[Fallout] War Never Changes - Strona 15

Aiko · 31-01-2019, 22:59

Natalie odetchnęła słysząc wystrzały broni MJ’a i upadek jego przeciwnika, który nastąpił chwilę później. Udało się… Zacisnęła dłoń na broni i wtedy dostrzegła powracających Kittiego i Lucy… Na szczęście byli cali. Na szczęście wszystko na razie szło dobrze.

Wykrakała. Odgłos naboju trafiającego w ścianę, za którą się ukrywała, sprawił że skuliła się mocno ściskając broń. To nie był koniec. Było ich tam więcej. Raz.. dwa.. W myślach liczyła wystrzelone naboje. Trzy… trzy w nią.. Trzy w MJ’a. Czy to był cały magazynek? Nie była pewna. Zarzuciła strzelbę na plecy i dała znak Kittiemy, że planuje ruszać dalej. Nie mogła się zatrzymywać. Nieruchomy cel to łatwy cel.

Starając się nie podnosić głowy spróbowała się podczołgać do najbliższego filara. Z za jego osłony chciała ostrzelać mężczyzn na schodach i jeśli tylko będzie to możliwe dać osłonę MJ’owi.

**Col Frost** · 01-02-2019, 16:18

Gdy wrócili, Igła wciąż była na swoim miejscu, ale reszta oddziału posunęła się w głąb holu. Wejście znalazło się na chwilę pod ostrzałem, trzy pociski walnęły w ścianę, w pobliżu sanitariuszki. Billy wepchnął Elsi we wnękę, a sam zajął swoją poprzednią pozycję.

- Hej! - rudowłosa zaprotestowała.

- Uspokój się - odpowiedział dziwnie spokojnie sanitariusz. - Jak chcesz mieć udział w śmierci grubasa, najpierw musisz dożyć do tego momentu. Jak sprawy?! - ostatnie słowa skierował do dziewczyny po przeciwnej stronie wejścia.

Ta zwróciła mu uwagę na sytuację MJ'a. Sticky już chciał wspomóc snajpera, ale zorientował się, że walący do niego kolesie są poza jego zasięgiem. Nagle gdzieś z dołu dobiegł ich dźwięk eksplozji. Po chwili piętro zatrzęsło się dwukrotnie, gdy wybuchy zniszczyły kwatery legata. Billy'emu przebiegł po plecach zimny dreszcz na myśl, że jeszcze przed chwilą był tam razem z Elsi. Kurwa, co tu się dzieje? Jakby w odpowiedzi zabrzmiał jeszcze jeden wybuch, znów na parterze.

- Cholerny dziadyga! - sanitariusz próbował przekrzyczeć panujący hałas. - Trzeba mu przyznać, że się postarał!

Mając nadzieję, że kolejne bomby nie znajdują się gdzieś blisko, sięgnął do kabury po pistolet. Nie była to broń skuteczna na większe dystanse, ale na pewno w obecnej sytuacji przyda mu się bardziej niż strzelba.

Igła pokazała na migi, że rusza do przodu. Billy kiwnął głową na znak, że zrozumiał, jednocześnie odciągając kurek. Wychylił się zza osłony i strzelił cztery razy w stronę gościa, który wcześniej strzelał do dziewczyny. Nie liczył, że trafi, facet był dobrze ukryty, ale mógł mu w ten sposób uniemożliwić ostrzał sanitariuszki.

Lynx Lynx · 01-02-2019, 19:05

Buntownicy nie posłuchali, a Mistrz zrobił to co było do przewidzenia. Szkoda, Barry chciał pomóc, a wyszło jak wyszło. Mówił im przecież by nie atakowali, bo my nie być legionistami. Dobrze radzić, a oni nie słuchać. Głupi jacyś.

Mistrz po wszystkim rzucił tylko "za mną". To Barry ruszył od razu i wpadł na takich 3 legionowych typków z maczetami. Najbliższy od razu się zamachnął i trzeba było odskoczyć by nie dostać, ale Simmons nie był dłużny i odskakując wrzucił miedzy wrogów swoją tajną broń. Ten dziwny puszko granat co znalazł w zbrojowni.

Cofał się by nie zostać otoczony, a przy okazji oddalał się od spodziewanej eksplozji, Chciał ją wykorzystać do zaatakowania oponentów, gdy będą zdezorientowany wybuchem. No chyba że nie da ona efektów to zostaje dalsze cofanie się, unikanie cieć i może jak się jakiś gostek zagalopuje w ataku to pokarać go i samemu przystąpić do ofensywy.

Azrael1022 · 01-02-2019, 19:52

Siła eksplozji targnęła Jinxem wyrzucając go w powietrze. Wyleciał z galerii i byłby spadł na twardą podłogę hallu na parterze, ale w ostatniej chwili złapał się balustrady. –Spokojnie - pomyślał, gdy pierwsze pociski zagrzechotały o ścianę obok niego - najpierw oparcie dla stóp. Zamajtał nogami, starając się znaleźć jakiś wyłom, fragment konstrukcji czy ozdobny motyw architektoniczny, aby móc oprzeć na tym nogi, wstać a następnie podciągnąć się, wejść wyżej i przeskoczyć przez balustradę. W międzyczasie Lucky złapał go za fraki i zaczął ciągnąc, jednocześnie sypiąc pociskami w dół, w kierunku legionistów. Jinx znalazł oparcie dla stóp i przechodząc z pomocą towarzysza z powrotem na galerię, ustawił się bokiem i pociągnął serią po przeciwnikach. Będąc na galerii schronił się za załomem ściany, krzyknął -Ładuję! - i zmienił magazynek. Następnie zmienił pozycję na niską i wyjrzał, aby zobaczyć kto z towarzyszy potrzebuje pomocy lub kto z przeciwników stwarza obecnie największe zagrożenie.

