzeszczenie naprężonych sznurów, na których powieszeni zostali mieszkańcy Krasunick.

Ściągnięta twarz byłego żołnierza Imperium nie zdradzała żadnych kryjących się w jego sercu emocji, lecz jego błękitne niczym letnie niebo oczy, błyszczały od kryjącej się za nimi furii i z łatwością rozbłysnęłyby żywym ogniem, gdyby było to fizycznie możliwe.
Uzbrojone w potężne topory i kiścienie, minotaury głośno zawyły, gdy znalazły się dostatecznie blisko, aby rzucić się ślepą szarżą w stronę chłopów, ci zaś wycelowali w ich stronę znajdujące się pod ręką łuki, kusze, rusznice i garłacze. W jednej chwili zasypano by wrogów lawiną pocisków, gdyby nie stanowczy rozkaz ze strony Schulza, który dzięki dekadom spędzonym na froncie, dobrze wiedział, że zbyt wczesna salwa może się okazać kompletnie bezskuteczna.
- Czekać…! - Jego donośny, zachrypnięty głos przetoczył się po polanie, a zgromadzeni wokół dębu chłopi z trudem powstrzymali cięciwy przed wypuszczeniem strzał.
- Czeeeeeekać...! - Powtórzył, kiedy dzielił ich dystans zaledwie dwudziestu metrów od szarżujących bestii. Pod ich rozpędzonymi, masywnymi cielskami ziemia zadrżała.
- OGNIA! - Wzniesiona ku niebiosom klinga opadła w dół i w tym samym momencie zawtórował jej potężny wystrzał z broni palnej oraz zsynchronizowane ze sobą brzęczenie zwolnionych cięciw. Gęsty dym z garłacza przesłonił na chwilę obraz bitwy, lecz przerzedził się niemalże równie szybko jak się pojawił. Wśród przekraczających dziesiąty metr wrogów, kilku przewróciło się pod siłą uderzenia, lecz po chwili wstali na równe nogi, pokonujące ostatnie kroki dzielące ich od ludzi.
- Chwytać za broń! Wyślemy ten czarci pomiot z powrotem do piekieł, z których się wynurzyli! - Schulz krzyknął na całe gardło i nie czekając na zbliżającego się minotaura, sam popędził w jego stronę, chcąc tym prostym aktem odwagi dodać otuchy reszcie swoich towarzyszy.

Biegnąc ku przeciwnikowi, starzec zauważył kątem oka błysk światła, gdzieś za swoimi plecami i w tym samym momencie bestia, przeciw której szarżował, upuściła niezdarnie swą broń. Natychmiast wykorzystał nadarzającą się okazję i bez chwili wahania wbił wystawione do przodu ostrze miecza w okryty skórzaną kurtą korpus potwora.
Klinga przeszyła zbroję i zatopiła się po samą rękojeść w ciele przeciwnika, który tubalnie warknął pod wpływem ogarniającego go bólu, lecz mimo to udało mu się zdusić krzyk. Ignorując agonię, monstrum naparło mocniej na ostrze miecza, które zagłębiło się jeszcze głębiej w jego tułowiu - był to niebywały wyczyn, który wywarł wielkie wrażenie na starym żołnierzu, lecz ten zdążył już na własnej skórze poznać tą starą sztuczkę zwierzoludzi i był na nią dobrze przygotowany.
Schowana w żelaznej rękawicy zaciśnięta pięść potwora pomknęła na spotkanie z twarzą wojownika, lecz ten zdążył w ostatniej chwili wykonać unik, pozwalając przeciwnikowi zatoczyć się pod impetem własnego ciosu. Mimo gwałtownego ruchu, Schulz nie puścił oręża, którego ostrze rozpruło jeszcze bardziej wnętrzności minotaura, tym samym doprowadzając do wewnętrznego krwotoku, który nie rokował świetlanej przyszłości.
Razem upadli twardo na grząskim gruncie. Przyszpilone mieczem monstrum wrzasnęło z bólu, a w jego czerwonych ślepiach po raz pierwszy pojawił się strach, kiedy dociskający go do ziemi wojownik wyciągnął z jego ciała skąpaną we krwi klingę, by na powrót zatopić ją w jego sercu. Schulz nie miał litości, podobnie jak po stokroć przeklęty Ragush Krwawy-Róg, który powiesił blisko połowę uprowadzonych mieszkańców wioski na gałęziach wiekowego dębu. W jego oczach czaiła się jedynie żądza okrutnej zemsty, której posmak był słodszy od jakiegokolwiek innego uczucia.

Wzniesiona w niebiosa klinga z impetem przebiła czarne serce potwora, który cały zadrżał pod siłą uderzenia, a następnie bezwładnie przekrzywił łeb i wywalił jęzor z na wpół otwartej paszczy.

