Ludo był w swoim żywiole, opatrywał, łatał i robił co tylko mógł, aby podtrzymać wszystkich przy życiu, a to wcale nie było takie proste. Z tego całego zamieszania mało nie wynikła tragiczna pomyłka. Kołodziej wołał o odtrutki, a Słowik podał mu jakiś flakonik. Niziołek opatrznie zrozumiał pytanie, co to jest. Potraktował je że ma najpierw upewnić się czy ta „odtrutka” jest właściwa. Od takie delikatne roztargnienie z uwagi na niewyspanie i stres. I gdyby nie Durak kto wie do czego by doszło.
- Wciurności!, a takie podobne. To by dopiero się cholibka narobiło. – Mruknął sam do siebie. I gdy tylko podał właściwą miksturę Karlowi, to przyjrzał się nieznanej substancji znalezionej u Eike. Popatrzył pod światło, prawie wkropił sobie ją do oka, powąchał, zatelepał.
- Słowiku to Chimierzyca, taki jad Chimery.

Po chwili wyszedł na korytarz i akurat trafił na zamieszanie, przesłuchanie. Ludo nie wiedział czy czasem nie uciekać, jak ostatnio spotkał brodacza Fimburssona, to ten zabrał mu wolność i straszył kopalnią. Jak nic zaraz go spostrzeże i znowu niesłusznie ukażę. Z drugiej strony to przecież sam wołał straż, nikogo żadnym ostrzem nie dziabnął, a do tego był teraz pod opieką grupki nowych towarzyszy.
- I, i ja wołałem straż. – Wtrącił się po przemowach krasnoludów.
- Zresztą już się mordowali wszyscy jak z pokoju wyszedłem, gdy Lilou na siebie kołdrę nakrywała. – Powiedział bez większego namysłu, uważając jednak ten fakt za wspaniały dowód, że prawie nie ma z tym nic wspólnego.
- A teraz to ja praktykuje i pomocy udzielam. – Dodał jeszcze pokazując swoje zakrwawione dłonie. Coś w głębi umysłu cyrulika podpowiadało, że niepotrzebnie się odezwał. Najlepiej jakby stał z tyłu i dał się dogadać khazadom między sobą, ale nie zamilkł tylko wspomniał jeszcze, że:
- A i Karl ledwo mówi, ale duka, że chce rano ruszać dalej do Scharmbeck. Ale w takim stanie, to nigdzie nie ujdzie, w siodle nie usiedzi. Nawet cholibka na wozie trzeba by go dobrze opatulić, a i szlak lepiej żeby był równy.

Chimierzyca? Jad Chimery? Słowik powiódł nic nierozumiejącym wzrokiem za cyrulikiem. O chimerach słyszał, a jakże, dotąd jednak myślał, iż są to potwory z bajek którymi w Oshausen straszyło się dzieci. Może ten nizioł kłamie albo co gorsza stroi sobie żarty korzystając z niewiedzy młodego chłopaka. Miał zamiar jeszcze raz spytać Ludo o zawartość fiolki ale tym razem będzie bardziej zdecydowany i poważny. W końcu to on powalił tą chaosytkę a wcześniej odrąbał łeb jednemu z napastników. Dzięki temu reszta straciła ochotę do walki i dlatego wygrali. Dokładnie, już nie jest żółtodziobem i może oczekiwać, że jak o coś pyta to otrzyma konkretną odpowiedź a nie jakieś niziołcze bajdurzenie. Już zbierał się w sobie i miał zamiar pochwycić Ludo za ramię gdy do pokoju weszła czereda krasnoludów z jakimś poważnie wyglądającym dawi na czele. Na widok nowych postaci cała odwaga na jaką zebrał się Słowik prysła jak bańka mydlana. Zdołał tylko zamknąć pół otwarte usta i przesunąć się tak aby stanąć za plecami Duraka. Nawet nie próbował się odzywać a gdy już zaczął wyłapywać sens wypowiedzi, krasnoludy zaczęły gadać jakimś dziwnym gardłowym językiem, którego Słowik ni w ząb nie rozumiał. Zamierzał więc tylko stać za Durakiem i pozwolić mu wytłumaczyć całą sytuację.

