Gustaw słuchał propozycji Ostatnich. Wszystkie jakieś miały sens, ale on wpadł na inny.
- Konfrontacji na ich warunkach nie chcę. Walka z konnymi ma sens w miejscu obronnym a nie na nieprzygotowanym terenie.- Mówił bardzo przekonany o swoich racjach i słychać było, że ta oczywistość jest wstępem do czegoś głębszego.
- Mamy jedną przewagę. Trzech z nas widzi w nocy dobrze. Oni zapewne nie. Będziemy maszerować w nocy a na dzień szukali wykrotów i innych miejsc dobrych do obrony. W nocy podążanie za tropem jest utrudnione a w dzień gdy złapią trop będą chcieli nadgonić stracony czas. Teren na karkołomną jazdę jest kiepski a i my w dzień będziemy obozować i będziemy przygotowani. W nocy nie ruszą się szybciej niż my.- Przedstawił swój plan.
- Pytacie co teraz? Nie mamy szans przejść przez nich i jak widać mają ogólną wiedzę o naszym kierunku marszu. Zarządzam by ci z lunetami obserwowali tych trzech i badali jak się kontaktują i w którą stronę. Na podstawie tego resztę będziemy mieli w przybliżeniu. Oni jeszcze nas nie zauważyli bo by się zebrali lub było by widać. My mamy lunety, oni nie.-
Postanowił sierżant.
- Teraz zarządzam połączenie planów. Spokojny, dyskretny marsz pod osłoną terenu po wzgórzach. Khazadzi nam przewodzą i obserwują okolice szukając dobrych miejsc na schowanie się i obronę. Oleg Ty z lunetą obserwujesz tamtych i oceń gdzie są inni i w którą stronę się przesuną. Bert Ty jako dobry w podchodach co pokazałeś w bitwie nad rzeką, jeśli dasz radę z Loftusem pilnujcie przodu.- Popatrzył szlachcic po zebranych.
- Jeśli jakieś pytania to teraz, jak nie to złaźmy z widoku i módlmy się by nas nie spostrzegli. Wykonujemy mój plan.- Dodał i był gotowy do tłumaczeń czy pilnowania szyków.

- Będziemy zbyt blisko Granicznych, aby kryć się za dnia,tak duża grupą ze zwierzętami. Zawyrokował Szary Czarodziej, ale wypełnił rozkaz. Choć nie bardzo rozumiał pojęcie pilnowanie przodku, skoro przewodzić mieli Detlef i Galeb.

Ostatni doskonale zrozumieli plan grupy Parszywca i zagrożenie z niego płynące. Tym dziwniejsze było postąpienie w sposób, który pomagał Granicznym w jego realizacji. Po raz kolejny zignorowali pomysł Loftusa, który nalegał, by jak najszybciej pójść na przełaj, licząc, że ulewa zatrze ich ślady. Zamiast tego postanowili zmylić wroga i ominąć go idąc na zachód. Maszerowali pod osłoną wzgórz, dzięki czemu nie zostali zauważeni przez wroga.

Późnym wieczorem, zmęczeni forsownym marszem w trudnym terenie do południa i kontynuowaniem go, choć już nieco spokojniej podczas ulewy nie rozbili jednak obozu, lecz skręcili z powrotem na południe. Nie świecili świateł by nie dać znać wrogom gdzie są. Sunąc powoli noga za nogą i potykając się często (mniej niż połowa składu widziała cokolwiek po ciemku) niewyspani i skrajnie wyczerpani człapali aż do świtu. Walter, Bert i Leo ze zmęczenia słaniali się na nogach. Reszta nie wyglądała o wiele lepiej, ale przynajmniej byli w stanie iść.

Åšwit, 29 Nachgeheima 2522
Lekkie zachmurzenie, chłodny dzień

Sytuacja Ostatnich była bardzo zła. Będąc na odkrytym, płaskim terenie "o rzut kamieniem" od wzgórz i nie mając gdzie się schować ani za bardzo jak się ruszać. Obserwacja przez lunety nie wykazała obecności konnych, ale była to tylko kwestia czasu.

