Centrum Lucatore, popołudnie 2 lipca 2595

Angeline Lea Sanguine poczuła jak jej serce bije w szaleńczej ekscytacji. Wykształcona równie wszechstronnie jak jej przyrodni brat lub kuzyn, wiedziała doskonale, czym były kapsuły noszone przez Szpitalników i co oznaczało poruszenie pozornie martwego kawałka mięsa zatopionego w cieczy przypominającej swymi właściwościami wody płodowe. Tkanka ta zakażona była cząsteczkami Primera, wirusa wydzielanego przez Wynaturzonych. Przez większość czasu nieruchomy, kawałek mięsa zaczynał się spazmatycznie poruszać, kiedy uśpiony w nim wirus w jakiś niezrozumiały dla Franków sposób wyczuwał w swoim bezpośrednim pobliżu obecność innych zakażonych komórek.

Angeline Lea miała sposobność widzieć pobudzone moluski w Montpellier, podczas przeprowadzanych przez Szpitalników rutynowych kontroli przy bramach miasta. Regularnie zdarzało się, by do Rubinu próbowali wejść ludzie, którzy mieli zgubny kontakt z wirusem, czy to wskutek wystawienia na oddziaływanie grzybni w górnym biegu Rhone czy też z powodu zażywania wyrabianych na bazie Płonu narkotyków. Wszyscy trafiali w ręce noszących hermetyczne kombinezony Higienistów, których zadania również były całkiem dobrze Angeline znane – więźniowie mający perspektywy na odratowanie faszerowani byli w Bastionie potężnymi dawkami preparatów grzybobójczych, ci natomiast zbyt mocno zatruci trafiali na zamknięty oddział montpellierskiego hospicjum. Z tego właśnie powodu czerwonokrzyżowcy cieszyli się w Montpellier złą sławą pospólstwa, ale zarazem szacunkiem błękitnokrwistych elit. Dbałość o czystość krwi wymagała najwyższych poświęceń.

Biegnąc co sił w ślad za Alpejczykiem i jego żołnierzami, dziedziczka wyminęła ostatnich coających się pośpiesznie gapiów i zahamowała raptownie szukając dłonią wyimaginowanej kabury na swym biodrze. Jej szeroko otwartym oczom ukazał się widok krzyczącej przeraźliwie rudowłosej dziewczynki, leżącej na kamiennym bruku i machającej poszarpaną do kości chudziutką rączką, z której tryskała obficie krew. Postawny mężczyzna o aparycji farmera dzielił swą zdesperowaną uwagę pomiędzy nieszczęsne dziecko i wielkiego czarnego psa o krótkiej sierści, wściekle próbującego dokończyć swego morderczego dzieła.

- Zabierz go, Fernex! – do uszu Angeline dobiegł wibrujący niedowierzaniem i wściekłością krzyk mężczyzny, który był najpewniej ojcem rudowłosej dziewczynki – Zabierz tego skurwiałego wszarza albo skręcę mu kark!

Inny mężczyzna, jeszcze szerszy w barach od obrońcy dziecka i noszący narzucony na skórznię burozielony wełniany płaszcz myśliwego, pochwycił rozjuszonego psa za metalową obrożę próbując odciągnąć go od ofiary.

Molusk w kapsule Carmino Ferro wpadł w szaleńcze pląsy tłukąc z całej siły w grube szkło zasobnika.

Centrum Lucatore, popołudnie 2 lipca 2595


Spodziewał się Leon sielankowej rozróby, wiejskiego wesela w pigułce, czegoś głupiego i brutalnego co na chwilę odciągnęłoby jego uwagę od patowej sytuacji na krańcu cywilizowanego świata. Nieco odwlec niewygodną rozmowę z kuzynem zagrawszy mu wcześniej choć trochę na ego, uznając ludwo-kultystyczne zgromadzenie za ciekawe. Każąc oglądać przedstawienie.

Srodze się zawiódł wynalazca na swej intuicji, ale radośnie zaskoczył obrotem sprawy. Nieoczekiwanie ludzka tragedia ożywiła w nim ducha, jakaś zboczona cząstka krwi Sanguine wypełniła żyły ogniem, a umysł podnieceniem.

