Lae dotarła do karczmy dosyć późno, zerknęła na wiszące na drzwiach ogłoszenie i wkroczyła do środka. Była ciekawa jak w ogóle wyglądała ta cała Sybill i czemu dowództwo tak bardzo się nią interesowało. Szybko rozpoznała bardkę i kilka osób, do których oddaliła się przy ostatnim spotkaniu. Szybko też zrozumiała co mogło być przyczyną jej misji. Karczma przypominała nieco cyrk, w którym ktoś postanowił zgromadzić wszystkie napotkane osobliwości. Chwilę stała w progu starając się zrozumieć co właściwie się tu dzieje i w końcu podeszła do mężczyzny pochylającego się nad jakimś arkuszem. Skłoniła się stojącej obok bardce i odezwała się do notującego mężczyzny.
- Witam. Czy można się jeszcze zaciągnąć? - Odezwała się spokojnym głosem, niepewnie zerkając na stojącego obok misia.

Axim zwrócił uwagę na drowkę z kataną, przez chwilę się nad czym zastanawiając. Następnie zerknął w stronę Randara.
- Pij, przyjacielu, póki możesz. Nie raz zdążysz jeszcze zatęsknić za kuflem - odezwał się Jarnar pogodnie. Kolejno spojrzał na Pluszka, uśmiechając się lekko pod nosem. - Mam nadzieję, że wiesz, na co się piszesz, mały - rzucił do niego.
Na zapytanie Axima odnośnie tego, że przygoda będzie niełatwa i można zginąć Pluszek spojrzał się na starego żołnierza i uśmiechnął.
- Wiem. - powiedział krótko.
Esmond spojrzał na drowkę, na swoją listę, po czym ponownie na drowkę.
- Mam tu jeszcze jedno czy dwa miejsca - powiedział. - Jeśli więc jesteś zainteresowana... - Zawiesił głos.
- Z chęcią wypełnię jedno z tych miejsc. - Drowka uśmiechnęła się nieznacznie do mężczyzny. - Laerune Shandalar, wojownik.
Mag skinął głową i obdarzył drowkę równie skąpym uśmiechem.
- Już wpisuję - powiedział. - A to jest Axim. Ten, co rozmawia z Pluszkiem. Tym misiem - wyjaśnił. - Esmond - przedstawił się. - Miło mi powitać w naszych szeregach.
Lae skłoniła się lekko drugiemu mężczyźnie, przypominając sobie, że to jego imię widniało na wiszącym na zewnątrz ogłoszeniu.
- Bardzo cieszy mnie, że będę mogła wam towarzyszyć. - Głos drowki niezbyt wskazywał na ten entuzjazm, ale postarała się utrzymać delikatny uśmiech. - Towarzyszy mi niziołka, Tifa… nie wiem na ile może to być problemem.
- Żaden problem, przynajmniej dla nas - powiedział. - Ale musi przyjść i sama się zgłosić.
- Opiekuje się moim wierzchowcem... nie byłam pewna czy mogę tu gdzieś wprowadzić. - Lae zerknęła na drzwi, za którymi pewnie oczekiwała jej Tifa.
- [i]Są pokoje, ale nimi zawiaduje Walkiria. Sybill, znaczy. Ale z tyłu jest miejsce dla koni. Możesz tam zostawić swego wierzchowca[/] - poradził Esmond.
Balkazar poczłapał do baru i postawił na nim pusty kufel i monetę. Poczekał na uzupełnienie ulubionego napoju, a następnie skierował kroki w kierunku grupki tłoczącej się nieco dalej. Bez większego problemu dopchał się tak aby zerknąć na listę zaciągniętych.
- Dopisz mnie i Razzadana. Walkiria wyraziła zgodę na jego uczestnictwo - zwrócił się ork do Esmonda. Mag skinął głową i zabrał się za uzupełnianie listy.
Lae przyjrzała się orkowi, odrobinę zbita z tropu. Sybill naprawdę gromadziła specyficzną drużynę. Skłoniła się lekko stojącemu obok zielonemu, który odpowiedział jej skinieniem głowy.
- To.. nietypowe spotkać orka po tej stronie barykady. Laerune Shandalar, chyba dane nam będzie walczyć wspólnie. - Obejrzała się ponownie na Esmonda. - Gdzie znajdę Panią Arunsun?
- Przed chwilą jeszcze tu była. - Esmond spojrzał w miejsce, gdzie niedawno jeszcze stała Sybill. Jedynie jej biały kruk pozostał na tym samym miejscu, spoglądając na wszystkich z poręczy w zainteresowaniu. - Ma na głowie mnóstwo spraw związanych z otwarciem tej tawerny... A niech tam. Zaprowadź konia do stajni i wróćcie tu razem z tą swoją przyjaciółką. Mamy najlepsze piwo i wino w mieście. Balkazar - spojrzał na orka - świadkiem.
Zapewnienie Esmonda wywołało momentalnie uśmiech na twarzy brązowego orka i potwierdzający pomruk.
- Dziękuję - Lae dygnęła i opuściła lokal, by odnaleźć Tifę i swojego wierzchowca.
Balkazar dopił piwo i ruszył na poszukiwania Razzadana. Należało poinformować go o tym aby kręcił się w okolicy głównej sali karczmy. Powinien być obecny gdy zacznie się odprawa,. Nie udało się jeszcze znaleźć lepszego kandydata od niego, a Arunsun w całym zamieszaniu może po prostu o nim zapomnieć. Tuż przed jego nosem śmignęła postać okryta szczelnie szerokim ciemnym płaszczem, którego rozłożysty kaptur skutecznie zasłaniał twarz istoty. Ale ork i Jarnar dobrze kojarzyli kto takiego używał. Sylwetka przeszła przez już całkiem gwarną salę biesiadną i wyszła głównymi drzwiami, gdy te się otworzyły by wpuścić kolejnych gości "Ogniska".
- Witaj Laerune! - Bardka pozdrowiła drowkę ciepło i entuzjastycznie, wracając zaraz do rysowania orczej facjaty złączonej w jedno z kuflem piwa. Dyndała sobie lekko, zwieszoną ze stołu nóżką.

