24 Maius 816.M41, przestrzeń systemowa Grace

Kiedy grupa najwyższych rangą zauszników rodu Coraxów obradowała w bezpiecznej sali konferencyjnej, będący dziedzictwem Kruków okręt przemierzał pustkę przestrzeni systemowej Grace badając czerń kosmosu sensorami pokładowych instrumentów. Tkwiący nieprzerwanie na stanowiskach załoganci monitorowali wszystkie odczyty szukając śladu zagrożenia. Odlegli o dwa dni lotu od wysokiej orbity Grace, wciąż nie natrafili na najmniejszy ślad istnienia innych statków kosmicznych ani instalacji orbitalnych. W eterze rozbrzmiewało wiele powtarzalnych transmisji radiowych stanowiących znane już błagania o pomoc, ewidentnie sklasyfikowanych jako komunikaty nadawane przez automatyczne urządzenia radiowe. Skany dalekiego zasięgu poszerzały w tym samym czasie bazę danych o samej planecie, analizując skład jej atmosfery, szacowaną grawitację, potencjalny klimat i biosferę.

Wstępne odczyty dawały powody do optymizmu sugerując, że warunki na Grace umożliwiały normalne funkcjonowanie na jej powierzchni przy zachowaniu odpowiedniej dbałości o bezpieczeństwo osobiste, dostępie do aparatów tlenowych i ochronnych strojów oraz unikaniu coraz wyraźniejszych na skanerach anomalii pogodowych. Jednoczesny brak silnych sygnatur energetycznych pozwalał domniemywać, że planetarna infrastruktura Grace uległa ogromnej zapaści, a wraz z nią degradacji technologicznej uległa również zamieszkująca planetę populacja - co pod wieloma względami mogło być na rękę Coraxom.

Zgromadzeni w Chórze astropaci tkwili w głębokiej medytacji łącząc swe wysiłki w próbie przejrzenia mentalnego kodu ukrywającego sporadyczne astropatyczne sygnały wysyłane z powierzchni planety. Posłuszni rozkazom Mistrzyni, astropaci nie próbowali nawiązać bezpośredniego kontaktu z Grace, monitorując Aether w gwarantujący pewną dyskrecję pasywny sposób. Przewodzący im Malechiel wciąż nie zamierzał formułować daleko idących wniosków, ale czuł coraz głębsze zaniepokojenie niezrozumiałą strukturą planetarnego kodu.

Nieświadomi poczynań coraz bardziej niespokojnego Chóru podwładni porucznika Kovacsa trzymali straż wokół apartamentów lady Winter Corax, wpuszczając do ich środka jedynie dysponujących odpowiednimi kartami serwitorów medycznych i zadając sobie po tysiąckroć dręczące wszystkich pytanie o zdumiewającą nieobecność dziedziczki Glejtu. Lecz żołnierze gwardii przybocznej nie byli załogantami pośledniego sortu, słynęli ze swej dyscypliny oraz lojalności wobec Amelii de Vries, jeszcze niedawno ich dowódcy. Wierni jej rozkazom, trwali na warcie gotowi bronić intruzom przystępu do komnat lady Winter choćby po kres swego życia.

Podczas gdy oni zadawali sobie pytania o powody nieobecności lady kapitan na mostku, celebrujący kolejne publiczne nabożeństwo w świątyni arcykapłani rozdarci byli innymi jeszcze wątpliwościami. Ich myśli biegły w stronę najwyższego kapłana Błysku, świątobliwego Ahalliona, przebywającego od tak dawna u boku czcigodnej lady Winter i konsekwentnie ignorującego wysyłane mu przez duchowieństwo pokorne prośby o widzenie. Błogosławiący wiernych z wysokości ołtarza arcydiakon Nestor Cadavius z trudem dusił w sobie złe przeczucia, których źródła nie potrafił jednoznacznie określić, podzielane zresztą przez arcydiakonów Absolvusa Hirosiusa i Solara Icarusa. Wszyscy trzej podejrzewali, że coś naprawdę poważnego musiało stać za niedawno otrzymaną prośbą o spotkanie wystosowaną przez seneszala Barcę, chociaż we wzajemnych rozmowach starannie wystrzegali się wymiany spostrzeżeń. Walka o władzę i wpływy na szczytach kościelnej hierarchii w niczym nie ustępowała brutalności pola bitwy, toteż żaden z arcykapłanów nie zamierzał wykonać przedwcześnie błędnego ruchu mogącego osłabić jego pozycję w oczach świątobliwego Ahalliona po powrocie Cane do świątyni.