Po zdarzeniu w Tulonie doskonale pamiętał co oznacza poruszenie w artefakcie szpitalnika. W wietrznej krainie wschodu, miejscu niedawnej śmierci mędrca i wojownika zległy się spory. Wyobraźnia Leona Thibauta rozgorzała od nowych teorii na temat zależności politycznych w rejonie. Zmącony chorobliwą ciekawością zajścia pierwszy rzucił się w tłum przekór ludzkiej tłuszczy bezlitośnie torując sobie drogę. Uzbroił się w złamaną sztachetę z płotu, kiedy przypadł do niego Sang.
- Panie, wracajcie z Dziedzicem, panienka z Barthezem uszła i najemnikami.

Szlachcic oderwany od pasji obejrzał się niechętnie na kuzyna w towarzystwie Sangów. Przygryzł wargę, myśląc o najbliższej rozmowie z szefem ochrony. Pisk, który na raz się rozległ przybrał barwę skrzypiec Loretty, pomny kochanej pragmatycznej i jędrnej żony, zawrócił do grupy skupionej przy dziedzicu. Wciąż ściskając sztachetę w prawicy przepchnął się w okrąg gwardzistów ku Abdelowi.

- Zostaje przy tobie, gotów na szaleństwa i nie myślałem o szybkiej wycieczce do Libi na czarnoskóre piękności. I mamy do pogadania kuzynie.

Centrum Lucatore, popołudnie 2 lipca 2595

Otoczony przez eskortę i popędzany przez bojaźliwego kuzyna, Abdel Sanguine wbrew sobie samemu przyśpieszył kroku do uwłaszczającego jego godności truchtu, nie protestował jednak zbyt teatralnie wiedząc, że Barthez zna się na swoim fachu. A raczej myślał tak do momentu, w którym omijając rozpraszające się trwożnie zbiegowisko miejscowych prostaków dostrzegł, co było źródłem całego tego poruszenia.

Dziedzic Sanguine nie bez powodu poczuł się rozczarowany. Oczywiście winien był wystrzegać się niebezpieczeństw mogących zagrozić jego przyszłej sukcesji, ale bezlik groźnych przygód towarzyszących tej wyprawie wydatnie podbudował ego młodego Adbela i natchnął go przeświadczeniem o swej rosnącej w zawrotnym tempie pozycji. Kiedy zatem Alpejczyk nakazał mu czym prędzej opuścić plac, dziedzic pewien był, że oto właśnie ktoś znowu usiłuje targnąć się na jego życie! Bezlitosny asasyn prześladujący potomka jednego z najznamienitszych rodów Montpellier, dybiący nań na zlecenie jednego z licznych wrogów rozwścieczonych postępem negocjacji w Bergamo albo żwawo postępującym śledztwem w Lucatore!

- Na krew, stójcie! – wrzasnął młodzieniec zatrzymując się raptownie w miejscu i wygładzając palcami swe zmięte po plebejsku odzienie – To przecież tylko pies! Durny zawszony kundel! Pierworodny rodu Sanguine nie będzie uciekał przed jakimś parchatym burkiem! Zastrzelcie go, do diaska! Niepotrzebnie się przez was spociłem!

Centrum Lucatore, popołudnie 2 lipca 2595

Barczysty mężczyzna w stroju myśliwego złapał rozwścieczonego psa za kark nie bacząc na furię toczącego pianę zwierzęcia, zaczął go odciągać od dziewczynki i broniącego jej ojca. Czworonóg miotał się coraz silniej, odwracając łeb w bezrozumnej furii w stronę swego właściciela.

- Fernex! On postradał rozum! – krzyknął Carmino Ferro kierując swe słowa do myśliwego – On... jest chory!

Kładący dłoń na pistolecie Barthez wychwycił mimo zgiełku przestraszonych ludzkich głosów znamienne wahanie w tonie czerwonokrzyżowca i od razu odgadł jego powód. Ordynator nie chciał publicznie siać paniki, zwłaszcza wśród niewykształconych Purgaryjczyków uprawiających w Lucatore rolę. To dlatego ukrył też pod połą płaszcza kapsułę z moluskiem - aby nie dostrzegli jej ci obyci ze światem żołnierze Krzyża, którzy znali znaczenie poruszeń końskiego mięśnia.

Pies wyszarpnął się z nie dość silnego uścisku swego pana, okręcił się w miejscu szczerząc ociekające śliną zęby. Barthez zrozumiał, że oszalałe zwierzę gotowe jest skoczyć do gardła człowiekowi w myśliwskim stroju.