Leliana, ubrana jedynie w zwiewną halkę, w której jeszcze nie tak dawno kładła się spać i z potarganymi włosami, wpadła do pokoju, w którym zauważyła znikającą Lilou. Elfka była ranna, choć z odległości ciężko było ocenić jak bardzo. Mimo to Leliana nie zamierzała czekać. Dziewczynie potrzebna była pomoc, a coś czuła, że uparta elfka nie pozwoli się dotknąć niziołkowi. Na szczęście nowy nabytek ich wesołej gromadki nie był jedynym, który znał się na leczeniu.

Akolitka, stojąc w progu, spojrzała na Lilou i uśmiechnęła się do niej, po czym od razu podeszła i uklękła u jej nóg, przyglądając się badawczo ranie.
- Masz rację, dobrze, że czuję się lepiej, bo inaczej jeszcze byś się tutaj wykrwawiła na śmierć - odpowiedziała elfce Leliana, po czym uniosła spojrzenie ku górze i znów się uśmiechnęła. - Nie martw się, do wesela się zagoi - dodała, po czym cicho się zaśmiała pod nosem, sięgając po czyste bandaże, które ze sobą przyniosła.
Na wspomnienie o jakichś przytupówach Lilou aż poczerwieniała na policzkach. Zetknęła swoje spojrzenie z Leli i otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć. Po nabraniu powietrza w płuca, z jej ust nie wydobyło się jednak żadne słowo, tylko głośne westchnięcie.
- Myślałaś, że nie widać co tu się dzieje? Ja mogę być o krok od spotkania z Morrem, w gorączce, ale takich rzeczy przede mną nikt nie ukryje, moja kochana Lilou.
Leliana uśmiechnęła się i mruknęła do elfki okiem.
- Nie przejmuj się, to nic złego przecież! Chociaż nie sądziłam, że twój wybór padnie akurat na Hansa. Bardziej wyobrażałam sobie ciebie u boku jakiegoś ślicznego jak ty elfa. - Leliana uśmiechnęła się jeszcze szerzej, ukazując dwa urocze dołeczki w policzkach.

- Nie lubię ślicznych - obruszyła się elfka i skrzyżowała ręce na piersiach. Nie bardzo wiedziała jak ma zareagować na takie rewelacje, więc od razu jej postawa stała się zamknięta i nieprzychylna. Dopiero dłuższe przyjrzenie się ciepłemu uśmiechowi akolitki sprawiło, że Lilou nieco poluźniła mięśnie.
- To nie do końca tak. Po prostu ja od małego nie miałam nikogo i Hansa znam jakby od zawsze. Był mi jak brat, ale przecież wiadomo, że nie jesteśmy rodziną. Podoba mi się to jaki jest, tylko że… On chyba dojrzał szybciej niż ja. Nie umiem go potraktować inaczej - Lilou westchnęła głęboko czując, że i tak się plącze w swoich myślach - Ja po prostu nie spodziewałam się, że on… - młoda elfka skrzywiła się z bólu, przyglądając się temu co Leli robi z jej głęboką raną - ...dotykał mnie i to nie w sposób, w jaki wspiera się siostrę…

Leliana na ostatnie słowa Lilou zbyt mocno przycisnęła bandaż, którym właśnie starała się oczyścić ranę z krwi. Jak dobrze, że akurat nie używała igły.
Tileanka znów podniosła wzrok, by spojrzeć na twarz elfki. Przez chwilę zdawać by się mogło, że próbowała swoimi brązowymi oczami wedrzeć się wgłąb umysłu i duszy Lilou, ale przecież akolici nie posiadali takich zdolności. Prawda?
- No tak, tacy są właśnie mężczyźni. Tylko jedno im w głowie - odparła akolitka Myrmydii. Na jej twarzy w ogóle nie było widać zakłopotania, jedynie troskę skierowaną do Lilou.
- Kochanie, powiedz mi jedno. Byłaś już kiedyś z mężczyzną?

