’Łaska ostatniej szansy’ myśl ta przemknęła przez głowę Leonory, gdy w jej umyśle pojawiały się i znikały kolorowe punkty. I mimo, że coś wydawało się być nie tak Estalijka podążała obraną przez siebie ścieżką, choćby miała prowadzić ku kompletnej katastrofie. Można by rzec, że była zuchwalczo pewna siebie, ale ona po prostu była sobą i w żaden sposób nie była się w stanie nagiąć do czyjejkolwiek woli, czy to Bogów, czy ludzi.

Cytat:

Kobieta stała w długiej kolejce przy rozległej rzece, którą powoli przepływały łódki z pojedynczymi osobami. Łódki były powolne, ale nikomu się w zasadzie nie spieszyło. Mieli całą wieczność. Stali więc karnie, czekając na swoją kolej, a mężczyzna w kapturze przypatrywał się każdemu jakby oceniał ich dotychczasowe życie oraz zapłatę jaką za to życie mogą otrzymać. Siedzący obok niego brzydki jak noc pisarz notował wszystkie wyszeptane przez niego słowa w ogromnych rozmiarów księdze. Potem, gdy któraś z łódek wracała pusta na jego brzeg wskazywał miejsce kolejnej osobie i jakąś nieznaną siłą woli zmuszał łódź do wyruszenia w kolejną podróż. Zgodnie z zamysłem tego wszechwładnego organizatora całość poruszała się w ładzie, porządku i ciszy otulonej szeptem zakapturzonej postaci. Prawie całość. W pewnej odległości od karnej kolejki znajdowała się całkiem spora grupa wojowników, która zachowywała się jak oddział rezerwy wypuszczony na miasto po zbyt długich ćwiczeniach w terenie. Byli wściekli, rzucali się to na siebie wzajemnie, to na ziemię, to znów próbowali wrócić na swoje miejsce. Coś jednak, lub ktoś zdawało się wyciągać ich z uporządkowanej grupy jakby byli marionetkami na niewidzialnych sznurkach. Zadawali wyimaginowane ciosy, nienaturalne, niezgodne z jakąkolwiek sztuką walki, traktując swoje ciała niczym kłody drewna lub kije. Niektórzy z wojowników próbowali rzucić się do wody i płynąć wpław na drugi brzeg, ale ostatecznie wracali, bo chociaż ich ręce ciągnęły ciało do przodu to po krótkiej chwili zaczynało ono płynąć wstecz. Mężczyzna w kapturze zdawał się nie przejmować tą zgrają pracując nieprzerwanie nad odprawą kolejnych oczekujących. Jemu też się nie spieszyło, a praca ostatecznie była wykonywana bez większych opóźnień. Gdy przyszedł czas na Leonorę mężczyzna przypatrywał się jej długo, a potem szeptał skomplikowane zdania w nieznanym języku. Jego szept unosił się i opadał, a na koniec wyszeptał coś dziwnego, bo skryba na chwilę przestał pisać spoglądając zakłopotany na swojego pana. Akolitka była przekonana, że mężczyzna parsknął śmiechem, chociaż jego grobowa twarz nie wyrażała żadnych emocji. W końcu położył jej dłoń na ramieniu i wykonał gest ręką, aby wskazać jej łódź... To co nastąpiło potem zdawało się zupełnie nie pasujące do sytuacji. Coś, jakby tchnienie życia w grobowej atmosferze sceny. Pchnięty kolejny raz nienaturalną siłą jeden z wojowników zarzucił rękami w obronnym geście, a z jego wychudłej ręki zsunęła się i wyleciała w powietrze cynowa bransoleta. Przeleciała wysokim łukiem w kierunku stolika skryby i uderzyła w kałamarz zachlapując całą świeżo napisaną stronę. Postać w kapturze spojrzała na skrybę, ten zaś chyba zatrzymał się w czasie, bo zupełnie przestał się ruszać. Rezon zachowała jedynie Leonora, która miała już tego serdecznie dość. Niemal biegiem dotarła do umęczonego wojownika i bez wielkiej refleksji wymierzyła mu cios w twarz. Ten nie był w stanie się uchylić, wpadł więc w grupę pozostałych żołnierzy, czym wywołał kompletny chaos. Mężczyźni nie kontrolowali swoich ruchów, ale wyglądali, jakby chcieli się podnieść, sprawiając komicznie wrażenie. Nagle z niewiadomych powodów całość spektaklu zakończyła się. Niewidzialne sznury zostały zerwane, a ciała padły bezwładnie na ziemię. Zaskoczona Leonora obróciła się chcąc wrócić do szeregu, ale naprzeciw niej stał mężczyzna w kapturze trzymając wymyślnie rzeźbiony kostur. Estalijka miała wrażenie, że się uśmiechnął. Pokazał jej dłonią zachlapaną księgę, wzruszył ramionami i z całej siły uderzył ją czubkiem laski w pierś.

