Przed wyruszeniem Galeb zdobył odpowiednie substancje, którymi poczernił i zabezpieczył zbroje płytowe przed korozją i wodą.
Hełmy które dobrali były prawie takie same jak te które założyli pod Karak Azul. Pozostawił je na sam koniec by kwasem na osłonach policzków wytrawić runy Gazula.
Pracując nad nimi z Detlefem Galeb wypowiedział słowa podobne do tych którymi przemówił w jaskini u podnóża góry, gdy po piekielnym przemarszu przez kopalnie i tunele skavenów wreszcie wyszli na powierzchnię i odzyskali wolność.

- Już nie jako oddział uwiązany przez monarchę, arystokratę czy kogokolwiek, ale jako drużyna wolnych dawi, którzy razem przelali krew i razem dzielili trudy. Czerń nas połączyła, niechaj więc czarna zbroja i chorągiew symbolem naszym będzie, jak i hołdem dla Gazula, gdyż nie raz o śmierć się ocieraliśmy.

Galeb wzniósł dłoń ponad hełmy i przemówił w tajemnym krasnoludzkim języku prosząc Gazula o przychylność i opiekę. Na moment obie runy zabłysły i zgasły, a w wytrawionych miejscach pojawiły się delikatne wgłębienia utrwalając symbole na stałe.

Galvinson skłonił się i złożył ręce w podzięce dla Boga Przodka. Hełmy były gotowe.

***

Podróż przebiegła niesamowicie sprawnie. Marsz i spływ w dół rzeki można by było nazwać nawet nudnym gdyby nie świadomość co ostatnio przeszła ta kraina najechana przez Granicznych.
Spływ był jednocześnie doskonałą okazją by powrócić do runicznego rzemiosła, które Galeb uskuteczniał co dziennie pracując nad swoim uzbrojeniem oraz zbroją. Odkrył z wielkim entuzjazmem że chwilowa przerwa nie nadwątliła jego talentu, a nawet więcej - udało mu się wykonać runę Kamienia, która choć jako jedna z podstawowych była niezwykle trudna dla początkujących rhunki. Nakreślił trzy takie runy o słabszym wiązaniu na swoim pancerzu oraz na pancerzu Detlefa. Po jednej runie ciosu naniósł na oręża swoje i kamrata.
Gdyby przyszło im walczyć z potworem w Nobitz - będą gotowi. Galeb nie spodziewał się jednak że może nastąpić pewna zmiana planów...

***

Wielka radość przepełniała serce Galvinsona kiedy zobaczył że Dziedzictwo Bugmana rosło w oczach i karczma była już prawie gotowa. Dołączyła do tego uczucia duma, gdy usłyszał o wpływie runy którą wykuł z błogosławieństwem Pramatki. Nie omieszkał więc usiąść z Lagerem i porozmawiać o tym co działo się podczas ich nieobecności.

Okazało się bowiem że Stoutson boryka się z pewnym problemem odnośnie Tygodnia Piwa - wielki zapas piwa przygotowany na Święta miał się najprawdopodobniej zmarnować. Galeb zastanowił się srodze nad tą zagwozdką i zapytał się piwowara ile też ma tych zapasów. Słuchając Lagera kiwał głową myśląc jak by tu piwowarowi dopomóc. Doszedł do wniosku że cokolwiek by nie zrobił (a nie miał zamiaru pozostawiać rzemieślnika bez pomocy) to będzie musiał odłożyć zemstę na mieszkańcach Nobitz na kiedy indziej.

- Festiwal Piwa to wspaniała okazja do handlu dla całej okolicy, jednak obawiam się że nikomu teraz w głowie takie rzeczy. Wojna spustoszyła region, wszyscy teraz patrzą jakby tu przeżyć. Może przyjdą może nie. Mam więc pewną propozycję. I tak zmierzamy na północ - co ty na to byśmy odkupili od ciebie to co szacujesz że się zmarnuje? Wynajęlibyśmy barkę i spłynęli z piwem rzeką Soll - coś z tego wypijemy, może sprzedamy, a diaspory w większych miejscowościach z pewnością się ucieszą gdy zobaczą barkę z takim ładunkiem.

