Umazany miałem węglowym i pełen napięcia Leo oczekiwał na domniemaną zasadzkę. Sierżant miał wydać rozkaz, ale bardziej prawdopodobne było, że atak rozpocznie się od szarży kawalerii albo salwy granatów. Zajął więc strategiczne miejsce blisko wody licząc, że w razie czego do niej wskoczy i szeptał pod nosem modlitwy do Myrmidii o opiekę i łaskę.
Oczekiwanie trochę się dłużyło, a napojony jakimś ziołowym świństwem nie miał potrzeby spać. Kilkukrotnie zdawało mu się, że ktoś się do nich skrada, potem jednak ponownie wszystko rozmywało się w odgłosach nocy.

Wreszcie nadeszło to czego spodziewali się sierżant z kapralem. Leo najpierw był w stanie usłyszeć dźwięki nie pasujące do nocnej ciszy, a potem zobaczył na polanie za obozem rozmazane cienie. Chwilę potem wreszcie zaczęła się akcja. Z tego co zrozumiał Estalijczyk bandyci zostali złapani w pułapkę. Szmer bełtów i odgłosy rannych jednoznacznie zachęciły go do działania. Granaty najwyraźniej nie zostały użyte, ale nie można było wykluczyć, że prędzej czy później do tego dojdzie. Zwłaszcza, że cień, który widział niedaleko od siebie wyraźnie manipulował ogniem. Rzucił się w kierunku pobliskiego wozu z zamiarem… właściwie nie zdążył ustalić z jakim zamiarem. Głos Bogini najwyraźniej wskazał mu ten kierunek, bo mgnienie oka później eksplozja w środku obozu postawiła wszystkie namioty w płomieniach. Zręcznym ruchem przetrulał się po ziemi szybko strącając z siebie skrawki płonącego materiału. Nic mu się nie stało… a więc opieka nad nim trwała niezmiennie.

Obóz wypełnił się płomieniami, kaszlem i jękami osób uwięzionych w płonących namiotach. A w poprzek ścieżki niczym pochodnia biegł Abelard. Estalijczyk chciał się zemścić za tą bezmyślną agresję, choćby walcząc samotnie przeciw tuzinowi, ale jaśniejący na tle lasu medyk uświadomił mu, że inne zadania są dalece bardziej pilne. Zagryzł zęby z wściekłości, ale ruszył w kierunku namiotów wyciągając z nich duszących się ludzi. Ryczał przy tym na nich, aby sami wzięli się do roboty i wyciągali kolejnych, ci jednak zachowywali się jak stado baranów. Uciekali zostawiając innych potrzebujących na pastwę losu. Nie było w tym bohaterstwa, ale też woźnice nie byli przygotowywani do walki. On z resztą też nie był przygotowany do tego co tutaj się działo. Nikt chyba nie był. Nie tracił jednak ducha i rozcinał materiał na kolejnych namiotach, kiedy szarża jakiegoś bandyty nieomal zwaliła go z nóg.
- Joder! - ryknął z bólu i wściekłości - Tu się ludzi ratuje! Nie masz honoru ty parszywa świnio?! - ból wzmógł w nim tylko zaciekłość. Schwycił mocniej rapier i chciał zaatakować nie czekając na odpowiedź, ale w tym samym momencie świat się zatrzymał. Za plecami napastnika wyrosła ściana ognia, a uderzenie dosłownie zmiotło wszystkich z nóg. Tylko dzięki zręczności i znajomości obozowego terenu Leo utrzymał się na nogach nie wypuszczając broni z rąk i przyjmując na swoją zbroję nerkę, dłoń i kawałek jelita, kogoś kto jeszcze przed chwilą był kompletnym człowiekiem. Estalijczyk prawdopodobnie nigdy nie pozna odpowiedzi, na pytanie, które nurtowało go do następnego mrugnięcia osmolonymi powiekami: czy to był jeden człowiek, czy może jednak kilku.
Przeciwnik najwyraźniej nie miał tyle szczęścia sprawiając wrażenie znacznie bardziej ogłuszonego przez wybuch. Trudno o lepszą okazję do wykorzystania. Pierwszy cios trafił go w ramię uszkadzając zbroję. Drugi pomimo próby sparowania skończył się imponującym rozcięciem uda.
-Ha! - ryknął szermierz unikając kolejnego ciosu i gotując się do ataku, który jednak nie nastąpił. Ze swojej dziury wyskoczył krasnolud przebijając osłabionego wroga halabardą na wylot.
-Pfff… - prychnął Leo na krasnoludzkie strategie gnicia w dziurze i wyłażenia z niej, gdy zrobi się bezpiecznie. Spojrzał na krasnoluda z obrzydzeniem i ruszył na pomoc krzyczącemu Bertowi. Dwa kolejne ataki były nieudane, ale przeciwnicy nie mieli już szans. Leo upadł na kolana oglądając ogrom zniszczeń i odmówił modlitwę uświadamiając sobie, że chwilę temu miał plan rzucić się na wrogów zgromadzonych poza obozem. Pewnie wtedy to ktoś inny wyplątywałby się z jego jelit. Bogini kolejny raz uratowała mu życie. Powoli tracił rachubę, który to już raz.