Stalowy · 01-02-2019, 20:30

- Ulululuululu.

Wydobył się z gardła Utanga szept. Niemrawy bo oberwał solidnie, ale i tak był zbyt na przodzie aby liczyć na pomoc medyczną bezpośrednie wsparcie. Podszedł do końca kuluaru, zyskujął osłonę przed drabami na schodach, a kiedy znów zostali zaangażowani wymianą ognia lub przeładowaniem to wybiegł i rzucił się z modliszkowym ostrzem na legionistę broniącego wejście do wieży.

Loucipher · 01-02-2019, 21:55

Miarowe wierzgnięcia pistoletu w rękach Martina i widok padającego ciała legionisty, który przed chwilą o mało nie trafił Igły chmurą śrutu, napełnił żyły chłopaka euforycznym zastrzykiem adrenaliny. Jego wargi wykrzywił drapieżny uśmieszek, gdy wróg, z trzema paskudnie krwawiącymi ranami w brzuchu, złożył się jak scyzoryk i wyrżnął jak długi w podłogę za filarem.

Moment później MJ leżał już obok niego. W samą porę. Facet po drugiej stronie korytarza zorientował się chyba, że jest następny w kolejce. Opuścił lufę swojego repeatera równo z korytarzem i położył najprawdziwszą zaporę ogniową po galeryjce. Trzy ciężkie pociski kalibru .357 wyrwały solidne dziury w filarze, za którym schował się Martin, obsypując chłopaka pyłem i kawałkami gruzu. Trzy kolejne rąbnęły w słupek galeryjki, za którym przycupnęła sanitariuszka, z podobnym efektem. Oboje wyglądali jakby ktoś przysypał ich mąką.

Ostrzał ucichł... ale tylko na chwilę. Legionista z repeaterem schował się na schodach, najwyraźniej próbując załadować długi, nieporęczny rurowy magazynek broni kolejną porcją naboi. Jednak w stronę nacierających członków drużyny B poleciały pociski wystrzeliwywane przez dwóch legionistów strzelających z górnych podestów schodów po przeciwnej stronie galeryjki.
Jeden siał śrutem, który nieszkodliwie odbijał się od filarów, balustrad i innych przeszkód po drodze... lub po prostu świstał wokół uszu bez większych szkód.
Drugi jednak miał w ręce groźniejszą broń. Coś na kształt samopału z długą lufą, strzelającego pistoletowymi dziesiątkami. Broń nie była żadną snajperką i na długie dystanse operujący nią nawet dobry strzelec nie byłby w stanie umieścić pocisku w celu wielkości człowieka, ale na dystansie przez duże pomieszczenie była dość celna i wystrzelony z niej pocisk był równie groźny, jak strzał z pistoletu MJa z bliska. Pociski złowrogo gwizdały nad głową chłopaka.

MJ uznał, że wystarczy tej zabawy. Wciąż leżąc płasko za kolumną, schował pistolet, sięgnął nad ramieniem i wysunął na szelkach kowbojski repeater. Wycelował tuż przy brzegu kolumny pomiędzy tralkami balustrady w stronę legionisty z samopałem i lekko wstrzymując oddech, ściągnął spust. miał nadzieję zdjąć obu strzelców ze schodów, nim facet z repeaterem po drugiej stronie ogarnie się z przeładowaniem swojej broni.

Micas · 02-02-2019, 00:01

Key

K-9000 dobrze rozpoznał sytuację. Jego bezpośredni wróg nie posiadał broni dystansowej, a jedynie przewagę liczebną - którą łatwo można było zniwelować przewagą pozycji i wysokości.

Dwa z psów oraz ich hycel pobiegli ku schodo-drabinom nadbudówki. Człowiek wspinał się po tej dalszej od Keya, psy próbowały wejść po tej bliższej. Kiedy tylko te drugie już miały się wedrzeć jedno za drugim, Key zaatakował, zwalając krwawiącego i piszczącego sierściucha na chudzielca. Obydwa sturlały się na glebę - włochacz zamilkł, skręciwszy kark. Chudy się spod niego dopiero wyczołgiwał, poturbowany. Key już doskoczył do drugiej drabiny, grożąc "mistrzowi ogarów", który próbował go sięgnąć jedną z pałek (po której trzaskały elektryczne wyładowania - o czym się przekonał, próbując złapać ją w zęby i ledwo się powstrzymał, w ostatnim momencie). Problemem były pozostałe dwa cyberpsy, które niczym strzały popędziły do jednego z narożników i właśnie już były na murze, pędzące w stronę nadbudówki, na równym co Key poziomie. Były szybkie, ale nie szybsze niż Key. Między młotem człowieka a kowadłem dwóch robo-psów, nie miałby szans. Więc zaczął uciekać w przeciwległą stronę, ścigany przez całą trójkę.

W samą porę. Ci trzej weterani w płaszczach rozprawili się z gramolącymi po glebie wartownikami. Flamerowcy właśnie gmerali przy bramie, a ten z kaemem zajął dogodną pozycję i zaczął pakować w stronę wieży. Głupi ruch. Z tej odległości nie mógł precyzyjnie i skutecznie razić ufortyfikowanych obrońców, a tylko ściągnął ich uwagę. Kolejna rakieta, seria ciężkich naboi oraz dwa moździerzowe pociski pomknęły ku jego sekcji. On sam znikł pod ogniem pierwszych dwóch, a moździerzowe granaty wypchane jakąś substancją zapalającą rymnęły prawie, że na łby podpalaczy.

