Nerwowa atmosfera oczekiwania po wejściu Dziadka Rybaka do jaskini była okropna. Katarina czuła, jak serce jej powoli zwalnia próbując się dostosować do wszechogarniającej ciszy przerywanej jedynie szumem wiatru. Nawet ptaki odleciały czując zbliżającą się katastrofę. Aż włos się na karku jeżył.

Katarina nie ufała kartom Pyotra. Niby często jej wróżył, ale co jej z tego, kiedy teraz sprawa tyczyła się życia i śmierci? Czy on sam tego nie wiedział? Czy jego umysł się przepalił przez te jego ziółka czy ki grzyb? Może należało mu o tym powiedzieć jak wyjdzie wreszcie z tej ciemnej groty.

Stała obok Klausa i kątem oka czasami go obserwowała. Trzymał łuk pewnie - tak jakby był on jego jedynym przyjacielem. Jego postawa strzelecka należała do tych, którymi by się nawet ungolski strzelec nie powstydził. Jego spojrzenie wykazywało chłodne skupienie. Wyglądało to tak, jakby brał udział w polowaniach od bardzo dawna, też tak, jakby codziennie zmagał się z trudami życia, tak jakby codziennie walczył o przetrwanie. Nie było kłamstwem, iż w jakiś sposób zaimponował dziewczynie. Nawet próbowała go naśladować, ale prawdopodobnie wyglądało to komicznie. Potrząsnęła głową i spojrzała na jaskinię dokładnie w tym momencie, kiedy wybiegał z niej wielki wilk.

- Oho, o wilku mowa - jej słowa, trochę wyrwane z kontekstu, mogły sprawiać wrażenie beztroskich, być może lekceważących, ale drżenie głosu zdradzające zdenerwowanie mogło wskazywać na to, iż próbowała się nimi sama uspokoić.

Dwie strzały, które wypuściła, bezskutecznie poszybowały w krzaki nad głowami pozostałych wioskowych. Zaklęła po kislevsku pod nosem krzywiąc się z powodu swojego języka i już zaczęła nakładać trzeci pocisk na cięciwę, kiedy to usłyszała krzyk Magnusa... i ujrzała jego rozszarpaną nogę oraz chlustającą z kikuta krew.

Wybiegła z krzaków odrzucając łuk na bok. Skupiła się na swojej wewnętrznej energii i okalających ją wiatrach magii. Chciała uniknąć korzystania z plugawej energii Tzeentcha, ale nie mogła już więcej na to bezskutecznie patrzeć. Nie kiedy pazury bestii prawie zagłębiły się w klatkę piersiową Adara.

Oczy dziewczyny zalśniły mroźnoniebieskim blaskiem i wypowiedziała tajemną formułę powodującą oziębianie się temperatury wokół niej. Z zebranej w jedno miejsce zawartej w powietrzu wilgoci utworzył się ostry niczym doskonały miecz sopel lodu. Z zawrotną prędkością wystrzelił on w stronę wilka. Z paskudnym chrupotem wbił się on prosto w jego czaszkę uśmiercając potwora na miejscu.

Katarina wciąż była pod wrażeniem tego, co zrobiła, ale nie miało to znaczenia. Adar potrzebował jej pomocy, więc szybko do niego podbiegła i delikatnie położyła dłoń na jego ramieniu.
- Nie martw się, to nie będzie bola... - przerwała nagle i zaczęła się cofać z niewyjaśnionych z perspektywy osób trzecich przyczyn. Jej oczy były szeroko otwarte z przerażenia.
Ujrzała horror. Setki, tysiące, miliony wisielców na trzeszczących gałęziach, rzekę krwi obmywającą z paskudnym bulgotem jej stopy, przyjaciół powoli przemieniających się w bestie wszelkiego rodzaju. Czuła paskudny smród krwi oraz rozkładu. Nie potrafiła się ruszyć w swych majakach. Chciała przynajmniej zobaczyć co jest za jej plecami, ale nagle jej głowa wręcz wykręciła się z bólu, kiedy to miała wrażenie, jakby ten sam sopel lodu wbił się prosto w jej głowę. Zdołała jedynie jęknąć i straciła przytomność.

Ostatni obraz, jaki ujrzała swymi oczyma, był bardzo zamglony i ciemny z powodu zbierających się cieni. Zagościła temu krótka i smutna myśl.
~ A więc to tak zginę.

Walka rozgorzała na dobre i trzeba było przyznać bestii że była silniejsza niż Klaus się spodziewał. Nic dziwnego że siała taki pogrom w okolicy. Jeden czy dwóch traperów nie miało z nią szans, nawet cała grupa zbrojnych z trudem ją pokonała – nie obchodząc się jednak bez strat.

Z trzech strzał Klausa które posłał do celu dwie trafiły, całkiem nieźle ale to Schultz i Katarina zrobili zdaje się najwięcej w tej walce, choć jak było widać Kislevska wiedźma zapłaciła swoją cenę za użycie magii.