- Do boju synowie Sigmara! Niechaj strach pozostanie obcym waszym sercom, gdy staniecie naprzeciw dzieciom Chaosu! Nie okażcie krzty litości, bo wy jej z rąk wrogów nie zaznacie! - Wydarł się na całe gardło brat Lambert, po czym minął walczącą obok z minotaurami Lexę i natarł z nadanym przez nogi impetem na najbliższego sobie przeciwnika.
Ciężki młot z wyrytymi na głowni runami, zatoczył szeroki łuk w powietrzu i opadł wprost na głowę bestii, która jakimś cudem oparła się sile ciosu. Gruba czaszka byka wytrwała pierwsze uderzenie, lecz kolejne nadeszło z nieco mniej spodziewanego kierunku, bo od dołu.
Wystrzelone w górę kolano trafiło prosto w pachwinę potwora, pozbawiając go tchu w płucach. Minotaur zgiął się z bólu, starając się złapać powietrze i był to ostatni błąd jaki popełnił w swoim mocno burzliwym życiu. Kolejny zamach młotem opadł z kowalską precyzją wprost na potylicę potwora, która pod potężną siłą uderzenia pękła jak dorodny arbuz, odsłaniając niezbyt imponujące wnętrze.
Przypominająca zwieńczenie kadłuba okrętu broń zatopiła się w mózgu potwora, posyłając jego resztki wraz z odłamkami czaszki na walczącego nieopodal Kasimira, któremu ogarnięty nieposkromionym szałem przeciwnik sprawiał wyraźne kłopoty.

Młody grabarz wyprowadził na odlew potężne cięcie krasnoludzkim toporem, które miało spore szanse, by wypruć flaki minotaura z chirurgiczną precyzją, lecz dziki stwór w porę odsunął się i wyprowadził zdumiewająco szybki kontratak ciężkim kiścieniem, którego zawieszone na łańcuchach żelazne czaszki przecięły ze świstem powietrze, mknąc na spotkanie z głową młodzieńca.
Kasimir wiedział, że stojąc w miejscu spotka go podobny los, który dotknął przeciwnika walczącego tuż obok brata Lamberta, więc postanowił zaryzykować i nie powstrzymał rozpędzonego topora, pozwalając ciężkiej broni pociągnąć siebie na bok.
Wprawiony w ruch masywny oręż przeciął powietrze kilka centymetrów od jego głowy, muskając mu włosy - co przyjął z niekrytą ulgą. Minotaur, z którym walczył był wyraźnie starszy od reszty swych pobratymców, a jego ciało znaczyło wiele imponujących blizn, co musiało przekładać się to na większe doświadczenie w walce, o czym zresztą młodzieniec szybko się przekonał.
Po pierwszym nieudanym kontruderzeniu, rogaty humanoid okręcił się wokół własnej osi, raz jeszcze posyłając trzy zawieszone na łańcuchach żelazne kule w stronę wioskowego grabarza, który w ostatniej chwili uchylił się przed tym niespodziewanie potężnym atakiem.
Unik najwyraźniej zaskoczył przeciwnika, bowiem po wyprowadzeniu chybionego ciosu, został zmuszony wypuścić z rąk broń, aby pochwycić nadlatujące w stronę jego głowy ostrze topora. Nie był to jednak zbyt dobry pomysł, gdyż starożytna klinga z łatwością pozbawiła go dłoni i uczyniłaby to samo z jego szyją, gdyby się w porę nie odsunął.
Minotaur zatoczył się o kilka kroków do tyłu, po czym zdrową ręką sięgnął za wiszący u boku postrzępiony miecz, zupełnie ignorując tryskającą strumieniem krew z rannego kikuta, lecz nim zdążył unieść broń do następnego ciosu; zza pleców spadł na niego ciężki młot Lamberta, raz na zawsze gasząc iskry życia w jego plugawych oczach.

Pokonanie kolejnego przeciwnika dało kapłanowi chwilę wytchnienia, którą poświęcił dokładnemu przeanalizowaniu otaczającego go pola bitwy. Wszystko wskazywało na to, że Sigmar stał po ich stronie, albowiem znajdujący się na drugim krańcu polany Schulz mordował z niepohamowaną żądzą krwi w oczach kolejnego przeciwnika. Nieco dalej od niego, Magnus spychał do tyłu otaczające go bestie kunsztownie wykonanym zweihänderem, a Katarina miotała magicznymi pociskami we wszystkich kierunkach, kładąc pokotem wroga za wrogiem.
Ten ostatni widok wstrząsnął potężnie zbudowanym kapłanem, który zmierzył wioskową kobietę równie morderczym spojrzeniem, którym wcześniej obdarzył swych przeciwników. Postanowił chwilo zignorować ten drobny problem, którego miał zamiar ostatecznie rozwiązać po zakończeniu walki.

Reszta chłopów wraz z ludźmi Lamberta mężnie broniła się, przyparta do grubego pnia wiekowego drzewa. Dzięki znacznej przewadze liczebnej udało im się otoczyć pozostałych wrogów, którzy szybko dołączyli do poległych za sprawą toporów Lexy i kunsztownie wykonanego młota Thravara, który walcząc z wrogiem śmiał mu się prosto w twarz, kpiąc sobie z jego niezdarnych ciosów.
Harpia z Norski po raz kolejny toczyła zacięty bój z dwoma bestiami na raz, które przyjął na swojej tarczy Adar, tym samym ignorując wszelkie zachowawcze instynkty. Dzięki odwadze młodego mężczyzny udało się im przedrzeć przez obronę przeciwników i zakończyć ich marny żywot możliwie jak najszybciej, w czym przydatny okazał się być Dziadek Rybak, którego potężne zaklęcie obezwładniło jednego z przeciwników. Potwór żyłby dalej, gdyby nie wystrzelona z łuku Klausa strzała, która przeszyła gardziel podnoszącej się z błota bestii.

