Zimne powietrze poranka otrzeźwiło nieco bartnika, a jego umysł rozproszony bólem zdołał się skupić. Odgłosy dochodzące do Martina pozwoliły mu przypuszczać, że zamęt na rynku wcale nie minął. Co więcej coś działo się w Arsenale.
Wizja odpoczynku nęciła Remiego, jednak poczucie obowiązku było dużo silniejsze. Dlatego odwrócił się od swojego domu i ruszył najszybciej jak mógł w kierunku domu krasnoludzkich braci.
I Sophie, podpierając rannego mężczyznę, pospieszyła w tamtym kierunku. Głodna, zmęczona i naburmuszona nie odezwała się ani słowem. Potrzebowała jedzenia i odpoczynku, a wyglądało na to, że żadnej z tych rzeczy już dziś nie uświadczy.

Dom był to nieduży, ale widać, że bracia o niego dbali. Na zewnątrz tliła się lekko lampa, co było miłym gestem dla gości oraz przechodniów.
Łuna ognia odbiła się od szyby i doleciały do uszu Remiego krzyki z placu.
- Dobrze, że nie mieszka pan sam, sieur Martin - powiedziała dziewczyna, skinąwszy głową na zapaloną lampę, gdy zbliżali się do drewnianych drzwi. - Ktoś musi pana doglądać, aż pan całkiem nie wydobrzeje.
- To prawda, że nie mieszkam sam. Ale to nie do mojego domu idziemy - sprostował Martin. - Coś dzieje się na placu, a po starciu z tym goblinem nie zamierzam tam wracać sam. Pani jednak bierze udział w tym konflikcie tylko przez przypadek. Lepiej byłoby dla pani, gdyby zaszyła się gdzieś na razie - powiedział Remi, posyłając kobiecie zaskakująco zimne spojrzenie.
- Wracać?! - zapytała, aż przystając ze zdziwienia. - Pan raczy żartować! W takim stanie?!
Martin zatrzymał się tylko, by wyplątać ramię z chwytu Sophie.
- Zapewniam, że moje poczucie humoru objawia się w inny sposób - burknął. Napięcie i ból skutecznie zmniejszały pokłady cierpliwości bartnika.
- [/i]Po prostu muszę skończyć, co zacząłem. Jeśli szeryfowie pozostaną w mieście, prędzej czy później zapukają do moich drzwi. Jak już mówiłem, pani nie musi się w to wplątywać[/i] - powiedział i ruszył ku drzwiom.

Tę wymianę zdań przerwał rozdzierający krzyk. Z początku był osamotniony, ale za chwilę zawtórował mu kolejny. Podniosła się wrzawa. Na rynku, przed arsenałem tłum dopadł goblina. Mężczyzna z początku wrzeszczał, błagał o litość, później piszczał, by w końcu zamilknąć w akompaniamencie łamanych gnatów i rozrywanych tkanek.
Mieszkańcy dokonali tego mordu w zupełnej ciszy. Nie podnosili głosów, nie namawiali się wspólnie…
Martin przystanął w pół kroku i z niedowierzaniem przyglądał się scenie jak z koszmarnego snu. Ludzie, których znał całe życie, mordowali z obojętnością z jaką odbiera się życie kurczakowi. Spodziewał się wściekłości, nienawiści...ba! Nawet liczył, że mieszkańcy pomogą rozprawić się z szeryfami. Ale teraz, zachowywali się niczym Vince. Mechanicznie wykonują zadanie.
- Magia - syknął, gdy minął pierwszy szok. Już raz wpłynęła na zachowanie mieszkańców. - Wiesz coś o tym? - zwrócił się do panny d’Artois. Jednocześnie jego ręka jakby sama powędrowała do pistoletu.
- Jaka tam magia - żachnęła się dziewczyna, ściągając uniesione dotychczas brwi. - Wściekła tłuszcza, ale jak panu jeszcze mało - powiedziała, wskazując na świeże opatrunki - to proszę iść. Szkoda było zawracać głowę tamtej kobiecie, skoro i tak zamierza pan wrócić i niepotrzebnie nadstawiać karku. Ja idę się “zaszyć gdzieś na razie” - powtórzyła z przesadą po mężczyźnie - i mimo wszystko panu radzę zrobić to samo. - Sophie rzuciła mu ostatnie gniewne spojrzenie, ściągnęła ręce wzdłuż tułowia, odwróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku wynajmowanego pokoju u pani Beaumanoir. - A chciałam tylko zjeść kolację - dało się słyszeć ciche narzekanie zza pleców odchodzącej kobiety.

