Remi tylko rzucił okiem na oddalającego się Gasparda.
- Szperać - powiedział Prężynce, jednocześnie sam rozglądając się pomieszczeniu. - Leki, broń, amunicja, żywność - wymienił. - To należy do drużyny. Pieniądze… Pewno trzeba będzie zebrać i oddać do kasy miasta - Remi skrzywił się na myśl o rewizji jaką będzie musiał urządzić przed opuszczeniem farmy. - Każdy dostanie dole z nagrody a i tu pewnie znajdą coś ciekawego, więc powinno im starczyć. Pewnie szczęśliwi nie będą, ale trudno.
Zadowolona Pężyrka załadowała się na jeden ze stojących w stodole drewnianych wozów-konstrukcji. Była przyzwyczajona i bardzo lubiła dostawać polecenia - to porządkowało jej świat i dawało jasny cel w życiu.

Remi obrzucił współczującym spojrzeniem krowę, która wydawała się być jedynym lokatorem tego budynku. Biedaczka, przynajmniej od wczorajszego wieczoru nie zostało napojona ani nakarmiona, o wydojeniu nie wspominając. Martinowie mieli kiedyś krowę, dopóki nie zdechła ze starości. Remi niewiele pamiętał z tamtego okresu, no ale jakąś wiedzę tam miał. Bartnik złapał jakieś drewniane wiadro i wyszedł na dwór. Tego zwierzęcia nie można było tak zostawić. Mężczyzna szybko przeciął podwórze i dotarł do studni. Na chwilę zerknął w ciemną otchłań, w której znikała obciążona lina i poczuł jak zakręciło mu się w głowie. Złapał mocno za kołowrót i powoli zaczął wyciągać wiadro. Martin nie słyszał plusku wody, a ciężar wydawał mu się jakby za duży. Mimo to naparł mocniej. W końcu ładunek ukazał się oczom bartnika. Od razu dało się zauważyć, że faktycznie nie było to woda. Zapobiegliwi Miętosiowie musieli ukryć tam zapasy, a chłód studni zapewnił im jako taką świeżość. Remi złapał wiadro, po czym zestawił je na ziemię.
Nie był to przyjemny widok. Ciężki pojemnik wypełniony był kawałkami mięsa. Z początku wydawało się nawet wszystko normalne, gdyby nie wystające palce tłustej rączki. Gdy Remi zajrzał głębiej przekonał się, że są tam również stopy i napsuta, blada gowa. Kołtun włosów przysłaniał lico, ale wydawało się, że ofiarą była bardzo dużych rozmiarów kobieta. Nięczęśliwie, posłużyła Miętosiom lub Burakurze prawdopodobnie za obiad...
Martin popatrzył na to obrzydzony. Wiedzieć a widzieć było sporą różnicą.
Wyciągnął szybko nóż i odciął linę przywiązaną do uchwytu wiadra. Złapał ceber, który ze sobą przyniósł z zamiarem przelania do niego wody ze studni i przywiązał do lekko postrzępionej liny. Wyrzucił wiadro do studni i odetchnął słysząc plusk. Tak jak poprzednio zaczął wciągać linę, ale tym razem nie mógł oderwać wzroku od tego co stało niedaleko jego nogi. Kiedy woda znalazła się już u góry znów posługując się nożem odciął linę. Złapał za pałąk i wrócił do stodoły. Kiedy wkroczył do środka dało się zauważyć, że jest wyraźnie bledszy. Zadowolona mućka siorbiąc zabrała się do picia.

Remi opierał się o ścianę zastanawiając się co powinni zrobić ze znaleziskiem, kiedy jego uwagę przyciągnęły powozy stojące na środku pomieszczenia. Jeden z nich wyglądał wcale porządnie. Skoro gnolle ich opuściły, milicja może mieć problemy z transportem. Mężczyzna odepchnął się od ściany i podszedł kilka kroków ku środkowi transportu. Pojazd miał uszkodzone koło, które zostało zdjęte. Remi postąpił kilka kroków na stopniach prowadzących do wnętrza i zajrzał do środka. Pierwszym co rzuciło mu się w oczy był piec. Było też wielkie łoże uwalane krwią. Ktoś zbudował ten wóz na dalekie podróże. Martin opuścił wóz, wyszedł też z szopy. Tak się składało, że w oddziale miał dwie osoby nieźle znające się na takich rzeczach. No i trzeba też zrobić coś z tym - pomyślał patrząc ponuro w kierunku studni.

