Skrzydło służby w pałacyku Metterichów

Choć bystra, doświadczona i grająca twardą, Olivia Hochberg w głębi duszy romantyczka, naiwnie wierzyła, że miłość ocali wszystkich. Toteż rozczarowanie odczuwała podwójnie, nie żarliwe uczucie chroniło jej ciało, nie ognie namiętności, czy omdlenie, którego doznają kobiety w ramionach ukochanego, kiedy czują się bezpiecznie, a zimna stal skierowana w piersi napastników, czary i groźby. Upatrywała jeszcze cienia romantycznej idei w odsieczy, która przyszła w osobach jej kompanów, karmiła nią duszę, łechtała ego. Przyszli przecież wybawieniem w nierównej i groźnej chwili. Bez ich udziału mogłaby skończyć splugawiona, a może nawet martwa. Tę myśl podchwyciła, tej uczepiła się szukając oparcia.

Kiedy już wygnała strachy z serca zacięła się przekornie w złości, znów pewnej przyjaciółce, dającej bardziej chłodny i zdecydowany osąd. Złości na Norsmena i przemytnika, za to, że tak długo musiała czekać. Zrachowała w nierównym świetle ruchliwego ostrza, że do Franza i Larsa, dołączył i Niers, ucieszona, że żywy, tym bardziej zła, że dopiero teraz, nie potrafiła pojąć jego niezwykłego tańca, krzyków nie słyszała, bo od pisku jeszcze dzwoniło jej w uszach. Na powrót potrafiła być szorstka i władcza, uważna jak zaczajona łasica.

Zyskując chwile, kiedy napastnicy odpuścili spadające niebezpiecznie ostrza i przeszli do negocjacji, odstąpiła krok, ale nie za daleko, by w wypadzie mogła dźgnąć i kolejny moment gdy kompani ripostowali wyzwanie, uspokoiła oddech, ale kiedy tylko poczuła drżenie rąk i nóg zmieniających się w bezkostną galaretę weszła w rolę. Musiała przełknąć ślinę, bo po wokalnych wyczynach w gardle nieco piekło. Rzecz na którą należało zwrócić uwagę przy podobnych sposobnościach. Wreszcie rzuciła.

- Miecze na posadzkę, natychmiast! - nieco zachrypiała, co przydało rozkazowi ostrzejszy ton - Liczę do trzech! - ledwo dokończyła, ale zaraz przypomniała sobie Loriego, który to bezczelnie zniknął, a którego łajanka jeszcze czekała i zaczęła już pewniej - Jeden! Dwa! .... - tyle już wiedziała adeptka, że negocjacji przy ostrzu nie ma co odwlekać, a rozkazy mają być krótkie i konkretne, a z żołdakami mieli przecież do czynienia.

Płynęło z ust dziewczyny złoto i biło z nich światło równoważąc inne wiatry i kojąc skołatane, niewidocznymi przez nikogo poza różnookoą, smakami eteru, umysły.

Oczekując przeciwnego niż nadziejowała dokładnie zapamiętała pozycje zbirów, tak żeby kiedy skryje się w cieniu trafić celnie. Światło dochodziło jeszcze z otwartych drzwi izby i kaganka na końcu korytarza, z za pleców mężczyzn, światło ledwo nikłe w świetlistym ostrzu.

Niech oni lepiej swą broń opuszczą, dla własnego dobra. Jeśli nie zrobią tego na trzy, Olivia zgasi światło i wykorzystując zaskoczenie pchnie najbliższego z największym impetem. Wykorzysta atak z cienia.

Jak rzucą broń to ich przesłuchamy. Prawdopodobnie zwiążemy, chyba, że Lars zarżnie ich wcześniej.

Skrzydło służby w pałacyku Metterichów

Owładnięty bitewnym szałem Norsmen zastygł w bezruchu tylko na chwilę - jakby zaskoczony propozycją żołdaka i późniejszymi słowami towarzyszy. W oczach trzech skrytobójców pojawiły się pierwsze iskry nadziei na ocalenie skóry, prysnęły jednak w tej samej chwili, kiedy Lars zamachnął się zbroczonym świeżą krwią toporem.