Wszędzie w obrębie metalowego kolosa tysiące mężczyzn i kobiet wykonywało swe codzienne obowiązki wyczekując kolejnych wieści z trzewi wieży dowodzenia Tempesta. Przeważająca większość tych ludzi urodziła się na pokładzie okrętu, na nim dorastała nie opuszczając częstokroć obrębu kilku sąsiadujących ze sobą podpokładów. Zamknięci na całe życie w pancernej skorupie Błysku, byli całkowicie zdani na łaskę i niełaskę lepiej od siebie urodzonych, stoicko znosząc trudy codziennego życia i wyczekując kolejnych rozkazów wysyłanych albo przez radiowęzły Błysku albo przez modułowane szczeknięcia alarmowych klaksonów.

Dostojnicy decydujący o ich życiu konferowali w tym samym czasie w zabezpieczonej przed podsłuchem sali konferencyjnej na mostku fregaty, zdecydowani podjąć decyzje mające zaważyć na losie dziesiątków tysięcy wasali rodu Coraxów.

24 Maius 816.M41, Osnowa

Rzeczywisty wymiar rozmył się w percepcji astropatki, stracił w jednej sekundzie na swej ostrości stając się zniekształconą projekcją odciśniętą na umyśle znajdującym się po drugiej stronie Zasłony. Unosząca się w bezkresnej przestrzeni Belitta ujrzała wokół siebie bezlik miniaturowych płomyków, żarzących się blaskiem o różnej intensywności, ale wszystkich z wyjątkiem siedmiu przygaszonych. Umysły trzydziestu tysięcy załogantów Błysku wedle nauk Astra Telepathica, ich dusze podług nauk Kościoła. Te najjaśniejsze należały do garstki wybrańców obdarzonych mentalnych darem: astropatów oraz Bartholema Visschera. Mistrzyni Chóru odnotowała ich obecność błyskawicznie i bezwiednie, podobnie jak wyczuwalną obecność ruchliwych cieni w swym pobliżu: drapieżnych ciemnych kształtów przecinających kipiel Osnowy w poszukiwaniu żeru, który mogłyby pochłonąć. Chronieni bańką Pola Gellara, wszyscy pozostali poddani Coraxów pozostawali względnie bezpieczni przed zakusami demonów, ale astropatka musiała się mieć na baczności, kiedy otwierała swój umysł na moc Osnowy

Nie zdołała się powstrzymać przed wrażeniem przemożnej ulgi, kiedy jej szósty zmysł odnalazł w przeciągu kilku uderzeń eterycznego serca rozumną iskrę tlącą się we wnętrzu sarkofagu kriokomory. Nie mając przed sobą żadnych fizycznych przeszkód, Bel sięgnęła w stronę umysłu Winter widmową macką ostrożnych myśli, a nie napotkawszy żadnego oporu, otworzyła swoją jaźń na psioniczny kontakt.

Monitorujący ją za pomocą organicznych i mechanicznych receptorów Ramirez wyczuł bezbłędnie moment, w którym ciało astropatki poddane zostało nienaturalnemu oddziaływaniu mocy. Wielkie krople lodowatego potu zrosiły czoło Mistrzyni, palce jej obu dłoni wygięły się wbrew prawom fizyki w przeciwną stronę ignorując ograniczenia stawów, a z gardła popłynął zduszony pomruk. Wszystko to zarejestrowały sensory prezbitera, ale też tylko to: ograniczony wąskimi ramami umysłu „ślepaka”, techminencja nie mógł współdzielić z astropatką wizji, której ta właśnie doświadczyła.