Lilou poczuła się coraz bardziej głupio. Tak po prawdzie to nigdy nie miała matki, aby móc porozmawiać o wszystkich sprawach, jakie dorośli mogą przekazać dzieciom. Żyła tym, co sama doświadczyła i widziała, a takie nagłe wkładanie rąk pod kołdrę kojarzyło jej się bardziej z domem rozpusty, niż uczuciami. Nie podejrzewałaby jednak Hansa o to, że tak ją chciał potraktować, ale o jego ewentualnych uczuciach nie wiedziała nic.
Elfka pokiwała przecząco głową na pytanie Leliany
- Myślisz, że on nie jest bezinteresowny w swojej trosce o mnie? Zawsze mnie pilnował i dbał, no wiesz… Ja nie miałam nigdy nikogo, więc pierwszy raz czułam się jak w rodzinie, mimo iż to była jego rodzina, a nie moja. Tak czy siak czułam się prawie przygarniętą na stałe przybłędą, taką kolejną siostrą. - Lilou westchnęła patrząc gdzieś w bok - Nie jestem pewna co chciał tym osiągnąć, ale wystraszył mnie. Nigdy nie miałam z kim rozmawiać, mam nadzieję, że cię tym nie dręczę… Wiesz, mogę sama jakoś sobie dać radę, jak zawsze.

Leliana nie przestawała zajmować się raną elfi, jednocześnie wsłuchując każdego słowa. - Lilou, nie zawsze musisz sobie radzić sama. Uwierz mi, że są osoby, na których możesz polegać. Życie jest dużo łatwiejsze i przyjemniejsze, kiedy nie przeżywasz go samotnie. - po tych słowach na twarzy elfki pojawił się smutny uśmiech.
- Co do Hansa… Są dwie możliwości, moja droga Lilou. Pierwsza to taka, że zaczął coś do ciebie czuć, coś więcej, niż czuje się do siostry, którą chce się opiekować. Druga jest mniej optymistyczna, bo może czuć jedynie chęć by się do ciebie dobrać, w sensie intymnym.

Długoucha nie ukrywała zdumienia. Zawsze sądziła, że powinna być ładna jak te kobiety, oddające się za srebrniaki. Ona zaś była wiecznie ubrudzona i chodziła w przetartych szmatach, czesząc włosy tylko raz na jakiś czas. Chciała się mu podobać, ale nie była przekonana co do tego, by on robił z nią właśnie takie rzeczy. Nie była przecież dziewczyną z burdelu. Leliana na chwilę przerwała czynności medyczne i znów spojrzała na elfkę, która wydawała się być zakopana we własnych myślach.

- Nie znam go za dobrze, a nie chciałabym oceniać go po tym, jakiego go widzę na co dzień podczas naszej wspólnej podróży. Znasz go lepiej, więc sama musisz ocenić na czym mu zależy - na uczuciu czy na cielesności. Niemniej, pamiętaj, że jakkolwiek by nie było, nie jesteś zobowiązana, by mu się oddawać póki sama się na to nie zdecydujesz i nie będziesz gotowa. A gdyby do czegoś chciał cię zmusić, czego nie chcesz robić, wołaj mnie.
Akolitka uśmiechnęła się i wróciła do opatrywania rany, tym razem sięgając po zdezynfekowaną igłę i nić, którą zamierzała zszyć rozcięcie.

Ostatnią radę Lilou wzięła sobie do serca. Tak, to było dobrze powiedziane, nie powinno się innych zmuszać do czegoś, na co nie mają ochoty.
- Spokojnie, mam sztylet przy dupie, usłyszysz jedynie krzyki cierpiącego - odpowiedziała jej elfka pełna dumy i pewności siebie. To drugie akurat teraz by się jej przydało, widząc igłę wypuściła pomału powietrze i skupiła się wiedząc, że będzie bolało.

- Ze sztyletem czy bez, wołaj, gdybyś mnie potrzebowała - odparła spokojnie Leliana, po czym przystąpiła do zszywania rany.
Tę czynność wykonała już w milczeniu, bo na krótki moment pozwoliła sobie odpłynąć myślami do dalekiej Tilei, a wędrówkę tę sprowokowała rozmowa z Lilou.

