Krasnoludy nie znoszą zdrady wręcz organicznie. Dlatego więc na widok dwóch khazadów służących, jak się domyślali, Granicznym nie byli zbyt przyjaźni.
I nie zamierzali z nimi gadać, a tym bardziej gościć piwem. Nawet jeśli twierdzili, że nie służą najeźdźcom widać przecież było, że z nimi przyjechali, z nimi śpią, z nimi jedzą i rozmawiają. A żaden z nich nie potrafił skutecznie przekonywać.

Podobnie było z kapłanką. Zwłaszcza, że ceniącym zwięzłość komunikatów krasnoludom jej przemowa wydała się niemalże niezrozumiała, a do tego prawie elfia w ilości ozdobników. A może zwyczajnie kpiąca? W końcu normalną koleją rzeczy jest rabowanie, palenie i gwałcenie na wojnie. Nic w zachowaniu Granicznych nie było niezwykłego, sama Leonora też powinna pamiętać zachowanie Imperialnych żołnierzy w Messen i uczestniczenie w wyganianiu uchodźców na pewną śmierć.
- Dzielisz strawę z mordercami, rabusiami i gwałcicielami, kobieto. To tacy jak Ty się tu zdarzyli. Wracaj do swoich - uzyskała odpowiedź.


Bert i Oleg przygotowali i zabezpieczyli nocleg. Gustaw i Loftus pogadali. A potem wszyscy poszli spać, za wyjątkiem trzymającego wartę zwiadowcy. Warty zmieniały się co dwie godziny, a noc minęła spokojnie.
Rano Ostatni zgadali się z wozakami ciężkich wozów i ruszyli dalej razem.
Eskorta wozów nie miała z tym problemów - Ostatni bowiem nawet się do wozów w nocy nie zbliżyli ani nie spróbowali sprawdzić co one przewożą.
Droga brzegiem rzeki wzdłuż Lasu Popiołu (Aschwaldu) minęła spokojnie. Karawana z taką obstawą z pewnością mogła budzić ciekawość, ale nie było w okolicy siły, która mogłaby zaatakować tak silną grupę i mieć nadzieję na zwycięstwo. Loftusowi udało się niezauważenie przerzucić na drugi brzeg dwa listy, ale póki co nie było żadnej reakcji.

Niedaleko Legau zauważyli konne patrole granicznych, zarówno na trakcie jak i po drugiej stronie rzeki. A sama wioseczka rozrosła się do pola namiotowego wielkich rozmiarów. Jeszcze przed mostem dało się wnioskować o jego istnieniu dzięki symfonii akustyczno-olfaktorycznej. Słychać bowiem było krzyki ludzi i ryki bydła, oraz śmierdziało gównem i kapustą. A Ostatnich minęła jakaś karawana jadąca w drugą stronę - handel najwyraźniej radośnie trwał.

5 Erntezeit, wieczór
Legau
Pogoda: zachmurzenie umiarkowane, lekki wiatr, chłodniej.
Widać góry

Chałupy, w których kiedyś żyli chłopi zostały zaanektowane przez "wyższe szarże", prowizoryczne zagrody i stosy łupów ciągnęły się na przestrzeni dobrego hektara, rzemieślnicy porozkładali się ze swoimi kramami i pracowniami, różnoracy najemnicy klęli i narzekali, a nad tym chaosem próbowało zapanować kilku intendentów, rachmistrzów i im podobnych.
Kawałek dalej rozłożył się Brock ze swoimi ludźmi, Było ich kilka razy więcej niż granicznych i atmosfera była napięta.

Ciężkie wozy zostały od razu wysłane na przełęcz, a Ostatnich zatrzymano z standardowym pytaniem. Kim są i co tu robią. Mając przygotowaną odpowiedź podróży do Karaku Ostatni nie mieli z tym problemu i szybko zostali pozostawieni sami sobie z przykazaniem, by zjeżdżali i nie tamowali ruchu.

Zakupy Ostatnich poszły szybko i sprawnie. Dodatkowe zapasy żywności się znalazły; dwa czekany, 2x 5m liny z kotwiczkami oraz raki pomogą w ewentualnej wspinaczce, a płaszcze i pałatki powinny chronić przed chłodem w dzień i stanowić ciepłe przykrycie w nocy. Wszystko za 35 koron.

