Baron zebrał swoich ludzi i wymieszał łuczników z halabardnikami. Niektórzy mieli w rękach miecze czy topory gdyż duża broń przepadłą gdzieś w zawierusze bitwy.
- Trzymać pozycję! Ku chwale Imperium i Wissenlandu!- Krzyczał sierżant
i zaciekle walczył. Tarcza z przodu a spod niej lub znad kąsało ostrze miecza rozrywając i kalecząc wrogów.
Świerze siły najemników Granicznych niestety uszczuplały szeregi żołnierzy Wissenlandu, którzy za przykładem dowódcy bronili się ostatkiem sił.
Gdy wzywał żołnierzy do zaciekłości jeden z najemników to wykorzystał i zranił sierżanta. Ten momentalnie się obrócił i nim najemnik mógł zareagował miecz Barnona wytoczył krew.

Ku zdziwieniu Gustawa wróg zaczął się cofać oddając pole. Czyżby chcieli rozpęd wziąć i zaatakować?
- Stać i nie ruszać się z pozycji!- Zakrzyknął do podkomendnych.
Wróg jednak nie zamierzał już atakować i wycofał się na wzgórza i ku rzece.
Ludzie Barona jeszcze chwilę trzymali pozycji, ale gdy strzały zaczynały świszczeć zeszli z wałów by mieć osłonę gdy dwóch najemników wyszło poddając się. Już Baron czół podstęp gdy dotarło do niego, że jednym z nich jest Bert.

***

Wróg się wycofał. Na polu bitwy walały się zwłoki jednej i drugiej strony.
Gdy posiłki zajęły dotychczasowe pozycje Barona ludzi ten zszedł ze stanowiska i rozglądał się za rannymi i dowódcami wroga. Gdy takiego uwidział wołał sanitariuszy czy też żołnierzy z posiłków by prowadzili rannych do lazaretu a dowódców sprawdzał czy nie mają rozkazów czy map.
Nie był hieną i nie szukał kosztowności na polu bitwy lecz dobrze wiedział, że czasem wróg mógł posiadać coś nad wyraz wartościowego.
Sam nie raz przykucał i starał się udzielić pomocy. Głównie pomoc otrzymywali żołnierze Wissenlandu, ale gdy już wszystkich zabrano łaska sierżanta okazała się wielka.

***

- Melduję utrzymanie pozycji Panie Poruczniku.- Baron złożył formalny meldunek włącznie ze stanem osobowym. Był wykończony i gdy usłyszał, że Gruber oznajmia iż idą na odpoczynek na tyły uśmiechnął się. Porucznik widział w oczach ostatniego ze swoich sierżantów nieme podziękowanie.

***

Liżąc rany w obozie Trzeciej kompani po opatrzeniu i krótkim odpoczynku Sierżant Gustaw wyłapywał gońców. Wolał wiedzieć czy jego ludzie muszą stawał i szykować się do nowej walki. Na szczęście wynik bitwy był po myśli.
Wróg nie przełamał obony w żadnym miejscu.
Jeden z kurierów przyniósł wiadomość, że główny medyk chce Abelarda.
- Panie Poruczniku. Jak to?- Żachnął się Gustaw. - My to gówno i nie potrzebujemy medyka?- Lecz szybko się opanował widząc surową i karcącą twarz oficera.
- Melduję, że zrobię obchód obozu Panie Poruczniku.-

***

Pod wieczór Gustaw zauważył Detlefa kopcącego fajkę.
- Dobrą robotę odwaliłeś.- Uścisnął dłoń kaprala i rozejrzał się wokół.
- Wróg nie odpuści jeszcze. Co powiesz na spacer by zobaczyć jak trzeci zabezpieczyli obóz?- Zaproponował a zarazem dał do zrozumienia iż sierżant chce mieć jego, specjalistę przy sobie.

Nie połazili długo gdy Gruber wezwał Gustawa.
- Sierżancie.- Odezwał się gdy tylko Gustaw stanął przed nim.
- Idę na naradę do Trzeciej kompanii. Wy przejmujecie dowództwo na czas mojej nieobecności.- Porucznik nie czekał na reakcję sierżanta. Po prostu dał znać by odmaszerował.
- Tak jest Panie Poruczniku.- Zasalutował Gustaw i udał się organizować z w miarę całymi ludźmi obronę obozu. Wyznaczył warty i wezwał Leo.

- Słuchaj Leo. Chce wiedzieć kto przeżył i kto jest w stanie coś robić. Jakie zawody wcześniej mieli. Ilu kaprali i ilu bardziej doświadczonych żołnierzy pozostało.- Wydał polecenie jedynej, jak sądził kobiecie w Czwartej Kompanii.

