Hector ogarnął się szybko. Mając jedną latarkę ruszyli dalej, tym razem wewnętrznymi schodami na parter. Ten wyglądał tak samo jak poddasze, to musiał być kiedyś normalny dom. Niektóre ściany kompletnie wywalone, podłogi zdarte do gołych desek, gdzieniegdzie uchowała się tapeta. Tutaj okna też były pozabijane deskami, na ile zdążył zobaczyć monter, to naprawdę porządnie, metodycznie, żadnej prowizorki. Zero lipy

-Ta szopa... to był kiedyś dom, prawda?- zaczął, chcąc nawiązać rozmowę. Pewnie już znał odpowiedź.
-Tak, tata przerobił go na szopę i skład, my mieszkamy w domu obok, tutaj jest po prostu drugie wyjście. Na ulicę da się przejść tylko tymi zewnętrznymi schodami albo przez nasz ogród, nikt się tutaj nie powinien dostać.

Frontowe drzwi też były porządnie zabite, bracia skierowali się przez wyciętą w ścianie dziurze do drugich drzwi, wstawionych chyba w miejsce okna. Obyło się bez szukania klucza, jeden z braci miał już go wręku, wystarczyło przekręcic zamkki i byli w, jak to oni nazwali, ogrodzie.

Mgła i słabe światło latarki pozwalało zobaczyć niewiele, ale to wystarczyło żeby Hector conieco zobaczył. Na przykład płot, wysoki na ze cztery - pięc jardów, na którego szczycie, biegła szeroka na dwie lub 3 stopy platforma. Było widać że są przygotowani do obrony.

Zastukali do drzwi, słychać było konkretną sekwencję. Mężczyzna w progu był o dobre pół głowy wyższy od Nowojorczyka, do tego niemal kompletnie Łysy. Bez żadnej wylewności zaprosił ich do środka. Bliźniacy szybko opowiedzieli co się działo w mieście, Hector po przywitaniu się (Przedstawił się jako Jack, jego żoną była przedwcześnie osiwiała Kathrine) wtrącał co nieco do rozmowy, głównie szczegóły ataku na dom Jackie.

Jack też nie próżnował, udało mu się odstrzelić kilku, żaden nie wdarł się na teren domu ani ogrodu. Podobnie przy życiu była para punków z naprzeciwka, też się obronili, a ta cała Mi miała niezłą frajdę, świruska. Hector coraz bardziej wyobrażał ją sobie jako kogoś, kto biega z wielkim młotkiem, rozwala łby i uważa to za świetną zabawę.

Miał też w końcu pełny obraz tego, co spotkało Davisów. Ich synek, Dawid, miał dwa latka. A rok temu pochowali drugiego, trzyletniego Johna, zmarłego w lutym na zapalenie płuc, pochowany przy kościele. Kolejny codzienny dramat na tym zasranym świecie

Hector zamknął oczy. Był zmęczony.

***

Gdy je otworzył, nie wiedział co się dzieje. Jak inaczej można opisać sytuację, kiedy człowiek siedzi u Jacka w kuchni w środku nocy, a potem nagle leży na kanapie, na dworze jest już jasno? Do tego jest to kanapa w domu Jackie Smith, a sama Jackie Smith stoi nad nim, a lufa jej strzelby jest kilka centymetrów od jego twarzy. Jackie się nie uśmiecha, ma zaciśnięte usta, patrzy na Hectora z wrogością.
-Kim jesteś i co tutaj robisz? - ta Jackie Smith nie była wcozrajszą dobroduszną, nie była na skraju załamania jak tej nocy. Tym razem była zdecydowana.

Test Morale (-5)
5 9 11
Test zdany

Test Postrzeganie emocji:
Hector: 15 6 13
4 Punkty sukcesu
Jackie: 10 6 6
3 Punkty sukcesu

Test Przekonywanie:
Hector: 15 7 18
0 Punktów sukcesu
Jackie 19 20 6
-10 Punktów sukcesu

Hector zdołał opanować strach. Był świadom tego, że każdy gwałtowniejszy ruch w śpiworze (tak, leżał w tym śpiworze co wczoraj wieczorem, był tego pewien) mógłby sprowokować Jackie do strzału.

Wpatrywał się w twarz starszej pani, próbując coś w niej wyczytać. To była jakaś gra czy co? Podstęp? Dosypała mu wczoraj czegoś? Ale nie doszukał się żadnego fałszu, wyglądało na to, że Jackie mówiła prawdę. Albo tak się jej tylko wydawało, co było wprost nieprawdopodobne. Monter starał się przekonać Jackie co do tego, co tutaj robi. Efekt był zerowy, nie przekonał jej.

