Spacer po dachach nie należał do łatwych, wszędzie leżały butwiejące liście, popękaną (czyli nieszczelną) papę porastał mech albo coś podobnego. Każdy krok był wyzwaniem, chwila nieuwagi i noga nabierała niepożądanej prędkości, a jej właściciel na gwałt szukał stabilnej pozycji lub dodatkowego punktu podparcia. Na samym końcu spaceru po dachach Hector miał dosłownie upierdolone ręce, spodnie też wyglądały, jakby się czołgał.
Miało to przynajmniej jedną zaletę: Skoro on miał problemy, to ewentualni przeciwnicy też nie będą mieli lekko. Z tego co zapamiętał z wydarzeń ostatniej nocy (albo ze snu - niesnu), to Grzyby nie były zbytnio zręczne, lazły po prostu w kierunku celu.

Każdy z budynków miał swoją drogę na dach. Na szczęście każdy z włazów ani drgnął. Były zamknięte albo zablokowane przez rdzę. Na jedno wychodzi. Gorzej było tylko w jednym miejscu, na dachu nie było włazu, tylko zewnętrzna, stalowa drabina, zabetonowana w ścianie, nie do ruszenia. Drabina była na budynku na prostopadłej uliczce, tej bliżej kościoła, a żeby przejść tam przez dachy, trzeba było zrobić szeroki krok nad przepaścią - na rogu dwa budynki się ze sobą nie stykały, była szczelina szeroka na jedną osobę, Hector miał szczęście, że udało mu się tam nie spaść.

Zlazł na dół.

Test Pułapek:
Rzuty: 4,6,19

Żeby przygotować pułapkę, trzeba mieć na to odpowiednie miejsce i coś, ż czego można by było ją zrobić. Hector błyskawicznie wybrał schody prowadzące na piętro, wąskie gardło dla napastników, o ile sforsują zamknięte na zamek drzwi, kratę w oknach i/lub bramę garażową. Do zablokowania mógł użyć kartonów ze składzika na piętrze (monter je sprawdził - niemalże same spleśniałe papiery i książki, w podobnych stanie, nic wartego do ocalenia, same śmieciowe, bezwartościowe gamble). Zawilgocone kartony rozłaziły się w rękach, gdyby na takim stanąć (na przykład na schodach), to stający zaliczyłby szybką jazdę w dół. Mógł zrobić też barykadę z łóżka, ale ona też by tylko opóźniła ewentualnego przeciwnika

Ocenił stan rur w łazience, pod kątem ewentualnego bejsbola, ale były zbyt cienkie, do tego chyba miedziane - to nie był wystarczająco mocny "argument"

Wychodząc z budynku zamknął za sobą drzwi, ręką przełożoną przez wybitą szybę przekręcił zamek - strzeżonego Collins strzeże. Miał wrażenie, że jest jakby cieplej. Ale nadal chłodno, mgła oblepiała wszystko i wszystkich. Minął rozkraczony samochód. Minął słupek z nazwą ulicy, który wcześniej musiał zignorować: Ta, na której stał jego wóz, to była Main Street, a ta zamieszkana - Howard Love Street. Z samej ciekawości wrócił pod kościół, szukając innej tabliczki. Placyk nie miał żadnej tabliczki, a droga odchodząca według miejscowych w kierunki złomowiska nazywała się Dunwich Road. Zawrócił

Na wysokości domu Jackie spotkał mieszkańców, najpierw rozpoznał Tylera, drugą osobą był łysy facet w czarnej kurtce bejsbolowej z żółtymi elementami i napisem "Pirates" Monter się zawahał. W tym nie-śnie nazywał się chyba Jack i był ojcem tych dwóch bliźniaków!

Mężczyźni popatrzyli na siebie:
-Jackie tak powiedziała? To do niej niepodobne...- zaczął Tyler
-Ona jest gadatliwa - odparł Jack
-Ale chyba nie aż tak. Dobra, zostawmy to, Hector wygląda na porządnego gościa.

-My się jeszcze nie znamy, Jack Miller - Ten drugi wyciągnął wyraźnie spracowaną dłoń, Hector ją uścisnął. - Co do tych dwóch, tak się składa moich synów, to raczej nie potrzebujesz ich pomocy. Idziesz tam - wskazał ręką na ulicę znikającą we mgle - nigdzie nie skręcasz, za mniej więcej pół mili po prawej stronie, zaraz przy drodze będzie ta stacja. Ale tam już raczej nic nie ma, zamknęli ją jeszcze za Obamy - rzucił nazwisko przedwojennego polityka. - Droga nigdzie nie skręca , żadnych rozwidleń. Idź prosto i trafisz.

