Cytat:

- Dziadku! Dziadku chodź! – młoda, rudowłosa dziewczynka podbiegła do starca nad rzeką, który łowił ryby i złapawszy go za dłoń, chciała siłą poprowadzić go do chatki z której dopiero co wybiegła, lecz była jeszcze zbyt mała i słaba. Starzec uśmiechnął się i śmiejąc się poprosił by poczekała. Wyjął spławik z rzeki i zwinął żyłkę. - Ale szybko no! – młoda dziewczynka wyraźnie się niecierpliwiła, robiąc przy tym obrażone miny i wlepiając weń błagająco swe duże zielone oczy. - Już, już Rybko! – starszy mężczyzna odstawił coś jeszcze na ziemię i wstał z pieńka, służącego mu za siedzisko – chodźmy. Trzymając starca za dwa palce u dłoni, dziewczynka zaprowadziła go do domku nad rzeką. W środku na drewnianym blacie stały dwie świece. Na jednej z nich tańczył płomyk ognia. - O co tym razem chodzi hm...? Skąd miałaś ogień? – mina starca stężała nieco i spoważniała - Jak ty nic nie wiesz dziadku! Zobacz! – Dziewczynka skupiła się nad czymś, wytykając w skupieniu język i uniosła dłoń nad knot niezapalonej świeczki. - Przestań! – starzec, aż zachłysnął się własnym krzykiem, kiedy zrozumiał co się dzieje. Lecz dziewczynka nie usłuchała. Kiedy uniosła dłoń, obie świeczki paliły się wesoło, a jej niewinna, uradowana twarzyczka spojrzała z fascynacją na tańczący nad świeczką płomień. - O! Widzisz dziadku jakie to proste? – promieniująca dumą twarz dziecka spojrzała w górę. Posmutniała, kiedy zobaczyła starca. Jego oczy wyrażały strach i niesamowitą troskę. Smutek, jakiego nigdy nie oglądała na jego zawsze pogodnej twarzy. - Co jest, dziadku? Co się dzieje? To nic takiego Dziadku! Na prawdę!

Z zamyślenia wyrwały go słowa Ernsta.
- Proponowałbym wrzucić do jaskini pochodnię. Może to zrobi ktoś, kto nie strzela?
- Ja pójdę - Dziadek Rybak sam nie wiedział czemu to powiedział. Wierzył w to co mówiły karty, lecz narażanie się w taki sposób mimo wszystko nie było u niego spotykane. Nie bez powodu przeżył tyle lat.
- Dajcie mi jeno pochodnię i miejmyż to z głowy.

Skup się!

Sporą część podróży Katarina szła całkowicie rozkojarzona. Potykała się o korzenie, wpadała na drzewa i w krzaki, czasami kopała przypadkiem jakiś kamyk podstawiony pod jej nogę przez niewidzialną rękę losu, który chyba też krzyczał to samo: skup się! Rozmyślała o wielu rzeczach - o domu, o mistrzyni, o Krausnick. Wszystko szlag trafił w jednej chwili i spokojne życie zmieniło się w koszmar. Powoli zaczynała się czuć jak niewiele warty przedmiot odrzucony przez świat ze względu na coś, co mogło nie pochodzić z tego świata. Pojedynczy ludzie na jej drodze, niczym wysłannicy tegoż “świata”, próbują wmówić jej, że nie jest potrzebna. Że jest wynaturzeniem. Że powinna zginąć. Magia była złem i ona to wiedziała, jednak czy istoty żyjące nie chwytają się każdego możliwego środka, by przeżyć? Ptactwo nad jej głową śpiewało swe irytująco radosne pieśni będące jedynie preludium prawdziwej tragedii, która mogła wkrótce nastąpić. Być może jednak grają swój własny marsz żałobny ubolewając nad pokrzywdzonymi przez przeznaczenie?
Jednak czy coś takiego, jak “przeznaczenie”, istnieje?

