Francisca, słuchała z zainteresowaniem i od czasu do czasu kiwała głową. Częstogoj mówił, a wenecjanka bardzo lubiła jak ludzie mówili. To było takie miłe, po tym całym dniu nieuporządkowanych wydarzeń w tej celu czuła się jak na rozmowie z kimś zaufanym.
~ Nigdy nie ufaj ludziom, którzy wydają się godni zaufania ~ przypomniała sobie słowa, o których zapominała od wczorajszego wieczora. Tyle, że z opatem niewiele ją łączyło i raczej w niewielkim stopniu był w stanie jej pomóc. Powinien się jednak ucieszyć, bo tym razem będzie musiał liczyć zaledwie do trzech.
- Dziękuję za to że opat podzielił się ze mną tym wszystkim. To bardzo ważne i szlachetne. Obawiam się jednak, że w niektórych przypadkach niezbyt dokładnie się wyraziłam – uśmiechnęła się uprzejmie, pierwszy raz, ale zaraz ponownie jej twarz przestała wyrażać cokolwiek.
- Najpierw jednak sprawa najważniejsza. Na barkach opata spoczywa odpowiedzialność za ten zakon, za jego trwanie w Panu i służbę Bogu i ludziom. Sam opat wie, że nie jest prosto odpowiedzieć na pytania, co to dokładnie oznacza. Czasem, bardziej niż tradycji i powierzchownych sądów trzeba słuchać głosu sumienia i gorliwie się modlić o łaskę. Praca oświeconych ludzi przynosi swoje efekty, czasem po wielu latach, nie myślę więc, że zarówno opat jak i bracia mają poczucie, że wszystko zostało stracone. Nie oczekuję też, że opat w chwilę po... po tym wszystkim będzie miał jasność co robić dalej. Niemniej stoimy... Inkwizycja stoi w obliczu podjęcia konkretnych decyzji, które będą miał również znaczenie dla zakonu. Błędem byłoby nie zapytać o zdanie samych zainteresowanych. Wszystko zaś sprowadza się w tym momencie do jednej decyzji i jego pytania: W której diecezji opat widzi lepsze warunki dla swojego zakonu? Pod czyją pieczą będzie wam lepiej pracować dla dobra Królestwa Bożego na ziemi? - uniosła lekko ręce mówiąc to wszystko, a potem ponownie złożyła je na kolanach – Nie mogę obiecać nic więcej poza tym, że potraktuję odpowiedź na to pytanie poważnie, ale... - westchnęła długo wypuszczając powietrze, tak jakby intensywnie myślała. - Będę uważniejsza – spowiedź, żal za grzechy i mocne postanowienie poprawy w dwóch słowach. Opat na pewno nie mógł liczyć na więcej. Włoszka zastukała palcem w stół. ~ Powinien to docenić ~ pomyślała mimowolnie.

- Opat może nie wiedzieć, ale wieść o tym, że Inkwizycja przybędzie, a także dużo więcej innych roznosi się po okolicy z szybkością, która znacząco przekracza toczenie się kupieckich wozów. Piotr potrafił w nieznany mi sposób wpływać na szczury, które go słuchały. Skoro on, to może i inni potrafią to robić – uniosła brwi i potarła palcem o blat stołu, coś najwyraźniej przyszło jej do głowy.
- Może coś opat o tym wie? To bardzo ważne. Dla Inkwizycji to znaczące utrudnienie w pracy.

- Pytałam też o przyszłość – ponownie uśmiechnęła się, tym razem z pewnym zakłopotaniem – nie chcę znać własnej. Dość mam problemów z tym co jest teraz – to w zasadzie mógłby być żart, gdyby nie to, że po uśmiechu nie pozostał już żaden ślad.
- Ziemia płocka i okolice kipią od znaków. Niepokój o Boże Królestwo narasta z dnia na dzień. Próbujemy poznać charakter tego zjawiska, ale na razie nam się wymyka, jeśli mogę być szczera. Poza tym jesteśmy tu zaledwie kilka dni, a opat zna te tereny już od dziesięcioleci. Każda wskazówka lub przeczucie mogą mieć dużą wagę. Stąd moje pytanie.

