Wschodnie wybrzeże; południe

Mnich chwilę się zastanowił jak tu ugryźć problem. W końcu się zdecydował.
- Rozdzielmy się. Vasilij ty i twoi ruszcie dalej wzdłuż klifu i zobaczcie czy tam jest jakieś zejście. Ja i reszta pójdziemy w przeciwną stronę z tym samym celem. Jeżeli po jakiejś pół-godzinie nic nie znajdziemy wrócimy tu i spróbujemy czegoś innego.

Vasilij i reszta przystali na taki plan. Podzielili się na dwie grupy i on ruszły w jedną stronę a Otto z pozostałymi w drugą. I tak się rozstali. Szybko w tych meandrach wybrzeża i mgle jednooki młodzieniec stracił drugą grupę z oczu. Szedł z towarzyszami którzy oddali się Papie Nurglowi próbując co jakiś czas sprawdzić czy tam albo tu da się zejść. Tam czy tu nawet wydało się, że jest na to jakaś nadzieja ale żadne z tych miejsc nie kierowało bezpośrednio na dół do kamienistego pasa plaży nad wodną kipielą. Mgła w końcu zaczęła rzednąć i się podnosić. Zrobiło się pogodnie a jak znikły opary okazało się, że jest blisko południa.

- Loszka jest niespokojna. Podniecona. Myślę, że jesteśmy blisko. - dziewczyna sprawiała pewne kłopoty w tym sensie, że zachowywała się jak myśliwski ogar szarpiący się na smyczy po wykryciu łownego zwierza. Strupas musiał ją mocno trzymać bo wydawało się, że gdyby ją puścił to ta by pobiegła do tego klifu a czy starczyłoby jej przytomności umysłu aby zejść zamiast skoczyć to woleli z aptekarzem nie sprawdzać. Upadek z tej wysokości na kamienie u stóp klifu raczej nie wróżył wyjścia z tego bez szwanku.

Postanowili wracać bo na oko ty chyba minęły ze dwa czy trzy pacierze jakie umówili się do sprawdzenia a nic obiecującego nie znaleźli. Wracali z powrotem gdy ujrzeli jakąś brązową sylwetkę przed sobą. Ta ich pewnie też bo machnęła do nich i zatrzymała się czekając aż do niej dotra. A to znów zajęło trochę czasu. Z bliska okazało się, że to jeden z ludzi Vasilija wysłany z informacją, że znaleźli jakieś w miarę łagodne zejście na dół. I mógł ich tam zaprowadzić.

- Ha! Oster nam sprzyja! - zaśmiał się rubasznie Sigismundus i jak na swoje rozmiary i tuszę całkiem raźno maszerował za przewodnikiem. Znów musieli tam iść kilka kwadransów mijając miejsce gdzie się rozstali z Vasilijem a potem drugie tyle zanim do niego dotarli. Rzeczywiście w tym miejscu kiedyś musiał się klif obsunąć i teraz powstało porośnięte morską trawą zawalisko po jakim dało się zejść na dół.

- O, jesteście. Wysłałem dwóch ludzi na dół. Da się zejść bez złamania karku. - odparł herszt banitów. Pozostali trzymali jakieś pozbierane w lesie kije jakich nie mieli w dłoniach gdy się rozstawali. I dał znak aby zejść na dół. Całą grupą dołączyli do dwóch jego ludzi jacy czekali na kamienistej plaży. Teraz znów trzeba było wrócić do tego miejsca gdzie widzieli z klifu obiecującą plamę ciemności jaka mogła być tylko jamą ale mogła być też wejściem do jaskini. Tylko teraz szli dołem, wzdłuż wąskiego pasa kamienistej plaży. Tak dotarli do nawisu skalnego pod jakim była ciemna jama. Na dole kotłowała się woda i wpływała tam do środka niknąc w ciemności.

- Trochę mało miejsca. Szkoda, że nie mamy łodzi. Łatwiej byłoby tam wpłynąć niż wejść. A tak to na sucho to będzie trudno się tam dostać. - ocenił Vasilij gdy stanęli przed wejściem albo do głębszej jamy, skalnej szczeliny no albo nawet jaskini. Ale po ciemku trudno było to stwierdzić. Dlatego ludzie Vasilija zajęli się rozpalaniem gałęzi jakie zebrali na górze w lesie aby zrobić z nich pochodni. Łodzią pewnie by się dało łagodniej i wygodniej wpłynąć do środka. Tylko wcześniej trzeba było przebyć pas mocno wzburzonej wody pod klifem. To do samej jamy łatwiej było dotrzeć plażą. Ale był tam wąski pas między wodą a ścianą który dawał nadzieję aby się dało tam przecisnąć do środka.

Grupa zaczęła ruszać przez pas. Otto zdołał, tuląc się do ściany jak do kochanki, przecisnąć przejściem. Niefortunnie los przestał sprzyjać aptekarzowi, który ześlizgnął się z przejścia i zaczął spadać w stronę wody. Otto instynktownie wyciągnął do Sigismundusa rękę, starając się złapać Nuglitę.

Solidna masa i gabaryty Sigismundusa tym razem zadziałały przeciwko niemu. I jak wpadł do zimnej, morskiej wody to nie szło go wyciągnąć na wierzch. Zwłaszcza jak w przejściu dało się co najwyżej kucnąć a i złapać dla równowagi czy zaparcia się niezbyt było czego. Groziło to tym, że samemu można stracić równowagę i chlupnąć do morza zwłaszcza jak na masę to aptekarz miał ją pewnie największą z nich wszystkich.

- Dobra! Idźcie dalej! Ja dopłynę do środka! - krzyknął lider grupy nurglitów i trzymając się krawędzi skały po kawałku trochę dopłynął a trochę przeszedł w głąb mrocznej jamy. Tam dalej było jakieś łagodniejsze miejsce gdzie trochę sam a trochę pozostali pomogli mu wydostać się z morskiej kipieli. Ale był wymęczony, zmarznięty i cały mokry. Wypluwał wodę z ust i ciężko łapał oddech. Ciężko było stwierdzić gdzie byli bo było tu prawie całkiem ciemno. Od wylotu niewiele tu już docierało światła. I widać było tylko zarysy ich własnych sylwetek. Jednak w tej wilgotnej jaskini dało się wyczuć zapach gnijących wodorostów. Chociaż prawie po ciemku nie było ich widać. Sprawę rozjaśnił dopiero Vasilij i dwóch jego ludzi jakim udało się przedrzeć w ślad za pierwszą czwórką. Nieśli pochodnie to okazało się, że to chyba jakaś podziemna jaskinia. Niereguralny strop był na wysokości kilku metrów. A tyle co było widać światła z pochodni to ta podziemna rynna morskiej wody ciągnęła się gdzieś dalej.

Otto upewnił się, że Sigismundusowi nic nie jest, zanim ruszyli dalej, nie mógł się jednak powstrzumać.
- Kąpiel Sigismundus? Przed potencjalną świątynią Pana Plag? Bluźnierstwo. - uśmiechnął się do aptekarza - Może złapiesz jakiś katar od tej wody. - poklepał nurglitę po plecach i ruszył za pozostałymi. Wziął jedną z pochodni, przejął Loszkę i ruszył przodem.
- No malutka, zabierz nas do ojczulka.

- Przestań. Zimno mi. Ale zaraz się pozbieram. Taki drobiazg mnie nie powstrzyma. - aptekarz nie miał zbyt dobrego humoru po tej zimnej, morskiej kąpieli jakiej wcale nie planował. Nadal był jednak zdeterminowany aby zgłębić tą tajemnicę jaka ich tutaj zaprowadziła.

- Mamy tylko trzy pochodnie. - powiedział Vasilij obserwując to wszystko trochę z boku. Nie chciał chyba jednej z nich zostawiać z kolegą ale też nie chciał zostawiać go tu samego w prawie całkowitych ciemnościach. Krzyknął więc parę razy wołając jednego ze swoich ludzi którzy zostali na zewnątrz jaskini. Po chwili widać było jak jeden z nich przeciska się tą samą wąską i niewygodną drogą jaką przebyła tu reszta.

- Zostań tu z nim. Jak się pozbiera to najwyżej idźcie za nami. - polecił mu herszt wskazując na pulchną, zmokniętą kulę ubrań jaka przypominał aptekarz.

- Dobra, to chodźmy. - banita dał znać Otto i reszcie, że mogą ruszać dalej. Loszka z ochotą ruszyła naprzód szarpiąc się na smyczy tak mocno, że młodzian miał trudności aby ją utrzymać. Wydawała się podniecona jak hart jaki zwęszył świeży, krwawy trop. Droga jednak wymagała uwagi. Na dole wciąż buszowało morze. Trzeba było iść brzegami ten szerokiej rynny. W miare jak się zgłębiali coraz dalej i dalej morze się uspokajało aż zrobiło się senne i spokojne. Przypominało nieruchomy staw jaki już tylko minimalnie faluje. Woda też zrobiła się gęstsza i pelna jakichś drobin. Coraz częściej widać było jakieś porastające ją kożuchy rzęs czy podobnego pływającego zielska. I zapach też jakby gęstniał. Jakby coś tam w głębi gniło i fermentowało. W końcu doszli do czegoś co wyglądało jak mała zatoczka. Za nią podłoże nieco się wznosiło i był korytarz skalny. I coś tam majaczyło jeszcze na skraju widzialności pochodni. I niespodziewanie dla wszystkich poruszyło się. Dało się słyszeć echo kroków jakby końskich kopyt na bruku. A w końcu z mroku wyłoniła się jakaś istota. Nawet trochę podobna do konia. Tylko wielkie, wyłupiaste oczy były wielkości kurzych jak zamiast normalnych, końskich oczu. Do tego albo biły jakimś własnym bladym światłem albo tak intensywnie odbijały światło pochodni. No i na czole stworzenia wyrastał potężny, pojedynczy róg. Trochę to wyglądało jak jakaś wypaczona plagami werska jednorożca. Skóra była pokryta bąblami i odpadała płatami. Stworzenie zatrzymało się blokujac niejako dostęp w głąb korytarza z jakiego wyszło. Ludzie też się zatrzymali nie bardzo wiedząc co teraz począć i co się zaraz stanie.

Otto przyglądał się istocie przez chwilę, po czym otworzył szerzej oczy.
- Heh, a jednak to to widział. Będę musiał uważniej oglądać moich pacjentów. - oddal Loszkę Strupasowi - Dajcie mi spróbować. Chyba, że ktoś tu potrafi gadać językiem Niezrodzonych. - wyszedł przed resztę ekipy.
- Błogosławieństwa Ojca Chorób, dla ciebie i twoich krost. Jesteśmy sługami Nurgla i poszukujemy ołtarza jego wybranki, Oster. Czy ty jesteś jego strażnikiem?

