Wszystko się miesza. Wszystko wiruje, a po środku tego wariactwa stoi Kazik.
Adam zdradził mu swój plan. Pytanie tylko czy osoba, która jest tak spokojna, a jednocześnie wzięła sobie chyba bardzo do siebie powiedzonko "pokaż, kotku, co masz w środku" jest wiarygodna? Przypadek Johna Lennona uczy, że w kontaktach z psycho-fanami lepiej być ostrożnym. W dodatku ten jawnie mu mówi, że ma broń.
Biorąc to pod uwagę uznał, że lepiej dobrowolnie dać się porwać, bo paradoksalnie to porwanie może dać mu wolność. Postanowił przystać na plan.
-Musimy zabrać se sobą Karla, bo nam przejście blokuje Zastrasz tego hujowego glinę, żeby go puścił czy coś.-mówił podnosząc wózek.
Zamierzał wypełniać polecenia Adama. Albo zwrócą mu wolność, albo zabiją. Adrenalina kazała mu jednak działać mimo wszystko, bo nadzieja zyje w nim i może go uratuje.

Adam po powrocie do pionu pokiwał głową.
- Spoko, wydaje się przydatnym kolesiem. Na razie się kotłują zobaczymy, czyje będzie na wierzchu jeżeli Karlito przegra i dostanie w papę to będzie miał jakaś problemy z przytomnością pewno, najwyżej przystawię psiarskiemu pistolet do czoła i wciągnie Karla do mnie na wózek. Problem w tym że ty będziesz musiał ten słodki ciężar pchać bo ja będę miał jedną łapę zajętą gnatem a drugą trzymała twojego kumpla żeby nie zleciał bo bojowy był ale sądząc po wyrazie twarzy to odpływa mocno - Adaś rozgadał się na dobre błyskawicznie wprowadzając korekty do planu. Osobiście nie miał nic przeciwko ludzkiej kamizelce kuloodpornej w postaci Karla który będzie go chronił przed pociskami.

- Jak już uda nam się wydostać z tej rzeźni numer 5 to schowamy się w jakimś zaułku i pożyczysz mi telefon mam zioma z samochodem i bezpieczną metę której nie ma w moich papierach to się będzie można przyczaić. Alko oraz zioło na uspokojenie nerwów też się znajdzie - Dodał z uśmiechem chcąc żeby jego tymczasowy pomocnik nie zrezygnował z asysty kiedy zrobi się gorąco.

Co się właściwie stało? Co się z NIĄ stało?!

Kiedy dziwny spadek energii minął, Anna spróbowała ustalić swój stan. Strzelano do niej, a ona... ona widziała trzy scenariusze rozwoju tej sceny. Jednocześnie. Wiedziała, że upadła. Ale czuła, też że stoi. Kolejna kula i gwałtowny spadek energii. Drasnęła prawy i lewy bok. Jednocześnie. Wtedy musiała się oprzeć na Dominiku. I na łóżku. I wciąż leżała na podłodze.

Jak to możliwe?! Czy NAPRAWDĘ zwariowała i wpadła w PARANOJĘ?

- Co... co ty widzisz? - zapytała z wysiłkiem Dominika.

Kiedy ten dziwny spadek energii minął, a dziewczynie przestało kręcić się w głowie, Vanilla spróbowała ocenić swój stan. Rana krwawiła i wygląda całkiem normalnie. Problem w tym, że była na prawym boku i jednocześnie jej nie było. To samo z lewej. Jednocześnie.

- O ja pierdolę... - mruknęła białowłosa we wszystkich scenariuszach.

Jeśli to była jakaś jej moc - a miała teraz cholerną nadzieję, że tak właśnie jest - chciała wybrać bramkę numer dwa - tę bez żadnych ran. Tylko czy potrafiła to zrobić?