Ścigany przerażonymi okrzykami gapiów, ogar przysiadł na tylnych łapach, po czym zadygotał spazmatycznie. Potrząsnął dwukrotnie łbem, a potem ku jeszcze większemu przerażeniu wszystkich zwymiotował wprost na bruk. Strumień cuchnącej treści żołądkowej obryzgał plac ruchliwymi drobinami, które nie przestawały się poruszać po kontakcie z podłożem.

Zdjęty lodowatym dreszczem Nathan pojął, że w wymiotach roiło się od bladych larw.

Pies wydał z siebie przeraźliwy skowyt, wciąż trzęsąc się szaleńczo, ale po chwili runął bokiem na płyty dziedzińca i znieruchomiał.

Choć nie do końca... jego klatka piersiowa przestała się poruszać świadcząc o bezdechu, ale dziwnie napięta skóra na podbrzuszu sprawiała wrażenie nieznacznie pulsującej, naciskanej od środka wbrew wszelkim prawidłom natury.

Tak, tak, kto wie, może to cross-over i zaraz zobaczycie Aliena? Jak wrócę do domu, dokleję do tego posta ładny obrazek z podręcznika z grafiką nieszczęsnego Attili.

Centrum Lucatore, popołudnie 2 lipca 2595

Ku zdumieniu Leona Thibauta Abdel nie opuścił z obrzydzeniem miejsca paniki, oddalając się byle dalej od wrzasków plebejuszy, które to mogłyby ranić jego szlachetny słuch, a w obstawie Sangów brnął wśród ciżby za przewodnikiem i siostrą. Czy pchała go zazdrość, czy ciekawość nie mógł kuzyn odgadnąć.

Motywy dziedzica przestały mieć wszakże znaczenie, bo uwagę wynalazcy pochłonęła do reszty odgrywająca się na oczach poselstwa scena. Uważny dostrzegł, że szpitalnik ukrywa swój identyfikujący artefakt i choć Leon nie odgadywał motywów działania czerwonokrzyżowca do końca pojmował, że ludzie zgromadzeni wokół dziecka i psa nie rozumieją zagrożenia.

Pojął również, że na nic w zetknięciu ze sporami byłaby broń palna, choć żałował braku swej strzelby, która dałaby mu uczucie bezpieczeństwa. Zasłonił twarz peleryną płaszcza, co miało uchronić jego szlachetną krew przed zarazą, wypatrując źródła ognia, który mógłby być w owej sytuacji najlepszym środkiem zaradczym. Solennie obiecywał sobie stworzenie zapalających bomb.

Centrum Lucatore, popołudnie 2 lipca 2595

Nathan Barthez wyrzucił z siebie kilka szorstko brzmiących rozkazów. Wynajęci w Tulonie najemnicy natychmiast wykonali polecenia Alpejczyka, chociaż ich pobladłe oblicza jawnie zdradzały wstrząs wywołany obrazem potwornej agonii psa. Wymachując rękami mężczyźni odepchnęli przerażoną tłuszczę, utworzyli przy Szpitalniku i noszącym się na myśliwską modłę mężczyźnie pustą przestrzeń.

- Trzeba będzie spalić truchło! – zawołał Barthez – Niech ktoś przyniesie drewno...

Nabrzmiałe cielsko zwierzęcia drgnęło raz jeszcze. Skóra na jego brzuchu pękła i cuchnące wnętrzności rozlały się szeroko po kamiennym placu ukazując oczom ludzi nieprzeliczone białe larwy wypełniające trzewia psa. Widząc to najbliżsi mieszkańcy zawrzasnęli jeszcze głośniej, a jeden z najemników Bartheza zwymiotował bezwiednie wprost pod nogi Abdela.

- Fernex, cofnij się! – rzucił pod adresem myśliwego Carmino Ferro - Muszę pobrać próbki.

Czerwonokrzyżowiec uklęknął ostrożnie obok zwierzęcego truchła, wyciągnął ukrytą w rękawiczce dłoń ku płytom dziedzińca rozcinając czubkiem skalpela jednego z wijących się rozpaczliwie robaków. Patrzący w osłupieniu na poczynania ordynatora myśliwy – solidnie zbudowany brodaty mężczyzna o smagłej skórze rodowitego Purgaryjczyka – przestępował z nogi na nogę nie wiedząc właściwie, co powinien był zrobić. Jego spojrzenie przeskakiwało z truchła psa na odnoszoną na rękach ojca pogryzioną dziewczynkę i z powrotem.