- Och, pewnie jest bardzo zajęty - zatroskała się dziewczyna. - Dziękuję panu bardzo - zreflektowała się zaraz i skinęła nieznajomemu głową, uśmiechając się z wdzięcznością.
W takim wypadku postanowiła najpierw przenieść swoje rzeczy do nowego pokoju i od razu za niego zapłacić, a dopiero później porozmawiać z Merem. Podejrzewała, że wizyta w świątyni może mu chwilę zająć. Skierowała zatem swoje kroki w stronę karczmy.

Już po chwili stała pod budynkiem pani Beumanoire, w którym miała wynająć pokój. Zdecydowanie, choć niezbyt nachalnie zastukała w porządne drzwi mieszkania starszych kobiet.
Dość szybko się otworzyły i stanęła w nich pani Amanda. Była ubrana jak do wyjścia.
- Ooo, tak szybko panienka wróciła. Czyżby się zdecydowała?
- Na to wygląda. - Uśmiechnęła się lekko, wymownie spoglądając, na stojący obok niej kuferek. - Nie chciałam trzymać pani w niepewności, a poza tym niedługo w gospodzie odbędzie się jakaś zabawa, więc mogłabym mieć trudności z przeniesieniem rzeczy.
Spojrzała kobiecie w oczy i odchyliła nieznacznie głowę, przypomniawszy sobie, o najważniejszym.
- Na razie tylko na trzy dni. Sama nie wiem jeszcze na ile zostanę w Szuwarach. - Panna d’Artois podała starszej elfce wyliczone pieniądze, po czym poprawiła przewieszony przez ramię pasek od skórzanej torby.
- Och, nie spodziewałam się. Dziękuję. - Amandę naprawdę ucieszyły pieniądze. Szczególnie w takiej ilości. Wyjęła z saszetki dwa kluczyki i wręczyła dziewczynie.
- Ten większy klucz jest od wejścia z zewnątrz, a mniejszy, od drzwi pokoju. Proszę się nie krępować i wchodzić. My z Barbarą idziemy teraz na spacer, ale za chwilę wracamy.
Tymi słowami Amanda Rolande wyszła z sieni na słoneczne podwórze razem z dryfującą na smyczy Barbarą.
- Dziękuję ślicznie. - Dziewczyna skłoniła się lekko i, podnosząc z ziemi kuferek, zeszła z drogi osobliwej pary kobiet. Weszła przez uchylone drzwi do domu i zamknęła je za sobą.
Była już w tym pomieszczeniu, gdy pani Rolande oprowadzała ją po mieszkaniu. W powietrzu unosił się delikatny zapach perfum starszej elfki i nieco słabiej wyczuwalny zapach skrzacicy. Sophie tylko na moment rzuciła okiem na wnętrze mieszkania i skierowała się do wynajętego pokoju.

Uchylona drewniana okiennica wpuszczała do środka przyjemne wiosenne powietrze, zalotny świergot ptaków i jeszcze kilka odgłosów powolnie żyjącego miasteczka. Czuć było tchnienie wiosny i spokój tego miejsca.
Młoda wiedźma postawiła kuferek pod ścianą obok łóżka i wreszcie odetchnęła głęboko.

Około pół godziny, od kiedy Mer rzekomo wszedł do świątyni, Sophie stanęła na placu, patrząc na wrota masywnego budynku. Miała nadzieję, że jeśli jeszcze nie wyszedł, to niedługo to zrobi.