Akolitka przypomniała sobie twarz pewnego młodzieńca, niewiele zresztą starszego od niej. Nazywał się Leo i był mężczyzną, który skradł serce Leliany. To z nim przeżyła swój pierwszy raz, i to jego musiała zostawić, wyruszając w daleką podróż na tereny Imperium.
Wciąż pamiętała jego szczery uśmiech, okraszony gęstym czarnym zarostem i zawsze wesołe, brązowe oczy. Pamiętała też okropny ból, jaki jej towarzyszył, kiedy podejmowała decyzję o odejściu. Minęło już tyle czasu... Pewnie był teraz szczęśliwy z jakąś inną kobietą.
Leliana uśmiechnęła się. Jeśli tak było, to nie czuła żalu czy zazdrości. Opuszczając Tileę, życzyła mu jak najlepiej, wiedząc, że już mogą się więcej nie spotkać. Mimo to wciąż czasami pozwalała sobie powrócić myślami do tych miłych chwil.

- No, gotowe. Mam nadzieję, że nie bolało za bardzo - powiedziała w końcu do elfki, po czym wstała z podłogi i usiadła obok przyjaciółki na łóżku. - Powinno się pięknie zagoić, nie będzie śladu.

Potem obie usłyszały głosy dochodzące z korytarza, które musiały należeć do jakichś krasnoludów. Leliana rozpoznała wśród nich głos Duraka, ale nie ruszyła się z miejsca. Jakoś nie czuła ochoty na udzielanie się w krasnoludzkiej dyspucie, poza tym była odrobinę zmęczona i postanowiła pozostać w towarzystwie Lilou, kładąc się bokiem na łóżku.