Strupas złapał za smycz kobiety która zakwiliła coś niezrozumiale i jako jedyna z ich grupki zdawała się nie okazywać wahania, obaw a jedynie mruczała coś szybko i chyba z zadowoleniem. Garbus pokręcił głową, że nie zna jakichś nadprzyrodoznych języków. Vasilij położył dłoń na mieczu ale go nie wyciągnął. Pozostali dwaj jego kamraci stali parę kroków dalej niepewni co robić. Ten bez pochodni powoli sięgnął po łuk aby mieć jakąś broń w rękach gdyby poczwara ich zaatakowała.

- Myślisz, że to coś mówi? - zapytał cicho herszt przemytników mając chyba co do tego wątpliwości. Stwór zaś chyba węszył sądząc po ruchach przegniłych chrap i nasłuchiwał resztkami, postrzępionych uszów. Może i patrzył swoimi wyłupiastymi oczami bez powiek ale jak tak to trudno było to określić. Poza tym jednak ani nie zaatakował ani się nie poruszył.

Otto przekrzywił głowę.
- Strupas, podejdź tu z Loszką. Może potrzebujemy kogoś, kto ma podobny stan świadomości. - mnich kajał się, że nie pomyślał, że może być kłopot z komunikacją jak z Sorią. Jak wróci, będzie musiał poprosić Starszego, albo Mergę lub Joachmi, aby nauczyli go mowy demonów.

Garbus postąpił parę ostrożnych kroków do przodu wcale nie mając radosnej miny. Te kopyta, masa no i róg wyglądały na takie z którymi lepiej było nie zawierać bliższej znajomości. Poprzedzająca go kobieta trzymana na smyczy nie okazywała takich wątpliwości. Coś tam gdakała po swojemu, zaśmiała się raz czy dwa no ale jak to była jakaś forma komunikacji to trudna do prześledzenia dla pozostałych śmiertelników. Stworzenie postawiło resztki uszu w sztorc i zdawało się, obserwować tą pierwszą dwójkę. Ale jakoś poza tym nic za bardzo się nie stało.

- Mnie to wygląda na jakiegoś zmutowanego konia. Czy coś podobnego. Nie wiem czy da się z tym czymś gadać. - znów cicho szepnął Vasilij obserwując całą tą scenę nieco z boku.

- Uważaj Vasilij. To najpewniej champion Nurgla tak, jak Soria jest Slaanesh. Nie chcesz istoty tak błogosławionej urazić… zaraz. - Otto spojrzał na Loszkę - Hm… może… - Otto wrócił się do "wody", biorąc gęstą maź na dłoń. Upewnił się, że miał dostateczną ilość na swój plan. Wrócił do kobiety i namalował jej pospiesznie trzy kręgi, otaczające trzy strzały na brzuchu. Miał nadzieję, że istota zareaguje na symbol swego patrona.

- Soria to chociaż wygląda jak człowiek. - przypomniał mu cicho herszt przemytników ale nie ciągnął dalej tematu. To dziwne, obce stworzenie jakie stało w milczeniu u wylotu skalnego tunelu zdawało się peszyć jego i pozostałych. Za to ciemnowłosa kobieta bez oporów zadarła do góry koszulę aby Otto mógł namazać symbol Nurgla.

- Zdejmij to. - polecił jej Strupas i sam zaczął zdejmować z niej koszulę aby ta nie zasłaniała wymazanego szlamem symbolu. Wkrótca półnaga Loszka stała na smyczy jako wysłannik ich grupy. Stworzenie pochyliło ku niej swój łeb jakby obserwowało teraz głównie ją. Czy coś widziało czy nie nie szło zgadnąć. Ale ruszyło powoli naprzód. Vasilij uciszył swoich ludzi bo ten z łukiem już chciał strzelać. Wszyscy wydawali się zaniepokojeni i skorzy do ucieczki. Koniopodobny stwór zatrzymało się o dwa kroki przed Loszką i zaczęło węszyć. Kierowało chrapy ku jej brzuchowi i wymazanemu tam symbolowi. W końcu parsknęło coś nienaturalnie chrapliwie co zabrzmiało jak basowe brzmienie stada much w głębi pustego dzbana.

- No cóż… postęp? - zaczął Otto, może Sigismundus miałby więcej szczęścia. Postanowił pozwolić istocie na razie skupić się na Loszce - Jeżeli ją zaatakuje czy coś, odciągnij Loszkę. Ja postaram się go zająć, a wy uciekajcie. Nie możemy ryzykować sporu ze sługą Nurgla.

Vasilij pokiwał głową ale minę miał dość niewyraźną. Starcie z całkiem sporym przeciwnikiem i to na tak krótki dystans oznaczało, że pewnie kogoś by ta istota zdołała dorwać i pewnie poharatać. Chociaż najbliżej niej stała półnaga kobieta na smyczy. Ta chyba jako jedyna zdawała się nie odczuwać napięcia. Wyciągnęła dłoń ku przegniłym chrapom jakby miała do czynienia ze zwykłym koniem. Stwór czy zaciekawiony czy zwabiony takim ruchem postąpił o krok a potem kolejny do przodu. Zbliżył się na tyle, że kobieta zdołała pogłaskać go po tych chrapach. Stworzenie wydało z siebie dziwny, wibrujący dźwięk który był trudny do interpretacji. Ale jeśli choć trochę zachowaniem przypominało zwykłego konia to nie wydawało się agresywne. Przynajmniej nie względem Loszki.

- To co teraz? - zapytał cicho Strupas obserwując niepewnie poczynania nawiedzonej kobiety i obcego stworzenia.

Mogliby stać tu całą wieczność, lub wykonać ruch.
- Spróbuje ich ominąć i ruszyć w głąb korytarza. Miejmy nadzieję, że będzie zbyt zajęty, albo po prostu akceptuje nas teraz. - jak powiedział tak zrobił, wykonał jak najszerszy łuk wokół stworzenia oraz kobiety i spróbował ruszyć dalej.

Pozostali poczekali aż pójdzie pierwszy i to co zrobi ta gnijąca istota. Ta jednak jakoś nie interweniowała gdy Otto ją obchodził. W końcu obszedł. I stanął na tych śluzowatych śladach jakie pozostawiła ta konna bestia. Widział w świetle pochodni na parę kroków, że dalej jest jakiś skalny korytarz. I te kopytne ślady na dnie tej jaskini. Strupas puścił smycz i dołączył do Otto. Vasilij i dwóch jego pomagierów zrobiło to samo.

Korytarz był węższy i niższy niż poprzednio. Skalne sklepienie było z pół kroku ponad głowami. Dało się iść wyprostowanym ale pochodnie co jakiś czas uderzały o ten naturalny sufit sypiąc wtedy iskrami. Tutaj ten zgniły zaduch jakby zgęstniał jeszcze bardziej. Vasilij i jego ludzie założyli chusty dla ochrony przed tym smrodem. Dotarli do jakiegoś pomieszczenia o owalnym przekroju. W świetle pochodni przykuwał uwagę jakiś prostokątny kamień wyciosany z jednej bryły. Wyglądał jak jakiś ołtarz. Na nim stały od nie wiadomo jak dawna nie używane kandelabry z wypalonymi świecami. Jakieś ludzkie czaszki. I wielka, ciężka skrzynka. Chociaż bez kłódki ani żadnego widocznego zamknięcia. Pysznił się jednak na niej trójkropkowy symbol Nurgla.
- To chyba tu. Nie dotykajcie skrzyni. -od razu rzucił do Visilija - Nurgle może chcieć bronić swych darów, a wy nie pasujecie na jego sługi. - kiwnął Strupasowi i podszedł do ołtarza. Przyklękając przed kamieniem i wypowiadając krótką modlitwę. Następnie podszedł do skrzyni. Z Wielkiej Czwórki jego oddanie do Ojczulka było najmniej widoczne, głównie dlatego, że dla większości ludzi południa, dary Nurgla są odrażające i straszne, a to nie pomaga w wtopieniu się w tłum. Miał jednak nadzieję, że jego praca w hospicjum, wśród brudnych i chorych jest miła Ojczulkowi.
- Visiji patrzcie na tunel, z którego przyszliśmy. Strażnik może mieć obiekcje przed dotykaniem jego skarbu. - to mówiąc ujął czule skrzynie i spróbował podnieść wieko - A i spodziewajcie się, że smród zrobi się silniejszy.

Herszt skinął głową i dwóch jego ludzi całkiem chętnie cofnęło się w pobliże wyjścia z tej skalnej komnaty jaka zdawała się być źródłem smrodu. On sam został ale też nie kwapił się aby podejść bliżej. Więc tylko garbus z głupkowatym ze szczęścia uśmiechem na twarzy, z nabożną czcią podszedł do tego ołtarza. Jednak oddał pierwszeństwo Otto aby ten sprawdził skrzynię.

Ta nie okazała się w ogóle zamknięta. Ale wieko było z czegoś masywnego bo było całkiem ciężkie. Wewnątrz było kilka tub na pergaminy. Te okazały się całkiem lekkie, pewnie właśnie pergaminy albo coś równie lekkiego były w środku.

- O! Zobaczcie tam! - krzyknął w podnieceniu Strupas. I z pochodnią w ręku podszedł do czegoś co wydawało się sadzawką pełną mętnej wody. A w nim widać było kilka mis. A w każdej małe, podłużne przedmioty wielkości albo ziaren grochu, albo fasolek. Przypominały jakiś skrzek albo jaja.

Otto podszedł za nim.
- Sigismundus pewnie będzie chciał to zobaczyć. - Otto zaczął - Wsumie artefakt Oster nie musi być przedmiotem, a kolejną plagą. - mnich zastanowił się chwilę - Masz jak to zabrać? - zapytał garbusa.

- Tak, załaduję to… - Strupas pokiwał swoją brzydką głową i gorączkowo zaczął grzebać w swojej brudnej torbie. Coś tam klekotało a on na gwałt wyszukał jakąś sakiewkę, coś z niej w pośpiechu wysypał i ostrożnie zaczął ładować małe, obłe ziarenka z tacy do środka.

- A w tej skrzyni coś jest ciekawego? Może jakiś skarb? - zapytał z nikłą nadzieją Vasilij widząc, że kolega tam zajrzał ale nic z niej nie wyjął.

