Gdy sierżant wyszedł Leo skorzystał z okazji:
- W Estalii tradycja nakazuje wybór na dowódców tych, którzy mają największy posłuch u żołnierzy. Imperialna tradycja jak rozumiem nakazuje wybór największego obijmordy w oddziale. Cóż za piękny i szlachetny zwyczaj. Można by podbić wszystkie karczmy w okolicy, senior tablero - uśmiechnął się szyderczo w kierunku Altmeiera - Szanuję wasze zwyczaje, ale niestety nie zamierzam wystąpić w tych pięknych zawodach. Jestem z zagranica. Widzę też, że ktoś przeszkodził tej starej tradycji samemu podejmując decyzję.

Bert uspokoił się trochę, gdy cała sprawa z wyborem sierżantów ucichła. Czas był odpowiedni, by wrócić ponownie do kwatermistrza i dokończyć interesy. Zluzował kuszę i szybko wymknął się z sali. Po drodze wysupłał trochę monet, by nie świecić zbyt dużym bogactwem w magazynie, miał nadzieję że szef zaopatrzenia załatwił już wszystko o co prosił, a przynajmniej zorganizował tytoń. Niziołek chciał też dokupić parę innych drobiazgów, jak karwasze o których wspominał sierżant i wosk do konserwacji, o którym wspominał elf. Tak nawiasem mówiąc to były dwie dziwne sprawy, zniknięcie długouchego i ten młodzik "Kadet". Najbardziej dziwny był ten dzieciak, coś za bardzo sierżanci go niańczyli. Trzeba z gówniarzem pogadać, po powrocie z magazynu.

— Uspokójcie się — Sigmarytka skarciła głównie Leo. — Idźmy wszyscy spać, a jutro pójdziemy do kwatermistrzostwa odebrać ekwipunek. Rozkaz był, by stawić się rano z bronią boczną, więc każdy, kto nie posiada własnej, weźmie coś z magazynu. Jeżeli będą robili problemy, proszę, dajcie mi mówić i nie przekrzykujcie się wzajemnie.

Zmęczona rabanem we wspólnej sali chyba bardziej, niż treningiem, Maud położyła się spać. Wygląda na to, że jednak obarczono ją większą odpowiedzialnością. Nie była z tego powodu niezadowolona, raczej obojętna. Mogła przewodzić reszcie dopóki jeszcze nie wyruszyli na front, a później i tak szłaby w pierwszym szeregu z gorliwą modlitwą na ustach, jak nakazywali zakonni bracia bitewni. Być może wyprzedzała fakty, ale dla niej udział w walce wydawał się oczywisty i nie zamierzała się od niego migać; wręcz przeciwnie, po to właśnie została ochotniczką. Albo przejdzie próbę pomyślnie i wróci na dalszy trening z doświadczeniem prawdziwego weterana, albo polegnie za chwałę Sigmara i Imperium.

Obudziła się o tej samej godzinie, co zawsze. Podświadomie rozpoznawała porę, budząc się stale o tej samej od przeszło kilku lat. Zmówiła poranną modlitwę i zaczęła budzić resztę. Czuła, że będzie to problemem dla niektórych, ale niestety będą musieli przywyknąć. Jako oddział kładli się razem, wstawali razem, jedli razem, trenowali razem... praktycznie jak w zakonie, co przyprawiało Sigmarytkę jedynie o uśmiech, przywodząc skojarzenia ze znanego środowiska.

— Pobudka!

Zakrzyczała donośnie. Następnie przeszła się między pryczami, budząc każdego, kto jeszcze się upierał. Skończyła jedną rundkę pukania w poręcze leżanek i zaczęła samej się szykować do obowiązków tego dnia. Nie zajmowało jej to wiele czasu, chociaż nigdy nie omijała porannego mycia; czy raczej bardziej opłukanie w tych warunkach.

---

Na śniadaniu nie wybrzydzała, chociaż to, czym ich karmili, odstawało od standardów kościelnych. Pamiętała świeże warzywa, które zresztą musiała sama z siostrami pielęgnować... Pieczony każdego ranka chleb... Zanim zatraciła się we wspomnieniach lepszego jedzonka, przed posiłkiem stanęła w drzwiach i ogłosiła krótko wszystkim:

— Każdy, kto chce odebrać swój ekwipunek, niech idzie ze mną po śniadaniu. Czekam jedną małą klepsydrę.

Nie dała za dużo czasu, ale było to spowodowane prostym czynnikiem: dyscypliną. Nawet nie chodziło o to, że muszą się uwijać jak najszybciej, po prostu trzeba było pozostawać skupionym na zadaniu. Wtedy nie było takich problemów, jak nie nadążanie za płynącym czasem. Najpierw obowiązki, potem przyjemności, cokolwiek miałoby ich rozpraszać. Wyznaczenie limitu czasowego było dobrym sposobem na wymuszenie skupienia.
Miała też sporo szczęścia. Pierwszego dnia jeden z żołnierzy odprowadził ją do kwatermistrza, by poinformować, że nie będzie pobierała pancerza. Zgarnęła jedynie opaskę z herbem i jak się okazało, cenną wiedzę, gdzie urzęduje kwatermistrz.