Klaus stał po walce nieco osłupiały nie mogąc uwierzyć że to już koniec Magnusa. Tego rosłego i silnego drwala, który jeszcze nie tak dawno razem z Klausem szedł na czele pochodu. Dwoje łowców którzy do nich dołączyli nie było wartych życia Magnusa. Nie dało się już jednak nic z tym zrobić , pozostało pochować towarzysza i spróbować dokończyć misję, nim wszyscy zginą w tym przeklętym lesie...

Wolał upewnić się że bestia pozostanie martwa. W tym dziwnym miejscu nie zdziwiłby się gdyby ożyła. Chwycił topór Magnusa i oddając mu tym samym jakby ostatnią posługę odrąbał głowę bestii.

Chwile później ruszył w kierunku Kislevitki by sprawdzić czy dycha i ewentualnie podłożyć jej coś pod głowę i nakryć kocem. Nie wiedział jak jej można by jeszcze pomóc , ale dobre było i to. Tak przynajmniej myślał, spoglądając to na nią to na zwłoki Magnusa. Liczył że dziewczyna sama dojdzie do siebie podczas gdy Klaus z innymi chętnymi przyszykują jakiś grób dla drwala.

Kurz jeszcze nie opadł, kiedy Pyotr, chyba tylko siłą woli zdołał podnieść swe starcze ciało do kolejnego wysiłku. Zataczając się i potykając biegł byle z dala od potwora, by wreszcie paść i zwinąć się w spazmatycznych atakach kaszlu. Nie widział rozgrywającego się niedaleko dramatu. Dopiero po jakimś czasie obejrzał się na miejsce, gdzie stoczyła się walka. Dopiero po jakimś czasie, zdołał zmusić swe stare, obolałe ciało by podejść bliżej.

Twarz zbliżającego się Dziadka Rybaka była zdjęta trwogą. Widok ciała Magnusa zabolał go niesłychanie. Jeśli w takich sprawach można miarkować ból, to chyba tylko zmasakrowane ciało Natalyi przysporzyło mu więcej goryczy. Magnus był jednym z tych, którzy pamiętali go, gdy nie był jeszcze najstarszy w Krausnick, lecz to na leżącą nieprzytomnie Katarinę patrzył w osłupieniu. Już z daleka Pyotr nieomal sam dostrzegał rozgrywający się koszmar w chaotycznie rozbieganych oczach dziewczyny.

- Odsuń się! – śpiesząc ku Kisleviance wykrztusił do Adara, a sam przyklęknął przy przyszłej Lodowej Damie. Już wiedział co się wydarzyło. Pyotr odchylił jej głowę i wyciągnął spod niej łachmany, które podłożył Klaus. Czoło miała niepokojąco rozpalone, wciąż postępującą gorączką. Uniósł jej powiekę, po czym chwilę wpatrywał się w nieobecne, oszalałe spojrzenie.

Klęczący chwilę wcześniej przed pozbawionym iskier życia ciałem Magnusa, Schulz wstał i ruszył przez pole bitwy w stronę nieprzytomnej czarodziejki. Wokół niej kotłowało się od osób, próbowali jej pomóc, choć nie wiedzieli co się z nią stało. Jako, że za wszystkim stała magia, niektórzy chłopi bali się kobiety nawet dotknąć z obawy przed klątwą czy innym nieoczekiwanym wypadkiem.
W połowie drogi, do Schulza podszedł Dieter, na twarzy którego malowało się zakłopotanie i poczucie winy. Chciał coś powiedzieć, w jakiś sposób przeprosić starca za śmierć jego przyjaciela, lecz Albert przerwał mu, tłumacząc, że Magnus wiedział na co się pisze i znał ryzyko. Podobnie jak każdy inny uczestnik wyprawy. Spojrzawszy po raz ostatni w stronę martwego towarzysza, przeżegnał się na znak Sigmara i rozsunął otaczających Katarinę chłopów na bok.
- Co z nią? - Zapytał z obawą Dziadka Rybaka.

- Co z nią, co z nią… To co musiało się w końcu stać! Dajcie mi moją torbę. Jeno szybko!

Emerytowany żołnierz rozejrzał się po polanie, po czym podrapał się po głowie.
- Obawiam się, że mogłeś ją zgubić w trakcie ucieczki. Adar, chłopcze, zasuwaj do jaskini i tylko się nie ociągaj!