Leonora złapała gwałtownie oddech i poderwała się z ziemi. Była noc, ale spoglądając na siebie dostrzegła, że jej habit jest ciemniejszy od najgłębszego mroku. Niewiele myśląc złapała rapier i ruszyła za krzykiem Barona ignorując okropny ból w piersi.

Rundy 15-17

Baron mechanicznie i bezmyślnie machał mieczem, czasem pokrzykując losowe rzeczy, które nie mogły być przecież rozkazami, jako że wyraźnie nie brały pod uwagę sytuacji na polu bitwy. Zresztą, nikt ich i tak nie słuchał. Do znużonego umysłu Gustawa dopiero po kilku powtórzonych nawoływaniach dotarło, że wobec przełamania ich linii wszyscy się wycofują i jeśli nie ruszy dupy zostanie odcięty. Gdyby nie pomoc Detlefa, nie zobaczyłby już nigdy twarzy swojej ukochanej. Krasnolud zabrał granat, schował go za pazuchę i pilnował flanki Gustawa dopóki ten się nie cofnął, a wtedy widząc, że dowódca cofnął się bez sensu pobiegł łatać dziurę w obronie, jaka powstała obok Galeba. Kowal run trzymał obronę przy zboczu odkąd stanowisko porzucił Oleg i spisał się na medal. A Oleg... a Oleg zaszedł od tyłu dwa zombie pożerające Ostatka i jednego zaciukał toporkiem, a drugiego wepchnął w ogień. I nagle przypomniał sobie, że miał trzymać linię, tylko pomyliły mu się kierunki i zajął pozycję przy południowym krańcu linii obrony, porzuconym chwilę wcześniej przez Berta. Niziołek bowiem zauważył, że deptanie ognia, jakie czasami próbowali uskutecznić inni, mija się z celem i postanowił załatwić sprawę hurtowo - kilof pozwalał na szybkie zrobienie przerwy między palącymi się, a suchymi, lecz jeszcze niezajętymi trawami. Niziołki może nie są najwaleczniejszą rasą, ale jeśli chodzi o spryt i zręczność - można na nie liczyć.
Loftus minął się z powołaniem - zamiast czarodziejem powinien urodzić się dowódcą. Genialny przegląd pola pozwalał mu łatać dziury, czy to magią czy rozkazami, czy wreszcie - jak na sam koniec - własnym ciałem. Niestety, nadal nie miał czasu na naprawdę zabójcze i skuteczne zajęcia, jako że nadal musiał zajmować się pierdołami.
A Leo... cóż, bycie nieprzytomnym ma swoje zalety. Na przykład, kiedy chodzący to tu to tam i strzelający do wroga Walter w ostatniej chwili porzucił linię i schował się za plecami kolegów, przez co odsłonił bezbronną Leonorę zombie na pożarcie, nawet tego nie zauważyła. Ślady zębów na skórzni zapewne zauważy, ale nie będzie wiedzieć skąd się wzięły...
Zresztą, Gustaw ją w ostatniej chwili uratował, a potem została odciągnięta.

I tak, odtworzywszy linię i ugasiwszy pożar po swojej stronie (na zewnątrz ich linii rozpalony przez Diuka pożar osmalał i uszkadzał kolejne zombie, dopóki go nie zadeptały), wobec cokolwiek apatycznej postawy snujących się nieumarłych, utrzymali się do świtu. Choć jeszcze Loftus i Oleg zostali lekko poranieni, a Diukowi otworzyła się rana i wyglądało na to, że dłoń trzeba będzie amputować, jeśli nie znajdą chirurga, przeżyli.

Świt, 18 Nachgeheima 2522.
Zamknięta z trzech stron kotlinka na zboczu, półtora dnia drogi od Meissen.

Ku swojemu zaskoczeniu, nadal żyli. Wykpili się ranami, zniszczeniem bądź uszkodzeniem części ekwipunku i jednym kucem. Mogło być znacznie gorzej.
Pozostawało jednak pytanie, co dalej.
Jak przedrzeć się przez hordę wałęsających się zombie, choć bowiem blisko drużyny posilało się może kilkadziesiąt, to w okolicy bowiem pozostała ich przynajmniej setka.
Co dalej z misją? Dokąd iść? I którędy.
Musieli znaleźć odpowiedź na te pytania.

Leonora tak często umierała, rodziła się na nowo, śniła, marzyła i łapała ponowny kontakt z rzeczywistością, że wszystko zlało się w jej oczach w jedną całość. Pomyliła Loftusa z Morrem, a Barona z Myrmydią i ostatecznie padła na posłanie z wyczerpania. Dała się opatrzeć bez szemrania, ale początkowo nie miała siły stać o własnych siłach. Jej głowę zalewały kolejne fale myśli, które odbierały jej wolę życia i poczucie kierunku. Była przekonana, że jest nieśmierelna. Wszystko wskazywało na to, że dalej żyła, ale coś było nie tak. Cały świat próbował jej coś powiedzieć i nabrała przekonania, że może ona sama za dużo mówi, a za mało słucha. Wpadła w apatyczny stan i mając otwarte oczy nie widziała nic.

