Port i przystań

Leonora trajkotała jak najęta, a ludzie wokół rozluźnili się.
- To jednak ona - stwierdził Trotsky, gdy jeden z jego ludzi zaczął kręcić palcem przy skroni wskazując ciałem na akolitkę - zaczynam rozumieć, czemu Krasnolud odesłał ją na jedyny nieatakowany odcinek. I po co my tu jesteśmy - dodał i jego ludzie rozeszli się do swoich zajęć. On sam spojrzał na akolitkę i powiedział:
- Posłańca już wysłałem. Czy jeszcze jakieś rozkazy raczysz wydać? Ci ludzie na drugim brzegu biegną zaatakować fort. Żadne barki nie atakują. I dziś raczej nie zaatakują. Widzicie tę barkę? - wskazał na tę, którą całkiem niedawno Leo kazała zmienić w pływający magazyn materiałów palnych - Jedna płonąca strzała wystarczy by zablokować podejście na czas wystarczający do nadejścia posiłków. A poza tym nikt nie byłby na tyle głupi, by spróbować podpływać w dzień, gdy możemy go łatwo zau... - przerwał i wpatrzył się w rzekę, gdzie jakiś pływak starał się możliwie niezauważenie zbliżać do portu.


Barykada przed mostem i fort

Detlef nakazał by druga dziesiątka krasnoludzkich wojowników pod dowództwem Ulfa Warsunga, ruszyła w kierunku bramy, a teraz stojąc na barykadzie mógł tylko obserwować, jak na wschodnim brzegu rzeki zbrojni wroga biegli w kierunku fortu, niezorganizowaną gromadą wchodząc w zasięg. Zupełnie jakby spodziewali się, że fort będzie słabo, jeśli w ogóle, broniony. Jakby znali plan oddania fortu niemal bez walki i podpalenia go. Krasnolud, który w ostatniej chwili go zmienił i posłał do fortu dwie dziesiątki pod dowództwem Waltera, mógł mieć tylko nadzieję, że strzelcy nie zaczną strzelać zbyt szybko.

Walter nie musiał posyłać nie wiadomo ilu strzał. Krzyk bólu po trafieniu oznaczał, że strzała strzaskała kość, której odłamki porozrywały delikatne arterie i żyły, poszarpały mięśnie. Jedynym, co nie było pewne, było to, czy najpierw się wykrwawi czy utonie. Niemniej ten problem był już rozwiązany. Ale czy na pewno? Cyrkowiec dostrzegł, że skupiony na pływaku nie zauważył łódki, którą widać ktoś musiał spuścić zza spalonego młyna. Osoba w niej siedząca bardzo widać chciała dostać się do miasta. Osoba będąca w niej uniosła wiosła i pokazała, że ma na sobie Wissenlandzki mundur. Ale łódka pchana siłą rozpędu nadal płynęła w kierunku miasta, nawet jeśli prąd znosił ją na północ.
Jednocześnie wrogowie na brzegu akurat wbiegali w skuteczny zasięg kusz i łuków - strzelcy czekali na rozkaz Waltera by wypuścić śmiercionośną salwę.


Garnizon

Bert upichcił jajecznicę i poszedł na mury, Waldemar nie został jednak sam wrócił bowiem wkurzony czymś Gustaw.
- Idę na mury!- oznajmił głosem nie rozumiejącym sprzeciwu.


Mury

Bert, ledwo wszedł na mur, zorientował się, że sytuacja daleka jest od dobrej. Z drugiej strony - nie była także tragiczna. Zdezorganizowany tłum na dole, choć liczny, nie wyglądał szczególnie groźnie. Co prawda mury nie były tak wysokie jak w Nuln czy Altdorfie, ale nawet pięć metrów wystarczy by poczuć się bezpieczniej, zwłaszcza jeśli przed murami była jeszcze fosa i ludzie z drabinami nie mieli jak podejść pod ścianę cegieł i kamieni.
Niemniej przeciwnicy doszli do fosy i zaczęli ją zasypywać. Z tej odległości widać już było, że mniej więcej jedna czwarta to chłopi wzięci w niewolę do robienia za siłę roboczą i żywe tarcze. Ludzie na "jego" odcinku murów wciąż strzelali i kolejnych kilku wrogów padło. Podobnie jak kilka "żywych tarcz".