Szarak dyszał ciężko, w dłoni wciąż dzierżąc - teraz zrażony czerwoną posoką - miecz. Tarcza sługi była z kolei ozdobiona głębokimi zadrapaniami - pamiątka po straszliwych pazurach bestii. Nadal żył. Wciąż nie mógł w swoją brawurową szarżę.
- Co? - zapytał rozkojarzony, dopiero teraz skupiając się na pozostałych. - Jaskini? - dopytywał, spoglądając na skalne wejście skryte mrokiem. A potem sobie przypomniał, że widział, jak Magnus umiera, a Katarina pada nieprzytomna. Adar stał przez chwilę w totalnym bezruchu. Zaraz się jednak zerwał, wszak wszystko było lepsze od bezczynności.
- Robi się! - odparł ochoczo i żwawo, dopingowany troską o lodową czarownicę, rzucił się biegiem w stronę jaskini.

Wchodząc do jaskini, Adar zobaczył zaschnięte ślady krwi ofiar wilkopodobnej bestii, a także znajdujące się przy ścinach czaszki, które wcześniej nie zauważył Dziadek Rybak, gdyż z pewnej odległości wyglądały jak wystające kamienie. W połowie drogi znalazł leżącą na ziemi torbę, którą podniósł. Chciał już wracać, ale zobaczył przed sobą rozgałęzienie i stanął na chwilę zastanawiając się czy pójść dalej. Przełknął głośno ślinę, gdyż wygrała ciekawość i ruszył korytarzem w prawo.
Idąc przez dobre kilkadziesiąt metrów, oświetlając sobie drogę pochodnią, Adar poczuł po pewnym czasie okropny smród zgnilizny. Wyobraźnia nasunęła mu kilka obrzydliwych obrazów, lecz mimo to nie był przygotowany na to co zaraz ujrzy. Po pewnym czasie korytarz rozszerzył się gwałtownie i młodzieniec wkroczył do podziemnej komnaty, na środku której znajdowały się stosy ciał. Byli to mieszkańcy okolicznych wiosek, zabici przed bestię z piekła rodem, lecz nie pożarci, tak jakby ta istota nie zabijała z głodu, lecz dla sportu. Porozrywane na strzępy ciała piętrzyły się w jednej stercie, gnijąc. Odór był tak silny, że Adar musiał zasłonić sobie dłonią usta i nos, aby nie zwymiotować. Chciał już uciekać z tego miejsca, lecz kątem oka dostrzegł jakiś błysk, który na nowo pobudził jego ciekawość. Ze sterty ciał wystawał kunsztownie wykonany miecz, który z pewnością należał do jakiegoś wyjątkowo bogatego awanturnika lub szlachcica, bowiem jego rękojeść przyozdobiona była złotem, a ostrze broni naznaczone było runami, które wydawały się błyszczeć własnym, słabym światłem. Chwycił za broń i natychmiast wybiegł z tego miejsca, chcąc jak najszybciej zapomnieć o tym co tu zobaczył.

Kiedy Adar wrócił z jaskini, niewiele zmieniło się w sprawie Katariny. Wciąż trawiła ją gorączka, którą Pyotr starał się choć trochę zwalczyć, co chwila nawilżając czoło wilgotnymi okładami, a jej gałki oczne co chwila ruszały się pod powiekami niespokojnie.
- Bogowie... mówiłżem, mówiłżem... Gdzie on do diaska jest? - Dziadek Rybak, podwinął rękawy obserwując, jak na zawołanie, właśnie nadbiegającego chłopaka.

Szarak podbiegł do zebranych przy nieprzytomnej dziewczynie, nadal dysząc. Tym razem nie przez walkę. Adar przymknął na moment powieki, próbując zapomnieć obrazy zobaczone w jaskini.
- Proszę! - powiedział i wręczył starcowi jego torbę. - Czy… czy ona wróci do zdrowia? - zapytał stroskany, przestępując z nogi na nogę. Wszyscy w pobliżu mogli zobaczyć, że po wyjściu z jaskini w jego ręku pojawiło się inne ostrze.

Pyotr Koldun, nie odpowiedział Szarakowi, jakby zupełnie niedosłyszał pytania, pospiesznie zabrał swoją torbę, przelotnie tylko spoglądając na pozłacany miecz i wysypał zawartość. Wśród różnych zwyczajnych rzeczy były tam i takie niewiadomego przeznaczenia, czy pochodzenia, lecz to ziół szukał, a konkretnie niewielkich czarnych jagód, nieco różniących się między sobą rozmiarami. Zgniótł pięć, dokładnie wybranych owoców w dłoni i wsadził je do ust Katariny.

- Skąd to masz? - Zapytał się Adara sędziwy żołnierz, wskazując dłonią miecz, który wydobył z jaskini. Zauważył wystającą z pochwy klingę i błyszczące runy.
- Ta broń chyba nie jest dziełem ludzkich rąk, choć być może dla nich była ona przeznaczona - powiedział z powagą w głosie.