- Ktoś idzie! Ale chyba nie ten koń. Pochodnię widać. - uprzedził jeden z jego ludzi odwracając uwagę wszystkich. Faktycznie korytarzem widać było zbliżającą się pochodnię. I masywną sylwetkę aptekarza. Wkrótce wciąż ociekający wodą grubas wszedł do przybytku Oster.

- Ah! Więc jednak istnieje! Nareszcie! Wielka jest łaska naszego patrona i jego wysłanniczki! - aptekarz rozpromienił się radośnie widząc te wszystkie ostro woniejące wspaniałości. Otto też już czuł, że oczu mu łzawią od tego smrodu i długo tutaj nie wytrzyma.

- O ta… - delikatnie kaszlnął - Łaska z każdego otwora. Nic Loszce nie jest? Zostawiliśmy ją ze strażnikiem. - wrócił do skrzyni - Strupas znalazł misy z jakimiś jajkami… może coś dla ciebie. W skrzyni są tylko tuby z pergaminami, więc nie wiem czego jeszcze szukać.

- Tuby ze zwojami? Żadnego złota ani klejnotów? Eee… Słabo… Chodźmy stąd bo zaraz się porzygam. - Vasilij machnął ręką na tak kiepski łup. W końcu jako przemytnik i herszt bandy wolał bardziej namacalne wynagrodzenie w monetach lub jakie szybko i łatwo na te monety można było wymienić.

- Ta, została tam. Jaja? Jakie jaja? - aptekarz bezceremonialnie parł do przodu i teraz on sprawiał wrażenie ogara jaki węszy za świeżym, krwawym tropem.

- Tutaj mistrzu! Zobacz ile ich jest! - zawołał wesoło garbus wzywając go dłonią. Ten podszedł i aż się zachłysnął ze szczęścia.

- To jest to! To musi być to! To musi być dar od Oster! Ładuj tego ile wlezie! To na pewno jest cenne! - aptekarz wziął w dłoń jedną z “fasolek” i obdarzył ją miłosnym spojrzeniem jakby to był jakiś złoty samorodek czy najpiękniejszy diament. Garbus zaś zapakowawszy swoją sakiewkę znów zaczął szukać czegoś w torbie aby zabrać tego nasienia jak najwięcej.

- Tam jest jeszcze ta skrzynia. Ale Otto mówi, że tylko jakieś zwoje. Pospieszcie się. - Vasilij zwrócił uwagę grubasa na kanciastą bryłę kamienia i stojącą na niej dziwną, ciężką skrzynię.

- Zwoje? Jakie zwoje? - Sigismundus spojrzał na niego a potem na kamień i skrzynkę. Podszedł do niego, otworzył skrzynię i wyjął te trzy tuby. Otworzył jedną z nich i w środku ukazał się swój jakiegoś papieru. Ostrożnie wydobył go i rozwinął powoli.

- Aha! Przesłanie Oster! To na pewno to! Hmm… Tylko nie po naszemu… Ani w klasycznym… No nic! Zabierzemy to do Starszego albo Mergi to może coś z tego odczytają! - powiedział uradowany chowając i pieczołowicie zamykając tubę.

- Sigismundusie… - zaczął Otto, ale ponownie przerwał mu kaszel. Najwyraźniej zapach świątyni już zaczynał go przerastać - Wiesz, że możemy być zmuszeni pozostawić tu Lochę? Nie wiem czy ona będzie skora do wyjścia, a zważając, że ciągle jesteś mokry… nie wiem czy szarpanie się z nią na przejściu to dobry pomysł.

- Zdechnie tu jak tu zostanie. A jeszcze nam się przyda. Zabieramy ją ze sobą. No chyba, że się uprze, że nie damy jej rady. To trzeba będzie znaleźć nową do testów. Chociaż tej mi trochę szkoda, bardzo utalentowana jest. Ale tak, chodźmy już stąd. Zimno mi. - odparł Sigismundus nieco chaotycznie jakby miał kłopot ze skupieniem uwagi. Garbus kończył ładować jaja do torby i też już zmierzał do wyjścia. Vasilij tylko na to czekał i dał znać swoim ludziom aby wracali tak samo jak tu przyszli. Zresztą nie szło się tu zgubić bo korytarz się nie rozgałęział. Sigismudnus rzucił ostatni raz na komnatę, zapakował zwoje do swojej torby i ruszył za nimi w powrotną drogę.

- Jeżeli strażnik podąży za nami… albo za Loszką. Trzeba będzie uważać z powrotem, jeszcze nam brakuje uwagi miasta. - Otto wziął trochę głębszy oddech kiedy smród był mniej zjadliwy - A właśnie. Sigisnumdusie, masz u siebie jakieś zielsko na uspokojenie? Powiedziałem, swojemu przełożonemu w hospicjium, że ruszyliśmy na poszukiwanie lokalnej odmiany, wymyślonego elfiego chwastu.

- Tak, pewnie, mam coś u siebie. To ci dam jak wrócimy do miasta. - aptekarz pokiwał swoją byczą głową na znak zgody ale widać było, że jest głównie zaabsorbowany swoją nową zdobyczą która zapowiadała się tak obiecująco. Wrócili do tej większej jamy gdzie wciąż Loszka przytulała się do śmierdzącego, gnijącego strażnika tego miejsca. Strupas i reszta obserwowali chwilę tą scenę zastanawiając się co teraz zrobić.

- Zabierz ją. - aptekarz polecił garbusowi i ten ostrożnie podszedł do Loszki. Chwycił ją za smycz obawiając się chyba zetknąć bezpośrednio z tym mrocznym stworzeniem. I pociągnął ją do siebie. Kobieta opierała się krzycząc coś jak dziecko ale w końcu jak jeszcze dołączył Vasilij to we dwóch dali radę ją odciągnąć.

- Bardzo dziękujemy czcigodny strażniku za twe hojne dary. Zrobimy z nich użytek na cześć i chwałę Oster i naszego Papy. - na pożegnanie Sigismundus skłonił się uroczyście czworonożnej istocie jakby była jakimś wysokiej rangi dostojnikiem. A ta przyjęła to wszystko ze spokojem. Nie ingerowała w ich odwrót w kierunku wyjścia z jaskini odprowadzając ich swoim bladym, wyłupiastym wzrokiem.

Otto ruszył za pozostałymi, coś nie dawała mu spokoju.
- Albo to najgorszy strażnik jakiego widziałem, albo nas rozpoznał. - pokręcił głową, spodziewał się, że Loszka będzie nie lada źródłem bólu głowy w drodze do miasta.

- Kopf wydaje się być być rozsądny, od dawna wam przewodzi? - Czarodziej spytał się Lily. - Wiesz która z Potęg jest jego patronem?

- A Hetzen mówisz wyznaje Boga Krwi? - Joachim skrzywił się lekko - Jest jakaś przyczyna, że cię nie lubi?

- On chyba nie lubi nikogo. Rozstawia wszystkich po kątach. Tylko Kopfa i Opal się słucha. No ale nie ma rady. Sam jeden potrafi upolować i przywlec łosia albo tura. Nikt inny tego nie potrafi. A potem wszyscy z tego jemy. I w barach też mocny. Nikt mu nie podskoczy. Już dawno nikt nie próbował i wszyscy pogodzili się z tym, że jest najsilniejszy. - Lilly wzruszyła ramionami siedząc przy swoim stole zbitym z żerdzi przez co wydawał się dość ażurowy. Mówiła jakby nie tylko ona ale i wszyscy zaakceptowali fakt, że Hetzen jest jaki jest. Ale jest ich najsilniejszym obrońcą i żywicielem.

- A Kopf tak, już trochę jest wodzem. Z parę lat. Jak byłam mała to był Brandt ale słabo go pamiętam. Tylko, że długą, siwą brodę miał. A potem zachorował i umarł. I Kopf przejął władzę. No i rządzi nami. Razem z Opal. We dwoje nami rządzą. Są mądrzy i jakoś dają radę w trudnych czasach. Jak w zimie. Wszystkie zimy są dla nas trudne i głodne. Najwięcej z nas umiera właśnie zimami. - co do wodza z wielką głową miała odmienne zdanie niż o ich myśliwym. Wydawało się, że ma do niego zaufanie i raczej pozytywną opinię.

- Faktycznie brzmi jak dobry przywódca - uśmiechnął się Joachim, zastanawiając się jak musi wyglądać życie w takie grupie mutantów. Z tego co słyszał, raczej nie chciał by tak egzystować i martwić się by przetrwać zimę.

- Opal….ona też tu jest? A jakieś większe starcia czy konflikty z ludźmi lub zwierzoludźmi mieliście w ostatnich latach? - spytał się.

- Większe? Bo ja wiem… No zdarza się, że coś się dzieje w lesie. Ale to głównie jak ktoś z myśliwych pójdzie na polowanie i trafi na jakichś zwierzoludzi albo gobliny. No w ogóle jak wyjdzie gdzieś dalej w las to można ich spotkać. Chociaż przez ostatnią zimę to jakby więcej było tych ataków. A potem to nie wiem bo byłam z wami w mieście. - z tego co mówiła gospodyni wynikało, że starcia i potyczki gdzieś w trzewiach lasu to nic wyjątkowego. Chociaż raczej na pojedyncze osoby, głównie myśliwych co się zapuścili za zwierzyną zbyt daleko.

- A Opal tak, jest, ale ona mieszka w osobnej chacie, w głębi jaskini. - przytaknęła, że ich wyrocznia zapewne jest w jaskini ale mieszka nieco z dala od reszty osady.

- W głębi jaskini, powiadasz? - spytał się pogrążony w zadumie Joachim - Zaprowadzisz mnie do niej? Skoro już spędzał już tutaj czas, to równie dobrze mógł go owocnie wykorzystać i spotkać drugą z przywódców plemienia. Miał zamiar zapytać się jej jakie aktualnie problemy ma grupa mutantów i czy mogą jakoś sobie wzajemnie pomóc ze Zborem Starszego. Na przykład Zbór mógł im dalej dostarczać żywności w zimie, a mutanci informować o sytuacji w rejonie. Mogli też przecież połączyć potencjalnie siły przeciwko wspólnym wrogom, takim jak łowcy czarownic i ich poplecznicy.