***

Galeb w pewnym momencie poprosił Lagera o garnek, odrobinę wody, jęczmienia, drożdży i chmielu. Poszedł z tym wszystkim do kuchni i na oczach piwowarskiego mistrza zaczął te wszystkie składniki odpowiednio przygotowywać. Będąc na dworze Króla Alrika sięgnął po jedną z ksiąg piwowarskich by przypomnieć sobie lekcje warzenia dane mu przez ojca gdy jeszcze był zaledwie chłopcem. Teraz przy Stoutsonie przygotował w garze coś co za jakiś czas miało się stać piwem.



- Jak ci obiecałem tak też uczyniłem. Oto moje pierwsze kroki na polu tego rzemiosła. To zaledwie zaczyn leczy uczyniony własnymi rękoma. Wierzę że taki dar ucieszy Pramatkę. - rzekł.

Z gara zawartość przelał do niewielkiego antałka, w której mikstura miała sfermentować, po czym zaniósł go do ołtarza Valayi przed którym Pramatka mu się objawiła. Uklęknął przed nim i złożył antałek pośród innych mnogich darów, które zostawili tu dawi, modląc się głęboko w podzięce do Valayi za okazaną łaskę, mądrość oraz radę.

***

Jeszcze wieczorem naradził się zarówno z Detlefem jak i pozostałymi krasnoludami, którzy im towarzyszyli. Chodziło zarówno o pomoc Lagerowi, jak i zmianę planów oraz obrania nowej trasy.
A plan był taki by pójść do Wusterburgu i zorganizować tam jedną barkę, na którą mogliby wsadzić zakupione beczki piwa. Co prawda oznaczało to odłożenie zemsty na kiedy indziej, ale transport piwa do Meissen i do Nuln była dużo mniej podejrzana niż chodzenie między ludzkimi osadami zbrojną bandą.

Poza tym... Galvinson nie mógł pozostawić Stoutsona i jego przedsięwzięcia bez wsparcia. Złoto które w ten sposób Lager odzyska mógłby wydać na dalszą rozbudowę. Oni zaś mieliby zapas przedniego piwa na podróży i do handlu.

- Panie Pułkowniku, cieszę się że Panienka wróci pod Waszą opiekę.- Loftus zaczął przyjaźnie, choć niepewnie.
- Co do się działo podczas tej inwazji, obawiam się Panie, że zbyt wielu konkretów nie znam. Za to wiem, że Markus Tivioli mistrz Kolegium Cienia nie żyje. A khazadzi z naszego oddziału weryfikowali informację w krasnludzkiej twierdzy dotyczącej listu od Księżnej Elektorki. Mój dowódca mógłby zapewne coś więcej na ten temat powiedzieć, jak i listów które świadczyły, że Brock i jego najemna kompania nie dostanie należnego żołdu. - Mag odczekał chwilę, nim kontynuował.
- Mogę wam Panie wyjaśnić skąd się wzięła postać dziewicy z Meissen, wspomnień o potyczce z wampirem, czy fałszywych meldunkach jakie otrzymywali graniczni od Stirlitza. Co do którego liczę, że otrzymam jeszcze wieści od maga, który towarzyszył Wernickiemu. Są to jednak wydarzenia drugoplanowe, nie mające związku z spiskiem. Co najwyżej może moja relacja odbicia Magritty von Liebwitz wyjaśni Wam Panie pewne kwestie. - Mag był skłony zdać pełną relację z tego wydarzenia, zgodnie z tym co sam zapamiętał.
Ritter starał się względnie współpracować, nie kłamał, choć starał się pomijać ewentualne kwestie które dotyczyły by wewnętrznych spraw kolegium, takich jak choćby sprawa z wiedźmą i jej uczennicą.