Szarak zaczepiony przez Schulza, uniósł broń wyżej i sam przyjrzał mu się nieco speszony. Chyba nie powinien okradać zmarłych. Ale… nie mógł się powstrzymać. To był miecz jak z opowieści, których swego czasu się nasłuchał. Jak mógł po niego nie sięgnąć?
- J-ja… Znalazłem go. Tam, w jaskini - zaczął niepewnie. Nie wiedział, czy powinien się przyznać do czynu. - Tam było mnóstwo… zmarłych. Ja naprawdę nie chciałem. M-mogę go odnieść.

- Zabierzcie ich stąd - Dziadek Rybak przerwał tę nic nie znaczącą teraz rozmowę, nieco ściszonym głosem. Kiedy to mówił, spojrzał przelotnie, acz znacząco w kierunku Severusa, Ernsta i Dietera - Niech zajmą się pochówkiem Magnusa

Adar jeszcze raz upewnił się, że Schulz nic od niego nie chce i oddalił się, zachęcając pozostałych, by pomogli mu przenieść ciało martwego drwala. Kuchcik jeszcze przez ramię spojrzał, by dostrzec, jak Dziadek Rybak bierze się za udzielanie pomocy nieprzytomnej. Szarak tylko przygryzł wargę i odwrócił wzrok.

Kiedy niepotrzebne pary oczu, oddaliły się, Dziadek Rybak również zjadł kilka ciemnych jagód i wyciągnął dłoń ku twarzy Katariny, przykładając ją na jej rozpalonym czole, drugą dłoń osadził na własnej głowie i długo tak siedział szepcąc coś w języku Kislevu.

Nagle dłoń starca, spoczywająca na czole dziewczyny rozjaśniała od spodu nikłym światłem, a jej grzbiet naznaczyły chaotyczne jasne linie. Światło to zniknęło równie szybko jak się pojawiło. Stało się to tak szybko, że przypadkowi widzowie nie mieli pewności czy w ogóle coś takiego miało miejsce. Faktem jednak było to, że choć Katarina nie odzyskała jeszcze przytomności, jej oczy uspokoiły się, jakby z koszmaru znalazła się w bezpiecznym śnie. Z nozdrza Dziadka Rybaka popłynęła nikła strużka krwi, a po chwili padł bez przytomności obok Katariny.

Chwilę później Kislevitka drgnęła wracając do życia i szybko stanęła na równe nogi oddychając ciężko. Z jej czoła spłynęła kropla potu. Nie dostrzegając żadnych mar z poprzedniej wizji zatrzymała swój wzrok na stojącym w oddali Adarze. Zdążyła zrobić w jego stronę jeden krok, po czym padła na ziemię z powodu osłabienia spowodowanego gorączką. Dokonała sporych zniszczeń w ciele dziewczyny, ale być może równie szybko się zregenerują. Magia była nieobliczalna.
Ostatecznie podniosła się do pozycji siedzącej i zaczęła spoglądać gdzieś w dal przed siebie nie mogąc z siebie wykrztusić ani słowa.

