Zignorowany przez wszystkich Moritz samodzielnie zajął się rozciąganiem liny pomiędzy drzewami, gdy wokół niego świstały kamienie i strzały. Jedna z nich niemal go dosięgnęła, gdy obiegał pień i tylko desperacki skok w błoto uratował go przed dziurą w ciele.

Pierwszy kamień, który wyleciał z procy niziołki wylądował zaledwie dwa kroki przed nią. Jagoda ze zdziwieniem spojrzała na trzymaną w ręku procę i przeklinając pecha sięgnęła po drugi pocisk. Nieco większym kunsztem w posługiwaniu się procą wykazał się Bodo - wystrzelony przez niego kamyk ze świstem poleciał w krzaki, które już ruszały się pod naporem wyłaniających się z nich zielonoskórych i trafił jednego z nich prosto w czoło, obalając na ziemię.

Coś z sykiem przecięło powietrze, niknąc między gałęziami. Przyzwane przez dwóch adeptów magii eteryczne strzały, nie mogły chybić, taka była ich natura. Obie sycząc odnalazły swoje cele i dwa gobliny zawyły z bólu, poparzone przez Eter.


Nim Berwin i Santiago zdążyli załadować kusze, z zarośli wypadły pozostałe gobliny. Trzy z nich, uzbrojone w włócznie ozdobione ufarbowanymi na czarno piórami, były na wilkach i te wysforowały się na przód. Pozostałe miały wciąż w łapach łuki, z których szyły krzywymi strzałami. Tym razem jednak goblinia kanonada była zupełnie chybiona.

Zwolnione cięciwy jęknęły niemal jednocześnie. Wysadzony impetem uderzenia goblin zwalił się z prymitywnego siodła, ale wilk pędził dalej z rozwartym pyskiem i śliną bryzgającą na wszystkie strony. Drugim bełtem oberwał inny wilczur. Zawył i wierzgnął gdy pocisk wbił się w jego ciało aż po lotki. Zielonoskóry jadący na nim nie wykazał się ani refleksem, ani zdolnościami akrobatycznymi, wywinął orła w powietrzu i wylądował w błocie zaledwie trzy kroki przed twarzą skulonej na ziemi niziołki. Trzeci goblin musiał zdobywać nagrody w międzyplemiennych mistrzostwach woltyżerki wilczej, gdyż widząc rozciągniętą linę, puścił wodze. Wilk przebiegł pod liną, a on sam wybił się w górę przeskakując nad liną i wylądował z powrotem na wilku po drugiej stronie. Tuż przed nim krył się w krzakach szlachcic.

Zastanawiał się, co może zrobić w takiej sytuacji. Nie miał nawet możliwości, tak jak niektórzy, strzelać do zielonoskórych, jedynie jęczeć z bólu z zaroślach. Przypomniał sobie o jednym z zakupów z wioski. Nawet by się uśmiechnął, ale drzazga wystrzelona z gobliniego łuku skutecznie go w powstrzymała. Dlaczego to cholerstwo musi tkwić akurat w mojej ręce? Był całkiem grzecznym chłopcem i uznał, że to niesprawiedliwe.

Wyjął worek wypełniony mąką i rozsupłał go tak szybko, jak tylko mógł przy zdrętwiałych z bólu palcach. Przygryzł wargę. Ciekawe, czy któryś z jego towarzyszy potrafił łatać ludzi. Jeśli któraś z tych paskud się zbliży, sypnie mu tym białym cholerstwem w oczy. Jemu, albo wilkowi, jeśli będzie wierzchem. Jak będzie na nogach, to może nawet dźgnie go potem nożem. A jak nie... no to będzie trzeba spierdalać na drzewa. O ile się znajdą.

Trafiony już drugi raz z rzędu magicznym pociskiem goblin leżał, wierzgając nogami w trawie, a z jego poparzonego i osmalonego ciała unosił się dym. Elmer nie zdecydował się drugi raz bombardować magią. Wymówił jakieś zaklęcie i gdzieś miedzy drzewami, nieco w lewo od krzaków, z których zaatakowały gobliny uniosły się blade światła. Wirując, wolno zaczęły zbliżać się w kierunku pola walki, cały czas podążając za skupionym wzrokiem Lutefiksa.

Bodo zawirował procą. Z małej odległości kamień okazał się zabójczy dla zielonoskórego, który jęcząc zaczął podnosić się z ziemi. Słychać było tylko trzask pękającego golenia i goblin runął na ziemię, wyjąc przeraźliwie.

Jagoda miała zamiar też mu przywalić, ale widząc, że już po nim i Bodo ją wyręczył, znalazła nowy cel. Wilka, który przed momentem został pozbawiony jeźdźca. Zakręciła i wypuściła owalny kamień, który pewnie pofrunął w kierunku rozpędzonego zwierzęcia. Głuche, stłumione przez futro uderzenie wytrąciło wilczura z równowagi, gdy był zaledwie łokcie od niziołki. Jagoda czuła już jego nieprzyjemny zapach. Zwierzę zachwiało się, po czym skomląc i kulejąc podkuliło ogon i uciekło.

Kołowrotek ładowanej kuszy stukał w szaleńczym rytmie, gdy Santiago ładował powtórnie kuszę. W tym czasie Berwin spiął konia i wypadł z krzaków, zmierzając w stronę biegnących już goblinów, które porzuciły łuki na rzecz prymitywnej, drewniano-krzemiennej broni. Dwa z nich sadziły przez bagnisko w kierunku opartego o drzewo Moritza, przygotowanego do walki, osłoniętego tarczą i czekającego na atak. Pozostałe widząc wirujące światła Elmera, szarżującego Berwina i straty własne, rzuciły się do ucieczki. Moritz ciosy przyjął na tarczę, odbijając wysadzane kamieniami maczugi i przeszedł do kontrataku. Jednego goblina odpędził kopniakiem, drugiego zdzielił płazem miecza w głowę, obalając na ziemię. Nim odkopnięty pozbierał się z błota, stary wojak przyszpilił ogłuszonego zielonoskórego sztychem miecza.

Goblin na wilku zatrzymał się. Przekrwione oczy spostrzegły rannego szlachcica, skulonego w krzakach, który usilnie starał się rozsupłać jakiś worek. Goblin zagadał coś do siebie, gdy zobaczył, że Gerhard nie ma broni. Opuścił grot włóczni i ścisnął kolanami boki wilka. Kreatura kłapiąc zębami skierowała się ku rannemu człowiekowi, a w jej oczach widać było mord. I wtedy von Dottrahof rozwiązał worek. Z całej siły nim potrząsnął, kierując zawartość na zbliżających się wrogów, których spowił biały, duszący obłok. Goblin zaczął się krztusić, wilk wyć, rzucać się i miotać w kółko.

A w krzakach będących punktem wypadowym zielonoskórych coś błysnęło na zielono i uniósł się z nich obłok szaro-zielonego, skłębionego dymu, który mając sobie za nic delikatne podmuchy wiatru, poszybował wprost w kierunku pola walki.