Chwilę potem, oczyściwszy broń, był już przy Abelardzie pomagając mu przy opatrywaniu rannych i odtwarzaniu zniszczonego Lazaretu. Resztę nocy spędził na pół-śnie, pół-czuwaniu przy ciężko rannej Marcie modląc się o jej uzdrowienie i zmieniając zalecone przez medyka opatrunki.

Popołudnie, 23 Vorgeheima 2522
Wissenburg

Z niewielkim opóźnieniem, cztery z pięciu oczekiwanych wozów z zaopatrzeniem dotarły do Wissenburga. Uwagę strażników zwracały ślady osmaleń na burtach oraz przesadnie liczna eskorta. Eskorta, która z pewnością przeszła coś poważnego po drodze - czerwień krwi i biel bandaży ostro kontrastowały ze sobą, a każdy woźnica i wielu z pieszych nosiło na sobie ślady pocałunku ognia.

Jakimś cudem plotki o bitwie pokonały drogę od północnej bramy miasta do koszar armii szybciej niż oni sami.

Ostatni, choć zmęczeni i niewyspani, na zainteresowanie ludzi odpowiedzieli równając krok i starając się wyglądać jak na żołnierzy przystało. Może nie wszyscy, ale większość. Równą sensację wzbudzili idący z nimi... cóż, nie bójmy się tego słowa, zbóje. W każdym razie tak wyglądali. Zresztą, strażnicy miejscy od razu rozpoznali Sala, przywódcę bandy leśnych ludzi. Ku zdziwieniu tychże strażników oddział nie zatrzymał się przy głównej siedzibie straży by odebrać nagrodę za schwytanie zbójców, tylko zaprowadził ich do koszar, gdzie, ku jeszcze większemu zdumieniu, dowodzący oddziałem młodszy sierżant kazał wołać pisarza wojskowego. Szczyt niedowierzania nastąpił, gdy Sal i dziesięciu jego ludzi grzecznie ustawili się w kolejce.

- Dziwy jakoweś się działy kumie - opowiadał później jeden z mieszczan sąsiadowi - wyobraźcie sobie, wozacy nawet słowem się nie pożegnali, jakby źli byli za coś. Tyle co zdjęli z wozu babę jakąś, widać że sama iść nie mogła i zostawili towar w magazynach. Nawet na zwyczajową grochówkę się nie zatrzymali, tylko od razu do domu cechowego pojechali. Coś czuję, że z tego grubsza sprawa będzie.

"Grubsza sprawa" była jednak pieśnią przyszłości, choćby i nieodległej. Na razie Ostatni byli bezpieczni. Mieli chwilę czasu na odsapnięcie lub załatwienie pilnych spraw, naprawienie ekwipunku, uzupełnienie zapasów, odespanie, słowem, to wszystko co żołnierz robi, kiedy go akurat nikt nie próbuje zabić. Oraz na złożenie raportu Gruberowi, którego, jak się okazało, w końcu dogonili. Ledwo - już jutro bowiem wszyscy mieli przesiąść się na barki i wyruszyć w górę rzeki.
Porucznik zrobił także coś, co zdawałoby się, wykraczało poza regulamin i jego zwykłą przemyślność - po wysłuchaniu raportu udzielił Ostatnim przepustki na wieczór. I choć inni mogli się zastanawiać, po co dawać żołnierzom szansę na dezercję tuż przed wypłynięciem miał w tym swój cel. Jako były strażnik miejski doskonale wiedział jak niebezpieczne (lub pomocne) są plotki. Uznał, że wieści o jakimś zwycięstwie Armii Imperium mogą choć częściowo zrównoważyć ostatnie wiadomości o sukcesach von Wernicky'ego, który stale posuwał się na północ niemalże nie napotykając oporu.