Na południowym odcinku sytuacja miała się podobnie. Dowodzenie przejął tam Kapłan Sigmara, nie chcący widać wypaść gorzej niż akolitka Myrmydii, a może po prostu pragnący mieć na oku maga.

Diuk broniący okolic bramy nadal rozstrzeliwał przy pomocy swojej dziesiątki strzelców obsługi drabin i kolejna upadła, gdy z niosącej ją czwórki ludzi został tylko jeden. Na baszcie dwie dziesiątki strzelców rywalizowały ze sobą i sprawiały krwawą łaźnię biegnącym ku fosie wrogom. Mimo utraty części "zasypywaczy" atak dotarł do fosy, w którą poczęto wrzucać wszystko co się dało, zarówno kosze z ziemią, jak i śmieci czy nawet poległych towarzyszy.
Dodatkowym "problemem" w okolicy była sytuacja na szczycie baszty. Kiedy dwóch posłańców, jeden od Detlefa i drugi od Gustawa wbiegło na górę, rozległy się wrzaski frustarcji. Mimo odgłosów bitwy, krzyków napastników i obrońców i świstu strzał, wyraźnie słyszał wyzwiska Ferreta, który od nocy zmieniał nastawy balisty, by teraz się dowiedzieć, że niepotrzebnie, i że ma ustawić ją tak jak była, a do tego właśnie zabierano mu jedynego pomocnika, Glorma, który miał iść do garnizonu i pisać "tę cholerną, jebaną przez goblina w rzyć listę" po raz czwarty. Padło także kilka słów o szlachcicach i ich matkach, a gdy Glorm dotarł na poziom bruku zapytał retorycznie:
- Czy ten ginit je kolekcjonuje?!
Pytanie zawisło w powietrzu, gdy krasnoludzki inżynier mijał Karla. Od krasnoludów zrobiło się zresztą gęsto - do Tophera i jego dziesiątki halabardników dołączyła dziesiątka ciężkozbrojnych krasnoludów pod dowództwem Ulfa "Wojennej Pieśni" Warsunga, wysłana przez Detlefa.


Wieża obserwacyjna

Loftus ponowił swoją sztuczkę z dźwiękiem. Słusznie zauważył, że może nei wyjść dwa razy z rzędu na tych samych ludziach, tym razem wziął na cel łuczników na wschodnim brzegu. Dźwięk wybuchł akurat w momencie, gdy mieli maksymalnie naciągnięte cięciwy. Dwadzieścia strzał poszybowało w niebo w kierunku obrońców Przystani. Żadna nie trafiła. Większość nawet nie doleciała, wpadając do rzeki. Zaledwie kilka spadło na brzegu, nie wyrządzając żadnych szkód.

- Strzelać, strzelać! - krzyczał niziołek ze wszystkich sił - Nie żałować strzał kurwisynom! Strzał mamy dość! Naszpikować im tyłki tak żeby nie mogli się już ruszać!
Potem rozejrzał się w poszukiwaniu przygotowanych kotłów na wrzątek i oliwę, o ile takowe były. Czas był najwyższy by rozpalić pod nimi ogień. Gdyby jednak ich nie było to Bert miał zamiar wysłać posłańca do Waldka. W garnizonie było dużo pomagierów, więc medyk powinien szybko zorganizować jakieś kotły z wypełnieniem, które zaraz służba pomocnicza dostarczy na mury. Do północnego odcinka nie było daleko, a i dwa wozy były do dyspozycji, powinni jeszcze zdążyć nagrzać "herbatki dla gości".

Z dość pochmurnym nastawieniem do tego co się wyprawia ostatnimi czasy Galeb usadowił się wygodniej na łódce i ustawił przed sobą tarczę na wypadek jakby ktoś na "nieimperialnym" brzegu postanowił do niego szyć z łuku. Nic prostszego tylko się schować pod osłoną i powolutku płynąć dalej.

Taka to mu się trafiła robota. Ale to nic. To naprawdę nic. Nic w porównaniu do pól bitew i podziemi Azul. Żadnych potworów, monstrów...

Nawet intrygi, które się tutaj odczyniały wydawały się dość blade w porównaniu do problemów jakie potrafili sprawić spiskowcy wewnątrz krasnoludzkiego Karaku.

