Caleb

 

Felidae

To co wydarzyło się w ciągu tych kilku chwil było trudne do opisania. Bała się, bała się jak nigdy dotąd.

Czuła się nie jak myśliwy, ale jak zwierzyna. Te oczy. Przeklęte oczy stworzenia, które odebrałoby jej życie gdyby nie pomoc Pempto.
Była mu zarazem wdzięczna i nienawidziła go.

Dobrze wiedziała czego oczekiwał od niej Diatrys. Miała zabić dziecko. Zmorfowane, ale dziecko. Pewnikiem gdyby sam nie połamał kości nóg bez wahania podciąłby maluchowi gardło. Pewnikiem właśnie takie wyjście by wolała. Nie mieć na sumieniu istoty, która nie potrafi się obronić. Udać, że się nie widzi, nie słyszy i nie czuje.

Nie mogła porównywać się z łowcami podążającymi za zwykłą zwierzyną. Zwykli łowcy polowali dla mięsa bądź dla futra. Shar polowała, dlatego, że tak trzeba było. Dlatego, że nienawidziła morfy i tego co robi z żywymi stworzeniami. Zazwyczaj nienawidziła swoich ofiar. Zazwyczaj...

Bycie łowcą potworów to przede wszystkim umiejętność odpowiadania na pytania. Nie te, które zadają napotkani ludzie, ale te, które rodzą się w człowieku każdego dnia. Ten, kogo one nie nękają, lub kto udaje, że go nie nękają, nie jest narzędziem w ręku bogów. Jest tylko jeszcze jednym z tych zaślepionych fanatyków, przed którymi drżą inni. Nie miała złudzeń. Nie można spokojnie zabić i odejść. To zostaje wewnątrz, choćby gdzieś na dnie. Nieważne, ile lat się służy.
Jednak filozofia, zgodnie z którą ją wychowano i przyuczono do bycia wojowniczką – pomimo upadku bogów i zakonu, mówiła jasno – nie wolno być słabym.

W żyłach chłopca płynęła trucizna. Trucizna, która tak naprawdę już odebrała mu życie i która spowoduje, że zatraci wszelkie ludzkie cechy i zamieni się w coś, co stanie się zagrożeniem dla wszystkich w miasteczku.
Przeklęła w duchu pieprzonego nietoperza. To on był winien impasowi, w którym się znalazła.

Widziała łzę toczącą się po policzku małego człowieka.
Dlaczego dzieci musiały wydawać się tak bezbronne???

Ścisnęła mocniej trzymaną w dłoni kuszę. Wstrzymała oddech. Palec automatycznie zacisnął się na spuście.

Wizg.

Wystrzeliła bełt prosto w głowę chłopca. Tak, aby długo nie cierpiał.
Usta bezgłośnie wypowiedziały słowo: wybacz…

 

__________________
Podpis zwiał z miejsca zdarzenia - poszukiwania trwają!

Ognos

 

Velg

Przy drodze nie było drzew: gdyby ktoś się na nich zasadził, widzieliby go już z daleka. Dlatego jechali trochę niedbałym, rozluźnionym szykiem: bardziej dbając o to, aby utrzymać tempo jazdy niż aby jechać bezpiecznie. Chcieli dotrzeć przed południem, kiedy gorące, prażące Słońce stawało się nieznośne, a ludzie z tagmaty – gdy myśleli, że nikt nie widzi – ściągali hełmy i rozluźniali zbroje. Tego lata więcej osób bało się upałów niż morfy: musieli wyburzyć kilkanaście starych, zmorfowanych studni, z których pospólstwo czerpało wodę, woląc ryzykować powolną śmierć niż grzać się o ćwiartkę dłużej.

Tagmata wlekła się na długiej szerokości. Przed nią – na szpicy – jechali anakratoi, prowadząc swoją skazańców na sznurze. Gdy wspólnie wyjeżdżali z miasta, wśród tagmaty uniósł się szmer sprzeciwu. „Spowolnią nas, kurwy”, „Nawet tym psim synom lepiej, bo im blach nosić nie kazali...”, ale gdy okazało się, że anakratoi gonią swoich tak, że prawie nie trzeba było koni zatrzymywać, utyskiwania ucichły.

Straż archigosa – tak, jak i perioczi – jechała niedaleko za anakratoi. Mieli więc doskonały widok na trzech umęczonych kajdaniarzy i – wraz z archigosem – mogli ich nawet rozróżnić z twarzy. Wyrodną strażniczkę, kłamliwego Nereusa – na samym przedzie – i tego trzeciego. Na początku Parwiz czerpał z tego niemało radości: w końcu przynajmniej Nereusa znał (i kiedyś miał go za „swojego”!) i słyszał o potwarzach, które ten głosił w Skillthrze. Trzask bicza, wyraz skargi na twarzy Nereusa, gdy – na moment – odwracał się, jakby chciał z krwawo ust wydobyć skargę, krew, która pojawiała się, gdy anakratos ucinał tą skargę... - to wszystko było piękne. Do czasu, aż Nereus zaczął niedomagać.

W końcu upadł, ku przekleństwom całego konwoju. Myśleli, czy by go podnosić – któryś z przewożących ludzi archigosa podjechał do straży, by zapytać się, czy mają go stawiać na nogi. Nie mieli. Nie było czasu: „literę na głowie wyrżnik. Rozkuj. I zostaw” nakazał powiedzieć anakratoi, aby podelca z litości nikt na konwój nie brał.