- Przepraszam i proszę wybaczyć bezczelność staruszkowi, ale chyba pani nie znam. - Rozległ się głos za plecami Sophie. Gdzieś od strony ryneczku z fontanną, podszedł do niej kobold o długiej siwej brodzie, który niósł właśnie pokrowiec na rulony papieru. - Znam tu wszystkich. Pani musi być tym nowym gościem w “Burym Kocurze”.
Starzec wysilił się na uśmiech i wyciągnął dłoń na powitanie.
- Nazywam się Jean-Christophe Trouve i jestem sekretarzem w tym mieście.
Młoda czarownica mogła odczuć, że gdzieś pomiędzy tą grzecznością, a ciekawością wścibskiego kobolda, czaiła się zwykła, dobra podejrzliwość. Tak bardzo znana z tych małych, szczególnie górskich, miasteczek.
- Sophie d'Artois, bardzo mi miło. - Dziewczyna uścisnęła dłoń kobolda, uśmiechając się z grzeczności. - Rzeczywiście zatrzymałam się w tutejszej gospodzie.
- Mogę w czymś pomóc panience? Czemu tak wystaje pod drzwiami świątyni? - zapytał się Trouve, poprawiając dźwigane papiery.
- Powiedziano mi, że znajdę tu Mera, a nie chcę przeszkadzać w jego, z pewnością ciężkich, obowiązkach.
Spojrzała raz jeszcze na nieruchome drzwi świątyni i ponownie przeniosła wzrok na starca.
- Zapewne chodzi o pana Trottier’a. Nie jest już merem. Postanowił kontynuować swoją rodzinną profesję… leczy mieszkańców Szuwar. Więc z pewnością nie będzie mu pani przeszkadzać, tym bardziej, że właśnie się wybieram do środka i również mam do niego sprawę.- Trouve wskazał palcem drzwi i westchnął. - Otworzy mi pani? Ręce mam zajęte.
- Oczywiście - skinęła głową dziewczyna i wraz ze starym sekretarzem zbliżyli się do wrót świątyni, które z pewnym oporem ustąpiły, pod zdecydowanym naciskiem dłoni Sophie. Ukazało się im przestronne wnętrze świątyni, a do ich nozdrzy doleciał intensywny zapach świec z pszczelego wosku.
- Mówił pan, że zna wszystkich w miasteczku i zapewne mieszka w nim od dawna - zagadnęła, puszczając kobolda przodem. - Odpowiedziałby mi pan coś o uczonym i jego tajemniczym domostwie na wzgórzu w zachodniej części miasteczka? Słyszałam niewiarygodne i, nie ukrywam, lekko zatrważające historie o tamtej okolicy. Wie pan co tam się właściwie wydarzyło?
- Ach.. ten gagatek panią interesuje.. Ale chyba nie jest tu pani z jego powodu? Bo przyznam, że człowiek ten przepadł jak kamień w wodę. - Kobold poczekał, aż panienka zamknie drzwi i nastanie świątynna ciemność, po czym wspólnie ruszyli przez salę.
- O, nie, skądże. Po prostu słyszałam o nim podczas wczorajszego spaceru po mieście. - Panna d’Artois wzruszyła ramionami.
- Alexandre Buibor. Mag. Podobno znakomita postać ze stolicy… Jeśli dobrze pamiętam, przybył do Szuwarów właśnie w okresie narastającego kryzysu… - Trouve przerwał wsłuchując się w dźwięki, które właśnie wypełniły salę. Kroki i rozmowy gdzieś. Może echo….
- O.. chyba nie będziemy musieli szukać daleko - zmienił temat sekretarz, mrużąc oczy.

Gdy Sophie i Trouve weszli do świątyni, w stronę wyjścia kierował się Rodolphe z dziwnym uśmiechem przyklejonym do twarzy. Gdy dostrzegł kobolda przywitał się:
- Dzień dobry, panie Trouve. Mam nadzieję, że dzień przyjemny? - A gdy nie rozpoznał towarzyszącej mu dziewczyny, dodał: - Dzień dobry, miła pani. Jestem Rodolphe Trottier, tutejszy lekarz.
- Sophie d’Artois. - Skłoniła się lekko, z ręką położoną na piersi.
- Ja tylko z kopią pańskiej rezygnacji, sir. Chciałem ją panu wręczyć. Pewnie będzie chciał pan powiedzieć kilka słów na nabożeństwie w niedzielę, prawda? Jakieś pożegnanie? Parę zdań do mieszkańców Szuwarów? - Kobold wręczył zalakowany dokument Rodolphe. - Ja tak naprawdę udaję się do cicerone. Nikt nie kupuje tych paczek, więc przebrałem je nieco i chcę podarować sierocińcowi.
Rodolphe skrzywił się nieco. Właśnie dlatego zrezygnował. Pełno idiotycznych obowiązków, które i tak nic nikomu nie dawały i były po prostu zbędne. Odebrał dokument od kobolda i wbrew sobie odpowiedział:
- Tak, powiem coś, w miarę możliwości. Ale proszę się zbyt wiele nie spodziewać, bo nie jestem niestety dobrym mówcą.
- Bardzo się cieszę, sir. - Trouve wysilił się na uśmiech i wskazał palcem w głąb sali modlitewnej. - To ja już pójdę. Wie pan może czy znajdę tam ojca Galive lub pannę Chloe?
- W kuchni na pewno znajdzie pan pannę Chloe. Miłego dnia, panie Trouve.
- Do widzenia - dodała dziewczyna.
Sekretarz machnął ręką i udał się we wcześniej wskazanym kierunku, zostawiając samym Sophie i znachora.