W walce mieszkańcy Krausnick okryli się taką samą chwałą co zaprawieni w boju najemnicy; bili się do samego końca i pomimo przewagi fizycznej przeciwnika, udało im się przechylić szalę zwycięstwa na swoją stronę i dokonać niemożliwego. Minotaury padały pod orężem połączonych sił ludzi Lamberta oraz Schulza, którzy zgodnie ze słowami kapłana, zabijali bez krzty litości ostałych przy życiu wrogów.
Na ostatniego z przeciwników rzucił się Grom; wyrośnięty wilczur Katariny, który dzięki impetowi nadanemu przez wszystkie cztery łapy, zdołał powalić go na ziemię, gdzie próbował zacisnąć szczęki na gardzieli bestii. Stwór był jednak szybszy i na chwilę przed rozdarciem gardła, wepchnął zakrzywiony sztylet w odsłonięty bok psa, tym samym zrzucając go z siebie.
Ranny Grom natychmiast odsunął się od bestii. Zdołał pokonać jeszcze kilka kroków w stronę swojej pani, wyraźnie przy tym kuśtykając, lecz nie zdążył do niej dotrzeć, gdyż mniej-więcej w połowie drogi przewrócił się na bok, targany przedśmiertnymi konwulsjami.

Dostrzegając nadarzającą się okazję, minotaur postanowił podnieść się na nogi i uciec z otoczonej przez chłopów polany, kiedy nagle stanął nad nim Schulz z wymierzonym w gardło ostrzem miecza.
- Ani mi się waż! - Warknął przez zaciśnięte zęby weteran Burzy Chaosu. W tym samym momencie u jego boku pojawiła się Lexa z szaleńczym uśmiechem na twarzy. W zaciśniętej dłoni ściskała ociekającym krwią wrogów topór, którego wzniosła nad głowę gotowa zatopić ostrze w czaszce leżącego w błocie potwora. Jego los był już przypieczętowany…

- Ha! Na nic wasze starania! - Zaśmiał się nerwowo ranny minotaur, po czym w połowie śmiechu zakrztusił się i splunął obficie krwią na błotnistą ziemię pod sobą. - Nigdy już nie ujrzycie swych rodaków… - kontynuował w Reikspielu, choć akcent, którym się posługiwał przywodził na myśl mieszkańców Kislevu. Był jednak inny, wypaczony przez dzikość z jaką mówił mieszkaniec lasu.
- Dokąd ich zabraliście?! Gadaj, skurwysynu! - Krzyknął wyraźne wyprowadzony z równowagi Schulz; przycisnął mocniej ostrze swego miecza do szyi stwora, naznaczając ją kolejnym ociekającym krwią nacięciem. Myśl o utracie bliskich była jedyną rzeczą, z którą nie był w stanie się pogodzić.
- Daleko stąd… znacznie dalej niż sobie wyobrażasz, stary człowieku! - Odparł stwór z wyraźną kpiną w głosie. Jego przerażający pysk, wykrzywił się w drwiącym uśmiechu, którym stwór obdarzył stojących nad nim ludzi.
- Ich krew posłuży do splugawienia kielicha boga-człowieka. Nada on moc naszym wojownikom, którzy utopią waszą nędzną ziemię w morzu krwi! A wszystko to w imię Khorr… arghhh… - reszta jego słów utonęła w nieartykułowanym bulgocie, kiedy poszczerbiona klinga miecza rozpruła mu gardło.
- Sram na twego boga - warknął Schulz z wyraźnie słyszalną pogardą w głosie. Stary wojownik splunął z obrzydzeniem na splugawioną krwią potwora ziemię przed sobą, po czym obrócił się na pięcie i ruszył w stronę potężnego dębu, pod którym miało miejsce równie interesujące zamieszanie.