***************************************

Joachim zgodził się z dziewczynami że lepiej w miarę szybko wrócić do miasta i upewnić się, że ołtarz dotarł bezpiecznie oraz poczynić przygotowania do turnieju, choć wcześniej chciał jeszcze poznać Opal. Co do konfuzji co do pory miesiąca i odległości do pełni, oświadczył z uśmiechem, że może to łatwo rozwiązać patrząc na niebo, po czym wyszedł na ze swoją lunetą poczynić obserwację nieboskłonu. Wyjście na zewnątrz z dusznej jaskini było dla niego przyjemnością a obserwacja nieba miłą odmianą po tych wszystkich rozmowach i negocjacjach.

Joachim mruknął z zadowoleniem, odsuwając na bok pusty już talerz z jedzeniem i popijając z dzbanka grzane piwo. Podróż do miasta i te deszcze okrutnie go wymęczyły, więc z przyjemnością przyjął zaproszenie Burgund.

- A dziękuje, myślę że podróż była całkiem pożyteczna. Poznaliśmy plemię Lily i dowiedzieliśmy się wiele o okolicznych plemionach zwierzoludzi. Musimy się naradzić ze Starszą i Mergą jak najlepiej wykorzystać tę wiedzę.... - przeniósł spojrzenie pomiędzy towarzyszkami i odrobinę się speszył przypominając sobie orgie podczas wyprawy i mieszane uczucia które one w nim wywołały. Od czasu do czasu można było w czymś takim wziąć udział, ale nie chciał się uzaleźnić od cielesnych rozkoszy, to nie była jego ścieżka.

- W każdym razie Bogowie są z nami - udało się nam wszystkim bezpiecznie powrócić, a jak rozumiem ołtarz też dotarł jak należy. Teraz mam zamiar zająć się odnalezieniem artefaktu mojego Patrona, który prawdopodobnie jest w Akademii - odparł Onyx, upewniając się że ich stół jest wystarczająco oddalony by nie mogli być podsłuchiwani. Zastanawiał się, czy wykorzystać pomoc grupy Łasicy, on pomógł w ich misji więc może mógł liczyć na wzajemność.

- A co do turnieju, to faktycznie szkoda, wszyscy mieliśmy związane z nim plany. Ale może po prostu go trochę przełożą, żeby przygotowania nie poszły na marne? - uśmiechnął się, jakoś trudno było mu sobie wyobrazić by ci wszyscy szlachcice tak łatwo zrezygnowali z takiego wydarzenia.


************************************************** ******

Kiedy opuszczał tawernę, zastanawiał się nad planami na kojelne dni. Podczas najbliższej lekcji z Mergą miał zamiar porozmawiać z nią o okolicznych mutantach i zwierzoludziach. Ich różnorodność, mnogość natury i kształtów była naprawdę fascynująca - od wyglądającej jak posąg Opal po wilkołaczego Hetzena. Natomiast, z bardziej praktycznego punktu widzenia, z plemionami Lily i Gnaaka udało im się nawiązać przyjazne relacje, pytanie jak mogli to dalej wykorzystać. Może na przykład mogli zwabić w dziczy w pułapkę jakiś wrogów, chociażby wciąż kręcących się po okolicy łowców? Dobrze by też było nie zaniedbać zupełnie innych spraw - spotkać się na jakieś kolacji z Van Hansenami i zapytać co słychać w ich świecie.

Natomiast najważniejsza była teraz sprawa artefaktu Pana Przemian. Wiedział, że prawdopodobnie jest w Akademii, ale nie znalazł dobrego śladu w części którą zwiedzał, więc może pomieszczenia gospodarskie? Łasica i Burgund byłyby pewnie w stanie pomóc mu się tam włamać, choć wahał się czy to na pewno dobry pomysł, może warto było postawić w tej kwestii wróżbę. Miał zamiar też poruszyć ten temat z Aaronem, tamten kiedy nie był za bardzo pijany miewał niekiedy trafne spostrzeżenia.

Mnich pomagał gdzie mógł przy budowie małego obozu, po czym usiadł przy ogniu obok Sigismundusa, przyglądając się szczęśliwemu Nurglicie.
- Szkoda, że strażnik, był zbyt głęboko w swych mutacjach i darach od Nurgla, aby był komunikatywny. Kolejny sojusznik byłby cenny, nawet taki, którego trzeba by było chować do czasu ujawnienia. - Otto zaglądał co jakiś czas aptekarzowi przez ramię spoglądając na rysunki w książce.

- Konie to zwykle nie są zbyt gadatliwe. A to chyba było coś takiego. Przynajmniej kiedyś. - odparł Vasilij który chyba za bardzo nie pokładał wiary w możliwość komunikacji z tym dziwnym stworzeniem żyjącym w wiecznym mroku w głębi jaskini do jakiej nigdy nie zagląda światło dnia.

- W domu takiego nie schowasz. Trzeba by jakąś stajnie czy co. Zresztą w ogóle nie wiadomo czy by chciał gdzieś pójść. - garbus zaczął się zastanawiać nad tym pomysłem ale skoncentrował się na praktycznym rozwiązaniu które wydawało się dość kłopotliwe.

- Soria to umie zmienić się w człowieka to się tak nie rzuca w oczy. - przypomniał mu herszt przemytników. A czy owo mroczne stworzenie z jednym rogiem mogło przybrać inny, mniej rzucajacy się w oczy wygląd to nie wiadomo.

- Nieważne. Jak teraz wiemy gdzie to jest to najwyżej tam wrócimy. Teraz nas czeka świetlana przyszłość. Wypuścimy dar Oster na to świętoszkowate miasto! Tylko najpierw trzeba odczytać te zapiski. Są z muchami i innymi stworzeniami to na pewno one roznoszą dar Oster. Tylko coś tu jest też z rysunkami kobiecego łona. To na pewno coś znaczy. - aptekarz zdawał się ich słuchać jednym uchem bo za bardzo absorbowało go badanie zwojów jakie pozostawiła sobie jedna z mrocznych sióstr. Wciąż nie mógł się nimi nacieszyć i starał się zrozumieć jak najwięcej. Jednak właściwie bez zrozumienia tajemniczego pisma i glifów zostawało tylko oglądanie obrazków.

- Nie traktuj tego też dosłownie. Jeżeli Oster chciała mieć pewność, że tylko godni wykorzystają jej dar, mogła schować prawdę za metaforą lub po prostu kłamstwem. - Otto chwilę się zastanowił - Chociaż, myślisz, że Oster mogła eksperymentować na sobie?

- Na sobie? A kto wie? To by była istota całkiem inna od nas. Wyższa. Widziałeś Sorię? Ona mówi, że jest córką Soren. To Soren pewnie była jeszcze od niej potężniejsza. A Oster to powinna być taka jak Soren. Kto wie co ktoś taki by potrafił. - aptekarz uniósł swój byczy kark do góry aby zastanowić się nad pytaniem jakie go zainteresowało. Wedle legendy jaką im opowiadała Merga to każda z czterech legendarnych sióstr odznaczyła się iście epickimi czynami. Tak bardzo, że chociaż działo się to w ginących w mrokach przeszłości uwieczniono je w legendzie jaka przetrwała na północy do dzisiaj.

- Zastanawiam się… jaka była relacja strażnika z nią? Jej potomek, czy efekt jednego z tych jaj.

Sigismundus musiał się nad tym zastanowić dłuższą chwilę. Spojrzał z zaciekawieniem na Otto, potem na garbusa, szaloną kobietę uwiązaną na smyczy i na herszta przemytników. Ale oni coś nie zabierali tym razem głosu w dyskusji.

- Bo ja wiem… Trudno powiedzieć… Ale na ilustracjach to go nie ma… Może jest gdzieś opisany ale to dopiero będzie wiadomo jak się uda je odczytać. Ale myślę, że to ona go tam zostawiła aby pilnował jej interesu. Więc pewnie by ją traktował jak szefa. Tak myślę. - sądząc po głosie aptekarza to sam nie był tego do końca pewny i raczej zgadywał niż wiedział. W końcu mieli bardzo skromne dane na temat tej jaskini i jej zawartości.

- Ja myślę, że on nie z tych jaj. One były bardzo malutkie. A z niego to kawał konia. Chyba, że to jakaś magia czy co. - Vasilij zdecydował się rzucić swoim przypuszczeniem ale też brakowało mu w głosie pewności aby się przy tym upierać.

- Mówimy tu i dziele wybrańczyni Boga. Magia to jedno ze słabszych narzędzi jakimi by dysponowali. - Otto spojrzał na księgę - Wiemy gdzie jest, najwyżej wrócimy po niego.

Herszt banitów wzruszył ramionami na znak, że trudno mu dyskutować na tak odległy od jego zainteresowań temat i nie kwapił się z odpowiedzią.

- A czemu pytasz o to czy oni się mogli znać? Zapewne tak i pewnie Oster zostawiła go na straży. Ale co z tego? - zagaił aptekarz grzejący się przy ognisku po mokrych przygodach w ciągu mglistego i wietrznego dnia.

Otto westchnął - Ponieważ Soria, jest potomkiem Soren. Jeżeli ten koń też ma takie relacje z Oster, pozostawienie go, aby dojrzewał, jak stary ser, w tej jaskini wygląda mi marnowanie potężnego sojusznika. Do tego nie ciekawi cię on? Jaka jest jego historia? Czy to jeden z udanych, lub nieudanych eksperymentów wybrańczyni Nurgla? Lub jakiś jej pół-śmiertelny potomek. Może to jeden z jej oddanych sług, pobłogosławionych, aby pozostał na straży. Do tego… o ile te jaja i księga wydają się dość wartą nagrodą… nie wydaje ci się to wszystko trochę zbyt.. łatwe?

- Zbyt łatwe? No to ciesz się, że nie ty wpadłeś do morza. - brwi aptekarza podskoczyły do góry gdy wymownie wskazał na swoją obszerną nagą pierś i jeszcze potężniejszy brzuch. Głos ociekał ironią i trochę rozbawieniem. Vasilij, Strupas i pozostali zaśmiali się cicho. Po prawdzie padło akurat na aptekarza co w końcu baletnicą nie był. Ale równie dobrze mogło się to przytrafić każdemu z nich. Dobrze, że było lato a nie zima to nie było to śmiertelnie groźne jak wtedy gdy w zimie przy Wrakowisku syrena czyli jak już teraz było wiadomo Soria nie wywróciła łodzi Ruperta wraz z całą zawartością. Potem się z tego leczyli przez kilka tygodni.