Po opatrzeniu ran i odzyskaniu sił Leo dalszą drogę spędził w pobliżu jadącej na wozie Marty. W miarę możliwości zajmował się opieką nad nią pilnując, aby niczego jej nie brakowało i zgłaszając uwagi cyrulikowi, gdy coś było nie tak. W tym czasie oddawał się też swojej ulubionej pasji dłubania w drewnie oraz klepaniu modlitw. Był głęboko przekonany, że Myrmidia kolejny razu uratowała mu życie dając jednocześnie wskazówkę, że bezmyślne rzucanie się na wrogów nie jest koniecznie najlepszą strategią prowadzącą do zwycięstwa.

Jego myśli przez jakiś czas zaprzątali wozacy. Sprawiali wrażenie, jakby byli mu niechętni więc w końcu, nieco zagubiony zapytał wprost, tego który wyglądał na przywódcę, dlaczego patrzą na niego krzywo, skoro w zasadzie uratował im życie ryzykując swoje własne – dosłownie ryzykując i pokazał świeżo opatrzony bok.

W mieście informację o przepustce przyjął z nieskrywaną radością. Poprosił sierżanta o możliwość wymiany części skórzni, która była w najgorszym stanie oraz pobranie kompletu czarnych ubrań, korzystając z posiadanych łupów oraz o opuszczenie koszar w trybie natychmiastowym celem wizyty w najbliższej świątyni. Baron odniósł się do prośby ze zrozumieniem i dodatkowo przypomniał o rozkazie porucznika, aby możliwie pozytywnie rozpowiadać o ostatnim sukcesie Ostatnich. Jakie były motywy sierżanta, aby przypomnieć właśnie Estalijczykowi o rozkazie, trudno powiedzieć, niemniej narodowa duma nie pozwoliła by mu zostawić tej opowieści ot tak sobie.

Leo pośpiesznie wybrał co lepsze części skórzni i komplet czarnych ubrań. Całość, nie czekając na rozwijającą się dyskusję o podziale łupów, zabrał ze sobą i ruszył na miasto. Plan był prosty, harmonogram napięty, a czasu bardzo mało. Szybko znalazł krawca i rymarza, gdzie zostawił ubrania i zbroję do naprawy nie targując się zbytnio o cenę i z nabożnym szacunkiem udał się do świątyni Myrmidi. W cichym i niemal opuszczonym wnętrzu padł na kolana i przez dłuższy czas szeptał modlitwy wylewając łzy i dziękując za opiekę i uratowanie życia. Estalijczyk zwrócił swoją uwagę starszego kapłana, jako że sprawiał wrażenie człowieka o wielkiej żarliwości, a także, co chyba ważniejsze, uniemożliwiał uporządkowanie miejsca kultu na wieczorne modlitwy (na które i tak nikt raczej nie przychodził). Odwiedzający świątynię żołnierze bywali zwykle bardziej wyrachowani i niewielu z nich zostawało tutaj dłużej ponad wszeptanie kilku słów i wrzucenie kilku groszy do skarbonki. Wojna niesie ze sobą ciekawe opowieści, a starzec ostatecznie miał czas, aby ich wysłuchać, zwłaszcza, że rozpoczęła się ona trochę nieskładnie od wielkiego wybuchu, o którym słyszał nawet kapłan. Nie jest tajemnicą, że nic tak nie podnosi morale wiernych i ilości monet w skarbonie jak autentyczne historie z placu boju, o których każdy coś słyszał i chętnie posłucha jeszcze raz.