Podczas gdy Schulz przesłuchiwał śmiertelnie rannego minotaura, Lambert podszedł znienacka do Katariny i silnym ruchem dłoni przyparł ją do pnia drzewa, tuż obok rozciągniętej na sznurach mistrzyni.
- Nie jesteś osobą, za którą się podajesz… WIEDŹMO! - Groźnie zaakcentował ostatnie słowo, przypierając przerażoną dziewczynę jeszcze bardziej. W jego oczach czaił się gniew, a jego dłoń zacisnęła się niebezpiecznie na rękojeści młota i tylko wrodzona ludzka ciekawość powstrzymała go przed zakończeniem żywota młodej kobiety.
Kapłan bitewny bardzo wątpił, aby była ona koncesjonowaną czarodziejką, mając na uwadze jej kłamstwa, którymi zaślepiała umysły chłopów z Krausnick. Nie miał też zamiaru okazać jej krzty litości, wiedząc, że takie osoby są tykającą bombą, nawet jeśli mają dobre zamiary. Jak powiadał jego dawny mistrz; dobry czarodziej to martwy czarodziej - i tego miał zamiar się trzymać.
Przyparta do drzewa dziewczyna przez krótką chwilę próbowała w jakikolwiek sposób wyrwać się, lecz po chwili przestała. Z jej oczów wciąż płynęły łzy. Popatrzyła się na kapłana zasmucona, lecz nie był to wzrok błagający o litość. W kilka minut straciła wszystko. Dosłownie. Komuś może się odechcieć żyć.
- I co teraz zrobisz, Sigmaryto? Zabijesz mnie upodabniając się do pomiotów Chaosu, z którymi wspólnie walczymy i tu, i na północy chroniąc nasze domy? - Jej łamiący się głos był cichy, wręcz zbliżony do szeptu, lecz widać było, że próbowała zachować względny spokój.
Cała drżała. I ze strachu, i z zimna, i z tłumionego płaczu.
- Najchętniej spaliłbym ciebie na stosie, ale obawiam się, że reszta tych zasrańców rzuciłaby się tobie z pomocą - odparł pozbawionym emocji głosem, po czym przeniósł wzrok na znajdującą się tuż obok martwą kobietę, której rysy twarzy zdradzały te same kislevskie korzenie.
- Kimże ona była dla ciebie? - Zapytał poprawiając chwyt na stylisku młota.
- Niczego się nie nauczyliście w Imperium. Jesteśmy waszą ostatnią linią obrony przed Chaosem, a wy dalej nas potępiacie - skomentowała słowa Lamberta mrużąc oczy.
- To była kobieta, z którą spędziłam większość lat swego życia. Właściwie jedyna osoba, którą widziałam w ciągu tego całego czasu - odpowiadając z jej oczu popłynęła kolejna strużka łez, jednocześnie siłą się powstrzymywała od spojrzenia na to, co zostało z jej mistrzyni - Była mi jak matka - słodka niczym miód, chłodna niczym lód.
- Czarownicą podobną do ciebie, tak? - Spytał kapłan zupełnie ignorując wymijającą odpowiedź młodej niewiasty, po czym wzniósł młot do ataku.
- Nieważne skąd pochodzisz, piętno Chaosu musi zostać wymazane! Niebawem spotkasz się ze swoją mistrzynią, w piekle! - Wykrzyczał jej w twarz brat Lambert, po czym wykonał potężny zamach młotem, który miał zakończyć jej cierpienie, kiedy nagle szybkie uderzenie poszczerbionego miecza wybiło mu broń z dłoni. Końcówka znajomej klingi dotknęła jego piersi, a po chwili odezwał się głos Schulza:
- Nie waż się jej tknąć - zagroził przepychając wystawionym ostrzem miecza kapłana z dala od kobiety. Stary żołnierz stanął wtedy między nim, a Katariną, łypiąc na Lamberta spod łba.
- Nic ci nie zrobiła, a jedynie ocaliła twoich ludzi przed niechybną śmiercią. Wiele jej zawdzięczamy, ale wątpię, aby ktoś twojego pokroju był w stanie zdobyć się choćby na przeprosiny - dodał starzec nie odrywając wzroku od kapłana, który po raz pierwszy spoglądał mu w twarz z niekrytą nienawiścią w oczach.
Dotychczas czekająca z zamkniętymi oczami na niechybną śmierć dziewczyna dopiero je otworzyła nie mogąc uwierzyć w scenę, która właśnie się rozgrywała przed jej oczami. Wyrwała się z przypominającego imadło uścisku i stanęła obok Alberta wpatrując się pustym wzrokiem w ziemię, starając się stłumić poczucie winy.
- Wszyscy musimy się wspierać nawzajem, a nie zabijać. Przepraszam, panie Schulz, nie chciałam tego - wymamrotała pod nosem na tyle głośno, by obaj mężczyźni ją usłyszeli. W jej oczach nie było złości, gdy spoglądała na Sigmarytę, lecz współczucie spowodowane pewnością, że ktoś musiał mu jednak wyprać umysł nakazując mordowanie i niszczenie wszystkiego, co nawet może wyglądać na Chaos, a nim nie być.
Albert Schulz przekrzywił głowę w jej stronę nie odrywając spojrzenia od kapłana, który wciąż znajdował się na końcu jego miecza.
- Nie obawiaj się, niczym nie zawiniłaś - powiedział pocieszająco, po czym zwrócił się do kapłana:
- Daruj sobie. Katarina pomogła nam i dalej będzie nam pomagać. Nie masz prawa odbierać jej życia tylko dlatego, że jest inna... - W jego poważnym głosie czaiła się nutka groźby, szybko jednak zmienił temat, chcąc załagodzić napiętą atmosferę:
- Dowiedziałem się od rannego minotaura, że zwierzoludzie pragną splugawić ten wasz puchar krwią niewinnych. Prowadzą ich stronę Krwawego Głazu, który rzekomo znajduje się u podnóża Gór Środkowych, a przynajmniej tak mówią legendy.
- Skąd wiesz, że właśnie tam? Zdradził ci to przed śmiercią? Toż to czysty podstęp - zakpił sobie łysy sigmaryta, spoglądając z pogardą na stojącego przed nim chłopa. Po chwili przeniósł wzrok z powrotem na kobietę, która skuliła się pod jego morderczym spojrzeniem wykonując ruch taki, jakby chciała się schować za Albertem.
- Plugawe dziecię Chaosu - dodał nie kryjąc na twarzy obrzydzenia.
- Nic takiego mi nie powiedział - odezwał się spokojnym głosem Schulz, ignorując tym samym krzywe spojrzenie kapłana i jego pełne pogardy słowa, które kierował pod adresem młodej kobiety.
- Nasi wrogowie noszą symbole Khorne’a. Te same widziałem na sztandarach hord Chaosu na polach Erengradu, czego nigdy nie zapomnę. Zdradził jedynie, że chcą splugawić kielich krwią niewinnych, a to samo w sobie wiele mówi - kontynuował stary wojownik, a stojący przed nim kapłan powoli zaczął uspokajać się, chłonąc każde słowo starca z niepokojącymi iskrami w oczach. - Nieliczni, którym udało się wyrwać ze szponów bestii, opowiadali historie o ukrytym wśród górskich szczytów potężnym ołtarzu, gdzie praktykowano plugawe rytuały na cześć boga krwi. Nie mam pojęcia jak to działa, ale jeśli opowieści o magicznych właściwościach pucharu są prawdziwe, to z pewnością jego moc posłuży do wzmocnienia hord Chaosu, a wszystko to pod samym nosem Imperatora.
Mina kapłana Sigmara natychmiast stężała, a jego usta wykrzywiły się pod malującym się na twarzy nieokiełznanym gniewem. Brat Lambert obrócił się plecami do starego żołnierza, który w tym samym momencie opuścił swój miecz, lecz wciąż nie spuszczał oczu z przywódcy najemników.
Hieronim ruszył w stronę swoich ludzi, którzy stali rozproszeni zaledwie kilka metrów od niego, ściskając gotowy do użycia oręż i tylko trudna w ocenie sytuacja powstrzymała ich przed zaatakowaniem Schulza.
- Idziemy! - Sigmaryta odezwał się w ich stronę głosem, który bardziej przypominał pomruk wściekłego psa. Nim ktokolwiek z nich zdążył odpowiedzieć, kapłan minął najemników i udał się kierunku otaczających polanę zarośli.
- Mamy rannych - rzucił za nim Schulz, choć w głębi ducha cieszył się, że Lambert postanowił ich opuścić.
- Gdzieś mam twoich rannych. My sobie poradzimy - odezwał się kapłan, nawet nie racząc odwrócić się. Po krótkiej chwili zniknął on z oczu reszty pozostałych przy życiu mieszkańców Krausnick, zostawiając ich samych na polanie w otoczeniu rannych oraz martwych.