Gustaw, dopiero co wywalony niehonorowo z armii długo nie mógł się pozbierać i milczał. Być może dlatego to wuj ocalonej przez niego dziewczyny (co pewnie też miało znaczenie) odezwał się inaczej.
- Imperium, Wissenlandowi i swojemu rodowi można służyć inaczej niż tylko z mieczem w dłoni. Są problemy, których siła nie rozwiąże. Mamy poważny kryzys. Prowincja złupiona i spalona. Tysiące chłopów uciekło do miast, gdzie nie ma dla nich pracy. Połową plonów nie wykarmimy wszystkich mieszkańców. Na krasnoludy większość patrzy wilkiem. Pytanie tylko czy najpierw wybuchną rozruchy z powodu głodu czy na tle etnicznym. A to najmniejsze problemy. Polityczne zamieszanie po śmierci Etelki von Toppenheimer przyprawia nawet mnie o ból głowy, a to i tak nic przy tym, które wybuchnie kiedy wyjdzie na jak dowolny z tych listów, o których nie wspomniałeś na procesie. Zresztą bardzo słusznie - Gustaw przypomniał sobie, że mówił o nich tylko sędziom, więc jego obecny rozmówca nie wie, że jednak wspomniał - musimy je odzyskać. Przynajmniej jeden z nich, by móc go zbadać i udowodnić fałszerstwo. Jak wspomnieli Twoi podwładni, trzy listy są poza granicami Imperium. Ale może został wysłany jeszcze do kogoś? A jeśli okaże się najgorsze... znaleźć kogoś, kogo poprze Zgromadzenie na miejsce Elektorki zanim wybuchną bratobójcze walki o władzę. I na to wszystko jeszcze kryzys w relacjach z krasnoludami i sojusz, który może trzasnąć w każdej chwili. Przyda się pomoc i pomysły w każdej z tych spraw.


Pozostała dwójka, Roz i Loftus złożyła wyjaśnienia i dała do myślenia szefowi wywiadu prowincji, a prywatnie - wujowi Magritty. Jakie były jego przemyślenia, dowiedział się póki co jedynie Gustaw. Pozostali chwilowo mieli inne zajęcia.


Roz na przykład musiała odpowiedzieć nie tylko na pytania dotyczące przeszłości, ale i przyszłości.
- Zeznania Loftusa Rittera jednoznacznie wskazują na Twoją winę. Za brak tych zeznań w raporcie i jego by skazali, ale ma teraz poważniejsze problemy na głowie. Kto inny się nim zajmie. A co do Ciebie, agentko... Potrzebuję ludzi, którzy potrafią myśleć. Masz jakiś pomysł jak uniknąć śmierci? - najwyraźniej postanowił ją przetestować.


Po Loftusa zaś "zgłosił się" jeden ze sług Białego Magistra, tak zwany "wieczny uczeń" - czarodziej, który z powodu braku zdolności nigdy nie osiągnął rangi wędrownego, ale za to poświęcił się służbie organizacji. Kolegium zawsze potrzebowało godnych zaufania sekretarzy, ważnych sług, posłańców i tym podobnych.
Konna podróż do Altdorfu zajęłaby co najmniej dwa tygodnie, i to rozstawnymi końmi. Ale podróż szybką łodzią wynajętą w Wusterburgu zajęła znacznie mniej. Prąd rzeki, który przy podróży na południe przeszkadzał, w przeciwnym kierunku pomagał żaglom. Trudniej było też z niej uciec, a że Loftusowi zawsze towarzyszyło co najmniej dwóch (tylu widział) z sześciu użyczonych żołnierzy mających rozkaz strzelać jeśli zrobi coś podejrzanego lub jeśli kolega zacznie się podejrzanie zachowywać, to i nie próbował.