Czerwone niczym piekielny ogień ślepia bestii zwęziły się na widok podnoszącej się z ziemi ofiary. Starzec wyprostował się, stękając przy tym z bólu, który wywołał jego akrobatyczny popis. Otrzepał stare łachmany z błota i piachu, po czym spojrzał wprost na wilkopodobnego stwora, który najwyraźniej zdołał go nie tylko dogonić, ale także przechytrzyć i odciąć jedyną możliwą drogę ucieczki. Widok wynaturzenia Chaosu stojącego ledwie kilka metrów przed nim sprawił, że starzec niemalże natychmiast pobladł i cofnął się o kilka kroków, potykając się o wystający korzeń. Nie spodziewał się ujrzeć koszmaru z jaskini w świetle słonecznym; Pyotr z początku sądził, iż bestia jest wilkołakiem lub innym stworzeniem nocy, co by zresztą tłumaczyło napaści o zmroku oraz wróżby z kart, które na przekór innym znakom, mówiły mu, że nie powinien obawiać się zagrożenia. Mylił się jednak, a jego błąd mógł go słono kosztować.
Monstrum zbliżało się powoli, na ugiętych łapach, wydając z siebie cichy pomruk, który był obietnicą szybkiej i bolesnej śmierci. Wargi uniosły się do góry, odsłaniając szereg kłów, których krawędzie były ostre niczym ostrza sztyletów, a długie na kilka centymetrów pazury zostawiały w podmokłej ziemi wyraźny ślad, identyczny z tym za którym podążali przez gęstwiny. W oczach bestii czaiła się żądza mordu i nie było to normalne zachowanie dla dzikiego zwierza - ta istota zabijała dla samego zabijania; dla ciepłej krwi tryskającej z ciał rozrywanych na strzępy ofiar; dla sportu.
Dziadek Rybak zastygł w bezruchu, całkowicie sparaliżowany przez strach, który na dłuższą chwilę odebrał mu mowę. Zwierz również przystanął, zatrzymując się niecałe trzy metry przed bladym jak skrawek pergaminu starcem. Z tej odległości czuł na swojej twarzy gorące powietrze, które bestia wydmuchiwała z nozdrzy przy każdym wydechu jakby była jakimś piekielnym stworzeniem. Gdy szerzej otworzyła pysk, a jej niski pomruk przemienił się w głośne warczenie, Pyotr poczuł smród padliny, który przyprawił go o zawroty głowy. Pośród długich kłów dostrzegł wystające kawałki mięsa poprzednich ofiar i to szybko uzmysłowiło mu w jak bardzo śmiertelnym zagrożeniu się znajdował.
- Uciekaj! - Usłyszał znajomy głos dochodzący zza pleców. Uzbrojony w miecz i tarczę Albert Schulz nadbiegał z prawej strony gotów zaatakować bestię i odwrócić jej uwagę od starca. Z przeciwnej strony, po lewej flance, szarżował ze wzgórza Adar i choć z początku chłopak zawahał się widząc wilkopodobnego stwora, który był rozmiarów rosłego byka, to niemalże równie szybko wróciła mu odwaga na widok wioskowego znachora w niebezpieczeństwie. Zapomniał o strachu, zmierzył przeciwnika groźnym spojrzeniem i poprawił chwyt na broni. W dzieciństwie starzec karmił go opowieściami o bohaterach, którzy przywracali nadzieję upadającemu światu i w tamtej chwili liczył, że jego ofiara nie zostanie zapomniana, a on sam stanie się bohaterem jednej z nich.
Młodzieniec zeskoczył z półki skalnej i rzucił się biegiem w dół wzniesienia, niemalże potykając się o własne nogi. Po drodze widział jak emerytowany żołnierz atakuje bestię jako pierwszy, starając się odwrócić jej uwagę, lecz ta jednym silnym ciosem potężnych łap rzuciła go o pobliskie drzewo, pod którym zamroczony mężczyzna próbował podnieść się na nogi przez kilka kolejnych, dłużących się w nieskończoność sekund, a czas w tej walce działał wyjątkowo na ich niekorzyść. W tamtej chwili, gdy jako jedyny zbiegał ze wzgórza, Adar zrozumiał, że los Dziadka Rybaka leży w jego rękach, zacisnął więc mocniej zęby i przyśpieszył, pokonując w szybkim tempie ostatnie kilka kroków dzielących go od zwalistej bestii.
Stwór otworzył szeroko paszczę i sprężył mięśnie gotów rzucić się na bezbronnego starca, kiedy nagle spadł na niego niczym sokół z powietrza Adar, trafiając zaśniedziałym kawałkiem żelaza prosto w wilczy pysk. Bestia zarzuciła głową na boki, wyraźnie zamroczona i w tym samym momencie została zasypana gradem strzał i ołowiu. Ukryci w zaroślach strzelcy posłali w jej stronę salwę pocisków, zmuszając bestię do wycofania się w stronę jaskini, lecz jej taktyczny odwrót powstrzymał szaleńczo atakujący Magnus.
Zweihander przeciął powietrze ze świstem i zatopił się w odsłonięty bok monstrum, dotkliwie raniąc. Odgłos pękających kości od siły uderzenia i widok tryskającej krwi z otwartej rany zachęcił drwala do wykonania jeszcze jednego cięcia, lecz przeciwnik okazał się być znacznie szybszy. Nim Magnus zdążył zareagować i przygotować się na zbliżający się cios, bestia uderzyła w chwili, gdy uniósł swój oręż do ataku i pochwyciła zębami jego prawą nogę. Momentalnie poczuł jak ostre niczym sztylety kły wbijają się w udo, tnąc skórę i mięśnie. Krew z rozciętej aorty trysnęła obficie zalewając pysk potwora, przez co wpadł w jeszcze większy szał zabijania. Magnus został uniesiony w powietrze przez potężne szczęki, które szarpiąc żywiołowo zaczęły miotać nim na boki. Po upływie ledwie kilku uderzeń serca, organizm przestał wysyłać sygnały nerwowe do mózgu ofiary i dłuższą chwilę zajęło drwalowi odzyskanie świadomości. Kiedy na moment wróciły do niego zmysły, Magnus przebudził się w kałuży własnej krwi, a jego ciałem wstrząsnęły przedśmiertne drgawki. Gigantyczny stwór stał nad nim z jego własną nogą wystającą spomiędzy kłów, a w miejscu urwanej kończyny sterczał rozerwany przez zęby potwora kikut, z którego tryskał obfity strumień krwi, zalewając juchą najbliższe otoczenie i nadając tej scenie wyjątkowej groteski. Śmierć nadeszła bardzo szybko.