Gigantyczny ruchomy labirynt rozciągał się w pięciu wymiarach, tworzących układankę całkowicie niezrozumiałą dla zwyczajnego ludzkiego rozumu; układankę gotową wpędzić w otchłań szaleństwa każdego doświadczonego jej manifestacją człowieka, który nie przeszedł morderczego reżimu przygotowawczego Astra Telepathica. Zawieszona w pustce przed jego niematerialnym frontonem, Bellita słyszała w swym umyśle upiorne dźwięki towarzyszące przesuwaniu się poszczególnych elementów labiryntu w czasie i przestrzeni, ustawicznie zmieniających układ całości wedle algorytmu nie mającego nic wspólnego z regułami matematycznymi. Jeśli do jego wnętrza wiodła jakaś droga, pozostawała ona zupełnie nieznana próbującej przejrzeć to szaleństwo mentatce, ale jej wyczulony na niewyobrażalną wręcz skalę dar pozwalał dostrzec jedno.

Ukrytą gdzieś w otchłani labiryntu Winter Corax, uwięzioną w pułapce, który przygotował zawczasu prawdziwie diaboliczny geniusz, utkaną w nie-materii Osnowy w sercu układanki, do której otwarcia brakowało Mistrzyni Chóru co najmniej tuzina psionicznych kluczy. Odcięta od zewnętrza i kompresowana na coraz mniejszej przestrzeni ścianami zaciskającego się labiryntu, dziedziczka rodu nie mogła usłyszeć zaśpiewu astropatki, nie mogła nawiązać z nią kontaktu.

Do próbującej się wbić w więzienie swej pani Bellicie docierał jedynie nieprzerwany niemy krzyk udręczonego, balansującego na krawędzi czystego szaleństwa umysłu, z całych sił przeciwstawiającego się miażdżącemu naporowi diabolicznej esencji wtłoczonej w konstrukt mentalnego labiryntu.

Kolory pustki! Ostry cierń powstaje! Zahariel! Zahariel! Pięciokrotność nieskończoności! Zahariel!

Nie mogąc już dłużej wytrzymać obciążenia wywieranego bliską obecnością labiryntu, Mistrzyni Chóru zerwała połączenie i opadła z jękiem boleści na pokrywę komory kriogenicznej.

- Status? – wokoder Ramireza zatrzeszczał metalicznie przywracając astropatce trzeźwość myśli.

- Winter żyje mentalnie – wykrztusiła Bel ignorując nitkę śliny ściekającą jej po podbródku – Jest w pułapce, wyrafinowanej pułapce, przez którą nie potrafię się przebić! Wiem tylko, że coś próbuje nam przekazać, ale nie rozumiem jej komunikatu.

24 Maius 816.M41, Chór Błysku

Troje darzonych największym zaufaniem astropatów Chóru siedziało na plecionych matach pośrodku wypełnionej wonią kadzideł komnaty, słuchając w skupieniu snutej półgłosem opowieści Mistrzyni. Bellita wiedziała, że nie istniało praktycznie żadne ryzyko tego, aby ktokolwiek podsłuchał jej słowa w ścianach tego pomieszczenia, ale nie potrafiła się wyzbyć wrażenia, że należało przedsięwziąć wszelkie możliwe środki, aby jej opowieść pozostała wyłącznie dla wiadomości Malchediela, Samiela i Brenien.

- Mentalna pułapka o tak zaawansowanym konstrukcie wymagała włożenia ogromnego wysiłku w jej stworzenie – zauważył Samiel, kiedy Bellita skończyła opowiadać – To może oznaczać, że ktoś nie był zainteresowany zwyczajnym zabiciem lady Winter. Uśmiercenie jej impulsem mocy kosztowałoby znacznie mniej wysiłku.

- Zakładasz, że to dzieło człowieka, choćby i szaleńca – skwitowała jego słowa Brenien – Ale to zbyt wąski punkt widzenia. Co jest ogromnym wysiłkiem dla człowieka, może być ledwie iskrą kaprysu dla Nienarodzonego. A biorąc pod uwagę upodobanie demonów do żerowania na negatywnych emocjach śmiertelników, cierpienie dziedziczki byłoby sowitą zapłatą za wykreowanie labiryntu.

- To ogromnie niepokojąca koncepcja – Malchediel bezwiednie ujął w palce noszony na szyi amulet Orła – Sugeruje, że być może autor tego zbrodnicznego ataku miał zupełnie inne intencje niż nam się do tej pory wydawało. Byliśmy pewni, że ktoś zamierzał w Port Wander zabić zarówno Winter jak i Ahalliona. A co, jeśli zgon świątobliwego był jedynie niezamierzonym przypadkiem?