I nie tylko podpalaczy, bo dublowali za saperów. Podkładali bomby pod bramą. I te bomby eksplodowały pod wpływem bliskich wybuchów. Wyjebało całą cholerną bramę z nadbudówką (i saperami, oczywiście). Niestety, eksplozja nie sięgnęła pościgu Keya, który był teraz w kropce. Mógł czmychnąć do najbliższego narożnika i zbiec na dół, albo biec dalej po murze na północ, bliżej hacjendy. Albo stawić czoła dwóm cyberpsom i ich szefowi z elektro-pałkami, licząc na swoją sprawność wojenną, ich głupotę i wąskość podestu, nieosłoniętego barierką od wewnętrznej strony muru. Tak czy inaczej, musiał podjąć decyzję - zdwoić wysiłki w ucieczce, lub walczyć.

Pozostali

Jinx i Lucky mieli dość specyficzne ksywy, odnoszące się do fuksa (lub jego braku). Wydawały się w tej sytuacji wyzerować. Mieli szczęście w nieszczęściu i nieszczęście w szczęściu. Manderson przemknął przez płomienie w zasadzie bez szwanku, raptem osmalając sobie pancerz, dopadł do Vernona i zaczął go bez większego trudu wciągać we współpracy z samym ratowanym. Drugą ręką wywalił całą resztę magazynka - całe dwadzieścia naboi 10mm - w stronę wrażych dystansowców przy jadalni. Zaraz potem zawtórował mu dziewięciomilimetrowiec uratowanego, terkocząc swoją trzecią dziesiątką. Efektem tego obydwaj legionowi pistoleros leżeli martwi, oberwawszy co najmniej po kilka kul. Ale i oni mieli cela, szczególnie ten z automatem. Jinx miał jeden nabój w plecach, w okolicy prawej łopatki... a drugi w dupie - lewym pośladku. Max został zaś szarpnięty na wylot po prawym barku. Teraz leżeli na podłodze. Hormony walki ustępowały miejsca bólowi, a trzeba było przeładować broń, znaleźć osłonę, walczyć dalej. A już zza winkla wychyliła się łajza z tym mocnym czterotaktowcem. Huknęło. Nabój wyrżnął o podłogę między obydwoma leżącymi. Trzask repetowanego zamka, brzęk łuski...

...i wjeżdża Utangisila, cały na czerwono. Ostatni strzelec po zachodniej stronie antresoli przeoczył go. To było jego ostatnie przeoczenie w życiu, kiedy modliszkowa rękawica urąbała mu obydwie ręce w łokciach. Delikwent zmarł z szoku i nagłego upływu krwi, nie wydając słowa (ani chybi... zszokowany).

W międzyczasie reszta "górnej" ekipy ostrzeliwała się z pozostałymi drabami przy i na schodach. Długa broń MJa i Igły przemówiła. Pojedyncza kula .32cal i trzy naboje .357 Magnum wystarczyły, by zdjąć "snajpera" z długim półautomatem .38cal. Odpowiedź ogniowa ze strony obrzyna była żałośnie niecelna. Sanitariuszka miała go praktycznie na celowniku. Zarepetowała karabin, wycelowała, odetchnęła, nacisnęła spust. Głowa celu powinna bryznąć właśnie krwią - a usłyszała suchy trzask. Pusty magazynek. Zapomniała o ładowaniu. Szybko porwała za pistolet, odbezpieczyła, na szybko wymierzyła, oddała dwa strzały - ale sukinsyn zdołał już się schować.

Przemówił znów ten z kowbojskim repeterem, zmuszając Igłę i MJa do trzymania głów nisko. Ku niemu pomknęły cztery naboje 9mm z pistoletu M&A Sticky'ego. Omiotły teren w okolicy typa z lewarem, jedna nawet "klapnęła" go w prawe ramię. Kolo szybko, ale jakby od niechcenia skrył się za kolumną. Wydawało się, że strzelby czy pistolety nie były tak skuteczne na tym dystansie... A przynajmniej to zawierał kąśliwy komentarz Cyrus w tym temacie - i wyciągnięta ręka z doładowanym, zarepetowanym Varmint Rifle .22LR oraz kolejnym komentarzem - "może i słaby, ale przynajmniej doleci".

Nie mówiąc o tym, że wszyscy w rewirze - a szczególnie Natalia - zdawali sobie sprawy, że ten zaporowy ogień z krótkiej broni prawie zrywał czapkę z głowy sanitariuszki; był tak wesoły i beztroski.

Niemniej jednak na górze nie było już tak źle. Zostało tylko dwóch.

Na dole zaś sytuacja wyglądała dużo gorzej.