A tu...?

Tylko ludzie. Zwykli śmiertelnicy.

Galeb rozejrzał się. Musiał dopłynąć do pozycji "swoich" i przekazać ten cholerny list dowódcy obrony miasta. A potem? Wojna, rzecz jasna. Wojna, krew i ogień. Póki miasto nie będzie bezpieczne nie ma nawet co liczyć że "rozbicie jego oddziału" zwolni go ze służby w jaką go wrobiono. Dobrze chociaż, że łapówka zdołała zmiętkczyć system o tyle, aby zostać "zatrudnionym na korzystnych warunkach".

Znów zaczął oddawać się wspomnieniom. Wiosła równym tempem wchodziły w wodę i popychały łupinę ku celowi. To nie pierwszy raz, kiedy zostawał pozostawiony samemu sobie, ale jakiś wewnętrzny przymus pchał go do spełnienia obowiązku.

Obowiązku, prychnął na samą myśl krasnolud. To było raczej ultimatum i ukłon w stronę kogoś kto miał głęboko w poważaniu wszelkie te gierki i noże w plecy.

Galvinson rozejrzał się. Był już na "swoim" terenie i pewnie był już obserwowany. Odwrócił się w łódce pokazując założony na kolczugę wissenlandzki mundur - biel i szarość, mocno ubabrane ale jednak dalej widoczne.

Nie dostał strzały. Dobrze. Zauważył już wojaków przyglądających się mu więc bez dalszej zwłoki chwycił wiosła i z większą werwą zaczął wiosłować w kierunku miasta. Na szczęście nikt nie darł japy odnośnie jego obecność. Mądrze. Nie było po co podnosić krzyku - na rzece głos niósł się daleko.
Z resztą obrońcy mieli inne problemy... tu z rzeki miał dobry widok na fort i podchodzącą do niego piechotę. Krasnolud zarechotał na myśl o tym ile się będą ze szturmem na to umocnienie męczyć atakujący.

Przed ostatnim odcinkiem Galeb zaczął napierać i ciągnąć wiosła z większą mocą. Łódka się rozpędziła i wbiła dziób w piaszczysty brzeg. Wylądował tuż obok mostu prowadzącego do fortu, pośród barek i innych wodnych wehikułów.
Krasnolud jeszcze pobujał łódką, aby sprawdzić czy jest stabilna, wstał i sięgnął po swoje toboły. Tarczę wziął do ręki na wszelki wypadek. Robił wszystko sprawnie, lecz nie pospiesznie, pewny siebie jakby wracał do miasta, a nie dopiero przybywał.

No i żeby ktoś z obrońców miał czas tutaj przyleźć i go przywitać...

... a potem wskazać drogę do tego sierżanta-człowieka z którym to się chciał skomunikować tamten najemny cap.

Loftus uśmiechnął się szyderczo, łucznicy wroga nie zrobili obrońcą krzywdy. Obsługa balisty oraz pozostali obrońcy mieli czas na reakcję. Wróg nie próbuje użyć barek do desantu, to też dobra wiadomość. Zapewne wiedział o baliście i nie chciał ryzykować. Gorzej sytuacja wyglądała od strony fosy, graniczni nadspodziewanie szybko ją zasypywali. Mag musiał spróbować jakoś temu przeciwdziałać. Na całe szczęście nie otrzymał żadnych nowych rozkazów i mógł trzymać się z tyłu.
Wychylił się więc z wieży i wydał polecanie do gońca.
- Goń na mury, do kapłana! Uprzedź, że oznaczę ognikiem wrogich kaprali, czy innych dowodzących. Niech spróbuje ich odstrzelić.
To był jednak dopiero pomysł na zaś, goniec wiadomo potrzebował czasu. Dlatego teraz chciał spróbować jeszcze zrobić coś innego. Mag wyszukał wrogiego sierżanta, co jeszcze niedawno wspierał swych ludzi kopniakami i popędzał gwizdkiem.
- Procidat deceptionem audiunt canetis. - Prosty czar odgłos, a ile możliwości. Jeden z sierżantów granicznych zaczął na swoich ludzi to wyć, robić za opętanego kota, a chyba nawet i zamuczał...