Plany miały to do siebie, że ich realizacja zależała zwykle od wielu czynników, z których tylko pewna ilość zależała od osoby planującej. Gdy zaś w grę wchodziły plany tyczące się dalszych kroków w trakcie zbrojnej potyczki… Cóż, wtedy wszystko było możliwe.

Jęknęła cięciwa, dźwięk ten został zagłuszony przez kolejny krzyk Firy, której udało się wyrwać strzałę. Nic zatem nie ostrzegło stojącego tyłem demona z mieczem, że w jego stronę zdąża śmiercionośny pocisk. Niestety, nie był on tak śmiercionośny, jakby na to liczył ten, który go wystrzelił. Grot co prawda zagłębił się w przeznaczonym mu ciele, jednak nie dokładnie tam, gdzie powinien gdyby wszystko poszło zgodnie z planem. Ranny w udo demon zachwiał się jednak, odwrócił z gniewem zmieszanym ze strachem i na chwilę zapomniał o tym bliższym mu zagrożeniu, które to ani myślało zapomnieć o nim. Wiele prawdy było w tym co mówiono, że w walce jeden błąd wystarczał by bramy Ogrodów stanęły otworem. Jak i w wielu podobnych sytuacjach który się w przeszłości rozegrały, tak i teraz okazja została wykorzystana. Nat bowiem marnować jej nie miał zamiaru i zamiast poczekać aż miecznik odzyska panowanie nad sobą i sytuacją, uderzył go w głowę ostrzem topora. Rozległ się odgłos pękających kości któremu towarzyszyło mlaśnięcie, gdy drwal wyrywał swe śmiercionośne narzędzie. Na nagą skałę chlusnęła posoka wraz z fragmentami mózgu. Zdziwienie na zawsze wyryte zostało na twarzy demona, tworząc pośmiertną maskę. Miecz wysunął się z dłoni, ciało upadło. Kolejne zwycięstwo dla bohaterów. Kolejna śmierć na ich sumieniu…

Walka jednak trwała dalej o czym przekonała się Roisin. Z początku wszystko szło jak po maśle. Pałkarz nabrał się na zmyłkę dając jej czas na przemknięcie obok i znalezienie się za jego plecami. Niestety, szef całej bandy ani myślał dalej stać bezczynnie i przyglądać się jak jacyś obcy mordują mu ludzi. Zamiast posłuchać nawoływań do tego by skorzystał z kąpieli, podjął decyzję niewspółgrającą z życzeniem młodej dziewczyny i zamiast ruszyć w stronę jeziora, zaatakował. Tylko dzięki swojej zwinności, Roisin udało się uniknąć poważnych obrażeń. Bólu jednak już uniknąć nie zdołała, podobnie jak zaostrzonych gwoździ, którymi pałka demona była nabita, a które z łatwością rozerwały materiał spodni i przeorały jej udo. W tej samej chwili, zanim szef bandy zdołał zadać kolejny cios, został on powalony na skalne podłoże przez zdającą się składać z samych kłów i pazurów, Silli.

Był to bez wątpienia idealny moment, jeden z tych które potrafią królestwa wznosić jak i powalać na kolana. Łut szczęścia, uśmiech parszywego losu. Nat, po uśmierceniu pierwszego z dwójki przeciwników, odzyskał animusz i z impetem natarł na drugiego, którego chyba nieco zaskoczyło to, że jego kompan tak szybko padł trupem. Nie będąc w stanie z samą tylko pałką odpierać ataków i ustać na swej pozycji, cofnął się wpadając przy okazji na rozszarpującą szefa bandy, lwicę. Rozszarpującą, było przy tym odpowiednim określeniem bowiem kły i pazury robiły krwawą sieczkę z mężczyzny, którego krzyki musiały docierać i do samych Ogrodów.
Upadając, bowiem równowagi nie udało się mu odzyskać, demon wpadł na Roisin, która popchnięta od tyłu zderzyła się z unoszącym włąśnie swą pałke przeciwnikiem. Okazało się przy tym, że trzymany w dłoni rapier świetnie nadaje się do podpierania przy takich okazjach. Szczególnie gdy jego ostrze natrafi na obiekt, w który z łatwością może się wbić. Ciało dla przykładu, nadawało się w sam raz do tego celu. Gdy zaś było to ciało demona, którego oczach jeszcze chwilę temu lśniła żądza mordu… Cóż, tym lepiej dla tej, która miała stać się jego ofiarą.