Than wysłuchał w milczeniu przemowy Duraka oraz Kyana. Obecność tego drugiego skomentował nawet lekkim skinieniem głowy w szacunku i słowami “Kuzyn z Karaz Ankor? To dość osobliwy widok w tych stronach, przynajmniej ostatnimi laty...”, lecz tego tematu dalej już nie ciągnął. Przez większość czasu stał w milczeniu, opartym ramieniem o ścianę korytarza i słuchał uważnie tego, co mieli do powiedzenia awanturnicy, a w jego głębokich, bursztynowych oczach czaiła się mądrość, którą ongiś wielcy przodkowie współczesnych Dawi posiadali.
- To zaiste długa i ciekawa historia, którą nam tu przedstawiłeś, Duraku Gimblinsonie z Cragmere - odezwał się Harek głębokim, basowym głosem, który był na tyle donośny i wyraźny, że słyszał go nawet wspinający się wtedy po schodach karczmarz. - Nie mam cienia wątpliwości, że mówisz prawdę, ale jednocześnie utwierdzasz mnie w przekonaniu, że nie wyjawiłeś nam wszystkiego. Rozumiem potrzebę dochowania tajemnicy, ale twe słowa, kuzynie, nie zdradzają żadnego powodu, dla którego ci tutaj mieliby szukać zwady z wami - rzekł stary krasnolud i wymownym ruchem ręki omiótł pomieszczenie, w którym leżeli martwi.
- P-Po mnie przyszli… - odezwał się słaby, trawiony gorączką głos Karla, który leżał na łóżku w sypialni obok i ledwo był słyszalny dla pozostałych, a jednak czuły słuch thana Fimburssona wyłapał tą odpowiedź i krasnolud, żwawym jak na swój wiek krokiem, zajrzał do sąsiedniego pomieszczenia.
- Straciłem czujność... Podobnie jak inni; nie sądziłem, że w progu twego domu mogą spotkać mnie jakiekolwiek nieprzyjemności, a jednak nieprzyjaciel tylko czekał na sposobny moment… - mówił powoli Karl, co zdanie robiąc dłuższą przerwę, gdyż jednocześnie walczył z agonią, którą dostarczyło mu nasączone trucizną ostrze, a warto nadmienić, że Jad Chimery był toksyną zdolną powalić nawet górskiego trolla. Na szczęście dla szlachcica; otrzymana przez niego pomoc była szybka i skuteczna.
- Poślę kogoś po medyka do Karak Hirn - odparł sędziwy krasnolud, widząc wyraz bólu, który nie schodził z twarzy Karla, ten jednak w odpowiedzi pokręcił głową.
- Nie… Nie potrzeba mi medyka, jestem w dobrych rękach. Brak mi jednak siły i czasu, aby zdradzić tobie całą historię oraz podwaliny tego zajścia, ale rzec mogę, że podpadłem niewłaściwym, bardzo potężnym ludziom. Może moi towarzysze później opowiedzą więcej, wszak kilka dni temu usłyszeli ode mnie całą prawdę... Zapewnić jednak mogę, że nie jestem poszukiwanym przestępcą, a moja rodzina od pokoleń żyła w dobrych relacjach z poddanymi króla Ranulfssona... Nazywam się Karl Lehman i muszę czym prędzej dotrzeć do Scharmbeck, gdzie znajduje się dwór mego rodu. Nie potrzeba mi waszej pomocy, thanie, jedynie udzielenia zgody na jak najszybsze opuszczenie Khazid Grentaz. Nim dowiedzą się moi wrogowie o niepowodzeniu swoich podwładnych, ja będę w połowie drogi do Scharmbeck…
Than Harek Fimbrusson zastanawiał się przed dłuższą chwilę nad otrzymanymi informacjami. W końcu jednak odezwał się i tak powiedział:
- Jest pewna mądrość w twych słowach, Karlu z rodu Lehmanów, ale obawiam się, że postępujesz lekkomyślnie, chcąc w takim stanie wyruszyć w dalszą podróż. Jesteś jednak zdeterminowany, a tą wartość zawsze podziwiałem u umgich, dlatego nie będę was powstrzymywał - w tym momencie zwrócił się do pozostałych, przemawiając głosem donośnym i oficjalnym:
- Od Scharmbeck oddziela was cały dzień drogi szybkim marszem, zaś ród Lehmanów jest mi dobrze znany, dlatego gotów jestem ofiarować wam dwa osły oraz nosze, które pomogą wam przetransportować rannego względnie najszybciej jak to jest możliwe. Zastanawia mnie jednak, czemu skrytobójcy noszą symbole, które zdradzają przynależność do kultu Tzeentcha? Tego mi żaden z was dotąd nie wyjawił, a nie ukrywam, że ta tajemnica najbardziej mnie intryguje - głos jego zmienił się, a krasnolud na powrót nabrał podejrzliwości, lecz zarazem pozostawał niepochopny w rokowaniu osądów.
Karl próbował dźwignąć się na łokciach, aby lepiej przyjrzeć się ciałom niedoszłych zabójców, jednakże szybko zrezygnował z tego zamiaru, kiedy w rannym boku przeszył go wzmożony ból. Zamknął wtedy oczy, zastanawiając się nad odpowiedzią lub przynajmniej nad otrzymanymi od krasnoluda informacjami. Sprawiał bowiem wrażenie zaskoczonego tą wieścią.
- N-nie mam pojęcia - rzekł w końcu. - Ród Viddlebergów, któremu podpadła moja rodzina, jest bardzo wpływowy i zamożny, ale pierwsze słyszę, aby był powiązany z zakazanymi kultami... Z doświadczenia zdobytego w swoich podróżach po Imperium wiem, że wielu bogatych, wpływowych i znudzonych życiem doczesnym ludzi szuka dla siebie rozrywki w kręgach nieprzeznaczonych dla śmiertelników. Czy tak jest w tym przypadku? Tego nie wiem, ale przyznam, że zaskoczyła mnie ta wieść, choć na pewien sposób raduje mnie ona, bowiem w swej desperacji dostarczyli mi właśnie potężnego oręża jakim jest ta informacja.
- W takim razie nie pozostaje mi nic innego jak przyjąć taką odpowiedź w wierze, że mówisz prawdę. Pojmaną przez was kobietę wezmę na spytki i gdybym dalej miał jakieś wątpliwości, to spodziewaj się posłańców ode mnie w najbliższych dniach - odparł Harek Fimbursson po dłuższej chwili zastanowienia, po czym wyszedł z sypialni Karla i nakazał swoim wojownikom posprzątać ciała oraz zabrać do lochów pojmaną skrytobójczynię.

