Zielarz zaparzył sobie prześlę i z myślą o mogącej nadejść Hoe zalał melisę pod przykryciem, żeby zachować większość olejków eterycznych o przyjemnych cytrynowym zapachu. Głęboko zatchnął się miłą dla nosa wonią i upił łyk swojego napitku. Od razu poczuł jak serce żywiej bije, a świat nabiera kolorów. Usiadł z błogością w fotelu, wyjął wrzoścową fajkę i zaczął powoli nabijać ją tytoniem. Otworzył puszkę z suszem, wziął odpowiednią porcję w dłoń i uformował twardą kulkę, pasującą idealnie do główki. Wsypał na dno jeszcze kilka luźnych pasm tytoniu, potem upchnął kulkę i zapalił. Ubił i zapalił raz jeszcze. Pierwszy kłąb dymu był delikatny, wręcz efemeryczny, kolejny już gęsty i siwy, taki jak być powinien. Rozparł się raz jeszcze i rozmyślał nad ostatnimi dniami w oczekiwaniu na Hoe.
Nie minęło wiele czasu, gdy mężczyzna usłyszał pukanie do swoich drzwi.
Puk.
Puk. Puk.
Puk. Puk. Puk.
Dość charakterystyczne pukanie, na raz, na dwa i na trzy. Po tej sekwencji ustało, a gość pod drzwiami najwyraźniej czekał na ich otworzenie.
Rodolphe z fajką w kąciku ust podszedł do drzwi i otworzył na oścież. Drzwi dla gości zamknięte były tylko wtedy, gdy pracował z pacjentem. A gość tego wieczoru na dodatek był spodziewany.
- Witaj Rodolphe - tak jak się spodziewał, za drzwiami stała Hoe. Nie przebrała się odkąd widział ją kilkanaście minut temu przy więźniu. Ale jakaś zmiana była. Rysowała się ona w wyrazie twarzy, który teraz pozbawiony był napięcia. W końcu orczyca uporała się z burczeniem w brzuchu! Tej przyczyny jednak Mer nie mógł znać. Hoe wyciągnęła przed siebie dłonie z niezbyt dużą paczką, owiniętą w szary papier. Pachniało od niej wędliną. Widocznie kobieta nie miała zamiaru przychodzić z pustymi rękoma.


- Dobrze cię znów widzieć, Hoe. - Rodolphe ucieszył się na widok przybyłej. - Dobrze wyglądasz. I dobrze wygląda to co ze sobą przyniosłaś. - Zielarz uśmiechnął się i odebrał paczuszkę. - [i]Wejdź, usiądź, na spokojnie porozmawiamy. Już parę dni temu mieliśmy spokojnie pogaworzyć, ale się jakoś nie udało.


Trottier w jakiś cudowny sposób opanował mówienie bez wyciągania fajki z ust, nawet za bardzo nie zniekształcał słów. Jednak przy każdej sylabie z główki uwalniał się szybko gęsty kłębuszek dymu. Zielarz wprowadził Hoe do wnętrza swojego przytulnego mieszkania, wskazał miejsce do siedzenia i zniknął na chwilę w kuchni, by powrócić z otrzymaną wędliną na desce do krojenia i z nożem. Po chwili przyniósł dla Hoe jeszcze gliniany kubek ze świeżym naparem z melisy. I jeszcze na chwilę wyszedł i wrócił z małym antałkiem cydru i dwoma dębowymi kuflami.


- Gotowe - stwierdził z szerokim uśmiechem.


Orczyca uśmiechnęła się delikatnie znad kubka z melisą. Szkoda tylko, że uśmiechanie nigdy nie wychodziło jej tak jak chciała. Jednak kto jak kto, Rodolphe znał ją nie od dziś i wiedzieć musiał, że miał być to przyjazny uśmiech.
- Co za dzień - odparła nieco leniwym tonem Hoe, gdy zielarz w końcu usiadł. Po tym zaś sięgnęła dłonią w stronę swojej piersi, tej znad której wyłaniał się czarny niczym smoła tatuaż węża. W tym też miejscu bezceremonialnie wsunęła ją pod materiał bluzki, pod którym było widać delikatnie ruchy przemieszczających się palców. Gdy dłoń znalazła się znów na zewnątrz ubrania, ewidentnie nie była pusta.
Ułamek minuty później, Hoe wyciągała ją w stronę Mera. Wewnątrz leżał zwinięty kawałek pergaminu. Zapewne ciepły gdyż nagrzany od jej własnego ciała.
- To od Trouve - wyjaśniła.