Leo z podobną żarliwością jak się modlił opowiadał o wspaniałych cudach jakie spotkały go z łaski Najwspanialszej i Najodważniejszej i z każdą chwilą dodawał coraz więcej szczegółów na temat swoich przygód, nieszczęść i łask, wizji oraz... tak właśnie przedziwnego medalionu od którego cała historia zdała się zaczynać. Nie chciał wyjawiać żadnych imion, a i zdarzeń w mieście nie umiejscowił zbyt wyraźnie zasłaniając się tajemnicą, o której zachowanie prosił również kapłana. Z barwnymi szczegółami opowiadał natomiast jak łaska Bogini przyniosła im spektakularny sukces na polach pod miastem. Uzbrojeni po zęby, ale zdemoralizowani wrogowie zostali pokonani przez świetnie wyszkolonych, nieustraszonych wojowników Imperialnych kryjących się w ciemnościach nocy i atakujących niczym pumy albo tygrysy na niespodziewające się niczego ofiary.
Opowiedział też o swoich planach, pracy twórczej (pokazując jakieś zmaltretowane kawałki drewna) oraz o swojej woli niesienia sławy Bogini do najdalszych krańców świata.

Starzec widział już w swoim życiu różne zdarzenia i dość szybko doszedł do wniosku, że Bogini musi się tym człowiekiem opiekować, bo inaczej żywot jego powinien zakończyć się gdzieś pomiędzy mroczną piwnicą, a wspomnianą eksplozją. Początkowo chciał go po prostu wyrzucić, potem jednak odezwała się w nim nuta młodzieńczych wspomnień. Sam myślał, że zostanie żołnierzem do czasu jak przypadkowa strzała nie strzaskała mu kolana. Wtedy też uznał, że stan kapłański nie jest może porywający, ale dalej stać cię na żołnierskie uciechy, bez zbytniego ryzyka. Bogowie poskąpili mu objawień, nie poskąpili mu natomiast chleba więc, choćby z tego powodu wolał z nimi nie igrać. Był wierny i oddany, bo była to bezpieczna opcja. Pech chciał, że jego Bóstwo nie znajdowało zbyt wiele czynnych wyznawców zwłaszcza w okresie pokoju. Od kilku dni natomiast świątynia przeżywała prawdziwe oblężenie. Pobliski przytułek dla weteranów i lokalna świątynia hazardu wyraźnie to odczują w najbliższym czasie.

'Nie należy igrać z bożą interwencją' pomyślał sobie i pogrążył się w krótkiej pogadance na temat roli kultu i kapłanów Myrmidii w świecie. Wszystkie te uwagi i wyjaśnienia zostały przyjęte z wielkim zrozumieniem i szacunkiem. Kapłan przeliczył koszty i uznał, że ten człowiek ze świecącymi się od żarliwości oczami może się nadać do napędzania potencjalnej klienteli. 'Przynajmniej póki będzie wśród żywych.' Pomyślał chwilę i dopełnił kilku formalności wręczając estalijczykowi krótki list i niewielki pakunek.

Szermierz niesiony jakby nadnaturalnym wiatrem wyszedł ze świątyni chwilę idąc, ale potem ruszył niemal biegiem w kierunku koszar. Zahaczył po drodze o fryzjera, łaźnię, rymarza i krawca uznając, że powierzona mu właśnie funkcja to nie tylko honor, ale i reprezentowanie wartości którym postanowił służyć. Sprzedał tam tą samą opowieść o Imperialnych żołnierzach, którzy roznieśli w perzynę przeciwników. Ominął siedzibę Ostatnich i poszedł bezpośrednio do Grubera schludnie ubrany, pachnący i pełen pozytywnych myśli. Wywalono go stamtąd zanim zdążył powiedzieć swoje imię, a za drugim razem zanim zdążył powiedzieć cokolwiek. Leo jednak, to trzeba przyznać był naiwny, ale nie głupi. Chwilę potem, nieco przebrany, wszedł ponownie do biura prosząc uprzejmie o krótką rozmowę z porucznikiem, machając przy tym zapisanym kawałkiem papieru. Wpuszczono go po krótkim zastanowieniu i z wyraźną niechęcią. Grubera najpierw zirytował swoją nachalnością tak bardzo, że dowódca już ustalił ilość godzin w kopaniu latryn na pół tuzina. Chwilę później, gdy mimowolnie dowiedział się co się stało liczba godzin wzrosła do całego dnia i rozciągnęła się na jakieś bezsensowne prace podczas rejsu. Nawet jednak Gruber miał pewną pojemność wygłaszanych do niego absurdów i dziwacznych informacji. Gdy na koniec opowieści, której wysłuchał z twarzą ukrytą w dłoniach, próbując bezskutecznie doliczyć się godzin latrynokopania za złamanie poszczególnych punktów regulaminu, znalazł przed sobą świątynny papier, czara się przelała. Ten kretyn poczęstował go częściowo tą bajką, o której rozpowszechnianie prosił oddział Barona. Gruber był przekonany, że Estalijczyk zdążył już zwiększyć liczebność oddziałów pięciokrotnie, a Bogini we własnej osobie nadziewała na włócznię wrogów Imperium i dodawała odwagi swoim świetnie wyszkolonym i niezniszczalnym podopiecznym, którzy stali w epicentrum wybuchu niczym wieże Altdorfu.
- To że jeszcze żyjecie żołnierzu, ale nie zabici przez zbójów, czy eksplozje, ale dlatego, że was Imperialne wojsko nie zamknęło na rok w karcerze bez wody i chleba to musi być prawdziwy cud tej waszej Bogini. - Ostatecznie, tak naprawdę nie miał ochoty zagłodzić jednego z nielicznych ludzi w jego armii, którzy posiadali umiejętności i zaangażowanie w walkę. Człowiek ten swoją naiwnością przewyższał chyba wszystko, co Gruber widział, ale było w nim też coś dziwnie niepokojącego. Wstał i obrzucił Estalijczyka krzywym wzrokiem "Niech tak będzie" powiedział krótko. Potem wykonał gest, który z całą pewnością wyglądał jak standardowe żołnierskie „Wypierdalać”, a co szermierz radośnie uznał, za „Działajcie żołnierzu, cóż za świetny pomysł.” Chwilę później Leo wrócił do siedziby Ostatnich, a widząc, że jest pusta chwilę rozpytał okolicznych żołnierzy i ruszył na miasto.