Budynek do którego go zaprowadzono nie wyróżniał się spośród sąsiednich kamienic. Ot, jeszcze jedna rozpadająca się kamienna budowla, usytuowana w altdorfskiej dzielnicy biedoty, nieopodal tanich burdeli i podejrzanych melin. W murze brakowało cegieł, zaprawa miejscami się wykruszała, fundamenty osiadały, dach sprawiał wrażenie dziurawego i zapadającego się pod upływem czasu. Futryny okien były zagrzybione a na ich parapetach zalegały odchody gołębi.
Wewnątrz było również paskudnie – w głębokich niszach stały obłupane posążki gargulców, ściany były zakurzone, jakby od dawna nie były czyszczone) i zapleśniałe, wszędzie wisiały gęste pajęczyny, a mijane pokoje wydawały się puste. I nawet gdyby Loftus nie słyszał szeptem powtarzanych wśród magów plotek o wyglądzie Kolegium Cienia, umiał rozpoznać tak potężną iluzję. Czuł niepokój już wcześniej, ale prawdziwy lęk pojawił się dopiero kiedy jego "przewodnik" zaprowadził go do piwnic i tam pozostawił przed solidnym biurkiem za którym siedział jakiś urzędnik, sądząc z wyglądu. Człowiek ten przeglądał papiery z teczki. Ta, całkiem wypchana, leżała obok. Obok leżało kilka innych, znacznie grubszych i starszych, sądząc z wyglądu. Na widok Loftusa gestem zaprosił go do zajęcia miejsca na chybotliwym krzesełku, które okazało się tak liche jak się wydawało. Akurat ono nie było najwyraźniej przykryte iluzją. Z szuflady wyjął kilka arkuszy papieru, wskazał na pióro i atrament i wrócił do czytania.
Wśród podsuniętych Ritterowi papierach był jeden niemal w całości wypełniony. Brzmiał "Ja [...], syn [...], urodzony dnia [...] w [...], oświadczam niniejszym, że zdradziłem Imperium i od roku pracuję dla Wernicky'ego.
Moimi wspólnikami są [...]. Poniżej było miejsce na podpis i datę.
Drugi, po podobnym początku zawierał przyznanie się do bycia kultystą [...] i zawierał potem zdanie: "Zdradziłem kultystom następujące tajemnice Kolegium: [...]". I kończył się podobnie jak pierwszy.
Poza tym były dwa weksle in blanco, czyli bez wpisanych sum, których odebranie miał pokwitować oraz dwie czyste kartki, które miał podpisać.

***

Galeb, Detlef

Choć koncepcja muzeum, nie mówiąc już o "żywym muzeum", dopiero miała zostać wynaleziona, Dziedzictwo Bugmana niemalże wypełniało definicję. Krasnoludzkie zapatrzenie w przeszłość, jakże różne od ludzkiego zainteresowania teraźniejszością, tym razem pozwoliło na krok w przyszłość.
I miało szansę na sukces. Może jeszcze nie w tym sezonie, ale może w następnym. O ile nieudany początek i straty finansowe nie podetną skrzydeł Lagerowi już na starcie. Odkupienie połowy piwa za 80 koron (pieniądze musiał wyłożyć Detlef, Galeb nie miał tyle, a kredyt od króla wymagał dostępu do banku, którego w głuszy nie było) pozwoliło mu na dalszą realizację marzenia.
Jednocześnie opóźniło podróż krasnoludów. Wynajęcie barki w Wusterburgu nie było problemem... zazwyczaj. Kiedy było się pozbawionym zdolności społecznych krasnoludem o facjacie zakrytej bandażami, sprawy wyglądały gorzej. Pamiętajmy też o tym, że powszechnie uważano krasnoludy za zdradzieckie... tego, no, znamy to słowo. Pamiętajmy o tym... bo krasnoludom przypominano to często. Nawet samo znalezienie właściciela barki nastręczyło sporo problemów, a potem trzeba było go jeszcze przekonać... Na szczęście polityka polityką, a jeść trzeba. Strata dnia i konieczność zapłacenia potrójnej stawki mogła stawać kością w gardle, ale przynajmniej nie trzeba było przepraszać Lagera, że jednak "nie da się".
Kolejne myta (korona za statek i cztery za barkę) w Eppiswaldzie, Rohrhof, Gershburgu i Wittenhausen skutecznie uświadomiły nieobeznanym dotychczas z koncepcją handlu Detlefowi i Galebowi na co się porwali oraz dlaczego wszystko jest tanie w miejscu wytwarzania i cholernie drogie wszędzie indziej. A potem dopłynęli do Meissen...
- Prawo składu. Względne prawo składu - wyjaśniał mytnik - Przywilej w mieście jest. Jeszcze sprzed dwóch elektorów. Macie obowiązek wystawić towar na sprzedaż na co najmniej tydzień. Po jego upływie pozostały towar można było transportować dalej. Wyładować się możecie przy tamtym nabrzeżu, opłata to trzy szylingi, a w międzyczasie poproszę o licencję handlową - pilnował, by wszystko odbywało się w granicach prawa.