W drodze do Grubera Leo zauważyła, że nie udało się zatrzymać chaotycznej ucieczki ich oddziałów, ale przynajmniej zmierzali oni w kierunku porucznika. Zawsze to coś. Westchnęła, odsapnęła i chwilę potem mknęła z rozkazem do sierżanta. Gruber kazał utrzymać pozycję za wszelką cenę i obiecał nadchodzące posiłki. Trudno było akolitce ocenić, skąd te posiłki miałyby się pojawić, ani czy wszelka cena nie oznacza przypadkiem śmierci lub kapitulacji w wyniku otocznia przez przeważającego wroga. Znacznie bardziej martwiło ją, czy da radę dotrzeć do Barona zanim tamten wyzionie ducha. Po drodze zahaczyła jeszcze o namiot medyczny, gdzie w trybie pilnym zabrała bandaż i nieco niewprawnie owinęła sobie krwawiącą rękę.
Na szczęście Baron żył i całkiem sensownie gospodarował tym co pozostało z Imperialnych. Uznała, że robienie tajemnicy z treści nie ma wielkiego sensu i gdy tylko zbliżyła się do swoich zaczęła krzyczeć, że posiłki są w drodze. Niech i te wodne szuje dowiedzą się jak sprawa wygląda. Z rapierem i tarczą szybko dołączyła do obrońców, ale chwilę później okazało się, że na polu bitwy wszyscy zaczynają się bronić. Jeśli twój przeciwnik zbrojnie się wycofuje, to ty jesteś kim? Atakującym. To filozoficzne pytanie zajmowało ją przez jakiś czas, bo jej samej do ataku się nie spieszyło. Wróg w każdym razie na prawdę się wycofywał. Rozkazy zostały wykonane. Przeżyła swoją pierwszą bitwę. Widok trupów, flaków, krwi okraszonych jękami konających pozostanie z nią na resztę życia. Makabryczny artyzm w Imperialnym wydaniu. Dzieło sztuki.

()==[:::::::::::::>

Gdy stało się jasne, że kolejnego ataku, przynajmniej teraz, nie będzie, wróciła z Baronem do Grubera i dała się opatrzyć. Chciała iść między rannych i dodawać im otuchy pełnymi pokrzepienia słowami akolitki Myrmidii, ale sierżant wpadł na pomysł bardziej administracyjnego spędzania czasu. Nie dokładnie tak to sobie wyobrażała, ale mgnienie oka później odtwarzała ponownie raport Grubera, aktualizując dane. Wszyscy przemieszali się ze wszystkimi, niemniej powoli dzięki rozkazom zaprowadzał się porządek. Przed południem wszystko wyglądało już tak jak powinno i raport został poprawiony. Szło dużo sprawniej, bo ludzi było wyraźnie mniej, dane posiadali już z poprzedniego raportu, a po bitwie rzadko kto chciał ponownie mocować się z niecierpliwą akolitką. Baron, poinformowany, że jest to aktualizacja raportu dla pana porucznika otrzymał swoje papiery, a wykończona Estalijka poprosiła o chwilę odpoczynku. Niedługo potem spała w kącie medycznego namiotu.

Kilka godzin później znów stała przy Baronie oczekując na kolejne rozkazy. Wieczór zamierzała spędzić opiekując się rannymi oraz dodając im otuchy i siły dzięki łaskom najwspanialszej Bogini. O ile oczywiście nie otrzyma kolejnych zadań. Wypełnianie papierów, to nie było to co lubiła najbardziej, ale sama widziała jak cenne są informacje zebrane z magiem, a potem zaktualizowane po bitwie. Bez tego jeszcze ciężej byłoby zarządzać tą dziwaczną zbieraniną.

Festag (Dzień Świąteczny), 28 Vorgeheima 2522, południe,
Pobojowisko na zachodnim brzegu Soll

Niemal nikt z Ostatnich nie zbierał łupów. Większość zachowała się jak Diuk, który wyszedł z lazaretu i gdy zobaczył, że już po bitwie, znalazł sobie namiot, pryczę i ze smutkiem czekał na dalsze rozkazy. Gdyby zobaczyli Loftusa, który na pobojowisku wynalazł cokolwiek zużyty pistolet (kiepskiej jakości) oraz kilka amuletów, pierścieni i wisiorków wartych przynajmniej piętnaście koron plus kolejne dziesięć w brzęczącej monecie, zapewne bardzo by żałowali. Chociaż pewnie i tak żałowali - każdy kto przeżył mógł przebierać w broni ręcznej: mieczach toporkach, okutych pałkach, kordach, sztyletach, nie mówiąc już o kilkunastu kolczych kaftanach, jakie także znaleziono na pobojowisku. Część z nich należała do poległych z Pierwszej Dziesiątki, ale hej, im już się nie przydadzą.