- Lambercie zaczekaj! - niespodziewanie zawołał Wilhelm, trzymając się za roztrzaskane przez kiścień minotaura ramię. Rana obficie krwawiła, a wykrzywiona z bólu twarz najemnika wskazywała, że był zdesperowany. - Jakie mamy sami szansę z całą bandą takich stworów? Gdyby nie oni - wskazał na mieszkańców wioski - to byśmy tutaj w piątkę zginęli. A zapewne to była jedynie niewielka część całej watahy tych bękartów chaosu. Jaki jest sens tak bardzo ryzykować? Ruszymy pozostawiając ich samym sobie i co potem? Zginiemy starając się odbyć kielich? Przemyśl to Hieronimie.

Lexa idąc tuż obok Lamberta zatrzymała się razem z nim i obejrzała na Wilhelma. Uniosła brew ku górze przyglądając się jego ranom z zaciekawieniem.
- Wdupili mu - stwierdziła odkrywczo - Wylecz choć go, jeśli iść chce - spojrzała na Lamberta jakby prosząco, choć w jej oczach płonęło niezadowolenie.

Kapłan zatrzymał się, przenosząc swoje gniewnie spojrzenie z Wilhelma, na Lexę, a później ponownie na Wilhelma. Bez słowa wyciągnął ze swojego plecaka dwie fiolki, którymi następnie potrząsnął i odkorkował. Powąchał ich mdlącą woń, a następnie podszedł do mężczyzny i wcisnął mu je siłą do rąk.
- Pij - powiedział twardo, po czym obrócił się plecami do najemników i ruszył dalej ścieżką przez las. Po pewnym czasie zatrzymał się i obejrzał się w ich stronę.
- Możecie zostać - powiedział, spoglądając także na towarzyszącą mu Lexę.
- Możecie zostać z chłopstwem i zginąć razem z nimi. Ja nie mam zamiaru się zatrzymywać póki jeszcze dzień. Większość z nich jest ranna i nie będzie w stanie dotrzymać nam kroku. Swoje opóźnienie spróbują nadrobić o zmierzchu albo zostaną daleko w tyle, ich sprawa…

Severus stał w miejscu. Spoglądał się milcząco na kapłana, lecz nie wypowiedział słowa. On już zdecydował. Lambert zdradzał oznaki szaleństwa. On nie zamierzał brać w tym udziału. Sam był ranny i nie zamierzał pchać się w tak nielicznej grupie przeciw zorganizowanym hordom zwierzoludzi. Nie wątpił że to co spotkali, było zaledwie przedsmakiem tego co ich miało czekać. Jedynie razem mieli szansę. Kapłan nie dostrzegał jednak tego oczywistego faktu.

Widząc niepewność malującą się na twarzach najemników Lambert zaśmiał się na głos, lecz jego śmiech szybko przerodził się w gniewny wyraz, gdy zrozumiał, że przynajmniej część z nich boi się tego co może czekać na nich skryte wśród drzew.
- Naprawdę sądzicie, że mamy z nimi większe szanse? - Powiedział na głos, rozkładając przy tym ramiona z bezsilności. - Ta banda obdartusów ledwie wiązała koniec z końcem, kiedy jeszcze siedzieli bezpiecznie w swojej wiosce. Nie mają nawet własnych zapasów żywności i polegają na naszych. Jeśli nie dorwą nas bestie, jeśli nie zdechniemy z głodu, to niebawem dojdzie do kolejnych sporów i poleje się krew. Poza tym… ta kobieta jest naznaczona piętnem Chaosu. Dla podobnych jej plugastw płonie niczym rozpalona żagiew w ciemnościach. Będzie sprowadzać na nas więcej kłopotów, czego chciałbym za wszelką cenę uniknąć - zamilkł na chwilę, spoglądając po twarzach zgromadzonych.
- Długo tolerowałem wybryki Schulza, ale więcej nie zdzierżę jego obecności. Śmiem sądzić, że nasi wrogowie nie wiedzą jeszcze o naszej obecności - usłyszeli jedynie o chłopach idących ich tropem, stąd te wisielce. W mniejszej grupie mamy szansę uniknąć wykrycia. Oczywiście, jeśli jakimś cudem uda się ludziom Schulza dotrzymać nam kroku to chętnie połączę siły, ale tym razem nie mam zamiaru nastawiać karku dla tej bandy obdartusów.

