Królewska stajnia świeciła pustkami i więcej można w niej teraz było dojrzeć latających u powały jaskółek aniżeli koni. Znać było, że gospodarz ze świtą poza włośćmi swemi rezyduje obecnie. Tym niemniej była to pierwsza wizyta Rogacza w tym znanym przecież nawet w jego rodzinnych stronach miejscu i musiał przyznać, że jak na ot budynek gospodarski dla zwierząt… to mają rozmach klaczesyny.
On sam o koniach nie wiedział wiele. Nauczył się je dosiadać w Dolinie, ale na opiece i układaniu ich pod siodło się nie znał wcale. Dlatego też ciekawie spoglądał na mijanych stajennych, którzy pełnili tu swoje obowiązki, a także na narzędzia, których nawet nazwać nie umiał. Arkana rohrrimskiej tradycji
- To tu - słomianowłosy młodzik zatrzymał przy jednej z wydzielonych zagród zza wejścia, której spoglądały na niego wielkie czarne oczy osadzone w bułanym końskim łbie. Rogacz przechylił głowę wpatrując się w nie z zaciekawieniem - Osika jest raczej spokojna. Burzy się tylko boi… Iiii… nooo… ugryźć potrafi. Tak z niczego właściwie. Ale niesie dobrze.
- Dogadamy się - odparł mu Rogacz przypatrując się nienajmłodszemu już zwierzęciu o maści mokrego piasku. Jak wszystkie konie Rohirrimów, było bardziej zadbane niż ich żony. Ale czas już odbił swoje piętno na niej. Sierść przetarła się tu i ówdzie. Gdzieniegdzie zostały zabilźnione ślady po ranach, a grzbiet już był nieco wklęśnięty i mięśniejszy przy zadzie, co zapewne nie czyniło z kobyłki specjalnie zwrotnej - Prawda, Wiedźmo?
- Osika ją wołamy - poprawił młodzian.
- I może dlatego gryzie?

Wieczór w karczmie upływał leniwie jakby wcale nie miał być ostatnim, a wręcz przeciwnie kolejnym. Jemu osobiście się nie spieszyło aż tak jak Rhune. Choć nie z tych samych oczywistych względów co Gondoryjce. On przezornie wolał mieć ulfurowych przed sobą, a nie za sobą. Ale jak na dłoni widać było, że młody Rohirrim, który miał z nimi jechać, wprost palił się do wyjazdu i sprawa jest dla niego osobista. Kto zaś wie jak to mogło wpłynąć na rozwój wydarzeń.

Rogacz opróżnił więc jeden jeszcze kufel przyniesiony przez piegowatą Breywyn i skinąwszy na dobranoc pozostałym przy stole Rhune i Sikorce, ruszył do swojego pokoju. Mijając zaś się z jednym z ulfurowych, potrącili się obaj ostentacyjnie ramieniem.

Towarzystwo rozeszło się i patrząc za odchodzącym Rogaczem, Sikorka przypomniała sobie, że ciągle nie przekazała wujowi wieści o swoim udziale w misji. W karczmie było gwarno więc ciężko było prowadzić rozmowę, dlatego po wypiciu piwa do końca i ostatni udali się na spoczynek.

Wychodząc Halla włożyła dwa palce do ust i donośnie zagwizdała. Nie tylko zwróciła uwagę stojących najbliżej, ale przede wszystkim zaraz przybiegł do niej wielki pies. Poklepała go po łbie i ruszyli drużką w kierunku placu targowego. Tam, przy wozie, rozstawiło się z namiotem jej kuzynostwo. Lepiej było spać przy swoich dobrach na sprzedaż i ich pilnować, niż płacić za nocleg w którejś z pobliskich chat.