Cień dawno nie spotkał się z uprzedzeniami rasowymi, aż nie przeszło mu przez głowę, że może być problem. W tym mieście za to świadkiem był już drugi raz, harpia z orkiem łazili po karczmach, a miejscowym było to nie w smak. Tylko kto tutaj był miejscowym, jeżeli harpia nie kłamała?
- Posłuchaj go - zawtórował elf, wciąż siedząc przy ladzie - najlepiej zobacz na własne oczy, jak harpia walczy po naszej stronie. Jeżeli nas wezmą na misję, możesz mi towarzyszyć. Wyglądasz na taką, która stroni od uwagi. Powinniśmy się dogadać.

Kobieta spojrzała przed siebie na osoby, które broniły harpii. Jej ręka zadrżała, powoli opuściła kuszę. Rękawem drugiej ręki otarła ślady po łzach. Coś musiało do niej dotrzeć, coś paskudnie znajomego i krążącego pod czaszką każdego kto stracił bliskie osoby na wojnie - zemsta.
- Straciłam towarzyszy z oddziału zwiadowczego w lesie, gdzie śledziliśmy wóz ochraniany przez wielu zielonoskórych. W środku znajdowała się wielka orczyca zakuta w ciężkie kajdany.

Bardka ucieszyła się z takiego obrotu sytuacji i zsunęła tyłek ze stołu, powoli podchodząc do zapłakanej dziewczyny. Spojrzała na Ryfui wymownie, by nie dąsała się i schowała dumę w sobie mimo że została niesłusznie zaatakowana.
Miękko zatrzymała się obok i słuchając nieznajomej oparła z troską dłoń na jej ramieniu, starając się być delikatna i kojąca w dotyku, niczym zatroskana matka. Cień zaś westchnął w duchu, czując, że nadchodzi czas opowieści, który zatrzyma cały proces rekrutacji na kilka minut, Esmond zaś, który z pewnością nie był typowym barmanem, zamiast w skupieniu wysłuchiwać zwierzeń wrócił za kontuar.

- W pewnym momencie las ożył, z krzewów wyrosły kolce i pnącza, które łapały za ręce i nogi. Rośliny ciemniały zmieniając się w ciernie równie wytrzymałe co stal. Nie było można się przez nie przerąbać mieczem ni toporem. Nie było jak ratować uwięzionych towarzyszy przebijanych i ściskanych przez krzewy - dziewczyna położyła dłoń na dłoni Bardki i przytuliła do niej swój policzek.
- Żeby się ratować musieliśmy biec naprzód, podążać za wozem dla którego otwierały się nowe ścieżki. Nagle wyskoczyła na nas ogromna przerośnięta jaszczurka, której dosiadał gobliński szaman. Straciliśmy tak wielu ludzi, tak nagle. Jakimś cudem udało mi się dotrzeć do mostu linowego gdzie zatrzymał się wóz z jeńcem. Gdy byli w połowie przechodzenia przez most zaatakowała ich harpia. Walczyła jak ucieleśnienie furii. Dostała jednak strzałą w plecy ze strony murów twierdzy i spadła na ziemię. Ruszyłam w jej stronę by dać jej osłonę strzelając z kuszy do przeciwników przy niej na ziemi. Jednak jeździec na jaszczurce wyskoczył bezpośrednio z korony najbliższego drzewa. Zrzucił mnie z klifu do rzeki, która wyrzuciła mnie na brzeg kilka kilometrów dalej. - Kobieta zacisnęła mocno pięści i uderzyła nimi o stół.
- Tamta miała przynajmniej odwagę walczyć. Ta grzeje dupsko w ciepłej karczmie i świeci cycami szukając prowokacji i rozrywki. - Wskazała oskarżycielsko palcem na Ryfui - Jędza nie ma w sobie tyle przyzwoitości by pamiętać, że jej opiekun nazywa się Gormanter, a nie Gosmanter, Godne pożałowania. - Kobieta splunęła na ziemię z pogardą i odwróciła wzrok od harpii.
- Jeśli ktoś się wybiera na Świszczące Wzgórze dowalić tym przeklętym zielonym może liczyć na moją kuszę. Reszta niech złazi mi z oczu!