- Ale nie. Myślę, że nie. Może na nas czekał? Może też miał jakieś wizje albo misję? Sam widziałeś, że wyszedł do nas ale się nie ruszał. Dopiero jak zrobiłeś na Loszce odpowiedni symbol. Inaczej to nie wiem co byśmy zrobili gdyby się nie odsunął. Bo blokował przejście. Chyba trzeba by z nim walczyć jakby się tak dalej nie chciał odsunąć. Nie wiem co by wtedy było. A tak to symbol go wywabił. Myślę, że nas dzięki niemu rozpoznał. - grubas mimo tego początkowo ironicznego tonu jednak słuchał uważnie młodszego członka zboru i całkiem poważnie potraktował jego propozycję. Próbując znaleźć jakieś wyjaśnienie takiego a nie innego zachowania czerokopytnego strażnika jaskini.

- Ale nie wiem czy ten stwór to coś takiego jak Soria u ladacznic. Ona od początku wyglądała jak człowiek. Ma twarz, usta, żeby mówić no i całą resztę. A ten w jaskini to taki mniej więcej koń. Może i Oster jakoś z nim gadała ale my to nie wiem jak. Sam próbowałeś i widziałeś, że nic z tego. Chociaż symbol rozpoznał. - sam się nad tym widocznie zastanawiał gdy Otto poruszył ten temat.

- Cóż, teraz jak wiemy gdzie ta jaskinia to zawsze możemy tam wrócić. Może Merga i Starszy coś mądrego powiedzą i doradzą. Na razie to lepiej im zanieść te zwoje i jaja. - Strupas dorzucił coś od siebie. Dobrą stroną tej wyprawy było to, że odkryli tą jaskinię. Więc powinni móc do niej wrócić. Nawet nie wydawała się aż tak daleko. Przy dobrej pogodzie i idąc traktem można by pewnie trasę w jedną stronę pokonać w jeden dzień. Konno to może nawet w pół dnia.

- O nie, jaja zabieram do siebie. Im nie są do niczego potrzebne a mi się przydadzą. Aż się nie mogę doczekać aż je wypróbuje! No dobra, może jedno czy dwa im zaniosę aby im pokazać jak to wygląda. Ale nie więcej! Oh, żeby jak najszybciej przetłumaczyli te zwoje! Muszę wiedzieć co tam jest! Na pewno jakiś potężny dar Oster jaki rzuci to plugawe miasto na kolana… - półnagi grubas grzejący i suszący się przy ognisku zgłosił sprzeciw przeciwko słowom garbusa. Widocznie miał zamiar jak najprędzej użyć owych jaj. No ale do tego przydatne by zapewne było przetłumaczenie zawartości zdobytych zwojów na jakiś zrozumiały język.

***

Otto spojrzał w stronę głosu, oczywiście nie miał nic przeciwko oddania wyznawców fałszywych bogów w ich czułe ręce, to jednak chciałby wiedzieć więcej.
- Czyli wy oferujecie nic od siebie? - zaczął Otto - My pomagamy wam złapać niewolników z tego obozu i dzielimy się tym co jest w obozie? Duże ryzyko, za żadną nagrodę.

- Tak, tak. Poczekamy aż zasnązasnął i nie będzie ruchu. Tam weźmiemy. Podzielimy się. Wy swoje my swoje. Razem damy radę. Proste proste ale osobno to trudnetrudne. - skrzeczący i piszczący głos z ciemności lasu dorzucił jak to sobie wyobraża ten napad na sąsiadów widocznych spory kawałek traktu dalej. A raczej drzewa rozświetlane blaskiem ich ogniska.

Otto spojrzał na Vasilija i Sigismundusa.
- Jak sądzicie? Chcecie się pobawić w rozbójników?

- My i tak jesteśmy rozbójnikami i przemytnikami. - zaśmiał się cicho Vasilij i jego ludzie podobnie. - To zależy jak to wygląda. Ilu ich tam jest. Teraz są dość głośni bo śpiewają. Ale jak się pośpią to kto wie? Może by się udało coś albo kogoś skubnąć? - herszt banitów nie chciał się w ciemno deklarować chociaż nie wykluczał takiej możliwości jaką proponował głos w ciemności.

- Pewnie też przyjechali na turniej. Nikt się nie spodziewał, że ta stara krowa zdechnie i miał być ten turniej. - burknął garbus zerkając gdzieś w stronę traktu i widocznej w oddali łuny na drzewach przy trakcie.

Otto spojrzał z powrotem w stronę głosu.
- Wyjdźcie do światła przyjaciele! Nie mamy złych zamiarów. - Otto westchnął, nie miał zamiaru psuć relacji kultu z możliwym sojusznikiem, do tego ich "przyjaciele" mogą źle znieść odmowę - Ilu was jest i jeżeli jesteście w stanie ustalić, ilu jest ludzi w tamtym obozie?

- To schowajcieodłóżcie łuki. - odparł szybko głos z ciemności. Tych paru ludzi Vasilija co zdążyło dyskretnie wziąć swoją strzelecką broń i położyć na kolanach czy mieć w zasięgu ręki spojrzało na niego trochę zaskoczonym wzrokiem.

- Nie będziemy strzelać pierwsi! Jeśli wy nie zaczniecie to my też nie! - krzyknął mu w odpowiedzi herszt i chwilę trwała cicha narada obu stron. Może mieli już jakieś wspólne interesy zimą ale przy tylu różnicach nieufność wydawała się naturalna.

- Dobrzedobrze. To niech ktoś z was przyjdzie tutaj. Spotkamy się w połowie drogi. - zaproponował piskliwy głos z ciemności.

- Ja na pewno tam nie pójdę. - Sigismundus mocniej przytulił do swojej obszernej, nagiej piersi torbę ze zwojami i od razu zaznaczył, że nie ma ochoty zanurzać się w leśną ciemność i wychodzić poza w miarę przyjazny obszar oświetlony przez ognisko.

Otto westchnął i ruszył do przodu. Głos wydawał się dość tchórzliwy więc miał nadzieję, że chęć zysku i strach przezwycięży naturę stworzenia Choasu do zniszczenia.

- Będziemy tu to jak coś to wrzeszcz. - mruknął do niego Vasilij gdy go mijał. Zaś pozostali kamraci odprowadzili go wzrokiem. Szedł rozdeptując stare liście i błoto z jakim były wymieszane. Stopniowo zagłębiał się w ciemność lasu. Aż zobaczył przed sobą zarys jakiejś sylwetki częściowo wystającej zza pnia drzewa. Właściwie to ją zobaczył dopiero gdy ta się zza niego wychyliła. Same kontury bez żadnych szczegółów. Wydawało mu się, że stworzenie ma na sobie jakąś luźną szatę. I jest mocno przygarbione przez co wydawało się niższe od niego. Poza tym było na tyle ciemno, że równie dobrze mógł to być zgarbiony człowiek, odmieniec albo jakiś zwierzoludź.

- Taktak, teraz porozmawiamy, dobrzedobrze. Ty tam stoi. My będziemy teraz rozmawiać dobrzedobrze. - widocznie właśnie to z tym stworzeniem rozmawiali do tej pory co dało się poznać po głosie. Jak były tu jeszcze jakieś inne to po ciemku ich nie dostrzegał.

- Taktak, zaatakujemy gdy pójdą spać. Weźmiemy co damy radę. Najlepiej niewolnika, zwłaszcza samicę. Młoda, zdrowa samica taktak! Potem podzielimy się, wy i my. Wy za słabi aby napaść, my za słabi aby napaść ale razem możemy, taktak, razem. - właściciel głosu przedstawił jak to sobie wyobraża tą ich współpracę. Wskazywał chyba w stronę drugiego, odległego o kilkaset kroków odniska. Nawet jak stąd nie było widać nawet łuny tego ogniska to wciąż było słychać nieco wytłumione lasem głosy i dźwięki melodii.

Mnich przyjrzał się dokładnie istocie, ale zrezygnował. Najwyraźniej nie chciała się bardziej ujawniać.
- Trójka z nas nie walczy. - wskazał na Sigismundusa, Loszkę i Strupasa, nie wątpił, aby dwóch Nurglitów mogłoby sobie poradzić w walce, wolał jednak upewnić się, że pilnują ich skarbu - Do tego mamy ważne zadanie, którego nie chce ryzykować. Więc żadnych świadków. Zabieramy, albo zabijamy wszystkich.

- Wszystkich? Wszystkichwszystkich nienie. Za dużo. Za dużo hałasu, za duży obóz. Wejść cichocicho, szmatasen na twarz i wynieść chyłkiemchyłkiem. Nikt nie budzi, nikt nie ginie, wszystko cichocicho. My zdejmiemy strażników. Gardło razciach i cichocicho. Potem do środka i senszmata i wynieśćwynieść. Najpierw samice, zdrowemłode. Potem resztę jak się da. - w ciemności słyszał szelest mchu i błota jak istota chyba ruszała stopami w miarę jak mówiła. Ale chociaż głos miała piskliwy i obco brzmiący to jednak miała całkiem sprecyzowany plan jak powinna przebiegać nocna akcja. Stawiał na podstęp i skrytość działań i o ile by ten plan się powiódł mogło się obyć bez otwartej walki. Chociaż oczywiście i tego nie można było wykluczyć gdyby coś poszło nie tak.

- Dobrze. Przekażę pozostałym plan i ruszajmy. - nie podobało mu się to komplikowanie powrotu do miasta - Pomożemy tym stworzeniom… to lepsze niż bycie potencjalnym kolejnym celem. Vasilij, ty i twoi ludzie pójdziecie ze mną w stronę obozu. Nasi przyjaciele zdejmą strażników, my łapiemy kobiety, cicho, żeby nas nie widziały. Sigismundus, Strupas pilnuj naszej zdobyczy i Loszki.

- No dobra. - Vasilij przetrawił chwilę słowa kolegi po czym zgodził się na taką akcję. Powstał od ogniska a wraz z nim jego ludzie.

- Ciekawe czy by się udało z nimi nawiązać jakąś większą współpracę. - zastanawiał się półnagi grubas siedzący przy ognisku i trzymając na kolanach torbę z bezcennymi zwojami.

- Jak coś to poczekamy tu na was. - odezwał się Strupas siadając blisko pnia do jakiego była uwiązana Loszka. Po chwili grupa Vasilija była już gotowa do drogi. Trzymali łuki w dłoniach i dali wzrokiem znać Otto aby ich zaprowadził gdzie trzeba. Zagłębili się w leśną ciemność i tak spotkali się z ledwo widoczną sylwetką po części schowaną za pniem drzewa.