Cisza grzał się przy niewielkim ognisku, nad którym na trójnogu wisiał garnek z resztką gulaszu, a wuj i Szybki pochrapywali w namiocie.
- No gdzie żeś się szwendała? - zapytał kuzyn, wstając od ognia i idąc naprzeciw kuzynce.
- A no rozglądałam po okolicy - odparła od niechcenia Halla i podeszła do wozu od strony gdzie skryty był jej plecak z dobytkiem. Cisza poszedł za nią, jakby ciekawy co robi.
- Czego chciał? - prychnęło dziewczę.
- Nie robisz niczego głupiego? - zapytał ją kuzyn.
- A ty co taki rozgadany?! - fuknęła.
- Jutro dzień targowy, nie zniknij, pomoc potrzebna będzie przy handlu - upomniał ją.
- Wiem wiem - pokiwała głową.

Grim tymczasem zajął miejsce obok wozu, przy równie dużym psie jak on sam. Nevrast zwał się ten osobnik i druchem wiernym był Powsinogi. Mądry to był pies i doświadczony, choć nie tak łowny jak psisko Halli.
Halla mimo, że w karczmie zjadła nie mało, to nie mogła pozwolić by resztki gulaszu się zmarnowały. Jeszcze przed snem dojadła to co było w garnku. Przy posiłku, którym jeszcze podzieliła się z Grimem, zdecydowała, że nie będzie się tłumaczyć przed wujem z tego, że dołącza do Rohimskich oddziałów. On na pewno by się nie zgodził, zakazał jej brać w tym udziału. Spokojna głowa gdy nie wie.

Temu więc Sikorka planowała rankiem wymknąć się, korzystając z zamieszania jarmarcznego i dołączyć do swoich nowych kompanów.

Mały oddział konnych opuścił Edoras, gdy słońce wstawało na wschodzie. Młody Rohirrim prowadził cudzoziemców Wielkim Gościńcem Zachodnim. Droga pamiętała czasy świetności Kólestwa Arnoru i Gondoru i jak dobrze pamiętała Eadweardiel, jak niegdyś, tak i teraz, była traktem wolnym od podatku dla wszystkich ludzi Śródziemia. Teraz, choć podupadły, lub całkiem pochłonięty przez przyrodę w innych krainach, to nadal dobrze służył w granicach Marchii Jeźdźców, gdyż Władcy Koni, choć nie tak jak przodkowie ludzi z Minas Tirith, to jednak trochę dbali naprawy.

Zimy wiatr hulał i świszczał uciążliwie targając paszczami i włosami podróżnych na otwartej przestrzeni już wkrótce budzących się do życia, po zimowym śnie, brązowych traw, wciąż w znakomitej większości przykrytych śniegiem. Po drodze mijali widoczne na pagórkach dachy domostw, oddalonych od siebie znacznie, acz jednak jakże gęsto utkanych w dolinie, jeżeli porównać zaludnienie Bruzdy do całej Zachodniej Marchii.

Gdzieś tam w oddali, u wrót mijanej doliny, stał Helmowy Jar, który Eorling pozdrowił przeciągłym spojrzeniem. Za twierdzą, stały skryte Błyszczące Pieczary, o których słyszała również Eiliandis, wszak Rogaty Gród niegdyś dunedaiński był, a i też nazwę Aglarodu nosił. I Cadoc odprowadził to miejsce wzrokiem, które swą obecną nazwę nosiło od imienia króla, który tragicznym bohaterem był Eorlingom, a Dunlendingom znienawidzonym tym, który jak głoszą legendy, ludzkie mięso jadał.

Około południa, ku skrytemu zadowoleniu Yaraldiel, Rhune skręcił ku zalesionym podnóżom Gór Białych, gdzie mogli odetchnąć od pogody pod osłoną drzew. Nazwa zaiste pasowała do nich tej pory roku, gdyż śnieg gęstym kobiercem leżał w ich cieniu, jak okiem sięgnąć pod wysmukłymi, szarymi pniami sosen, zielonymi modrzewiami i srebrnymi jodami. Halla przez wjazdem do lasu wierciła się w siodle obracając stąd przybyli. Gdzieś tam zdążał ku nim Grim, który biegł własnym tempem.