Remi pokręcił głową. Dziewczyna musiała udawać. Nikt nie uwierzyłby, że to po prostu lincz.
- Tak nie zachowuje się wściekła tłuszcza - powiedział bartnik cicho, ale z naciskiem. Skoro Sophie sama nie chciała tego przyznać, Martin postanowił wyłożyć wszystkie karty na stół.
- Coś na nich wpłynęło. Wiem, że samą kulą pani tego goblina nie załatwiła i że zna się pani na tych… rzeczach. Jeśli może pani spróbować dowiedzieć się, co się z nimi stało - tu wskazał w stronę Arsenału - niech pani to zrobi. Proszę - dodał niechętnie. Miał u Sophie dług, ale nie potrafił się zmusić do zaufania jej. Tylko po co ratowałaby mu życie, gdyby miała niecne zamiary?

Dziewczyna zatrzymała się, lecz wciąż stała odwrócona. Jej dłonie zacisnęły się w pięści, a głowa uniosła nieznacznie.
- Niech to pozostanie między nami - odparła w końcu, po czym odwróciła się do bartnika i podeszła do niego, by nie musieć mówić zbyt głośno. Nie chciała w końcu, by dowiedział się o niej ktoś postronny. - Magia nie jest taka prosta, jak się niektórym wydaje. Nie wszystko można nią wyjaśnić. Poświęcano dekady nauki, do osiągania przeróżnych celów, nawet tych najbardziej egoistycznych i mrocznych. Nie wiem, czy to, co dzieje się w tym miasteczku jest czyimś dziełem, czy po prostu skutkiem pewnych wydarzeń. Ciężko dostrzec takie rzeczy. Wiem jednak, że miejsce to było świadkiem naprawdę tragicznych wydarzeń. Przelano tu mnóstwo krwi. - Dziewczyna pokręciła bezradnie głową. - Ja sama zaczęłam nauki dopiero kilka miesięcy temu. Nie potrafię tego wszystkiego wyjaśnić - powiedziała, zakreślając ręką krąg, jakby chciała objąć całe Szuwary. Miała zresztą w pamięci obrazy z bagien i wzgórza, na którym ledwo uszła z życiem. - Od kilku dni próbuję dociec co tu się stało, bo trzeba panu wiedzieć, sieur Martin, że to - lewą ręką wskazała Arsenał - jest nierozerwalnie połączone z wydarzeniami sprzed kilku dni, a być może i czymś jeszcze… Może powie mi pan co tu się wydarzyło mniej więcej tydzień temu?
Martin zerknął w stronę rynku.
- Do miasta miał przyjechać nowy duchowny - rozpoczął pośpieszną relację. - Mieszkańcy już od rana zaangażowali się w przygotowania, ale wszyscy padli nagle na ziemię nieprzytomni. Obudziliśmy się dopiero wieczorem i okazało się, że niektórzy zniknęli. Zostały po nich tylko jakieś magiczne okręgi. Rodolphe pognał wtedy na bagna i odkrył trupa wiedźmy. Ach no i przed tym wszystkim zaginął ponoć mag - przypomniał sobie jeszcze.

Panna d’Artois nie wyglądała na zdziwioną. Pokiwała tylko parę razy głową i zamyśliła się na moment. “Magiczna śpiączka… To o tych zaginięciach musieli mówić karczmarz i pani Pascal”, przemknęło jej przez myśl.
- Magiczne kręgi? Nigdzie ich nie widziałam… - odparła, próbując sobie przypomnieć jakiekolwiek osobliwe znaki w tym mieście, jednak nic nie przychodziło jej do głowy. - Tak, czy inaczej, robię co w mojej mocy, naprawdę… Gdyby tylko był tu ktoś o większym doświadczeniu...
- Szuwary mają takiego pecha, że każdy kto zna się na magii umiera - powiedział Martin sfrustrowany. Nagle bartnik uniósł głowę nasłuchując hałasu.