- Oto drugi ze znaków! – kiedy stężałe powietrze na placu przeciął znienacka czyjś podniesiony głos, Barthez uświadomił sobie, że ledwie chwilę wcześniej wokół zapadła nieprzenikniona cisza, chociaż w jego uszach wciąż jeszcze dźwięczały paniczne wrzaski tłumu.

I zanim jeszcze obrócił się w kierunku przemawiającego z posępną emfazą mężczyzny, wiedział już, kogo ujrzy.

Scirocco stał za plecami frankańskiej delegacji w otoczeniu swoich biczowników, pokryty wężykami zakrzepłej krwi i fascynujący oczy motłochu widokiem wciąż otwartych ran. Napinając mięśnie Alpejczyk pochwycił kątem oka równie zafascynowane spojrzenie dziedzica, kontemplującego upiorną postać szaleńca z chorobliwą wręcz ciekawością.

- Oto poczyniony został drugi ze znaków! – okrzyk przywódcy grześcijan zadudnił w każdym zakamarku placu i Nathan nie zdołał powstrzymać lodowatego dreszczu czując narastające złe przeczucie.

Obłąkany, ale i niebywale charyzmatyczny Scirocco potrafił grać na emocjach tłuszczy i każde wypowiedziane przezeń słowo mogło się odcisnąć natychmiastowym piętnem na wrzącym z niepokoju Lucatore.

A zgromadzeni na placu ludzie chłonęli jego przemowę jak zaczarowani.

Centrum Lucatore, popołudnie 2 lipca 2595

Nieoczekiwanie powściągliwe zainteresowanie, zmieniło się w chorobliwą ciekawość, cóż też czyni nad truchłem psa szpitalnik? Jakie zabiegi, na jakiej wiedzy polega, jak wreszcie ową wiedzę skraść, chłonął Leon zabiegi Carmino, ufając jego wiedzy i ufając przezorności.

Mężczyzna uniósł córkę. Jakie grozi im niebezpieczeństwo? Skąd pies ów zarażony, właśnie w owej chwili?

Mało tego, ze skupienia wyrwały szlachcica słowa natchnione i ku źródłu powędrowały oczy i myśl. Znał człowieka. Nie mogąc się zdecydować nad wagą wydarzeń. Rozdwojony, pół tam, pół tu .Tu wiedza podglądana, tam słowa dziwne wieszcze, dziwnie pachnące wiedzą. Leon Thibaut przekonywał się, że na tym krańcu świata bogowie prawdziwie mówią do szalonych wybrańców, przemycając w owym szaleństwie prawdę o losach. O tym co było i będzie. Nauka splatała się tu z magią.

Upuścił z twarzy szal, by kto nie wymyślił, że się ukrywa, co mogłoby wyjść na słabość, lub nieszczerość. Z zadowoleniem pogładził ogoloną szczękę, przez mgnienie wspomniał Lorettę, kiedy całując na pożegnanie prosiła go, żeby dbał o higienę.

Były jeszcze inne odruchy, które wyrobił, determinowały go na poziomie ID, było to mianowicie wojskowe szkolenie, reakcje na rozkazy i trzymanie szyku. Mimowolnie wypełnił rozkaz Bartheza, równając do Sangów, ale uwagę wciąż dzielił.

Skalpel, robak, ojciec, w końcu Sciraccio. Leon czekał dogodnego momentu, by przystąpić do wieszcza na kilka słów prawdy. Nieco nawet przed innymi Sangami.

Gdzie ten ojciec z pogryzionym dzieckiem poszedł? Tymczasem Leon czeka na rozwój sytuacji z grześcijaninem.

Centrum Lucatore, popołudnie 2 lipca 2595

Odpowiednio poinstruowani, ludzie Bartheza profesjonalnie odgrodzili potomków czcigodnego patriarchy Sanguine od purgaryjskiego plebsu. Sam Alpejczyk stał o krok od dziedzica próbując zdefiniować w myślach potencjalne drogi odwrotu z placu oraz przeszkody, które mogłyby poselstwu stanąć na drodze.

- Raz jeszcze rzeknę, oto drugi ze znaków! – oznajmił ochrypłym głosem charyzmatyczny przywódca grześcijan – Baptysta otworzył wrota piekieł i zaprosił pomiot Demiurga do Lucatore! Teraz rozrasta się on w trzewiach bezbożników i pęcznieje, dopóki nie rozerwie skażonych ciał i nie wyleje swego zła po świecie!