Widok rozrywanego na strzępy kompana natchnął pozostałych uczestników walki zupełnie tak jakby sam Ulryk zszedł z niebios i wstąpił między szeregi walczących. Schulz rzucił się na przeciwnika z morderczym okrzykiem na ustach i wraz z Adarem zasypali go burzą ostrzy. Miecze trafiały i zostawiały w skórze potwora głębokie rany, a w powietrzu zaroiło się od strzał i ołowianych kul, które przelatywały ze świstem nad głowami walczących. Nawet Katarina zdecydowała się wyjść z zarośli i wykorzystać swoją nadprzyrodzoną moc, miotając po polu bitwy rozpędzonymi przez wichry magii soplami lodu. Jeden z nich przeszył powietrze z mroźnym podmuchem i wbił się między oczy bestii, która szykowała się do skoku na kolejną ofiarę. Jej mięśnie zesztywniały, po czym nagle rozluźniły się i wilkopodobne wynaturzenie bezwładnie upadło na ziemię. Pokonane, ostatnimi konwulsyjnymi wstrząsami łap rozrzuciło na wszystkie strony otaczające błoto, które od hektolitrów wylanej krwi przybrało miedzianą barwę. Walka zakończyła się niemalże równie drastycznie jak się zaczęła i niektórzy chłopi wciąż ciężko dysząc, stali nad ciałem bestii jakby spodziewali się, że ta nagle ożyje i zaatakuje. Tak się jednak nie stało.

Zepchnięci pod ścianę urwiska najemnicy nie mieli innego wyjścia jak stanąć do walki z przeważającą liczebnie hordą. Otaczały ich dziesiątki spragnionych krwi zwierzoludzi, którzy wydawali się mieć tą zasadzkę przygotowaną od dłuższego czasu - zdradziła ich niezwykła precyzja i szybkość z jaką działali. Atak był huraganowy i nim ludzie Lamberta zorientowali się, zostali odcięci od jedynej drogi ucieczki przez czteronożne centigory. Szybko zrozumieli, że tu będzie ich koniec, więc postanowili dać z siebie wszystko, walcząc do ostatniej kropli krwi.
- Wybiła nasza godzina, pokażmy więc, iż jesteśmy godzien przekroczyć bramy Morra z błogosławieństwem Młotodzierżcy. Ku chwale Sigmara! - Krzyknął kapłan bitewny na widok otaczających go mutantów, po czym ścisnął mocniej oburęczny młot i natarł na pierwsze z nędznych stworzeń, które dostało się w zasięg jego broni, zabijając je na miejscu.
Najemnicy, wraz ze swym przywódcą, uformowali krąg wokół kobiet z Krausnick. Z twarzy niewiast bardzo szybko zniknął strach, a zastąpiła go wola walki, która narastała z każdą chwilą spędzona w tyglu owładniętych żądzą zabijania bestii. Niczym zapędzone w róg dzikie zwierzęta, kobiety były gotów dać z siebie wszystko, dorównując najemnikom w waleczności. Chwyciły więc za kusze i celując znad barków wojowników, zaczęły strzelać w stronę zbliżających się wrogów, a po każdym wystrzale chowały się za plecami towarzyszy i ładowały bełty. Te które nie miały broni dystansowej, pomagały pozostałym kobietom podając im pociski i od czasu do czasu dźgając sztyletami każdego przeciwnika, który zbliżył się dostatecznie blisko. Widok bezbronnych niewiast był dla bestii niczym zaproszenie do uczty, więc siłą rzeczy musiały się odpędzać od nich dość często.
Wokół przyciśniętych do ściany najemników zakotłowało się od wrogów, którzy szybko zmienili taktykę na widok dobrze władającej orężem grupy zbrojnych i zamiast pchać się na ślepo pod miecze, postanowili atakować z doskoku i wycofywać się równie szybko. Na niewiele się to zdało, bowiem jedynie wydłużyło życie najemnikom, którzy w innym wypadku polegliby od jednej zmasowanej szarży. Ungory były jednak tchórzliwymi stworzeniami, a w dodatku niezbyt bystrymi, dlatego więc padali równie łatwo jak ich towarzysze w obozie zwiadowców - miażdżeni przez błogosławiony młot i rozczłonkowywani przez miecze i topory, które wydawały się tańczyć w harmonii z ciałem ich posiadaczy.
Dopiero gdy po odcięciu wszystkich możliwych dróg ucieczki zaczęły zbliżać się centigory oraz towarzyszące im gory, poganiając mięso armatnie do ataku, walka zaczęła toczyć się w coraz większym ścisku. Najemników zaczęły boleć ramiona od zabijania i po pewnym czasie wokół nich utworzył się istny kopiec, uformowany ze stygnących ciał rozczłonkowanych mutantów, lecz pomimo znacznych strat to wciąż zwierzoludzie mieli przewagę w tej dość jednostronnej walce.