Bóg jest wszechmogący. Słowa zaś jego ciałem się stają. Brzmi trywialnie, ale w istocie trzeba wielu godzin często niekonstruktywnych dialogów i znacznie więcej alkoholu, by nie tylko zdać sobie sprawę z istnienia tak potężnej sprawczej siły, ale i ją poczuć. Choć chwilowo. Ojcu Dominikowi zdarzyło się kilka razy takie doświadczenie. Ale nawet wtedy zdawał sobie sprawę, że Bóg choć nieskończony... postępuje zgodnie z pewnymi nieodgadnionymi wzorcami. Człowiek nie może ich oczywiście zrozumieć. Ale może obserwować ich doczesne następstwa. I jednym z takich fundamentalnych następstw jest zasada zachowania masy. Zasada, którą poznana przez ojca Dominika dzień wcześniej Anna Vanila, właśnie złamała.
Młody ksiądz, postępujący w myśl impulsu nakazującego zamknąć mordercę w toalecie, znalazł się więc w sytuacji, której nie sposób objąć ani rozumem, ani nawet wiarą. Przekroczył wzburzoną taflę rzeczywistości i znalazł się po drugiej stronie. Kwestia odczłonkowanej ręki była przy tym tak szalenie dopasowana, że nawet go nie zaskoczyła. Ani to, że dookoła świszczą kule, a temperatura uległa znacznemu obniżeniu pod wpływem wydychanego przez młodą dziewczynę obłoku zimna. Ani nawet to, że ludzie zmieniają się w rogate bestie i niczym budowniczowie wielkiej Babel mówią wszystkimi językami świata.

Powinien… chciałoby się rzec, że powinien się rzucić na podłogę, lub uciekać. Ale cóż człowiek jest w stanie zrobić w obliczu takiego szaleństwa?

- Co... co ty widzisz? - głos dziewczyny dobiegł do niego jak z wielu synchronicznych głośników naraz.
To pytanie było najprostszą rzeczą jaka się wydarzyła. Można było pójść tą drogą.
- Chyba ciebie - odparł patrząc na tę, która się o niego opierała, po czym skierował wzrok na tę leżącą - Ciebie - w końcu i tą na łóżku - I ciebie.
Potem poruszył kilka razy ustami, ale z jego ust dobyło się tylko jedno słowo:
- Okno...

Karl bez chwili wahania rzucił się na policjanta. Ten w mig zorientował się w sytuacji i natychmiast zrezygnował z wyciągnięcia broni. Wzniósł ręce do gardy... o krótką chwilę zbyt późno. Próbował wyrwać ręce, gdy nagle pięść spadła prosto na jego twarz.
Ochroniarz wzniósł dłoń do kolejnego ciosu, gdy nagle nogi mężczyzny zacisnęły się na jego szyi. Policjant nie złapał czysto, ale ucisk i tak dość skutecznie ograniczał dostęp powietrza. Karl widział zaciśnięte, zakrwawione zęby mężczyzny. Uderzył jeszcze raz. I jeszcze raz. Nieznajomy próbował robić uniki głową, co skutkowało umiarkowanym sukcesem, ponieważ ani jedno uderzenie nie zakończyło się trafieniem tam, gdzie pierwotnie miało trafić.

Ciemniało mu w oczach z każdą chwilą. Potrzebował bardzo dużo tlenu, a właśnie do tego zasobu dostęp był ograniczony. Przeciwnik Karla nie był pierwszym lepszym osiłkiem. Ochroniarz zamachnął się raz jeszcze. Nim ciemność zasłoniła mu oczy zobaczył uśmiechniętą twarz Smitha.


Patricia rzuciła się w pogoń za uciekającym policjantem, który nieomal zderzył się z wybiegającym kibolem tuż przed tym jak chłopak w dresie zatrzymał się przed sanitariuszami. Karl znalazł się w pozycji dominującej, skąd zaczął okładać swojego oponenta.
Prześlizgnęła się po podłodze i chwyciła policjanta za kołnierz, lecz nie na długo. Panicznym ruchem wyszarpnął się. Ponownie próbował trafić Patricię, ale przypominał jedynie niezwykle chaotyczny wiatrak. Kilka krótkich chwil później jego zapał ostudził dopiero celnie wymierzony cios. Upadł na posadzkę tuż za kibolem. Cała szamocząca się trójka zamarła na krótką chwilę. Jeden z sanitariuszy próbował odebrać prowizoryczną pałkę, zaś drugi właśnie składał się do ciosu w brzuch.