Severus pokręcił tylko głową. Decyzję swoją podjął. Na razie nie zamierzał jednak odzywać się słowem. Nie czuł takiej potrzeby. Lambert może i miał częściowo rację. Katrina była zagrożeniem, lecz teraz liczyło się tylko jedno. Odzyskanie kielicha. Wszelkie animozje, spory czy niesnaski powinny odejść na bok. Jeśli kapłan tego nie widział, był głupcem.

- Dziękuję - powiedział szczerze Wilhelm i wlał w siebie zawartość jednej butelki. Spojrzał niepewnie na Lamberta i przybrał pojednawczy ton. - Jaki sens ma ten forsowny marsz, skoro nim ich dogonimy, będziemy już praktycznie martwi z wycieńczenia? Mniejszą grupą może unikniemy zwierzoludzi, ale nie unikniemy ich głównych sił, które zapewne są w posiadaniu kielicha. Jako sługa najwyższego Sigmara nie powinieneś na pierwszym miejscu nie powinieneś kierować się dobrem jego reliktu, a nie uprzedzeniami wobec zdesperowanego chłopstwa, Hieronimie? Ta dziewczyna po walce z wilkami uleczyła moją ranę. Na pewno nie jest zła. Słyszałem, że magowie z kolegiów w Altdorfie często przyjmują pod opiekę dzikich magów i pomagają im zapanować nad mocami. Proszę, przemyśl to. Daj im jeszcze jedną szansę.

- Kata nie zła dziewczę - stanęła Lexa w obronie dziewczyny - Ją wziął kto pod skrzydeł, nie ona wybierała kto co ją uczy,co pokazuje. Ale nie jest wiadome juz, że skoro Pani zła, to i uczeń zła będzie. Dopiero droga wybrać może, jeśli kto mądry i z wiaro jej pomóc, to dziewczę dobra dusza będzie. Nie powinno się nawracać i drogi wskazywać, tylko do piach za łeb krwią płynący? *

Thravar obserwował w ciszy i spokoju najpierw kłótnie Lamberta z Schulzem,a następnie energicznie dyskutujących w grupie najemników. Posadził dupę przy pobliskim drzewie, charknął i splunął obficie. Zdjął hełm i uprzednio napiwszy się z bukłaka przemył twarz oraz dłonie z potu i juchy. Wyjął z plecaka ściereczkę i począł czyścić głownię młota, by odzyskała uprzedni blask. Przedłużająca się dysputa i słowa w niej wypływające zaczynały powoli wkurwiać jego ucho.
- Gridd ek Barak Karak Ril Ai Bryn Okk ek Az - zadudnił nie spoglądając nawet w stronę towarzyszy broni - po waszemu brzmi to… - zastanowił się chwilę krasnolud nad słowami jakich ma użyć - Niech twój honor zawsze lśni tak jasno jak twój oręż - ściereczka rytmicznie kontynuowała swój marsz po bitni, dał im chwilę na ochłonięcie i niezaognianie sytuacji - Na myśl przychodzą mi słowa kogoś o wiele znamienitszego niż ja czy ty Hieronimie Lambercie biczu boga swego. Król Alrik Ranulfsson z Karak Hirn wypowiedział kiedyś je, a brzmiały one…Jesteśmy synami Grungniego, samotnie jesteśmy twardzi jak kamienie, zjednoczeni jesteśmy silni jak góra, złączeni razem przez obowiązek, honor i lojalność.Tak jak kolczuga dopóki każde z jej silnych ogniw pozostaję splecione razem dopóty kolczuga nie ulegnie zniszczeniu… - beznamiętny ton przebijał się w jego głosie.
Krasnolud obejrzał młot zadowolony z efektu jakiego dokonał przez tych parę chwil, schował ściereczkę jak i bukłak do plecaka. Przeczesał swoimi grubymi paluchami gęste włosy i założył hełm, schował młot za gruby pas, spoglądając zimno w Lamberta.
- Jesteś dobrym wojownikiem Hieronimie Lambercie ale gówno wiesz o dowodzeniu. Dzielisz zamiast łączyć, opierasz się na emocjach zamiast na faktach i konkretach, które przybliżą cię do twojego celu. Oni się nie liczą, może nawet zdechną w walce gdy dorwiemy główną bandę ale przysłużą się swojej i naszej sprawie.Ty się nie liczysz i twoje fanatyczne odruchy. Liczy się Kielich tylko i jedynie na końcu, więc pohamuj się. Tak postępuje mądry wódz wykorzystuje szanse i narzędzia, które daje mu los najlepiej jak potrafi by osiągnąć swój cel. Spierdoliłeś wszystko nad czym pracowałem od jakiegoś czasu jednym nierozważnym ruchem, nie wiem jak to zrobisz ale napraw co spieprzyłeś i pamiętaj jaki jest nasz cel. Nie wiem czy zdajesz sobie sprawę z tego ale sami nie wyrżniemy całego stada zwierzoludzi, a w miejscu kultu będzie ich siła, tego możesz być pewien.Bezsensowną własną śmiercią i utraceniem na wieki kielicha Sigmarowi nie przysłużysz się ani podejrzewam że zadowolony z ciebie by nie był. Przemyśl to sobie dogłębnie.Jeżeli wszyscy którzy stoją przy tobie mówią że to nie jest dobry wybór, może jednak warto się zastanowić nad tym faktem Hieronimie nie sądzisz? Obiecałem wspomóc cię w naszej misji, jednak nie mogę przymykać oczu na decyzję, które zamiast prowadzić nas do celu oddalają nas od niego. Chodzę po tym świecie znacznie dłużej niż ty Lambercie i wiem co mówię. - jego ton głosu był spokojny i pouczający,a wzrok nie opuszczał osoby Lamberta