Sikorka, oraz każdy, komu nie były tajemnicą arkana polowania i wiedzy o zwierzętach, rozpoznał świeże nocne tropy królików, jeleni i wilków krzyżujące się w leśnym labiryncie po ostatniej nocy. Te ostatnie szacował niechętny wzrok syn Rhudela, oraz węszył niecierpliwie Grim, gdy dołączył do poruszających się wolniej w tym terenie konnych. Widzieli również czmychające ku górom rodziny owiec o zakręconych rogach, otulone w długiej, brązowej wełnie, spod której wystawały białe pyski i nogi, oraz zgrabne kozice o wysmukłych, ostrych czarnych hakach.

Pierwszą noc spędzili w grocie osłonięci przed gwiazdami, których blask odbijając się od śniegu roztaczał po okolicy, lepszą niż zwykle o tej porze, widoczność. Sowy pohukiwały, samotne wilki nawoływały się, a Elfka o ile w lesie, podobnie jak Halla, zdawała się od razu być jak domu, to niczym nocny drapieżnik, czuła się po zmroku jeszcze bardziej komfortowo. Ogień trzeszczał niemal natychmiast wykrzesany niczym magicznie spod sprawnych palców Cadoca, mimo mokrego i zmrożonego drewna. Nad ranem ocieplający się las trzeszczał pod ciężarem mokrzejszego śniegu, co zsuwał się z czap kryjących gałęzie i spadał im na głowy, plecy i pod nogi.

Rześkiego poranka dnia trzeciego, będąc już głęboko u stóp gór, które wyrastały niemal na wyciągniecie ręki na tle niebieskiego nieba, Rogacz przygalopował zawiadamiając wszystkich o zauważonej pierwszej, z zaznaczonych na kościanej mapie, sadyb. Nie mając żadnych wskazówek od Rządcy, i faktu bycia opuszczonym, gospodarstwo na wzgórzu stało bezimienne. Z komina nie wydobywał się dym; świeży śnieg skrzył się w bladym słońcu niezmącony żadnymi śladami.

Zabudowania częściowo okalał szpaler starych, wysokich drzew. Biały puch cichutko skrzypiał pod ciężarem kompanii, zalegał czapami na kamieniach wyznaczających granice sadyby, które nie miało wzniesionej palisady z rowem. Mróz delikatnie szczypał policzki, zmieniał oddech w kłębki pary, rozdzieranej na strzępy przez poranną bryzę. Niesamowita cisza jak mgła wisiała nad tym miejscem. Gdy ostrożnie podchodzili do budynków przywitał ich zawodzący jęk wiatru, jedyny dźwięk mącący bezgłos zastany między drewnianymi strukturami.

Podróżni z Helmowego Jaru i owszem, nie mieli nic przeciwko rozmowie z Rogaczem. Ale wieści jakie mieli nie różniły się od tego co można było zasłyszeć w Domu u Cepy. Uznał więc, że nic chwilowo nie doskwiera Rohirrimom i żyją w spokoju i dobrobycie, a wilki owe i Dunlendingi to nic innego jak niechciane dobrodziejstwo onego inwentarza. Poza tym wędrowców z Hornburga jakoś nie miał ochoty o wiele rzeczy wypytywać. Co prawda wiedział, że ludożerny Helm to bajka by dzieci straszyć, ale bajki nie biorą się tak całkiem znikąd. I jakkolwiek wielki bohater Rohanu mógł ludzi nie jeść, tak pić krew pokonanych wrogów, już owszem. Nie spieszyło mu się więc też do nocnych łowów na wilki, by własnym zdrowiem polepszać i tak dostatni żywot tych dziwnych ludzi. Natomiast nie miał nic przeciw noclegom w jaskiniach, które uprzednio sprawdził na okoliczność innych lokatorów i nawet niespecjalnie sobie głowę zawracając stróżowaniem wiedząc, że żaden zwierz nie podejdzie dobrowolnie do ognia. A na rozpalaniu ognia Rogacz znał się jak mało kto i wyglądało to jakby z dłoni jego niczym z krzemieni iskry szły. Nawet skóra z czarnego kozła, która się okrywał, gdy przymrozek łapał, nie śmierdziała zwierzęciem, a na myśl przywodziła krzesanie i dymiące drewno. Co już nie było tak bardzo w smak Wiedźmie, która mimo zmiany imienia nadal podgryzała właściciela gdy z niej zsiadał. Szybko więc doczekała się nowego miana gdy znieceirpliwiony pod koniec drugiego dnia Rogacz zaczął doń wołać per Comber. Trzeciego dnia stan ten się nie zmienił. Ale wyglądało za to na to, że osiągnęli pierwszy cel.

