Różnokolorowe rośliny pokrywały dużą część terenu, rozsiewając piękny zapach i mamiąc oczy kolorami. Niektóre malutkie niczym stokrotki, inne zaś wielkie i rozłożyste. Okazało się też, że z dołu skały na której spoczywał Szajel sączyła się woda, spadając na mniejsze kamyki i tworząc malutki wodospad.


Szum wody był ukojeniem dla ucha, i piękną naturalną muzyką przyrody. Gentz ożywił się natychmiast, złapał Rozi w dłonie i mocno przycisnął do siebie.
- Piękne miejsce Rozi! Wspaniała z Ciebie przewodniczka!
W odpowiedzi Nieskończony usłyszał głośny i radosny pisk swojej małej przyjaciółki. Chodzący kwiatek wyślizgnął się z jego rąk i radośnie popiskując zniknął w listowiu najbliższego mu drzewa, najwyraźniej miał swoje sprawy do załatwienia, Szajel nie zamierzał przeszkadzać swojej roślince. Tancerz zsunął się ze skały lądując delikatnie na kwiecistej podłodze. Różowe włosy zafalowały a wisiorki zabrzęczały cichutko uderzając o siebie. Gentz spojrzał na płynąca z kamieni wodę i postanowił zrobić sobie dłuższa przerwę. Sprawnie wyplótł ozdóbki z różowych włosów i odłożył je do swej torby, następnie zrzucił rękawiczki od swego kombinezonu, by na końcu pozbyć się całego ubrania. Nagi nieskończony bez cienia najmniejszej krępacji obrócił się na jednej nodze wokół własnej osi, po czym ruszył w stronę strumienia wody wypływającego spomiędzy kamieni.
Woda uderzyła o nagie ciało nieskończonego przynosząc upragnione orzeźwienie. Gdyby w krzakach czaił się jakiś nieproszony gość mógłby dokładnie przyjrzeć się sylwetce Różowo-włosego. Szajel mimo niezwykle szczupłej budowy ciała był dość dobrze umięśniony, a szczególnie jego nogi. Ci którzy uważają, że taniec to tylko zabawa, są w wielki błędzie. Taniec to liczne akrobację i wyczyny wymagające porządnej krzepy oraz giętkości ciała. Ćwiczenia fizyczne były nieodłączną częścią treningów arlekinów i należały do naprawdę męczących.
Na ciele Szajel miał kilka niewielkich blizn, jak gdyby pokaleczył się szkłem lub czymś podobnym. Największa i najbardziej widoczna blizna znajdowała się tuż nad jego prawym biodrem, stosunkowo długa i cienka, jak gdyby po cięciu noże lub nawet mieczem. Była to pamiątka po walce z pewnym młodym zabójcą...
Obserwator którego oczy dalej obserwowałby ciało tancerza mógłby szybko stwierdzić iż jedynie włosy na głowie Szajela były różowe. Reszta włosów występujących po pachami oraz w okolicach przyrodzenia, była czarna, bez najmniejszego chociaż odcienia różu.

Gentz dokładnie opłukał swoje ciało, zmył makijaż ze swojej młodzieńczej delikatnej twarzy, a mokrusieńkie włosy opadały mu na plecy. Odprężony i zrelaksowany wyszedł spod wodospadu i ruszył w stronę swoich rzeczy. Delikatnie poruszał skrzydłami by kropelki wody szybciej opadały z piór. Po chwili nie okryte niczym pośladki Nieskończonego dotknęły kwiatowego dywanu, a on wygiął ciało w delikatny łuk by złapać jak najwięcej promieni światła przebijających się przez koronę drzew.
Starzy podróżnicy i odkrywcy zapewne rwali by włosy z głowy obserwując postępowanie młodziana. Nie dość, że wziął kąpiel w niezbadanym zbiorniku wodny, to jeszcze nagi siedział pośród nieznanych mu roślin, narażając się na ugryzienia tysięcy zabójczych robaków, i atak złowieszczych bestii.
Szajel jednak nie czuł nawet cienia strachu, przecież to Rozi go tu przyprowadziła! A ona na pewno zadbała o to by ta polanka wolna była od drapieżników czy też śmiercionośnych owadów. Nagi nieskończony nucił pod nosem obserwując kolorowe kwiaty dookoła niego, pozwalając swemu ciału obeschnąć. Żadne robaki czy też drapieżniki nie pojawiły się by go pożreć, Szajel miał rację Rozi skrupulatnie wybrała miejsce.
Po około kwadransie od kiedy Gentz zakończył swoją kąpiel na kolorowa polanę wróciła jego roślinna towarzyszka. Rozi niosła nad głowa wielki liść na którym leżało kilka dorodnych i pysznie wyglądających owoców, chodzący kwiatek słaniał się pod ich ciężarem, ale nadymając policzki dzielnie brnął do przodu. Po chwili liść z przysmakami spoczął koło Tancerza, a roślinny kelner teatralnym gestem otarł czoło z niewidzialnego potu. Rozi złapała się pod boki i z wielkim uśmiechem na swej malutkiej twarzyczce wskazała na owoce.

- Dziękuje! Nawet nie wiesz jaki jestem głodny! – Szajel podarek przyjął niezwykle entuzjastycznie a w ramach podziękowania podrapał kwiatek pod brodą. Rozi obróciła się leciutko w lewo potem w prawo na jednej nóżce udając zawstydzoną tymi pieszczotami. Następnie wskoczyła na mokre włosy nieskończonego, położyła się na brzuchu i machając nóżkami zaczęła oglądać okolice.