Słuchanie plotek - nieco mniej.
Brock siedział na dupie, bo Graniczni nie chcieli by lazł przez przełęcz całą kupą, a małymi oddziałami góra po dziesięć osób na dzień. Nie ufali mu i bali się że spróbuje zająć przełęcz. Harkin z kolei nie chciał się zgodzić na małe grupy, bo bał się, że Graniczni złupią mu to co zarobił jak nie będzie tego pilnowało piętnaście dziesiątek, ale jedna. A poza tym podobno Brock uważał, że lada chwila wszystko się sypnie i trzeba spierdalać póki czas.
Wojska na przełęczy nie było. Były za to posterunki i patrole Granicznych. Jeden z nich był na rozwidleniu szlaku (przełęcz/karak), kolejny na "szczycie" przełęczy.
Patrole - wzdłuż rzek w okolicach Legau, po drugiej stronie Rzeki Hornberg od Osthausen do Blaukopf i oczywiście na szlakach.
Co jest wiezione w tym transporcie zwykli najemnicy nie wiedzieli, a eskorta i wozacy, którzy zapewne wiedzieli, odjechali. Z pewnością można się było tego dowiedzieć podczas poprzednich wspólnie spędzonych godzin jazdy.

Przyglądanie się namiotom przez Leonorę było trochę podejrzane.
Zaświecenie się Loftusa zimnym, upiornym światłem i świecenie tak przez minutę było bardzo podejrzane (na szczęście jego czar zadziałał i nie pamiętali za bardzo kto się tak świecił). A interesowanie się patrolami, posterunkami i przełęczą było bardzo ale to bardzo podejrzane. Niektórzy potrafili dodać dwa do dwóch.
Choć Ostatni wiedzieli, że Graniczni mają się na baczności i że wiedzą już, że Imperialni coś planują, postanowili zignorować tę wiedzę... Graniczni nie mając twardych dowodów nie podjęli żadnych akcji przeciwko Ostatnim, a ci, uspokojeni tym, pojechali rano dalej.

Bez większych trudności dogonili konwój ciężkich wozów. Droga wiodła coraz bardziej stromo pod górę i w tej sytuacji pusty wóz miał znaczną przewagę nad załadowanymi. Ostatnich z kolei dogonił i przegonił konny patrol Granicznych, inny minął ich z przeciwnej strony. Krótka rozmowa potwierdziła, że zdarzają się napady goblinów, ale póki co jest spokojnie.

Najemnicy z zadowoleniem przyjęli wcześniejsze zwolnienie ich z umowy, ale nie bardzo mieli ochotę na ochranianie konwoju. Dowódca karawany też zresztą nie bardzo chciał pozwolić na przyłączenie się najemników do jego eskorty, węszył w tym ryzyko zdradzieckiej napaści. Okazało się zresztą, że bez zezwolenia i tak nie da się przejechać - ale jak można się było domyślić złoto rozwiązywało nie takie problemy, a glejt Parszywca był w przekonaniu najemników gwarantem, że dadzą radę przejechać. Niby że na polecenie Parszywca sprawdzają stan dróg, bo będzie wywoził. A za przełęczą to kto dojdzie kto to był... Zebrali się więc i pojechali.

Nawet jeśli rzeczywiście były tu jakieś gobliny, nie odważyły się zaatakować. Połączone grupy ponownie stanowiły zbyt wielkie wyzwanie by ktokolwiek poważył się na nie napaść. Trzydzieści osób to w końcu nie w kij dmuchał. Cztery wozy ciągnięte przez cztery muły każdy (wcześniej były po dwa konie, ale widać na postoju zmienili zwierzęta), na każdym koźle woźnica i pomocnik, dwunastu ludzi obstawy, każdy z bronią strzelczą i ręczną. Garłacze, kusze, miecze, kolczugi... Ale kiedy wiezie się tak cenny ładunek... Ostatni wóz wiózł beczki z winem. Przedostatni - zabezpieczone biurko godne księcia i piękny zegar. Drugi - jakieś skrzynie. Wszystko było "osobistym ładunkiem von Wernicky'ego. Ale najbardziej pilnowano pierwszego wozu. "Ładunek cenny i delikatny, bo żywy" - tylko tyle udało się dowiedzieć Gustawowi samą rozmową na jego temat.

W pewnym momencie Leonora oddaliła się od grupy i zaczęła karmić kruka. Po chwili ten zakrakał radośnie. Tuż po tym podleciał do pierwszego wozu i dostał się jakoś pod okrywające go płótno, zapewne przez otwór wentylacyjny. Zanim ktoś zdołał zareagować, z wozu dobiegł wszystkich okropny wrzask, a kruk zawisł w powietrzu przed łbami pierwszej pary zwierząt pociągowych. Te, przerażone z niewiadomego powodu poniosły, a wóz skręcił i mimo rozpaczliwych prób zatrzymania go przez woźnicę, zjechał z drogi i zsunął się zboczem w kierunku rzeki. Na szczęście, zamiast spaść kilkadziesiąt metrów, jak woźnica i jego pomocnik, zatrzymał się na świerkach. A gdy eskorta odwracała się w stronę Leo, ci którzy na nią nie patrzyli mogli dostrzec, że z rozbitego wozu wysuwa się jakiś człowiek.