Ruszyli w drogę. Wcześnie pochowawszy poległych kompanów i oddawszy pożyczoną broń od wozaków. Gustaw przykładał zimny sztylet do gęby by czym prędzej się pozbyć opuchlizny po wypadkowi z kuszą.
Co bardziej ranni wiezieni byli na wozach. Natomiast reszta szła jako obstawa. Młodszy sierżant kroczył na przedzie zerkając co jakiś czas na podkomendnych i wozaków. Ci drudzy jakoś dziwnie spode łba patrzyli na Barona. Z resztą nikt z “Ostatnich” nie cieszył się lepszym traktowaniem.
Gustaw nie zaprzątał sobie jednak zbyt długo tym głowy będąc i tak zmęczonym. Zastanawiał się czy dogonią w Wissenburgu główne siły i czy jeszcze jakieś przygody ich spotkają.

***

Do miasta weszli jak armijni. W dwuszeregu nakazał iść młodszy sierżant by nie robić kiepskiej opinii o wojsku. Nie zatrzymując się nigdzie szli ku koszarom. Gustaw kiedyś był w Wissenburgu i mniej więcej wiedział gdzie są. Poza tym wozacy znali drogę więc nie było szans na pomyłkę w drodze.
Weszli w końcu na plac apelowy a wozy udały się pod magazyny kwatermistrzowskie. Gdy brama za nimi się zamknęła odetchnął i rzucił komendę do swoich ludzi.
- Spocznij- Wiedział, że są wykończeni. Szczególnie ci ranni i nie obyci z doświadczeniem wojskowym. Gdy Baron podniósł wzrok zobaczył czekających na niego dwóch oficerów. Jednym z nich był Gruber.