- Konie zostawimy tutaj uwiązane - zadecydował w końcu - Ja i Eiliandis podejdziemy od strony głównego budynku - powiedział przyglądając się farmie, której istnienie zdradzał wyłącznie sam jeno widok - Rhune i Yaraldiel, idźcie od przeciwnej, od budynków gospodarskich. W razie gdyby ktoś gdzieś tam był nieproszony, wypłoszymy go na siebie na wzajem. Sikorka z łukiem i i Grimmem zostanie przy koniach i ma nas wszystkich na widoku. Gdyby ktoś uciekał… - spojrzał wymownie na psa - Aż damy znać. Wtedy dołączysz.

Rogacz nie czekał na akceptację tego pomysłu. I nie patrzył na towarzyszy jakby oczekiwał teraz narady. Po prostu ruszył, tam gdzie zapowiedział, że ruszy.

Rogacz kucnął najpierw przy ciele kobiety, a potem chłopca. Zastanawiał się przez chwilę co kierowało młodzikiem, który postanowił stawić czoła czemuś co rozrywało stalowe obręcze i miażdżyło ludzkie czaszki. W końcu dołączył do zajmującej się rannym Gondoryjki. W sam raz by usłyszeć ostatnie słowa mężczyzny, których nie skomentował. Zresztą i tak nazwa wąwozu niczego mu nie mówiła. Więcej dowiedział się od trupów i czarnej krwi z miecza, które przemówiły do niego tym samym co wygięta obręcz językiem.
- Śnieżny troll - powiedział - Wygląda na to, że zabrał konie i ruszył z nimi w góry. Gdzieś musi mieć schronienie przed słońcem.
Obejrzał się na Eilianis.
- Nie możemy ich grzebać, jeśli chcemy go dogonić.
- To nieludzkie i tak się nie godzi, zostawiać ciała na żer dzikim stworzeniom - odpowiedziała mu Gondoryjka.
- Sam rzekł, że spotka przodków okryty hańbą - wzruszył ramionami czarnowłosy i obejrzał się w kierunku białych szczytów gdzie wiodły ślady napastnika obciążonego zdobyczą. - Zostawmy pochówek i pieśni żałobne Ulfurowi.
- Nie musimy, a nawet nie możemy temu nieszczęśnikowi pomagać w dopełnianiu słów wypowiedzianych gdy nie był w pełni władz umysłowych - powiedziała stanowczym tonem Eiliandis. - Ciała trzeba pochować!
Rogacz spojrzał na Eiliandis z mieszanką zaskoczenia i zniecierpliwienia tuż po tym jak ostatnie jej mocne słowa przecięły szum dącego z zachodu zimnego wiatru. Szturchnął butem ubitą ziemię oceniając twardość, skrzywił się i skierował wzrok w kierunku budynków gospodarskich gdzie coś przykuło jego spojrzenie.
- Zbudujemy stos - powiedział w końcu wskazując na zgromadzone drwa - I spalimy ciała. To też pochówek.
- Dobry dla orka lub jakiegoś dzikusa - Eiliandis nie była zadowolona z kolejnej propozycji Rogacza. - Dobrze, jeżeli nie możemy ich teraz pochować jak należy, to trzeba ciała zabezpieczyć przed zwierzętami - dodała po krótkim namyśle. Kobieta zdawała sobie sprawę, że ślad, który mają nie będzie trzymać się wiecznie, ale nie mogła zostawić trupów mieszkańców tego domostwa bez należytego zajęcia się nimi. - Trzeba je zanieść do środka, umyć i ubrać należycie - mówiąc to patrzyła to na jednego to na drugiego mężczyznę. - Z pomocą pani Yáraldiel i Sikorki zajmę się tym - na chwilę przeniosła wzrok na obie kobiety. - Ale ciała wy musicie przenieść.
- Byle prędko - odparł jej Rogacz.
Uznał, że nie stracą na to więcej czasu niż na budowę stosu. A nie chciał go tracić wcale. Już sama obecność śnieżnego trolla go intrygowała, a za dziwnym zachowaniem bestii też się musiało kryć znacznie więcej niż krwiożerczość.
Spojrzał na Rhunego i skinął, że czas przystać na warunki Gondoru. Ciała niósł bez specjalnych ceregieli jako worki z mąką raczej. Za wyjątkiem chłopca, któremu nawet drzewce włóczni zostawił przy ramieniu.
Potem czekał aż kobiety uwiną się ze swoją pracą.
Eiliandis poświęciła na czynności związane z przygotowaniem ciał tyle czasu ile uznała za słuszne. Obchodziła się przy tym z nimi z należytym szacunkiem.