Rozmowa z Adarem dodała jej energii. Coraz bardziej ceniła sobie tego młodzieńca i jego względny optymizm, być może wymuszony, oraz to, że słuchał jej pesymistycznych narzekań i jej odpowiadał. Jego “skup się” zdecydowanie zadziałało, ba, nawet dobyła swój krótki miecz i niczym maczetą zaczęła ciąć przeszkadzającą jej w wędrówce florę. Pozwoliło jej to oczyścić myśli i skupić się na czymś innym niż własnym, przepełnionym goryczą umyśle. Można było uznać za zabawne to, że te wykonywane prawą ręką cięcia mieczem dawały jej sporą satysfakcję, choć nie były tak skuteczne jak przodujących przewodników. Lewą dłoń zaś miała zaciśniętą na majdanie swego krótkiego łuku.

Dotarli wreszcie do swego celu. Krótka chwila namysły pozwoliła dziewczynie wykonać trzeźwą analizę i rzucić kilka pomysłów w stronę grupy. Nie wierzyła w szczęśliwy traf i karty Pyotra Kolduna. Wolała zachować czujność, więc nałożyła strzałę na cięciwę i bacznie patrzyła na wejście. Pochwalenie jej pomysłu dotyczącego rozstawienia osób odrobinę podniosło ją na duchu. Była zadowolona. Bardzo zadowolona.
Dopóki nie dostała od Schulza policzka w postaci określenia ją słowami “wioskowy czaromiot” w pobliżu nowych osób. On nie miał prawa wiedzieć jak magia jest niebezpieczna. Nie chciała jej też używać w najbliższym czasie. Nie póki nie wyjdzie z tego lasu i się nie uspokoi. Ostatni koszmar nocny był chyba czymś więcej niż tylko zwykłym snem. Nie potrafiła wyjaśnić swego zachowania względem innych. Po prostu… Było to niewytłumaczalne.
Słowa “wioskowy czaromiot” znowu sprowadziły ją do momentu, w którym zaczęła myśleć o sobie jak o przedmiocie. Jak coś złego się stanie, to co z nią zrobią? Zabiją? Zostawią jak przynętę? A może coś gorszego? Nawet nie chciała o tym myśleć. Jej chęć pomocy jednak przezwyciężyła wszelkie wątpliwości wylewając na sam wierzch jej umysłu wytłumaczenie “zrobię wszystko, byleby reszta przeżyła”. Zaczęła się zastanawiać, czy była w stanie coś pomóc swoją magią w wywabieniu potwora lub ochronić tych, co będą z nim walczyć.
Na nieszczęście (lub szczęście) - nie posiadała takowych.

Zrezygnowana i bez większej ilości pomysłów ruszyła za Klausem, by znaleźć dogodne miejsce do ewentualnego ostrzału. Siłą próbowała odegnać obraz rozrywanych przed jej oczami przyjaciół. Czuła jakieś dziwne spojrzenia na sobie.
Lepiej było je zignorować. Dla własnego bezpieczeństwa. Albo spokoju myśli.

Dziadek Rybak z rozpaloną w dłoni pochodnią, zagłębił się w ciemności jaskini, co kilka kroków oglądając się za siebie w nadziei, że ktoś pójdzie za nim. Tak się jednak nie stało.
Na jego zmęczonej podróżą twarzy widniał grymas niepokoju. Nie podobało mu się to miejsce i mimo iż jego karty zapewniały go, że nie powinien obawiać się niebezpieczeństw, tak teraz czuł jak z każdym krokiem wzbiera się w nim niepewność. Ledwo oświetlana przez pochodnię jaskinia z początku była dość wąska, lecz po przebyciu kilkunastu kroków ściany tunelu powiększyły się znacznie i w pewnym momencie Pyotr dotarł do rozwidlenia, do którego prowadziły dwa osobne podziemne korytarze. Zatrzymał się, przez chwilę rozmyślając nad powrotem.
W takich chwilach jak ta, zastanawiał się czy postąpił właściwie godząc się na tą wyprawę. Żywot pustelnika, który wiódł dotychczas nie był usłany wygodami, ale przynajmniej nie musiał walczyć o życie w puszczy, w której każda roślina czy zwierze chciało go zamordować. Z całą pewnością to miejsce nie nastawiało go optymistycznie do całej wyprawy, a co gorsza; jego karty wydawały się przy tym zawodzić i za każdym razem, gdy po nie sięgał, mówiły mu coś zupełnie innego. Pyotr zwykł mawiać, że wszystko ma swoje dobre i złe strony, ale w tym przypadku nie był w stanie wymienić choć jednej pożytecznej rzeczy, którą wyniesie z tej wyprawy - poza oczywistą wiedzą o tym jak bardzo kruche jest ludzkie życie.