Teraz – skoro i tak mieli postój – mógł wreszcie uczynić swoje. Od samego początku jazdy myślał, jak zyskać chwilę zamienić słowo na osobności z >tym< perioczim, który podobno miał być najlepszym zarządcą w Skillthrze. Więc zaraz do trzymającego się na uboczu – wśród tagmatosów – Gaiosa wyruszył jeździec ze straży archigosa. Wymusił przejazd między końmi tagmatosów, aby zbliżyć się do periocziego.

- Archigos prosi rozmawiać – zameldował siwobrodemu Gaiosowi ogorzały gwardzista, sadzając konia z miejscu. Kiedy okoliczną tagmatę ignorował – jakby była powietrzem prawie – tak przed perioczim głęboko skłonił głowę.

Gaios uśmiechnął się cierpko. Właściwie, drobna twarz wykrzywiła mu się jakby właśnie ugryzł cytrynę.

- Prowadź - rzucił krótko i strzeliwszy konia szpicrutą w bok pojechał za tagmatosem.

Był niewysokim mężczyzną. W siodle skulony nienaturalnie i oparty na łęku podczas jazdy przekrzywiał się na jedną stronę odciążając nogę, która tkwiła w strzemionie wygięta pod nienaturalnym kątem. Dawny uraz musiał mu sprawiać ból. Mimo tego gdy zatrzymał się przed Pawizem z jego twarzy biła jakaś pewność siebie i niezłomność. („hardy. Mniej ustępliwy, a bardziej pewny swego”, pisała Nekri.)

- Archigosie - rzekł krótko, lecz w słowach jego nie było uległości, jaką ten zwykł często słyszeć lecz proste stwierdzenie faktu.

- Perioczi -– powitał go, obrzucając szybkim spojrzeniem całą jego sylwetkę bez śladu zażenowania. Mimo, że Parwiz prawie nie ruszył się z siodła, to pod jego przewlekłym spojrzeniem – zatrzymującym się na chwilę na każdej drobnostce – każdy mógłby poczuć się tak, jakby był koniem, którego kupiec ogląda na targu.
– Odjedźmy – rozkazał, gdy wreszcie skończył inspekcje. I ścisnął konia kolanami, aby zwierzę przeszło w wolny kłus. Wysforował się do przodu – tak, że kilku strażników musiało naprędce zjechać mu z drogi.

Jeśli tagmatos miał mieć jakąkolwiek nadzieję, aby za nim nadążyć, musiał sam przejść w kłus. Ten jednak konia nie spieszył. Sam stępa jechał konia prowadząc za znikającym mu Parwizem. -Wreszcie, archigos ściągnął wodze i osadził konia w miejscu. Stamtąd – gdy tylko Gaios dojechał, a przyszło mu na niego chwilę zaczekać - zapytał
– >Ta< anakratissa was poleciła. - Dlaczego? - prędko, na jednym tchu.
Perioczi poprawił się w siodle, nie odpowiadając od razu.

- Skoro poleciła, jej by pytać należało - mówił powoli, można by rzec, flegmatycznie. Jakby ważył każde słowo, smakował, nim ujrzało światło dzienne. - Uzasadnienia nie dała? - uniósł siwą, krzaczastą brew.

Dała - spojrzał na niego z jakimś nieuchwytnym zawodem. - Was się pytam.

Na to tagmatos kiwnął głową, jakby nie spodziewał się innej odpowiedzi. Przeczesał palcami siwą brodę.

- Skoro mnie pytacie... - zaczął niespiesznie. - Żeby rzecz całą dobrze rozważyć należałoby wyjść od pytania dlaczego Polikarp wam nie leży. Otóż w moim odczuciu człowiek to słabej determinacji i spolegliwy a takiego wam nie trzeba. Potrzebujecie kogoś, kto zdanie swoje ma, nawet jeśli różne od waszego i nie będzie się bał go na głos wypowiedzieć. Nie muszę dodawać, że doświadczenie i bystrość umysłu i trzeźwa ocena sytuacji i bla bla bla... - odchrząknął. - Nie macie nikogo lepszego. Otóż i moja odpowiedź.

- Wiem. - Uśmiechnął się krótko, szorstko, jakby to było coś zupełnie oczywistego. - Czytałem. Słyszałem. Ale nie o to pytałem. - Dlaczego >ona< - w jego ustach słowo zabrzmiało dziwnie - >mimo tego< was poleca?

Na ustach Gaiosa zabłąkał się uśmiech.

- Do czego zmierzacie? Chcecie spytać czy mnie kupić możecie jak sprzedajną kurwę? - słowa te wypowiedział spokojnie, bez uniesienia jakie ich treść ze sobą nieść powinna. - Pytajcie wprost. Sami jesteśmy. - Pochylił się w siodle, ciężar przenosząc na ręce. - Nie możecie. Nie będę Filonem ani Aleksiosem. Nie kupią mnie jednak też inni. - Wyprostował się znowu, uśmiechając nieznacznie. - Wiecie zatem na czym stoicie. Nie kupujecie kota w worku.

- Kluczycie. Przestańcie – zmrużył swoje wąskie oczy władca Skillthry.- Pytam się, jak urządzacie anakratissę - powtórzył, wolniej trochę, a znacznie chłodniej. - Chyba, że mówicie, że jej się marzy, jak się z >własnym zdaniem< nie słuchacie, a z >determinacją< zabieracie jej tagmatę. Ale to wnukom opowiadajcie, a nie mi.

Jeszcze raz cień uśmiechu przemknął przez twarz tagmatosa. .