- Remi Martin żandarmem, pomimo sprawy z Diegiem. Pościg za przestępcami pomimo braku milicji i jakichkolwiek ludzi znających się na wojaczce. Morderstwo. Co się dzieje z tymi cholernymi Szuwarami? - pomarudził przez chwilę Rodolphe, ciesząc się ciepłem karteczki. - Myślałem, że tego wieczoru zapomnimy o wszelkich trudnościach i po prostu pocieszymy się swoją obecnością. Jednak życie nie jest ostatnio zbyt łatwe. Co o tym sądzisz? Osobiście ufam Remiemu i sądzę, że nada się na żandarma. Sądzę też, że jeżeli ktokolwiek miałby znaleźć się w grupie ścigającej bandytów, to faktycznie ty nadajesz się do tego najlepiej. Ech… - westchną ciężko i zaciągnął się fajką. Po chwili gęsty i wielki kłąb dymu wypłynął z jego ust niczym chmura burzowa. - I jak twoje zdrowie ostatnio? Potrzebujesz może czegoś?


- Ufam Remiemu. Chciałabym go namówić by startował do rady. To dobry, rozsądny mężczyzna. Ta afera… - Hoe wzruszyła ramionami. - Zaś co do bandytów, ino w wojaczce jestem dobra. Żaden ze mnie detektyw. - Kobieta westchnęła ciężko zatapiając na kilka chwil usta w naparze z melisy. - Takie czasy. Raz jest spokój, a innym razem dzieje się wszystko na raz… przebolejemy, przetrwamy i znów będzie niezmącona cisza. Bez wyrzutów będziemy rozmawiać o niczym myśląc, że ino gadamy o wszystkim. - Hoe znów próbowała się uśmiechnąć. - A moje zdrowie, cóż… jak tu dobrze się wysypiać? Mam jeszcze zapasy ziół, ale te wydają mi się coraz to słabsze. Może zbyt się do nich przyzwyczaiłam? Może tak się przyzwyczaiłam, że przestają dla mnie działać?

- A robisz sobie przerwy w stosowaniu, tak jak mówiłem? Stosuj trzy ćwierci miesiąca i rób tydzień spokoju. Albo co dwa tygodnie zmieniaj na inne. Jeżeli masz problemy, to mogę przygotować ci perkolat na… za kilka dni. Będzie działał diablo mocno, więc trzeba będzie uważać. - Rodolphe również pociągnął z kubka resztkę naparu z przęśli. Strząsnął resztki, parę kropel, na podłogę i odstawił na bok. Po chwili wyjął korek z beczułki i nalał cydru do kufli. - Czuję się ostatnio całkiem wypruty z życia. W ogóle nie pracowałem jak należy, to jest jako znachor. A przecież tym jestem, to mnie definiuje. A tutaj wyprawy… Nawet nie wiesz, a może wiesz?... Jak okropne było przeszukiwanie tych bagien, co wiedźma tam żyje. I jeszcze ten strach, gdy pojmałem - tu Rodolphe zrobił przerwę i roześmiał się z głębi brzucha - pojmałem tego Diego. Nie wiedziałem, czy nie zrobi mi krzywdy, a walczę jak straszna dupa, albo czy przypadkiem go nie zabiję. Dałem mu najmocniejsze mleko makowe, jakie znalazłem u siebie na składzie…

- Nie wygląda by szalał tak po tym mleku. Ktoś go musiał otruć tym zielonym czymś, co? - Hoe odstawiła pusty kubek na stół.

- Zdaje się, że ktoś mu mordujki zadał. Szczęśliwie jakiś idiota, bo tylko mu do ust wepchnął, a nie zmusił do przełknięcia - potwierdził smutno zielarz.

Hoe pokręciła na boki głową z niezadowoloną miną. Przez kilka chwil milczała.
- Perkolat? - zapytała w końcu, zmieniając temat.

- Taki mocniejszy ekstrakt. To jest… Alkohol z ziołami - spróbował w najprostszy sposób wytłumaczyć czym jest właśnie perkolat. Naszła go chęć, by pochwalić się perkolatorem, który kupił kiedyś w odległym mieście, ale stwierdził, że zanudzi towarzyszkę na śmierć. Stąd poprzestał na tych dwóch zdaniach.