Gustaw także chodził po pobojowisku. Ale nie szukał łupów, tylko wciąż żywych ludzi. Pomagał rannym z obu stron. Choć słyszał głosy, że jest za miękki, miał wrażenie, że ludzie patrzą na niego inaczej niż na typowego oficera. Detlef i Abelard zajmowali się rannymi w lazarecie i wszyscy trzej mieli swój udział w kolejnych trzech Wissenlandczykach przywróconych do stanu używalności i dziewięciu, którzy co prawda stracili rękę lub nogę, ale przeżyją walkę. A do czternastu w miarę zdrowych jeńców dołączyło kolejnych pięciu oraz trzech wymagających opieki, w tym jeden podoficer. Niestety, Gustaw żadnych dokumentów nie znalazł. W tym ataku nie uczestniczył nikt na tyle ważny, by mieć pisemne rozkazy czy plany kampanii.

Festag (Dzień Świąteczny), 28 Vorgeheima 2522, popołudnie,
Obozowisko Trzeciej Kompanii
obecnie "zamieszkane" przez resztki Czwartej

W nieokopanym obozowisku Trzeciej Kompanii, który od teraz miał być ich obozem, poczuli się dziwnie. Gdy okazało się, że połowa posłań będzie wolna, ludzie naprawdę zauważyli jakie straty ponieśli. Morale, jeszcze godzinę wcześniej wysokie po zwycięstwie, znacząco spadło, mimo że dotarły wreszcie wozy z zaopatrzeniem. Choć działania Detlefa i Leo nieco ten spadek zahamowały. Niektórzy radzili sobie z emocjami po bitwie inaczej...

Oleg tak się spił, że nawet nie zauważył, kiedy medyk opatrzył jego rany. Ale za to czuł się świetnie. Pytanie jak się poczuje, gdy znajdzie go Gustaw albo Detlef. Walter pił rozsądniej i wypytywał kolegów, znalazł też chwilę na zadbanie o łuk i zapas strzał. Leo spędzała czas na pocieszaniu i zachęcaniu żołnierzy, a przy okazji uzupełniała spis ich umiejętności. Diuk - na grze w kości. Częściej wygrywał niż przegrywał i zyskał trochę grosza (3zk 12ss). Loftus wyglądał na zaniepokojonego i czarował. Choć czary mu się udały, wyglądał na równie zagubionego jak wcześniej. A Bert oraz Karl ponownie wybrali się na nocny zwiad...

***

Gustawowi udało się dorwać Porucznika Grubera jeszcze zanim ten opuścił obóz i coś do niego powiedział. Ponieważ mówił cicho, a wcześniej postarał się, by nikogo nie było w pobliżu, wszyscy usłyszeli tylko odpowiedź na jego słowa:

- Dobry pomysł Sierżancie, zajmijcie się tym, a ja wydębię zgodę ze sztabu kiedy wrócę ze spotkania - odparł zadowolony z pomysłowości swojego podwładnego Porucznik Gruber.

Gustaw pewnie byłby bardziej dumny z siebie, gdyby nie to, że mag podzielił się z nim swoimi niedobrymi przeczuciami. Zresztą, odkąd został bez Abelarda, który razem z ciężej rannymi odjechał w kierunku Meissen, gdzie podobno miano założyć główny szpital polowy, sam czuł się cokolwiek niepewnie.

Noc z 28 na 29 Vorgeheima 2522
Różne miejsca na zachodnim brzegu Soll

Noc mijała Ostatnim i niemal całej Czwartej spokojnie. Czasem dobiegały ich jakieś hałasy z drugiego brzegu rzeki, ale nie widzieli by wojska von Wernicky'ego robiły cokolwiek poza siedzeniem na dupie. A i same hałasy dobiegały ich raczej od strony stanowisk sił Imperialnych. Gońcy przynosili informacje, że wszystko w porządku, nikt także nie donosił o ataku.
Cała Czwarta odpoczywała. A wszyscy poza wartownikami spali. No, prawie cała i prawie wszyscy...