- Nie dopuszczacie do myśli rozwiązania najprostszego. - Ściszył głos i nachylił się do Parwiza jak gdyby miał wyjawić prawdę, która przeznaczona tylko dla uszu grododzierżcy, innym powinna zostać nieznana. - Dobrze nam się razem współpracuje.

Evraios już otwierał usta, aby zapytać o więcej, ale zauważył, że już jedną rękę Nereusa rozkuto z kajdan, więc jedynie skrzywił się – jakby zostawienie tematu go bolało – i zapytał o co innego?

- Co chcielibyście ze strażą zrobić? Mówcie wszystko – zachęcił Gaiosa, choć po prawdzie, patrząc po jego nachylonej sylwetce, strażnik chyba aż wyrywał się, aby akurat to powiedzieć.

Gaios ledwie musnął wzrokiem skazańca a na jego twarzy pojawił się niesmak, a może tylko noga dokuczała mu bardziej niż zwykle?

- Rozeznania pełnego nie mam, bo i wglądu do wszystkich spraw z przyczyn oczywistych nie miałem. - Jął rozczesywać palcami brodę, utkwiwszy wzrok gdzieś w chmurach. - Pracy perioczich chciałbym się bliżej przyjrzeć. Od rozmów z nimi i omówieniu problemów w poszczególnych dzielnicach należałoby zacząć. Finanse... - robił przerwy między zdaniami i wypowiadał się z namysłem, ważąc i każde słowo. - Za dużo pieniędzy ze Skilthrańskiego skarbca idzie na bieżącą działalność. Na co? - Wzruszył ramionami. - Raporty trzeba przejrzeć. Trzeba by przenieść część finansowania Tagmaty na bogatych mieszczan. Chcą mieć wzmocnione straże w swoich dzielnicach? Niech dopłacają. Zaoszczędzone fundusze przeznaczyć na szkolenie i zwiększenie żołdu dla najlepszych. Z uzbrojeniem też mogło by być lepiej. Tagmatos w Zaułku ciężko odróżnić od śmiecia, które tam mieszka. Rotacje... Tagmatoi pozostający zbyt długo w jednym miejscu wchodzą w niezdrowe relacje z miejscowymi... Nie twierdzę, że tak jest zawsze, ale zdarza się...

Koń zadrobił nerwowo. Ściągnął lejce. Poklepał odruchowo po szyi.

- Ludzi brakuje. Sprzętu brakuje. - Spojrzał na archigosa. - Bez odpowiednich środków z tym nic zrobić nie można. Lecz to co mamy obecnie lepiej wykorzystać by się zdało. Po wglądzie w księgi więcej będę mógł powiedzieć.

- Powstrzymaj się – fuknął na niego bezceremonialnie, ściągając brwi tak, że złączyły mu się nad czołem. - Boś o tagmatoi miał mówić, a nie Radnych.– Od gwałtownego ruchu rumak mu się spłoszył, więc klepnął go lekko po szyi, aby go uspokoić.

Gdyby nie wyższość pozycji archigosa, zapewne Gaios by mu przerwał. Jednak – skoro było tak, jak było – to prezencja archigosa powstrzymała go przed mówieniem, aż zakończy myśl.

- Widzicie te konie? – jednak, zamiast podjąć znów temat, archigos odwrócił się, aby spojrzeć po konnych tagmatoi. - Pierwej widzę, by tylu ich używało. A drogie są. Jeśli się kłopoczesz o wyposażenie, to jak je sprzedacie, to i na uzbrojenie będzie. >To< będzie wasza sprawa. I w >takich rzeczach< wam będę ufać – spojrzał po niemu. Widać był zadowolony z rezultatu usadzenia, bo do tego się już nie wrócił:

- Ja nowego podatku nie wprowadzę, bo kancelaria zwariuje. A jeśli wy innych finansów chcesz, to jeno Fisgeraldosa pierdolić musicie. Do mnie idźcie, a do mojego skarbca zabrane dawajcie. Dobry zwyczaj będzie. Szybszy i łatwiejszy. Bez zbierania Rady, gdy nowy zamek trzeba wstawić – skrzywił się wściekle, jakby jakakolwiek zależność od Fisgeraldosa mu na reputacji szkodziła. - Chcecie?

- Mogę po wysłudze prawa i obywatelstwo obiecać. Dla tych, którzy z zewnątrz są, a wejdą. Ale: po powrocie – uciął. - Rotacje to już wasza sprawa.
Gaios milczał dłuższy czas, pochylony w siodle wpatrując się przenikliwie w archigosa. Gdy ten myślał już, że nic nie odpowie, usłyszał, wypowiedziane z właściwą mu flegmą:

- Pracuję z narzędziami i środkami, które mam i staram się je wykorzystać najlepiej jak potrafię.

Mogli wracać. I w samą porę: bo już anakratoi skończyli swoją pracę, rozkuwając więźnia z zaciętych kajdan. (Pewno woleliby mu oderżnąć dłonie: ale wtedy na pewno byłby do niczego.) Jeno musieli teraz wyrżnąć mu literę na czole – a nim archigos i perioczi wrócili, przytrzymywali go już, a na czole ryli krwawe litery...


Spodziewali się jednak czego innego: spodziewali się, że strażnica pozostała niezdobyta. Myśleli, że po dotarciu na miejsce będą mogli zatrzymać się i napić się z tamtejszej studni. górników, którzy zabarykadowali się w kopalni; Wistelana i strażników, którzy z umocnień pertraktować próbują.

Słowem: nie spodziewali się takiego burdelu. Nade wszystko jednak...

- Nie ma ich? - potrząsnął z niedowierzaniem. - Naprawdę?