Esmond westchnął. Wyglądało na to, że dziewczynie brak piątej klepki. Wrócił do stołu, przy której siedziała opowiadająca.
- Chciałem ci uprzejmie zwrócić uwagę, że ty grzejesz sobie tu dupsko - powiedział. - Poza tym... ona jest naszą towarzyszką broni i widzieliśmy ją w walce. W przeciwieństwie do ciebie. Jeśli więc ktoś komuś zniknie z oczu, to ty nam. Chyba że przestaniesz pieprzyć trzy po trzy i zaczniesz się zachowywać odpowiednio, jak przystało na inteligentną istotę.

Tymczasem Axim Jarnar spojrzał na drzwi, w ślad za wychodzącą zakapturzoną sylwetką. Mężczyzna zajmujący się rekrutacją stracił chwilowo uwagę i wydawał się gotów gdzieś ruszyć. Nagła chęć musiała zostać zwalczona przez poczucie obowiązku, bowiem pozostał na swoim stanowisku.
- Spokój, ludzie. Zachowajcie swój gniew na przeciwnika - zawołał, odwracając się ponownie do zebranych. Jego twarz błyszczała już od potu. Wszak nosił na sobie pełną zbroję, a pod nią gruby kombinezon. Przy zaduchu, jaki powstawał w pełnej karczmie ludzi oraz innych istot, ciężko było zachować świeżość. - Czy jest jeszcze ktoś, kto pragnie się zaciągnąć? - zapytał, łypiąc czujnym wzrokiem po sali.

Podniosła się kłótnia i wszelkie istoty zaczęły mierzyć się nieprzyjaznymi spojrzeniami. Pluszek rad, że nikt nie sprawiał mu problemu z dalszym towarzyszeniem Walkirii i jej przyjaciołom siadł na krawędzi jednego ze stołów i zaczął majtać nóżkami odzianymi z dziecięce kaloszki. Uniósł głowę, kiedy usłyszał podniesione głosy, a parę sekund po tym jak zapadła pełna napięcia cisza odezwał się swoim przyjemnym i smutnym głosikiem.
- Proszę. Nie kłóćcie się. Każdy stracił na wojnie kogoś bliskiego. Balkazar nie jest winny tego co zrobili inni orkowie, tak jak Ryfui nie jest winna tego co robią inne harpie. - minka zrobiła mu się bardzo smutna - Powinno być ważne dla nas jacy oni są, a nie jacy są ich pobratymcy.
Gdy skończył mówić zwiesił głowę, ale zamiast wcześniejszej beztroski i wesołości teraz promieniował przygnębieniem.
Podczas przemowy misia Esmond wrócił na swoje miejsce, ewentualne zapobieganie spięciom pozostawiając w rękach Axima. Jakby nie było - nie płacono mu za utrzymywanie porządku w Ognisku.

Gdy Lae wkroczyła ponownie do karczmy tym razem w towarzystwie Tify, poczuła że coś się zmieniło. Wskazałca niziołce Esmonda i wspólnie ruszyły w kierunku kontuaru. Drowka starała się podczas tego krótkiego spaceru rozeznać w sytuacji i zrozumieć co się dokładnie wydarzyło.
- To Tifa Leafsong - Wskazała młodą kobietę, niziołka z rudymi włosami za szyję i zielonymi oczami. - Zna się na tropieniu i zwierzętach… Czy coś się stało?
- Panienka nadużyła trunku i wylewa swe żale na wszystkie orki i harpie - odpowiedział mag, kwestię innych nieludzi dyplomatycznie pomijając milczeniem. - No i starła się z Ryfui. Zapisać cię, Tifo? - spytał, by się upewnić, że niziołka chce iść na wojnę z własnej i nieprzymuszonej woli. - Jestem Esmond, miło cię poznać.
Tifa jednak nie zdążyła odpowiedzieć.