Ostatni z żyjących demonów, ów nieszczęśliwy pałkarz fajtłapa, zaczął się zbierać rozglądając wokoło, jakby dopiero teraz dotarło do niego, że tylko on jeszcze dycha. Z niedowierzaniem, jakby budził się z jakiegoś snu, spojrzał na Nat’a, na Silli od której szybko odwrócił wzrok jako że lwica nadal się ze swoją ofiarą zabawiała, a na koniec wbił wzrok w Roisin.
- Litości - wychrypiał, unosząc dłonie w górę. Widać w końcu nawoływania złodziejki i Mealera przyniosły skutek. Po niewczasie oczywiście i nie do końca ich to słowa skutek takowy miały, bez wątpienia jednak przyczynili się oni do takiej, a nie innej decyzji demona.

Tak oto skończyła się pierwsza potyczka na ziemiach Vole. Pierwsza i zapewne nie ostatnia. Pytanie tylko co teraz zrobić mieli z jeńcem? Brać go wszak ze sobą nie mogli, zostawić samemu sobie także. Do wioski iść i oddać w ręce władzy? Równało się to jak nic z jego, lub z ich śmiercią, w zależności od tego komu owa władza da wiarę. Decyzję zaś podjąć musieli szybko. Odratowanej dziewczynki nigdzie bowiem nie było, a kto wiedział czy czasem w tej właśnie chwili nie ściąga im kolejnych kłopotów na głowę. Znała wszak tą jaskinię lepiej niż oni.
Zostawało także zajęcie się ranami, o czym wszak zapomnieć nie mogli, niektóre bowiem należały do poważnych, inne zaś utrudniały w znacznym stopniu swobodne poruszanie się.
Tak wiele do zrobienia…
Tak niewiele czasu…

- Jasne, już pędzę - rzucił z wyraźnym sarkazmem Nat, siadając na stopniu i krzywiąc się z bólu. Po przyłożonej do rany dłoni spływała krew. Widać też było, że drwal najchętniej zwinąłby się z bólu gdyby nie to, że mu duma na takie zachowanie nie pozwalała.

- Poradzę sobie - odpowiedziała znacznie słabszym głosem Fira i korzystając ze skalnej ściany jako podpory, podniosła się. Naprędce wcisnęła pod szatę gałganek z płótna, po czym nie zwlekając ruszyła w stronę Nat’a, przy którym była już Roisin. Wspólnymi siłami zajęły się mężczyzną, który zapewne przez wzgląd na wilkołaczkę, powstrzymał się chwilowo od rzucania docinków i pozwolił im działać w spokoju. Wydawane cichym głosem polecenia Firy, sprawiły że złodziejka nie miała problemu w nadążeniu za kapłanką, która najwyraźniej zamierzała wstrzymać się przed korzystaniem z magii. Rana zaś wyglądała na taką, która owej magii potrzebować mogła i to w dużych ilościach. Cięcie było głębokie. Oczom Roisin ukazały się nagie mięśnie, za którymi dojrzała biel żeber. Gdyby miecznik celował niżej to istniało duże prawdopodobieństwo, że i wnętrzności Nat’a ujrzałyby światło jaskini. Szczęście jednak sprzyjało drwalowi. Tym razem…

W międzyczasie Maelar odbył “rozmowę” z Silli. Dziewczyna nie wykazywała ochoty ku temu by ponownie przeobrazić się w człowieka. Jej spojrzenie umykało elfiemu, wędrując od jego twarzy do leżącego demona i z powrotem. Język wysunął się spomiędzy zakrwawionych warg i oblizał je. Kły ponownie zalśniły gdy ostentacyjnie ziewnęła, doskonale bawiąc się strachem ich więźnia, który chyba nie bardzo wziął sobie do serca nakaz trzymania głowy nisko. Można więc było rzec iż sam był sobie winien.
Silli, poza niechęcią do zmiany kształtu, wykazywała także podobną postawę w kwestii robienia za psa tropiciela. Ignorując Mealera i rzucając jeszcze jedno spojrzenie demonowi, ruszyła majestatycznym krokiem w stronę schodów.