Barry cisnął odbezpieczonym, prowizorycznym granatem puszkowym prosto pod nogi szarżującym maczeciarzom. Zapalnik był "krótki", szybko huknęło. Wszyscy trzej zostali porażeni całkiem nieźle, ale przeżyli, a dwóch nawet ustało na nogach. Nie na długo, bo Simmons doskoczył, zbił maczetę i zarąbał jednego modliszkowym szponem. Dwaj pozostali uderzyli na niego, próbując złamać jego obronę. Niestety, Barry sam miał problemy z przełamaniem impasu. Katastrofa była kwestią czasu. Ledwo dostrzegł zagrożenie - legionowy instruktor. Stary, ale cichy i szybki, zaszedł go skutecznie od tyłu, pchnął w plecy elektrycznym pastuchem i boleśnie popieścił, na sekundę paraliżując jego ruchy. Ledwo zdołał się rękawicą wybronić przed jedną maczetą, ale druga... druga cięła go po twarzy, po ukosie. Skórzany czepiec, gogle i bandana zapobiegły śmierci, ale nie były w stanie całkiem powstrzymać paskudnego ostrza. Zwalił sie na plecy, wyjąc z bólu, zalany krwią, odruchowo biorący dłonie do twarzy. Jego oprawca już unosił maczetę oburącz, by go dobić, kiedy w szyi wykwitł mu nóż do rzucania, ciśnięty "od niechcenia" przez Fenga. Charczący, zalewający się krwią człowiek opadł cały jak wór kamieni na Barrego, przygniatając go. A już doskakiwała para chłopaków - dzieciaków, w zasadzie. Nie mieli więcej jak po 10 lat. Byli w imitacjach legionowych pancerzy, bez masek, za to z nożami w rękach. Ledwo ich widział przez krew.

Lee nie mógł już mu pomóc. Ledwo dawał dwóm siekiernikom odpór, a zdążało już dwóch kolejnych, którzy właśnie zarąbali dwóch z pięciu pozostałych niewolników-buntowników...

Adnotacje:
Czarna kropka najbliższa różowej (Barremu) - kolo, który na niego opadł (czyli tak naprawdę jest na nim, ale na mapie rozdzieliłem by było czytelniej).
Brak błękitnej kropki (szefa buntowników) - gdzieś znikł, ale raczej jest nadal w holu. Pytanie, czy ucieka, czy ma zamiar wziąć dalszy udział w bitwie? Czas pokaże.

Sitrep:
Max i Richard są "średnio" ranni. 1-2 Healing Powders/Bitter Drinks powinno ich na szybko połatać. Barry został poważnie ranny - musi takowych użyć co najmniej 2 (oczywiście w bezpiecznym momencie) by mieć jakąś szansę na poskładanie się do kupy. Utang jest tylko draśnięty / lekko ranny, nawet 1 Powder to byłby "overkill".

Stalowy · 02-02-2019, 10:48

Killing spree Utanga trwał w najlepsze. Dzikus flankował teraz strzelców na schodach i gdy tylko bezręki zaczął padać Utangisila już ruszyła na najbliższego przeciwnika.
Z jednej strony nie lubił ciężkiego pancerza rekrutów, z drugiej ratował mu jego cztery czarne litery przed ostrzałem.
Utang że swoim standardowym okrzykiem dopadł wroga, chwycił za bark wolną ręką a modliszkowym ostrzem wykonał cios patroszący.
- Pomóżcie Barremu i Fengowi! - krzyknął do pozostałych.
Widział z tej perspektywy że pozostali wojownicy mieli kłopoty, a ich strzelcy mogli teraz z piętra wspomóc współplemieńców.

Azrael1022 · 02-02-2019, 23:34

Dupa Jinxa paliła żywym ogniem. I nie był to wcale skutek jego miłosnych podbojów w stylu sadomaso. Jakiś legionista wpakował mu kulkę w pośladek. Vernon zaklął cicho i zamienił broń – z automatu na strzelbę. Posłuchał rady Utanga i zajął się wrogami na dole, zostawiając czarnoskóremu wojownikowi strzelców na schodach. Gdy tylko zaczął szarżę, Vernon zmienił pozycję, podbiegając do miejsca, z którego miał lepszy widok na hall i gdzie nie szalały płomienie.

Szybka ocena sytuacji… Barry miał kłopoty. Jinx nie czekał, wziął na cel pierwszego przeciwnika stojącego najbliżej jego wolno myślącego towarzysza i nacisnął spust. Miał zamiar częstować legionistów ołowiem, od czasu do czasu zerkając na wejścia prowadzące do hallu, aby nie zostać zaskoczonym przez posiłki.
Gdy poczuł, bardziej niż usłyszał, pobliską eksplozję, domyślał się, że walki przybierają na sile. Trzeba było stąd wiać, ale najpierw… legioniści.

Lynx Lynx · 03-02-2019, 14:47

Plan nawet zadziałał, ale potem było tylko Bzzzzzzt, cięcie w twarz i upadek na glebę. Coś na niego upadło, ciało jakieś..chyba. Ciężko było stwierdzić bo wszystko co Barry widział coraz bardziej barwiło się szkarłatem. Był w czarnej dupie. Leżał przygnieciony, ciężko ranny na glebie. Jednak nawet najbardziej prymitywny organizm chce żyć i o prawo do niego będzie walczył do ostatniej kropli krwi. Tak więc Barry walczył dalej, mimo wszystko nie podda się do końca. Pochwycił zwłoki które na nim leżały i zarzucił je na siebie z planem wykorzystania i ich jako tarczy przed ciosami. Próbował też odmachnąć się swoim modliszkowym ostrzem, lecz z powodu częściowej ślepoty trafienie czegokolwiek graniczyło z cudem, ale może uda się odgonić choć na chwile oponentów. Starał się przeżyć i walczył o każdą kolejną sekundę życia, a każda kolejna była niczym bezcenny skarb, którego nie chce się zmarnować.