Niewielki fragment gzymsu na budynku arsenału pękł i runął w dół razem z lawiną kilku dachówek. W dali gdzieś, chaotycznie wybrzmiał dzwon świątynny. Remi i Sophie przez chwilę mieli wrażenie, jakby ziemia delikatnie zadrżała.
Od strony rynku w nadbiegł ciężkimi krokami golem Vince, a pod jego nogami rozpryskiwały się cegły.
- Proszę zachować spokój! - recytował. - Odsunąć się od świątyni!
Jakiś fragment budowli spadł mu na głowę i rozbił się w drobny mak. Nie zrobiło to na kamiennym strażniku większego wrażenia.
Drzwi od domu braci Lavasseur otworzyły się nieśmiało i głowę wystawił najstarszy z nich.
- Na bogów, ludzie..co się dzieje?! - krzyknął.
Gdzieś w oddali wybrzmiało kilko wystrzałów.
Martin sam zadawał sobie to pytanie. Chciał wrócić na rynek i pomóc jakoś mieszkańcom, ale nie miał pojęcia jak. Dopóki zagrożenie było namacalne, mógł chociaż próbować coś zdziałać, tak jak w przypadku szeryfów. Jednak w obliczu magii czuł się bezradny. Po chwili zamrugał oczyma, zupełnie jak ktoś nagle przebudzony ze snu.
- Wszyscy poszaleli! - odkrzyknął krasnoludowi. Bartnik wpatrywał się w napięciu w tłum. - Trzeba ich jakoś ocucić - mruknął pod nosem, po czym zwrócił się głośniej do Lavasseura: - Dajcie mi jakąś linę!
- Nie mamy liny, sir. Nawet sznura. - Matthieu pokręcił głową. W tym czasie głowę przez drzwi wsadził Florent.
- W stajni będzie! - dorzucił.

Vince stanął przy zebranych zasłaniając szerokimi plecami widok na plac. Jego płonące oczy analizowały to co działo się przy Arsenale. Odwrócił się szybko do Remiego, krasnoludów i Sophie, której właśnie znowu zaburczało w pustym brzuchu.
- Proszę unikać otwartych przestrzeni - powiedział. - Wygląda na to, że sir Rodolphe znajduje się w poważnych tarapatach. Muszę zanieść mu pomoc jak najszybciej…
Kamienny strażnik nie popędził jednak na pomoc. Nastroszył się i spojrzał spod byka w stronę starego domu schadzek. Jęknęły tam drzwi w zawiasach…

Mgła gęstniała, a od Burego Kocura ciemny, krztuszący dym kładł się po ziemi. Z pobliskiego, dawnego burdelu zaczęli wychodzić mieszkańcy. Kilka wysokich osób, elfów, które wyglądały na zupełnie niewzruszone tym, co dzieje się dookoła. Sztywno przesuwali się w kierunku posesji braci Lavasseur.
Rodzina LeBlanc, jak mniemał Remi.

SZUWARY, POŁUDNIE
Wtorek, 6 kwietnia 1723 roku.


inęło wiele godzin. Mgła już dawno rozeszła się przegnana wiatrem, a Bury Kocur zamienił się w stertę czarnych jak smoła zgliszczy. Dymiły one smętnie, niosąc ze sobą zapach spalenizny po całej okolicy. Opadł kurz bitewny i w Szuwarach można było wyczuć nieśmiałe oznaki życia. Ptaki gdzieniegdzie i niezbyt odważnie rozpoczynały trele, jakaś koza z dzwonkiem u szyi przebiegła po placu.