Dominik lekko spowalniany przez Annę wspartą na jego ramieniu dotarł do okna. Jeśli w tym pandemonium można było się doszukiwać jakiegokolwiek pocieszenia, to zdecydowanie takiego, że czuł się lepiej. Prawda, nie tak jak olimpijczyk w szczytowej formie, ale był w stanie poruszać się w całkiem znośnym tempie. Choć równie dobrze mógł to być także wpływ adrenaliny.
Jednym ruchem otworzył okno i pchnął znajdującą się za nim kratę. Ta jednak ani myślała ustąpić.


- O ja pierdolę... - powiedziały trzy Anny nim ksiądz podjął próbę ucieczki.
Obrazy w umyśle skrzypaczki nakładały się jakby jeden chciał wyprzeć drugi. Bądź trzeci. Całkiem bezskutecznie. To już nie było delikatne przesunięcie obrazu. Jeden umysł, świadomość czy cokolwiek to nie było, widziała trzy rzeczywistości jednocześnie.

Zakręciło jej się w głowie. Wszystko, co spożyła, a w żołądku pozostało tego niewiele, wylądowało na podłodze. Tylko która wersja puściła pawia? Kto oberwał? Dominik, jakiś nieprzytomny koleś czy ona sama?
Poczuła powiew powietrza. Ciężko było powiedzieć co oznacza. Niewykluczone, że ksiądz był żołądkowo bardzo wrażliwym człowiekiem i właśnie szykuje malowniczy odwet. Albo ktoś ma problemy gastryczne. Albo jest to wiatr wpadający przez otwarte okno. Zrobiło jej się lepiej. Trochę. Zobaczyła siebie leżącą na podłodze patrzącą na siebie patrzącą na...
Odwróciła wzrok. Przynajmniej Ona przy oknie i dostrzegła, że nieszczęśliwcem był, całkiem fortunnie, nieprzytomny nieznajomy.


- Psst. KOSA, KOSA zmiana planów patrz, co mam... Postaw mnie z powrotem do pionu i spierdalamy. Warto mnie wziąć ze sobą, bo w razie, czego ja będę strzelać a ty się wyprzesz! NIKT NAS NIE POWSTRZYMA!

Kosanowskiemu nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Złapał wózek za rączki.
- Musimy zabrać se sobą Karla, bo nam przejście blokuje - zauważył przytomnie.

- Zastrasz tego chujowego glinę, żeby go puścił czy coś - dodał Kazimierz.
Sytuacja ochroniarza nie wyglądała ciekawie już na pierwszy rzut oka.


Nagle splecione na szyi nogi zwiotczały. Karl zrzucił je z siebie i głęboko wciągnął powietrze. Jeszcze niczego nie widział, więc odruchowo i bezzwłocznie odsunął się poza zasięg rąk i nóg policjanta. Poczuł chłód. Przy kolejnym oddechu zaczął wracać wzrok. Następny pozwolił ocenić sytuację. Jego przeciwnik leżał w bezruchu. Jego głowa była odwrócona w drugą stronę. Najwyraźniej ostatni z ciosów, pomimo osłabienia, trafił w newralgiczne miejsce.

Z ust ochroniarza wydobywały się białe kłęby pary wodnej. Łóżko przed nim pokryte było warstwą lodu, który był najgrubszy w miejscu otaczającym dziewczynkę. Na podłodze leżał minotaur, który wyglądał na martwego. Przynajmniej to sugerowała potężna kałuża krwi.
Uśmiechnięta twarz Smitha zastygła w bezruchu. Wciąż widział go w tle, lecz tym razem nie wysuwał się na pierwszy plan. Być może wszystko wracało do normy?