- Dobrzedobrze! To chodźmychodźmy! Cichocicho. - w głosie z ciemności dało się chyba słyszeć satysfakcję gdy grupka kultystów przybyła na miejsce spotkania. Przygarbiona sylwetka zręcznie i cicho ruszyła przez las poruszając się z przysłowiową, elfią zwinnością. Co jakiś czas czekała na ludzi którzy po ciemku i na przełaj przez las nie poruszali się tak sprawnie. Odgłosy śpiewanych psalmów zbliżały się stopniowo a w końcu gdzieś tam z przodu, pomiędzy drzewami było widać już łunę płonących ognisk.

Otto przykucnął i czekał, aż śpiewy ucichną. Spojrzał na Vasilija.
- Masz jakieś rady jak, do tego podejść?

- Siłowo bez sensu jak można poczekać. Jak mają chyba coś do usypiania a tak to zrozumiłem to lepiej poczekać aż towarzystwo się pośpi, co najwyżej zdjąć strażników a potem spróbować oskubać towarzystwo. Czyli tak ogólnie to on nieźle to wykombinował. Jakby dobrze poszło to byśmy oskubali towarzystwo bez krzyku. Jak rano by wstali to by się okazało, że kogoś czy czegoś nie ma czy jakoś tak. A jak nie pójdzie gładko no to zrobi się głośno ale to nadal będziemy mniej zaskoczeni niż oni. - brzmiało jakby herszt banitów i przemytników nie miał większych zastrzeżeń co do planu ich nocnego gościa. Chociaż na razie to jeszcze nie widzieli tego drugiego obozowiska chociaż już było widać łunę z ich ognisk i słychać było pieśni żałobne pewnie na cześć zmarłej księżnej.

Potem dał znać aby podejść bliżej na tyle aby pozostać w cieniu lasu ale pomimo paru drzew i krzaków jakie oddzielały ich od skraju obozu dało się go zobaczyć. Tam widać było kilka ognisk i parę ław z przewróconych pni podobnych przy jakich sami się zarzymali. Takich udogodnień na szlaku było całkiem sporo więc ci pielgrzymi skorzystali z podobnych. Grupka była spora. Chyba blisko dwa tuziny zgrupowane przy kilku ogniskach. W wieku i płci różnym chociaż brakowało dzieci i dominowali mężczyźni. Wyglądali na grupę bogobojnych pielrgrzymów albo po prostu podróżnych jacy przybyli na turniej rycerski. Co było zrozumiałe jak go odwołano dopiero co a zwykle odbywał się co roku właśnie w tą porę. Jak ktoś ruszał z dalszych stron to pewnie dowiedział się o śmierci i żałobie po księżnej jak już był prawie na miejscu. Widoczne były ręczne wózki do pchania na jakie był załadowany bagaż. Brakowało jednak wozów i zwierząt pociągowych. Widocznie podróżni maszerowali pieszo i wszystko nieśli na sobie albo na swoich wózkach. Siedzieli na pniach i śpiewali przy wieczornej kolacji psalmy żałobne. Liczebnie o wiele przeważali nad grupą kultystów więc w otwartym starciu różnie by mogło to wyglądać. Chociaż nie wyglądali zbyt bojowo, przynajmniej w tym momencie.

Jakiś czas później pielgrzymi ruszyli na spoczynek, układając się na ziemi, posłaniach, lub chowając w tanich namiotach. Na warcie pozostał jeden z podróżnych siedział na pniu ogrzewając się płomieniem ogniska.
Otto dał znak reszcie, aby zaczekali ich podziemni sojusznicy mieli zająć się strażnikiem.

To czekanie w trzewiach lasu, w ciszy i po ciemku dłużyło się niemiłosiernie. Zwłaszcza jak tuż obok obozowicze całkiem nieświadomi ich obecności uprzyjemniali sobie wieczór rozmowami, śpiewaniem psalmów czy modlitwą. Widać było, że to jacy bardzo bogobojni obywatele. Żadnych kart, kości czy hulanki nie było tam znać. W końcu jednak posnęli jak jeszcze raczej było przed północą. Zarówno banici jak i ich niecodznienni sprzymierzeńcy odczekali jeszcze parę pacierzy. Widać było, że na ociosanym pniu jaki robił za ławę smętnie siedzi jeden jegomość. Chyba się modlił w samotności bo machinalnie przewracał paciorki w dłoni.

Szajka Vasilija podeszła pod obóz ale zatrzymali się jeszcze w ciemnościach, poza granicą ostatnich drzew. Za to z tych ciemności wychyliły się dwie, mroczne, zakapturzone i przygarbione sylwetki. Z długimi, cienkimi ogonami. Wydawało się, że poruszały się bezszelestnie. Krok za krokiem podkaradały się do pleców brodatego mężczyzny jaki strzegł spokojnego snu swoich towarzyszy. Widać było, że obok niego leży oparty o pień kostur którym pewnie można było nieźle przyłożyć w razie potrzeby. Dwa cienie podeszły na ostatnie dwa czy trzy kroki do pleców strażnika gdy ten się niespodziewanie odwrócił.

- A co wy tu… - zamrugał oczami i zdążył wstać ale cała sytuacja musiała go całkiem zaskoczyć. Dwa stworzenia na więcej nie dały mu czasu. Dla nich taka odległość była jak na jeden sus. Obaj rzucili się ku niemu przewracając go na ziemię. I dalej to już ten sam pień na jakim siedział strażnik przesłonił częściowo widok.

- Oby się tylko nikt nie obudził… Oby się tylko nikt nie obudził… - mamrotał nerwowo któryś z chłopaków Vasilija wodząc bladą plamą twarzy po obozowisku. Gdyby ktoś tam nie spał to te szamotanie się ze strażnikiem mógłby pewnie usłyszeć. Oni tutaj byli ze dwa tuziny kroków od tego miejsca i to słyszeli. Ale być może śpiący mogliby to przegapić. I chyba jednak mroczni patroni im tej nocy sprzyjali. Bo szamotanie i zduszone sapnięcia w końcu ucichły. Zaś dwie zakapturzone, przygarbione sylwetki wstały i dały znak aby podejść bliżej.

- Idziemy. Ale nie wszyscy. Dwóch na jedną brankę. Nie ma co tam łazić stadem. - Vasilij szepnął cicho do swoich towarzyszy. Sam jednak został na miejscu trzymając w pogotowiu łuk gdyby była taka potrzeba. Zaś dwa stworzenia przy powalonym strażniku wyjęły coś ze swoich toreb i nerwowo rozglądały się po uśpionym obozie czekając na przybycie swoich ludzkich sojuszników.

Otto i jeden z ludzi Vasilija ruszyli cicho w stronę obozu. Kiedy podeszli do dwójki zwierzoludzi Otto poświęcił chwilę, aby się im przyjrzeć. Następnie ruszyli we dwójkę do najbliższego namiotu, po chwili obaj wrócili do Vasiliego ze związaną nieprzytomną kobietą, kilka chwil później kolejna została ułożona obok swej towarzyszki.
- Chyba wystarszy. - stwierdził Otto - Nie ma co ryzykować bardziej. Oddajmy je naszym sojusznikom i wracajmy do obozu.
Grupa wróciła z pojmanymi kobietami do Sigismundusa i Strupasa, oczekując pojawienia się sojuszników.

- Ja nie znam tutejszego towarzystwa to zdam się na was. Niemniej jestem go ciekawa. Kogo i kiedy uda się zbałamucić. - ciemnowłosa kobieta odparła skromnie z leniwym uśmieszkiem jakby była pewna, że jej pojawienie się na salonach nie pozostanie niezauważone i zaowocuje ciekawymi kontaktami.

- Albo coś z teatrem. Jakaś premiera by się przydała. Ale nie mamy nic gotowego. To znaczy mamy ale tą sztukę to trzymaliśmy na ten turniej i przyjazd trupy aktorskiej z Saltburga. Przysłali do Kamili list wczoraj, że z powodu żałoby na razie odwołali swój przyjazd. Ja jednak bym wolała aby przyjechali. Zastanawiam się aby napisać do nich list i ponowić zaproszenie. Tylko jeszcze nie wiem jak go zredagować i w jaki ton uderzyć. - Averlandka dalej głowiła się nad tymi planami jakie musiała pozmieniać z powodu odwołania turnieju rycerskiego. Przyjazd tych sławnych aktorów miało uświetnić premierę nowego teatru, pierwszego w ich mieście, było też zwieńczeniem prac zarówno pań i panien z elity miasta jakie patronowały temu przedsięwzięciu a na ich czele stały Kamila van Zee i Pirora van Dyke. A przybycie takich gwiazd estrady byłoby wydarzeniem kulturalnym już samym w sobie.

- Wprowadzenie Sorii na salony to świetny pomysł Łasico, swoim nieludzkim urokiem może nam przysporzyć zwolenników - uśmiechnął się Joachim, którzy w przeciwieństwie do Tobiasa nauczył się szanować talenty wyznawców Księcia Rozkoszy. W końcu niewielu miało w sobie dyscyplinę i wolę, by podążać ścieżką wiedzy, a przyjemności ciała przemawiały do prawie wszystkich.
- Jeśli ma udawać szlachciankę, trzeba się do tego dobrze przygotować, skąd jest, z jakiego rodu… może Pirora ma jakiś pomysł. Z drugiej strony czy nie prościej byłoby ją jako artystkę przedstawić? Wtedy raczej by jej zbyt dokładnie nie badali. A skoro ona już nie pojawia się w przybrzeżnych wodach, mogę twierdzić że pokonałem syrenę i rozwiązałem sprawę którą badałem od zeszłej zimy. - Wyprostował się zadowolony z tego pomysłu, w końcu chwalił się przed Hansenami i nie tylko, że rozwiąże tę sprawę.

- Artystkę? Co o tym myślisz Piroro? - zamaskowany lider zboru zamyślił się chwilę nim nie przekazał pytania blondynce z dalekiego południa Imperium. Ta też chwilę to obmyślała.

- Może. Ze szlachcianką to o tyle łatwiej, że weszłaby na salony jako ktoś od nich, z tego samego stanu. Myślałam aby ją przedstawić jako kogoś z dalekich stron. Z Tilei, Estalii, Księśtw Granicznych czy kogoś takiego. Chociaż trzeba by to wymyślić tak na wszelki wypadek. No a jako artystka to to odpada, do pewnego stopnia przynajmniej no ale artyści rzadko są szlachcicami więc u nich raczej szukają sponsorów, bawią ich a ci ich nagradzają i zapraszają jak im to odpowiada. - panna van Dake zawahała się bo każdy z tych wyborów niósł ze sobą plusy i minusy.