Nad Mystią zapadał wieczór. Tym ciemniej było na uliczkach dzielnicy Bram, gdzie przy jednej stała karczma “Ognisko”. Wokół panował względny jak na warunki okupacji spokój. Węszący przed drzwiami przybytku kot odskoczył gwałtownie, kiedy te otworzyły się na oścież, wypuszczając z wnętrza światło, ciepło oraz zapach alkoholu. Wyszło przez nie dwóch awanturników. Krasnolud z długą, zaplecioną brodą oraz ogolony człowiek w zbroi rycerskiej.

- Jesteś jednym z najemników, którzy przybyli z Białą Niedźwiedzicą, jak zgaduję? - odezwał się Axim, który znalazłszy dla nich kawałek pustej przestrzeni, zaczął odpinać swoje miecze oraz ściągać pancerz.

- Pod jej dowództwem przybyłem tu - potwierdził Randard ściągając górną część odzienia. Gdy zaprezentował swój nagi tors, wyglądający na bardziej wysportowany, niż u większości swoich pobratymców, rozejrzał się wokoło. Gdy dojrzał pierwsze dziewczę, które na niego spoglądało, puścił jej, na swój grubiański sposób, "oczko". Następnie wzrok z powrotem wylądował na wojowniku. A tyś dowódca pod sztandarem...?- zawiesił głos dając odpowiedzieć mężczyźnie, z którym miał stoczyć bitkę.

- Czerwone Lisy - odparł wojownik, odkładając ostatni element rynsztunku. Podobnie jak Randar, ściągnął koszulę. Kudłaty, siwiejący już tors, poprzecinany licznymi bliznami świadczył o wieku oraz doświadczeniu mężczyzny. - Zostaliśmy zwerbowani przez Lysandera na pierwszą misję inwigilacyjną. Od tamtej pory działamy na terenie miasta, walcząc z okupantem - dopowiedział Axim, rozgrzewając jednocześnie ramiona. Kiedy skończył, stanął w pewnej odległości od krasnoluda, przyjmując postawę.
- W porządku, przyjacielu. Zobaczmy, z jakiej gliny jesteś ulepiony.

- Dobrze... - podsumował półgłosem krasnolud, zacisnął pięści i pewnie zmniejszył dystans do doświadczonego wojownika.

Axim wymierzył cios w brzuch krasnoluda i zadał 1PŻ obrażeń zabierając mu dech.
Randar wymierzył cios w klatkę piersiową człowieka, który uchylił się na tyle, że cios zamienił się w mokre plaśnięcie w środek klatki piersiowej za 0 PŻ.

Atheris zupełnie przypadkiem znalazła się na owym, dla niej przynajmniej przedstawieniu. Gdy zobaczyła że mężczyźni zdejmują koszule stwierdziła że nie przegapi takiej okazji i żwawo podeszła bliżej.
- Chłopcy tylko się za bardzo nie poobijajcie! Jakby co mogę was naoliwić..! - Krzyknęła rozbawiona i przełożyła nogę przez jakąś drewnianą barierkę która stała jej na drodze. Usiadła sobie na niej wygodnie, zarzucając nogę na nogę i z lekkim rumieńcem zerkała, głównie po nagich torsach.

Alchemik który do tej pory próbował dobudzić nieprzytomną zwiadowczynię warknął z irytacją.
- P-po naoliwiasz ich sobie p-p-później. Pomóż mi z nią skoro masz nadmiar cz-czasu!

Elfka w odpowiedzi zadarła lekko brew, równie niezadowolona że ktoś jej przeszkadza. Alchemik robił się całkiem gadatliwy gdy czegoś chciał, nie to co wcześniej. W dodatku wcale nie darzyła nieprzytomnej rasistki sympatią.
- A po co ją cucić? Oddycha? To wrzuć ją do łóżka i niech wypocznie.
Zawiesiła ponownie oczy na walce Axima z Randarem.

Bartholomeus pokręcił głową i poszedł do stajni po wiadro które napełnił deszczówką. Po chwili był już z powrotem przy swojej pacjentce, na którą wylał zawartość naczynia.

Randar wymierzył cios w człowieka, ale ten podniósł lewe kolano, amortyzując cios udem 0PŻ
Axim wymierzył cios w krasnoluda trafiając w lewą pierś za 1PŻ. Szarpnięcie w ciele i odgłos pękających żeber wypełnił najbliższe otoczenie. Oddychanie cholernie boli, krew pojawiła się na ustach, a nogi niepewnie zadrżały.

Drowka pożegnawszy się z Esmondem, opuściła karczmę i wyszła za bardką. To co zobaczyła lekko ją zaskoczyło. Podeszła do elfki, niepewnie wymijając alchemika i jego pacjentkę.
-Chyba… będzie lepiej jak się prześpi.