Nie było. Nigdzie – nigdzie – nie było nie tylko Wistelana i strażników, ale też Nachmana, ani jego ludzi. >Mimo<, że odział sekretarza w swoją szatę: delegując na niego swe uprawnienia, pokazał, że w tej sytuacji >jest jak władca<. (Archigosa też by porwali?: jeśli tak, to będą gadać krócej i gwałtowniej niż myślał.)

- Okulawcie ich porządnie, by nie uciekli. – rzucił do anakratoi bez przekonania. - Wy będziecie potrzebni.

- Nekri rzekła, że ma tam człowieka. Chcę, żeby i od niego wieści wysłuchać – rzekł potem do periocziego, z wysiłkiem próbując oderwać się od niewłaściwych myśli. - Spokojnie na razie.

Jednak – jeśli miał być przed sobą szczery – nie czuł tego. Bardziej w sercu grało mu to, co krzyknął – jako informację, i jako rozkaz – do wszystkich tagmatosów: „Możemy się zdarzyć, że będziemy szarżować. Jeśli tak, to ratować i siekać mieczamy nie bójcie się. Kary za trupy nie będzie. Wilkierz Skilthry usprawiedliwia.”

I tak – wszyscy – powoli podjechali na kilka rzutów kamieniem do miasteczka, aby usłyszeć jedną nowinę: „co się stało z jego ludźmi?”.

 

GreK

Wydawałoby się, że Kwadrat powinien odetchnąć. Poranna łapanka nie przyniosła efektu. Diatrysi odchodzili z niczym. Nie znaleziono rodzicielki potworka. Wydawałoby się, że wszystko wróci do normy... Lecz zakonnicy nigdy nie odchodzili z pustymi rękami. Węszyli dotąd aż znaleźli trop, aż dopadli ofiarę. Wszystko było kwestią czasu. Polowanie trwało.


Ścierwnik, który z grupą tagmatos i kołodziejem dojechał za Grabową zastał wóz w tym samym miejscu, w którym go zostawiono. Powitały ich czarne ptaszyska, które z krzykiem wzbiły się chmarą w powietrze, kołując nisko nad ich głowami i pokrzykując. Tłuste, czarne gomygi obsiadły ścierwa wołów i ich flaki rozwleczone wokół wozu. Ruszały się niczym jeden wielki, wijący się połyskujący na czarno organizm. Cuchnęło zepsutym mięsem. Cała żywizna, którą pozostawiono na wozie zniknęła. Pozostały tylko worki z ziarnem. Zniknęły też trupy tagmatos...

Ismael Garrosh
Wiss zaatakował z furią lecz jego cięcia spotkały się z blokami zakrzywionego ko-pai, po którym nastąpił wypad czarnoskórego wojownika. Dwa bloki Degana i znowu atak. Szczęk broni odbijał się echem w wąskim przejściu. Przypadkowe otarcia o ścianę budynku krzesały snopy iskier. Tagmatos atakował zawzięcie wkładając w każdy cios dużą siłę. Pierwsze krople potu wystąpiły mu na czoło. Każdy cios jednak napotykał blok, po którym następowała kontra wojownika. Garrosh zdawało się nie wkładał w walkę dużo wysiłku. Ruchy miał precyzyjne i oszczędne a ostrze tańczyło w jego dłoniach. Przeciwnik ustępował powoli pod jego kontrami i zaczął cofać się w kierunku szerszej alejki oddychając coraz ciężej i z coraz większym wysiłkiem przechodząc do ataku.

Odgłosy walki przyciągnęły już uwagę kilku mieszczan, którzy z bezpiecznej odległości przyglądali się ich poczynaniom. W końcu walczący wyszli z wąskiej uliczki na alejkę. Arogancja anoterissa już dawno gdzieś znikła pod maską przerażenia. Zdał już sobie sprawę, że trafił na kogoś mocniejszego. Kunszt przeciwnika najwidoczniej go zaskoczyły. Coraz wyraźniej oddawał pola i teraz już tylko bronił się przed nadchodzącą śmiercią. Język ognia zalśnił w promieniach słońca. Zatańczył raz jeszcze wzniesiony ręką wojownika, ellos ominął zastawę strażnika zmieniając nagle kierunek.

Wszystko wydarzyło się tak szybko, że gapie nie zdążyli zauważyć co tak na prawdę się stało. Degan stał z podniesionym mieczem, przygotowanym do zastawy, którą minął ko-pai. Stał z szeroko otwartymi oczami. Zdziwiony. Zrobił krok do przodu, potknął się. Upadł na kolana. Puszczona broń upadła z łoskotem na bruk. Spod rozciętych szat zaczęła przesączać się krew.


Shar Srebrzysta.
Bełt wbił się w czoło chłopca z chrupnięciem rozłupywanej czaszki. Ten dźwięk jeszcze długo miały ją budzić w nocy. Ciało osunęło się na zapylone deski. Brunatna substancja wyciekła z głowy, brudząc podłogę. Odwróciła się.

Na schodach usłyszała tupot ciężkich butów. Kilku tagmatos weszło na poddasze rozeznając się w sytuacji. Ktoś do niej podszedł. Coś tłumaczył. Przytaknęła głową, chociaż sens słów do niej nie docierał. Poprowadzili ją na dół, po drewnianych, skrzypiących ze starości schodach.

Światło dnia poraziło ja w oczy gdy wyszła na ulicę. Bezkształtne, czarne ciało morfa leżało pod budynkiem. Tłum gapiów oglądał go z daleka, bojąc się podejść. Jakby ścierwo mogło ugryźć jeszcze, przelać swoje skrzywienie nim zostanie spalone.