- Nie rozumiem, dokąd zmierzają te dywagacje – prychnęła z zwyczajowym dla siebie brakiem szacunku Brenien – Sugerujesz istnienie drugiego dna w naszych hipotezach?

- Obracamy się tematycznie wokół esencji pierwotnej mocy, ta tematyka ma z natury swej trzecie lub czwarte dno – odparł Malchediel – Czerwony Bóg lubuje się w zadawaniu gwałtownej śmierci, ale nie jest jedyną składową panteonu Arcynieprzyjaciela. Nie każda dominująca jaźń Osnowy musi dążyć do fizycznej eksterminacji śmiertelników. Nie rozważałem wcześniej takiej alternatywy, bo wydawała mi się nieprawdopodobna, dopóki nie odkryliśmy wyczuwalnej tutaj aury manifestacji Chaosu. Wszyscy to przecież poczuliśmy, gdy Bel skanowała lokalny aether . Uznaliśmy zgodnie, że gdzieś w obrębie fizycznych granic Grace trwa proces rozdzierania Zasłony, ale nie braliśmy pod uwagę alternatywy dla założenia, że to lokalny fenomen Osnowy, być może demoniczna inkursja albo spontaniczne emanacje echa burz Immaterium.

Szczupły astropata przemawiał jednostajnym, w gruncie rzeczy wręcz monotonnym tonem, ale jego wywód sprawił, że krew w żyłach pozostałych mentatów gęstniała z każdym kolejnym słowem.

- To, co sugerujesz, niepokojąco ociera się o zdradę stanu – powiedziała w końcu Brenien, tym razem tonem śmiertelnie poważnym – Naprawdę myślisz... że to Winter jest źródłem emanacji?

Malchediel wzruszył w odpowiedzi ramionami.

- To scenariusz nie mniej wiarygodny od wszystkich pozostałych – powiedział z namysłem – Rozważmy go teoretycznie. Winter i Cane padają ofiarami ataku psionicznego w Port Wander. Celem sprawcy, czy to człowieka czy demona, było uwięzienie ich jaźni w skomplikowanym labiryncie utkanym z nie-materii Osnowy. Jeśli Bel poprawnie zidentyfikowała swe wrażenia... wybacz, Bel, nie zamierzałem poddać w wątpliwość twoich kompetencji... więc jeśli poprawnie je zidentyfikowała, Winter została umieszczona w pułapce, która w jakiś sposób oddziaływuje na jej oddzielony od ciała umysł. Co to za oddziaływanie? Chyba każdy z nas potrafi sobie wyobrazić, prawda? A jak długo śmiertelnik potrafi opierać się korozji duszy wystawiony na bezpośrednie działanie Chaosu? Czy taki był cel stworzyciela tej pułapki? Uwięzić w nim jaźń Winter Corax, przeinaczyć ją wedle swego życzenia, a następnie przywrócić do życia w roli pionka Nienarodzonych?

- To straszna hipoteza – powiedziała szeptem Brenien – I niechaj pozostanie znaną tylko nam hipotezą, dopóki Bel nie zdecyduje inaczej. By zyskać całkowitą pewność, że nasze złe przeczucia odnośnie Grace biorą się z bliskiego obcowania z ukrytą w umyśle Winter cząstką Arcynieprzyjaciela, będziemy musieli podjąć dalsze próby nawiązania z nią kontaktu. Sama nie potrafię uwierzyć, że Bel udało się dotrzeć tak szybko do tego labiryntu. To wygląda na konstrukt zbudowany ewientnie z zamiarem ukrycia go poza strukturą czasu i przestrzeni.

- Miejmy nadzieję, że znów wyrzuci niski wynik na stuściennej kości – powiedział Samiel uciekając się do popularnego żartu astropatów – Zgadzam się z Bel, że to straszna hipoteza... i zgadzam się z Malchedielem, że bardzo prawdopodobna. Jeśli ktoś zaplanował całkowitą zagładę rodu Coraxów, czyż nie byłby prawdziwym mistrzostwem plan przeciągnięcia ostatniej dziedziczki na stronę Chaosu?