Na pooranej bliznami twarzy kapłana bitewnego, pojawił się ponury grymas, a w jego oczach zabłysły niepokojące ogniki, te same które wcześniej widzieli na polanie, gdy konfrontował się z Schulzem. Słowa krasnoluda wywarły na nim zupełnie przeciwne wrażenie od spodziewanego, lecz Lambert powstrzymał gotującą się w nim złość, podobnie jak chęć rozwalenia czaszki Thravara.
- Spierdoliłem? - Powtórzył po przedstawicielu brodatego ludu, a po chwili ogarnął go pusty śmiech. Łysy wojownik nie mógł uwierzyć w to co właśnie usłyszał. - Spierdoliłem?! - Zaśmiał się jeszcze głośniej, lecz po chwili sposępniał niemalże natychmiastowo. Mięśnie na twarzy naprężyły się ze wściekłości, kiedy cedził przez zęby następujące słowa:
- To teraz uważnie wysłuchaj mnie, dawi. Wydaje mi się, że pomyliłeś wyprawę organizowaną za pieniądze kultu Sigmara z wycieczką krajoznawczą po Ostlandzie. Nie wiele obchodzi mnie twój interes, nawet jeśli pokrywa się on z moim. Zapomniałeś, że to ja jestem tu przywódcą; że to ja wydałem własne złoto na wasze wierzchowce, których resztki chłopi teraz trzymają w swoich plecakach; to ja was dozbroiłem i zadbałem o wyżywienie oraz nocleg, a teraz odpłacacie się mi w ten sposób? Podważając moje rozkazy okazujesz mi brak szacunku, krasnoludzie. Spodziewałem się po was więcej, przynajmniej po niektórych z was - dodał, spoglądając wymownie na powoli oddalającego się Severusa, którego intencje były dość jasne - ale wygląda na to, że lepiej bym wyszedł zatrudniając do tego zwykłych zbójów, którzy nie zadawaliby zbyt wiele zbędnych pytań, ani nie kwestionowali moich rozkazów… albo kobiety - dodał po chwili, spoglądając na wciąż stojącą u jego boku Lexę, która pomimo schlebiających jej słów zachowała beznamiętny wyraz twarzy.

Krasnolud stał i bez emocji słuchał słów Lamberta - Nie mówisz z byle przybłędą, który buty ci ucałuje gdy zadzwonisz pękatym mieszkiem złota, mój ród jest wystarczająco bogaty jak i bieda jest ostatnim z moich zmartwień na tym świecie, góry srają diamentami, a kunszt mej rasy powoduję iż skarbce uginają się pod stosami bogactw jakich nigdy za swego żywota nawet nie wyśnicie, jednak nie o to w tym momencie tutaj się rozchodzi.Wyposażyłeś tą wyprawę bo Prałat tak zadecydował że koszty tej podróży poniesie twój Kult, więc nie rozwódź mi się tu nad paroma groszami, które wydałeś po drodze, bo naraża cię to na śmieszność jedynie - rzekł oschle, znacznie poirytowany faktem zasłanianie się mieszkiem nie mając lepszych argumentów do wyciągnięcia
- Nie przybyłem tu by oddawać ci hołdy i płaszczyć się przed tobą, może przywykłeś do tego typu zachowań i uważasz się za nieomylnego prawie godnego stawać u boku Sigmara.Jednak to mój ród ponad 2000 lat temu stał z nim ramię w ramię przy Przełęczy Czarnego Ognia i wspólnie siekł zieleńców. Czy możesz rzec to samo o sobie pyszałku? Ojciec mego dziada Broddi TrzyPalce Umgisson walczył w tamtej bitwie. Chcesz porównywać kutasy? Źle na tym wyjdziesz człeku.Żądasz ode mnie szacunku to sam go okaż. - splunął na glebe siarczyście, naprawdę wkurwiony by równać go do byle złodziejskiego zbója przybłędy gnijącego przestępcy chowającego się po lasach imperium, to była wręcz obraza.
- A teraz wysłuchaj mnie jeśli łaskaw na tyle i twa duma na to pozwala. Podejmowanie decyzji gdy gorączka bitwy i buzująca krew w żyłach ciągle krąży wokoło najczęściej nie jest zbyt trafna. Tacy zbóje o których tak marzysz już dawno twe złoto by rzucili w kąt i spierdolili z tej puszczy stwierdzając iż lepiej napaść jakaś karawanę po drodze niż gonić stado zwierzoludzi. Możliwe też iż podczas snu rozłupali by ci łeb i zabrali wszystkie twe monety zanim by to zrobili. W tej wyprawie potrzebujesz doświadczonych wojowników, a tacy żyją tylko dlatego tak długo by tym się poszczycić gdyż używają łba do czegoś więcej niźli walenia nim o stół tawerny. Przyobiecałem Prałatowi że będę stał u twego boku i tak będzie, jednak spamiętaj moje słowa, samemu ani ja ani ty nie odzyskamy kielicha. Skończyłem dysputy z tobą Hieronimie Lambercie gdyż są one bezcelowe, ty wiesz swoje, więc rób swoje. Nawet twój własny brat zakonny cię opuścił, pomyśl dlaczego? Może jemu Sigmar przyświecił iż błądzisz, a jemu jasną drogę okazał która pójść trza. - zakończył