Zerknąwszy przez ramię Atheris zmierzyła mroczną elfkę wzrokiem. Zdawało się że wszyscy z środka zaczeli się rozchodzić, akurat po tym jak wyszli pierwsi. Czyli w sumie mogła zostać w środku, choć na powietrzu czuła się trochę lepiej.
- Im dłużej śpi tym mniej sprawia problemów. Stanęłam w jej obronie tylko by załagodzić sytuację, ale z jej nastawieniem do nieludzi nawet nie chce mi się kiwnąć palcem. - zrobiła chwilową pauzę, i pobujała stopą tajemniczo uśmiechnąwszy się do drowki. -Niewiele dowiedziałyśmy się o naszej misji, Laerune.
-Będziemy ratować jakąś walkirię. Nie spodziewałam się, że takie istoty potrzebują pomocy. - Drowka stanęła obok bardki, obserwując walczących mężczyzn. - Nie zdziwiłabym się gdyby sami nie wiedzieli więcej.
-Nie nadaję się do armii.. nie jestem żołnierzem. Axim chyba liczy że utworzy wojskowy oddział w dwa dni. - westchnęła cicho i ujęła jedną dłoń w drugą, niepewnie. - Podobają Ci się? - Rzuciła cicho, spokojnym tonem i skinęła głową w stronę walczących mężczyzn.
-Zawsze podziwiałam potrafiących walczyć wręcz. - Drowka przytaknęła. - Osobiście wolę mieć ostrze w dłoni. A co do tworzenia wojskowego oddziału... - Lae oderwała wzrok od walczących by spojrzeć na elfkę. - Podróżowałaś z armią Zhola, widziałaś że na porządny oddział składa się więcej niż jedynie wojownicy.
Kobieta wrzasnęła jak poparzona, budząc się ze snu ochlapana przez Mandragorę wodą.


Randar zbierając całą dumę, wściekłość i siłę zamachnął się ponownie. Wystrzelił lewego podbródkowego za 3PŻ. Struga krwi bryznęłą z ust człowieka, a jeden z zębów stał się luźniejszy.
Axim smakując w ustach własną krew zamachnął się na krasnoluda celując w jego lewe oko. Ten jednak na czas odchylił głowę i cios przeszedł nad jego uchem.

Na wspomnienie o elfiej armii, bardka wydała się nieco speszona, ale jakoś powstrzymała grymas. Wciąż bardzo ciekawa, błądziła wzrokiem przez kontrasty białych włosów z ciemną skórą i oczu drowki.
- To prawda.. Ale też nie palę się do umierania, choć Axim starał jakby się nas oswoić z myślą że będą ofiary. - Zmrużyła lekko powieki, patrząc na ciekawy błękit oczu drowki. - Krasnolud Cię nie odrzuca? Podobno nie przepadacie za sobą… naczy tak jak i my.. za nimi.
Drowka mimo wszelkich starań by powstrzymać grymas, uśmiechnęła się.
-To miłe, że pytasz. Gro osób zakłada, że wszyscy inni mnie odrzucają. - Chwilę przyglądała się elfce, po czym odwróciła wzrok na pole walki. - Jest mi obojętny, nie przepadam za ich językiem, jest w nim coś… coś od czego przechodzą mnie ciarki. Nie przepadam też za głupią agresją. Walka to sztuka i powinna być opatrzona odpowiednim ceremoniałem. Jeśli chodzi o ofiary… chodząc po tym obozie możesz się potknąć i nabić na czyjś miecz. Ofiary są nieuniknione.
- Mówisz jak prawdziwy elf - Pochwaliła ją Atheris, bez kpiny w głosie, w zasadzie brzmiała na zadowoloną z tego co słyszy. - Mimo to fajnie popatrzeć na mężczyzn w ich żywiole, rywalizacji… o ile tak jak tutaj nie jest to jakaś walka na śmierć i życie. I także wolę bardziej melodyjny głos, ale nie wiem czy to nie jest już trochę zboczenie zawodowe..
- Jak by na to nie patrzeć jestem elfem. - Drowka sięgnęła do swego długiego ucha i pociągnęła za jego czubek. - Jest jeden pogląd wśród drowów, z którym mimo wszystko się zgadzam. Mężczyźni nadają się tylko do dwóch rzeczy i jedną z nich owszem jest rywalizacja i to na polu walki.
Patrząc jak Laerune ciągnie się za uszko, skinęła delikatnie z uśmiechem, a słuchając dalej morskozielone oczy bardki błysnęły z zaciekawieniem. Złapała się za kolano i przez moment chyba zastanawiała nad słowami samurajki.
- Będziesz musiała mi o tym opowiedzieć. - Rzuciła melodyjnie, nie mogąc powstrzymać nuty pewnej niecierpliwości w głosie. - Jeśli Ci to nie uwłacza, może też poćwiczyłybyśmy walkę razem? Ogólnie, używam rapiera.
-Nie ma wiele do opowiadania. - Lae położyła dłoń na rękojeści katany. -Ja walczę tym, jeśli jednak chcesz potrenować rapierami, możemy pewnie gdzieś jakiś pożyczyć i poćwiczyć podobną bronią.
- Przecież nie wybiorę sobie jaką bronią będzie dysponował przeciwnik… raczej nie trenowałabym ostrą, bo łatwo można stracić nadgarstek.. albo wybić gdzieś coś. Wydaje się jednak że jesteś bardziej doświadczona i może dzięki Twojej radzie, mego ucha żaden miecz nie skróci.
- Drewniane miecze mogą być równie, o ile nie bardziej niebezpieczne, ale możemy potrenować czymś takim. gdy Axim skończy spytamy czy mają coś na stanie.