***

Karl Altmeier chyba minął się z powołaniem. Powinien zostać szpiegiem, a co najmniej zwiadowcą. Ha, może dlatego był w tym taki dobry, bo jako najemnik zaznajomiony z wojaczką od lat, w każdym obozie wojskowym czy oddziale wyglądał jak "swój". Teraz miał zresztą nawet łatwiej - mundur się zgadzał, a do tego nie było niczym dziwnym, że żołnierze wracali na pole bitwy by szukać swoich poległych przyjaciół albo zgubionego ulubionego sztyletu czy wreszcie jakiegoś nie do końca martwego wroga by wyładować frustrację.
Karl tymczasem szukał informacji. Plotki były nieciekawe - "będzie bitwa, nie będzie bitwy, chcą rozejmu chcą walki, chcą naszych bab (to akurat jakiś krasnolud), chcą złota, damy odpór, nie damy, trzeba atakować, trzeba się bronić, pójdzie kontratak, nie pójdzie...". Słyszał to już setki razy, a bardziej powszechne było tylko narzekanie na dowódców. Byle rekrut potrafił wytłumaczyć co dowódcy zrobili źle w czasie bitwy i jak sam zrobiłby lepiej. To też się nie zmieniało. On potrafił odróżnić istotne informacje od szumu. Tu był sam szum. Niemalże. Z rozmów przy ogniskach dowiedział się, że rzeczywiście złapali kogoś znaczniejszego. Strasznie brzydki musiał być ten gość, Otton czy Otto, bo wszyscy o nim mówili, że to parszywiec. Podobno Porucznik posłał po Grubera z Czwartej, żeby się naradzić. Jakby było w czym się naradzać, zdrajcę to się na pal wbija i tyle! Na bezczelnego przypłynął z drugiego brzegu, że on teraz poseł i oficer. - rzucił jeden z lepiej poinformowanych, który słyszał, że ta szuja jeszcze niedawno była starszym sierżantem w Armii Wisenlandu.

Uwagę Karla odwrócił nagły hałas. Z namiotu dowodzenia dobiegły go jakieś szybko stłumione krzyki. Zauważył też, że nigdzie nie widać dwóch ocalałych żołnierzy z Pierwszej Drużyny, którzy wybrali się z Gruberem jako jego eskorta.
Po chwili z namiotu wyszedł adiutant i nakazał wywiesić trzy czerwone latarnie. Najemnik zobaczył wiele zaskoczonych twarzy wśród żołnierzy Trzeciej Kompanii i wiedział już, że nie jest dobrze, a Gruber raczej ze spotkania nie wróci.

***

A grubo po północy, na łażącego po okolicy niziołka niemalże wpadł ledwo żywy z przejęcia i strachu Kornet, który miał być przecież w sztabie.
- Zdrada, zdrada - łkał młodzieniec. Mundur miał porwany, a widoczne nieporządne i krzywo obcięte włosy dawały też znać, że zgubił gdzieś hełm - Zabili wszystkich.
Zaprowadzony przed oblicze Barona niemal rzucił się na niego, by błagać o ratunek ale opanował się jakoś i nieskładnie złożył meldunek.
Najwyraźniej twarda obrona była dla Harkina dobrym sposobem na zmuszenie Wernicky'ego do podniesienia oferty. A negocjacje rozejmu, jakie odbywały się od zakończenia porannej próby "szturmu" były tak naprawdę negocjacjami przejścia na drugą stronę. W nocy na okrwawione siły regularne rzucili się najemnicy Brocka, a śpiący i zmęczeni żołnierze ginęli dziesiątkami zanim się połapali co się w ogóle stało.
Gustaw szybko zrozumiał, że jeśli chodzi o zorganizowane siły Imperium w południowym Wissenlandzie to został sam. Choć nie - ucieszył się - przecież nie jest sam! Jest jeszcze Trzecia Kompania. Prawda? W końcu ile rzeczy może pójść nie tak?

Sierżant Gustaw von Grunnenberg stał na skraju obozu patrząc jak Porucznik Gruber wraz z Pierwszą Dziesiątką udają się na naradę do ich byłego obozu a teraz zajmowanego przez Trzecich.
~ No zobaczymy czy uda się czegoś dowiedzieć od jeńców i może dostaną zgodę na chytry plan udania się na tyły Armii Najemników i przechwycenia dostawy złota na żołd.~ Zamyślony Sierżant odwrócił się do obozu gdy Porucznik zniknął już w mroku.