Nieliczni ludzie, którzy jakimś cudem znaleźli się na placu, dźwigali się z ziemi rozglądając niepewnie. Domy znacznie się postarzały. Ganki osunęły się i pokrzywiły, jakby z trudem dźwigały dziurawe dachy. Wypaczyły się schody, okna i futryny. Gdzieniegdzie drzwi zwisały na pordzewiałych zawiasach, a okiennice gniły wbite w ziemię lub ich fragmenty.

Blackleaf otarł delikatnie chusteczką złamany nos, choć krew już dawno zakrzepła. Obok jego piekarni widniało wiele kręgów magicznych jarzących się magią. Niedawno stała tu cała rodzina Figuier gotowa zakatować jego i pana Luca Martin…
Podobnie było pod arsenałem. Tam tych kręgów było znacznie więcej. To stamtąd waliły kanonady z muszkietów do ludzi. Choć trudno było tak nazwać tych którzy atakowali. Niby znajomi, niby współmieszkańcy.. a jednak jakby obcy. Jak... dzikie zwierzęta…

Arsenał stał otworem. Wrota miały solidną dziurę, przez którą ta nieopanowana tłuszcza wdarła się do środka. Jeden Budowniczy mógł wiedzieć co dzieje się wewnątrz i jakich spustoszeń tam dokonano… Większość mieszkańców na szczęście zdążyła zabarykadować się w domach, gdy tylko dotarło do nich to, co się dzieje. Teraz powoli zbierali się oni na placu.

Vince leżał plackiem wśród połyskujących magią owalnych wzorów, które Remi już widział raz. Teraz przed oczami zobaczył parę stóp w tanich, przymałych bucikach.
- Pomogę panu, proszę uważać - Doleciał do uszu bartnika znajomy głos Zdzicha. Później poczuł jak ten go chwyta i pomaga mu usiąść. Za chwilę był koło niego mnich Tzu-Shi, który rumianym swym uśmiechem umiał przegnać każdą troskę.
- Zaraz cię połatać i być dobrze - Powiedział.

Theseus i Chloe natomiast, wyszli na plac prowadząc Rodolphe. Oszołomienie po spożyciu trucizny minęło i choć kondycja pozostawiała wiele do życzenia, to znachor trzymał się dzielnie na nogach. Potrzebował tylko asysty przy postawach stojących. Nim cała trójka zdażyła napatrzeć się na ogrom zniszczeń jaki dokonał się przez noc, podbiegli do nich Antoni i Zenon Zbażynowie. Pomogli usadowić byłego mera na ławie przy piekarence. Panie Janina i Hania doniosły za chwilę opatrunków i pewnie zadawały jakieś pytania, ale trudno było się na nich skupić. Może przez szok.. może te przedziwne uśpienie… a może przez widok fruwającej nad placem barbary, która w pełni zdrowia wydawała swoim babcinem głosem jakieś rozkazy…

***

Tego samego dnia do Szuwarów zjechał poborca podatków ze świtą. Brak władz miasta, liczni ranni i zniszczenia wymalowały na twarzy urzędnika jedynie litość. Przenocował on w świątyni a następnego dnia miał zamiar ruszyć do Chenne i zameldować o tym co zobaczył.

- Nie ma przyszłości dla tego miasteczka, ani jego mieszkańców - powiedział przy bardzo skromnej kolacji.

Szeryfów nie pozostało wielu, a ci, którzy przeżyli potrzebowali pomocy medycznej. Tylko Marius, pomimo ciężkich obrażeń nalegał by poborca zabrał go ze sobą i podrzucił do Chlupocic. Również Jean Lopup Marchal wyraził chęć opuszczenia Szuwar.

