Po pochwałach od krasnoludów, jakie spłynęły na młodą elfkę, ta od razu z szerokim uśmiechem podbiegła do Hansa.
- Widziałeś?! Widziałeś to?! - podekscytowana niemal skakała w miejscu i kiwała się na boki jak dziecko. Hans nie pamiętał, kiedy ostatnio widział ją tak uśmiechniętą i dziecinnie szczęśliwą. Świerzbiło ją aby rzucić się na przyjaciela i chwalić się tym, jak sobie poradziła. Determinacja popłacała, ktoś w końcu był z niej dumny.

- Widziałem, twoje sprawne oko uratowało być może naszą sytuację. - odparł Hans ciesząc się wraz z nią z jej szczęścia. Uśmiechał się widząc jak cała aż kipi z radości.
- Te słowa od krasnoludów, pewno więcej znaczą niżli bym ja cię pochwalił - nie omieszkał się podroczyć z przyjaciółką.

- Głupi! - oburzyła się Lilou sprzedając mu kuksańca w ramię.
- Po prostu ty nie jesteś obiektywny, pochwalisz mnie nawet gdy będę przeciętna! - wyjaśniła z nieco już lżejszym uśmiechem, aczkolwiek wciąż było widać w niej zadowolenie. Złość jakby się ulotniła.Przynajmniej tymczasowo. - A te gbury to wiesz… rzadko kiedy coś miłego powiedzą - dodała szeptem zbliżając się do Hansa, aby nikt prócz niego tego nie słyszał

- Haha - zaśmiał się - i tak poszło ci lepiej niż mi, to powinno być dla ciebie radości - w tym samym czasie spojrzał na jej prawą rękę, na której widać było zakrzepłą krew - ale pokaż tą rękę, trzeba by ją odkazić - oznajmił elfce, przyglądając się ranie.

Kobieta spojrzała na niego jakby ze zdumieniem i przechyliła głowę na bok, jak to miały w zwyczaju szczenięta nierozumiejące ludzkich słów. Dopiero po chwili zerknęła na własne ramię i dopiero wtedy poczuła ból, o którym zapomniała.
- Och - jęknęła cicho - To nic takiego, zwykłe draśnięcie - elfka broniła się przed zbliżeniem, bagatelizując ranę.

- Odrzucasz moją pomoc? - widząc reakcje elfki zapytał ze zdziwieniem - może to i tylko draśnięcie, ale może okazać się śmiertelne - nieraz już słyszał o ludziach, którzy zbagatelizowali zabrudzoną ranę by później rana zaczęła się jątrzyć i umierali w bólach. Nie mówił jednak o tym - Zrobisz jak chcesz i tak zawsze robisz jak chcesz - udał obojętnego, w stosunku do poczynań Lilou

- Oj już się tak nie dąsaj! - przerzuciła oczami w odpowiedzi. Właściwie to było jej lżej dzięki postawie Hansa. Nie narzucał się, nie panikował, nie robił zamieszania i nie wspominał o tym, co zrobiła przed walką. Jeśli potraktował to po “siostrzanemu”, to bardzo dobrze. Elfka nie bardzo chciała się tłumaczyć, a kłamać, choć umiała, to nie lubiła.
- Nie odrzucam. I to nie tak, że robię to co chcę, tylko to co uważam za słuszne - wyjaśniła z lekkim uśmiechem na twarzy - W tym przypadku w sumie masz rację. Nikt nie zrobi tego lepiej niż ty - dokończyła wbijając wzrok w zranioną rękę i zastanawiając się, czemu do tej pory zapomniała o tym bólu.

Hans wyciągnął manierkę z wodą złapał jej rękę i podnosząc zakrwawiony rękaw do miejsca ponad raną zaczął przemywać ją czystą wodą. - Żałuję że nie mamy alkoholu - powiedział, - ale pewnie nasi gospodarze mają jakiś, wystarczy tylko poprosić.
Rana wyglądała nie najgorzej i raczej nie było mowy o żadnym zakażeniu, wolał jednak by nie pozostawiać miejsca przypadkowi, wszak chodziło o Lilou, osobę na której obecnie zależało mu najbardziej. - Gdy Leliana wydobrzeje ruszymy dalej, przed wyjazdem poproszę ją by zerknęła też na Ciebie.