Resztę nocy awanturnicy spędzili na rozmowach z thanem i karczmarzem. Przy piwie i jadle opowiedzieli dokładniej o swojej podróży i stojących za nią powodach, a następnie poruszyli kwestię zadośćuczynienia właścicielowi przybytku. W swej mądrości Fimbursson zasądził, że na siebie weźmie kwestię odszkodowania, jako że nie z winy awanturników doszło do tej walki. Nalegał jednak, aby powrócili do niego, kiedy Karl wreszcie zwolni ich ze służby i pomogli mu - oczywiście nie za darmo - w rozwiązaniu pewnego problemu w lokalnej kopalni. Than bowiem potrzebował każdej pary silny rąk, zaś awanturnicy dowiedli swojej wartości w starciu z lepiej uzbrojonym przeciwnikiem.

Dietrich nie bardzo wiedział, co o tym wszystkim myśleć.
Jeżeli Karl nie kłamał (a na razie nie było twardych dowodów na jego mijanie się z prawdą), to fakt, iż próby jego zabójstwa podjęli się jacyś kultyści, był całkowicie niezrozumiały. Chyba że jego wrogowie byli naprawdę zawzięci, a to było bardzo, ale to bardzo niepokojące.
Ale istniała też możliwość, że Karl po prostu nie powiedział całej prawdy - że wpakował się jeszcze w jakąś aferę, o której nie zamierzał nikomu mówić.
Ale wydobyć z niego tego drugiego (ewentualnego) dna raczej nie można było, bo i jak? Torturami?

- Uważam, że powinniśmy jak najszybciej dostarczyć Karla do domu - powiedział. - Zanim się rozniesie po okolicy, że próba zabójstwa się nie powiodła. Jeśli się nie pospieszymy, to może się okazać, że czekać nas będzie kolejna przeprawa tego typu, a potem następna i jeszcze jedna. Problem tylko w tym, czy Karl zniesie taką podróż. - Mówiąc to spojrzał na ostatni 'nabytek' drużyny, na Ludo.
- A potem chyba warto by tu wrócić - dodał. - Ta sprawa z kopalnią wygląda ciekawie.

Hans powoli przekonywał się do nowopoznanego niziołka, choć ten nie wsławił się w walce nie takie było jego zadanie. Po rozmowach i dobrym jadle postanowił dać obejrzeć swe rany. Nie o siebie jednak martwił się najbardziej, lecz o Lilou która była ranna i to dość poważnie. Po ostatnim swoim wyczynie wiedział, że coś pękło pomiędzy nimi i potrzebował czasu by jego relację z elfką były jak jeszcze niedawno.

Nie do końca zgadzał się z Dietrichem - Durak, Dai oraz Lilou są ranni, zatem wydaje mi się że powinniśmy odpoczać przynajmniej jeden dzień - zwrócił się do towarzyszy. - Nie wspomnająć już o Karlu, który może nie przeżyć podróży i nie mam tu na myśli kolejnego ataku. - ciągnął. - To, że zamach się nie udał wyjdzie pewnie szybciej niż myślisz Dietrichu, a jeden dzień zwłoki pozwoli nam odzyskać choć trochę sił.
Po chwili zwrócił się do thana - czy możemy liczyć na pobyt tutaj jeszcze jeden dzień by zebrać siły? - zapytał oficjalnie- sądzę, że pomimo dzisiejszego incydentu i tak jesteśmy tu bardziej bezpieczni niż na szlaku. - dokończył.

Co do nowopoznanego krasnoluda Hans wcale nie był do końca przekonany, ten jednak wyglądał jak by chciał się przyłączyć do drużyny. Być może jeszcze będzie chciał brać udziałw podziale zapłaty, co już tymbardziej nie podobało się Hansowi. Otwarcie jednak nic nie mówił.

Rankiem wyruszył ponownie do aptekarza by zakupić miksturę, którą ten sprzedał mu poprzedniego wieczoru. Wziął się również na odwagę i postanowił spędzić więcej czasu przy rannej Lilou ...