31-01-2019, 22:59	#141
Aiko Reputacja: 1	Natalie odetchnęła słysząc wystrzały broni MJ’a i upadek jego przeciwnika, który nastąpił chwilę później. Udało się… Zacisnęła dłoń na broni i wtedy dostrzegła powracających Kittiego i Lucy… Na szczęście byli cali. Na szczęście wszystko na razie szło dobrze. Wykrakała. Odgłos naboju trafiającego w ścianę, za którą się ukrywała, sprawił że skuliła się mocno ściskając broń. To nie był koniec. Było ich tam więcej. Raz.. dwa.. W myślach liczyła wystrzelone naboje. Trzy… trzy w nią.. Trzy w MJ’a. Czy to był cały magazynek? Nie była pewna. Zarzuciła strzelbę na plecy i dała znak Kittiemy, że planuje ruszać dalej. Nie mogła się zatrzymywać. Nieruchomy cel to łatwy cel. Starając się nie podnosić głowy spróbowała się podczołgać do najbliższego filara. Z za jego osłony chciała ostrzelać mężczyzn na schodach i jeśli tylko będzie to możliwe dać osłonę MJ’owi.

01-02-2019, 21:55	#146
Loucipher Konto usunięte Reputacja: 1	Miarowe wierzgnięcia pistoletu w rękach Martina i widok padającego ciała legionisty, który przed chwilą o mało nie trafił Igły chmurą śrutu, napełnił żyły chłopaka euforycznym zastrzykiem adrenaliny. Jego wargi wykrzywił drapieżny uśmieszek, gdy wróg, z trzema paskudnie krwawiącymi ranami w brzuchu, złożył się jak scyzoryk i wyrżnął jak długi w podłogę za filarem. Moment później MJ leżał już obok niego. W samą porę. Facet po drugiej stronie korytarza zorientował się chyba, że jest następny w kolejce. Opuścił lufę swojego repeatera równo z korytarzem i położył najprawdziwszą zaporę ogniową po galeryjce. Trzy ciężkie pociski kalibru .357 wyrwały solidne dziury w filarze, za którym schował się Martin, obsypując chłopaka pyłem i kawałkami gruzu. Trzy kolejne rąbnęły w słupek galeryjki, za którym przycupnęła sanitariuszka, z podobnym efektem. Oboje wyglądali jakby ktoś przysypał ich mąką. Ostrzał ucichł... ale tylko na chwilę. Legionista z repeaterem schował się na schodach, najwyraźniej próbując załadować długi, nieporęczny rurowy magazynek broni kolejną porcją naboi. Jednak w stronę nacierających członków drużyny B poleciały pociski wystrzeliwywane przez dwóch legionistów strzelających z górnych podestów schodów po przeciwnej stronie galeryjki. Jeden siał śrutem, który nieszkodliwie odbijał się od filarów, balustrad i innych przeszkód po drodze... lub po prostu świstał wokół uszu bez większych szkód. Drugi jednak miał w ręce groźniejszą broń. Coś na kształt samopału z długą lufą, strzelającego pistoletowymi dziesiątkami. Broń nie była żadną snajperką i na długie dystanse operujący nią nawet dobry strzelec nie byłby w stanie umieścić pocisku w celu wielkości człowieka, ale na dystansie przez duże pomieszczenie była dość celna i wystrzelony z niej pocisk był równie groźny, jak strzał z pistoletu MJa z bliska. Pociski złowrogo gwizdały nad głową chłopaka. MJ uznał, że wystarczy tej zabawy. Wciąż leżąc płasko za kolumną, schował pistolet, sięgnął nad ramieniem i wysunął na szelkach kowbojski repeater. Wycelował tuż przy brzegu kolumny pomiędzy tralkami balustrady w stronę legionisty z samopałem i lekko wstrzymując oddech, ściągnął spust. miał nadzieję zdjąć obu strzelców ze schodów, nim facet z repeaterem po drugiej stronie ogarnie się z przeładowaniem swojej broni.