Minęło dużo czasu nim niemal odruchowo sprawdziła swoje opatrunki, stan zbroi, rapieru i kija, a potem bez emocji, mechanicznie przystąpiła do opatrywania ran innych i porządkowania rzeczy. Nie mówiła nic, a z jej oczu płynęły łzy.

Gustaw odetchnął z ulgą a po chwili zacisnął zęby. Był wściekły. Nie słuchali go i mieli go w poważaniu. Chciał iść traktem gdzie poza siłami wroga, którego dałoby się przekabacić weszli na tereny gdzie nawet rozmawiać z nikim nie było. Kilka setek chodzących trupów. Dziw że przeżyli w ogóle a straty jakie ponieśli w zdrowiu i sprzęcie Gustaw wiedział, że odbiją się im czkawką.
- Ni i co cwaniaczki? Nie chcieliście słuchać sierżanta a teraz misja prawie się nie powiodła! Może następnym razem zawrzecie gęby i będziecie wykonywać rozkazy?- Wygłosił gadane do podkomendnych.
- Skończyły się wasze rządy. Teraz Detlef i Galeb ubezpieczajcie nas. Walter zabieraj się do zwijania obozowiska a raczej tego co zostało. Oleg sprawdź co z Ostatkiem i jak trzeba dobij, a reszta do mnie. Może uda mi się was trochę poskładać i bierzcie się do pomocy Waltera.- Gustaw rzucał rozkazy i zaczął przygotowywać się do opatrywania. Najpierw Leo bo chyba śmierć jej w oczy patrzy a następnie Diuk. Resztą zajmuje się poklei.

- Loftusie. Czy Ty tym czarem mógłbyś zrobić przejście pod prawą skarpą? Detlef z Galebem będą wycinać niedobitki a reszta prowadzić konie i rannych.- Przedstawił swój plan. Nie zamierzał dyskutować nad jego sensem czy realizacją. Jedyną osobę z którą obecnie się liczy jest zdanie czarodzieja bo to od niego zależy powodzenie planu.

Zebrawszy wszystkie swoje pozostałe trzy napary kojące Gustaw z pomocą Leo (czy też Leo z pomocą Gustawa) zabrali się do pomocy rannym, poczynając od tych rannych najciężej. Poszło im różnie. Świetnie z Bertem, którego rany okazały się bardziej bolesne niż groźne, bardzo dobrze z Karlem, który ponownie mógł stanąć w linii, przyzwoicie z Walterem, który po opatrzeniu czuł się w pełni zdrowy, nawet Galebowi pomogło odrobinę.
Niestety, rany Leo nie chciały się zasklepić, a i ręka Diuka bez pomocy chirurga nie odzyska sprawności. Poranieni pod koniec walki Oleg i Loftus także nie zyskali wiele - wiedza o pierwszej pomocy, jaką mieli p.o. medyków okazała się zbyt mała.

Walter przyjrzał się dokładniej zboczom. Znalazł wąską ścieżkę, którą on wspiąłby się bez problemu, a kto wie, czy nie inni co bardziej zręczni członkowie drużyny również. Niestety, zwierzęta nie miały szans wejść tą trasą.

Ilekroć Leonora wstawała dzwoniło jej w uszach, albo słyszała dziwne głosy. Dzień wcześniej traktowała by to jak dar. Teraz robiło jej się niedobrze. Zrobiła sobie temblak na rękę, która zdawała się pracować sprawnie, ale bardzo szybko czuła jej zmęczenie, no i nie mogła się gwałtownie ruszać. Walka to była piękna rzecz, ale kurowanie się z ran to już zupełnie inna sprawa. Zagryzła zęby i pokiwała głową, gdy Loftus proponował rzucać kawałkami Ostatka w zombie.
- Pociąć i rzucać. Co lepsze kawałki zjeść. Straciliśmy chyba tyle jedzenia, że nie wiadomo jak długo zdołamy przeżyć z dala od miasta.
Potem złapała gwałtownie powietrze, bo miała wrażenie, że ktoś wyrywa jej serce. Zlała się potem i położyła ponownie na posłaniu. Odmówiła cichą modlitwę do Myrmidii przepraszając za swoją głupotę i do Morra, za to że postanowił zostawić ją na tym świecie na trochę dłużej. Potem zamiast rozmyślać o mordowaniu wrogów i sławie zaczęła oceniać ile jedzenia im jeszcze zostało, jak wszystko spakować i wypytywała Barona, Loftusa i Berta o najbliższą drogę.
- Bliżej nam do Meissen niż gdziekolwiek indziej - skrzywiłą się z bólu i rozczarowania.