Tak czy inaczej miasteczko było bardziej puste niż kiedyś, bardziej smutne i zniszczone. Sklepów było mniej i towarów, kowala nie było w ogóle. Wielu przyjaciół poznikało a wraz z nimi wiele relacji…

***

- No.. - stęknął. Kula była ciężka, więc jego małe łapki ledwo mogły ją utrzymać. Aż dziw że doniusł ją aż tutaj. Mikry cień przesunął się po ścianie i Pepe dał kroka przez leżące ciało gnolla.
- No! - warknął tym razem na magiczny przedmiot, który próbował mu uciec. Przedmiot się nie zraził. Wysunął się z łapek i huknął o podłogę.
- Kurwa! Kulo głupia! - Nerwy wstrząsnęły szczurem, ale gdy zobaczył że skarb rozpoczął się toczyć, zapiszczał
- Nie…
Kula nabrała prędkości, rymsnęła o stopień na schodach, odbiła się i poleciała w dół, na następny. Zaliczyła tak po kolei każdy i wypadła z hukiem na dwór, płosząc jakiegoś kota i rozgniatając jakąś żabę.
- Na indyczą dupę! - Migiem wyjrzał przez okno Pepe i nastroszył uszu. Podążał chwilę oczami w nocnym mroku za zbiegłym artefaktem.
Kula potoczyła się po bujnej trawie i walnęła w perfumerię państwa Dior, odbiła się od budynku i rozpoczęła rozpędzać się po opuszczonym targowisku.

Pepe gnał za nią jak oszalały. Był jak ten rumak z opowieści które czytał w bibliotece w świątyni. Galopował pełną prędkością. Musiał dopaść to cudo. Kula prawdopodobnie potrafiła wydobyć tak wiele mocy, że mogła zakłócić każde powiązanie w świecie astralnym. Blaszanego kubka z jego kolorem, kawałka pieczonego kurczaka z jego smakiem, starego dębu z jego historią… albo.. ciała wyskubengo szczura kanałowego z jego duchem…A wtedy duch byłby wolny!

Kula wtoczyła się z impetem na rumowisko, coś tam zaterkotało i dało się słyszeć tylko głośne chlup. Pepe ledwo wyhamował przed ścianką studni.
- Niee! - Wrzasnął zaglądając do środka a jego rozpaczliwe wołanie odbiło z wewnątrz echo.
W środku była magiczna kula. Głęboko. Cholerni głęboko.
Żal i zmartwienie tak silnie ścisnęło serce małego gryzonia, że nie zorientował się, że wokół niego zebrało się kilka wygłodzonych, szuwarowych* kociaków. Niektóre wylegiwały się jeszcze na gzymsach opuszczonych domów. Ich oczy zabłysły w ciemności, gdyż dawno im się taki okaz nie trafił. Żaden jednak nie śmiał atakować szczura, gdyż pierwszeństwo miał Przywódca.

Wielki, czarny kocur zbliżył się lekkim chodem do Pepe od tyłu, gdy ten patrzył w dół za zgubą. Za nim kroczył jego rudy pomocnik z obrzydliwą blizną na ryjku. Przywódca zatańczył swoim ogonem, a jego pazur wyskoczył z łapki jak nóż sprężynowy.
Nastąpiło coś jak:

i zwęglone zwłoki kotka padły sztywne na ziemię. Reszta bandy w panice i z miałkiem czmychnęła w popłochu, jakby ktoś wysypał miskę z kotami. Tylko rudy z blizną stał zszokowany w miejscu patrząc na truchło lidera.
- Ty.. - wskazał na niego Pepe, którego palec od rzuconego czaru dymił jeszcze niczym muszkiet - Nurkuj mi po tę kulę… No chyba że wolisz robić usta - usta takiemu jednemu gnollowi...

*Najczęściej jest to chude stworzenie z przerzedzoną sierścią i chorobami skóry. Często z trudną do zniesienia urodą oraz zapachem.


Omówienie ([Komentarze] "O czym szumią Szuwary - Opowieści prawdziwe")

To z pewnością były trudne chwile dla zielarza. Po pierwsze miał ochotę kogoś zabić. Pierwszy raz w życiu chciał pozbawić najpierw szeryfów, zakładając że ranni trafią pod jego opiekę, gdzie chciał ich napoić nalewkami z naparstnicy i konwalii. Drugi raz, gdy gonił psowatego maga tych szeryfów, który, jak mu się zdawało, krzywdził jego ludzi. Ten drugi raz mógłby sobie wybaczyć - i tak rzucał się z pięściami na magię i dodatkowo robił to, by chronić mieszkańców. Jednak to pierwsze... Nie. To z pewnością nie było ani trochę godne. To było po prostu okropne - chęć otrucia bezsilnych ludzi, którzy mogli oddać się pod jego opiekę, szukając ratunku. Okropne.