- No tak, szlachcianka z dalekich stron…. - Joachim się zadumał - to mogłoby się udać, przynajmniej na jakiś czas, jak zyskałaby sławę to byłoby to coraz trudniejsze. Myślimy o jak długim okresie?

- Tyle ile będzie trzeba. Albo ile się da. Przynajmniej do tego balu. Tylko jak nie ma turnieju to nie wiadomo kiedy on będzie. Może trochę po. Jak się zrobi niewygodne to zawsze Soria może wyjechać z miasta. Chociaż wtedy już nie mogłaby się po nim poruszać tak swobodnie i wygodnie. - odparła blondynka z południa nieco wzruszając ramionami na znak, że nie ma na tym polu sprecyzowanych planów.

- Jak mówimy o kilku tygodniach lub miesiącach, to Soria jako pomniejsza szlachcianka z Tilei albo Estalii może być wiarygodna. Szczególnie z jej prezencją… wątpię żeby ktoś to kwestionował, pewnie spodoba się Freyi i Kamilli.. - czarodziej skinął głową Pirorze.

- Drobniejsza szlachcianka z Estalii czy Tilei… Ale to byś musiała umieć mówić w tym języku. Nie wiem kto dokładnie w towarzystwie w tym mówi, po bretońsku to choćby Fabi, w końcu to rodowita Bretonka. Chociaż ona to tam z południa zdaje się jest, po estalijsku też chyba trochę mówi… - Pirora zamyśliła się nad tą propozycją Joachima. Gryzła się z tym próbując na głos rozważyć różne “za” i “przeciw”. Soria w tymczasie skłoniła uprzejmie głowę astromancie w podziękowaniu za wyrazy uznania.

- Mogę mówić po bretońsku, estalijsku i tileańsku. To nadbrzeżne kraje więc trochę je zwiedziłam w portach i wybrzeżach swego czasu. Chociaż już jakiś czas temu więc nie oczekujcie ode mnie aktualnych wieści. A ta Froya i Kamila to jakieś atrakcyjne panny? - herold Slaanesha okazała się całkiem utalentowana i wykształcona w tych językach obcych co mocno ułatwiało podszywanie się pod którąś ze wspomnianych narodowości. A wzmianka o dwóch szlachciankach i koleżankach Pirory z towarzystwa ją zaciekawiła.

- No tak. Uchodzą za dwie najlepsze partie do zamążpójscia w tym mieście. Piękne, sławne i bogate. I nie stronią od pięknych kobiet. Przy zachowaniu odpowiedniego poziomu dyskrecji i pozorów oczywiście. - Averlandka przerwała te rozważania na temat nowej tożsamosci długowiecznej istoty i rzuciła parę powszechnie znanych faktów na temat owych koleżanek.

- Doprawdy? Brzmi bardzo interesująco. Lubię piękne i interesujące otoczenie. - Soria uśmiechnęła się jakby bardzo ucieszyły ją takie wiadomości.

- Obie te damy są już pod wpływem Pirory, jeśli bylibyśmy w stanie je zwerbować, bardzo by to wzmocniło pozycję naszego zboru w mieście - uśmiechnał się Joachim.


- A z tą syreną to jak uważasz Joachimie. Jednak weź pod uwagę, że zwykle jak chodzi o ubicie jakiegoś potwora to przynosi się jego głowę albo całe truchło. No ale oczywiście można się z tego jakoś wykręcić ale bez takiego trofeum może to budzić pewne wątpliwości. - widząc, że sprawa z nową tożsamością dla Sorii wymaga pewnego namysłu wrócił do drugiej rzeczy o jaką zapytał go uczeń.




***************************************

- No właśnie Joachimie. Przeprowadziłem ostatnio bardzo interesującą rozmowę w sprawie Akademii. - Tobias puścił drobną złośliwość mimo uszu. I jakby nigdy nic zwrócił się do astromanty. Z całego zboru ich dwóch jawnie uznawało Tzeentcha za swojego patrona. Z tego co mówił nauczyciel i guwernant śmietanki towarzyskiej tego miasta to dowiedział się, że jest na terenie Akademii pewien magazyn. W trzewiach lochów pod głównym budynkiem. Zejście miało być do piwnic, gdzieś na terenie biur. Ten magazyn był o tyle wyjątkowy, że tam trzymano najcenniejsze artefakty. Niektóre podarowane przez bogatych sponsorów, inne zdobyte przez tutejszych kapitanów czy kupione w innych portach. Tobias oczywiście tam nigdy nie był ale jego zdaniem to brzmiało jak dobre miejsce aby trzymać jakieś tajemnicze artefakty. Także takie naznaczone mocą Mrocznych Potęg. Przynajmniej to było dobre miejsce do sprawdzenia chociaż jak na razie ani on, ani Joachim dostępu do tego lochu nie mieli.

- Bardzo dobrze Tobiasie. Ja z kolei badałem główny budynek Akademii pod pretekstem zwiedzania i tam raczej artefaktu nie ma, wyczułbym taką moc jakby była blisko. W takim razie powinniśmy zbadać ten magazyn. Możemy albo namówić kogoś z Akademii by nas tam zaprowadził albo się włamać… spojrzał znaczącą w stronę Łasicy i Burgund, z którymi w przeciwieństwie do Tobiasa żył dobrze, a które niewątpliwie znały się na tych złodziejskich sprawkach lepiej od nich.

Tobias posłał spojrzenie obu łotrzycom ale było ono dość krytyczne. Milczał chwilę obracając ten pomysł w swojej głowie.

- Można by spróbować jakoś samemu. Tylko trzeba by wymyślić jakiś pretekst aby się tam dostać. Chociaż po to aby się rozejrzeć. Szkoda, że nie mamy żadnej wskazówki czego właściwie powinniśmy szukać. Może być zamknięte w skrzyni i przejdziemy obok nawet o tym nie wiedząc. - uczony trochę się skrzywił bo jak na razie to za każdym razem początkowe wskazówki i tropy do jeszcze nie odkrytych darów każdej z Mrocznych Sióstr były dość nikłe.

- Nie sądze aby to było coś małego Tobiasie. - wtrącił się Starszy słysząc tą rozmowę. - Zwróć uwagę na ten oto ołtarz Soren. - mistrz wskazał na całkiem spory blok rzeźbionego alabastru jaki stał pod ścianą ładowni. - Ten głaz jaki opisali wasi bracia w jaskini Osten też wydawał się duży. Więc to sugeruje, że to raczej nic co można by zmieścić w dłoni i schować do sakiewki. Tylko coś raczej większego. - lider zboru podzielił się z nimi swoimi przypuszczeniami.

- Słuszna uwaga Mistrzu, to że nie jest to mała rzecz ułatwia nam jej odnalezienie. Jestem formalnie w tym mieście przedstawicielem Kolegium, więc pewnie mógłbym tam się dostać, gdybym stwierdził, że badam jakieś magiczne ślady. Tylko wtedy jak zauważą że coś dużego znikło, to trudno będzie to wyjaśnić. A ty co o tym myślisz Aaronie? - zwrócił się do upadłego magistra.

- Hę? - brodaty rozczochraniec spojrzał na niego jakby był zdziwiony, że w ogóle ktoś go zagaduje. I nawet niezbyt do tej pory uwagi na toczącą się obok dyskusję.

- Najpierw byśmy musieli znaleźć to coś. Jak już będziemy wiedzieć co to jest to pomyślimy jak to wydostać gdziekolwiek by to nie było. - mistrz wolał widocznie metodę małych kroków i nie imaginować nic nadmiarowego zawczasu gdy mieli tak niewiele wiedzy o rzeczonym artefakcie.

- I myślę, że dziewczęta wam nie odmówią pomocy jednak one są oszustkami i włamywaczkami. Ich wiedza i doświadczenie w tej materii jest na pewno bezcenna jednak musiałyby wiedzieć czego by miały szukać. A jeśli to naprawdę by było tak duże jak ołtarz Soren to przecież we dwie i tak tego nie wyniosą a jeszcze skrycie. Zapewne trzeba by to zorganizować na większą ilość osób ale znów to dopiero jak już byśmy wiedzieli gdzie to jest i co to jest. - zamaskowany lider zboru nie miał nic przeciwko współpracy poszczególnych kultystów w słusznej sprawie i wyraźnie zachęcał do tego. W końcu w pojedynkę czy w duecie można było nie mieć potrzebnej wiedzy czy doświadczenia ale od zimy zbór im się całkiem mocno rozrósł i jako całość miał bogatą mieszankę talentów. Na ulicy to taki Tobias czy Pirora wydawali się z całkiem innej półki niż Strupas czy Burgund. Guwernant jednak mimo to skrzywił się niechętnie na myśl o współpracy z łotrzycami no ale otwarcie nie przeciwstawiał się woli mistrza.

- To ja mogę wypytać o ten magazyn moje kontakty w Akademii… jak nie będą skłonni do współpracy to możemy się tam włamać większą grupą - zakładam, że jak będę blisko artefaktu to go zauważę lub wyczuje emanację jego mocy - zaproponował Joachim.

- No tak… Możemy tak zrobić. Najważniejsze to aby ktoś od nas tam w ogóle wszedł. Nawet nie wiemy co tam właściwie może być. Ja tam w każdym razie nigdy nie byłem. - Tobias podrapał się po nasadzie nosa jakby to pozwalało mu się lepiej skoncentrować. I ogólnie przystał na taki pomysł kolegi.

- Zapewne gdyby zaszła taka potrzeba to któraś z dziewcząt pewnie by mogła wam pomóc sforsować drzwi. Ale to już z kolei wy jakoś musielibyście je przemycić. Albo siebie. Więc chyba na początku spróbujecie znaleźć jakiś oficjalny pretekst aby tam wejść. Chociaż rzucić okiem jak to w ogóle wygląda. A kto wie? Może Joachim… Albo nawet Aaron mógłby coś wyczuć czy coś jest na rzeczy. Bo jak nie to nie ma co tracić czasu na ten magazyn. Chociaż nie wykluczone, że trzymają tam inne ciekawe rzeczy. - mężczyzna w masce dorzucił swoje trzy grosze sugerując parę rzeczy no ale i tak jak zwykle, poza ogólnymi kierunkami detale wykonawcze zwykle zostawiał swoim podopiecznym. Ci działali na miejscu to zwykle mieli lepszą orientację w sytuacji na miejscu. Trochę się zawahał jak wspomniał Aarona bo z całego grona to raczej tylko on i Joachim dysponowali niewidzialnym trzecim okiem wyczuwającym Moc. No ale jednak lubujący się w trunkach były magister to było z nim różnie w sprawach planowania i współpracy.