Wskazała palcem na krzyż.
- Ciekawy wzór, prawda? Niespotykany zbyt często na południu. Znalazłam go kiedyś u jednego z kupców i bardzo mi się spodobał – obróciła krzyż postawą w kierunku opata – nasze ziemie kryją w sobie tyle tajemnic. Tyle wiedzy i historii, dla których symbolem jest ten prosty znak. Ktoś, gdzieś, w miejscu, o którym istnieniu nie mam nawet pojęcia chwali Pana na swój sposób i na swój sposób wyraża wdzięczność za jego łaski. Czyż nie jest to piękne, że łączy nas wspólna wiara, choć wcale się nie znamy? - przez chwilę opat zobaczył w oczach kobiety jakieś żywsze emocje.

Pogrążony w czarnych myślach Fyodor nawet nie do końca myślał o tym gdzie idzie. Po prostu szedł przed siebie pociągając za sobą nogami. Jedynie na zewnątrz pozostawał nieugięty i pewny, ale to była gra pozorów. Tak jak nawykł do udawania słabości, tak teraz udawał determinację, a z zaciętego wyrazu twarzy nie można było odczytać jak bardzo dotknęła go porażka w bibliotece. I coraz większą pogardę żywił sam do siebie za to, że nie potrafił się do kupy pozbierać. To było żałosne. Już kilka razy zbierał się do pionu powtarzając sobie “młot kowala nie jest przygnębiony gdy kowadło się złamie”, ale trwało to tylko parę chwil. Musiał coś zrobić. Doprowadzić się do ładu, bo wiele pracy było jeszcze przed nim, nim w końcu Bóg miał mu dać odpocząć w grobie. Może trzeba było brutalnie? Postawić się na wprost swej porażki i zmusić by z nią pogodzić stojąc nią twarzą w twarz? To powinno być bardziej permanentne rozwiązanie… nogi pokierowały go do zgliszczy biblioteki. Przestępując próg musiał zdusić w sobie nowo narosłą złość na zmarłą Michal. Musiał się pogodzić z tym co się stało. I zmusić do uznania, że w poświęceniu odkupiła swe winy.

~ * ~

Płuca doagały się wdechu, ale gdy go wziął drobiny spalenizny wleciały mu w tchawicę. Zmusił się do uspokojenia oddechu, choć ciało żądało i szantażowało bólem. Przyłożył usta do rękawa starając się odnaleźć złoty. Już się zbierał do wyjścia. Do światła które prowadzić go miało na zewnątrz, ale wtedy kątem oka dostrzegł drugie. Światło którego nie mogło tam być.
~ Poprzez bramy piekieł aż na szczyt niebios… ~ bardziej pomyślał niż powidział i oparł się na lasce, wlepiając wspojrzenie w cel. W światło… Może był to tylko mityczne błędny ognik prowadzący wędrowców na śmierć… a może był to znak… może próba wiary. Nogi poprowadziły go z siłą przed siebie, choć na skraju spojrzenia już czaiła się ciemność zwiastująca odpływającą świadomość.