Coś się poruszyło w korytarzu po lewej. Na granicy światła rzucanego przez pochodnię przemieścił się zniekształcony cień, który z całą pewnością nie był wytworem wyobraźni starca. Dziadek Rybak stanął nasłuchując. Kilka drobnych kamyczków potoczyło się w tunelu przed nim, a potem usłyszał cichy pomruk i odbijające światło pochodni ślepia, które wpatrywały się w niego z niepohamowanym głodem. Lepszej zachęty do ucieczki nie potrzebował.
Sędziwy znachor obrócił się na pięcie i zaczął biec korytarzem w stronę wyjścia, od którego dzieliło go kilkanaście kroków. W tym samym momencie usłyszał jak coś masywnego spręża wszystkie swoje mięśnie i daje susa do przodu, a potem następnego i jeszcze jednego. Każdy ze skoków bestii skracał dzielący ich dystans w błyskawicznym tempie.
Dziadek Rybak nigdy nie wcześniej nie biegł równie szybko, nawet podczas spotkania z Krwawą Turzycą. Ścisnął mocniej pochodnię, którą następnie cisnął za siebie licząc, że ogień spłoszy potwora, lecz tak się nie stało. Gardłowy pomruk odezwał się z wnętrza jaskini, by po chwili zmienić się w głośne wycie, które coraz szybciej zbliżało się do przerażonego starca.

Pyotr będąc blisko wyjścia, czuł na swoim karku gorący oddech bestii. Przyśpieszył tempa, choć wydawało się to niemożliwe, zwłaszcza na kogoś w tak podeszłym wieku. Zgromadzeni na polanie i w pobliżu jaskini chłopi widzieli wybiegającego na półkę skalną starca, który skacze w dół i zaczyna toczyć się ze zbocza, wzniecając piach i kurz. Krótką chwilę po nim, z wnętrza groty wyskoczyła masywna bestia, która tylko tylko z pyska była podobno do wilka. Przeleciała w powietrzu kilkanaście metrów, a ten wyczyn zawdzięczała nie tyle silnym nogom, co pochyłemu terenowi, który opadał w dół od podnóża ściany skalnej, po czym wylądowała na środku otoczonej przez chłopów polany i zwróciła się w stronę turlającego się w jej kierunku starca. Cichy pomruk i ugięte do skoku nogi zwiastowały gotowość do ataku.