- Nawet jeśli macie rację, nie został jeszcze zrealizowany – wtrąciła pośpiesznie Brenien – Bel twierdzi, że Winter próbuje wysłać wiadomość poza labirynt. To świadczy o tym, że nie straciła siły woli i że próbuje się przeciwstawiać oddziaływaniu czegokolwiek, co na nią napiera w pułapce. Musimy rozszyfrować ten komunikat, bez względu na to jak enigmatyczny i nieczytelny jest w tej chwili.

24 Maius 816.M41, sala konferencyjna Błysku

Trzej arcykapłani przybyli do miejsca spotkania w odstępie kilku minut, otoczeni gromadką akolitów, których gwardziści Amelii de Vries zatrzymali przed progiem pomieszczenia ku ogólnemu poruszeniu odświętnie ubranych duchownych. Jedynie trzej zausznicy Ahalliona zostali wpuszczeni do środka sali, w której oczekiwali ich pierwsza oficer, niezmiennie okryty pancerzem wspomaganym prezbiter oraz ubrany w nieskazitelną czerń seneszal.

- Czcigodni, bądźcie pozdrowieni w imieniu Boga-Imperatora oraz lady Winter Corax - oznajmił z emfazą Barca, wstając zza wielkiego stołu i składając dłonie w znaku Orła - Jesteśmy ogromnie wdzięczni za to, iż zechcieliście łaskawie spojrzeć na nasze zaproszenie.

Amelia również wstała od stołu, aby powitać nowo przybyłych uprzejmym skinieniem głowy i znakiem Imperialnej Aquili.

- Nie będę ukrywał, że jestem zaskoczony brakiem tych osób, na których spotkaniu najbardziej mi zależało - oznajmił wyraźnie urażonym tonem Nestor Cadavius, główny kantor i znawca prawa kościelnego Błysku - Czy lady Corax i świątobliwy Ahallion dołączą do nas w trakcie rozmowy?

Christo nie odpowiedział w pierwszej chwili, wskazał w zamian dłonią przygotowane dla gości fotele po przeciwnej stronie blatu. Chociaż jego oblicze sprawiało wrażenie absolutnie beznamiętnego, Amelia wyczuwała w mowie ciała seneszala pewne napięcie. Barca, wytrawny dyplomata w każdych innych okolicznościach, najwyraźniej miewał kłopoty w manipulowaniu przedstawicielami Kościoła. Obserwująca na przemian seneszala oraz trójkę arcykapłanów, de Vries odnotowała tę oczywistą słabość w myślach zastanawiając się jednocześnie, gdzie naprawdę leżało jej źródło.

- Lady Corax do nas nie dołączy, ale jej absencja nie jest powodowana złą wolą - powiedział seneszal, kiedy Cadavius, Icarius i Hirosius zajęli swoje miejsca.

- Zapewniam Wasze Ekscelencje, że Lady Kapitan nie miała na celu okazywać lekceważenia swoją nieobecnością. Stan zdrowia Lady Winter nie pozwala jej jeszcze na opuszczenie jej komnat. Dziś ja będę reprezentować swoją Panią. - Amelia mówiła do duchownych uprzejmie i z należytym szacunkiem. - Zaś co do nieobecności Wielebnego Ahaliona, to usiądźmy i porozmawiajmy spokojnie, zaraz się wszystko wyjaśni. - Ona również usiadła za stołem. Wzrok Pierwszej powędrował ku Christo, dając mu do zrozumienia, że ma jej poparcie i żeby rozpoczął.

Seneszal złożył dłonie palcami i przesunął zasmuconym spojrzeniem po obliczach arcykapłanów.

- Ze względów bezpieczeństwa utajniliśmy przed załogą pewne informacje, które mogłyby zagrozić stabilności dynastii, gdyby ujawniono je w nieprzemyślany sposób - powiedział Barca - Incydent w Port Wander ma znacznie głębsze tło niż publicznie się sądzi. To był zamach wymierzony w Coraxów, w osobę samej Winter.

Cadavius westchnął zszokowany, zacisnął dłonie w pięści pochylając się nad blatem stołu.