Opat albo nie chciał, albo nie mógł pomóc. Prezentował się jako oddany Sługa Boży, ale podejrzenia, że zło pochłonie cały Płock i pół Mazowsza nie interesowało go zbytnio. Może jeśli trafi pod opiekę Guntera problem ten zacznie go bardziej interesować. Niemniej to, że czegoś nie wiedział też było interesujące. Szczególnie niewiedza w kwestii kontrolowania zwierząt jako źródła informacji. Dla wenecjanki, która uważała, że nie da się dogadać z większością ludzi na tym świecie, fakt, że ktoś nie wie, czy można rozmawiać ze zwierzętami to już dużo. Ostatecznie nie liczyła na wiele, a opat nie wyglądał na człowieka, który na rozmowie z Małomirem powiedziałby więcej. Przynajmniej więc na razie postanowiła rozmowy owej opatowi oszczędzić. Przekonać pozostałych do czegoś takiego byłoby ciężko, choć jak dowodził dzień, brak zgody nie był przeszkodą, której nie da się w jakiś sposób ominąć. Francisca miała natomiast wrażenie, że byli z opatem jak dwoje ludzi, którzy patrzą na słońce w zenicie, ale znajdują się po przeciwnych krańcach Ziemi.
Westchnęła. No może przeciągnie jeszcze trochę negocjacje. Opat nie może być w końcu obojętny na wszystko. W każdym razie warto było to sprawdzić.
- Świątobliwy ojcze. Dziękuję za nieocenioną pomoc i dobre słowo - pochyliła wdzięcznie głowę, a następnie zabrała krzyż ze stołu.
- W obliczu wszystkiego co Inkwizycja już wie i tego co dzięki łasce Pana mozolnie się dowiaduje wydaje mi się, że lepiej jest, aby tutejsi bracia zakonni służyli swoją pomocą i modlitwą raczej biskupowi Guntherowi, który z wielkimi wyzwaniami mierzyć się musi w nadchodzącym czasie. Tak mi się, prostej niewieście, w każdym razie wydaje. Pod jego opieką zakon będzie też bezpieczny przed roszczeniami lokalnej szlachty, prawda? Zobaczę, co myślą w tej sprawie bracia i siostra.
Rozmowa wydawała się kończyć, ale Francisca nie wstawała jeszcze z krzesła. Poczekała cierpliwie, czy opat ma coś jeszcze do powiedzenia, dodała na zakończenie prośbę o modlitwę i zapewnienie o tym samym, a następnie niespiesznie udała się na dziedziniec licząc na możliwość spotkania z resztą Inkwizytorów.

- Rozwiążcie go i pozwólcie mu chodzić - rzekł jakiś głos.
Fyodor czuł jak całun spada z jego ciała. Na powiekach leżały dwie ciążące mu monety. Czuł otaczające go zimno.

Pomieszczenie było niewielkie, choć zamiast ścian otaczała go ciemność. Leżał na kamiennym podwyższeniu, które przypominało bardziej ołtarz niż łoże. Nigdzie nie było źródła światła, choć podłoga i ołtarz były wyraźnie oświetlone.

Potrzebował chwili by dojść do siebie. Odzyskać pełnię świadomości i swą determinację. Sięgnął do oczu i odrzucił monety. Chrześcijanie nie kładli ich na oczy. To był żydowski zwyczaj i nie zamierzał pozwalać się tak traktować. Jeśli umarł to też nie powinno być żadnego całunu, a jego ziemska powłoka powinna być zakopana. Wstał z podwyższenia i dopiero wtedy zaczął do niego dochodzić surrealizm sytuacji. Jest martwy?
Rozejrzał się w poszukiwaniu swojej wiernej laski. Jednak nigdzie jej nie było. Nie było też bogactw, zdobionych koszul, butów ze skóry egzotycznych zwierząt. Był nagi, a widok jego pomarszczonego ciała przypominał o słabościach.

- Kto tu jest? GDZIE jest tu? - zapytał w ciemność, oczekując odpowiedzi.
- Jam jest, który jest - odezwał się głos, a na jednej ze ścian pojawiła się szczelina pełna światła.