Potężny cios zakończonego kolcami obucha otarł się o głowę Wilhelma, urywając mu ucho i zatopił się w prawym barku mężczyzny łamiąc go boleśnie. Były aktor cyrkowy nie zdążył nawet krzyknąć, albowiem siła uderzenia była tak potężna, że zamroczyło go i mimowolnie zatoczył się do tyłu, gdzie wpadł na kobiety, po czym stracił przytomność.
Lukę powstałą po upadku Wilhelma musiała wypełnić Lexa, której już wcześniej nie starczało rąk do zabijania. Przestała już celnie atakować, a jedynie starała się odpychać od siebie wrogów zamaszystymi ciosami, które rzadko kiedy trafiały, ale pozwalały jej trzymać dystans i tym samym wydłużały żywot blondwłosej wojowniczce. Po jej skroni spływał strumień potu, który mieszał się z krwią spływającą z nosa, lecz nie poświęcała temu większej uwagi - zmęczona walką nie była nawet w stanie odróżnić swojej krwi od krwi wrogów i prawdę mówiąc; w tamtej chwili było jej to wszystko obojętne.
Z biegiem czasu ciało norsmenki zaczęło przyozdabiać coraz więcej ran; kilka z ciosów rozerwały jej bok, lecz pomimo chwilowego zachwiania się, Lexa nie dała po sobie poznać jak bardzo jest ranna. W oczach jej wrogów była niczym walkiria, niepokonana, walcząca do ostatniej kropli krwi.
Tuż obok niej Kasimir walczył z największym bestigorem jakiego widziały ludzkie oczy. Zakuty w czarny jak heban pancerz był niezwykle doświadczonym wojownikiem, niespotykanie silnym, a jego ciosy były nadzwyczaj szybkie, czego raczej nie można było się spodziewać po tak sporym przeciwniku. W ręku dzierżył topór, którego grabarz z wielkim trudem zdołałby unieść oburącz, a w drugiej dłoni ściskał tarczę, która była rozmiarów pawęża.
Bestigor uderzał cios za ciosem, a potem chował się za swą tarczą, uniemożliwiając młodzieńcowi wykonać celny atak. Zważywszy, że wrogów wokół nich było jak mrowie, a do tego przeciwnik, z którym walczył był znacznie od niego większy i lepiej posługiwał się orężem, był to cud, że Kasimir zdołał przetrwać w starciu z hordą dłużej niż kilka uderzeń serca. Jednakże nawet w tak krótkim czasie zdołał posmakować gniewu wyznawców Khorne’a - uzbrojone we włócznie i piki ungory wytrąciły mu z rąk broń, a on sam próbując wyszarpnąć przeciwnikowi miecz, został dotkliwie zraniony w dłonie, lecz to było najmniejsze z jego zmartwień.

Demon walki opętał brata Lamberta, który w tamtej chwili był niczym posłaniec boga wojny, stworzony w jednym celu - by zabijać. Potężny młot wirował w powietrzu, siekąc wrogów ze wszystkich stron, którzy nie byli dostatecznie szybcy, aby zbliżyć się na wystarczającą do ataku odległość i w porę odskoczyć poza zasięg przerażającej broni. Kapłan bitewny tańczył ze swym wiernym orężem niczym derwisz, natchniony gniewem swego boga i nienawiścią do wrogów ludzkości, której nawet demony nie byłby w stanie odwzajemnić. Walka była dla niego najlepszą z modlitw zmówionych w imię Sigmara, a bój z pomiotem Chaosu największym z możliwych zaszczytów. Przelać krew ku pamięci przodków, dziesiątek pokoleń, które walczyły o każdy skrawek tej uświęconej ziemi - dla Lamberta była to tradycja, którą należało kultywować, będąca zarazem celem jego ascetycznego życia.
Musiało zginąć wielu centigorów, gorów i jeszcze więcej ungorów zanim Hieronim zaczął odczuwać brzemię zadanych mu ran. Wykonana z płyty zbroja, która okalała jego ciało była pogięta od uderzeń, a w kilku miejscach ziały sporych rozmiarów dziury, najpewniej będące sprawką nadziaka, czy innej broni służącej do przebijania pancerzy. Krew sączyła się z otwartych ran obficie, lecz kapłan bitewny nie poprzestawał na zabijaniu; był w transie niczym krasnoludzki zabójca na polu bitwy.
Oburęczny młot posyłał w powietrze przeciwników, którzy zbliżyli się dostatecznie blisko. Ciosy tej potężnej broni przetrącały karki, miażdżyły czaszki i kości wrogów jakby były wykonane z kruchego materiału. Bardzo szybko zyskał sobie szacunek zwierzoludzi, którzy obawiali się do niego podejść, widząc łatwość z jaką wysyłał ich pobratymców do wszystkich piekieł.
Natchniony żądzą zemsty Lambert oddalił się od swoich towarzyszy, kompletnie zapominając o ich obecności, a tam gdzie kroczył kapłan Sigmara, ziemię znaczyły pozbawione życia truchła jego wrogów. Szybko jednak został otoczony przez hordę mutantów; atakowany z każdej strony, pomimo ciężkich ran wciąż stawiał opór, mordując kolejnych przeciwników. Wszystko jednak wskazywało na to, że kapłan ulegnie sile wyznawców Mrocznych Potęg, a w ślad za nim pójdą najemnicy, którzy w tym samym czasie byli przyparci do ściany urwiska, za wszelką cenę starając się odpędzić od siebie wściekle atakujące bestie.