- Tylko nie pchaj się w kłopoty - rzucił w jej stronę Nat. Głos miał słaby i drżący, głównie przez to, że całą energię poświęcał na powstrzymanie jęków w trakcie opatrywania, co niekoniecznie udało mu się w stu procentach. Znalazł jednak w sobie dość siły by odsunąć się na tyle, żeby lwica mogła przecisnąć się obok i po chwili zniknąć im z oczu.

Maelarowi zostało zatem pilnowanie więźnia i jego przesłuchanie. No chyba że miał ochotę sam zagłębić się w korytarze jaskini w poszukiwaniu ich młodej uciekinierki. Fira, po zajęciu się Nat’em przystąpiła do opieki nad ranną Roisin, siebie widocznie zostawiając na sam koniec. W przeciwieństwie jednak do drwala, nad złodziejką, tuż po poprawnym opatrzeniu jej nogi, zmówiła modlitwę. Niestety, lepiej by chyba dla Roisin było gdyby tego nie zrobiła. Tahara musiała w chwili, w której prośba o uzdrowienie do niej dotarła, być w wyjątkowo podłym nastroju. Nie dość że rana nie została uzdrowiona to na dokładkę zaczęła mocniej krwawić, a dziewczyna poczuła jak obejmują ją czyjeś zimne ramiona. Siły w jednym momencie zaczęły ją opuszczać, wypływając z niej wartkim strumieniem. Ostatnie co zobaczyła to przerażoną twarz Firy, nim ciemność zabrała ją w miejsce pozbawione bólu, strachu i świadomości.

- Nie, nie nie… - usłyszał Maelar pełen paniki głos Firy, która rzuciła się by zacząć cucić Ros, zabiegi te jednak zdawały się na nieprzytomnej nie robić żadnego wrażenia.
- Przynajmniej wreszcie się zamknęła - mruknął Nat, wyraz twarzy wskazywał jednak iż on także zaniepokoił się stanem złodziejki. Jedynym, któremu sytuacja ta wydała się zabawna był demon, którego śmiech zabrzmiał nieprzyjemnie głośno i szyderczo.

Współpraca w drużynie - delikatnie mówiąc - szwankowała. Nat nie palił się do współpracy, chociaż forma tej współpracy polegałaby tylko na siedzeniu na tyłku, a Silli wybrała zwiedzanie okolicy, przedkładając wycieczki krajoznawcze nad pomaganie Maelarowi w zbożnym dziele poszukiwania uciekinierki.
Bogowie tylko mogli wiedzieć, co sobie myślała demoniczka - jakie miała plany, co ciekawego trzymała w jaskini i w jaki sposób mogła zaszkodzić drużynie. Chęć utrzymania w sekrecie istnienia jaskini mogła przeważyć nad wdzięcznością, nie mówiąc już o tym, że to pojęcie mogło być jej całkowicie obce.

W ostateczności Maelar mógłby się sam wybrać na poszukiwanie demoniczki, ale zabawa w kotka i myszkę w ciemnościach, na nieznanym sobie terenie, mogłaby się skończyć różnie; niekoniecznie tak, jak by sobie to Maelar mógł wymarzyć.
No i pozostawał jeszcze jeniec, którego trzeba było spacyfikować, by nie narobił kłopotów w czasie, gdy dzielna drużyna będzie się kurować. Jeniec, któremu oddalenie się Silli zdecydowanie dodało animuszu.

- Cieszy mnie, że się cieszysz - rzucił w stronę leżącego. Wyciągnął z plecaka linę i zrobił pętlę, którą łatwo było zacisnąć, nawet jedną ręką.
Pochylił się nad demonem, po czym ukłuł go w kark ostrzem sztyletu.
- Mam nadzieję że pamiętasz, co mówiłem? Nie unoś głowy.