Elfka obserwowała jego poczynania z zainteresowaniem. Hans był delikatny w tym co robił i nie czuła dyskomfortu przy opatrywaniu.
- Dzięki. Dobry z ciebie brat - wypaliła, choć sama nie wiedziała dlaczego. Pomyślała jednak o sytuacji z Albrechtem i chyba to przeważyło nad użyciem tego zwrotu.
- I dobrze potrafisz zająć się ranami - ledwo dała radę się uśmiechnąć, a wzrok jej wciąż utkwiony był na zranieniu.
- I mną - dodała ciszej, jakby słabszym głosem.

- Nie przeceniaj moich zdolności, sama zrobiłabyś to tak samo dobrze, albo i lepiej. - odpowiedział elfce, choć coraz bardziej gnębiły go wątpliwości czy nadal odnosi się do elfki jak do siostry.
- Musimy zobaczyć co z pozostałymi - próbował odgonić swe ostatnie myśli i zająć głowę czymś innym.

Lilou kiwnęła głową, że się z nim zgadza. Nie była kąśliwa, ani złośliwa, nie próbowała mu teraz dopiec żadnym tekstem czy prowokacją. Nie badała jego reakcji, nie opierała się, kiedy jej pomagał, choć z reguły nie lubiła, gdy ktoś robił coś wokół niej - była raczej samodzielna.
- Myślę, że są wystarczająco dobrzy, by nie dać sobie zrobić większej krzywdy przez takie zielone pokurcze. Tylko z nas dwie sieroty, jedna nie trafia a w drugą trafiają - zaśmiała się na krótko pod nosem i dopiero teraz podniosła wzrok na mężczyznę.

- Jest w tym ziarno prawdy - Hans przytaknął przyjaciółce - ale póki co żyjemy, a twoja rana zagoi się szybciej niż na powrót wrócimy do Marienburga - zamilkł na chwilę wspominając miasto w którym spędził prawie całe swoje życie. Podniósł z ziemi garłacz, który zabrał ze sobą. - Dobra robota, musisz przyznać - powiedział zmieniając temat.

- Robota wykonana naszymi rękami zawsze była dobra - przytaknęła mu dziewczyna, zerkając tylko ukradkiem na garłacz. Ona sama nie miała zamiaru brać takiego żelastwa i nie rozumiała jego idei. - Tylko z tym to uważaj, szkody więcej z tego niż pożytku być może, jeśli ktoś ma dużo pecha w życiu.

- Obiecuję, że nie włoże go za pas - spojrzał przez chwilę na miejsce o którym mówił, po czym podniósł wzrok na Lilou - a tymczasem przyda nam się chwila odpoczynku.
Zabrał ze sobą garłacz i poszedł w kierunku reszty towarzyszy gratulując im udanej walki.

***

Hans z przewodnikiem podczas całej podróży tylko kilka słów, bardziej wypytując o dalszą drogę. Ten jednak jak zwykle odpowiadał mrukliwie i półsłówkami. Łowca zaczął więc ignorować przewodnika, nie zebrał się nawet na żaden przyjacielski gest w jego stronę. W zachowaniu Lilou widział, jak ta chce zmienić sposób postrzegania elfów przez krasnoludy. Nie chciał jednak robić jej przykrości i niszczyć jej nadziei, że może cokolwiek jeszcze zmienić.

Gdy dotarli szczęśliwie do Khazid Grentaz poczuł chwilową ulgę. Wszystkim przyda się chwila odpoczynku, a w szczególności Leilianie.
Cyrulik mógł się przydać nawet jeśli tylko byłby w stanie pomóc doraźnie.