Gdy los ludzi wydawał się być przesądzony, wydarzyło się coś niespodziewanego, co z początku przeszło bez większej uwagi. Jeden z gorów padł martwy jakby trafiła go błyskawica, a z jego obojczyka wystawała długa, myśliwska strzała. Później padł jeszcze jeden stwór, a zaraz po nim kilka innych. W końcu potężny huk, przypominający odgłosy burzy, rozdarł niebo i kolejny gor zwalił się na ziemię bez życia.
Wtedy wszyscy walczący, nawet pogrążony w świętym szale kapłan bitewny, wznieśli głowy do góry, spoglądając w stronę szczytu urwiska, tuż pod którym przyparci do ściany byli najemnicy. Na krawędzi przepaści stała cała grupa skrytych pod kapturami ludzi, nieprzerwanie zasypująca pociskami z łuków i rusznic stłoczonych na dnie wąwozu zwierzoludzi. Dla najemników nadejście odsieczy było niczym znak od niebios. Na powrót nadzieja zawitała do ich serc, a oni sami zapałali żądzą walki!

Liczebność wrogów zaczęła gwałtownie topnieć i walczący z Kasimirem bestigor szybko został zmuszony zarządzić natychmiastowych odwrót. Ungory wpadły w popłoch; niektóre próbowały wdrapać się na skarpę po przeciwnej stronie wąwozu, a tam byli łatwym celem dla znajdujących się przed urwiskiem strzelców. Większość ruszyła jednak za swym przywódcą, uciekając wzdłuż wąwozu i zasłaniając się tarczami przed nadlatującymi strzałami. W końcu udało im się wydostać poza zasięg strzelców i wszystko wskazywało na to, że zwierzoludzie uciekną w stronę lasu.
Dość szybko okazało się, że wybawicielami najemników byli chłopi, których pomoc wcześniej odrzucili. Po odegnaniu zagrożenia, Albert Schulz wraz z resztą swoich towarzyszy zeszli po skarpie na dół, gdzie mogli z bliska podziwiać pozostałość po heroicznej bitwie. Dno rozległego wąwozu ścieliły dziesiątki trupów, rozczłonkowanych przez miecze i topory najemników. Niektóre bestie wciąż dyszały, dogrywając w kałużach krwi - kilku mieszkańców Krausnick ruszyło im na spotkanie, aby móc osobiście wysłać do piekła ostałe przy życiu niedobitki.

Brat Lambert oraz Lexa wyglądali jakby mieli zaraz wyzionąć ducha. W niewiele lepszym stanie był Kasimir, który wciąż twardo trzymał się na nogach, lecz jego obłąkane spojrzenie błądziło po okolicy jakby szukał kolejnego wroga. Z racji rozległych poparzeń, które zdobiły jego twarz i resztę ciała, na pierwszy rzut oka trudno było go rozpoznać.
Wilhelm leżał w bezruchu otoczony przez ocalałe kobiety. Z boku głowy wypływała strumieniem krew, która szybko zasychała. Rana, choć poważnie wyglądająca, prawdopodobnie sama się zagoi, lecz nikt nie miał pewności w jakim stanie będzie chłopak, gdy się w końcu przebudzi.
Na widok ocalałych z pogromu w Krausnick chłopów, niewiasty popędziły w ich stronę, rzucając się w ramiona każdego z nich. Kristien biegła od twarzy do twarzy, pytając o Magnusa, lecz każdy milczał. Na końcu podeszła do Alberta i zapytała go o swego ojca, a ten jedynie spuścił głowę i minął ją tak jak reszta. Nie znał słów, którymi mógł załagodzić jej ból, a wiedział, że młoda kobieta sama się domyśli znaczenia tego gestu. Bał się, iż słowa, które wypowie jeszcze bardziej jej zaszkodzą, więc wolał nic nie mówić.

Pod dziewczyną samoczynnie ugięły się kolana, gdy zrozumiała co się stało z jej ojcem. Klęcząc przed piaszczystą ścianą, głośno szlochała, bijąc piąstką w zroszoną krwią ziemię. Trwało to przez dłuższą chwilę i widok ten sprawił, że wioskowi mężczyźni przyglądali się jej z bezradnością, nie będąc pewien jakich użyć słów, aby ją pocieszyć. W końcu zmęczona lamentem przechyliła się i upadła bokiem w piach, a jej kruczoczarne włosy przesłoniły napuchniętą od łez twarz.