Kapłan splunął z odrazą na słowa krasnoluda, który jawnie go znieważał. Jedyną rzeczą, która powstrzymała Lamberta przed zabiciem brodatego wojownika tam gdzie stoi, był szacunek do jego pobratymców, którzy z każdym zdaniem Thravara coraz więcej tracili w oczach sigmaryty.
- Nie obchodzi mnie kim jesteś, ani skąd pochodzisz. Nie obchodzą mnie dokonania twego ludu, a jedynie chęć odzyskania kielicha. Głęboko w dupie mam twoje przechwałki, podobnie jak twoje rady. Nie znasz mnie, ani moich osiągnięć, ale w przeciwieństwie do ciebie nie mam zamiaru rozpowiadać o czynach z przeszłości. Nawet chciałem spróbować przekonać ciebie do swojego zdania, choćby ze względu na rannych, którzy będą tylko spowalniać przemarsz. Mała grupka uderzeniowa złożona z najlepszych wojowników byłaby w stanie utorować reszcie drogę przez las, a później być może połączyć siły przed ostateczną konfrontacja z wrogiem - kapłan złożył ramiona na piersi, nie odrywając pogardliwego spojrzenia od stojącego przed nim wojownika.
- Myślę jednak, że nie znajdziemy już nici porozumienia, nie po tym co mi zademonstrowałeś, dlatego zrywam wszelką współpracę z tobą, krasnoludzie. Powinieneś był zostać u boku maciory, która miała nieszczęście wypchnąć ciebie na ten świat i zostawić poważne sprawy poważnym ludziom - dodał na koniec, po czym zwrócił się do stojącego nieopodal Wilhelma, kompletnie ignorując obecność krasnoluda, w którym wrzała krew ze złości:
- Idziesz z nami? Zapłacę w złocie, od razu - powiedział Lambert, podrzucając pobrzękującą sakiewką do góry. - Jej zawartość jest do waszej dyspozycji - dodał, spoglądając też na Lexę.

Andree przetarł gorączkowo czoło. Przez dłuższą chwile widocznie analizował w głowie wszelkie za i przeciw podróży z Lambertem. Spoglądał na niego, po czym przeniósł wzrok na Lexę, potem na krasnoluda, a ostatecznie oddalającego się w kierunku mieszkańców wioski Severusa. Widać było po nim, że ciężkie decyzje nie były jego mocną stroną. Westchnął, a raczej jękną żałośnie i postąpił naprzód.
- I… Idę z tobą - wybąkał, po czym zaczął mówić, jakby uważał, że koniecznie musi się wytłumaczyć. - Nie robię tego dla pieniędzy, choć i nimi nie pogardzę. Chcę jedynie przeżyć tą przeklętą wyprawę. Nie pisałem się na takie niebezpieczeństwa, kiedy przyjmowałem to zlecenie. Ale zawrócić nie mogę, bo samotnie zginąłbym tam. I nie mam nic przeciwko wioskowym, jednak oni przyszli tu po śmierć. Nie mają już nic do stracenia; pragną jedynie zemsty. A to nie moja sprawa. Więc ty jesteś jedyną opcją dla mnie.
Wilhelm zawarł w końcu gębę i nie mówiąc słowa więcej, ruszył za Lambertem.

- Mądra decyzja - odparł kapłan, po czym rzucił wypełnionym złotem mieszkiem w stronę Wilhelma, który pochwycił go w locie. Sigmaryta odwrócił się i miał zamiar pójść ścieżką przed siebie, kiedy usłyszał za swoimi plecami kolejne słowa krasnoluda, którego zamiary były dość oczywiste.

Twarz Thravara stężała na wzmiankę Lamberta urągające jego rodzicielce, dobył Młota bojowego i opuścił tarczę na ramię dobywając ją szybkim ruchem
- Wysrasz te słowa wraz z flakami i duszą swą, mam dość twoich obelg, teraz umrzesz człeczyno - jego ton głosu niósł za sobą realną groźbę...ruszył pewnie w stronę Lamberta.

- Nie mieszaj się do tego - zwrócił się do Lexy kapłan bitewny, kiedy ta zdążyła postąpić krok do przodu, wyciągnąwszy wcześniej topory. - To sprawa między mną, a krasnoludem- dodał, odpinając swój ciężki napierśnik, który z hukiem upadł na ziemię odsłaniając pokrytą dziesiątkami, a może nawet i setkami blizn klatę. Lambert poprawił chwyt na młocie, po czym ruszył do ataku wykrzykując po drodze bojowy okrzyk z Deus Sigmar.