02-02-2019, 00:01	#147
Micas Reputacja: 1	Key K-9000 dobrze rozpoznał sytuację. Jego bezpośredni wróg nie posiadał broni dystansowej, a jedynie przewagę liczebną - którą łatwo można było zniwelować przewagą pozycji i wysokości. Dwa z psów oraz ich hycel pobiegli ku schodo-drabinom nadbudówki. Człowiek wspinał się po tej dalszej od Keya, psy próbowały wejść po tej bliższej. Kiedy tylko te drugie już miały się wedrzeć jedno za drugim, Key zaatakował, zwalając krwawiącego i piszczącego sierściucha na chudzielca. Obydwa sturlały się na glebę - włochacz zamilkł, skręciwszy kark. Chudy się spod niego dopiero wyczołgiwał, poturbowany. Key już doskoczył do drugiej drabiny, grożąc "mistrzowi ogarów", który próbował go sięgnąć jedną z pałek (po której trzaskały elektryczne wyładowania - o czym się przekonał, próbując złapać ją w zęby i ledwo się powstrzymał, w ostatnim momencie). Problemem były pozostałe dwa cyberpsy, które niczym strzały popędziły do jednego z narożników i właśnie już były na murze, pędzące w stronę nadbudówki, na równym co Key poziomie. Były szybkie, ale nie szybsze niż Key. Między młotem człowieka a kowadłem dwóch robo-psów, nie miałby szans. Więc zaczął uciekać w przeciwległą stronę, ścigany przez całą trójkę. W samą porę. Ci trzej weterani w płaszczach rozprawili się z gramolącymi po glebie wartownikami. Flamerowcy właśnie gmerali przy bramie, a ten z kaemem zajął dogodną pozycję i zaczął pakować w stronę wieży. Głupi ruch. Z tej odległości nie mógł precyzyjnie i skutecznie razić ufortyfikowanych obrońców, a tylko ściągnął ich uwagę. Kolejna rakieta, seria ciężkich naboi oraz dwa moździerzowe pociski pomknęły ku jego sekcji. On sam znikł pod ogniem pierwszych dwóch, a moździerzowe granaty wypchane jakąś substancją zapalającą rymnęły prawie, że na łby podpalaczy. I nie tylko podpalaczy, bo dublowali za saperów. Podkładali bomby pod bramą. I te bomby eksplodowały pod wpływem bliskich wybuchów. Wyjebało całą cholerną bramę z nadbudówką (i saperami, oczywiście). Niestety, eksplozja nie sięgnęła pościgu Keya, który był teraz w kropce. Mógł czmychnąć do najbliższego narożnika i zbiec na dół, albo biec dalej po murze na północ, bliżej hacjendy. Albo stawić czoła dwóm cyberpsom i ich szefowi z elektro-pałkami, licząc na swoją sprawność wojenną, ich głupotę i wąskość podestu, nieosłoniętego barierką od wewnętrznej strony muru. Tak czy inaczej, musiał podjąć decyzję - zdwoić wysiłki w ucieczce, lub walczyć. Pozostali Jinx i Lucky mieli dość specyficzne ksywy, odnoszące się do fuksa (lub jego braku). Wydawały się w tej sytuacji wyzerować. Mieli szczęście w nieszczęściu i nieszczęście w szczęściu. Manderson przemknął przez płomienie w zasadzie bez szwanku, raptem osmalając sobie pancerz, dopadł do Vernona i zaczął go bez większego trudu wciągać we współpracy z samym ratowanym. Drugą ręką wywalił całą resztę magazynka - całe dwadzieścia naboi 10mm - w stronę wrażych dystansowców przy jadalni. Zaraz potem zawtórował mu dziewięciomilimetrowiec uratowanego, terkocząc swoją trzecią dziesiątką. Efektem tego obydwaj legionowi pistoleros leżeli martwi, oberwawszy co najmniej po kilka kul. Ale i oni mieli cela, szczególnie ten z automatem. Jinx miał jeden nabój w plecach, w okolicy prawej łopatki... a drugi w dupie - lewym pośladku. Max został zaś szarpnięty na wylot po prawym barku. Teraz leżeli na podłodze. Hormony walki ustępowały miejsca bólowi, a trzeba było przeładować broń, znaleźć osłonę, walczyć dalej. A już zza winkla wychyliła się łajza z tym mocnym czterotaktowcem. Huknęło. Nabój wyrżnął o podłogę między obydwoma leżącymi. Trzask repetowanego zamka, brzęk łuski... ...i wjeżdża Utangisila, cały na czerwono. Ostatni strzelec po zachodniej stronie antresoli przeoczył go. To było jego ostatnie przeoczenie w życiu, kiedy modliszkowa rękawica urąbała mu obydwie ręce w łokciach. Delikwent zmarł z szoku i nagłego upływu krwi, nie wydając słowa (ani chybi... zszokowany). W międzyczasie reszta "górnej" ekipy ostrzeliwała się z pozostałymi drabami przy i na schodach. Długa broń MJa i Igły przemówiła. Pojedyncza kula .32cal i trzy naboje .357 Magnum wystarczyły, by zdjąć "snajpera" z długim półautomatem .38cal. Odpowiedź ogniowa ze strony obrzyna była żałośnie niecelna. Sanitariuszka miała go praktycznie na celowniku. Zarepetowała karabin, wycelowała, odetchnęła, nacisnęła spust. Głowa celu powinna bryznąć właśnie krwią - a usłyszała suchy trzask. Pusty magazynek. Zapomniała o ładowaniu. Szybko porwała za pistolet, odbezpieczyła, na szybko wymierzyła, oddała dwa strzały - ale sukinsyn zdołał już się schować. Przemówił znów ten z kowbojskim repeterem, zmuszając Igłę i MJa do trzymania głów nisko. Ku niemu pomknęły cztery naboje 9mm z pistoletu M&A Sticky'ego. Omiotły teren w okolicy typa z lewarem, jedna nawet "klapnęła" go w prawe ramię. Kolo szybko, ale jakby od niechcenia skrył się za kolumną. Wydawało się, że strzelby czy pistolety nie były tak skuteczne na tym dystansie... A przynajmniej to zawierał kąśliwy komentarz Cyrus w tym temacie - i wyciągnięta ręka z doładowanym, zarepetowanym Varmint Rifle .22LR oraz kolejnym komentarzem - "może i słaby, ale przynajmniej doleci". Nie mówiąc o tym, że wszyscy w rewirze - a szczególnie Natalia - zdawali sobie sprawy, że ten zaporowy ogień z krótkiej broni prawie zrywał czapkę z głowy sanitariuszki; był tak wesoły i beztroski. Niemniej jednak na górze nie było już tak źle. Zostało tylko dwóch. Na dole zaś sytuacja wyglądała dużo gorzej. Barry cisnął odbezpieczonym, prowizorycznym granatem puszkowym prosto pod nogi szarżującym maczeciarzom. Zapalnik był "krótki", szybko huknęło. Wszyscy trzej zostali porażeni całkiem nieźle, ale przeżyli, a dwóch nawet ustało na nogach. Nie na długo, bo Simmons doskoczył, zbił maczetę i zarąbał jednego modliszkowym szponem. Dwaj pozostali uderzyli na niego, próbując złamać jego obronę. Niestety, Barry sam miał problemy z przełamaniem impasu. Katastrofa była kwestią czasu. Ledwo dostrzegł zagrożenie - legionowy instruktor. Stary, ale cichy i szybki, zaszedł go skutecznie od tyłu, pchnął w plecy elektrycznym pastuchem i boleśnie popieścił, na sekundę paraliżując jego ruchy. Ledwo zdołał się rękawicą wybronić przed jedną maczetą, ale druga... druga cięła go po twarzy, po ukosie. Skórzany czepiec, gogle i bandana zapobiegły śmierci, ale nie były w stanie całkiem powstrzymać paskudnego ostrza. Zwalił sie na plecy, wyjąc z bólu, zalany krwią, odruchowo biorący dłonie do twarzy. Jego oprawca już unosił maczetę oburącz, by go dobić, kiedy w szyi wykwitł mu nóż do rzucania, ciśnięty "od niechcenia" przez Fenga. Charczący, zalewający się krwią człowiek opadł cały jak wór kamieni na Barrego, przygniatając go. A już doskakiwała para chłopaków - dzieciaków, w zasadzie. Nie mieli więcej jak po 10 lat. Byli w imitacjach legionowych pancerzy, bez masek, za to z nożami w rękach. Ledwo ich widział przez krew. Lee nie mógł już mu pomóc. Ledwo dawał dwóm siekiernikom odpór, a zdążało już dwóch kolejnych, którzy właśnie zarąbali dwóch z pięciu pozostałych niewolników-buntowników... Adnotacje: Czarna kropka najbliższa różowej (Barremu) - kolo, który na niego opadł (czyli tak naprawdę jest na nim, ale na mapie rozdzieliłem by było czytelniej). Brak błękitnej kropki (szefa buntowników) - gdzieś znikł, ale raczej jest nadal w holu. Pytanie, czy ucieka, czy ma zamiar wziąć dalszy udział w bitwie? Czas pokaże. Sitrep: Max i Richard są "średnio" ranni. 1-2 Healing Powders/Bitter Drinks powinno ich na szybko połatać. Barry został poważnie ranny - musi takowych użyć co najmniej 2 (oczywiście w bezpiecznym momencie) by mieć jakąś szansę na poskładanie się do kupy. Utang jest tylko draśnięty / lekko ranny, nawet 1 Powder to byłby "overkill". __________________ Dorosłość to ściema dla dzieci. Ostatnio edytowane przez Micas : 02-02-2019 o 14:41. Powód: Poprawka w sekcji dla Frosta