Ale w grobie nie stało się ani trochę jaśniej. Światło zdawało się być tylko po to, żeby Fyodor nie mógł dojrzeć tego, co po drugiej stronie.
Fyodor miał ochotę paść na kolana i bić czołem w ziemię, ale coś go powstrzymało.
- “Rozwiążcie go i pozwólcie mu chodzić” - powtórzył sobie w myślach
Nie… nie wierzył w to. Śmierć… zwolnienie ze służby i brama ze światła na końcu… to było zbyt piękne. Nie jemu jeszcze spoczynek. Czuł to. Czy chciał czuć? Czy może jednak pragnął życia na tyle by łapać się brzytwy?
- “I daję wam przykazania nowe na znak nowego przymierza!” - zawołał Fyodor z mocą - A trzecie z nich brzmiało “Nie będziesz używał imienia Pana, Boga twego, nadaremnie, bo nie ujdzie karania, kto by dla próżnej rzeczy użył imienia jego.”
- Odejdź maro nieczysta! - teraz to był gniewny ryk - bo przed Sługą Bożym stoisz i na pokuszenie go nie zwiedziesz! - choć krył on strach… pozostawała wątpliwość. Co jeśli to jego umysł go zwiódł? Co jeśli właśnie dopuszczał się bluźnierstwa? Miał tylko nadzieję, że wtedy Pan się zlituje ześle go na tysiąc lat mąk czyśćcowych a nie na wieczne potępienie… ale groźba by dać się podejść nieczystym siłą i może nawet zostać wykorzystam przeciw woli bożej… to go przerażało jeszcze bardziej.
Przez wrota ze światła weszła kobieta ubrana w długą czerwoną niczym krew suknię, która przylegała do ciała i opinała się na nim lubieżnie podkreslajać jej nieskazitelna figurę.
- Witaj sługo boży.
A na jej widok B’Reznov poczuł jak jego ciało budzi się jak u jakiegoś młodzika. Oddech mu się skrócił na dwa momenty i krew popłynęła w miejsca od lat zapomniane. Ale to było ciało… ciało było słabe. Nawet umysł mógł być słaby, ale wola i wiara pozostawały w sile.
- Nie skusisz mnie, kurwo babilońska - spojrzał na nią z pogardą zdającą się góry kruszyć, a przed oczami wyobraźni widział ją płonącą na stosie... i stracił nią zainteresowanie. Jego wzrok wędrował po pomieszczeniu. Szukał niestałości. Szukał wyjścia.
- Psalm dwudziesty trzeci! - ryknął w mrok przechadzając się po pomieszczeniu

Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną!

- Psalm sto czterdziesty czwarty!

Błogosławiony Pan - Opoka moja,
On moje ręce zaprawia do walki,
moje palce do wojny.
On mocą dla mnie i warownią moją,
osłoną moją i moim wybawcą,
moją tarczą i Tym, któremu ufam,
Ten, który mi poddaje ludy.
O Panie, czym jest człowiek, że masz o nim pieczę,
czym syn człowieczy, że Ty o nim myślisz ?
Człowiek jest podobny do tchnienia wiatru,
dni jego jak cień mijają.
O Panie, nachyl Twych niebios i zstąp,
dotknij gór, by zadymiły,
ciśnij piorun i rozprosz ich,
wypuść swe strzały i poraź ich,
wyciągnij rękę Twoją z wysoka,
wybaw mię z wód wielkich
i uwolnij z rąk cudzoziemców,
tych, których usta mówią na wiatr,
a których prawica jest prawicą fałszywą.

Jego głos jedynie nabierał siły. Teraz nie miał już wątpliwości, że to próba. Albo to Zły go kusił, albo Pan spradzał. Tak czy siak reakcja pozostawała ta sama. Recytował psalm z siłą i determinacją. Prawie krzycząc i nie słuchając co by się miało dziać… ignorując kolejne próby i pokusy. Nie miał zamiaru pozwolić nikomu więcej dojść do słowa, choćby miał wykrzykiwać słowa psalmu, gdy szukał jakiś śladów wyjścia…
Kobieta obeszła go powoli, jakby nie zwracając uwagi na to co mówił. Usiadła na podwyższeniu, na którym przed chwilą leżał starzec. Wpatrywała się w niego przekrzywioną głową.
- Skończyłeś już? A może jeszcze mi coś opowiesz o mieczach anielskich i dziewicy co zdepcze smoka?
Fyodor zignorował ją zupełnie. Jakby jej tu nie było. Przeszedł obok łoża szukając wyjścia, czy czegokolwiek co by je sugerowało sposób wciąż recytując kolejne albo te same psalmy. Nie miał zamiaru nawet na nią patrzeć, bo czuł jak jego zbyt stare ciało nagle “odzyskiwało wigor”... tak nienaturalnie… tak plugawie. Przechodził całe pomieszczenie, spoglądając nawet w najgłębszy mrok. Krok po kroku. Metr po metrze.