Jedynie Pempto Beznosy leżąc na zdrowym boku, nie zważając na połamanego kulasa, przysunął się do trupa przyglądając mu się z ciekawością. Już anoteross, zwalisty mężczyzna o szerokich nozdrzach wydał dyspozycje. Już posłał po wóz i ścierwnika, który miał zawieźć ścierwo do skrzydła zajmowanego przez Zakon. Już posłał po cyrulika, który miał Diatrysowi nastawić kości.

Gapie przyglądali się tej scenie i Kanii, całej białej z wapiennego pyłu, z kuszą w dłoni. Spośród zwykłych mieszczan wyłowiła z tłumu mężczyznę. Wysokiego, szczupłego. Ze swoją orientalną urodą, wąskim nosem i bladą cerą odróżniał się na tle spalonych słońcem Skilthryjczyków. Podchwycił jej wzrok, skinął lekko głową. Z uznaniem? W jego ruchach była pewność siebie. Odwrócił się i zauważyła na jego plecach dwa krótkie miecze. Zniknął w tłumie.


Origa Torukia.
- Żesz kurwa - zaklęła gdy pięść chybiła celu, gdy kłykcie otarły się o materiał a złodziejaszek wywinął się znikając wewnątrz budynku.

- Bates łap go! Logan pilnuj wejścia!

Shinny rzucił się w pogoń za Cyriciem. Origa była tuż za nim. Gdy młody pokonywał schody, ona dopadła drzwi wejściowych i odsunęła rygle wpuszczając Amber i Wshem'a.

Zostawiła kuszniczkę na zewnątrz, żeby razem z Loganem pilnowali budynku z zewnątrz a sami rzucili się za Batesem.


- Jak to kurwa nie ma?

Cyric wydawało się rozpłynął się w powietrzu. Bates bezładnie rozłożył ręce. Gdy wbiegł na piętro już go nie było. I mimo że przetrząsnęli pomieszczenia mieszkalne, poza wściekłymi lokatorami nie znaleźli go. Do tego wszystkiego przyplątał się Gormug, który zaczynał działać jej na nerwy swoim marudzeniem jak to psują mu interes wpadając do karczmy.


Cyric.
Biegnąc schylonym po dachu dziękował w duchu przezorności Browna, który kazał wyposażyć karczmę w wyjście pozwalające opuścić interes Gormuga niezauważonym. Nigdy wcześniej nie był zmuszony z niego korzystać. Teraz uratował mu dupę, choć nie wiedział jak bardzo. Ciągle zagadką było dla niego skąd tam się wzięła Torukia i dlaczego go zaatakowała. Czyżby też wierzyła w to, że zabił Baldarysa? Nie... Przeklął swoją głupotę. Przecież widziała! Przecież wszystko widziała.

Przeskoczył wąską uliczkę, pokonał jeszcze dwa budynki nim się zatrzymał. Nikt go nie gonił. Nikt go nie śledził. Łapał oddech na rozgrzewającym się dachu. Było coraz bardziej gorąco. Za chwilę będzie musiał zejść na dół, bo z gorąca nie da się wytrzymać. Miał jeszcze trochę czasu do zlecenia. Nim słońce osiągnie najwyższy punkt. Musiał się zastanowić co robić. Musiał działać.


Parwiz Yehuda
Gaios podzielił tagmatoi. Piątkę tylko wziął ze sobą, reszcie kazał czekać w pewnym oddaleniu za wzgórzem. Wskutek tego gdy wjechali i ukazali się górnikom, ci zobaczyli ich tylko garstkę. Zaraz też popłoch w obozie się zrobił. Parwiz zobaczył ze wzgórza rozgardiasz. Ludzie zbili się w gromadę i zaczęli kłócić wskazując na wzgórze. Najwidoczniej nikt nie był chętny do wystąpienia przed szereg i podjęcia rozmów.

Nim Gaios wydał jakiekolwiek dalsze dyspozycje, z miejsca gdzie zostawili odwód podniosła się wrzawa. Tagmatos zmarszczył krzaczaste brwi i odwrócił się w siodle. Tak też uczynił Yehuda.

Trochę niżej, tam gdzie zostawili straże, szamotał się ze strażnikami barczysty drab. Zdawał się wyzywać ich a gestykulował przy tym zamaszyście wskazując na wzgórze, na którym stali.

Gaios zwęził oczy w szparki po czym zwrócił się do stojącego przy nim tagmatos.

- Niech go puszczą.

Człek, który ku nim szedł był wysoki i barczysty. Z twarzą szeroką i prostą. Z włosem prostym i suchym. Z daleka już zaczął wymachiwać ku nim rękoma.

- Jestem, kurwa jego pierdolona mać, tego... Jestem przecie! - krzyczał z daleka tubalnym głosem.

Gaios skinął na strażnika każąc zatrzymać draba pięć kroków przed archigosem.

- Czego ty w mordę chędożony przybłędo jeden? - zaczął szarpać się gdy tagmatos próbował go wstrzymać.

Gaios zajechał go bokiem i zdzielił szpicrutą przez twarz.

- Uspokój się - powiedział cicho, spokojnie - bo spętać każę.

- O ty ścierwie! Ty łachudro! - wrzeszczał szczerząc spróchniałe zęby i trąc krwawą pręgę na twarzy, lecz stał już spokojnie w miejscu, wymachując tylko rękoma. - Ty nie wiesz z kim zadarłeś! Jam jest Filon! Radny!

Wypiął dumnie pierś.