Karl nie był zadowolony z decyzji przedłużenia pobytu w Khazid Grentaz, ale jednocześnie nie był w stanie umożliwiającym mu przeforsowanie swojego zdania. Całą noc majaczył, walcząc z gorączką. Następnego dnia był pod stałą opieką cyrulika, podczas gdy reszta awanturników szykowała się do czekającej ich wyprawy. Zdaniem Karla podróż miała zająć cały dzień drogi, więc wyruszyć trzeba było jeszcze przed świtem. Tak też uczyniono i siedemnastego dnia miesiąca Vorgeheim, poszukiwacze przygód jeszcze pod osłoną nocy opuścili bramy Khazid Grentaz.
Początkowo podróż przebiegała stosunkowo łatwo. Ten odcinek przełęczy prowadził między dwoma ścianami górskimi, w dół skalnego zbocza. Awanturnicy podążali gęsiego. Na czele szedł z kuszą w ręku Durak, który choć nie był obeznany w tym terenie, to w podejmowaniu właściwych decyzji nie miał sobie równych, dobrze bowiem znał góry, zaś pochód zamykał Kyan, który uważnie rozglądał się po okolicy, w poszukiwaniu jakiegokolwiek źródła zagrożenia. Skryty pod kapturem długiego płaszcza Karl siedział na grzbiecie osła - jednego z dwóch, które wędrowcy otrzymali od thana Hareka Fimburssona. Była to transakcja wiązana, bowiem sędziwy krasnolud prosił ich o pomoc w rozwiązaniu problemu w kopalni, a ten dar w postaci wierzchowców miał zagwarantować, że zobowiązani awanturnicy powrócą do górniczej osady w Górach Czarnych.

Dopiero kiedy zaświtał nowy dzień warunki podróży dość szybko uległy zmianie. Od wschodu nadciągały szare, kłębiące się chmury burzowe, które rzucały swój groźny cień na okolicę. Po pewnym czasie rozpadało się, deszcz zaś podmywał kamienisty grunt i sprawiał, że wędrówka stawała się coraz bardziej ryzykowna. Znacząco opóźniło to tempo marszu i pomimo pogarszających się warunków pogodowych, Karl stanowczo nie zgadzał się na szukanie schronienia.
- Wystarczająco wiele czasu zmarnowaliśmy w Khazid Grentaz. Trzeba iść dalej, choćby miał nas grad dopaść! - Powiedział pozostałym, co okazało się być zdumiewającym proroctwem, bowiem kwadrans później, ku ich przerażeniu, z nieba zaczęły spadać niewielkie odłamki lodu.
Niestrudzeni awanturnicy podążali jednak dalej gościńcem i późnym południem opuścili ramiona gór, napotykając na swojej drodze pierwszą, poważną przeszkodę. Dotarli bowiem nad brzeg wartko płynącej rzeki, do miejsca, w którym jeszcze niedawno musiał znajdować się drewniany most. Zostały po nim tylko nieliczne, wystające z ziemi bale, które przechylone zostały w kierunku, w którym płynęła rzeka, wskazując na to, że przyczyną zerwania mostu była potężna ulewa, która przetoczyła się tego dnia przez cały region Gór Czarnych.

Odruchowo awanturnicy zaczęli rozglądać się po okolicy w poszukiwaniu jakiegokolwiek rozwiązania problemu. Po ich stronie brzegu znajdowało się wiele powalonych pni, ale większość była spróchniała i wydrążona od środka. Tymczasem po drugiej stronie rzeki sytuacja wyglądała znacznie lepiej; tam gdzie teren był płaski wyrastała bujna ściana lasu i zbudowanie tratwy byłoby tam zdecydowanie łatwiejsze. Z drobną pomocą przyszedł Dietrich, który zanurzył znaleziony nieopodal kij w wodzie. Okazało się bowiem, że rzeka pomimo silnego prądu wciąż jest stosunkowo płytka i sięgać będzie najwyższym z nich nieco powyżej pasa. Ktoś dostatecznie silny musiał więc samodzielnie przejść na drugą stronę i przeciągnąć w ten sposób linę, aby umożliwić pozostałym bezpieczne przedostanie się na brzeg. Nie było to jednak łatwe zadanie, ale innej równie szybkiej metody forsowania przeszkody raczej nie było, a czas się liczył, bowiem nieubłaganie nadciągał zmierzch.