Poza wielką szczeliną, przez którą wpadało światło i weszła dziwna kobieta nie było w grobie niczego. Nawet ścian…
Cień w którym się kryły zdawał się rozjaśniać gdy Fyodor do niego podchodził. Szedł wiec i szedł z nadzieją natrafienia na ścianę. Przeszedł kilkadziesiąt metrów nie odwracając się do kobiety, jednak nie natrafił na ścianę. Gdy się w końcu odwrócił okazało się, że ona siedzi na ołtarzu tak jak wcześniej. A ołtarz był tuż za nim. Jak gdyby nie przeszedł nawet metra. Wszystko było irracjonalne.
- Widzisz Czerwony Bracie, jestem tu z pewną prośbą. Tam, na zewnątrz już zajęto się twoim ciałem. Prawdopodobnie cię odratują. Ta mała ladacznica wie co robi. Dlatego chcę, żebyś dobrze sobie zapamiętał moje słowa. Wyjedziesz z Płocka i nigdy tu nie wrócisz. Inaczej to czego doświadczyłeś z ręki Wiktora będzie ciepłym wspomnieniem do którego chciałbyś powrócić.

- Zbyt wiele o tobie wiem, kurwo babilońska - odpowiedział Fyodor spokojnie, nawet na nią nie patrząc - by teraz odpuścić. Odliczaj dni. To twoje ostatnie.
To był blef. Nie wiedział o tej istocie prawie nic, ale... może zadziała... i sprowokuje ją do szybszych działań. Do ujawnienia się bądź błędu. Tak czy siak nie szkodziło spróbować.

Ostatnie wydarzenia sugerowały, że brak zgody w Inkwizycji może przynieść nieprzewidziane i tragiczne skutki. Przyczyny owych skutków, wszystko na to wskazywało, przestały istnieć, ale Włoszka nie mogła się wyzbyć przekonania, że lepiej pilnować nawet tego, co dotychczas wydawało się być przewidywalne. Łaska Pańska jednak tym razem była po jej stronie. Fyodor postanowił stracić przytomność, Anna postanowiła go ratować, a Gerge zapewne postanowi pomóc Annie. To czyniło sytuację wewnątrz Inkwizycji łatwiejszą do przewidywania. Natomiast stojąc w obliczu spotkania Świętego Oficjum z kanonikiem, Francisca czuła ekscytację połączoną ze strachem. Przypuszczalnie, nikt jej nie wejdzie tym razem w paradę. Czy jednak podoła zadaniu, które stawia przed nią Pan? I czy wie na czym owo zadanie polega? Zrobiła to, co zawsze robiła w obliczu nieznanego. Ruszyła przed siebie jakby była panią tej sytuacji.

Zmówiła w myślach kilka słów modlitwy błagalnej, klasnęła delikatnie w dłoń na znajdującą się w pobliżu Małgosię i poprosiła ją szeptem o przekazanie bratu Walterowi (to ten kulawy z wielkim młotem) słowa “Canonicus” i wskazania dziedzińca. Pogłaskała ją przy tym po głowie. Mądre dziewczę na pewno zapamięta.
Potem ścisnęła krzyż, zmówiła kolejną modlitwę i ruszyła na spotkanie z księdzem. Obydwoje posiadali nieposzlakowaną opinię, ale Francisca potrafiła wzmocnić wrażenie nieposzlakowania przy pomocy bożej łaski. Weszła na dziedziniec i zbliżyła się do księdza w sposób w jaki etykieta nakazywała przyjmować gości. Następnie ukłoniła się odrobinę bardziej uprzejmie niż nakazywał tego zwyczaj. Jednocześnie obrzuciła krótkim spojrzeniem tuzin ciężkozbrojnych jeźdźców. Armia Pana.
- Wielki to dar Boży dla Świętej Inkwizycji mieć możliwość przywitania tak znamienitego gościa w tym przybytku Pańskim. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus…
- Signora Francisca Ramberti, wierny sługa Świętego Officium - przedstawiła się, czyniąc kolejne dygnięcie - Czy szanowny kanonik zechce odpocząć po tej wyczerpującej podróży, przed spotkaniem z Inkwizycją?