Po wielu godzinach mozolnej przeprawy przez bagna, zmęczonym najemnikom i towarzyszącym im kobietom udało się wydostać z cuchnących mokradeł. Ścieżka prowadziła ich dalej na południe, w stronę Gór Środkowych, lecz tym razem powoli wznosiła się wraz z otaczającym ich terenem. Dla obolałych od bezustannej podróży stóp był to dodatkowy wysiłek, który sprawiał ból przy każdym kroku, lecz mimo wyraźnych niewygód nikt nie narzekał i nie błagał o odpoczynek. Bijąc się z czasem nie byli w sprzyjającej ku temu sytuacji i wiedząc, że od granicy lasu dzieli ich ledwie kilka kilometrów, nikt nawet przez chwilę nie myślał o pozostaniu dłużej w tym zapadłym miejscu.
Z każdą godziną cienie coraz bardziej się wydłużały i pogłębiały. O tej porze roku słońce znacznie szybciej zachodziło i teraz przybrało krwistoczerwoną barwę, którą rozświetlało puszczę. Ścieżka przed nimi już dawno przestała się wznosić, choć dalej szli na wyraźnie podwyższonym i pagórkowatym terenie. Drzew wciąż było sporo, ale były to w znacznej mierze młodsze rośliny, przeważnie sosny, buczyny i brzozy; natomiast krzewów i innych zarośli było zdecydowanie mniej, dzięki czemu widoczność była lepsza. Nierówno ukształtowany teren zdobiły tysiące poszarzałych liści, rozsypywanych na boki z każdym krokiem wędrowców. Poza odgłosami, których źródłem byli przedzierający się najemnicy, w puszczy panowała dojmująca cisza, która wydawała się nie pasować do tego miejsca. Tak jakby cały las zamilkł w oczekiwaniu na to co niebawem nadejdzie.

Po pewnym czasie wędrowcy dotarli na skraj wąwozu o mocno pochyłym zboczu. Dno pokryte było grubą warstwą lepiącego się błota, które świadczyło o przepływającej tędy rzece, formującej się podczas częstych o tej porze roku ulew. Teren wyglądał trochę tak jakby ziemia mocno się zapadła wzdłuż jednej linii, ciągnącej się przez wiele kilometrów. Dawniej była to granica lasu, lecz drzewa rosły jeszcze dalej, potwierdzając w ten sposób inwazyjną naturę Lasu Cieni. W tym tempie, za kilkanaście lat, cały ten rejon będzie pokryty gęstą roślinnością, na wzór tej z głębi puszczy.

Wąwóz z całą pewnością nie był przeszkodą nie do pokonania. Brat Lambert jako pierwszy ześlizgnął się po zboczu, łapiąc się po drodze wystających kamieni, aby zamortyzować swój upadek. W ślad za nim poszła reszta najemników oraz towarzyszące im wioskowe kobiety, które schodząc na dół pociągnęły za sobą falę liści i piaszczystej ziemi, czyniąc przy tym zdecydowanie za wiele hałasu. Skrzywiony wyraz twarzy Lamberta i potok wulgarnych słów wypowiedzianych w szorstkim języku Norsmenki, których treść można było zrozumieć po samym sposobie mówienia Lexy, sprawiły, że otaczające Kasimira kobiety zaczęły spoglądać na swych wybawicieli z jeszcze większym dystansem, zachowując zimne oblicza.
Ścielące dno wąwozu błoto również nie było dla najemników wyzwaniem. Po wyjściu z bagien wyglądali jak pokryte wodorostami i innym ścierwem monstra, które tylko z pozoru przypominały ludzi, więc obaw przed zabrudzeniem sobie butów nie było. Nieco gorzej sprawa wyglądała ze wspinaczką, gdyż ta mogła zająć im znacznie dłużej. Najpierw musieli znaleźć sobie odpowiednie miejsce, gdzie zbocze nie było tak bardzo strome i gdzie ręka czy stopa mogły znaleźć wygodne oparcie w postaci wystających korzeni i kamieni.
Na całe szczęście, nie trwało to tak długo jak z początku sądzili i jako pierwszy wspinaczki podjął się Wilhelm, który bez większych problemów zaczął wdrapywać się po piaszczystym wzniesieniu. Gdy stanął na górze, zrzucił w dół linę, którą miał przy sobie od samego początku podróży. Trzymając za jeden koniec, ruszył w stronę najbliższych drzew, aby przywiązać ją do pnia i tym samym zniknął z oczu towarzyszy na dłuższą chwilę.