- Możemy ruszać - powiedziała, gdy wszystko, według jej mniemania, było gotowe.

Ślady wiodły w coraz wyższy teren, przecinany głębokimi wąwozami rzeźbionymi spływającą z gór wodą przez tysiące lat, co wyraźnie ogradzały teren od Gór Białych. Ostre kamienie i płaskie łupki na stromych zboczach pod śniegiem utrudniały poruszanie się zmuszając do nadzwyczajnej ostrożności, gdyż jeden fałszywy krok mógł skończyć się upadkiem. Kompania poruszała się pieszo prowadząc konie za uzdy.

Kiedy zatrzymali się pomiędzy dwoma ogromnymi filarami bazaltowoczarnych głazów, na których widniały antyczne zacierane upływem czasu symbole, rozpościerający się przed nimi wąwóz wyglądał złowrogo. Choć nie wiedzieli, gdzie go wcześniej szukać, ślady olbrzymich stóp wiodły wprost w zacieniony głąb Przeklętego Wąwozu.

Powykręcane pokracznie drzewa wyrastały pod dziwnymi kątami spomiędzy skalnych, ostrych skał, po obu stronach ciemnej drogi na dnie górskiego źlebu. Korony pokracznych gałęzi zaplatały się wysoko ciemnozielonym igliwiem tworząc swoisty dach tego nierównego tunelu, który szeroki był na trzydzieści, czterdzieści stóp. Wiódł wprost w głąb gór, a wśród rozrzuconych niezliczonych kości dookoła wejścia do wąwozu, były również całkiem świeże, obok których śnieg splamiony był obficie krwią.

Nieprzyjemny wiatr zawodził w progu dolatując z ciemności wąwozu.
Ruszyli ostrożnie bacznie obserwując mroczniejące otoczenie. Nie uszli daleko, gdy dostrzegli pozostałości po obozowisku. Po śladach orzekli, że było w nim niedawno pięciu lub szczęściu ludzi. Rogacz i Rhune obserwując charakterystyczne ślady bez butów na śniegu zgodnie stwierdzili, że są dunlandzkie, gdyż zimą wojownicy owijali stopy skórami z materiałem, zaś innymi porami roku zazwyczaj chadzali boso.

Przewlekły, niski warkot Grima ostrzegł wszystkich, że wilczarzowi coś się nie podoba. Stał z nisko pochylonym łbem zaparty łapami w śniegu i wpatrzony przed siebie warczał obnażając ostre kły.
Wtem imponująco niski i pełny głos z ciemności przed nimi donośnie rozbrzmiał w wąwozie z charakterystycznym, tym co go znali, dunlandzkim akcentem.

- Chcemy z wami rozmawiać. Nie mamy krwawych zamiarów, lecz krew nas wszystkich może wkrótce popłynąć wąwozem. Pertraktujmy.