Na placu panowała nieprzenikniona, wręcz nienaturalna cisza, której nie zakłócał nawet płacz wyniesionej gdzieś pogryzionej dziewczynki. Noszący na głowie cierniową koronę Scirocco uniósł jeszcze wyżej ramiona, nie bacząc wcale na ściekające po jego policzkach strumyczki krwi.

- Ci, którzy upili trucizny z piekielnego kielicha są już zgubieni! Grzeszni głupcy, wasi panowi złożyli wasze życie na ołtarzu fałsywego boga!

- Dość tych bredni! – z przeciwnej krawędzi placu dobiegł ryk rozjuszonego Furora, wjeżdżającego w gęsty tłum gapiów na koniu flankowanych przez noszących się na czarno i uzbrojonych anabaptystów – Odpowiesz za te oskarżenia, szaleńcze!

Bathez dostrzegł w mgnieniu oka jak miejscowi chłopi zwierają swe szeregi, zaciśniają ciżbę tarasując drogę oddziałowi Furora. W myślach Alpejczyka z miejsca pojawiło się wyobrażenie krwawych rozruchów, stanowiących absolutne zagrożenie dla frankańskiego poselstwa.

- Prorok słusznie prawi! – krzyknął ktoś w tłumie – Niechaj przemawia! Jego pytania naszymi!

Na twarzy zakonnego oficera pojawił się doskonale czytelny wyraz niedowierzania zmieszanego z jeszcze silniejszym wzburzeniem.

- Straże! Pojmać tego człowieka! Osadzić go w Domu Olejów! – ryknął wskazując dłonią na obłąkanego grześcijanina.

Tłum zawrzał w odpowiedzi coraz gniewniejszymi nutami. Przyglądający się występom dzieci anabaptyści już zdążyli opuścić ciżbę gromadząc się na obrzeżach placu i pozostawiając na środku gromadę rozgniewanych purgaryjskich rolników. Dowodzeni przez Lucia zbrojni wbili się w ten tłum klinem wymierzając pierwsze ciosy ukrytymi w rękawicach pięściami i pałkami.

- Nie lękajcie się o mnie, albowiem oni nie mogą mi nic uczynić! – ponad zgiełkiem tłuszczy poniósł się głos Scirocca – Oni nie mają nade mną władzy, albowiem żaden ból nie jest w stanie mnie złamać!

Prawa dłoń Bartheza wyciągnęła płynnym gestem z kabury ukryty tam pistolet, kiedy grześcijanin uniósł w górę skryte dotąd we wnętrzu dłoni małe ostrze – lecz Scirocco nie zamierzał uczynić Frankom żadnej krzywdy. Zamiast tego błyskawicznym ruchem odciął sobie połowę małżowiny lewego ucha i wsadził opryskany krwią kawałek tkanki w usta żując go energicznie.

Purgaryjczycy zawyli w ekstazie widząc ów akt męczeństwa i zwarli szeregi wdając się w otwartą walkę z żołnierzami anabaptystów.

- Przyszedł czas na odwrót, panie Barthez! – krzyknęła pozbawionym cienia przestrachu głosem Angeline Lea, chłonąca wydarzenia na placu roziskrzonymi podnieceniem oczami – Tu się zaraz poleje jeszcze więcej krwi!

Lecz nim Alpejczyk zdążył zareagować, ponad zgiełkiem motłochu poniósł się inny głos, jeszcze dźwięczniejszy od zawołań Scirocca i Lucia, doskonale słyszalny w każdym zakamarku placu.

- Z mocy swoich plenipotencji mój krewniak bierze tego człowiek pod swoją ochronę! – huknął niczym dzwon wspinający się na palce Abdel – Zaprzestańcie tych bezcelowych waśni! Wyniesiony na urząd przedstawiciela Domu Benesato, czcigodny Leon Thibaut Sanguine otacza tego pielgrzyma swą ochroną i troską! Kto poważy się na niego zamachnąć, uczyni afront dyplomatycznemu immunitetowi poselstwa! Odstąpcie od niego, a żwawo!

Zwarci z anabaptystami chłopi zatrzymani się porażeni konsternacją, bitewny hałas zelżał natychmiast, a spojrzenia wszystkich pobiegły ku postaci stojącego majestatycznie dziedzica.

- Leon, ty jełopie, pokaż im ten przeklęty pierścień – syknął ledwie słyszalnie pod nosem Abdel – Bierzemy tego człowieka pod swoje skrzydła. Ta suka na zamku zaraz pożałuje, że odważyła się ze mną zadrzeć.