***

Nowy dowódca Czwartej Kompanii jakim został Gustaw na czas nieobecności Grubera krążył po obozowisku, który przejęli po Trzecich. Obóz nie miał żadnych cech obronności. Żadnych przygotowanych wałów czy ostrokołów.
- Jak oni chcieli bronić przeprawy nie robiąc najmniejszych zasieków.-
Zwrócił się do asystującemu mu Kapralowi Detlefowi. Nie rozumiał tego.
Czym kierował się dowódca. Przecież wiadomym było, że wróg jest po drugiej stronie i będzie chciał oskrzydlić główne siły.
- Tę noc odpoczniemy i jutro weźmiemy się do roboty.- Mówił dalej wskazując miejsca gdzie widziałby umocnienia. - Twoje wały uratowały Detlef nam dupy więc liczę na nie.- Poklepał khazada po ramieniu.
Widział, że brodacz nie jest zbyt zadowolony z nowego pomysłu Sierżanta.

***

Wyznaczone warty stały na miejscach. Byli to głównie łucznicy, którzy najmniej zmęczeni bitwą, Przynajmniej tak myślał Sierżant.
W pewnym momencie gdy von Grunnenberg zbierał się na obchód obozu o północy i licząc, że spotka wracającego Grubera został zaskoczony wbiegającymi do namiotu Bertem z Kornetem
- Zdrada, zdrada.- Krzyczał młodzik dysząc, który rzucił się na Gustawa jak na ojca czy brata w chwili strachu.
- Spokojnie już młody.- Sierżant po przyjacielsku klepał po plecach młodego obszarpańca.
- Teraz spokojnie opowiedz to co się stało.- Powiedział do uspokojonego nieco żołnierza.

- Tak też myślałem, że najmimordzie dowództwa się nie powierza.-Baron kipiał, ale chciał zachować spokój i powagę przed roztrzęsionym chłopakiem. Lepiej by najbliższe rozkazy, które wyda wyglądały, że robi ze spokojem.
- Bert. Znajdź Loftusa i każ mu wszystkich na nogi postawić w gotowości bojowej.- Zwrócił się do niziołka, który przyprowadził młodego.
- Tylko po cichu. By tamci nie usłyszeli, że u nas coś się dzieje i wezwij do mnie gońca. To znaczy Leo.- Wydał rozkaz a sam sięgnął po szklanicę wina i podał ją chłopakowi.
- Dobrze się spisał młody.- Uśmiechnął się do pijącego łapczywie chłopaka.
- Podejrzewam, że dzięki Tobie ocalimy tyłki bo zapewne niebawem i nas będą chcieli wyciąć.- Poklepał po ramieniu Korneta.

***

Gdy Gustaw skończył się szykować i był już w pełni w rynsztunku bojowym weszła Leo.
- Pędź do Trzeciej kompani do Grubera i poinformuj, że Harkin zdradził i przeszedł na stronę wroga i szturmuje Imperialną obronę mostu.- Wydał rozkaz i nim służka bogini wojny wybiegła dodał.
- Tylko uważaj na siebie i znajdź Karla. On tam gdzieś buszuje po drodze i wracaj z meldunkiem.

***

Gdy Sierżant von Gunnenberg wyszedł przed namiot właśnie zbierali się w szeregach żołnierze z Czwartej Kompani. Gustaw poczekał chwilę wysyłając Berta przed obóz by miał oko na zbliżających się od głównych sił ludzi.
Gdy już oddziały stały przed nim zaspani i często w nieładzie Baron westchnął.
- Zbieramy obóz. Zbieramy rzeczy stosowne do naszej liczby, resztę zostawić i za kwadrans w szeregu tu stajecie.- Odezwał się i nim ci rozeszli się krzyknął.
- Żwawo pomioty ścierw goblińskich. Każę wybatożyć ociągających się!- Wezwał przy tym czterech żołnierzy rozkazując zwinięcie jego namiotu i Porucznika Grubera.

Gdy obóz zwijano Baron ruszył do namiotu Grubera zabezpieczyć jego rzeczy.
Dokumenty, mapy i wojskowe przedmioty zabezpieczył do jednego miejsca nie zaglądając do nich na razie a resztę spakował by wziąć ze sobą i oddać dowódcy w przyszłości.
Gdy ogarnął już pakowanie wyszedł przed namiot. Spojrzał w stronę obozu Trzeciej i westchnął. Omiótł wzrokiem uwijających się ludzi i wezwał kilku z nich.
- Postawcie manekiny wartowników i w pozostałych namiotach dajcie kilka lekkich świateł. Niech wróg myśli, że nic się nie dzieje a sami oznajmijcie reszcie by się rozlokowała i czekała na wymarsz tak by nie rzucać się w oczy.- Machnął ręką salutując i usiadł przy namiocie.
~ Mam nadzieję, że Gruber szybko wyda rozkazy i będzie wiadomo co dalej.~ Zastanawiał się obserwując żołnierzy szykujących się do wymarszu.