- Słyszałam, że to pan jest w tym miasteczku odpowiedzią na wszystkie pytania - powiedziała dziewczyna z uznaniem, gdy kobold zniknął im z oczu.
- Odpowiedzią na pytania? - zdziwił się. - Ostatnio to raczej jestem chodzącym pytaniem. Ty zapewne musisz być tą przyjezdną. Chciałem się wcześniej spotkać, ale jakoś nie było jeszcze okazji. Pani d’Artois. - Skłonił głowę rozmówczyni. - Jak już załatwi pani swoje sprawy w świątyni, to zapraszam na rozmowę. Może będę mógł odpowiedzieć na jakieś pytania, a może i pani udzieli mi kilku odpowiedzi. Woli się pani spotkać w karczmie, czy na ziołowej herbatce u mnie w domu?
- Przyszłam do pana, sieur Trottier. Jeśli więc nie jest pan zbyt zajęty, z chęcią zgodzę się na rozmowę przy herbacie w karczmie. Nie chcę bez potrzeby nachodzić pana w prywatnym mieszkaniu.
Rodolphe uśmiechnął się ciepło. No tak. Nie była przecież przyzwyczajona do tego, że obcy mężczyzna zaprasza ją do swojego domu. Jedynie mieszkańcy Szuwar mogli nie traktować takiej propozycji… w sposób płciowy, z braku lepszej myśli.
- W porządku. Udajmy się zatem do pana Eldritch'a, może poczęstuje nas czymś smacznym.
W głosie Rodolphe rozbrzmiała pewna nuta rozmarzenia. Jednak Sophie nie mogła domyślić się, że zielarz miał nadzieję wymyć z ust obrzydliwy posmak anyżu.

- Z tego, co mi wiadomo - podjęła dziewczyna, gdy ruszyli do drzwi wyjściowych. - I pan Eldritch nie tak dawno przybył do Szuwarów. Dosyć szybko znalazł się w nowej pracy. To również jeden z tematów, o których miałam nadzieję z panem porozmawiać.
Spacerując w kierunku karczmy, odpowiedział dziewczynie:
- Niewiele mi wiadomo na temat pana Eldritch'a. A przejęcie przez niego karczmy jest dla mnie nieco niezrozumiałe. Faktycznie - nasz poprzedni szynkarz zaginął po dziwacznej katastrofie i ktoś musiał zająć jego miejsce. Nie sądziłem jednak, że otrzyma tę posadę obcy. Ale najwyraźniej dobrze sobie radzi.
- Tak, na to wygląda - przyznała jakimś nieobecnym głosem, po czym zamilkła na chwilę. - Ta katastrofa, o której pan wspomniał… - Mówiła niepewnie, unikając jego wzroku. - Myślę, że i ja jestem tu z jej powodu.
- Za chwilę będziemy na miejscu, to będzie można na ten temat porozmawiać.
Ona była tutaj z tego powodu? Kim ona jest? - myślał Rodolphe z niepokojem. Dziwne, oj dziwne to wszystko.

- Cóż cię zatem sprowadza do Szuwar, panno Sophie? - zagaił Rodolphe, gdy usiedli przy stoliku i otoczył ich przyjemny gwar rozmów i zabawy. Zielarz zamówił dla siebie kubek cydru, Sophie zaś, jako że nie jadła jeszcze obiadu, a pora (zupełnie nieoczekiwanie) zrobiła się całkiem odpowiednia, poprosiła o dzisiejsze danie dnia, to jest smażoną rybę z warzywami, oraz o kieliszek białego wina.