Tyler i ojciec tych obecnie brakujących bliźniaków spojrzeli na siebie.
-Jak już mówiłem musisz iść na złomowisko - zaczął Tyler i lekko się skrzywił
-Bob wariat - domyślił się Jack i tak samo krzywo się uśmiechnął.
-Aha. Jeden wrak stoi dwa domy za twoim, nie?
-Fakt, ale to jest naprawdę wrak, drzewo nie niego upadło.
-A tak w ogóle tutaj nie ma nic na chodzie, z pięć lat temu odsprzedaliśmy wszystko co było na chodzie kilku handlarzom z Pittsburgha, płacili całkiem dobrze, a my i tak nie mieliśmy paliwa.
-Nadal nie mamy - dodał Jack.
-W Avonmore czasami mają.
-Jak dojedzie cysterna, a ta nie wiadomo kiedy w ogóle przyjedzie, a zanim my się o tym dowiemy to paliwa już nie będzie.

Hector zauważył, że mieszkańcy znają się chyba jak łyse konie, każdy wszystko wiedział, a rozmowa była chyba jedyną rozrywką w tym miejscu. Podziękował i ruszył w drogę.

We mgłę. Minął dom Jackie, mijał kolejne domy, 8-9/10 same ruiny. Rozpoznał dom bliźniaków, to musiał być ten, tak było przecież w tym śnie albo Nieśnie, sam już nie wiedział w co wierzyć. Widział schody z których się ostrzeliwał, budynek miał pozabijane wszystkie okna, kolejny dom, do którego przeszli (tam się obudził?) otoczony solidnym parkanem, jednym słowem, mała twierdza na tym zadupiu. Szedł dalej, po lewej wypatrzył chyba wrak o którym mówili. To był sedan i kiedyś był biały, więcej Hector nie był w stanie powiedzieć. Wrak stał za daleko od drogi, ginął we mgle i był nieźle obrośnięty, ale po potężnym wgnieceniu na dachu widać było, że to na to autko spadł drzewo.

Minął ostatni stojący dom. Widok był niecodzienny: Wysoki typek w skórzanej kurtce, z napisem "Anarchy" na plecach i czymś w rodzaju irokeza na głowie przekopywał szpadlem ogródek. Był tyłem do ulicy, nie zauważył i nie usłyszał Hectora, więc Monter mu nie przeszkadzał.

Dalej stało kilka już dawno zwalonych budynków, powoli zawłaszczanych przez roślinność. Dziurawy asfalt się skończył, zniknęły chodniki z popękanego i pokruszonego betonu. Droga była tutaj już żwirowo, powoli zarastająca. Po kilkunastu kolejnych krokach dostrzegł stację benzynową: proste zadaszenie na dwóch słupach, dwa dystrybutory, niewielki budynek i przylepiony do niego większy garaż, taki na dwa samochodu. Bramy garażowej nie było, wejście do budyneczku też nie będzie nastręczać problemów.

Montera zaniepokoiła inna rzecz. Przed tym garażem stał motocykl, czysty, w miarę zadbany, z dwoma szerokimi skórzanymi torbami za siedziskiem. Hector był jeszcze na tyle daleko, że nie widział co jest w środku garażu (sama stacja ginęła we mgle).

Nikt nie odpowiedział. Monter nie słyszał, żeby coś się tam poruszyło. Ruszył powoli do przodu, obejrzał się jeszcze za siebie. Czysto.
-Jest tam ktoś? - powtórzył i ponownie nikt mu nie odpowiedział. Wchodząc do garażu zza winkla pierwsze co zobaczył to dłoń z rewolwerem. Wzdrygnął się, ale nikt się tam nie poruszył. Wyjrzał zza rogu, nie chcąc się wystawiać na strzał.

To był mężczyzna, na oko 40 - 50 lat, długie siwiejące blond włosy. ubrany w skórzaną kurtkę, produkcji chyba ręcznej powojennej, do tego spodnie bojówki, niemożliwie sprane i rozpadające się buty sportowe. Oczy miał zamknięte, siedział oparty o ścianę, z której sypał się tynk. ręce luźno spoczywały na ziemi, w jeden miał rewolwer. Na kolanach leżał karabin bez kolby.

Hector nie widział żadnych ran, żadnych śladów walki, żadnych plam krwi. Typ wyglądał jakby spał.
-Halo! - niemal krzyknął, ale tamten się nie obudził. Garcia podszedł i szarpnął go za ramię a tamten nawet nie drgnął. Był sztywny.

Sztywny zimny trup. Dłonie miał sinoczerwone. To były chyba plamy opadowe. Poza nimi trup wyglądał (jak na zwłoki) "świeżo", Hector przypuszczał, że leży tak chyba od wczoraj. Albo od nocy. Albo od tego ranka.

