Bełty wystrzelone przez Berta niestety okazały się dla niego nieosiągalne. Albo zabrała je rzeka, albo były na jej drugim brzegu. Za to dostał trochę kasy od Olega. A granaty i Prosiak - w nienagannym stanie. Kuc wyzdrowiał już i wyglądał na zadowolonego.
Leonora skróciła męki rannego wierzchowca, obwiązała sobie głowę chustką i czekała na bardziej profesjonalną pomoc medyczną. Nie doczekała się. Pod jej niefachowym opatrunkiem krew w końcu zakrzepła, ale rana nadal bolała. Kogokolwiek chciała przekonać i do czego, bez podjęcia jakichkolwiek kroków w tym kierunku nie mogło się to udać. Bez przekonywania natomiast dostała nowy, śliczny rapier. Gdyby tylko znalazła kogoś kto odłupie kamienie szlachetne, miałaby mniej ładną, ale za to lepiej wyważoną broń.
Oleg porozdzielał znaleziony przy Parszywcu ekwipunek, a przynajmniej jego część. Detlef miał obecnie więcej pistoletów niż reszta drużyny razem wzięta, z czego dwa działały. I nosił ze sobą już tyle rzeczy, że skończył mu się nie tylko udźwig, ale wręcz miejsca, gdzie mógł tę swoją broń poprzyczepiać. Gdyby nie jego nieludzka (bo krasnoludzia) krzepa zostałby z tyłu jeszcze bardziej, ale i tak towarzysze musieli już dla niego zwolnić tempo.
Plan Loftusa nie zyskał poparcia. W sumie to nawet uwagi nie zyskał.
Gustaw znów miał jeden z tych swoich momentów mniejszej aktywności. Ale przymierzył napierśnik Parszywca dostany od Olega. Pasował. I był świetnej jakości. Lekki i wytrzymały.
Galeb zebrał kasę, manierki i wódkę, a zaraz potem także drużynę, jako że nikt inny się do tego nie kwapił i zaordynował wymarsz.

Ostatni pozostawili niemal cały sprzęt wspinaczkowy na dnie rzeki. Niestety metalowe raki i czekany miały to do siebie, że tonęły. Poszukiwania Olega na brzegu niewiele dały - ot, kilka worków z obrokiem, który z powodu zamoczenia mógł służyć tylko jako źródło problemów.

Co ciekawsze, pozostawili także niemal w całości zdobyte łupy - trzy miecze, trzy komplety skórzanych zbroi, kolczych koszul i kapturów, dobrej jakości ubrania (choć podziurawione i zakrwawione), cztery porcje obroku, prowiant na sześć dni, dwudziestometrową linę... to wszystko mogłoby im się przydać, ale z jakiegoś powodu zignorowali te przedmioty, mimo że leżały tuż przed ich oczami.

Loftus przeklinając ryzykowany plan Galeba został pilnować brodu i zmył się gdy tylko dostrzegł zagrożenie. Najpierw zauważył jeźdźców oddalających się w obu kierunkach wzdłuż rzeki i, jak się dowiedział dzięki lunecie, próbujących przepłynąć "za końskimi ogonami" daleko od Ostatnich. Jednemu migał czasem an drugim brzegu Oleg więc nic mu z tego nie wyszło, ale drugi bez problemu się przeprawił. Czarodziej nie czekał dłużej. Tym razem czary mu wyszły ekspresowo i bez żadnych problemów. Zniknął w lesie niczym sen złoty. Absolutny brak umiejętności tropienia utrudnił mu znalezienie drużyny, na szczęście znalazł go Oleg i doprowadził do reszty. Choć potrafiący jeździć dużo lepiej niż zwiadowca i mag razem wzięci, Graniczni nie ścigali ich zbyt zapamiętale, obawiając się widać pułapki. I dobrze, bo gdyby zostali złapani, nie mieliby szans.
Galeb, Bert, Detlef i Walter idący w tylnej straży nie poczęstowali strzałami dwójki kolegów, ale nie ucieszyli się, że graniczni zapewne są już po tej samej stronie rzeki.

***

Droga na przełaj przez las okazała się nie taka znów trudna. A raczej nie okazała by się taka znów trudna, gdyby tylko nie poubierali się w pancerze, nie leźli w krzaki bez żadnej ochrony przed owadami i nie mieli ze sobą zwierząt nieprzyzwyczajonych do chodzenia po ściółce, gałęziach, nie mówiąc już o zwalonych pniach nad leśnymi strumykami, przez co nieraz musieli nadłożyć drogi. Wilgotne ubrania i mokre, obcierające skórę buty także nie ułatwiały marszu.

Nocleg wypadł w lesie. Pogryzieni (przez owady) i podrapani (przez siebie) oraz zmęczeni skryli się w wykrocie pozwalającym ukryć nawet niewielkie ognisko. Na szczęście Oleg wiedział jak zrobić je tak, by dawało mało światła i jeszcze mniej dymu, a pozwalało przygotować jego "napitek". Miał też dostęp do ziół, które wrzucone w ognisko dawały nieprzyjemny, ale za to odstraszający owady zapach. No i mieli jedzenie, podobnie jak zwierzęta. Przynajmniej tyle.