Nie można powiedzieć, aby Leonor po tak wielu przygodach w Wissenlandzie, czegoś się nie nauczyła. Oczywiście Estalijczykom ciężko uczy się nowych rzeczy, gdyż wiedzą praktycznie wszystko, ale otwarty umysł i wnikliwa analiza potrafią dokonać rzeczy niemożliwych. Leonor nauczyła się planować rzeczy na chłodno i z dużym wyprzedzeniem.

W tej sytuacji, co się wydarzy Leo wiedziała już od momentu jak kruk zerwał się w kierunku kolumny, a nabrała absolutnej pewności jak usłyszała jego demoniczny śmiech. To dawało jej sporo czasu na przygotowanie kolejnych działań.

Najpierw wpadła więc w kompletne przerażenie. Następnie w żelazną konsekwencją, jak u większości przerażonych ludzi, z jej ust wydarł się jęk bólu i rozpaczy, a serce zaczęło bić z taką gwałtownością, że akolitka miała wrażenie, iż połamie jej żebra. Potem, gdy kruk posyłał cały pierwszy wóz w kierunku wąwozu i kompletnej katastrofy, jej ręce, aby ulżyć trochę umęczonym oczom, które musiały to wszystko oglądać, złapały Leo za twarz, a palce wbiły się w skórę głowy i twarzy rozdrapując nie do końca zagojoną jeszcze ranę głowy.

I wtedy, odzyskując nieco kontrolę nad dłońmi, gdy poczuła ciepłą krew spływającą jej po palcu, pojawiła się myśl, która pozwoliła na krótką chwilę odgonić sprzed oczu widok własnego brzucha z utkwionymi w nim dwunastoma, dobrze wyważonymi bełtami. Jej palce zamiast oderwać się od skóry twarzy wbiły się w nią jeszcze bardziej rozdrapując dalej ranę, łuk brwiowy i nos. Gdy oderwała od twarzy ręce, aby przejść do kolejnego etapu tej przebiegłej strategii, jej twarz wyglądała jak posąg płaczącej krwawymi łzami Shaylli. Ból przywrócił jej też trochę świadomości.

Teraz przyszedł czas na kolejny etap akcji dywersyjnej. Wydała z siebie dziki okrzyk bólu i ryknęła w stronę konwoju i jego ochrony.
- Zdrada! To zasadzka! Uważajcie! - a potem wycelowawszy dłoń w rozwalony wóz ryknęła jeszcze głośniej.
- On ucieka! Łapcie go! Wernicky powiesi nas wszystkich za jaja i da psom na pożarcie! Łapcie go! - i rzuciła się w kierunku uszkodzonego wozu.

Leonor myślała jednak konsekwentnie o tym, że mężczyzna jeszcze nie uciekł i o tym kto ma przy sobie drewniane emblematy. Aktualnie mogło się zdarzyć absolutnie wszystko.

Droga mijała bez większych komplikacji, a ostatnie rozmowy między Ostatnimi nasuwały ciekawe spostrzeżenia. Gdyby przechwycili kogoś na tyle istotnego, żeby wpłynął na decyzję Khazadów i niejako zmusił ich do zbrojnej interwencji, to mogliby odstąpić od próby własnoręcznego jej zablokowania. A gdyby to była sama Księżna…
Chwilowe rozkojarzenie przerwało krakanie kruka, a dalsze wydarzenia zaskoczyły chyba wszystkich. Nikt z Granicznych, ani z Ostatnich nie był na to przygotowany. Leonora wykrzykiwała coś i miała twarz zalaną krwią. Zdaje się, że Galeb rzucił spojrzenie na Gustawa, a ten tym razem pojął jego myśli i nakazał Karlowi i Olegowi pojmać Leo. Bert ich poganiał, a sam miał chyba rzucić się w stronę pierwszego wozu… Który był cholernie daleko… Cała sytuacja była paskudna, czym do cholery był ten kruk… Dlaczego go wcześniej nie wykrył, czy Leo jest pod wpływem jego mocy? Zresztą demony nie pochodzą z tego świata i nie są w stanie w nim się ukryć, czy wiecznie przebywać. Muszą czerpać energię, a tym samym się ujawnić… A teraz z kruka, aż kapała surowa moc Dhar, a jego paskudne pasma kleiły się też do Leo… Mag nie był pewien kto stanowi teraz większe zagrożenie: Graniczni, czy akolitka z ptakiem.
- Miałeś rację ze złotym klinem! – krzyknął krótko do Galeba.
Szary Czarodziej splatał więc wiatry magii wokół siebie, ale opóźniał podjęcie konkretnych działań.
Aktualnie mogło się zdarzyć absolutnie wszystko.