Randar ciężko dyszał z każdym oddechem czująć przeszywający ból w piersi i ciągle zbierającą się krew w ustach. Szybko stracił połowę swoich sił, ale mogło być jeszcze ciężej gdyby nie jego twarda krasnoludzka skóra. Zamachnął się ponownie uderzając z całych swoich sił pierś człowieka, który z całych sił ją napiął. Mocarna pierś gruchnęłą w równie mocarne napięte mięśnie. Potężne dudnięcie wypełniło plac, ale nie zadało obrażeń.
Axim czuł jak piecze go mocno pierś, a luźny ząb strasznie boli. Wymierzył również cios w pierś krasnoluda, który zdążył odstąpić od ciosu.

Randar po szybkim uniku ponownie się zamachnął, ale tym razem człowiek odskoczył unikając ciosu.
Axim zamachnął się na krasnoluda, ale ten również odskoczył.

Obaj przeciwnicy okrążali się odskakując od ciosów, wypatrywali błędów w obronie przeciwnika.
Randara ponownie pacnął tors w człowieka przyprawiając go o kolejnego niegroźnego siniaka.
Axim wymierzył cios w czoło, który został uniknięty z dużą łatwością

Randar ponownie mocno się zamachnął z cały sił, ale Axim łatwo uniknął ciosu i wymierzył własny, którym chybił celu.

Randar wykonał kolejny zamach, który nie trafił. Axim dojrzał okazję na którą czekał od dawna i uderzył ponownie w złamane żebra krasnoluda. Ten zawył z bólu czując jak połamane żebra jeszcze mocniej ranią płuco, padł na kolana podtrzymując się ziemi i rzygnął krwią. Najmniejszy oddech strasznie bolał, nie mógł już kontynuować walki. Każdy następny gwałtowny ruch mógł oznaczać utratę świadomości i wewnętrzne wykrwawienie.

Kołysząc się na nogach i dysząc ciężko, Jarnar pochylił się nad swoim przeciwnikiem.
- Piękna walka - wydyszał, a z jego ust pociekło więcej krwi. - Chodź, przyjacielu, trzeba cię połatać. - Po tych słowach uniósł głowę i rozejrzał się. Gdzieś z boku dostrzegł Nedię, elficką akolitkę, towarzyszkę Sybill.
- Hej, będę potrzebował pomocy - zawołał do kobiety Axim.
Krasnolud splunął krwią, którą jego usta ponownie się napełniły. Z ogromnym wysiłkiem podniósł rękę chcąc pogratulować Aximowi. Czuł, że jest na skraju sił i niewiele trzeba, by je całkowicie utracił. Czuł jednak też podziw do kunsztu, doświadczenia i siły przeciwnika. Wiedział, że będzie ciężko, ale nie przypuszczał, że aż tak. Słowa nie wydusił, skinął tylko jeszcze głową, po czym ponownie opadł.
Nedia dobiegła do rannego i wysunęła jeden z licznych zwojów przypasanych do pasa. Pośpiesznie go otworzyła i wyrecytowała modlitwę do Wszechstwórcy. Melodyjny głos rozbrzmiał i otoczył ciało krasnoluda, połamane żebra rozbłysły światłem, szarpnęły wracając na miejsce, a ból ustał. Dotykana skóra przy żebrach wciąż trochę boli, ale duszności i bóle przy oddychaniu minęły. Trzymany zwój przez elfkę rozkruszył się na strzępy pyłu i popiołu rozwianych przez wiatr.
Żelazny Liść wręcz czuł, jak żebra się zrastają. Boli jeszcze..., pomyślał.
- Dobrze... Ma boleć! - ryknął ostatnie dwa słowa po wypluciu resztek krwi, która wciąż znajdowała się w ustach. Szeroki uśmiech wrócił na jego twarz. - Szacunek mój - ponownie wyciągnął dłoń do Jarnara.
- Pomyliłem się, nazywając cię kotem. Zwracam honor - Axim wyszczerzył zęby i uścisnął dłoń krasnoluda.
- Hej, nie pozabijajcie się tam! - Krzyknęła prosząco bardka i zmarszczyła nos. Taka walka była dużo poza przyjacielską rywalizację, przynajmniej w jej mniemaniu, a wykorzystywanie magii leczącej dla zabawy nie w porządku wobec medyczki. Przestała przyglądać się im z zainteresowaniem i westchnęła lekko.
Równy Bykowi zerknął w stronę bardki, ale nic jej nie odpowiedział. Zamiast tego raz jeszcze zwrócił się do towarzysza.
- Chętnie bym się napił, ale chyba wrócę do kwatery lizać rany. Widzimy się na odprawie - powiedział, po czym zebrał swój rynsztunek i ruszył z powrotem w stronę karczmy.
- Dobrze... Widzimy się jutro. Moją broń i zaangażowanie masz pewne - potwierdził wojownikowi Randar.

