Leonor przerażały puste wioski. Niekoniecznie na tyle, aby biegać po nich w panice i rozdzierać szaty, ale wystarczająco, aby czuć się nieswojo. Dobitnie pokazywały porażkę ludzi i niosły za sobą zapowiedź końca świata. Nawet jeśli przyczyną tego braku ludzi byli inni ludzie. Cóż bardziej przejmującego dla kapłana, który swoje życie poświęcił tym, którzy właśnie zniknęli. Tak więc Estalijka, która zdawała się nie bać niczego, ignorując przy tym zdrowy rozsądek w opuszczonej przez ludzi wiosce czuła się nieswojo. Obecność krasnoludów potęgowała tylko to wrażenie, podkreślając kogo tu nie ma.
Akolitka odmówiła więc jakąś błagalną modlitwę na środku wioski, a potem udała się do dworku handlarza futer przyglądając się temu co z niego zostało. Ponieważ piec zwykle padał ostatni rozpaliła w nim ogień odbierając mu tym samym trochę wrażenia bezsilności i porażki. Samotny słup dymu pośród zgliszcz sugerował, że życie, którego zabrakło powróci tu kiedyś. Wyryła też na kawałku deski symbol Myrmidii i dodała krótki podpis: „Najpotężniejsza, pobłogosław tych, którzy tu powrócą.”

Zadowolona z widoku wróciła do pozostałości po karczmie i zapytała Berta i Barona, czy skoro idą w góry nie powinni zaopatrzyć się w futra. Zatroszczyła się, czy krukowi nie brakuje jedzenia i symbol podobny jak w dworku powiesiła nad drzwiami byłej karczmy. Poczuła się zdecydowanie spokojniejsza. Ponieważ Loftus w tym czasie bardzo dużo mówił, powiedziała, że jeżeli potrzebuje pomocy, to ona chętnie mu pomoże, chociaż nie miała kompletnie pojęcia o czym. Mag jednak miał dobre pomysły, więc nie było powodu, żeby mu nie ufać.

Bert zajął się zwierzętami i rozlokowaniem kompanii w sposób wzorowy. A potem skorzystał z niedawnych zakupów by upichcić kolację. Tym razem miał szczęście - w tym co zostało z karczmy znalazł i palenisko i coś co mogło służyć za kociołek. Tyle że przeciekający. Niemniej pierwsza od dawna prawdziwa kolacja na szlaku poprawiła humory Ostatnich.
Graniczni konwojenci, jak się okazało, nie byli jedynymi granicznymi korzystającymi z noclegu, kilku z nich okazało się "dzienną zmianą" strażników mostu na rzece Avern. Plotkując niziołek wyłapał, że "inwazja" powoli się kończy; że graniczni szukają pastuchów do przegonienia bydła na drugą stronę gór, że pewien najemnik z Estalii opowiadał o atakach goryli z Finnwaldu, żartowano sobie z Brocka, który musi czekać na swoją kolej na przejście przez góry i się wkurza, że nawet krowy i świnie idą przed nim, wspominano o potyczkach z grupą jakichś Imperialnych, którzy próbowali przejść przez Las Popiołów (Aschwald). I o oportunistycznych kupcach z Wissenlandu, którzy wyposażeni w glejty od Wernickiego albo Nestreve'a skupowali towary od Granicznych.

Detlef i Galeb podeszli do czterech niskich, ufortyfikowanych budynków. Przejścia między nimi były zagrodzone i strzeżone. Dostęp był tylko z jednej strony. A tam powitały ich nieprzyjemne spojrzenia spod krzaczastych brwi i wycelowane w nich kusze. Oraz bardzo krótki jasny komunikat:
- Nie macie tu czego szukać. Mordercom dzieci niczego nie sprzedajemy, nie znajdą tu też ani ognia, ani wody, ani noclegu.
Najwyraźniej Graniczni nie byli tu mile widziani.

Wyciągnięta do Gustawa drżąca ręka Olega czekała dłuższą chwilę, ale von Grunnenberg znów wpadł w jeden ze swoich stanów katatonicznych i ani nie dał kasy, ani nawet się nie odezwał, zajął się czyszczeniem zbroi, broni, sprawdził rzemienie plecaka, pasy przypięte do Miłki itd. Chciał też się ogolić lub choć skrócić zarost, ale nie miał żadnych narzędzi do tego, mógł no najwyżej spróbować nożem.
Włóczędze niewiele by zresztą pieniądze pomogły, nie bardzo miał gdzie je obecnie wydać.