Dziewczyna nie odpowiedziała od razu. Upewniła się, że nikt im się zbytnio nie przygląda ani nie przysłuchuje i zbliżyła się nieco do rozmówcy.
- Nie mam zamiaru pana okłamywać, sieur Trottier - zapewniła. - Wierzę również, że mogę panu zaufać. Dobrze rozumiem decyzję o rezygnacji, jednak nie został pan merem bez powodu. - Zamilkła na krótko. - Jedną z osób, które ucierpiały w niedawnej katastrofie, była pewna stara kobieta, mieszkająca na podmokłych terenach, na północy Szuwarów. - Panna d’Artois odwróciła na moment wzrok, a gdy znów spojrzała na mężczyznę, miała w oczach smutek i żal. - Cicerone Glaive, z którym rozmawiałam w dzień mojego przybycia, poinformował mnie, że owa kobieta nie żyje.
- Nie nazwałbym tego potwora kobietą - roześmiał się szczerze Rodolphe, lecz szybko spoważniał. - Ale to prawda. Stara Marie zmarła mniej więcej w tym samym momencie, w której wydarzyła się tragedia z utratą przytomności. - Zielarz nie krył się z rozmową i mówił normalnym głosem. - Wyglądała, jakby nagle spadły na nią te wszystkie lata, które sobie, chyba, magią skradła. Wciąż jednak nie odpowiedziałaś, co tutaj robisz… Jesteś krewną Marie? - zapytał z nagłą troską w głosie.
- Magią… - powtórzyła dziewczyna, z wzrokiem utkwionym w blacie stołu. - Czyli to prawda? Naprawdę była wiedźmą… - Pokręciła powoli głową. - Nie jestem jej krewną - zaprzeczyła zdecydowanie. - Tak naprawdę nigdy się nie spotkałyśmy, jednak wiele o niej słyszałam. Ja, cóż… Jeśli tylko byłoby to możliwe, chciałabym ją pochować. W razie, gdyby mieszkańcy nie zgodzili się na miejski cmentarz, to chociaż tam, na bagnach. - Spojrzała mu w oczy. - To wiele dla mnie znaczy.
- Wiele słyszałaś… I chciałabyś ją pochować… - “Kim jesteś, do cholery”, dodał w myślach. - Nie sądzę, żeby z pochówkiem miał być jakiś problem. Ale odpowiedz mi najpierw - skąd to zainteresowanie? I czego ostatecznie ode mnie chcesz?
Rodolphe nie chciał, żeby tak to zabrzmiało, ale kolejna dziwna sprawa nie wpłynęła dobrze na jego samopoczucie. Musiał się nieco zdystansować, żeby nie stracić dobrego humoru po spotkaniu z Diegiem.
Panna d’Artois wyprostowała się na drewnianym oparciu. Oblicze znów miała spokojne.
- Po prostu pragnę godnie pożegnać daleką znajomą. - Zdawało się, że chciała wzruszyć ramionami, jednak tego nie zrobiła. - Miałam nadzieję, że wskaże mi pan bezpieczną drogę do jej domu.
- Raczej nie wybieram się na bagna, jest tam bardzo niebezpiecznie. No i ta chatka… Cóż, ona nieco zmienia położenie. Nie wiem, czy obecnie będzie dało się ją łatwo znaleźć.
Rodolphe przypomniał sobie drzewo wisielców, które zawsze wskazywało drogę, a ostatnim razem było dość niepewne, jakby traciło moc po odejściu Marie.
- Nie, raczej nie wybieram się - mruknął do siebie.

Sophie, nieco zbita z tropu, już otwierała usta, by coś powiedzieć, gdy postawiono przed nią talerz z parującą rybą. Dziewczyna podziękowała grzecznie i uśmiechnęła się do mera, wracając do niego spojrzeniem.
- Rozumiem - powiedziała przymilnie, uznając najwidoczniej, że nie zmieni jego decyzji. - Musi pan dbać o swoje bezpieczeństwo, aby móc troszczyć się o zdrowie wszystkich mieszkańców. - Skosztowała jednego z warzyw. Na szczęście nie było zbyt rozgotowane. - Skierowano mnie do pana również w sprawie pracy. - Dziewczyna zmieniła temat, by rozwiać nieco przytłaczającą atmosferę. - Rozmawiałam z panią Iris Pascal. Powiedziała, że z przyjemnością przyjmie kogoś do pomocy w urzędzie. Podobno ma teraz naprawdę dużo pracy, przygotowując arsenał na przyjazd nowego szeryfa.

Dbać o swoje bezpieczeństwo? Nigdy tak na to nie spojrzał, ale w sumie to lepiej, że tak panna Sophie na to patrzyła. Po prostu nie chciało mu się po raz kolejny łazić po bagnach, szczególnie z dość podejrzaną dziewczyną.
- W sprawie pracy? Cóż, panno d’Artois… Ja do pomocy nikogo nie potrzebuję, a urzędem zajmuje się obecnie pan Trouve.
- Dobrze. W takim razie porozmawiam z panem Trouve. Dziękuję. - Spojrzała w talerz i nabiła jasny kawałek ryby na widelec. - A wie pan, sieur Trottier? - zapytała, uniósłszy oczy na mężczyznę. - Zaskakująco duży tu ruch, jak na takie niewielkie, zapomniane miasteczko. - Po czym wsunęła jasny kawałek ryby do ust.