- To gdzie znajduje się ten areszt? - spytał Dietrich, jako że był życiowo wprost zainteresowany pomocą, jaką mógł udzielić cyrulik. Nawet jeśli był niziołkiem i należało pilnować swego dobytku.
- Polecę strażnikowi zaprowadzić was tam - odparł krótko, ozdobiony klanowymi regaliami krasnolud i razem z awanturnikami ruszył w stronę bram. Tam zaczepił jednego z wartowników, który wyróżniał się od innych krótką, nierównie przystrzyżoną brodą i następnie nakazał mu zaprowadzić rannych przybyszy do przebywającego w areszcie cyrulika, co też ten posłusznie uczynił.

Przekraczając bramy miasta, przyzwyczajonych do imperialnych realiów awanturników natychmiast uderzył dobrobyt jaki panował w Khazid Grentaz. Równo ułożony bruk zdobił tu wszystkie ulice, nawet te boczne, domy zaś budowane były z kamienia i wyglądały jakby mogły oprzeć się kuli armatniej, tak solidnie były wykonane. Osada nie była dużych rozmiarów, mieściła się bowiem na przytulonym do górskiej grani wzgórzu, które zostało otoczone grubym murem. Górna część miasta znacząco wystawała ponad fortyfikacje i to właśnie tam, przy głównym placu, znajdowała się karczma ,,Pod Rogatym Łbem”, którą prowadził rubaszny krasnolud o zdradzającym wiele przydomku: Dulben Piwowar.
Tam jednak przybysze nie udali się w pierwszej kolejności, bowiem w chwili obecnej większym zainteresowaniem z ich strony cieszyły się nabyte w trakcie podróży rany, które - w przypadku co niektórych - wymagały natychmiastowej uwagi. Zaraz po przejściu przez bramę miejską, strażnik skręcił w lewo, a jego śladem podążyli wszyscy awanturnicy. Ruszyli wąską uliczką wzdłuż pierścienia murów, kładących na nią głęboki cień, mijając po drodze domy biedniejszych mieszkańców, które w Imperium mogłyby uchodzić za domostwa należące do obrotnych kupców lub rzemieślników. W końcu wartownik zatrzymał się gdzieś w połowie drogi przed wieńczącą uliczkę górską ścianą, po czym otworzył drzwi do jednego z wtulonych w mur domów. Był to piętrowy budynek ze strzelistym dachem, niewiele różniącym się od innych budowli w okolicy. Był solidnie wykonany, zdawał się mieć kilka pokoi łącznie z poddaszem i w niczym nie przypominał lochów, czy więzienia, które awanturnicy spodziewali się ujrzeć.
Przed wejściem do środka, usłyszeli od strażnika wątpliwie zachęcające słowa:
- Za nic w świecie nie dałbym się leczyć jakiemukolwiek niziołkowi, a temu partaczowi, to już w szczególności - powiedział cichym głosem, jakby to był jakiś skrzętnie ukrywany sekret. - Wy ludzie macie jednak powiedzenie; chcącemu nie dzieje się krzywda… - po tych słowach oddalił się z szerokim uśmiechem rozbawienia na twarzy, więc może był to tylko jakiś ponury żart z jego strony. Prawdą natomiast było, że niejeden mieszkaniec Imperium nasłuchał się opowieści o potwornych praktykach cyrulików, szczególnie tych z prowincji, których pełne amatorszczyzny podejście do pacjenta i jego dolegliwości szkodziły bardziej niż kilka cali ostrej stali między żebrami. O wierceniu w czaszce otworów i transfuzji zwierzęcej krwi słyszał każdy, a co gorsza; wielu desperatów naprawdę wierzyło w skuteczność takich i podobnych metod.