- Dobrze - orczyca westchnęła niczym ktoś zmęczony. Właściwie powinna powiedzieć “nie dobrze” słysząc wiadomość, o oparciu eliksiru na alkoholu. Ostatnie czego było jej trzeba to uzależnienie się od ów mocnego trunku. Zwłaszcza teraz, gdy pod jej opieką zostawała Lisa. Dziewczyna przecież uciekła od pijaka - ojca.
- Dobrze zrobiłeś - Hoe ni stąd ni zowąd wróciła do poprzednich tematów. - Chociaż nie powiem… nie mam pojęcia kto mógłby cie zastąpić…

- Co to za westchnienie? Przejmujesz się zmianą lekarstwa? Nie przejmuj się, to zaledwie kilka kropel dziennie. Ewentualnie mogę zrobić macerat na oleju, chociaż może być nieco słabszy w działaniu.

Zielarz skosztował wędliny i pokiwał głową z ukontentowaniem. Popił cydrem, który przyjemnie musował w ustach.

- Cieszę się, że tak twierdzisz. Ale wiesz… Nie byłem niezastąpiony. Zdaje się, że byłem kiepskim merem. Chociażby nasz zrzędliwy Jean-kobold. Zna się na papierach i ma do tego smykałkę. Według mnie mógłby spokojnie przejąć tę funkcję, a Szuwary by na tym zyskały.

Rodolphe otwarcie wpatrywał się w oczy orczycy, zastanawiając się, czy bardziej mu się podoba, czy bardziej się jej czasami boi.

Były to ciemnogranatowe oczy, teraz o bardzo łagodnym spojrzeniu. Nieco rozleniwiona Hoe, wyglądała na taką, która dobrze czuje się w jego towarzystwie, zwłaszcza teraz, mając okazję do zwykłej pogawędki. Wpatrujący się w nią Rodolphe mógł nawet dojść do wniosku, że pomijając zielony odcień skóry, była naprawdę bardzo ładną kobietą, zwłaszcza gdy jej twarz zdobił spokój.
- Zna się na papierach - poparła Hoe - ale co po za tym? Zrzędzić umie. Woli swoją ciemnice, niż przebywać z ludźmi. - Kobieta pokręciła głową. Widać nie widziała kobolda w roli Mera. - Nie wyobrażam sobie by nie był członkiem rady, jednak Merem… nie. Zresztą… drugiego takiego jak ty ze świecą szukać - oznajmiła mrugając przy tym do obecnego Mera okiem. Może nie zawsze się z nim zgadzała, czasami go poganiała czy nawet pouczała… ale taka była prawda, nie widziała innego dobrego kandydata na to stanowisko. Nie dziwiła się też, dlaczego Rodolphe chciał z niego zrezygnować i nie miała zamiaru go ot tego odwlekać. Nie mniej jednak, kilka komplementów mogło podnieść go na duchu w godzinach rozterek i to był cel Hoe. Podnieść go na duchu. - Teraz, gdy zabrakło wiedźmy będziesz miał pełne ręce roboty. Wielu potrzebujących cie ludzi zapuka do tych drzwi. Dobrze, że będą dla nich otwarte. Może też więcej czasu będziesz miał by pić ze mną cydr.

- Z tym brakiem wiedźmy to martwię się tylko o jedno. Wiem, to sprawa jasna, że niektóre dziewczęta w młodym wieku, które chcą… dobrze się bawić, zasięgały porady, jak robić to bez konieczności posiadania dziecka. A martwię się o to, ze będą się bały przyjść z tym do mnie i spróbują to jakimiś własnymi sposobami robić, co może być dla nich po prostu niebezpieczne.

Z pewnością potrzebował takiego wieczoru. W końcu czuł się może i jeszcze nie wypoczęty, ale zrelaksowany. No i miał okazję porozmawiać, a nie dyskutować czy przesłuchiwać. To był dobry wieczór.

Hoe spochmurniała na ostatnie słowa Rodolphe, jedynie poruszając ustami jakby miała zamiar zacząć coś mówić, żadne jednak słowa nie wyszły z jej ust. Zabawa, bez konieczności posiadania dziecka... Ile ona by dała, by jej dzieci…
Cień smutku przemknął przez jej twarz i pozostał w oczach gdy uniosła spojrzenie znad kubka na Mera.
- Pójdę już - oznajmiła. - Przed nami długi dzień, a trzeba jeszcze się wyspać. Dziękuję za zaproszenie.

Poruszył ciężki temat, co niestety było przy jego profesji naturalne. Cóż by dał, żeby wszystko kończyło się zawsze cudownym uzdrowieniem i nie zahaczało o problemy moralne…

- Miło było cię zobaczyć, Hoe, naprawdę. Bardzo się cieszę, że przyszłaś. - Zielarz złapał orczycę za dłoń, gdy wypowiadał te słowa. Szybko ją cofnął, zdając sobie sprawę, że to chyba nie przystoi dwójce Radnych.