Ksiądz szarpnął i pchnął jeszcze raz. Nie poddawał się. Spróbował ponownie. Pociągnął i... nagle runął na plecy. Z impetem trzasnął potylicą o podłogę. W oczach pojawiły mu się nie gwiazdy, a cała gromada supernowych. W uszach zadźwięczało. Z pewnością pootwierało się kilka ran. Lub kilkanaście. ewentualnie kilkadziesiąt.


Vanilla utraciła równowagę. Przynajmniej ta stojąca przy Dominiku. Przynajmniej się nie potłukła. Zamiast na posadzkę upadła na towarzysza.


- Z drogi! - krzyczał Sosna. Kosanowski zręcznie ominął wózkiem nieprzytomnego policjanta tuż po tym jak Karl odsunął się na bok. Duet wypadł na korytarz. Sanitariusze natychmiast wypuścili kibola i ze wzniesionymi rękami odsunęli się pod ściany. Podobnie zrobił kibol, lecz nie opuścił pałki. Wciąż łypał na obu mężczyzn w brudnej bieli.

- W drugą stronę - powiedział facet z plakietką z napisem "Barański". Jego kolega, Groch, odwrócił głowę w jego kierunku tak gwałtownie, że trzasnęły mu kręgi. Skrzywił się. To jednak nie powstrzymało Barańskiego.

- Tam jest wyjście ewakuacyjne. Nie wiem czy otwarte, ale dla was to chyba nie problem? W razie czego przestrzelicie zamek, przenikniecie... czy coś - to mówiąc wskazał oznaczenie na suficie wskazujące drogę ewakuacyjną, której kierunek zgadzał się z tym podanym przez sanitariusza.

- Co ty, kurwa, robisz?!

- Dasz mi po mordzie, ja dam tobie i będziemy kryci. Chcesz do nich, kurwa, dołączyć? - wskazał Grochowi leżących policjantów. To najwyraźniej był wystarczająco sugestywny argument.


Odgłosy walki ustały. Dominik i Anna podnieśli głowy w kierunku okna. Dwa pręty były przecięte.

Angela Lavelle, Mitras Nima

Niemiec stał dokładnie tam, gdzie poprzednio. Rozglądał się i mamrotał coś pod nosem. Wyglądało to tak, jakby z kimś rozmawiał. Był wściekły.

Mitras tymczasem leżał w bezruchu, choć jego oczy wodziły po liściach krzewów i drzew rozpinających się nad nim. A wszystko to było trójwymiarowe. Ponownie widział głębię. Wciąż była lekko spłaszczona, a przynajmniej takie miał wrażenie, lecz widział ją z całą pewnością. Nagle usłyszał ruch nieopodal.

Nagle ruszył z miejsca. Angela schowała się za drzewem i bardzo powoli przesuwała się wokół niego. Nieznajomy skręcił w jedną z alejek i zniknął jej z oczu.

Lavelle odczekała krótką chwilę, sprawdziła jeszcze raz czy nie wraca i ostrożnie, chowając się za drzewami oraz krzewami dotarła do Mitrasa. Chłopak stanął na lekko chwiejnych nogach. Niemniej jednak każdy krok był coraz pewniejszy. Bolała go głowa, choć nie tak jak w samochodzie tuż przed... przeniesieniem do parku. Być może było to echo tamtego bólu. A może po prostu uderzył głową o ziemię. Efekt był taki sam.

Rozglądając się co chwila i upewniając, że żaden z dwójki nie wyłonił się w przed chwilą sprawdzonym miejscu, kierowali się do wyjścia z parku. Z pewnością trwałoby to znacznie dłużej, gdyby nie fakt, iż Angie pokonała tę trasę dwukrotnie.