Ukrywanie śladów tak licznego i obciążonego zwierzętami oddziału nie było możliwe, wiedzieli więc, że graniczni muszą być za nimi i czekać na dogodny moment. Warty były więc czujne, tak jak sen śpiących. Mimo ich obaw, atak nie nastąpił. O świcie ruszyli dalej. Na przełaj przez las, na południowy wschód.
Gdy przed południem dotarli do brzegu lasu i zobaczyli Drogę Pielgrzymów biegnącą z Trulben do Salmfahre i dalej na zachód Gustaw zorientował się, że dobre czasy się skończyły. Na otwartym terenie wróg będący tak blisko z łatwością ich odnajdzie i dogoni.

Gustaw obserwował przez dłuższą chwilę Granicznych. Ci żołnierze na leszczy nie wyglądali, ale zmartwiło go jedno. Mimo straty dowódcy nie posłali nikogo z informacją o Ostatnich. Gustaw zastanawiał się nad tego przyczyną, lecz musiał wrócić do reszty.

Podziękował Olegowi za ofiarowany napierśnik klepiąc go przyjacielsko a gdy zobaczył pistolet z inicjałami zasępił się, ale nic nie mówił na ten temat.
Skoro ciało Parszywca się znalazło rzucił do Olega.
- A dokumenty jakieś miał?- opatrzył przenikliwie na zwiadowcę i dodał.
- Prowadź i to szybko do jego zwłok.- Gustaw przeszukał ciało i ubrania, które zwinął zwiadowca. Zatykał nos i co chwila zerkał na Olega.
- Musiałeś? Jedzie cholernie.- Skarżył się szlachcic.

Ruszyli a w głowie sierżanta trwała burza. Jedyne co zrobił to zwinął linę i racje jedzenia. Później już tylko analizował zdawkowe informacje jakie zebrał i dał się ponieść kompanii do wyruszenia bez ustalenia jakiegoś planu.

Gdy rozbili obóz Gustaw poprosił by się zebrali.
- Słuchajcie. Ten pistolet należał do brata bardzo znacznego oficera Wissenlandu. Posiadacz ów stacjonował w Pfeildorfie i raczej by nie był narażany na zwiady. Skoro Parszywiec miał tą broń obawiam się, że miasto padło.- Przedstawił swoje zdanie i postanowił.
- Jeśli któryś z tamtych wpadnie w łapy chcę żywcem któregoś! To jest rozkaz!- Stanowczo oznajmił i popatrzył po każdym.
- A teraz tak.- Gustaw wstał i rozejrzał się po okolicy.
- Oleg sprawdź okolice i ustal najlepsze miejsca na czujki. Proponuję warty po trzech. Detlef, Galeb i Bert będą w osobnych gdyż widzą dobrze w ciemnościach. Walter z Detlefem. Oleg z Galebem w grupie. Bert, ja i Karl w ostatniej a Loftus dołączy do Detlefa. Leo ty z Olegiem i Galebem. Galeb i Loftus wykrywacie te wasze wiatry a o północy do rana jakoś najbardziej bym się tego obawiał.- Zastanowił się także nad słowami runiarza.
- Galeb ma rację. Ma ktoś jakiś pomysł? Ja proponuję zabrać się za nich tu. Loftus, czy dałbyś radę zrobić tak by myśleli, że wszyscy ruszyliśmy stepem? Część z nas by się zasadziła na nich tu na końcu lasu.- Zaproponował sierżant szukając poparcia w pozostałych. Liczył na Olega, że znajdzie dobre miejsce na zasadzkę a i przede wszystkim Loftusa.
Gustaw przed rozprężeniem zajął się także raną Leo. Ta po całym dniu nie wyglądała zbyt dobrze, ale życie żołnierza wymaga odporności i miał sierżant nadzieję, że Leo takie odwleczenie w czasie nie przeszkodzi.

Leonor nie uważała, żeby głowa była jej do czegoś szczególnie potrzebna. Sprawiała wrażenie wyrastającego spomiędzy barków elementu, o który łatwo zahaczała się broń przeciwnika. Pomyślała sobie, że znacznie sensowniej byłoby umieścić oczy i noc na wysokości piersi, mózg na plecach, a gadanie i tak do niczego sensownego nie prowadziło więc z ust można by zrezygnować.

Kilka godzin później pomyślała, że zapomniała o jedzeniu. Bez ust nie można by jeść. To jednocześnie przypomniało jej, że powinna nakarmić kruka i siebie. Co też z pewnym opóźnieniem tego dnia wykonała.