Niedługo potem pożegnali się i udali na spoczynek.

Bartnik potarł zmęczone oczy. Dzisiejsza narada nadwyrężyła nerwowo mężczyznę, a jutrzejszy dzień nie zapowiadał się dużo lepiej. Nie po raz pierwszy tej nocy Remi pomyślał, że być może zbyt łatwo zgodził się na propozycję kobolta. Trzeba było się wypytać o bandę Miętosia, o uzbrojenie, może nawet o pozwolenie na zabranie ze sobą golema, gdyby udało się go uruchomić. Teraz jednak było już na to za późno. Dobrze, że Trouve wspomniał o tych gnollach. Remi będzie musiał je rano przydybać.
Werbunek poszedł… średnio. Remi i odchylił do tyłu głowę przetrząsając w myślach listę mieszkańców. Nagle aż sarknął ze zdumienia. Jak mógł zapomnieć o kowalu ? Ożywiony tą myślą natychmiast ruszył do kuźni. Oby troll nie miał dużych pretensji o zakłócanie spokoju.
Troll otworzył drzwi domostwa, stojąc w progu z kwiatkiem zatkniętym za jednym z rogów
-Taaa? - mruknął zdziwiony późną wizytą bartnika - miodu mi nie trza….. -
- Wybacie panie Platier, nie jestem tu w sprawie handlu - usta Remiego wykrzywiły się w lekkim uśmiechu.
- Chodzi o sprawy Szuwar. Mogę wejść ? - spytał mężczyzna. Dopiero po chwili zrozumiał, że coś w wyglądzie kowala uległo zmianie. Chwila dokładnych oględzin wskazała powód tej metamorfozy. Kwiatek ! Sama kreacja trolla robiła wrażenie, a fakt, że był to kwiatek z chatki łowczego tylko spotęgował osłupienie bartnika.
- Ła... Ładna ozdoba - dodał nieswoim głosem
Troll kiwnął łapskiem i zaprosił do środka gościa. Nalał do kubków nieco ziołowego naparu, który zwykł pijać przed snem
-Prezent. Ładny - Troll usadził gościa za prostym stołem. Żył skromnie, jak to troll. Wybredny nie był, kobiety też nie było, aby poprawić estetyczne wrażenia w skromnych izbach chaty. - Taa…..- Armand popatrzył znacząco na gościa -[i] W sprawie…….Szuwar……zdrowi wszyscy? Popili ostatnio?[/] - Armand uśmiechnął się, odsłaniając imponującej wielkości dolne kły.
Bartnik usiadł wygodnie za stołem. W taką chłodną noc miło było się ogrzać wewnątrz a i do prostoty był przyzwyczajony.
- Było trochę zamieszania - powiedział. - Nie wiesz pan ? Przedwczoraj coś magicznego łupło. Wszyscy w Szuwarach na parę godzin stracili przytomność. Wybudziliśmy się dopiero kiedy nowy cicerone wjeżdżał do miasta - Remi zazwyczaj nie był na bieżąco w sprawach miasteczka, ale żeby mieć takie opóźnienie ?
- Ale nie o to chodzi. Wczoraj była Rada... i jakoś to wszystko ogarnęli. Problem jest natomiast natury zbrojnej - popatrzył uważniej na Armanda.
-Magicznego?......hmmm - Armand wzruszył ramionami. Nie znał się na czarach, ale wiedział, że istniały. Ale troll załapał całą resztę. Problem natury zbrojnej mógł oznaczać tylko jedno - znaczy się, zbroi potrzebujecie? -
Bartnik westchnął cicho.
- Nie, nie o to chodzi. Radny Trouve zlecił mi zajęcie się sprawą zbójców, którzy grasują na szlaku do Bełtów. Zamordowali America Brassarda. Dziś jakieś gnolle przywiozły jego ciało - powiedział poważnym głosem.
- Do wyprawy przeciwko nim potrzeba ochotników. Czy mogę na pana liczyć, panie Platier ?- zapytany zadumał się przez chwilę, a przez jego czoło przebiegła bruzda głębokości sporego rowu melioracyjnego.
-Znaczy się, bić zbójów? - zasępił się, drapiąc się jednocześnie pod czapką -Trzeba by wojowników….nie chłopów…. -
Na twarzy Remiego zagościł ponury uśmiech.
- Mi o tym nie trzeba mówić. Ale niestety tak się składa, że wojowników w miasteczku jak na lekarstwo. Tych nielicznych poprosiłem naturalnie o udział. Ale pańska siła też by się przydała. Hoe także z nami będzie - rzekł jakby miało to przesądzać sprawę.
- Możnaby. Ale potem muszę węgla naszykować. Po drewno do lasu trzeba jechać. Muszę coś dokończyć…..- Troll przypomniał sobie o niedokończonym tasaku, który wymagał jeszcze nieco kosmetyki i oprawy. Jeśli mieli wyprawić się na zbójców, dobra stal powinna się przydać. Armand chwilę jeszcze posłuchał Remiego, który dokończył swoje ziółka i po jakimś czasie poszedł do siebie. Troll zaś…..rozgrzał ponownie palenisko i spojrzał czerwieniejącymi oczami na niedokończoną broń