Po prawdzie nawet sam Karl Peter nie wiedział, co pchnęło go w tym momencie do działania: wrzask żołdaków w reakcji na szarżę Larsa, okrzyk Olivii, instynkt? Wciąż zamroczony alkoholem i ledwie trzymający się na nogach, pan Niers sieknął ostrzem swego miecza w ciemię mężczyzny, którego trzymał w szachu brodaty traper. Być może był to niewytłumaczalny zamiar Altdorfczyka, a może rozluźnione mięśnie ręki zmieniły ułożenie dłoni na rękojeści broni; dość dalece, by miast wgryźć się klingą w czaszkę przeciwnika, miecz uderzył go z całej siły w ciemię płazem. Żołdak wyprężył się niczym zdzielony kowalskim młotem, przewrócił oczami demonstrując Franzowi ich białka, po czym runął z metalicznym harmiderem na posadzkę korytarza.

Maurer nie zmitrężył ani chwili, okręcił się na pięcie porzucając swą niedoszłą ofiarę dziwnie zdumionemu Niersowi i rzucając się na jednego z żołdaków tkwiących pomiędzy Olivią i Larsem.

Opisałem fabularnie deklarację Asmodiana. Muszę jeszcze sprawdzić w karcie WW Olivii, natomiast Franz trafi swego przeciwnika przy uwzględnieniu ewentualnej deklaracji Zajadłego ataku (deklarujcie mi te akcje, nicponie)!

Skrzydło służby w pałacyku Metterichów

Nim upuszczony miecz znieruchomiał na kamiennej posadzce obok nóg żołdaka obalonego przez pana Niersa, przypieczętowany został los Siske i jego kislevskiego kompana. Nie znający pojęcia miłosierdzia Norsmen raz jeszcze zamachnął się toporem i próbujący nieporadnie sparować ten cios mężczyzna stracił w jednej chwili prawy bark z ramieniem i połowę glowy. Kislevita wrzasnął z przerażenia widząc zmasakrowane ciało kompana, ale wrzask ten przeszedł w charczący gulgot, kiedy dwie klingi przeszyły jego tors ocierając się o siebie z makabrycznym zgrzytem. Konający zbrojny ugiął się w kolanach, ale nie upadł od razu, podtrzymywany w miejscu mieczami Franza i Olivii.

- Był jeszcze jeden, jego trup leży pod moją sypialnią - wydyszała czarodziejka próbując wyciągnąć ostrze z pleców Kislevity - Nic wam się nie stało?

Lars uderzył trzonem topora w posadzkę strącając z niego krew, potoczył wkoło siebie dzikim wzrokiem. Karl Peter odpowiedział mu półprzytomnym spojrzeniem, oparł się jedną nogą o plecy leżącego bez przytomności skrytobójcy, a potem obrzygał obficie powalonego napastnika, swoje nogawice i buty Franza Mauera.

- Co tu się stało, na Sigmara?! - krzyknął sierżant Knappe łapiąc palcami za futrynę drzwi i wodząc zdezorientowanym wzrokiem po trupach - To ludzie barona? Pozabijaliście ludzi barona?!

Tak oto krwawe starcie w skrzydle dla służby dobiegło końca… i co teraz?

Skrzydło służby w pałacyku Metterichów

Czasem zna się kogoś krótko, a tak jakby od zawsze, tak było z Olivią i Larsem. Adeptka całym sercem pragnęła powstrzymać rozlew krwi, umysł wszak buntował się przed takim rozwiązaniem, podobnie jak instynkty. Przeczucie spinało mięśnie na rękojeści miecza, id czarodziejki nie uznawało kompromisów, czytając wprost z duszy Norsmena. Jego wściekłość, sama była niewyobrażalnie wściekła na agresorów, wzmagała jej gniew, jego upór i pewność, udzieliły się i jej. Pchnęła ostrzem jak miała w zamiarze, kiedy mordercza klinga przebijała ciało, poczuła obrzydzenie. Nigdy wcześniej nie zraniła tak brutalnie innego człowieka. Pisnęła, odrywając ręce od miecza.

Przerażona dotykiem śmierci tak namacalnym odskoczyła. Kilka bardzo głębokich wdechów i zawieszony na ich fizycznej emanacji w postaci falujących piersi panny Hochberg wzrok towarzyszy, szybko przywrócił jej klarowność myśli, choć niesmaku pozostałego po morderstwie nic nie łagodziło. Jeszcze głupi sierżant pogłębiał deprechę.