Wyszli na ulicę nieopodal przystanku autobusowego. Przeszklone przystanki, zemsta szalonego architekta z wyraźnymi ciągotami sadystycznymi nie chroniły przed niczym. W upale zmieniały się w półszklarnie, w wietrzne dni wiatr hulał niemalże jak chciał, zaś w deszczowe woda padająca z nieba zalewała ławeczkę zarówno od frontu, jak również od tyłu przez szparę między tylną ścianką, a płytkim sufitem. Nie chroniły także przed wzrokiem Niemców. Mieli jednak szczęście. Autobus miał być za minutę, co stwierdzili po sprawdzeniu rozkładu jazdy. Czas ten ciągnął się w nieskończoność. Niecierpliwie wypatrywali jego oznak. Minęła minuta. Potem kolejna. I jeszcze jedna. Spóźniał się.

W końcu wyłonił się zza zakrętu. Najwyraźniej chciał nadrobić stracony na trasie czas, bo zatrzymał się tak gwałtownie, że ludzie wewnątrz przechylali się jak Michael Jackson podczas jednego z występów. Ledwie zdążyli wejść, a drzwi zatrzasnęły się za nimi. Ruszyli gwałtownie. Zakryte kajdanki zadzwoniły o poręcz.

Początkowo jechali wzdłuż parku, by w końcu odbić w jedną z uliczek. Wysiedli dwa przystanki dalej. Byli bezpieczni. Przynajmniej na razie.

Witold Bury

Kobieta odbierająca rozmowę westchnęła głośno. Była młoda, jeśli miał oceniać po miłym dla ucha, choć troszkę zbyt wysokim głosie.
- Oczywiście, już sprawdzam. Powiem panu, że w zeszłym roku mieliśmy prawdziwą plagę przebierańców. Proszę następnym razem pamiętać, żeby prosić o wylegitymowanie się, a w razie wątpliwości dzwonić na policję przed podaniem danych - wyraźnie podkreśliła trzecie słowo od końca. Słyszał jak jej palce uderzają w klawisze klawiatury. Kilka kliknięć myszki.

- Proszę natychmiast zadzwonić do swojego banku i zastrzec wszystkie karty, jakie pan ma. Oba numery należą do policjantów w Bielsku, ale należą do policjantów poległych na Placu Zwycięstwa. Proszę podać imię, nazwisko, adres i numer identyfikacyjny, żebyśmy mogli natychmiast uprzedzić banki o kradzieży tożsamości. Proszę powiedzieć też gdzie to się stało, w jakich okolicznościach i jak wyglądali sprawcy? - zapytała nieco mechanicznym głosem.

Działy się dziwne rzeczy, czemu wcześniej nie zauważył, że jeden z pacjentów miał na sobie kostium Furry? Bo jak inaczej wyjaśnić rogacza całego we krwi? Będzie trzeba się pozbyć tej spluwy, bo wrobią go w morderstwo... I czemu tu było tak zimno?! - Te wszystkie myśli przebiegły przez myśli Adama, gdy wyjeżdżali z sali. Nie miał jednak czasu dokładnie wszystkiego analizować teraz skupił się na ucieczce wszystko inne spychając na drugi plan.

- Jak miło spotkać kogoś rozsądnego. Oczywiście będziemy musieli was przymknąć żeby wytłumaczyć, czemu nie wszczeliście od razu alarmu. No już marsz do klopa ruchy - Nakazał sanitariuszom. Trzeba było przejąć kontrolę nad sytuacją nim ktokolwiek zacznie poddawać jego słowa w wątpliwość

- Panie Dresiarz idziesz Pan z nami przydasz się - Proponował, bo przydałoby się im dodatkowe mięso armatnie w razie kłopotów.

- Trzeba ich zamknąć w kiblu niech mi ktoś da chusteczki jednorazowe! - Jeden z ochroniarzy wręczył niepełnosprawnemu paczkę.

- Panie dresiarz zabierz Pan temu nieprzytomnemu spluwę weź ją przez chusteczkę higieniczną to cię w nic nie wrobią moje się potem zetrze - Wyjaśnił.

Dość sprawnie udało im się zabarykadować posłusznych ochroniarzy w toalecie, którą zablokowali ramą łóżka.
- Tylko pamiętajcie, że musicie się lać do krwi! Inaczej wam nie uwierzą - Doradził sanitariuszom przez drzwi.
Z dzźwiięków wewnątrz można było się wywnioskować, że chłopaki nie tracili czasu i urządzili sobie tam klozetowy fight klub.