- A mnie zwą Gaios - odparł mu flegmatycznie tagmatos - i jestem tutaj odpowiedzialny za bezpieczeństwo archigosa, więc jeśli nie zdecyduje inaczej, będziesz stamtąd odpowiadał.

Filon wywrócił oczami, jakby taki porządek rzeczy mu się nie mieścił w głowie.

- Pozwolisz na to? - zwrócił się do archigosa wskazując ręką na tagmatę.

 

__________________
LUBIĘ PBF
(miałem to wygwiazdkowane ale ktoś uznał to za deklarację polityczną)

Caleb

 

Felidae

Czymże można zabić wyrzuty sumienia? Czym ukoić ten ból w piersiach, który kładzie się całym swoim ciężarem na serce?
Czy tego naprawdę chciała? Takich łowów właśnie? Bo przecie czym innym było niszczenie morfotworów w postaci zwierzęcej czy nawet zmutowanej, a czym jeszcze innym strzelanie do dzieci…. Gdyby dzieciak choć skrzydła miał bądź ogon… Wciąż widziała jego zapłakane i przerażone oczy wpatrzone w koniec kuszy…

Shar Srebrzysta wycofała się w jedną z pustych uliczek, z dala od ciekawskiej, komentującej gawiedzi. Nawet uznanie okazane jej przez nieznanego mężczyznę z mieczami było jak gorący policzek w twarz. Tymże miała zasłużyć sobie na sławę? Tym chciała uczynić ojca dumnym?
Mdliło ją i szarpało, ale już nawet nie miała czym zwymiotować
Nic dziwnego, że Diatrysi byli w jakiś sposób szaleni. Nie można bezkarnie odbierać życia… nawet skażonym morfą.

Styrwit…. gdzie teraz był jej bóg? Dlaczego ją zostawił? Zapomniał o niej….Ale czyż to nie właśnie ona zapomniała o nim? Zapomniała o ofierze? Zapomniała o modlitwie?
Nie była przecież złym czy podłym człowiekiem… Ale jeśli nie była, to dlaczego właśnie tak się czuła?


Kania szła przed siebie, a po białych od pyłu licach płynęły łzy. Nogi same ją niosły. Za miasto, za bramę, na rozstaje dróg w pobliże miasta.
Tam gdzie stał jeden z zapomnianych posągów Styrwita. Oczekujący jej ofiary. Przyklękła u jego podstawy i spojrzała na jedną z ośmiu twarzy.

- Panie...mam nadzieję, że mnie słyszysz...gdzieś tam… w ciemnościach… Panie…

Rozpoczęła swoją modlitwę i spowiedź jednocześnie. Długo klęczała, a jej całym ciałem wstrząsał cichy szloch. Potem otarła twarz i wyjęła nóż, który miała przytroczony do pasa.
Następnie jednym, stanowczym ruchem nacięła skórę na lewej dłoni, a krwią, która z owego nacięcia spłynęła posmarowała stopy swojego boga.

Chwilę później podniosła się z klęczek, owinęła dłoń kawałkiem tkaniny oderwanej z rękawa bielizny i ruszyła z powrotem w stronę miasta.
Modlitwa nie przyniosła jej całkowitego ukojenia, zresztą nie tego oczekiwała. Była świadoma tego, że kiedy tylko przymknie powieki zobaczy oczy chłopaka.

Kiedy dotarła do wieży rozebrała się do naga, a potem skrupulatnie wyszorowała całe ciało zimną wodą i szarym mydłem, dbając o każdy zakamarek ciała, aż skóra zaczerwieniła się od tarcia. Zaopatrzyła rozciętą dłoń, oczyszczając ją wcześniej alkoholem. Włożyła czystą bieliznę.
Potem zajęła się zbroją i rynsztunkiem.
Kiedy już wszystko zostało porządnie oczyszczone i nasmarowane tam gdzie należy Shar zwinęła się na łóżku w kłębek. Matki jeszcze nie było.

Wróciła więc myślami do poprzednich wydarzeń.
Kania pocieszała się w myślach jedynie tym, że jeśli chłopiec trafiłby w ręce Diatrysów to albo zostałby i tak uśmiercony, albo stałby się ofiarą doświadczeń. Nie mogła mu pomóc. Zainfekowanie morfą było nieuleczalne i niebezpieczne.
A przecież nawet jego matka nie chciałaby żeby jej dziecko stało się żądnym ludzkiej krwi wynaturzeniem. Bo człowiekiem już nie był...

 

__________________
Podpis zwiał z miejsca zdarzenia - poszukiwania trwają!

obce

 

__________________
"[...] specjalizował się w zaprzepaszczonych sprawach. Najpierw zaprzepaścić coś, a potem uganiać się za tym jak wariat."

Velg

Nic nie potoczyło się tak brudno i gładko, jakby się tego spodziewał. Sądził, że rozbiją górników w puch – i już problem się rozwiąże, wywieszą kilkunastu górników na szubienicy, aby pamiętali, żeby nie podnosić rąk na władzę skillthrańską. Tymczasem, miast interweniować, stali tylko na wzgórzu – a tam, niżej, Filon tubalnym głosem krzyczał na górników.