Niepewna łypnęła na barbarzyńcę, czy przypadkiem nie opanowała go furia, dała pierwszy głos, żeby się wyszumiał. Dopiero wtedy podeszła do wystającego z ciała oręża i walcząc z obrzydzeniem wydobyła miecz jak legendarny król wydobywał go z kamienia. pociekła gruba strużka szkarłatu. Wołała ją czerwień, wołała Aqshy. Uniosła wciąż świecące ostrze, nieregularnie ozdobione szkarłatem.
Pierwsza przelana krew - przypomniało jej się, kiedy oddała Saxie swą rękawicę. Nie była dziewicą jak służka, ale ów krew mogła być niezgorszym artefaktem. Przeciągnęła palcem po ostrzu i zbliżyła do oczu kapiącą z niego kroplę. Wyjęła z torby pustą buteleczkę i złapała w nią czar. Jednocześnie już wchodziła w rolę, dzieląc teatralnie uwagę między obecnych, a swój rytuał.

- Co tak długo panowie? - zaczęła dość cicho, żeby musieli się wsłuchiwać, ale powoli podnosząc głos. - Jedna byłam na trzech, do izby z nimi - i sama chwyciła się za nogi pierwszego - Muszę opatrzyć wasze rany. Knappe durniu miałeś być trzeźwy i pilnować bezpieczeństwa. Jak nie chcesz żebym opowiedziała o twoich niekompetencjach to łap za syry i się przydaj. Lori zniknął - tłumaczyła dalej - pieprzony elf, jaja mu wyrwę - przekonywała - weź się Lars do roboty i zawiń tego z pół łbem. - ledwo powstrzymywała wymioty kiedy barbarzyńca kopał celował między framugi na wpół rozrąbany czerep - Franz pomóż mi, musimy się spieszyć. Bierz tego nieruchawego, chyba dycha, jeden Karl pomyślał o języku. Się na przyszłość powstrzymaj Lars się. - skarciła olbrzyma

Na korytarzu pozostała tylko spora bezkształtna i rozmazana plama krwi. Kiedy wreszcie ulokowali się na powrót w izbie w dramatycznej scenografii pięciu trupów i jednego rannego Olivia stanowczo wysłała Knappe na czujkę w drzwiach otwartych. Nie przestawała komenderować, a mężczyźni zafascynowani jej falującym dekoltem opiętym gorsetem miedzy połami futrzanego płaszcza pozwolili się przez chwilę wodzić za nos.

- Związać tego gagatka, kurwa Lars mięliśmy ich na widelcu, ten nie wiadomo czy coś jeszcze powie. Ktoś jest ranny poza wielkoludem? - wtrąciła - dobrze. Karl, znakomita zdobycz, trzeba go tylko ocucić i przepytać, dlaczego nas atakowali. Franz dziękuję - zmitygowała się - Lars jak noga? - Pospiesznie zmieniła opatrunek na nieustająco drażnionej ranie, robiła to już coraz sprawniej. Sięgnęła do torebki i chwilę gmerając wydobyła małą buteleczkę. - Wypij to, natychmiast! - rozkazała - Nie bój, nie wyrośnie ci cipka na czole. - podjęła - Panowie, obudziłam się i nie było elfa, przed drzwiami jakiś martwy jegomość w jego płaszczu, zeszłam do miejsca gdzie przetrzymują więźniarkę, tam jest jakiś plugawy ceremoniał, nekromancja, musimy to przerwać - starała się być bardzo stanowcza. Potrzebuję się też ubrać, wcześniej, czy później. - pokazała, że jest w bieliźnie pod płaszczem - Co tu się stało? - tymczasem głęboka rana na udzie Norsmena cudownie się zamknęła. - Franz jak tam nasz schwytaniec?

Wstała gotowa na kolejną konfrontacje, lub na co miała nadzieję możliwość przepytania związanego.

Liczę, że wszyscy na powrót wejdziemy do izby i przekażemy sobie co zaszło.
Adeptka aplikuje Larsowi miksturę leczenia. Leczy cztery lekki rany. I zmienia mu opatrunki.
Czy uda się ocucić i przesłuchać ogłuszonego przez Niersa delikwenta?!
Dlaczego? Kto wydał rozkaz? Co z rycerzem, co z baronem, co z czarownikiem? Komu służy? Co mieli do Olivii?