Gruber wyszedł zobaczyć co to za zamieszanie. Zobaczywszy wozy i nowych rekrutów wyraźnie złagodniał. Ślady walki także zauważył. Dał Gustawowi chwilę czasu by się ten mógł przygotować do złożenia raportu. W końcu nie był sam. Obok niego stał inny oficer, a wasz porucznik chciał by “jego” sierżant wypadł jak najlepiej.
Młodszy sierżant zasalutował zauważając oficerów i szybko starał się ogarnąć. Włos poprawił, mundur wygładził i zbędną broń w postaci halabardy oddał Kapralowi.
- Przypilnuj chłopaków. Czeka mnie rozmowa z Gruberem.- Po czym już na szybko przygotowanym ruszył ku dwóm oficerom.
Stanął przed dwójką czekających i salutując ozwał się w te słowa.
- Młodszy sierżant Gustaw z Piątej Dziesiątki Trzeciej Drużyny Czwartej Kompanii Drugiego Batalionu Trzeciego Regimentu melduje powrót z pościgu za dezerterem Allandorem.- I czekał na reakcję i polecenia zwierzchnika. Starał się przyjrzeć drugiemu oficerowi szukając w nim jakiegoś znajomka lub kogoś kogo mógł w przeszłości znać.
Po naszywkach rozpoznał w nim porucznika, a twarz wydawała się znajoma. Gustaw widział go kiedyś w towarzystwie Baronowej Etelki von Toppenheiner z Pfeildorfu. Dla szlachcica z dobrego domu kariera wojskowa zaczynała się od stopnia oficerskiego i tenże młodzieniec prawdopodobnie z tego właśnie skorzystał.
Można było poznać, że gruber nie czuje się dobrze w jego towarzystwie. Niemniej, oddał salut i dał znak, by młodszy sierżant kontynuował.
Baron przełknął ślinę i podziękował bogom, że nie wpadł na pomysł z golenie się i umyciem przed złożeniem raportu. Teraz zmieniając lekko głos, tak by brzmiał na zachrypniętego lub przeziębionego. Wolał nie ryzykować jeszcze rozpoznania.
- Panie Podporuczniku melduję, że akcję złapania dezertera przejął Anders von Flicken, z tych von Flickenów. Elf zapewne już w Nuln przed sądem stoi lub wisi. Her Flicken sławny jest, że nie odpuszcza.- Mówił z małymi przerwami na udawany kaszel. - Wyruszając z obozu po paru godzinach znaleźliśmy ślady elfa idące w las. Postanowiłem rozdzielić oddział. Ja z kilkoma ludźmi poszliśmy tropem a druga grupa pod przywództwem Kaprala Detlefa poszła odciąć drogę do Nuln. Nie raz słyszeliśmy jak zachwala swoich a podejrzewała, że do Marienburga będzie chciał się dostać.- baron popatrzył na słuchających i oceniając ich miny.
[i]- Kapral Detlef z ludźmi zrobili zasadzkę na dezertera, lecz ten wyczuł ich i po krótkiej walce uciekł. Wtem pojawił się Herr von Flicken wraz z ochranianą przez siebie karawaną z zaopatrzeniem dla armii. Kapral ustalił z dowódcą jezdnych, że zajmie się ochroną bo pieszo za elfem ciężko gonić a oni konno w mig go pochwycą.- [\i] Mówił licząc, że albo pochwałę dla Detlefa, albo na zebranie wiązanki za odpuszczenie pościgu.
- Moja grupa natomiast utknęła w lesie idąc tropem. Wpadliśmy na polanę gdzie dokonano masakry jednej z karawan. Nim się zorientowaliśmy Ci ludzie- Wskazał ludzi Sala. - Otoczyli nas myśląc, że to nasza sprawka. Po jakiejś chwili Panie Podporuczniku ustaliliśmy, że poszukamy wspólnie tych co napadli. Stwierdziliśmy, że to byli konni a napadnięci nie spodziewali się ataku. Jakby napad był przeprowadzony przez swoich. - Mówił otwarcie i starał się trzymać ważnych szczegółów, ale takich nie pogrążających kogokolwiek.
- W końcu przeczesując miejsce masakry dotarł Kapral wraz z ochranianą karawaną i udaliśmy się za Armią.- Wskazał, że już byli w komplecie.
- Podczas drogi spotkaliśmy oddział specjalny kawalerii pod dowództwem niejakiego porucznika…-
- Do rzeczy, sierżancie. Nie jesteście pisarzem beletrystyki. Co to za ludzie stoją przy pisarzu i skąd ślady walki? Elf Was tak nie urządził, rozumiem? - przerwał zniecierpliwiony porucznik Gruber.
- Tak jest Panie Podporuczniku.- Na baczność stanął i mówił dalej.
- Jak zauważyliśmy z kapralem, coś nie pasowało nam w tym oddziale dowodzonym przez porucznika specjalnych. Mieli konie pociągowe i to poranione przez ogień. Jak wspominałem poprzednia karawana została prawie zmieciona przez wybuchy.- Dodał szybko i dał do zrozumienia, że przechodzi do rzeczy.
- Ci ludzie z nami to są byli banici,- Wskazał ludzi Sala - Którzy bojąc się kar za doczesne życie ukrywali się w lesie. Pomogli nam w walce z dywersantami więc postanowiłem, że jeśli się sprawdzą i zechcą to wciągniemy ich do armii. U nas w armii dobrych zwiadowców już brak. Albo trup albo na północy jak Panowie wiedzą. Pomogli się ukryć a i szyli z łuków sprawnie do tych przeklętych przebierańców specjalnych. Niestety dwóch z nich zginęło w obronie dostawy.- Popatrzył na oficerów szukając w nich reakcji na takich poborowych.
- Mamy także jeńca.- Tu kiwnął głową na trzymających związanego człowieka. - Poddał się podczas walki. Wróg był bardzo dobrze wyposażony i wyszkolony. Niestety ich dowódca zginął rozerwany na strzępy przez eksplozję worka granatów.- Dodał do wypowiedzi.
- Z tego miejsca bym zgłosił o wyróżnienie Kaprala Detlefa. Za sprawne przygotowanie zasadzki, prowadzenie pościgu i za bystre oko w zauważeniu dywersantów.- Dodał stojąc na baczność przed oficerami.