- Czy to oznacza… że lady Winter została zamordowana? - wykrztusił siwowłosy dostojnik.

- Nie i dzięki za to Imperatorowi! - zaprzeczył gwałtownie Christo - Ale nie mam dobrych wieści. Jej miłość lady Winter została ciężko ranna. To oczywiście informacja ściśle tajna i przekazujemy ją ojcom w geście absolutnego zaufania. Lady Winter znajduje się w stanie śpiączki farmakologicznej. Żyje i otoczona jest troskliwą opieką medyczną, ale nie ma z nią kontaktu.

- To przerażające! - diakon Icarius podniósł się bezwiednie z krzesła, po czym ponownie na nim usiadł - Dlaczego czcigodny Ahallion nie poinformował nas o tym wcześniej?!

- Obawiam się, że moja odpowiedź będzie bardziej wstrząsająca niż prawda na temat powodu absencji Winter - oznajmił seneszal - Jego świątobliwość Ahallion Iss Cane zmarł w efekcie tego samego zamachu. Pozostawal w stanie podobnej śpiączki, co Winter, ale jego funkcje życiowe ustały kilka dni temu. Proszę przyjąć moje ogromne kondolencje.

- Jak to?! - krzyknął z trudem panujący nad emocjami diakon Cadavius - Dlaczego dowiadujemy się o tym dopiero teraz?!

- Ze względów bezpieczeństwa nie mogliśmy ujawnić tej informacji wcześniej - seneszal rozłożył w przepraszającym geście ramiona - Wciąż pozostaje ściśle tajna. Ujawniliśmy ją ojcom z powodu ważkiej decyzji, którą musimy czym prędzej podjąć.

- Jakiej decyzji? - spytali równocześnie Cadavuis i Icarius.

- Wyboru jego następcy - oznajmił Barca.

ROZDZIAŁ III - CZARNA PIEŚŃ

27 Maius 816.M41, wysoka orbita Grace

Tempest wytracił swój pęd wchodząc na orbitę parkingową planety. Wszystkie sekcje na mostku fregaty pracowały bez chwili wytchnienia pobierając z szerokopasmowych sensorów dane o ekosystemie Grace.

Wszystko wskazywało na to, że potencjalne lądowanie nie powinno było przysporzyć większych problemów. Grawitacja Grace sprawiała wrażenie nieco wyższej niż standardowa ziemska, a nadnormatywne stężenie dwutlenku węgla oraz pochodnych azotu mogło powodować jedynie przejściowe dolegliwości niwelowane przez korzystanie z aparatów tlenowych. Korzystanie z masek sugerowali wszyscy odpowiedzialni za zabezpieczenie lądowania techkapłani, za główne źródło swego zaniepokojenia wskazując nie tyle nietypowy skład atmosfery, co potencjalne ryzyko infekcji załogi endemicznymi mikroorganizmami.

Na Grace występowało bowiem życie, w większości na bardzo podstawowym poziomie. Skany wykonane z wysokiej orbity zarejestrowały istnienie wielogatunkowej flory, chociaż pozbawione były szczegółów. Te materiały budziły zrozumiałe zainteresowanie magosów biologów Błysku, ale obsadę mostka okrętu pochłaniało coś innego: emisje energetyczne i radiowe wiadomości generowane w obrębie porzuconego kosmoportu Grace, największego sztucznego kompleksu usytuowanego na hemisferze widocznej dla sensorów fregaty.

Nic nie wskazywało na to, aby obecność kosmicznego okrętu została odkryta, skany nie zarejestrowały bowiem sygnatur żadnej specjalistycznej aparatury mogącej monitorować przestrzeń systemową Grace. Pozyskane odczyty wskazywały na obecność funkcjonującej elektrowni geotermicznej oraz kilku innych obiektów przemysłowych, wszystkich usytuowanych w obrębie kosmoportu.

Porzuceni przed dekadą przez swoją panią, koloniści Chordy najwyraźniej wciąż zachowali namiastkę zorganizowanego życia na Grace, mozoląc się na powierzchni planety w całkowitej nieświadomości tego, że z wysokości kilkudziesięciu kilometrów obserwują ich nieme instrumenty niezapowiedzianych intruzów.