************************************************** ***************

Kiedy Starszy przedstawił swoje plany, Joachim skłonił głowę.

- Mam nadzieję, że podróż do Norski wzmocni nas o nowych, potężnych sojuszników. Ja chętnie bym wyruszył, ale chce pomóc Tobiasowi odnaleźć artefakt poświęcony Panu Przemian, pomogłem Łasicy z artefaktem jej Patronki więc można powiedzieć że mam już pewną wprawę - przypomniał o swojej roli w tym sukcesie. W końcu to on jako pierwszy wpadł na ślad Sorii zeszłej zimy.
- Jeśli chodzi o akcję, myślę że bez większego problemu dostanę się na salę balową. Mogę pilnować, żeby nikt tam nie pokrzyżował nam planów, choć przyznam, że wolałbym nie zostać wykryty jako jeden z organizatorów ataku, jestem chyba bardziej przydatny z moją reputacją porządnego maga z Kolegium - wzruszył ramionami.
- No i nie powinniśmy moim zdaniem zapominać o tym czego dowiedzieliśmy się o żyjących w dziczy mutantach i zwierzoludziach, Mistrzu. Plemiona Liliy i Gnaaka są nam chyba przyjazne, więc możemy wpleść je w nasze plany. Może dzięki odkryciu artefaktów zdobędziemy kolejnych zwolenników pośród innych grup zwierzoludzi?

- Tak. To nie jest wykluczone. Stworzenia pobłogosławione przez mroczne bóstwa wyczuwają pewne moce instynktownie, czasem bardziej niż my. Często różne plemiona, poczwary i bestie przyłączają się do krucjaty prowadzonej przez wielkiego wodza od jakiego emanuje łaska bogów. A ołtarze im poświęcone są tego emanacją. - Merga odparła pierwsza na to pytanie. W końcu miała pewnie największe doświadczenie w takich sprawach.

- Z tego co słyszałam to Soria w pełnej krasie zrobiła niesamowite wrażenie na Gnaku i jego grupie. Nie dziwię się. Tak potężne i niezwykłe istoty też są objawem łaski bogów. To wielki zaszczyt, że zgodziła się do nas dołączyć. - wyrocznia skłoniła swoją głowę z pięknymi, długimi rogami aby oddać hołd pradawnej istocie jaka przybrała postać pięknej kobiety.

- Jest możliwe, że natkniemy się na podobnych jej strażników i heroldów od pozostałych Sióstr. Dobrze by było ich pozyskać dla naszej sprawy. - dodała jeszcze swoją uwagę.

- A z tym balem to raczej wszyscy mamy zamiar aby uniknąć wykrycia. W końcu schwytanie kogokolwiek z nas byłoby niebezpieczne dla pozostałych. Dlatego musimy działać pod odpowiednią przykrywką no i dlatego nie możemy zrobić tego skoku w kamienicy Pirory bo to by czyniło z niej oczywistą winowajczynię. Teatr wydaje się odpowiedni, nie prowadzi do nikogo konkretnie a jednocześnie do większości możnych tego miasta. Pirora by się stała tylko jedną z wielu podejrzanych. Tak samo zresztą jak każdy kto by tam był na tym balu, łącznie ze służbą. - Starszy widocznie już na tym etapie zakładał, że w razie choćby częściowego powodzenia w takiej akcji to zostanie wszczęte śledztwo. Zwłaszcza jak poszkodowanymi będą możni i wpływowi tego miasta a i z reszty prowincji.

- Ale z początku sprawa powinna porazić swoim efektem. I wszyscy będą potencjalnie winni łącznie z tymi co w rzeczywistości nic nie będą mieć z tym wspólnego. No ale to będziemy wiedzieć my a nie władze czy śledczy. Powstanie chaos wzajemnych oskarżeń i podejrzeń co raczej nie pomoże chłodnemu rozwiązaniu sprawy. - w razie powodzenia akcji mistrz liczył na kompletne zaskoczenie i przerażenie takim zuchwałym napadem. Może nawet większe niż zimowe odbicie Mergi i pozostałych z kazamat z jakich nikt, nigdy do tej pory nie uciekł.

- Cieszy mnie twoja wola współpracy i postawa mój synu. Właśnie tak należy podejść do tej sprawy. Wspólnie i złączeni w dążeniu do jednego celu a nie rozproszeni gdy każdy działa samopas nie bacząc na innych. - pomimo maski dało się wyczuć po głosie, że Starszy uśmiechnął się z aprobatą do Joachima chwaląc jego zgłoszenie się do tej akcji.

- A ze zwierzoludźmi owszem, możemy nawiązać współpracę. Chociaż nie sądzę aby na terenie miasta byli przydatni. Z tego co mi wiadomo o ich zwyczajach nienawidzą miast i cywilizacji. No chyba, że podczas ich łupienia i niszczenia. Zapewne mogliby się jednak okazać przydatni poza nim. - zgodził się też z pomysłem na nawiązanie kontaktów z plemionami kopytnych chociaż raczej w samym mieście nie zanosiło się aby mogli jakoś wspomóc kultystów.

- Burgund i Onyx umówiły już spotkanie z ungorami w przyszłą pełnię - myślę że to krok w dobrym kierunku, ja też bym się jeszcze z nimi zobaczył i zbierał informacje, choć w tej chwili nie jest to nasz priorytet. Wyobraźcie sobie jakie możliwości byśmy mieli mając całe plemiona po swojej stronie - ożywił się czarodziej, stuknąwszy laską o podłogę.

- Tak jest! Zobaczycie! Jak tylko spotkam Fabi wszystko jej opowiem! Z wszystkimi pikantnymi szczegółami! Pęknie z zazdrości! Zwłaszcza, że ona nie bardzo może opuszczać miasto i to na noc to na następnej orgii też jej pewnie nie będzie. - Łasica w pełni potwierdziła słowa kolegi i zaniosła się szczerym, złośliwych śmiechem gdy wspomniała o bretońskiej koleżance i kochance znanej ze swojego uległego charakteru i zamiłowania do ekstremalnych przygód. Zresztą koleżanki też się roześmiały do wtóru.

- Chociaż trochę mi jej szkoda. Sporo zabawy ją omija. No ale jak się jej zachciało zostać żoną kapitana no i jest szlachcianką no to musi zachowywać pozory. - Onyx trochę wyhamowała dając znać, że mimo wszystko lubi Bretonkę no i nawet do pewnego stopnia współczuje takiego skrępowania więzami towarzyskymi i dobrego wyhowania jakie powinna okazywać kobieta o jej statusie i pozycji.

- No to na pewno ruch w dobrą stronę. Każdy sojusznik może okazać się przydatny. Zwłaszcza, że my raczej działamy w mieście to dobrze by mieć kogoś poza nim. A zwierzoludzie świetnie uzupełniają tą lukę. Nie możemy być wybredni moje dzieci. Zwłaszcza na plemiona od dawna pobłogosławione przez naszych patronów. - mistrz przytaknął, że tak strategicznie to uważa to za jak najbardziej właściwe. Nawet jeśli tak od zaraz korzyści płynące z sojuszu z kopytnymi plemionami dzikusów z trzewi lasu nie musiałyby być od razu widoczne.



*****************************************

Joachim wrócił do domu ze spotkania w dobrym nastroju - ich plany dość dobrze się rozwijały, a i jego pozycja chyba rosła, w końcu pomógł odnaleźć jeden artefakt Sióstr, a i miał widoki na drugi.

Następnego dnia planował zaprosić Philippa i Noel z Akademii Morskiej na kolację, w związku z tym że tak ładnie go wcześniej oprowadzili po obiekcie. Może będzie okazja, by się wypytać o ten tajemniczy magazyn, o którym usłyszał Tobias.

W drugiej kolejności miał zamiar spotkać się z Państwem van Hansen (może na obiad) i wybadać nastroje pośród elity miasta wobec niejasnej sytuacji z turniejem. A jeśli marynarze już nie ginęli, mógł się pochwalić, że nawet jeśli nie schwytał, to przynajmniej przegonił syrenę swoimi wysiłkami.

Otto wsłuchiwał się w rozmowy podczas zboru, ale ,coś co zdarzało się rzadko, nie udzielał się. Nawet podczas kłótni Sigismundusa i Łasicy, chociaż często pełnił rolę rozjemcy podczas zboru.
Najwyraźniej coś zaprzątało jego umysł, co jakiś czas spoglądał na Mergę i Sorię. W końcu kiedy rozmowy odsunęły się planów podszedł do rogatej kapłanki i przywódcy kultu.
- Starszy, Wyrocznio, jeżeli mogę. Mam zamiar spędzić trochę więcej czasu w hospicjum. Chodzi o tych specjalnych pacjentów, o których ostatnio rozmawialiśmy Pani. - spojrzał na Mergę - "Rysunek" jednego z nich był bardzo prostą lub prymitywną wizualizacją strażnika Oster. Sądzę, że mógłbym wyciągnąć więcej informacji na temat pozostałych strażników lub ołtarzy. Jest też możliwość, że mogliby być… czymś jakby "różdżką' na wpływ Bogów. Co do mojego udziału podczas balu. Jeżeli nie uda mi się załatwić oficjalnego zaproszenia, to najlepiej, abym był gdzieś na zapleczu. Jestem zbyt rozpoznawalny. Poczekajmy jednak co przyszłość przyniesie. Życzę ci spokojnej drogi Czcigodna… jeżeli mogę jeszcze tylko dodać. Sądzę, że po dary Khorna będziemy musieli poczekać na twój powrót, jeżeli taka ilość naszych walecznych członków opuszcza miasto, nie ryzykowałbym kontaktu z zwierzoludźmi pod wpływem Norry. - mnich pstryknął palcami coś sobie przypominając - Wspominając zwierzoludzi, spotkaliśmy grupę podczas powrotu od ołtarza Oster. Tych podziemnych, z którymi zbór miał kontakt w zimę. Pomogliśmy im zebrać kilka niewolnic, więc może udałoby się zaciągnąć ich pomoc.

***

Otto wrócił do domu bardziej zmęczony niż zwykle, szybko się wymył w balii wody, pozwalając, aby zmęczenie spłynęło z niego razem z brudem podróży.
Następnego dnia planował najpierw udać się na poranne kazania świątynne, po czym wrócić do hospicjum. Musiał zobaczyć w jakim stanie jest Vigo, Marisa, Torn i Annika.