Leonora odkryła, że spalony dworek został obrabowany z wszystkiego, co miało jakąkolwiek wartość. Ciał nie znalazła ani tam ani w wiosce, ktoś musiał je pochować. Wędrując znalazła kurhan z ziemi i kamieni - zbiorowy grób i pomodliła się przy nim. Zatroszczywszy się o potrzeby duchowe chciała zadbać także o cielesne - cieplejsze ubranie. Podobnie Loftus, który także chciał znaleźć płaszcz, ale nie było gdzie tego zrobić. Owszem, "obsługa" karawany granicznych miała futra i płaszcze, ale nie zamierzała się z nimi rozstawać. Sugerowali, by spróbować w Legau. Ostatnia osada przed górami służyła obecnie za punkt zbiorczy - to tam trafiały wszystkie towary na ostatnią ocenę, czy warto je przeprawiać za góry czy nie, formowano tam karawany, a za złoto można było dostać absolutnie wszystko.

Gustaw słuchał Ostatnich i rozważał wszystkie możliwości i opcje jego zdaniem w zasięgu kompanów.
- Loftusie. Czyń jak uważasz z tym magiem, ale ja bym nie ufał i nie chciał jego ingerencji.- Sierżant nie ufał magii a jedynie Loftusowi. Jeśli ten stwierdzi, że mag przyda się to ok. Ta maguska z Meissen nie robiła nic za darmo i nie ze względów patriotycznych. Czemu ten miał być inny?

Baron kiwnął głową na sugestię akolitki. Futra czy inna ciepła odzież przyda się i sierżant poprosił Berta by i dla niego coś nabył. Także trochę rzeczy do konserwacji broni i zbroi.
- Oleg. Po posiłku zrobionym przez Berta będziesz miał kuchnię dla siebie. Jeśli będą potrzebne pieniądze to dostaniesz.- Zapewnił zwiadowce.

Gustaw do Khazadów się nie pchał i wolał zostać w noclegowni.
- Słyszeliście. Jeszcze jest jedna wiocha, która pełni rolę punktu zbiorczego. Moim zdaniem mieszanie zadań może być kiepskim pomysłem. Dogadanie się, że razem wędrujemy bardziej mi pasuje. Jak już się dowiedzieliśmy to Imperialni byli tu i coś czuję, że atak będzie na tą karawanę pewną sprawą. Imperialni będą strzelać do nas. Jakbyśmy szli sami to jak zobaczą Galeba i Detlefa pomyślą przed atakiem czy aby nie z Królestwa są a jak zobaczą ich przy wozach Granicznych nie będą mieli skrupułów bo muszą być najemnikami. Teraz krasnoludy to neutralna siła i nikt ich nie zaatakuje. No poza bestiami i goblinami.- Przedstawił swój osąd sytuacji kompanom gdy zebrali się wszyscy.

Leonor była w dość pogodnym nastroju rozpalając ogień w zniszczonym dworku, była bowiem głęboko przekonana, że mieszkańcy, jak to bywało na wojnie po prostu gdzieś uciekli. Gdy jednak znalazła opuszczoną zbiorową mogiłę doznała uczucia całkowitego przerażenia. Jej Panią była Bogini wojny, która wprawdzie nie miała nic przeciwko przebiegłości i sprytowi, który pozwalał zwyciężyć przeciwnika, ale w żadnym razie nie pochwalała zbiorowej rzezi cywili i bezbronnych.

Odprawiły modły nad zbiorową mogiłą i wróciła wstrząśnięta do miejsca ich postoju. Opowiedziała o swoim znalezisku, ale nie potrafiła zrozumieć dlaczego ktoś posunął się do tak strasznych czynów. Dla każdego kapłana, jeśli nie służył bogom chaosu, takie bezmyślne okrucieństwo, było ciosem w samo serce, w istotę ich posługi.

Wysłuchawszy rozmów przy ognisku, jej ogromne przygnębienie powoli zastępował gniew na szaleńców, którzy tego dokonali. Taka zbrodnia musiała zostać ukarana. Jeśli dopuścili się tego Graniczni, gniew Akolitki Najpotężniejszej Pani spadnie na nich niczym grom z jasnego nieba, albo coś podobnego rodzaju. Na razie jednak z jej twarzy płynęły łzy, a serce przepełniały żal i smutek. Poszła jeszcze raz na miejsce pochówku, przyglądając się uważnie temu co tam znalazła i jeszcze raz odmówiła modlitwę. Potem opierając się ciężko na swoim podróżnym kiju udała się w kierunku domostw krasnoludów i okrążając je trafiła na tą samą bramę, którą poprzednio znaleźli Galeb z Detlefem. Nikt nie witał jej tam przyjaźnie. Uniosła więc ręce w pokojowym geście i przemówiła smutno.

- Szlachetni Bracia, wybaczcie najście i tego, że nie znam wszystkich waszych zwyczajów. Podróżując na południe, natknęłam się na to przerażające miejsce, gdzie ktoś dokonał tej straszliwej rzezi. Żadnym Bogom, czy to ludzkim, czy krasnoludzkim nie może się podobać taki brak szacunku dla życia i bezmyślne okrucieństwo. Czy możecie mi opowiedzieć, co tu się stało, a nie ustanę, aż sprawcy tego czynu nie zostaną ukarani. Nie mogą serce i honor kapłana być spokojne, gdy jego oczom ukazują się takie haniebne rzeczy.