Po upływie kilku uderzeń serca, wszyscy znajdujący się na dnie wąwozu wędrowcy usłyszeli szczęk oręża i wystrzał z garłacza, który szybko stał się znakiem rozpoznawczym Wilhelma. Najemnicy natychmiast sięgnęli po broń i z pełnym trwogi wyczekiwaniem spoglądali na wzniesie przed sobą, w miejsce z którego luźno zwisała lina.
Na krawędzi zbocza stanął zwrócony do nich plecami Wilhelm, lecz był zbyt pochłonięty tym co się działo przed nim, aby zwrócić uwagę na urywający się pod stopami teren. Krzyknął coś niezrozumiałego i po chwili został wysadzony w powietrze jednym potężnym kopniakiem. Aktor spadł w dół wąwozu, lecz jego upadek zamortyzował Lambert i Kasimir, którzy pochwycili go na chwilę przed uderzeniem o ziemię.

Ze wzniesienia przed nimi zaczęły zbiegać w dół ungory, gory, centigory, a także inne bestie, których nigdy wcześniej na oczy nie widzieli. Były ich dziesiątki, może nawet i więcej, bo nie dało się w tak krótkim czasie policzyć tylu wrogów, a prostej drogi wyjścia z tego miejsca nie było. Wszystko wskazywało na to, że wąwóz będzie ich grobem.

,,Wchodząc do Lasu Cieni, nikt nie zdoła go opuścić!”

Klaus przyszykował sobie stanowisko strzelnicze i czekał na rozpalenie ognia i wyciągnięcie bestii. Ewentualnie człowieka – jak twierdził staruszek. Jedno było pewne zapach smażonego mięsa i hałasy powinny wyciągnąć jedno lub drugie , a jeśli nie , to wówczas można było zbadać jaskinie. Nie wcześniej. Dziadek nie zachował niezbędnej w czasie polowań cierpliwości, mogło go to kosztować zdrowie a nawet życie, widać było jednak że jest uparty i zdania nie zmieni, nawet wskazanie śladów krwi nie pomogło, Klaus zrobił więc to co uznał za słuszne, przyczaił się na zewnątrz wycelował strzałę w jaskinie i czekał.

Najpierw dobiegły do nich hałasy z wnętrza jaskini, coś jakby bieg , nie minęło wiele czasu nim z głębin skały wyskoczył dziadek. Tak żwawego jeszcze go Klaus nie widział. Na twarzy malowało się przerażenie które chyba na długo każe mu się w przyszłości dwukrotnie zastanowić nim ponownie zaufa tym swoim kartom.

Klaus nie lubił wszelkich wróżb czy to karcianych czy gwiezdnych. Te wszystkie zabobony niewiele miały wspólnego z rzeczywistością, a jeśli już nawet działały to za sprawą sił którym lepiej było nie podlegać. Któż da gwarancje że karty które dziewięćdziesiąt dziewięć razy wskażą i pomogą , za setnym nie doprowadza do takiej klęski z której człowiek się nie wywinie?

Jeśli rzeczywiście jakoś działały, to przecież nie same z siebie. Raczej z pomocą mocy która była nieznana i która przez owe posłuszeństwo kartom mogła kierować człekiem który się ich słuchał niczym kukiełką. O nie , Klaus wolał być sam kowalem własnego losu , a jeśli już potrzebował jakiejś „nad” pomocy – to zwracał się do swego boga. Ten przynajmniej nie miał wobec niego jakiś nieczystych zamiarów. Może nie zawsze był dostępny i działał tak jakby Klaus sobie tego życzył, ale przynajmniej nie musiał się martwić o jego intencje.

Gdy bestia wyskoczyła za dziadkiem Klaus strzelił. Przez chwilę jeszcze domierzał i poprawiał strzał by w końcu puścić strzałę gdy bestia wylądowała na ziemi. Nie czekając długo sięgał już po kolejną.

