Trzeba było przejść do procesu dożynania leżących. Nie było w tym nic przyjemnego, już nie chcieli lub nie mogli walczyć, ale tak stanowiła naturalna kolej rzeczy i nie było powodu, żeby nagle ją zmieniać. Smostrok wyciągnął podle wyglądający nóż i sprawdził każdego z Szarych Kłów, a potem wziął tyle strzał, ile był w stanie udźwignąć.

Gotowy do wymarszu, rzucił obojętne z wyglądu spojrzenie Snit'gitowi, ale w głowie miał poważne pytanie. Nie wiedział, że tym proporcem da się walczyć, dla niego to tylko na pokaz było, a tutaj drugi goblin odkrywał nową dziedzinę walki.

Nozudg

Do Nozudga podbiegł rosły ork. Na tyle szybko, że ten zdążył jedynie wydać głupi okrzyk zdumienia. Ork chwycił w pół snotlinga i umieścił sobie pod śmierdzącą pachą. Dziki oraz kilkoro orków czekało już na opuszczenie siedziby klanu.
Dziki zakwiczały kłute ostrogami na buciorach orków. Co rusz smagane płazem siekaczy po boku.

Pozostali

Pająk wrócił do swego nowego pana na co Fik aż podskoczył. Znów był potrzebny drużynie, on czy jego pająk to bez znaczenia. Bez niego pająka by nie było.

Otumaniony goblin ocknął się na chwilę przed śmiercią - Już po was, G'bul tak was wykończy - tylko tyle zdołał powiedzieć przed śmiercią.

Widać było rywalizację pomiędzy Snit'gitem i Smostrokiem. Oboje ruszyli w kierunku postrzelonego goblina. Który gdy tylko ci się zbliżyli odwrócił się na plecy i zadał cios zatrutym ostrzem. Na szczęście dla tej dwójki, ostrze chybiło. W tej samej chwili nóż Smostroka zatopił się w gardle zwiadowcy szarych wilków.

Na boga potyczka była krótka, zażarta i krwawa. Choć w przypadku tego ostatniego to głownie chodziło o członków wrogiego klany, jakieś lekkie rany swoich (Fik nie widział, aby któryś z jego towarzyszy sikał krwią, albo skakał bez kończyny), a co najważniejsze w oczach proroka doszło do boskiej interwencji. Snotling nie został nawet draśnięty, a boska moc wstąpiła w pupila, który poraził wroga.
Fik z tego podekscytowania miał zamiar przytłoczyć się do bitki i nieprzytomnemu goblinowi wbić w oczodół strzałę. Niestety został uprzedzony, a wróg dobity.
- Moja boga potężna, dobra bitka. Łaska i moc na Was spływa. – Snotling pokrzykiwał lekko, biorąc Ciapka do ręki i kładąc go do kieszeni.
- Ciapek się ogrzać teraz! Mądry pajączek – pomamrotał jeszcze pod nosem podążając za resztą grupy. Nie komentował słów Snit'gitna, niczym szczególnym było lizanie odbytu i dawanie pochlebstw, aby jeszcze w nocy wbić noż w plecy i obwołać się przywódcą. Czasem wybory herszta grupy trwały parę dni, jeszcze częściej rządy takiego wojownika trwały równie krótko jak jego poprzednika. Do czasu, aż znajdował się ktoś to potrafił zastraszyć wszystkich i nie dać się zabić we śnie.

Miejsce zasadzki może i było dobre, ale Fik był pełen obaw. Drżał lekko z zimna, albo strachu. Pamiętał, że jeszcze nim został prorokiem i boga go odnalazła, to jego pierwszy klan został wymordowany. Szczękał kłami wydając dźwięki niczym w jakimś rytuale. Swoimi wystraszonymi ślepiami rozglądał się, czy aby jaki wróg ich nie zachodzi od boku.
Głos w głowie starał się pocieszać Fika, dodawał mu otuchy i zwrócił uwagę na ważną rzecz. Rzecz niespotykaną w normalnych relacjach między zielonoskórzastymi.
~Widzisz Fik, żyjecie i umieracie w mroku, uwięzieni w zatłoczonej, cuchnącej pieczarze. Moja moc jednak nie tylko oddziałuje na Ciebie. Spójrz na nich, nie kłócą się, nie walczą o przywództwo. Nikt nikogo nie zepchnął razem z głazem, ani nie rozczłonkował dla zabawy.Spróbuj pomyśleć, czy nie każdy Wasz przywódca twierdził, że żaden plan nie przetrwa pierwszego kontaktu z wrogiem, po co więc w ogóle układać plany? To takie goblinie, a Wy jednak macie plan i go realizujecie. Te, które są najbliżej ciebie, już zaczęły się zmieniać. Głupota wśród waszej rasy jest większa plagą niż pluskwy, ale ty nie jesteś głupi. Większość z waszej grupy siedzi spokojnie, nie knuje zamachu. Inspirujecie się nawzajem. Pokazujecie, że możecie być kimś, kimś więcej niż do tej pory. Męstwo zielonskórych. ~
Prorok zaprotestował cicho.
- Tak się składa, że lubimy mieszkać w jaskiniach. - Fik zdawał sobie jednak sprawę, że to marny argument.
~Zastanów się, Fiku, czego chcesz. Jesteś odpowiedzialny za nich!~ Głos boga zrobił się naburmuszony, a snotling wypalił odruchowo
- Faszerowanych skórek wężowych! - czym mógł zaskoczyć resztę towarzyszy. Bóg zamilczał, prorok spokorniał jednak i był gotowy udzielić wsparcia pozostałym zielonym. Rzucając na nich jakieś błogosławieństwo.

Podróż pod orkową pachą, nie należała do najmilszych, ale przynajmniej Nozudg nie zdzierał butów, muchy które budziły się z zimowego snu same do pyska mu wlatywały, a peleryna powiewała na wietrze.

Orkowie pędzili co sił. Jeźdźców było ośmiu. W kilka minut spotkali grupę Gnorixa - Dzie te orki z szarego wilka. CO? - warknał ork, zapewne przywódca grupy
- To wasze - spojrzał na Snotlinga i zrzucił go na ziemię, po czym orki ruszyły przed siebie nie bacząc na nikogo, tylko po to by po jakimś czasie wrócić - Ocipiałeś Okrutniak, tam nikgo ni ma! Ino truchła naszych na szlaku znaleźlimy - ryknął ork.
Pozostali jeźdzcy gotowi byli na ewentualny atak, ze strony Gnorixa i jego bandy. - Wielka wódz nie być zadowolon. - ciągnął ork. Wy iść z nami! Gnort was chcieć żywych!