W sypialni Walkirii

Chwilę panowała względna cisza. Względna, bo gdzieś tam w tle brzmiały głosy z karczmy i z tego co działo się na zewnątrz. Ale w tą symfonię wkradła się fałszywa nuta. Ktoś ewidentnie szurał o ścianę, może wspinał się. Tak czy tak po chwili zza okiennego parapetu wychynęła głowa pluszowego misia.
- Wyczułem, że ktoś jest zmartwiony, więc przybyłem najszybciej jak byłem w stanie. - powiedział przejęty wciągając się i ostrożnie wpadając przez okno do pomieszczenia.
Kiedy wylądował zadkiem na podłodze, przyłbica jego hełmu opadła mu na oczy. Pluszek mocował się z nią chwilę i ostatecznie hełm po prostu zdjął.
Słyszać hałas, Sybill podniosła się na łokciach, rozglądając po pokoju. Prawie już przysnęła, kiedy z objęć snu wyrwały ją odgłosy. Namierzyła to co je wywołało i uśmiechnęła się. Zaraz też doszedł do niej sens wypowiedzi małego rycerza. Westchnęła przeciągle.
- Tak można by ująć to co teraz czuję... - odparła mu szczerze i usiadła. Poklepała ręką na łóżko, dając misiowi znak, by podszedł i usiadł obok niej. - Nie wiem czy podołam temu do czego zostałam stworzona - dodała, spoglądając w dal, przez otwarte okno.
Miś bez ociągania podreptał do łóżka, wspiął się na nie. Usiadł obok Walkiri, a hełm położył sobie na kolanach.
- A do czego zostałaś stworzona? - zapytał cicho przypatrując się jej ciekawie.
Arunsun otworzyła usta by mu odpowiedzieć, ale żadne słowa się nie pojawiły. Kobieta zrobiła strapioną minę, jakby nie do końca była w stanie odpowiedzieć mu na to błahe przecież pytanie. Spuściła głowę i zamyśliła się.
- Właściwie... To chyba też w tym jest problem - wzruszyła ramionami. - Nie wiem do końca co mam robić... Walkiria powinna być narzędziem Wszechstwórcy wypełniającym jego wolę - skrzyżowała ręce przed sobą. - Ja tak naprawdę nie wiem czego ode mnie może wymagać... Zostałam wskrzeszona, stworzona Walkirią i nawet nie wiem dlaczego