Zebranych zaprowadziła do magazynu i przedstawiła swoją sprawę w najprostszy sposób, jaki potrafiła. Rozkaz sierżanta Grubera, wydać broń boczną, a każdemu kto nie posiada własnej, wydać sztukę z magazynu. Raczej tarczy nie będą potrzebowali, jeżeli głównym orężem będzie halabarda, ale swoją jak najbardziej chciała odebrać.
W trakcie obsługiwania kolejki, zapytała równie, co z resztą prywatnego dobytku rekrutów. Nalegała, by został im wydany, a jako wnioskodawcę może podać ją, jako kaprala tej grupy. Miała jednak na oku, co będzie brane. Przedmioty przedmiotami, ale ktoś mógł chcieć przemycić jakieś rzeczy, które nie powinny znaleźć się po tej stronie koszar. Co prawda było to zadaniem kwatermistrza, ale nie zdawał się brać swojej pracy zupełnie na poważnie.

---

Od kwatermistrza skierowała się bezpośrednio na plac ćwiczebny. Starała się stać na widoku, żeby szkoląca ich osoba mogła szybko skierować do niej pytanie. Nie była pewna, czy jako kapral mogą od niej czegoś chcieć dodatkowego w trakcie treningu, więc wolała dmuchać na zimne.
Oprócz tego, trening jak trening. Nie nadwyrężała się, wczoraj był czas na wyciskanie potów podczas zapasów, teraz można było dać sobie odsapnąć. Lepiej znała broń którą kazali im walczyć,

Przed musztrą, na nieszczęście „jej grupy”, zrobiła małą inspekcję. Kazała ustawić im się w szeregu i kolejno, sprawdziła każdego, czy da się jakoś w szybki sposób doprowadzić ich do porządku. Kazała poprawić kołnierze, zacieśnić lub poluzować wiązania ubrań, wyprostować kamizelki, dopiąć guziki. Każdy miał zachować taki poprawny stan rzeczy aż do apelu, a teraz najlepiej byłoby, gdyby się przemyli i prezentowali z czystymi twarzami i dłońmi.

Niańczyć ich niestety nie mogła, sama miała nieco więcej do ogarnięcia przez swoje szaty składające się z przynajmniej trzech warstw, licząc oczywiście skórznię, która i tak musiała pozostawać w nienagannym stanie.

Loftus przestał koncentrować się na wiatrach magii i wstał z pryczy gdy wszedł sierżant. Spodziewał się nagrody w postaci nocnych sadystycznych ćwiczeń, ale jakoś im się upiekło. Ehh w kolegium ostrzegali, że ludzie i nieludzie ufać im nie będą, ale kurwa czasem posłuchać by rady uczonego mogli. Gdy harmider został ogarnięty i padła komenda spać, mężczyzna przyjął to z zadowoleniem.
W kolegium, szczególnie na początku nauki sypiali z innymi uczniami w wspólnych izbach. Dzięki temu usnął szybko, a pochrapywanie innych nie wybudzały go ze snu. Nie miał też problemu z wczesną pobudką, ogólnie patrząc między garnizonem, a kolegium nie było tak wielu różnic. Jedzenie, spanie o stałych porach przełożonych słuchać i dupy nie zawracać. Idzie się przyzwyczaić, tutaj będą bolały mięśnie, ale tam bolała głowa i oczy od studiowania traktatów o historii magii. Nie pozostało więc nic innego jak zagryźć zęby i udać się za akolitką i resztą oddziału. Tylko dlaczego ramiona jeszcze bolą przy każdym ruchu...
Śniadanie było nawet znośne, pieczywa nie brakowało, tak jak i sera oraz owsianki. W garnizonie musiała być chyba własna piekarnia. Uczeń czarodzieja w czasie posiłku prawie się nie odzywał, za to starał się usłyszeć i zapamiętać jak najwięcej z plotek krążących między ludźmi.

Po drodze do kwatermistrza Ritter zwrócił się do Sigmarytki. Wszak lepiej wygłupić się przy "swoich" niż przy "obcych".
- Akolitko, uczą nas w Kolegium aby pytać w razie niewiedzy. Tak więc na broń boczną nada się kij lub sztylet? Czy prosić mam o coś innego.
Na placu ćwiczeń, Loftus poprawił skórznie najlepiej jak umiał. Najchętniej by się jej pozbył. Bardziej ufał swojej intuicji oraz magii niż temu kawałkowi skóry, który miał go podobno chronić od strzał wroga. Ćwiczenia wykonywał bez entuzjazmu, ale też nie obijał się. Robił to co musiał, tak aby nie sprowokować przełożonych do zbytnich "zachęt".