Zaczął się niewinnie: od zrugania Gaiosa: „Co w was wstąpiło?”, nachylił się do niego, marszcząc brwi bardziej niż musiał, „Mówiliście spokojnie, a nie potraficie teraz szallaka w dłoni utrzymać?”Nie o niego jednak tu chodziło: więc nim Gaios zdążył odpowiedzieć, był już – władczy – przy Filonie. „Co to za burdel jest?” - wycedził przez zęby. I usłyszał wszystko: że „no to się kurwa porobiło”, jak radny jowialnie wyłożył archigosowi; że on tu jest, bo „myśle se, pojadę bo trza te skurwysyńtwo do roboty zagonić”; że „we łbach im się kurwa poprzewracało. Ciężka robota, to wiadomo. Na niskich pokładach niebezpieczna, nie nowota. Ale żeby...”, że „na waszą głowę nastają?”... - słowem, nic wielkiego. Dopiero, gdy popędził go krótkim sarknięciem:„Nibyś się Wistelan z zaganianiem zrobił?” i popędził go: „Kapitanem cechu jesteś. Mówże, co wiesz i co mówili o proteście, ale prędko, bo Słońce praży”, to usłyszał coś więcej:

- Co wiem... Tyle wiem, że jak zaczęli dupać na niższym poziomie to się dokopali nie tam gdzie trzeba. Ludziom się we łbach mieszać zaczęło i im po prostu odjebało!

- Merith mówił, że gadali od rzeczy a jeden z nich rzucił się bez powodu na kumpla ze ściany i odgryzł mu ucho. - chrząknął. - No to Wistelan kazał zawalić chodnik. Taaa... a z nim kilkunastu górników.

Splunął.

- Cożem wtedy mógł, to zrobiłem. Com ułagodził, com się narobił... - spojrzał na archigosa. - Zdawało się, że spokój będzie. No ale nerw każdy miał. Niewiele trzeba było... Puśćcie mnie do nich, to się dowiem wszystkiego, skurwysyny jedne...

Szybko mu przyzwolił: bo nie chciał, żeby stracić „swego” radnego, ale przecie Filon bez swoich górników był jeno prostą łachudrą. Gdyby archigos przyzwolił na rzeź, jego poplecznik nigdy nie odzyskałby dawnej pozycji i użyteczności. Później – gdy Filon już poszedł – pozwolił sobie wyrazić obawę, że morfa mogła mieszać górnikom wciąż na ciele i umyśle...

Wtedy...

- Że morfa jest na dolnych poziomach to wiedzą wszyscy – nieśpiesznie perorował do niego Gaios. Archigos czuł się, jakby szumiało do niego morze: słowa tagmatosa były rytmiczne, miarowe, wyprane z większej energii. Tak samo, jakby takie kryzysy przydarzały się co dzień. - Jeśli Wistelan kazał zasypać zatrutych morfą źle zrobił. Trzeba ich było połapać i oddać Zakonowi. - W obozie Filon wszedł między górników. Wydawało się, że nawet tu – na wzgórzu – słyszał radnego słychać wyraźniej niż mówiącego Gaiosa. - Diatrysa sprowadzić, niech oceni jakie jest skażenie...

- Jeśli wróci - odmrukną tylko archigos smętnie.

- Diatrys? - zapytał Gaios. Nie wiedział, czy pytał tak przez ironię, czy przez niezrozumienie: zwłaszcza, że w dole tumult miast maleć narastał.

Już ktoś pchnął radnego, już ten oddał napastnikowi zasadzając mu z pięści w zęby. Już tagmatoi spięli konie, szykując się na rozkaz szarży. Już przyskoczył do Filona – nie sposób było poznać, czy z nożem, czy z pustą dłonią. Tyle, że ten wrzasnął nie z bólu, a ze złości i wskazał na wzgórze. Spojrzeli w tamtym kierunku.

- Szlag – zgrabnie podsumował całą sytuację. – Tak nastawać nie mogą. Wiesz, co będzie trzeba.

- Nie... Nie wydaje mi się – odmówił wolno chromy. Zapamiętał, ale puścił to – tym razem – mimo uszu. Zwłaszcza, że gdy spojrzał na dół, to rzeczywiście tumult prawie ustał.

„Albo liczą, że ludzi nam Słońce upraży, jeśli się nie pośpieszy...” - rzucił jeszcze bardziej do siebie niż do tagmatosa, ale – mimo złego oka – Filon wnet wrócił z dobrymi wieściami. Wistelan jaki? Ubit. Na śmierć? Na śmierć. Wypuszczą ludzi? Wypuszczą. Prowodyrów wydadzą? Wydadzą... - okazało się, że górników nagle, na widok tagmaty na koniach, opętał duch wielkiej spolegliwości pojednawczości.

Denerwowało go to: że można podnieść rękę na władzę skillthrańską, a później mieć nadzieję, że włodarz w swojej łaskawości przepuści. Trochę. Tyle, że w głębi dusza nadal był kupcem: a o ile poczucie złości można było zagłuszyć dobrym winem za dwa lisy, to jeden górmistrz był warty przynajmniej lwa. Więc: była zgoda; mogli wziąć prowodyrów, by ich rozwiesić po skillthrańskich murach; a posłuch chciał sobie zapewnić jeszcze tego samego dnia innymi sposobami.

 

Ognos

Chłopakowi świat walił się pod nogami w zastraszającym tempie. Tempie, którego nie mógł za żadne skarby zwolnić. Czas zatrzymał tylko na jedną noc, kiedy leżał nieprzytomny w winiarni Gormug’a. A i tak podczas jego nocnych ekscesów z zimną posadzką piwniczną, wydarzyło się więcej związanego z jego marną osobą niż podczas jego całego życia na tym zmorfiałym świecie. Kto by pomyślał, że zwykły złodziejaszek, który dopiero co wkraczał na swoją drogę kariery, zainteresuje tyle wysoko postawionych ludzi w Skilthry. Nikt… Nawet on sam nie wiedział, jakie mechanizmy i koła zębate w całe tej układance poruszyło wczorajsze wydarzenie, w którym on, chcąc nie chcąc wziął udział.