Gruber czerwieniał i czerwieniał. Porucznik stojący obok starał się zachować powagę, ale ostatecznie przegrał walkę z wesołością. I ostatecznie zlitował się nad Gustawem.
- Zadanie wykonane? Straty Twoje? Straty przeciwnika? - podpowiedział - I, na Sigmara, zwięźlej.
- Zadania wykonane Panie Poruczniku.- Trzask butów Gustawa potwierdził pierwszy meldunek.
- Trzech zabitych z nasze strony. Dwóch wcielonych do naszego oddziału tych ludzi i jeden z obsługi karawany.- Baron niezbyt był zadowolony ze strat co było widać.
- Z dwudziestu ludzi uciekło pięciu i schwytaliśmy jednego.-

- Meldunek przyjęty - odpowiedział Gruber, widać wstydzący się przed kolegą tak niewyszkolonego sierżanta.
- Jeńca przekazać. - zamilkł na chwilę i spojrzał na kolegę.
- Trzeba używać tego, co się ma.
Ponownie spojrzał na Gustawa:
- Obroniliście konwój, pokonaliście bandytów i lubicie gadać. Ja zapomnę o tym “meldunku”, a Wy weźmiecie swoją dziesiątkę i pójdziecie w tournee po karczmach się pochwalić. Niech ludzie zobaczą zwycięskich żołnierzy Imperium. Odmaszerować.
Młodszy sierżant Gustaw strzelił obcasami z lekkim skrzywieniem od bólu nogi.
- Tak jest Panie Podporuczniku!- Odstąpił do tyłu na trzy kroki i zrobił obrót ku swojemu oddziałowi i ruszył ku nim.

Gustaw stanął przed żołnierzami i zerknął przez ramię na znikających oficerów w budynku. - Niestety mamy nowe rozkazy. Nie będzie wylegiwania się na pryczach.- Zwrócił się do Detlefa i do co bliżej stojących.
- Mamy się ogarnąć i ruszamy na miasto.- Zakomunikował już głośniej by wszyscy ich widzieli. Podszedł do niego Leo z prośbą o opuszczenie koszar. Młodszy sierżant wysłuchał cudzoziemca i skinął głową przyzwalając na odłączenie się.
- Pamiętaj by nie zabalować za mocno. Jutro wypływamy i czekać nikt nie będzie. No chyba, że łowcy głów.- Uśmiechnął się do młodego Leo.

***

Kiedy wszyscy się jakoś ogarnęli i zmienili opatrunki wraz ze zniszczonymi mundurami Gustaw wyprowadził kompanów przez główną bramę.
- Znacie jakąś dobrą gospodę?- Zwrócił się do otaczających go ludzi.
- Musimy dla dobra armii pochwalić się, że rozbiliśmy oddział dywersantów, że szlaki są już bezpieczniejsze i życie dzięki armii wróci do starego ładu.- Przedstawił plan z góry narzucony przez oficerów.
- Detlef. Trzeba się rozmówić co do podziału łupów. Może przy zimnym piwie będzie się łatwiej rozmawiało.- Z uśmiechem skinął głową na ulicę prowadzącą do części miasta gdzie szynków i gospod było bez liku.