Wielce zafrasowana mina pojawiła się na buźce Pluszka. Skrzyżował łapki i przyłożył jedną do czoła pogrążając się w głębokim zamyśleniu.
- Mnie też nikt nie wyjaśnił dlaczego jestem. - przyznał mały rycerz a mina mu się trochę rozpogodziła - Po prostu jestem i robię to co trzeba robić. I już. Ummm… hmm… masz nowe życie. A życie to podróż, którą trzeba doświadczać, a nie problem do rozwiązania. - zamilkł na moment - Po co w ogóle się tym przejmować? Nikt by się nie wysilał z daniem ci drugiej szansy gdyby nie był pewien że zrobisz co trzeba.
Arunsun miała minę jakby zamierzała się nie zgodzić ze słowami Pluszka. Ale nic nie powiedziała, w milczeniu intensywnie myśląc nad tym co powiedział.
- Może... - spuściła wzrok, przyglądając się swoim dłoniom. - W końcu jestem "anomalią" - ostatnie słowo wypowiedziała tonem jakby niekoniecznie miało to znaczyć coś dobrego, ale już na pewno oznaczało, że Sybill czuła się tym źle. Kobieta spojrzała kątem oka na misia. - Spotkałam dzisiaj inną Walkirię... Chyba przybyła z wojskami księżniczki. Jestem zupełnie niepodobna do niej. To ona mi uświadomiła jak bardzo odstaję od tego jaka powinnam być - westchnęła ciężko. - Dopóki jej nie spotkałam to wydawało mi się, że nawet mi dobrze idzie... Ale teraz już nie jestem taka pewna - wyznała.
Przez chwilę miś pobujał nogami na skraju łóżka.
- A jaka powinnaś być? Dlaczego bycie inną od niej sprawia ci takie zmartwienie? - zapytał Pluszek - Kto ustalił jaka powinna być Walkiria? Czemu nie może być inna? Kto powiedział, że nie może być inna?
Pytania sypały się ze strony Pluszka jakby był małym dzieckiem, ale kiedy przestał, odłożył hełm na półkę, wszedł na łóżko i odbił się od niego..
- Przestań się zadręczać. Jesteś odważniejsza niż sądzisz, silniejsza niż przypuszczasz i mądrzejsza niż ci się wydaje. I jesteś wspaniała taka jaka jesteś. - powiedział - A teraz chodź poskakać!.
Sybill otworzyła szerzej oczy. Wyraźnie było po niej widać, że wypowiedź Pluszka ją otrzeźwiła. Uśmiechnęła się przyglądając się skaczącemu po jej łóżku pluszakowi.
- Wiesz... Masz rację - wyciągnęła ręce i złapała w locie swojego rozmówcę. Objęła go i przytuliła do siebie. - Dziękuję ci z całego serca za tą rozmowę
- Huh? - mruknął Pluszek zaskoczony - Proszę bardzo…
Odwzajemnił uścisk Sybill i uśmiechnął się, bo po raz kolejny udało mu się wypełnić misiowe obowiązki odganiania smutków i zmartwień. Gdy Sybill przytuliła Pluszaka coś zadudniło między nimi, słabe puk, puk. Za chwilę mocniejsze puk, puk. Pomiędzy nimi rozbłysło słabe światło, amulet noszony przez misia błyszczał światłem i dudnił odgłosem wolno bijącego serca.
- Wiecznie zadajecie wiele pytań zamiast ufać i kierować się jego wolą. - Z medalionu rozbrzmiał słaby, spokojny głos.
- Jeśli potrzebujesz poczuć się jak inne Walkirie oto twoja misja zatwierdzona przez samego Wszechstwórcę. Znajdź pozostałe amulety serca podobne do tego i dokonaj właściwego wyboru. - Głos zamilkł, a światło zgasło, bicie serca również zastygło.
Sybill ze zdumieniem wpatrywała się w medalion Pluszka.
- Też to słyszałeś? Czy tylko mam omamy ze zmęczenia? - zapytała kobieta.
Pluszek patrzył przez chwilę na medalion potem na Sybill i uśmiechnął się uradowany. Zaczął podskakiwać wesoło.
- Dostaliśmy zadanie z samej góry! - powiedział radośnie klaszcząc łapkami.
Arunsun uśmiechnęła się promiennie.
- Czyli jednak... - wyglądało, że już nie potrzebowała więcej znaków by uspokoić się co do swojej prawdziwości bycia Walkirią. Opadła na łóżko, czując się lekką, gdy pozbyła się wątpliwości. - Pilnuj dobrze swojego medalionu - poleciła towarzyszowi.
- Będę! Widzisz? Trzeba czuć i ufać. Nie wątpić. - jeszcze raz miś przytulił się do Walkirii, ale teraz na krótko - A teraz czas już, byś poszła spać.
Wziął z szafki swój hełm, poprawił przyłbicę i założył na głowę.
- Miłych i spokojnych snów. Przypilnuje, aby potwory i koszmary nikomu nie przeszkadzały!
- Też trochę odpocznij - odparła mu Sybill i zaczęła układać się na łóżku do snu. - Dobranoc Pluszku
- Dobranoc, Sybill. - Miś wspiął się na parapet, stanął w oknie i pomachał jeszcze do Walkirii.
A potem skoczył prosto w mrok grobowej nocy.

Walkiria została sama. Miała zamiar zasnąć tak jak leżała, ale zdecydowała się jeszcze przebrać. Zwlekła się z łóżka i podeszła do swojego kufra. Kluczykiem wyciągniętym z kieszeni otworzyła kłódkę i otworzyła wieko. Były tam same szpargały i ubrania. Wyjęła lnianą koszulę nocną i w nią się przebrała, zostawiając swoje ubranie złożone na krześle. Za oknem było już zupełnie ciemno, ale odgłosy rozmów dobiegających z placu przed karczmą wciąż rozbrzmiewały.

Wróciła do łóżka i ponownie zaczęła układać się do snu. Bardzo żałowała, że nie było przy niej teraz Axima, ale musiała się z tym pogodzić, bo wiedziała że rekrutowanie nowych osób do drużyny to ciężkie i pracochłonne zajęcie. Otulona kocem zamknęła oczy.

Dwa kwadranse później do komnaty wemknął się Jarnar. Najciszej jak potrafił odłożył swój rynsztunek. Następnie przemył się i doprowadził do porządku po stoczonej bójce. Kiedy przestał lepić się od krwi, rozebrany wsunął się do łóżka Sybill. Ucałował ją delikatnie w czoło, po czym obejmując ją ramieniem, położył się na boku i usnął.