01-02-2019, 16:18	#142
Col Frost Kapitan Sci-Fi Reputacja: 1	Gdy wrócili, Igła wciąż była na swoim miejscu, ale reszta oddziału posunęła się w głąb holu. Wejście znalazło się na chwilę pod ostrzałem, trzy pociski walnęły w ścianę, w pobliżu sanitariuszki. Billy wepchnął Elsi we wnękę, a sam zajął swoją poprzednią pozycję. - Hej! - rudowłosa zaprotestowała. - Uspokój się - odpowiedział dziwnie spokojnie sanitariusz. - Jak chcesz mieć udział w śmierci grubasa, najpierw musisz dożyć do tego momentu. Jak sprawy?! - ostatnie słowa skierował do dziewczyny po przeciwnej stronie wejścia. Ta zwróciła mu uwagę na sytuację MJ'a. Sticky już chciał wspomóc snajpera, ale zorientował się, że walący do niego kolesie są poza jego zasięgiem. Nagle gdzieś z dołu dobiegł ich dźwięk eksplozji. Po chwili piętro zatrzęsło się dwukrotnie, gdy wybuchy zniszczyły kwatery legata. Billy'emu przebiegł po plecach zimny dreszcz na myśl, że jeszcze przed chwilą był tam razem z Elsi. Kurwa, co tu się dzieje? Jakby w odpowiedzi zabrzmiał jeszcze jeden wybuch, znów na parterze. - Cholerny dziadyga! - sanitariusz próbował przekrzyczeć panujący hałas. - Trzeba mu przyznać, że się postarał! Mając nadzieję, że kolejne bomby nie znajdują się gdzieś blisko, sięgnął do kabury po pistolet. Nie była to broń skuteczna na większe dystanse, ale na pewno w obecnej sytuacji przyda mu się bardziej niż strzelba. Igła pokazała na migi, że rusza do przodu. Billy kiwnął głową na znak, że zrozumiał, jednocześnie odciągając kurek. Wychylił się zza osłony i strzelił cztery razy w stronę gościa, który wcześniej strzelał do dziewczyny. Nie liczył, że trafi, facet był dobrze ukryty, ale mógł mu w ten sposób uniemożliwić ostrzał sanitariuszki.

01-02-2019, 19:05	#143
Lynx Lynx Reputacja: 1	Buntownicy nie posłuchali, a Mistrz zrobił to co było do przewidzenia. Szkoda, Barry chciał pomóc, a wyszło jak wyszło. Mówił im przecież by nie atakowali, bo my nie być legionistami. Dobrze radzić, a oni nie słuchać. Głupi jacyś. Mistrz po wszystkim rzucił tylko "za mną". To Barry ruszył od razu i wpadł na takich 3 legionowych typków z maczetami. Najbliższy od razu się zamachnął i trzeba było odskoczyć by nie dostać, ale Simmons nie był dłużny i odskakując wrzucił miedzy wrogów swoją tajną broń. Ten dziwny puszko granat co znalazł w zbrojowni. Cofał się by nie zostać otoczony, a przy okazji oddalał się od spodziewanej eksplozji, Chciał ją wykorzystać do zaatakowania oponentów, gdy będą zdezorientowany wybuchem. No chyba że nie da ona efektów to zostaje dalsze cofanie się, unikanie cieć i może jak się jakiś gostek zagalopuje w ataku to pokarać go i samemu przystąpić do ofensywy.