Dzierżył trzonek pochodni w prawej ręce, w drugiej nie miał broni, bo i nie zamierzał z niczym walczyć. Lecz oto znów coś podpowiadało mu by w razie zagrożenia sięgnął do wiatrów chaosu. Zbliżył się do wejścia jaskini, a im bliżej był, tym głośniejszy stawał się ten wewnętrzny głos w jego ciele. Wszedł w kamienny mrok i przystanął u wejścia, by przyzwyczaić wzrok. Dziwne, że w takim momencie znów wróciły wspomnienia.

Cytat:

Na wzgórzu stały dwie postaci. Kobiety o niezwykle bladej cerze i pozbawionych barwnika włosach, o oczach zimnych jak lód. Starzec, który zatrzymał się u stóp wzniesienia, by przyjrzeć się im z daleka i odpocząć, trzymał za rączkę małą dziewczynkę. Płakała. Starzec, pochylił się by utulić dziewczynkę, lecz ta próbowała się oswobodzić i wyrywała dłoń z jego uścisku, starzec odstąpił, lecz nie puszczał dłoni. Spojrzał ze smutkiem na nią, potem znów na dostojne kobiety czekające powyżej. - Chodź... – jego głos był stanowczy, choć nie pozbawiony współczucia.

Westchnął ciężko. Miał tu pozostawić pochodnię, lecz coś pchało go do przodu. Jaką stratą będzie jego życie? Czy nie lepiej dla reszty, by wyzionął ducha, choćby w tej jaskini? Postąpił krok na przód. Tylko spowalniał pochód. Jeśli jego karty zawiodą w tym przypadku, to czy jego śmierć nie będzie odpowiednim tego następstwem? Następstwem przynoszącym korzyść całej wyprawie. Bo w jaki sposób mógłby okazać się jeszcze przydatny? Zapomniał większość ze swoich dawnych umiejętności magicznych, ale przede wszystkim nie chciał z nich korzystać. Były zbyt niebezpieczne, a następstwa tego niebezpieczeństwa godziły nie tylko w ciało, lecz i duszę. Ale czy on wierzył w istotę duszy? Tyle razy bogowie nie słuchali jego próśb, tyle niegodziwości widywał na własne oczy, a jego modlitwom odpowiadał jedynie kpiący świst wiatru. Mimo to chciał wierzyć, nawet jeśli nie potrafił.

Tylko czy faktycznie nie pamiętał jak korzystać z wiatrów chaosu, czy tylko chciał tak myśleć? To tkwiło w nim. Było jego częścią zamkniętą przed samym sobą w obawie przed następstwami, lecz czasem coś przedostawało się na zewnątrz. Pod wpływem silnych emocji, jego wewnętrzny mur kruszał raz za razem, udowadniając, że znamię minionych lat, wciąż jest z nim. Lecz mimo to wciąż bał się zajrzeć w głębię swego umysłu, by poznać co pozostało z jego dawnej potęgi.

Krok za krokiem pogrążał go w mroku jaskini. Cienie pochodni tańczyły na wapiennych ścianach. Ogniki pochodni wyginały swe smukłe ciała skacząc z jednego miejsca w drugie. Oświetlały jaskiniowe formy skalne. Był to długi i powolny taniec, bowiem czas w obliczu zagrożenia, jakby zwolnił. Wtedy to ogniki przeskoczyły do wilczych ślepi, wpatrujących się w intruza. Starzec z pochodnią dostrzegł ich odbicie w żądnych krwi oczach.

Adrenalina, wciąż obecna w starym ciele, uderzyła z mocą, nieomal nie wyrywając mu serca. Pozostał jeno pierwotny strach i bieg, na który nie powinien być w stanie się porwać.

Pyotr Koldun był w dobrej kondycji jak na jego wiek, lecz wiek ten był znaczny. Kiedy tylko wybiegł z jaskini, skoczył ze skalnej półki i bezwładnie sturlał się po zboczu. Pokasłując nie tyle z powodu wzniesionego kurzu, co z ponadludzkiego wysiłku, próbował zdobyć się na jeszcze trochę sił by oddalić się jak najdalej od bestii.