Nie, jest nadzieja! Jackie była jakby zbita z tropu, jakby się nad czymś zastanawiała. Co tu się dzieje?
-Dobrze, wstań, ale powoli - Jackie odeszła o dwa kroki, nadal do niego celując.
Hector wygramoli się ze śpiwora, złożył go w powietrzu na pół pokazując, że nic tam nie ma.
- Masz coś jeszcze do powiedzenia?

Monter zauważył, że jego karabin też jest w tym samym miejscu, w którym go zostawił wczoraj wieczorem, kiedy kładł się spać. A przecież zabrał go ze sobą, kiedy odpierali atak grzybów. A potem przecież zostawił go u Tylera.

Test Przekonywanie:
Hector: 11 13 12
3 Punkty sukcesu
Jackie 15 17 15
-3 Punktów sukcesu

Tym drewnem Hector poważnie zaplusował sobie u Jackie, bo ta opuściła lufę broni, strzelbę trzymała teraz luźno w jednej dłoni:
-Tyler... z nim też sobie pogadam, wrobił ciebie w to drewno, a sam miał to zrobić. Ale za nic sobie nie przypominam, żebym ciebie tutaj wczoraj wpuszczała. W takim razie... - zastanowiła się i minimalnie uśmiechnęła - chodź na śniadanie.
Wyszła z pokoju, Hector za nią.

Kuchnia i reszta domu wyglądała tak, jakby tej nocy nic się wydarzyło. Okno było całe, żadnych śladów walki. Na stole stała lampa naftowa, zgaszona. Widok za oknem nie napawał optymizmem, pogoda taka sama jak wczoraj, gęsta mgła.

Jackie stała przed rzędem szafek (Hector wypatrzył kilka szuflad, w jednej z nich prawdopodobnie jest schowany gwizdek). Pani Smith wzięła do ręki pustą puszkę po konserwie rybnej, przyniesionej wczoraj przez Hectora. Więc jednak! Był w tym domu!
-Dziwne, nie przypominam jej sobie, nigdy takiej nie widziałam... - zaczęła Jackie, studiując etykietę.

Jackie go nie pamiętała.

Hector grał ryzykownie. Nie wiedział, czy drewno jest porąbane czy nie (pluł sobie w brodę że nie załatwił tego wczoraj, robiłby już po ciemku, trudno). Liczył na to, że Jackie będzie bardziej wierzyć jemu niż sobie.

Postawił drugą puszkę na stole.

Test Blefu (-2)
4 2 11
Test zdany

Jackie się uśmiechnęła:
-Skoro musisz... możesz jeszcze zostać na śniadanie.
Monter grzecznie odmówił. Poprawił karabin na ramieniu i już miał przed sobą drzwi wejściowe, kiedy....
-Panie Garcia, jeszcze jedno pytanie.
Hectora zmroziło. Byle zachować spokój.
-Jasne, pytaj.
-Skoro ciebie wczoraj ugościłam, to powiedz jak się nazywam?
-Jackie Smith - odparł Hector, nie wiedząc dokąd Jackie zmierza.
-Dobrze! - Jackie promiennie się uśmiechnęła - chciałam tylko cię sprawdzić. Do widzenia.
-Do widzenia.

Po chwili Hector był już na zewnątrz. Głośno wypuścił powietrze. Przekroczył furtkę. Uliczka wyglądała tak jak wczoraj, może było trochę jaśniej. Gęsta mgła pozwalała zobaczyć fasady budynków naprzeciwko i niewiele dalej.
Nic nie wskazywało na to, że tej nocy cokolwiek się wydarzyło.
Ruszył prosto do samochodu, żeby jak najszybciej naprawić zawieszenie. Wczoraj nie badał tego z bliska, wstępna diagnoza to sworzeń wahacza, miał zapasowy na pace.

Samochód był tam gdzie go zostawił. Przy samochodzie stał Tyler, co nieco zdziwiło montera.
-Cześć Tyler - i ruszył do koła. Z tego co na razie widział, z paki samochodu nic nie zginęło, wszytko wyglądało tak samo jak wczoraj. Odłożył Koc, śpiwór i karabin na pakę i schylił się dokładniej obejrzeć uszkodzenie.

Sworzeń był cały, podobnie jak inne czopy i ruchome elementy. Przyczyną był sam wahacz. Złamał się. Monter ubrudził obie ręce, szukając przyczyny tej katastrofalnej awarii. Wystarczyła chwila, na jednym z ułamanych ramion znalazł wżery w metalu. Jakaś wada materiałowa. Ten pękł najpierw, pewnie nie dając żadnych sygnałów, a następnie na którymś z wybojów i dziur, nie wytrzymało drugie ramię - pęknięcie nie było proste, metal był powyginany.
Wahacz był nienaprawialny, tego nie miał w zapasie na pace.