Anna uśmiechnęła się do leżącego na łóżku zakonnika. Wrócił do nich. Wyglądał na osłabionego ale był z nimi. Ostrożnie przyłożyła dłoń do czoła Fyodora sprawdzając czy ten nie ma gorączki.
- Jak się teraz czujesz? - Spytała, pochylając się nad swoim pacjentem.
Fyodor nie odzwajemnił uśmiechu, ale w jego spojrzeniu było… coś. Może on już sam nie pamiętał jak się uśmiechać?
- Płuchhhha palą - odpowiedział znacznie słabiej niż sam by chciał.
- Modlliłem shhę. Dos… dostrzehłem blashhk. Jahniejszhyy niż mógł śhlnić…
- Spotkałem złą… - spojrzenie Fyodor nagle się wyostrzyło, a głos wygładził, choć widać było, że kosztuje go to wiele bólu - kazała mi opuścić Płock. Tu dzieje się coś dużego i jesteśmy bardziej potrzebni niż sądziliśmy.
Zakonnica przytaknęła i spojrzała na stojącego obok Gerge.
- Przyniósłbyś mi wrzątek? - Uśmiechnęła się do swego towarzysza, po czym odprowadziła go wzrokiem. - Spróbuj trzymać głowę blisko tych roztartych ziół. Powinny ułatwić oddychanie. Jak poczujesz się odrobinę lepiej spróbuję zrobić ci inhalację, co by oczyścić odrobinę płuca.
- Podobne wnioski wyciągnęłam po rozmowie z Piotrem. Czasami mam wrażenie, że zostaliśmy sami po stronie Pana. - Anna wyraźnie zasmuciła się wypowiadając dręczące ją myśli. - Co to był za blask? Ten przedmiot, który wyniosłeś?
- Możżliwe… gdy ghho sięgnąhem zmyshy już mnie opuszczhałły… Ihe byhemy nieprzythomnny?
- Chwilę. - Zakonnica przysiadła obok czerwonego brata. - Zobaczyliśmy z Gerge jak wychodzisz z biblioteki. Straciłeś przytomność więc wynieśliśmy cię na zewnątrz, gdy twój oddech się uspokoił, przenieśliśmy cię do infirmarza.
Gdy Gerge przyniósł wrzątek, wgniotła do niego kilka liści i kawałek korzenia. Po pomieszczeniu rozniósł się przyjemny aromatyczny zapach. Anna ustawiła go obok łóżka Fyodora.
- Na razie może trochę wilgotnego powietrza pomoże. - Delikatnie powachlowała dłonią tak, że para zbliżyła się do nozdrzy zakonnika. - Zaraz jak ostygnie spróbujemy cię tym napoić. Nie powinieneś wchodzić do tak zadymionego miejsca.
Fyodor posłuchał Anny biorąc głębokie, choć bolesne wdechy.
- Możliwe - to słowo przyszło mu bardziej bezboleśnie niż poprzednie - Zapamiętam. Coo z cyghhanami?
- Mamy czas do wieczora by ich egzorcyzmować inaczej odjadą. - Anna wyraźnie posmutniała. - Jednak będzie to raczej niemożliwe. - Zakonnica obejrzała się na Gerge. - CHyba damy radę zrobić tą inhalację. Mógłbyś poprosić kogoś by przyniósł nam misę i wrzątek?
Fyodor spróbował wstać. Powinność go wzywała. Tylko on potrafił przeprowadzić egzorcyzm. Podniósł się z trudem na łokciach… i wtedy ciał odmówiło posłuszeństwa. Nie był w stanie. Ciało zawodziło.
- Nhiee dadzą się pszekoać… powiedzh imm… aby wypatrywali znahów… i gdy zobhaczą, sze demony nie odeszły - Fyodor warknął męcząc się już i kontynuował już jaśniej przezwyciężając ból - jak zobaczą, że demony wcale nie opuściły dzieci i już stracą nadzieję, że sobie poradzą niech zaprowadzą dzieci na uświęconą ziemię i wyślą wiadomość. Gdy będziemy mogli to przybędziemy.