Skrzydło służby w pałacyku Metterichów

Podniesiony bezceremonialnie przez mamroczacego coś Franza, ogłuszony chwilę wcześniej żołdak zebrał kilka ciosów z otwartej dłoni po gębie, to zaś sprawiło, że jego zmętniałe oczy odzyskały nieco opamiętania.

- Dlaczego? - Olivia przybliżyła swoją twarz do oblicza więźnia, z miejsca skupiając na sobie jego uwagę. Widząc parę różnokolorowych oczu skrytobójca zaszamotał się w uścisku trapera, ale mięśnie Mauera okazały się równie niewzruszone, co stal albo kamień.

- Dlaczego nas napadliście? - wysyczała czarodziejka - Z czyjego rozkazu, barona? Czy czarownika? Mów albo moi ludzie żywcem cię oskóruję! I nie waż się łgać, magowie potrafią wyczuwać kłamstwa jak psy.

- Na rozkaz pana Holtmanna - odpowiedział natychmiast jeniec, ewidentnie nie chcąc budzić jeszcze większego gniewu czarodziejki - Rzekł on, że to na życzenie samego barona! Klnę się na Sigmara i resztę bogów, że nie kłamię. On powiedział, żeście są w zmowie z watahą i że będziecie chcieli uwolnić tę przeklętnicę! Tak było, nie kłamię. Pan Holtmann powiedział, że wiedźmy się nawzajem przyciągają i że nie ma w tym żadnego przypadku, żeście akurat w tę noc na nas natrafili!

Pierwsze pytania znalazły swe odpowiedzi; co dalej?

Skrzydło służby w pałacyku Metterichów

Mimo wietrzenia, bo zarówno okno jak i drzwi puszczały wiatr, w izbie czuło się gorzki smród bimbru, potu mężczyzn i nieczystości rozprutych trzewi. Olivię mdliło na równi od paskudnych woni, widoku pomordowanych wojów i słów, które w tak niekorzystny sposób układały rzeczywistość. Poczuła się oszukana przez los, tak przecież była powściągliwa, można by nawet powiedzieć zachowawcza. Gniew wbił obcasy jej bucików w miękkie deski podłogi, zaś dłoń samoczynnie zatoczyła długi łuk wymierzając przesłuchiwanemu solidny policzek. Klaśnięcie było głośne i posłało w przestrzeń kilka kropel krwi roszących twarz wojaka. Kilka upstrzyło buzię adeptki piegami.

- Jak śmiesz kmieciu obmawiać mnie o czarostwo. Za samo to powinnam obciąć ci język. - wysyczała oburzona - Teraz waży się ręka na mnie podniesiona! Ilu wojów w forcie i gdzie rozmieszczeni? Gdzie baron i Holtmann? Mów szybko, bo chłopaki będą ci cięli w tym czasie ucho, ile oberżną to ich. - odskoczyła od śmierdzącego strachem, by się nim nie skalać.

Zrzuciła płaszcz, jedynie w bieliźnie i botkach, rumiana i gibka, widać po różowości skóry wzburzona. Czarująca energiczną kobiecością, hipnotyzowała zmysły.

Bezceremonialnie pochyliła się nad wybranym wojem i zaczęła pozbawiać odzienia - pomóż mi Lars, bo z cyckami na wierzchu daleko w śnieg nie dojdę - zaraz znów na jeńca - Kontynuuj, nie przeszkadzaj sobie, słucham, i wy panowie z tym uchem to nie żartowałam. Czasu nie ma.

Pośród jęków i słów, już po chwili pannę Hochberg odróżniał od wojaków barona tylko narzucony na odzienie soboli płaszcz i torba przez ramię.

- To powiedz ty nam jeszcze bratku gdzie czarodziej? - skinęła na kompanów, że gotowa.

Już konfidencjonalnie, zalepiając wcześniej jeńcowi uszy woskiem ze świecy, zwróciła się do towarzyszy.
- Naszym obowiązkiem powinno być przerwanie rytuału, który odbywa się tu i teraz, wysłucham wszak waszego zdania. Pomnijcie tylko Z każdą chwilą to jest silniejsze, możemy nie ujść jeśli dojrzeje.

