Erica jakoś sobie radziła, Hans postanowił nie marnować więcej strzał i czasu na pomaganie kapłance. Jeżeli postanowi dalej się tam bawić, a nie uciekać, nie była warta jego uwagi. Jeżeli była idiotką, to go po prostu zgubi. Odwrócił się od sytuacji przy wozach, skierował swoją uwagę na "cywilów".

- Zrobiliśmy ile się dało. Teraz spieprzamy.

Powiedziawszy to po prostu ruszył między drzewa, nie oglądając się za siebie - całą uwagę skupił na otoczeniu przed nim i wykryciu ewentualnych zagrożeń.

Klnąc na czym świat stoi krasnolud przymierzył i strzelił w najbliższego zombie, czy to po jednej czy drugiej stronie. Potem przypiął do swoich meneli kuszę. Płaską skrzynię chwycił za jedno z uch do przenoszenia, chwytając ją niczym torbę. W prawicy błysnął jego wielki majcher.

- Zwijamy się.

Jak się dadzą otoczyć to wszyscy zdechną.

ERICA, GALNIR, HANS, LOTHAR, ULLIANA

Jeden widział, jak wycofuje się drugi, po nich ruszył trzeci aż do sigmaryty, który był na samym końcu.

Pierwsza z frontu zniknęła Erica, ale nie bez lekkiego opóźnienia. Zombie przy chłopaku nie dawał za wygraną i gdy ten się podniósł, maszkara złapała go za nogę i ugryzła, aż potoczyła się pierwsza krew przelana przez nieumarłych, odkąd wszyscy podróżowali razem. Akolitka nie zostawała dłużna i ponownie skopała umrzyka, łamiąc mu szczękę, trzymając jednocześnie za dłonie obojga młodzików, Biankę i Klausa. Trójka wreszcie przebiegła za linię wozów, a na powitanie minął ich bełt, którym Galnir nabił natrętnego nieumarłego. Nie patrząc się na efekty kusznika, biegli dalej, do tego samego zaczęli przygotowywać się inni. Ulliana nie wypuściła nawet jeden strzały, wokoło Eriki było za duże zamieszanie, które szybko opanowano, a reszta zombie wciąż była daleko i nikomu nie zagrażała. Pozostało jej iść w krok za innymi.

Lothar w tym czasie krzesał iskry, na zapas starając się rozpalić obrok, który znalazł przygnieciony przez martwego konia. Było to trudne, ale na warcie stał Unrecht, więc przynajmniej nie musiał się martwic, że coś zajdzie go od pleców. Po dłuższej chwili udało mu się, skrzącą paszę zajął ogień, parząc ręce akolity kiedy dmuchając, szukał dobrego miejsca do podpalenia. Upuścił swoje dzieło na pakę wozu i po chwili buchnął ogień, roznosząc się nienaturalnie szybko.

Wszyscy mogli podziwiać z oddali, jak chaotyczny żywioł pochłaniał wóz za wozem, tworząc ścianę ognia w którą bez troski wchodziły potępione dusze, paląc się na skwar zanim jeszcze były w stanie przejść na drugą stronę.

Nie mieli dużo czasu na przyglądanie się, musieli uciekać.

STEFFEN

Piątka zbrojnych prowadziła Steffena. Czuł się jakby szedł na własną egzekucję i chociaż nikt nie mierzył bronią w jego plecy, wiedział, że gdyby próbował coś zrobić, nie zawahaliby się nabić go szpicami które wystawały z głowni każdej halabardy. Nie ufali mu, był nowy, co w tej sytuacji oznaczało, że przybył dzień po kimś innym. Nie, żeby nadto ufali innym ocalonym, których zaganiali w jedno miejsce jak bydło, konfiskując prawie cały dobytek. Szczęście w nieszczęściu, uratowali go i trzymali przy życiu, ale co to za życie?

Jochen, przewodniczący grupie i chyba najstarszy stopniem, czy też mający jakikolwiek stopień, przerwał milczenie swoim zmęczonym głosem.

- Jeszcze raz, gdzie widziałeś te krasnoludy? Dalej na północ?

Steffen wygadał się przez przypadek w przypływie adrenaliny podczas przesłuchań które zgotowano mu podczas pierwszego spotkania. Jaki był to miły wieczorek zapoznawczy. Faktycznie widział krasnoludzkich wojów walczących z umrzykami, ale nie wyglądało na to, żeby wygrywali. Wręcz przeciwnie, otaczały ich całe chmary.

Jakie miało to znaczenie? Mógł teraz równie dobrze kłamać, a oni by się nigdy tego nie dowiedzieli, przecież nie widział masowego grobu, tylko chaotyczną walkę w jakimś miejscu, gdzie mogło już niczego nie być.

Zanim zdążył odpowiedzieć, dowódca wystawił rękawicę na znak, jakby kazał się wszystkim zamknąć. Długo nie trzeba było czekać, żeby zobaczyć to samo, co Jochen. Na horyzoncie pojawił się dym, jakby coś się paliło.

WSZYSCY

Uciekinierzy z Heppingen biegli przez dzicz, nieraz musząc odpierać zbliżające się z różnych stron zombie. Nie wiedzieli, jak długo jeszcze będą w stanie pędzić, ich wytrzymałość była ograniczona i czuli, że dla niektórych chyliła się ku końcowi. Co by zrobili, gdyby jedno z nich nie mogło już dalej biec z wyczerpania?