Gentz sięgnął po owoce przyniesione przez najmilsza różyczkę na świecie. Krople wody które jeszcze tkwiły na jego ciele kaskada spadły na przysmak, rozpryskując się na różowym owocu.

Szajel chwycił go w dłoń i przysunął do swoich ust, pachniał on słodko, a wyglądał bardzo apetycznie. Zęby Nieskończonego wbiły się w miętką skórkę, a pyszny słodkawy sok kapnął na ziemię. Owoc był przepyszny! Arlekin zajadał się nim z lubością wypisaną na twarzy, delektując się tak przednim posiłkiem. Szajel nigdy nie wybrzydzał przy jedzeniu, zazwyczaj je nawet chwalił, teraz jednak różowo-włosemu brakło słów zachwytu dla przedniego smaku znalezionych przez roślinkę darów natury. Owoce których nie zdołał już zjeść schował do torby by zostały mu na czarną godzinę.

Po skończonym posiłku przyszedł czas na zabiegi kosmetyczne. Z torby Szajel wydobył swój zestaw farbek do twarzy, dwa malutkie pędzelki oraz lusterko. Siedząc po turecku na ziemi zaczął nakładać na twarz makijaż. Z wielką dokładnością maczał pędzelki w farbkach po czym płukał je w wodzie przyniesionej przez Rozi z malutkiego wodospadu. Gentz był niezwykle skupiony na swej pracy gdyż postanowił zmienić makijaż, na bardziej adekwatny do miejsca w którym się znalazł. Praca zajęła mu prawie trzy kwartały ale efekt końcowy niezwykle podobał się tancerzowi. Na jego lewym policzku był teraz różowo-biały kwiatek, którego zielony liść niemal oplatał oko tancerza. Występowały tu tez inne kolory potęgujące wyraz i odpowiednio tonujące malunek.

Rozi nagrodziła zakończenie pracy brawami po czym podbiegła do pędzelków i zaczęła pakować je do torby, potem zajęła się zakręcaniem farbek i skrupulatnym odkładaniem ich na miejsce.
W tym czasie Szajel wplatał ozdóbki w włosy które wyschły już dawno, gdy ostatni paciorek brzęknął w jego włosach powstał z miejsca i przystąpił do ubierania się. Kombinezon szybko znalazł się na jego ciele tak samo jak rękawiczki oraz buty. Strój tancerza miał jedną wspaniała zaletę, prawie w ogóle nie chłonął potu, a teraz dodatkowo pokryty był pyłkami kwiatów znajdujących się na polanie co zaowocowało wydzielaniem przez niego pięknego zapachu.
Gentz zebrał swoje rzeczy, przypiął pewnie sztylety do pasa i upewniwszy się, że nic nie pozostało na polanie posadził sobie Rozi na głowie.

- Ruszamy dalej! Trzeba dotrzeć do tego miasta na wodzie przed zmrokiem!

Rozi zasalutowała i ciągnąc go za włosy do góry dała sygnał do rozpoczęcia lotu. Różowe skrzydła rozłożyły się w pełnej okazałości, a wesoły tancerz wzbił się w powietrze pozostawiając za sobą kolejne wspaniałe miejsce.


Wędrówka była długa i męcząca, ale po zażytym zawczasu relaksie oraz solidnym posiłku Szajel poradził sobie z nią bez większych problemów. Jednak lądując na brzegu wielkiego jeziora czuł się bardzo zmęczony, o doleceniu do miasta nie było mowy. Ale miał przecież Rozi!

- Mogłabyś mnie tam jakoś przenieś? Umiesz tu może sprowadzić latające lub pływające kwiaty?! – ostatnie zdanie Szajel wypowiedział z niemała ekscytacją, gdyż wizja latających kwiatów wydawała się niezwykle pociągająca. Duszek w odpowiedzi na jego pytanie wszedł mu na głowę i rozkładając ręce jak do modlitwy otoczył się delikatną różowa poświatą. Po chwili niedaleko nich z wody wynurzyła się roślina przypominająca Lotos.

Szajel spojrzał na kwiat, a potem na swojego małego duszka stróża i uśmiechnął się promiennie. Zdjął roślinkę z głowy i cmoknął ją w policzek mówiąc:
- Jesteś wspaniała Rozi! Będę Cię podlewać i wyrośniesz na jeszcze większą roślinkę!

Nieskończony zatrzepotał swymi różowymi skrzydłami i podleciał do świecącego na wodzie kwiatu. Wszedł na niego i trzymając swoją delikatną dłonią jeden z dużych liści , czekał na rozwój wydarzeń. Po chwili roślina zaczęła sunąć po wodzie do przodu coraz bardziej przyspieszając, co Gentz powitał radosnym śmiechem. Rozi znowu wlazła mu na głowę i dumnie wypinając pierś niczym mały odkrywca obserwowała okolicę.

Im bardziej roślina oddalała się od brzegu, tym więcej stworzeń ujawniało się pod powierzchnią ciemnej wody. Za kwiatem podążały świecące ryby. Jedne przypominały węże, drugie zaś sprawiały wrażenie niebezpiecznych. Wszystkie jednak promieniowały różnobarwnym światłem, co sprawiało że wyglądały na magiczne. Czasami jakaś ryba podskoczyła, ochlapując Szajela wodą. Wkrótce Nieskończony dotarł na tyle blisko miasta, aby zauważyć, iż wzniesiono je na wielkiej, drewnianej platformie, która opierała się na grubych palach, prawdopodobnie sięgających dna jeziora.

YouTube - Beyond Good and Evil Soundtrack- 'Ballad of Hyllis'

~*~