Leonora porzuciła Olega pod ścianą i zaczęła krzyczeć, by przestali. Niestety, ani Gustaw, ani wilkołak jej nie mogli usłyszeć, a krasnoludy miały to gdzieś.

Detlef dotarł do obozu i znalazł skrzynkę z granatami. Nietkniętą, przynajmniej z wierzchu.

Loftus, Bert i Walter tymczasem opanowali się na tyle by móc wznowić działania.

Galeb pędził i gdy już był kilka sekund od wilkołaka, babci i Gustawa, zauważył jak ten pierwszy warcząc rzuca się na leżącą zielarkę. Baron zasłonił ją i zdołał sparować jedno uderzenie, drugi cios, zapewne przez zdziwienie nagłą zdradą sojusznika, spadł obok celu, ale kolejna próba ugryzienia z pewnością zakończy się sukcesem. Sierżant mógł spróbować wziąć cios na siebie, ale nie okazał się aż takim bohaterem. Bezbronna kobieta zginęła. Tyle były warte ideały szlachetnie urodzonych, gdy przyszło co do czego. Ale Gustaw za miał idealną pozycję do ataku.

Wilkołak był niemiłosiernie szybki. To było bardzo niepokojące a cios za ciosem, które wyprowadzał były śmiertelnym zagrożeniem. Sierżant zdążył pierwszy cios sparować a drugi minął leżącą Babcię o włos. Trzeci spadający od góry leciał by roztrzaskać głowę Barona. Ten wiedział, że śmierć przyjdzie po niego lub po Babcie. On jednak miał ważną misję do wykonania a w głupiej potyczce nie może ponownie narażać na straty oddziału.
Odskoczył i pazury rozszarpały plecy kobiety chlapiąc krwią. Wilkołak szykował się do tryumfalnego wycia lecz Gustaw tu jeszcze był. Z całej siły ciął od góry w bestię licząc, że tym razem zrobi jej większą szkodę a najlepiej jak oddzieli jej łeb od głowy.

Działania podjęte przez Loftusa były spóźnione, do tego mogły wywołać pewne komplikacje, o których przy tym zmęczeniu i stresie nie wziął pod uwagę. Do tego ta bestia, było w niej coś przerażającego, szczególnie gdy rzucił się na wiedźmę i ją rozszarpał. Mag potrzebował chwili, aby móc dalej działać, a gdy się otrząsnął to podbiegł w stronę walczących. Ritter wolał zachować ciut większą odległość od wilkołaka, przy okazji liczył, że tym czarem zwiększy szanse Gustwa na uniknięcie losu babci. Tak więc w momencie gdy odległość byłą już wystarczająco, mag sięgnął po otaczający go eter i rzucił czar oszołomienie. W tym miejscu moc była większa, nie tracił więc czasu na splatanie wiatrów magii.
- Stultus aliqua forma potentia animi. –
Oby reszta zdążyła dobiec… A co do Olega, to choć jego działania są skrajnie nieodpowiedzialne, destrukcyjne i zagrażające reszcie oddziału Ostatnich. Zapewne zostanie tym razem przykładnie ukarany, albo doprowadzi do rozłamu oddziału. Ale ogólnie w tym przypadku wyręczył on maga w brudnej robocie. Wiedźmę i tak należało unieszkodliwić, choć warto byłoby najpierw skorzystać z jej usług. Teraz, po pokonaniu wilkołaka musi tylko sprawdzić, czy wiedźma aby na pewno zginęła. Szary strażnik miał jednak nadzieje, że przy tym wszystkim uda się odszukać kapturka. Mógł pomóc dziewczynie i gotów był to uczynić

Leonora postąpiła jak prawdziwa kobieta i kiedy zauważyła, że nikt jej nie słucha, obraziła się i nie zrobiła absolutnie nic. Oleg postąpił jak prawdziwy pijak i skoro chwilowo nikt niczego od niego nie chciał, usnął.

Reszta wykazała się nieco większą aktywnością.
Loftus kontynuował rzucanie możliwie najprostszych czarów jakie tylko potrafił, tym razem jednak ujawnił, że włada magią cienia. Czar oszołomienie nie tylko oszołomił wilkołaka, ale wywołał tak wielki lęk, że bestia zwinęła się w kłębek, niezdolna do obrony przed ciosami Gustawa i Galeba. Te spadały na grzbiet i łapy wilkołaka, aż w końcu cięcie miecza sierżanta odcięło jedną z przednich łap, a potężne uderzenie krasnoluda złamało kręgosłup bestii. Dla pewności nadbiegający Detlef wpakował porcję srebrna i ołowiu w brzuch potwora.

Walter zignorował wilkołaka i z łukiem w garści pobiegł tam, gdzie wcześniej ten spotkał się z Olegiem. Ponieważ jednak wilkołak leżał martwy tak gdzie bard go minął, a pijanica spał pod ścianą domku czarownicy, Walter nikogo tam nie spotkał.

Bert nie miał okazji strzelić wilkołakowi w pysk, pobiegł więc ścieżką. Tym razem nie była ona zbyt gościnna, a ostre kolce rozdzierały ubrania i kaleczyły skórę niziołka. Ten jednak, mały i zręczny zdołał znaleźć dziewczę na czas. W ręku trzymała ostry nożyk, ale na razie nie widział żadnych ran. W oczach miała pustkę.

Akoitka chciała krzyknąć jeszcze raz, ale słowa zamarły jej w gardle. Krasnoludy postanowiły załatwić sprawę w prosty sposób rozrąbując wilkołaka na drobne kawałki. Zaiste fizyczna eliminacja jednej ze stron negocjacji zwykle pomagała rozwiązać problem, ale jak wyeliminujesz obydwie strony sam problem przestaje mieć znaczenie.

Miecz wypadł jej na ziemię jak załamywała ręce.

- Świetna robota! - parsknęła zgryźliwie i podeszła do babci, żeby delikanie sprawdzić w jakim jest stanie. Wyglądała na martwą, ale może tliło się w niej jeszcze życie.

I była rzeczywiście obrażona. Na Olega za głupotę, na Barona za rycerską postawę i na krasnoludy za myślenie końcem topora lub garłacza.