Wykorzystując przesłuchanie, Olivia ubierze się jak na zimową aurę przystało. Nie wiem, czy uda się jej na powrót wrócić do komnaty. Ma przy sobie utensylia, miecz (czy wciąż świecący?)
Ile tych obrażeń wyleczyło się Narsmenowi?
Czy obrażenia adeptki wymagają opatrunku? Jeśli tak to robi to osobiście!

Proponuje kompanom przerwanie rytuału w piwnicy.


Można wcześniej wybadać dworek, najlepiej odwiedzić komnatę adeptki, będzie kolejna okazja do przebierania. Sprawdzić co dzieje się na zewnątrz. W żadnym przypadku Olivia nie jest skłonna by się rozdzielać.
Więźnia wolałaby ogłuszyć i dobrze związać, ale nie będzie się o to biła. A Może zabrać ze sobą za przewodnika.

Skrzydło służby w pałacyku Metterichów

Sierżant Knappe podniósł z kamiennej posadzki należący do jednego z martwych żołdaków miecz o prostej obosiecznej klindze i pozbawionym ozdób jelcu. Na obliczu strażnika dróg pojawiła się posępna determinacja, ale spod tej maski przenikała chwilami nieokiełznana wściekłość.

Olivia nie przeoczyła faktu, że ów gniew zaczął się nasilać u sierżanta po zajrzeniu do sąsiedniego pokoju, w którym leżały na łóżkach nieruchome ciała dwóch zamordowanych podstępnie wieśniaków z Sindelfingen.

- Jeśli czarodziej jest w podziemiach, baron i jego zausznik też - wycedził przez zaciśnięte zęby Knappe - Tam ich wszystkich niechybnie najdziemy. I czymkolwiek jest ten rytuał, z błogosławieństwem Sigmara przerwiemy go, a zbrodzieniom wymierzymy karę.

Panna Hochberg nie przypominała sobie, aby sierżant drogowej straży wywarł na niej wcześniej równie zdecydowane wrażenie. Owszem, w nocy na leśnej przesiece bił się z wilkami jak reszta, ale później, po spotkaniu szlachciców i trafieniu pod dach dworku wyglądał raczej na zagubionego i nie potrafiącego podjąć żadnej twardej decyzji - aż do teraz. Brutalny wstrząs, jakim była napaść gospodarzy na gości wyrwała cesarskiego podoficera w jednej chwili z marazmu.

Wtedy zgromadzeni przy zakneblowanym więźniu ludzie usłyszeli słowa Franza Mauera, który w międzyczasie całkiem sprytnie przyodział się w elementy stroju jednego z zasieczonych skrytobójców.

- Ktoś zamordował zbrojnych na warcie? - spytał z niedowierzaniem sierżant - Zabił i pozostawił pod murem tak, aby wyglądało, że wciąż żyją? Czy to wasza robota, psi synu?!

Potrząśnięty za rękaw jeniec pokręcił gwałtownie głową, zaczął wydawać z siebie głuche pomruki. A bladość na jego twarzy nakazywała podejrzewać, że odkrycie Franza było zaskoczeniem również dla żołdaka.

- Więc jest tu ktoś jeszcze - sierżant zawiesił znacząco głos - Ten dworek w głuszy to istne siedlisko plugawych dusz i mrocznych mocy, oby nas Młotodzierżca od nich uchronił. A co z elfem, panienko Hochberg?

- Nie wiem, gdzie zniknął - wzruszyła ramionami Olivia - Wszystko wskazuje na to, że ocalił mi życie uśmiercając w korytarzu człowieka, który miał mnie zasztyletować w łóżku. Przykrył ciało swoim płaszczem i zniknął nawet mnie nie budząc. W drodze do podziemi nigdzie nie natrafiłam na jego ślad.

- Miejmy przeto nadzieję, że nadal żyje - kiwnął głową Knappe - Ja już rzekłem, że winniśmy przerwać ten rytuał, ale rzeknijcie, czyście przy mnie. Jeśli lęk wam nie pozwala, nie będę was przymuszał, możecie spróbować przedostać się i stajni i ukraść konie. Co rzekniecie?