Rewolwer w dłoni wyglądał klasycznie, kaliber chyba .357 Magnum, szybko oszacował monter. Natomiast ten karabin... Hector zagwizdał i zrobił wielkie oczy, jeszcze raz obejrzał się za siebie. Czysto. Natomiast ta broń... Odłożył swój na ziemię, wziął ten drugi w dłonie. Broń była fascynująca. Dosłownie. To był kałach. Kiedyś. Plastikowy magazynek był skrócony (widoczne ślady posklejanych pęknięć), prętowa kolba składana na bok jak w mini czternastce Rugera. Pokrywy całego mechanizmu nie było. Do tego rączka przeładowania. Ktoś zrobił z tego broń czterotaktową, z rączką dolutowaną do oryginalnego zamka, kawałek blachy przykrywał od góry mechanizm spustowy, dźwignia bezpiecznika była skrócona. Całego bloku gazowego po prostu nie było, boczny otwór lufy zamknięty był dopasowaną śrubą. Celownik był oryginalny, muszka i szczerbinka. Karabinek miał drugą lufę. Hector dość sprawne wymacał przycisk otwierania, uchylił tę drugą komorę zamkową, pręt wyrzutnika wysunął nabój śrutowy.
Patrzył oniemiały, trzymał w rękach czterotaktowego kałacha ze składaną kolbą i jednostrzałową śrutówką podlufową.

Dobrze że trup nie był zakrwawiony, Hector nie wiedział za bardzo, jak zareaguje jego żołądek podczas zabawy w hienę cmentarną. Wyszarpał ze sztywnej dłoni rewolwer (przy pasu spodni była odpinana kabura, ją też zabrał). Kieszenie kurtki na piersi zawierały dwie płaskie puszeczki, mieszczące się w dłoni. Każda z nich odrapana i z przedwojennym rodowodem. W pierwszej okazała się być po zajrzeniu do środka apteczką. W drugiej były gamble, różnego rodzaju naboje.
Co chwila kontrolując odwracając się (nie chciał, żebyś ktoś lub coś go zaskoczyło), skończył z trupem. W wewnętrznej kieszeni kurtki miał zamkniętą kopertę z ręcznym napisem: "Dostarczyć do grudnia 2043". Żadnego adresu.

W garaży i w budynku stacji nie było nic. Garaż był kompletnie pusty, w budynku stacji zostały same półki. Nic co by się nadawało do naprawy samochodu. Za budynkami też nic nie było, tylko kawałek blachy mogący być kiedyś tam nadkolem - obecnie przeżartym przez rdzę kawałkiem blachy.

Znaleziska monter upchał we własnych kieszeniach. Sprofanowany kałach miał własny pasek, więc wystarczyło go przewiesić przez plecy, podobnie jak Springfielda. Bębenek rewolweru był pełny, z nim w dłoni Hector podszedł do motocykla.

Caligine rodziło w nim paranoiczne obawy, dla zasady skontrolował otoczenie. Nic. Motocykl to nie był Harley tylko jakaś Yamaha, obdrapane plastiki, brak siedziska dla drugiej osoby, brak przedniego błotnika, brak wiatrochronu, brak lusterek (ale widać, że fabrycznie pół wieku temu to tam było).
Pierwsze co monter zrobił, to otwarcie sakw. W jednej z nich był gruby, gdzieniegdzie postrzępiony i dziurawy bedroll związany paskiem takim jak podobno przed wojną używano do zabezpieczania walizek przed otwarciem). W drugiej była woda i żarcie. Woda w galonowej butelce po mleku, do tego wojskowa manierka też z wodą, ale niemalże pusta. Do żarcia monter znalazł suchary, po dźwięku jaki wydawały były na pewno twarde. Nieznany trup miał też i chleb, spłaszczony bochenek, sądząc po masie, mocno zbity. Hector odwinął kolejną szmatkę. Był tam blok czegoś zbitego, w dotyku tłustego, koloru czerwono-burego, pachnącego tłuszczem i lekko suszonym mięsem. Było tam widać drobinki bardziej intensywnego koloru.

Garcia zostawił to wszystko w sakwach, usiadł na maszynie (kluczyk znalazł w jednej z kieszeni). Rozrusznik zaskoczył dość szybko, silnik pracował trochę nierównomiernie, co chwilę coś stukało. Słabe paliwo - pomyślał.
W tylnym kole mogłoby być trochę więcej powietrza, ale źle nie było. Ruszył wolno, wjeżdżając między domu trochę przyspieszył. Ten w skórzanej kurtce na dźwięk silnika odprowadził go wzrokiem, potem Hector stracił go z oczu.

Tylera, Jacka i tego trzeciego, co w nocy (czy to na pewno było naprawdę) stracił dziecko, minął na wysokości domu tego ostatniego, gdzie front budynku nie był ogrodzony. Ci też nie próbowali go zatrzymać, a po minach (na tyle ile ich widział) mógł sądzić, że są mocno zdziwieni. Be przeszkód przejechał przez osadę, zaparkował przed "swoim budynkiem" i zdjąwszy sakwy (wystarczyło odpiąć kilka pasków) zniknął w środku, przekręcił zamek. W środku było cicho. Z wyciągniętym rewolwerem obszedł wszystkie pomieszczenia. Czysto.