To nie był kompromis, to było skazanie oddziału na rozbicie. Wybór wad z przedstawionych pomysłów. Nie przybliżyli się do swojego celu, forsowny marsz za dnia zmęczył ich na tyle, że w nocy niebyli już wstanie oderwać się od przeciwnika. Nie było gdzie się skryć, nie zrobili żadnego fortelu, aby zmylić wroga. Nie mieli sił walczyć, potrzebowali cudu. Mag w nocy miał zamiar próbować przynajmniej częściowo łagodzić skutki niefortunnych decyzji. Ale z nieznanych sobie przyczyn utracił siły i wolę, aby tego dokonać. Nawet najprostszy czar "ogniki" uciekł mu z głowy. Więc jedynie szedł bezwolnie z resztą. Wlekąc nogami, nie miał siły się kłócić, tłumaczyć czy doradzać. Czekał na rozkazy. Można by rzec, że upodobnił się do zombie z jakimi walczyli całkiem niedawno. Prawdopodobnie niedługo zyska kolejną wspólną cechę...

Zarządzony marsz dniem a później w ciemnościach przez nieprzystępny teren wykończył Ostatnich. Część żołnierzy po prostu padała a Gustaw chciał jak najdalej się oddalić. Zapomniał o tym iż jego podkomendni nie byli piechurami i zaprawionymi w marszach wędrowcami. Niestety dopiero dotarło to do sierżanta gdy byli na otwartym terenie.
- Stać. Nie ma sensu dalej się wlec. Zarządzam odpoczynek i jeśli któryś z was widzi gdzieś odpowiednie miejsce by się chociaż częściowo skryć to tam się rozbijemy- Zwrócił się głównie do Olega i Berta.
- Odskoczyliśmy od tych psubratów, ale musimy być czujni i jak najszybciej ruszać dalej.- Oznajmił i usiadł zmęczony na jednej z kęp trawy.
- Odpoczywajcie a ja z grzbietu konia będę wypatrywał zagrożeń. Później ktoś mnie zmieni i w sumie godzinny postój powinien na chwilę wystarczyć.- Przedstawił swój plan.
- Następnie ruszymy dalej. Najbardziej zmęczeni na koniach i szukamy jakiegoś wykrotu czy miejsca gdzie da się skryć na dłużej.- Postanowił i jak powiedział to zrobił.

Sierżant był zły, że na terenie wzgórz nikomu nie udało się dostrzec dobrego miejsca na postój. Teraz żałował, że nie ruszyli wprost starając się wykorzystać plan Loftusa. Ryzykowny, ale chyba godny realizacji.

O świcie Estalijka miała wrażenie, że coś odmawiało jej posłuszeństwa. Po pewnej chwili stwierdziła, że chyba nogi, bo pomimo tego, że w swoich myślach poruszała się prężnie niczym pikinier na defiladzie to wcale nie posuwała się do przodu. Skoro tak, uznała ostatecznie, to może równie dobrze stać co leżeć i zwaliła się na ziemię.

Leżąc włócznią (myrmidyjska odmiana leżenia krzyżem) odmówiła modlitwę do Najwyższej Bogini dziękując za dotychczasową opiekę. Plan może nie był najlepszy, ale w jej rozeznaniu był całkiem rozsądny, choć wymagał wysiłku. Dlaczego akurat jej zabrakło sił, tego nie potrafiła powiedzieć. Gdy skończyła dziękować błagała, zachowując odrobinę szacunku, o pomoc w taktycznym rozeznaniu otaczającego ich terenu. Wiedziała, że mogą natrafić na patrol, ale mag już nie raz wyczarowywał wierzchowce, które były w stanie przemieścić tych najsłabszych. Musieli tylko wiedzieć, w którym kierunku mają zmierzać.