-Taka piękna....-

01 kwietnia 1723, Czwartek

ad Szuwarami niebo kłębiło swe pierzaste, sine chmury, a wiatr był silniejszy niż wczoraj. W powietrzu dało się jednak wyczuć zapach wiosny, a z otaczającego miasteczko lasu, nieśmiało dochodziły trele kilku ptaków.


Był blady świt, gdy w tawernie ożyły dźwięki garów, skrzypienia drzwi, a w oknach światła zamajaczyły. Na rynek zajechały dwa skrzypiące powozy i ekipa Boldervinów razem z panem Pierrat’em rozpoczęła mozolnie załadunek bagaży.
Mało kto się odzywał. Pomarszczone, zmęczone twarze od niewyspania utrwaliła miniona noc. Troll Armand pracował znów do późna zgarniając mieszkańcom sen z powiek...


Młotek walnął w kciuk kobolda a ten zawył na cały głos aż poniosło się do kurnika Hoe. Kogut wytrzeszczył zezowate gały i rozpoczął piać.
Taak. Jean-Christophe znów przybił ogłoszenie, na którym widniało kilka informacji. Arkuszem ochlapanym krwią rajcy trzepotał lekko wiatr.

Osoby, które wyznaczył kobold do tego zadania: Angele Leroux, Iris Pascal, Radegondre DeVillepin, Janina Zbażyn, Doderic Redbread, Fernand LeBlanc.

- Żesz.. w mordę… taki okropny, okropny dzień.. - Pod nosem burknął Trouve i ssąc kciuka jednej ręki, a drugą podtrzymując młotek i rulony dokumentów, ruszył w kierunku domu Mer’a.
Po drodze minął grupę ludzi uzbrojoną w naprawdę bardzo chłopski oręż, która gromadziła się już pod arsenałem.
- Dzień dobry - Pozdrowili kobolda chórem.
- Dzień dobry, moi drodzy, dzień dobry - odpowiedział im starzec - Czekacie na pana Martin’a?
- Acha - pokiwali głowami.
- I na panią Hoe - dorzucił ktoś.
- Bardzo dobrze, bardzo dobrze.. - powiedział rajca sam do siebie i podreptał dalej.

Lista ochotników do odczytu

Karczma


Eldritch nie wyspał się tej nocy. Próbował spać czujnie i nawet mu się to udawało, gdyż kuźnia nikomu spokojnie zasnąć nie dała, ale potem zasnął twardo. Tak jak się to zasypia nad ranem. Zbyt jednak krótko by odpocząć. Sen ciągnął się za nim jak kleista smoła. Spowalniał ruchy i reakcje. Gospodarz zatem dziś szurał butami...


Nie wydziwiał ze śniadaniem dla gości. Czerstwy chleb podał, serów trochę, lekko już nieświeżą rybę, kilka jaj na surowo, marynowane grzyby i kiełbasy. Nie zwracał uwagi na jęki LeBrunów, ktorzy i tak ostatecznie częstowali się swoim winem.
Dopiero gdy Lisa podstawiła mu metalowy kubek z parującą, gorącą kawą, Ocaleniec lekko się obudził…


- Panie Eldritch - zagaił ochroniarz podchodząc do lady i kładąc zapłatę - Mam prośbę, a właściwie biznes. Przywiozłem ze sobą bardzo nowoczesne i dobre patelnie żeliwne i miedziane. Cztery sztuki różnej wielkości mi zostały. Głupio bym je zabierał z powrotem i tarabił do Chenes. Panu bardziej się przydadzą, a i może pan je sprzedać. Opchnę po $4,00 za sztukę, co pan na to?