Bandyta szarpnął się, jakby nie słuchał ani ostrzeżenia, ani głosu rozsądku, lecz gdy czubek sztyletu wbił się odrobinę mocniej - spokorniał odrobinę.
Po chwili miał już związane z tyłu ręce. Wyglądał na osiłka, ale zabrana z 'Gwiazdy' lina wymagałaby solidnego noża (lub parugodzinnej pracy zębami), a takiej szansy Maelar nie zamierzał dać demonowi.

- Jak się zwiesz i jak zwaliście swego herszta? - zadał pierwsze pytanie.

Z wiązaniem nóg zamierzał poczekać, aż pozostali dojdą (mniej więcej) do formy.

- Skąd przybyliście? - Odpowiedzi i tak nie mógł sprawdzić, ale o tym z kolei nie wiedział demon. - I czego tutaj szukaliście?

- Nic ci nie powiem, parszywy elfie - warknął demon w odpowiedzi. Cóż, najwyraźniej bycie skrępowanym i we władzy przeciwnika, nie wystarczało by rozwiązać język. Mężczyzna nie zamierzał także tkwić grzecznie niczym baranek i nawet ostrze sztyletu wciskające mu się w kark nie zdołało zapału ochłodzić. Co miał do ukrycia, że z taką zawziętością bronił swych i poległych kompanów, tajemnic? Maelar z pewnością chętnie by się dowiedział, tyle że najwyraźniej bez tortur obyż się w przypadku pojmanego, nie miało by tą wiedzę z jego gardła wydobyć.

W międzyczasie Fira z wyczuwalną zarówno w głosie jak i ruchach paniką, kontynuowała cucenie Roisin. Dziewczyna jednak uparcie trzymała się swoich maniaków, które zalały jej umysł, odcinając od świata rzeczywistego.
- Zostaw ją - elf usłyszał głos Nat’a, stłumiony nieco co mogło świadczyć o tym, że drwal stara się jednocześnie nie jęczeć z bólu.
Na szczęście dla złodziejki, kapłanka Tahary nie miała zamiaru posłuchać rady przyjaciela i pozwolić odejść duszy Roisin do Ogrodów. Ponownie popłynęły słowa jej cichej modlitwy, w której prosiła Panią Śmierci o łaskę i przepraszała jednocześnie za swe nieposłuszeństwo względem swoich obowiązków. Najwyraźniej uznała, że obecny stan Roisin wynikał z jej winy i liczyła na to, że kajając się przed boginią, zyska jej przychylność.
I najwyraźniej jej starania przyniosły pożądane skutki, bowiem złodziejka oczy swe w końcu otworzyła.

W tej samej chwili Tahara otrzymała w zamian inną duszę, która zamiast Roisin przekroczyła bramy Ogrodów. Nie chcąc posuwać się do tortur, Maelar wybrał opcję, której najwyraźniej jego jeniec się nie spodziewał. Czyżby liczył na to, że darują mu życie? Przeliczył się zatem, bowiem sztylet, który do tej pory tylko lekko dźgał go w kark, zagłębił się w jego ciało o wiele bardziej niż dotychczasowe draśnięcia wywołane głównie szarpaniem się mężczyny. Pełne zdziwienia westchnięcie opuściło jego usta, wraz z ostatnim oddechem, gdy ostrze sprawnie rozdzieliło skórę, mięśnie, a w końcu i kręgi szyjne. Kolejny trup na liście osiągnięć śnieżnego elfa. O ile wbicie sztyletu w kark związanego, bezbronnego jeńca było osiągnięciem.

- Będzie się trzeba stąd szybko zbierać - ciszę, która nastała przerwał Nat. [i]- To mogą nie być jedyni, dobrze poinformowani mieszkańcy tych stron, a pannica najwyraźniej zrezygnowała z naszej pomocy. Nie ma co tkwić w tej cholernej jaskini dłużej, niż to konieczne.
~ I co do tego nie da się nie zgodzić.
Głos ów nie dotarł do nich zwyczajową drogą, poprzez uszy i zmysł słuchu. Nie, on wdarł się bezpośrednio do ich umysłów, nie pozwalając zignorować i budząc nieprzyjemne uczucie bycia nagim, wystawionym na wzrok kogoś obcego, kto jest w stanie dostrzec najgłębiej skrywane sekrety i wyłuskać je na światło dzienne. Tyle tylko, że owe światło nie miało szansy do nich dotrzeć, co jednak było szczegółem, który niewiele zmieniał.