Zielarz przez chwilę popijał cydr w milczeniu, by jakoś przemyśleć odpowiedź na to pytanie.
- Ruch duży, wywołany głównie zmianami urzędów i przybyciem nowego kapłana. No i chętnymi, żeby pogrzebać starą wiedźmę - zażartował.
- Daleką znajomą - sprostowała. - Niezależnie jakim człowiekiem była, zmarłych należy chować. I pan zapewne życzyłby sobie, by pochowano go po śmierci - powiedziała z powagą, po czym wróciła do odsuwania mięsa od licznych ości.
- Marie, jeżeli mogę wyrazić swoje zdanie, wyglądała na szczęśliwą, że zmarła. I że właśnie tam, gdzie była, chciała leżeć. Oczywiście to moje wrażenie. A po śmierci… pochować? Chyba wolałbym, żeby moje ciało gdzieś w lesie porzucić, żeby się jakieś zwierzę najadło, albo spalić i rozsypać, żebym trochę roślin jeszcze nawiózł. Po co wsadzać ciało do ziemi? Żeby zgniło?

Temat mało przyjemny do kolacji, ale Rodolphe, który niejedno widział i o niejednym czytał w każdej sytuacji, nie zwrócił na to uwagi.
- Żeby właśnie uniknąć podobnej profanacji, jak poszarpanie go przez dzikie zwierzęta - odpowiedziała zdziwiona, jakby było to oczywiste. - Naprawdę życzyłby pan sobie, by jego kończyny rozwleczono gdzieś po lesie? - Sophie uniosła brew, przerywając nabijanie warzyw na widelec. - W dodatku zwierzęta nie zjadają wszystkiego. Walające się pomiędzy drzewami szczątki odzieży i ludzkie kości, poznaczone śladami zębów, czy pazurów, nie są zbyt miłym widokiem dla przypadkowych podróżnych. I tak często zdarza się być świadkiem podobnej sceny. - Pokręciła głową z dezaprobatą. - Palenie z kolei dosyć źle się kojarzy. - Dziewczyna mimowolnie się wzdrygnęła. - Poza tym do tego potrzeba naprawdę sporo drewna. Nie wszyscy i nie wszędzie mogą sobie na to pozwolić. Tradycyjny pochówek w ziemi jest zdecydowanie lepszy, pod tym względem. Do tego pozostaje po nas, nie tylko symboliczne, miejsce pamięci. - Trzymany w ręce widelec, z rządkiem nabytych warzyw, zakreślił w powietrzu bliżej nieokreślony kształt, dla podkreślenia wagi słów panny d’Artois, by na końcu trafić do jej ust.
- Nie oceniam, każdy może życzyć sobie czego chce. Dlatego, jeżeli Stara Marie życzyła sobie, żeby ją ktoś pogrzebał, niechaj to robi. Niestety nie będę mógł w tym pani pomóc.

Rodolphe nie miał tutaj więcej do dodania. Chciał dowiedzieć się kto przyjechał do wioski, nie dowiedział się. I najpewniej się nie dowie wiele ponad to, że Sophie była jakąś znajomą wiedźmy, albo przynajmniej tak twierdziła. No nic. Zagrożenia chyba dla mieszkańców nie stanowiła, więc Rodolphe mógł wracać do pracy. A jaka była lepsza okazja, żeby porozmawiać o zdrowiu swoich owieczek, niż wielkie zgromadzenie w karczmie?

- Zdaje się, że wykorzystaliśmy się na tyle, na ile chcieliśmy. Wybacz mi, panno d’Artois, ale muszę zająć się innymi sprawami. Do widzenia. - Rodolphe skłonił lekko głowę i wstał od stołu.
Dziewczyna odłożyła widelec i również uniosła się z drewnianego krzesła.
- Bardzo dziękuję, za poświęcenie mi pańskiego czasu, sieur Trottier. - Skłoniła się dystyngowanie. - Mimo, że było mi naprawdę miło spędzić z panem tę chwilę, zważając na pański zawód, mam nadzieję, że nie spotkamy się zbyt szybko. - Uśmiechnęła się do znachora, ale jakoś smutno. Musiała przyznać przed sobą, że postrzeżenie tej rozmowy w sposób wzajemnego wykorzystywania, nie było jej całkiem obojętne.

Obiad dokończyła już samotnie, nie zwracając zbytniej uwagi, na bawiących się w gospodzie mieszkańców.