Dom Mera

Mer wyspał się znakomicie. Poprzedni wieczór, być może za sprawą ziół, okazał się dla Rodolphe bardzo relaksujący. Poczytał nieco książek, co pozwoliło odegnać troski, a wygodne łoże i ciepła pierzyna ululała cyrulika do głębokiego snu. Nawet żołądek był pełny i nie budził w środku nocy. Ani pęcherz.
Myśl o śniadaniu z wędliną od Hoeth nastrajała pozytywnie, ale Rodolphe najpierw musiał otworzyć drzwi, bo ktoś dobijał się do nich bezpardonowo i dość wcześnie…
Zaskrzypiały zawiasy, a w wejściu.. pan Trouve. Bo kto inny.. Uniósł rękę z sinym i widocznie uszkodzonym kciukiem…
- Krwawię - jęknął..



Dom Hoe

Z za okna dolatywało pianie koguta, który rozdarł swój dziób dość wcześnie dzisiaj. Nie wyglądało na to, by dzień zapowiadał się ładnie. Hoe dziś czekała wyprawa, która nie wiadomo jak długo mogła potrwać. Należało spakować się i ogarnąć tę całą wyprawę razem z Rem…
Po oknem dało się słuchać głosy.
- Sie gździli tom siem nie wyspał...
- Sie gździli cy nie, łomot był jakby ją młotem jakim po chełmie obijał… W stajence już nie śpim. Erotomany jakieś.
- Heh.. to kowal młócił coś na kowadle..
- Pewnie trolicę jakąś..
- To tu so te jajka?
- So. Kurnicek jest to i jajka bedom. Ale zapukać trzeba i właściciela pytać. Takie to zwyczaje teraz.
- Się przewraca w głowie tym ludziom. A kury pytać też trzeba?...
Hoe za chwilę usłyszała pukanie do drzwi.

Młyn

Gdy Zbażyn otworzył jedno oko, przez chwilę wydawało mu się, że Genowefa skrada się do jego łoża niczym kocica. Tak jak to było niegdyś, gdy byli młodzi. Nurkowała pod pierzyną i wyprawiała rzeczy, od których niejedna panna z ‘Le Banane de Rouge’ poczerwieniałaby jak burak.
- Wstawaj stary - rzuciła i odsłoniła brutalnie okno. Resztki snu prysły niczym porcelana upuszczona na kamienne klepisko.
- Ponoć lepiej się już czujesz. Ojciec mówił, żeś prawie zdrów - klasnęła w ręce - Trza za pole się brać i naszych synów pilnować. Obiboki. A i nasz Zdzich gdzieś znowu przepadł, więc jak go spotkasz to złój mu skórę! Wstawaj, wstawaj.
To rzekłszy wyszła z pokoju.

Świątynia

Ojciec Theseus pewnie zasiedziałby się do późna w papierach gdyby nie Chloe, która skutecznie pogoniła go do jego komnaty. I tak trudno było zasnąć przy łomoczącej kuźni obok i płaczu najmłodszego dziecka z sierocińca, ale cokolwiek udało się wyrwać tej nocy i trochę pospać. Trzeba było przyznać, że komnaty lśniły. Było w nich dużo milej, przytulniej i cieplej.


Szczura nie udało się spotkać. Pewnie ze względu na późną porę. Wysiłek jednak nie poszedł na marne i pośród wielu dokumentów i zapisków, Theseus znalazł spis inwentarza kościoła. Okazało się, że poprzednia gosposia spisała go dla duchownego, a rzeczy w kościele oznaczyła literą “Ś”. Można było to zobaczyć choćby teraz, na kubku, który Chloe miała przed sobą, albo na talerzu cicerone.
Zarówno dzieci jak i opiekunki, wszyscy siedzieli teraz ciasno przy stole i spożywali śniadanie w ciszy. Radość z ciepłego mleka gdzieś się schowała między klejącymi się oczami, a opadającymi głowami. Wszystkie buzie przeżuwały pokarm beznamiętnie, co chwilę ziewając. Pukały i stukały drewniane sztućce o drewniane naczynia.
Po schodach wdrapał się sapiący pan Milet i zaszedł na stołówkę.
- Mości dobrodzieju. Nie chcę przeszkadzać, ale pan Trouve kazał przekazać, że chętnie się z ojcem spotka przed południem, o ile to możliwe. Chodzi o sprawy miejskie...

Omówienie ([Komentarze] "O czym szumią Szuwary - Opowieści prawdziwe")