01-02-2019, 19:52	#144
Azrael1022 Reputacja: 1	Siła eksplozji targnęła Jinxem wyrzucając go w powietrze. Wyleciał z galerii i byłby spadł na twardą podłogę hallu na parterze, ale w ostatniej chwili złapał się balustrady. –Spokojnie - pomyślał, gdy pierwsze pociski zagrzechotały o ścianę obok niego - najpierw oparcie dla stóp. Zamajtał nogami, starając się znaleźć jakiś wyłom, fragment konstrukcji czy ozdobny motyw architektoniczny, aby móc oprzeć na tym nogi, wstać a następnie podciągnąć się, wejść wyżej i przeskoczyć przez balustradę. W międzyczasie Lucky złapał go za fraki i zaczął ciągnąc, jednocześnie sypiąc pociskami w dół, w kierunku legionistów. Jinx znalazł oparcie dla stóp i przechodząc z pomocą towarzysza z powrotem na galerię, ustawił się bokiem i pociągnął serią po przeciwnikach. Będąc na galerii schronił się za załomem ściany, krzyknął -Ładuję! - i zmienił magazynek. Następnie zmienił pozycję na niską i wyjrzał, aby zobaczyć kto z towarzyszy potrzebuje pomocy lub kto z przeciwników stwarza obecnie największe zagrożenie.

01-02-2019, 20:30	#145
Stalowy Reputacja: 1	- Ulululuululu. Wydobył się z gardła Utanga szept. Niemrawy bo oberwał solidnie, ale i tak był zbyt na przodzie aby liczyć na pomoc medyczną bezpośrednie wsparcie. Podszedł do końca kuluaru, zyskujął osłonę przed drabami na schodach, a kiedy znów zostali zaangażowani wymianą ognia lub przeładowaniem to wybiegł i rzucił się z modliszkowym ostrzem na legionistę broniącego wejście do wieży.

02-02-2019, 10:48	#148
Stalowy Reputacja: 1	Killing spree Utanga trwał w najlepsze. Dzikus flankował teraz strzelców na schodach i gdy tylko bezręki zaczął padać Utangisila już ruszyła na najbliższego przeciwnika. Z jednej strony nie lubił ciężkiego pancerza rekrutów, z drugiej ratował mu jego cztery czarne litery przed ostrzałem. Utang że swoim standardowym okrzykiem dopadł wroga, chwycił za bark wolną ręką a modliszkowym ostrzem wykonał cios patroszący. - Pomóżcie Barremu i Fengowi! - krzyknął do pozostałych. Widział z tej perspektywy że pozostali wojownicy mieli kłopoty, a ich strzelcy mogli teraz z piętra wspomóc współplemieńców.

02-02-2019, 23:34	#149
Azrael1022 Reputacja: 1	Dupa Jinxa paliła żywym ogniem. I nie był to wcale skutek jego miłosnych podbojów w stylu sadomaso. Jakiś legionista wpakował mu kulkę w pośladek. Vernon zaklął cicho i zamienił broń – z automatu na strzelbę. Posłuchał rady Utanga i zajął się wrogami na dole, zostawiając czarnoskóremu wojownikowi strzelców na schodach. Gdy tylko zaczął szarżę, Vernon zmienił pozycję, podbiegając do miejsca, z którego miał lepszy widok na hall i gdzie nie szalały płomienie. Szybka ocena sytuacji… Barry miał kłopoty. Jinx nie czekał, wziął na cel pierwszego przeciwnika stojącego najbliżej jego wolno myślącego towarzysza i nacisnął spust. Miał zamiar częstować legionistów ołowiem, od czasu do czasu zerkając na wejścia prowadzące do hallu, aby nie zostać zaskoczonym przez posiłki. Gdy poczuł, bardziej niż usłyszał, pobliską eksplozję, domyślał się, że walki przybierają na sile. Trzeba było stąd wiać, ale najpierw… legioniści.

03-02-2019, 14:47	#150
Lynx Lynx Reputacja: 1	Plan nawet zadziałał, ale potem było tylko Bzzzzzzt, cięcie w twarz i upadek na glebę. Coś na niego upadło, ciało jakieś..chyba. Ciężko było stwierdzić bo wszystko co Barry widział coraz bardziej barwiło się szkarłatem. Był w czarnej dupie. Leżał przygnieciony, ciężko ranny na glebie. Jednak nawet najbardziej prymitywny organizm chce żyć i o prawo do niego będzie walczył do ostatniej kropli krwi. Tak więc Barry walczył dalej, mimo wszystko nie podda się do końca. Pochwycił zwłoki które na nim leżały i zarzucił je na siebie z planem wykorzystania i ich jako tarczy przed ciosami. Próbował też odmachnąć się swoim modliszkowym ostrzem, lecz z powodu częściowej ślepoty trafienie czegokolwiek graniczyło z cudem, ale może uda się odgonić choć na chwile oponentów. Starał się przeżyć i walczył o każdą kolejną sekundę życia, a każda kolejna była niczym bezcenny skarb, którego nie chce się zmarnować.