Udało się dotrzeć we trójkę do drzwi Adam sam się sobie dziwił, że tyle osób go nagle słuchało. Była to bardzo przyjemna odmiana może lata czytania dzieł taktycznych dały mu pewność siebie, która pociągała innych w tej sytuacji?

Po otwarciu tylnych drzwi i ucieczce ze szpitala

- Słuchajcie, nie radziłbym wam wracać do waszych mieszkań. Mogą nas znaleźć po umowach najmu i adresach meldunkowych na cale szczęście mam tu niedaleko metę, którą wynajmuje z dobrym kumplem, ale jest na jego nazwisko. - Zaczął objaśniać.

- Kosa, nie jestem jakimś jebniętym psychofanem w stylu "Misary" Stephena Kinga. Nie zamierzam cię nigdzie więzić to mój brat jest twoim uberfanem śmiechowe te twoje steramy mam przypinkę ale nie musisz się mnie bać .

- Proponuje żeby przenocować na mojej mecie według zasady najciemniej pod latarnią raczej się nie domyślą, że jesteśmy zamelinowani rzut beretem odrestaurowanym lofcie który najmuje młody budowlaniec. Potem niestety trzeba będzie zmienić miejscówkę, bo nie mogę narażać mojego ziomka ja już mam jedną zaplanowaną, ale będziecie musieli sobie radzić dalej sami Panowie

Poszło lepiej niż sądziła. Dwóch fałsz-policjantów już leżało. Ona stała się niewrażliwa na uderzenia i przechodziły przez nią wszelkie ciała obce. Ekstra. Będzie co opowiadać koleżanką z zespołu, jak się kiedyś upalą. Bo na trzeźwo to chyba nigdy by jej nie uwierzyły. Zerknęła w kierunku krzyczącego Adama i jeszcze jednego. Trzeba było ogarnąć ten burdel bo inaczej dojdzie do jeszcze jakiejś tragedii. Ruszyła w ich kierunku....

TO CHOLERNE UCZUCIE SPADANIA!

Znowu znalazła się… w Przestrzeni. Taka robocza nazwa będzie chyba odpowiednia. Znowu tak samo płynno-stała granica możliwości jej ruchu. Musi tylko z powrotem wstać. Znowu. Potem ogarnie się co dalej z chłopakami. Bo z tego co widziała i słyszała to chyba naoglądali się za dużo programów na History Channel albo dokumentów z teoriami spisowymi.

Nie mogła jednak wstać.

Tym razem bariera do trójwymiarowej rzeczywistości nie uległa tak łatwo. Spróbowała jak ostatnio po prostu sięgnąć przez nią, ale nic to nie dało. Próbowała coś złapać, ale „granica” nie rozpływała się w palcach. Uderzyła w nią, po czym kopnęła. Bez znaczącej różnicy. Ogarnęła ją panika. Została uwieziona w ciasnej przestrzeni wykraczającej poza normalne rozumowanie. Nie miała jednak kłopotów z oddychaniem czy wizją, poza ograniczeniami zasięgu i spłaszczeniem obrazu na krańcach, ani nie wyczuwała żadnych innych reakcji. Chociaż wystrzelono w nią dwa pociski z bliskiej odległości to nie miała żadnych ran. Co tutaj się do cholery działo!?
Młóciła rękoma dookoła, próbując wydostać się z tej klitki. Nad nią również trwało zamieszanie. Ludzie przechodzili nad nią i po niej, ale nie czuła nawet najmniejszego nacisku. Nagle granica ustąpiła pod jej rękę, jakby ktoś ją uciął nożem. Straciła równowagę, o ile to było w ogólne możliwe, i popłynęła w tym kierunku. Zanim zorientowała się co się stało, zauważyła że patrzy na inny fragment sufitu niż przed chwilą. Miała też wrażenie, że się przemieszcza. To brzmiało niesamowicie ale chyba mogła się poruszać po…
„O kur****!”