Na szczęście nie był to dylemat, który musieli teraz rozpatrywać. Po tym jak Galnir ściął jednego trupa, zauważył, że ktoś wybiega zza drzew. Już szykował się do obrony, ostrzegając innych o zbliżającej się, większej grupie, gdy zorientował się, że zombie były jakieś bardziej żwawe i do tego uzbrojone. Jeden z nich nawet wykrzyczał rozkaz do reszty.

Niespodziewana grupa gwardzistów włączyła się do walki, trzymając przy tym niezgorsza szyk. Cięli i odtrącali nieumarłych na odległość halabard, nie pozwalając im zbliżyć się. Za gwardzistami, został mężczyzna, który nie miał przy sobie dosłownie niczego, oprócz prostej skórzni i bardzo męskich wąsów.

- Wycofywać się! - rozkazał jeden ze zbrojnych, wskazując potem na nowo poznanych - Wy, za nami, trzymać się blisko! Odprowadzimy was do naszej kryjówki!

Dla samego Steffena była to doskonała okazja do ucieczki, tylko... po co właściwie miałby uciekać? Gdzie? Z czym? Nie wiedział, jak bardzo posypał się świat, a przy sobie nie miał żadnych narzędzi, broni, ni okruszka chleba czy butelki wody.

DOŚWIADCZENIE:
+50 dla całej grupy uciekającej od zombie.
+25 dla Lothara za przyjęcie na siebie frontalnej walki z nieumarłymi.

Nie wydawajcie na razie doświadczenia.

LOOT:

• Kosz wędzonych ryb (Wolfgang)
• Bandoliera pocisków do garłacza (Ulliana)
• Siekierka (Ulliana)
• 2 kilo stali (Galnir)
• Zdobiona skrzynia (Galnir)
• Garłacz (Ulliana)

To lista bardziej dla mnie, bo jeszcze nie przepisałem.

EKWIPUNEK:
Galnir wystrzelił 1 bełt.

STAN ZDROWIA:
Klaus został ugryziony w nogę, lekko krwawi, ale nie przeszkadza mu w biegu.

"Niech ich wszystkich dunder świśnie." - Reichmann nie tak sobie wyobrażał dołączenie do ocalałych. Nie dość, że jak zwykła raubiterska maść z lasów przy rzece Stir go okradli - to i w razie jakby te chodzące śmierdziele ich pożarły nie miał jak się bronić. Reichmann już otwierał usta by powiedzieć gdzie widział mniejszy lud - ale do jego uszu i oczu dotarła smuga dymu na horyzoncie, a zaraz po tym kolorowa grupka wyskakująca z gąszczy lasu.

Gdyby nie okoliczności to widok Reichmanna stojącego za halabardnikami, z dłońmi za sobą - zupełnie goły i wesoły prócz skórzni i ubrań kilka metrów za walczącymi na śmierć i życie byłby komiczny. Reichmann już nawet gotował się do ucieczki gdyby jednak umarlaki się do niego przebiły - lecz do tego nie doszło. Teraz właściwie miał czas na przyjrzenie się nowoprzybyłym, widział w nich szansę - szansę na odzyskanie swoich rzeczy no i może zarobek. Z pewnością nie byli tak wrogo nastawieni do niego, jak ta banda Jochana.. Z pewnością. I tak nie mieli mu czego zabrać - bo ta banda imbecyli i tak wszystko zabrała. Wszystko, od parszywego koca, przez suchą pajdę chleba do pięknego nobliwego kapelusza z rondlem. To, że Reichmann bandy Jochana nie lubił było mało powiedziane.

Steffen był mężczyzną ewidentnie po czterdziestce, średniego wzrostu. Blada sucha cera, podkrążone oczy i wychudzona aparycja sugerowały że nie był zbyt majętnym człowiekiem. No i do tego ten cudaczny uśmiech, nieco przetłuszczone włosy... sytuację może ratował ten męski, zadbany dojrzały wąs.

"Pięciu zbrojnych? Może być to dla nas błogosławieństwo albo przekleństwo. Mam nadzieję, że mają jakiegoś sensownego dowódcę... - pomyślał Hans, gdy natknęli się na grupę żołnierzy. Miał już dość niańczenia idiotów, jeżeli ktoś będzie mógł przejąć ten obowiązek, to z pewnością będzie szczęśliwszy. Postanowił więc ruszyć za nimi i chwilowo się słuchać.

W tak zwanym międzyczasie zbliżył się do Eriki i powiedział jej nieprzyjemnym tonem:

- Następnym razem trzymaj się planu. Mieliśmy przejść przez drogę, a nie odgrywać koncert skrzypiącymi osiami. - Myśliwy westchnął. - Wiem, że nie tylko ty dałaś tutaj dupy, ale po tobie akurat spodziewałem się rozsądku. Mogliśmy tam wszyscy zginąć, bo pieprzona elfka zamarzyła sobie uciąć łapy trupowi, krasnolud, kurwa, chciał zabrać skrzynię, a ty postanowiłaś poskakać po wozie. Wystarczyło, na rogi Taala, po prostu przejść.

Jedynym rozsądnym wyjściem było udać się za zbrojnymi i z ich pomocą się schronić. W sumie mniej więcej tak wyglądał plan. Tylko że zamiast szlachetki natrafili się jacyś... żołnierze? Tak. To chyba byli żołnierze.

Pozostawało rąbać i przedzierać się dalej wraz z "nowymi kompanami"