Tak więc nie przeszkadzało jej to, że nikt nie zainteresował się jej ranną głową. Nie była to w końcu najgorsza rana jaką otrzymała. Bardziej interesował ją rapier, który był wspaniały i przepiękny, tylko z jakieś przyczyny ktoś dołożył do niego jakieś świecące kamienie. Akolitce kamienie nie przeszkadzały jeśli były w sakiewce, na co jednak przeciwnikowi świadomość, że został zabity rapierem z błyskotkami? Po wykonaniu krótkiej walki z cieniem Leonor doszła do bardziej przerażającego wniosku. Na co komu świadomość, że zginął z subtelnie skrzącym się źle wyważonym rapierem? Bo tego, że ludziom po śmierci świadomość zostaje było dla niej bardziej niż pewne. Coś jak to, że miecz może służyć do przytrzymywania koca na pikniku w wietrzny dzień. Najlepiej wtedy, żeby był nienaostrzony. Dlatego też po starciu nad rzeką dłuższą chwilę stała i wpatrywała się w to żelastwo zanim podążyła za innymi leśną ścieżką.

Po najedzeniu się, zaczęła ponownie rozmyślać. Tym razem nad tym, że es bastante irónico znaleźć wyjątkowy rapier, gdy się doszło do przekonania, że przemoc jest złym sposobem na rozwiązywanie problemów. Biorąc jednak pod uwagę, że poprzedni właściciel tego rapieru leżał teraz martwy gdzieś nad rzeką, stawiając jego obecnego właściciela w znacznie lepszej sytuacji niż gdyby żył, doszła do jedynego słusznego wniosku, opłacając to bólem głowy, bynajmniej nie z powodu odniesionej rany, że niektóre problemy przemoc potrafi jednak rozwiązać. Podziękowała za to Myrmidii, krótką i prostą modlitwą i postanowiła z większą nieco ostrożnością podchodzić do kolejnych problemów. Zaczynała rozumieć, do czego odnosiło się jedno z dziwnych zdań na marginesie podręcznika do szermierki: “Po nieuzasadnioną przemoc zawsze sięgaj świadomie.”

Resztę podróży spędziła krążąc wokół krasnoludów przyglądając się pistoletom Detlefa oraz wypytując Galeba, czy jego znakomite umiejętności nie pozwoliły by mu usunąć tego błyszczącego badziewia z rapieru. Gdyby się postarał mogłaby mu nawet oddać połowę tych błyskotek, bo nie wydawało jej się, aby nadały się na cokolwiek innego niż migocący żyrandol. Mogłaby je próbować wydłubać dłutem, ale szkoda było ryzykować i dłut, i rapiera, i błyskotek. Przyglądanie się zaś pistoletom byłego kaprala zakończyło się niczym. Gdyby były estalijskie, może miała by odwagę je dotknąć i poprosić o lekcję strzelania, ale ponieważ najpewniej nie były, już widziała oczami wyobraźni jak wybuchające urządzenie masakruje jej ręce i pierś. Głową się nie przejmowała, ale ręka to już coś zupełnie innego.

Gdy dotarli na skraj lasu i taktu pielgrzyma zrozumiała, że teraz będą przez dłuższy czas podróżować w otwartym terenie gdzie konie mają dużą przewagę. Wysłuchała Gustawa, ale uznała, że akolici Myrmidii, wybitni specjaliści od taktyki i strategii też mogą mieć swoje pomysły, zwłaszcza jeśli byli z Estalii, kolebki wszelkiej myśli strategicznej. Gdyby nie jej rodacy, ludzie do dziś myśleliby, że miecz służy do walki, a zarośla do spółkowania z córką karczmarza.

- Zanim wyjdziemy na otwartą przestrzeń, zwabmy ich do tego lasu obiecując łatwe zwycięstwo i przygotujmy zasadzkę. Nie nabiorą się tak łatwo drugi raz, ale… - stuknęła dłonią w rapier - gdyby na przykład dostrzegli, że zostaliśmy przez kogoś rozbici, chętnie przeszukają obóz, nawet jeśli będzie to wieczorem. To pozwoli nam wykorzystać przewagę liczebną, a ich pozbawić przewagi w postaci wierzchowców.

Po tym zdaniu zakręciło jej się w głowie. Albo pękała z dumy, że wymyśliła coś sensownego, albo w ranę wdało się zakażenie.

Gustaw spojrzał na maga lekko zaskoczony. Dopiero po chwili wyczuł złość maga i jego frustrację.
- Wystarczyło powiedzieć, że nie.- Zwrócił się do maga.
- Możemy także zrobić obóz i udawać, że myślimy iż ich zgubiliśmy. Kilku z nas się zasadzi w odległości przy dojściu do obozu w najlepszy sposób i gdy nas miną podkradając się zaatakuje ich. Jeśli Mag.- Tu spojrzał ponownie na Loftusa.
- Umie wyczarować coś co sprawi, że dla wzroku osoby obozujące będą w odpowiedniej liczbie. Zawsze można wykorzystać worki z obrokiem, mój napierśnik, hełmy czy co innego i manekiny zrobić jak w Meissen. Inaczej nie widzę szansy na walkę piechoty z jazdą.- Oznajmił swój drugi plan.

- Co do planu Leo. Może masz rację, może nie. Nie chciałbym ryzykować i sprawdzać pomysłowość tamtych mając do dyspozycji las. Na otwartej przestrzeni będzie nam łatwiej. Poza tym oni maja pistolety a my kusze i łuk. Zasięg tych broni wyklucza ich atak bez podejścia nas.-