Gdy tylko wyprostował się, spojrzał jeszcze raz na Tylera, który się na niego gapił. Nie podobało mu się to.
-Czy mu się znamy? - spytał miejscowy.

Tym razem to Tyler był nieco zdumiony, chyba dlatego, że wczoraj wydarzyło się coś, o czym nie miał pojęcia.
-Aha- skwitował to krótko - Nie przeszkadzaj sobie. Co do złomowiska... Eee tam mieszka Bob Wariat, nie lubi obcych, czyli każdego oprócz niego samego. Nie chodzimy tam. On jest z tych, co najpierw strzelają, a potem gadają. Do nikogo z nas jeszcze nie strzelał, ale ostrzegam. To jest tam - wskazał w kierunku kościoła, na przedłużenie ulicy gdzie stały ich jeszcze zamieszkałe domy, tylko że po drugiej stronie głównej drogi - jakieś dwie lub trzy mile, cały czas prosto, zaraz przed linią kolejową. Bob siedzi pewnie w silosach. Aha, on ma psa, myśliwskiego, jak chcesz tam iść to lepiej uważaj.

Rozmowa toczyła się dość dobrze, Hector nie ukrywał, że jedzie do Pittsburgha, i że źle skręcił. Tyler potwierdził jego (niewypowiedziane) przypuszczenia, że nikt tutaj nie jeździ, raz na dwa tygodnie przybywa pastor z Avonmore. W czwartki. Wiedział to już od Jackie Smith. Chęć pomocy technicznej Tyler błyskawicznie uciął. Wzruszył ramionami:
-Tutaj nie ma już nic, co mogłoby się zepsuć, a to co jest, spokojnie ogarniamy sami. Z robotą to do Pittsburgha, bo w Avonmore to też trudno będzie cokolwiek znaleźć.

Hector dla zajęcia rąk powoli majstrował przy pojeździe, odkręcił koło i zabrał się za wybijanie sworzni, chcąc usunąć połamany wahacz. W przerwie między waleniem młotkiem zadał ostatnie nurtujące pytanie: Grzyby.
Odpowiedź lekko go zmroziła, Tyler powiedział to samo, co ostatniej nocy (ale przecież to był tylko sen), że to zarażeni i tak dalej, i że ostatni raz przylazło to coś dwa lata temu. Ta sama data. Natomiast na pytanie Tylera, dlaczego interesują go Grzyby Hector odparł (skłamał, ale Tyler nie widział twarzy pracującego, pochylonego nad nadkolem montera), że usłyszał o tym przejazdem w Harrisburgu i chciał wiedzieć, czy to coś też tu jest. Na koniec Tyler ponarzekał na pogodę:
-Takiej mgły to dawno już nie widziałem, już dawno powinna opaść. Wczoraj pierwsze słońce tej wiosny, czyste niebo, a dzisiaj to. Dobra, nie przeszkadzam, jakbyś potrzebował pomocy, to mieszkam tutaj w pierwszym domu.

Test Morale (-2)
9 2 9

Test zdany

Hector zamarł, ale się opanował. To też nie pasowało, wczoraj przecież też była mgła! Coraz więcej rzeczy mu się nie zgadzało.

Czekając na zmianę pogody, Garcie rozmontował zawieszenie, drobne elementy schował na pace. Po chwili położył tam jeszcze przednie koło, coby się nie odtoczyło. Na placu naprzeciwko kościoła wypatrzył rozpadający się murek, kilkoma cegłami podparł pojazd. Teraz wystarczyło tylko czekać. Na robocie i rozmowie minęła mu z godzina, ale mgła jak na złość nie ustępowała, Nie był nawet w stanie określić, gdzie jest słońce. Oparty o pickupa patrzył na kościół i na ulicę prowadzącą w kierunku złomowiska. Wszystko tonęło w białej zupie. Wrócił jeszcze do rozmowy z Jackie Smith, tej podczas kolacji. Jackie oprócz złomowiska napomknęła o stacji benzynowej oraz warsztacie, znajdującym się po przeciwnej stronie niż złomowisko. Ale nie powiedziała jak daleko, a Tyler dziś rano nic o tym miejscu nie wspomniał.

Zegarek na desce rozdzielczej Chevroleta wskazywał już dobrze po dziesiątej, mgła za nic w świecie nie chciała zniknąć.