Nie był do końca przytomny, gdy Chloe i księżulek wyprowadzali go z budynku, jednak takie myśli towarzyszyły mu przez cały czas. Dopiero widok żwawej Barbary tak go ucieszył, że wyrwał się kapłanowi i zrobił kilka kroków do skrzacicy, uśmiechając się do niej. A potem nogi się pod nim załamały i padł twarzą na ziemię.

***

Rodolphe dochodził do siebie przez długi czas, trwając w zawieszeniu pomiędzy jawą a snem. Towarzyszyły mu dwa uczucia - niedowierzanie i ciągłe zdziwienie. Znowu poznikali ludzie. Szeryfowie z Chlupocic, w oczach zielarza zwykłe kurwy, pozostali w miasteczku, Rodolphe odmówił im pomocy. Przeklęty ghul wyjechał po prostu i nikt go nie zatrzymywał. Nikt nie wyciągnął konsekwencji. Trouve, przyjaciel Rodolphe'a zniknął. Rodolphe dowiedział się, że niektórzy mieszkańcy atakowali innych. Chaos, chaos, chaos. Nic nie było normalne, a Trottier pozostawał przy zdrowych zmysłach tylko dzięki leczeniu tych, którzy byli w potrzebie. A było ich wielu, Rodolphe w sumie także był pośród nich. Pił dwukrotnie więcej przęśli niż zwykle, na dodatek do tytoniu domieszał sobie nieco świeżego piołunu i znajdował się zazwyczaj na granicy urojeń. Szczęśliwie bielunia dziędzierzawy spróbował tylko raz, ale już nigdy potem, bo prawie skrzywdził pacjenta, dając mu zbyt dużą dawkę leku, gdy był naćpany.

***

Dopiero po tygodniu odzyskał nieco siebie, a po dwóch zaczął interesować się na trzeźwo sytuacją w miasteczku. Zaczął od Barbary, z którą nawiązał przyjazną relację i nadal pomagał w problemach z reumatyzmem.

Regularnie zaczął odwiedzać Girardową i Girardównę. Młodą Joelle starał się pocieszyć po śmierci kowala i wysłuchiwał jej strasznych historii z pamiętnej wtorkowej nocy. Wierzył dziewczynie, tylko nie miał pojęcia co zrobić z tą informacją. Z wdową także utrzymywał pozytywne kontakty, co jakiś czas zbaczające w stronę flirtu. Rodolphe czuł się jednak cały czas podle - i przez chęć otrucia szeryfów, i przez stres i przez panującą w spokojnych dotąd Szuwarach; nie mógł zmusić nikogo do romantycznych kontaktów z wrakiem człowieka, jaki sobą prezentował.

Trwał w zażyłych kontaktach ze Zbażynami, dbając o starego Józefa i pomagając w problemach prawnych Zdzichowi. Przez pewien czas poszukiwał także śladów zaginionego (a może też martwego, sądząc po nagrobku na cmentarzu?) Trouva, jednak bezskutecznie.

Ostatnią z niezałatwionych spraw, pierścień i instrukcję odnośnie do Vince'a, oddał Remiemu Martinowi, czując, że to właśnie on powinien się nim zająć.

Poza tym zielarz żył nieco wycofany ze spraw miasteczka. Zrozumiał na czym polega całkowita bezsilność i to doświadczenie pozostawiło w nim okrutną skazę, której nie potrafił z siebie za nic wymazać. Jeżeli nie spędzał czasu z pacjentami, Zbażynami czy Girardami, siedział na ławce za domem, głaskał kozę i palił fajkę. Rozmyślał wtedy o przeszłości, chociaż czasem jego myśli kierowały się ku niewiadomej znajdującej się w jego piwnicy. Kto wie, sądząc po niedawnych wydarzeniach, może znajdująca się tam tajemnica mogła wywołać w przyszłości kolejną katastrofę?