Chwilę zajęło im dostrzeżenie właścicielki głosu. W szczególności problem ów dotyczył Roisin, której ledwo udało się usiąść i to przy pomocy Firy. Widać odzyskanie przytomności nie oznaczało także odzyskania sił.

Rybja, wyglądu kobiety ani też sposobu komunikacji nie dało się bowiem pomylić z żadną z pozostałych ras Zaris, spoglądała na nich wrogo znad powierzchni lśniącego jeziora. Blask, który bił z wody, bynajmniej owego wypatrywania nie ułatwiał, a wręcz przeciwnie, zdawał się chronić kobietę. Najwyraźniej mieli wreszcie do czynienia z gospodynią “rezydencji” do której tak beztrosko wkroczyli, prowadzeni przez demonie dziecko. Czy to ona powiadomiła rybję o ich obecności? Wysłała by zrobiła z nimi porządek? Była zatem ich wrogiem, czy też istniała jeszcze szansa na to by stała się sojusznikiem? O tym i o sile własnej perswazji, która wszak zawiodła ich już parokrotnie, musieli przekonać się sami.

Niech ci bogowie wybaczą upór i głupotę, powiedział w myślach Maelar, gdy dusza demona wyruszyła w podróż do Ogrodów Tahary.
Być może ucięcie palca czy dwóch korzystnie wpłynęłoby na wylewność demona, ale gwarancji nie było, a i tak trudno by było podjąć decyzję o jego wypuszczeniu. Wszak żadne obietnice czy groźby nie spowodowałyby, że demon zapomniałby o ich istnieniu.
Fakt, trochę było szkoda informacji, które można było z niego wydusić, ale pozostawianie za sobą żywych wrogów było głupotą (tak przynajmniej słyszał Maelar od wielu osób), która mogła wiele kosztować. Na przykład życie jego czy kogoś z członków drużyny. A trudno by było ciągnąć za sobą związanego demona, który stanowiłby żywą kotwicę i wiszącą stale nad wszystkimi groźbą.
Mieli do wypełnienia misję, a poza tym rannego Nata i będącą w kiepskim stanie Roisin, którym bez wątpienia przydałby się bardzo długi odpoczynek.
Czy jednak Nat nie miał racji? Czy nie powinni jak najszybciej znaleźć się jak najdalej od tego miejsca, które, najwyraźniej, nie było takim sekretnym schronieniem, jak to głosiła zbiegła demoniczka?

Wnet jednak problem 'zostać, czy nie zostać' nabrał zgoła innego wymiaru. Czy rybja była stałą mieszkanką jeziorka, czy też przybyła na wezwanie demoniczki? Czy ta ostatnia wiedziała, że jaskinia ma lokatorkę, czy może nieświadomie ściągnęła ich rybji na kark, a ich samych wpędziła w kolejne tarapaty?
Sądząc po braku reakcji demoniczki na światło, dziewczyna była świadoma obecności rybji i w taki prosty sposób okazała 'wdzięczność' za uratowanie życia. Mała kłamliwa zołza.
Odpłacenie jednak za tę ewidentną zdradę trzeba było odłożyć na później. Teraz wypadało tylko przeprosić i iść, zanim kolejne kłopoty okażą się zbyt poważne, jak na możliwości osłabionej drużyny.

- Wybacz, pani. - Maelar ukłonił się. Zamiótłby ziemię kapeluszem, gdyby go posiadał, ale i tak ukłon był całkiem niezły. - Panna, która nas tu przywiodła, gdy jej ocaliliśmy życie, nie wspomniała o tym, że jaskinia jest zamieszkała. Gdybyśmy wiedzieli, nie zakłócalibyśmy spokoju twego domu - dodał. - I chociaż wdzięczni byśmy byli, gdybyś pozwoliła naszym rannym dojść do siebie pod twym dachem, to natychmiast opuścimy to miejsce, jeśli taka jest twa wola.

Mieli co prawda przewagę liczebną, ale Maelar był daleko od tego, by rozpoczynać kolejną walkę, na dodatek z osobą, która w niczym im nie zawiniła.