Co za ironia – pomyślał Cyric wspinając się na szafę, z której mógł dostać się do tajemnego przejścia zbudowanego kiedyś na zlecenie Brown’a. – Właśnie wysławiam mojego ojca w duszy za tą kryjówkę wiedząc, że pewnie chce mnie ze skóry obedrzeć tępym nożem… Nosz kurwa mać! Zapadnia w suficie zaskrzypiała unosząc w powietrze chmurę kurzu, ale ruszyła się bez mniejszego problemu. Wspiął się na strych i zatrzasnął klapę za sobą, tak żeby nie narobić dużo hałasu. Nie było żadnych szans, żeby Torukia i jej ludzie znaleźli to przejście przez najbliższą godzinę, nawet dłużej. Wątpił, żeby im się chciało przewracać karczmę do góry nogami, Gormug by na to nie pozwolił. Aczkolwiek po ostatnich wydarzeniach Cyric’owi wszystko się już mieszało w głowie. Nie wiedział komu może ufać… Sobie przestawał w pewnych momentach.

Gormug… - Czy faktycznie mnie zdradził?
Torukia… - O mało mnie nie zabiła dziwka! Co jej kurwa do głowy strzeliło?
Brown… - Strach się bać co sobie myśli… Czy już wie? Co wie?!
Baltarys… Martwy Baltarys…

Ja pierdolę, i co ja mam teraz robić?! – Myśli kołatały mu się w głowie kiedy przeskakiwał z dachu na dach. Dzień wstawał do życia. Słońce prażyło odbijając się od dachówek wyłożonych tu i ówdzie na dachach. Musiał się oddalić z Zaułka jak najdalej tylko mógł. – Jedno wielkie gówno! Chciał się stąd ulotnić. Marzył, żeby móc się znaleźć za murami tego parszywego miasta i móc zacząć swoje życie od nowa. Pod skórą czuł jak ciarki mrożą mu krew w żyłach na wspomnienie umierającego przyjaciela… Na samą myśl tego co się ma wydarzyć dzisiejszego dnia…

W miarę jak zbliżał się do granicy dzielnicy budynki zaczynały zmieniać swój kształt. Stawały się coraz wyższe, miał coraz większe problemy, żeby przeskakiwać po zabudowaniach. Podszedł na skraj, żeby wypatrzyć najprostszą drogę zejścia na poziom ulicy. Dostrzegł kątem oka po prawej stronie spadek, a na ulicy spiętrzone drewniane skrzynie, po których z łatwością mógłby się dostać na dół.



Wykorzystał okazję i po chwili idąc szybkim krokiem brukowaną ulicą wycierał ubrudzone dłonie w kurtkę. Marzył o kąpieli. Świeżej letniej wodzie, w której mógłby zamoczyć dupę i zmyć z siebie cały brud ostatniej doby. Ubranie kleiło się mu do skóry tak, że czuł jakby stanowiło jedność. Potem czuć było od niego na odległość miecza. Ktoś, kto chciałby z nim teraz porozmawiać musiałby stać w odległości co najmniej dziesięciu kroków, żeby go nie naciągało na wymiociny.

Muszę się ogarnąć, znaleźć czyste ubranie nadające się do użytku. W tym zwracam na siebie zbyt dużo uwagi. – Mamrotał pod nosem. Myślał, że lepiej mu będzie się pozbierać wypowiadając słowa na głos, aby wszystkie były słyszalne. Nie miał zamiaru stracić panowania nad swoimi emocjami, które chciały się wylać z niego jak lawa z aktywnego wulkanu.

Do domu nie mógł się skierować. Zdawał sobie sprawę, że za pewne cała Tagmata się już tam zebrała w poszukiwaniu mordercy, który dopuścił się haniebnego czynu w biały dzień. Nie. Nie było opcji, żeby nawet się zbliżył na odległość czterech przecznic od domu Brown’a. Nie wiedział kogo ma się bardziej bać. Czy swojego szefa, czy Tagmaty. Pieprzona straż może by od razu mnie podziurawiła bełtami i zdechłbym od razu, za to Brown… - Cyric nikogo nie bał się tak bardzo jak swojego szefa. Wiedział co grozi za nieposłuszność, wiedział czym grozi niewypełnienie rozkazu, lecz nie wiedział co się może stać, gdy się zostanie oskarżonym o zabójstwo jego pierworodnego… Na ten moment nie chciał o tym myśleć. Musiał działać.

Ciało martwego mieszkańca zostawił w ciemnej uliczce przykrywszy swoją kurtką. Ostrze noża zabrudzone brunatną juchą wytarł w swoje stare spodnie i schował do pochewki przy kozakach. Przez chwilę zastanawiał się, czy ów człowiek miał swoją rodzinę, żonę, dzieci. Nie zaprzątał sobie losem nieznajomego jednak dużo czasu. Poprawił spodnie związując mocniej sznurki oplatające jego biodra, ubrał na siebie bluzkę i świeżo zdobytą kurtkę. Liczył, że w tym miejscu nikt tak szybko denata nie znajdzie, co najwyżej zagubiony kot w poszukiwaniu resztek jedzenia wyrzuconych poprzedniego wieczoru przez mieszkańców. Wychylił się zza rogu budynku rozglądając, czy może ktoś go przyuważyć jak się oddala z miejsca zbrodni. Nikogo na widoku. Ruszył śmiałym krokiem przed siebie jakby nigdy nic. Podjął już decyzje.

Najpierw Podzamcze…
Potem Brown…