Zaglądając do środka, awanturnicy ujrzeli przed sobą przedpokój, w którym znajdowała się duża lada, a tuż za nią prawie całą ścianę zdobiły półki, które po brzegi zostały wypchane buteleczkami różnego kształtu i rozmiaru. Dla tych przybyszy, którzy pochodzili z miast, jasnym się stało, że trafili nie do lochu, lecz do apteki, którą prowadził krasnolud w bardzo podeszłym wieku, czego dowodem była długa, siwa broda sięgająca ziemi i okulary połówki, które ledwo mieściły się na jego wielkim nosie, który sprawiał, że przypominał on trochę starego kreta. Aptekarz wyłonił się zza rogu, kiedy tylko nadejście klientów zdradził dzwoneczek zawieszony ponad drzwiami.
- Ludzie? Tu? W Khazid Grentaz? Cóż za niespodzianka! - Niemalże wykrzyknął uradowany ich widokiem krasnolud, po czym kontynuował ożywionym głosem:
- Co wam podać? Lekarstwo na przeziębienie? Na kaca i bóle głowy? Mam takie! Nawet na łysienie też coś się znajdzie… Chętnie też przetestowałbym na was kilka swoi-
- Uhm… - Przerwał mu Karl, który w zdumieniu rozglądał się po pomieszczeniu. - My do cyrulika, ale chyba źle trafiliśmy. Pójdziemy już…
- Nie, czekajcie! - Aptekarz powstrzymał zmierzającego do wyjścia szlachcica. - W pomieszczeniu obok - wyjaśnił, palcem wskazując korytarz, z którego wcześniej się wyłonił. - O ile jeszcze nie uciekł, ale jak dotąd nic podobnie głupiego nie próbował. Ślepy to ja może jestem, ale nie głuchy - dodał, przyglądając się ciekawsko awanturnikom znad okularów.
- To może coś na gorączkę? - Spytał po chwili, na co zaintrygowany otrzymaną wieścią szlachcic odpowiedział przeczącym ruchem głowy, ku widocznym zawiedzeniu na twarzy krasnoluda.

Wchodząc do następnego pomieszczenia, awanturnikom ukazał się przestronny pokój z dwoma dębowymi stołami o zdumiewająco wysokim - jak na krasnoludy - blacie, które pewnie służyły pacjentom do leżenia. Był tam też kominek, biurko, a nawet przestronna kanapa, na której pół-siedział, pół-leżał pewien niziołek, który sprawiał wrażenie zaczytanego nad jakąś medyczną lekturą. Mogło być to jednak błędne wrażenie, bowiem obrócił ją w powietrzu przed sobą kilka razy, mrucząc coś niezrozumiałego pod nosem.
- Za cholerę nie odczytam tego języka - jako jedyna zdołała usłyszeć Lilou, której słuch był nadzwyczaj czuły. Wtem niziołek ujrzał znad trzymanej książki grupę ludzi, elfa i krasnoluda, uzbrojonych jak na wojnę, albo przynajmniej by go obrabować, zabić i poćwiartować. Mimowolnie jego prawa brew zaczęła unosić się pytająco, kiedy tak obie strony w milczeniu mierzyły siebie nawzajem oceniającym wzrokiem z dwóch przeciwległych końców pomieszczenia. W międzyczasie w głowie niziołka zaczął powoli rodzić się zalążek jakiegoś dobrego planu… Tym razem zdecydowanie lepszego od strzyżenia bród niewdzięcznym krasnoludom.

Kręte ścieżki losu sprowadziły niziołka do Khazid Grentaz, a drobne nieporozumienia zakończyły się aresztem domowym. Utrata wolności jest dotkliwą karą, z drugiej strony dzięki temu mały bohater mógł liczyć na dłuższy odpoczynek, a spać przecież lubił. Warunki zresztą były bardzo przyzwoite, a na szlaku i tak w pojedynkę by sobie nie poradził. Cholibka, akurat teraz goblinie klany za wojaczkę się wzięły. Kończąc te zbędne przemyślenia wrócił do księgi, którą obracał w rękach.
- Za cholerę nie odczytam tego języka. – Ludo mruknął z rozbawieniem pod nosem. Niziołek był tak zaabsorbowany lekturą, że w pierwszej chwili nie dostrzegł grupy awanturników która, nadzwyczaj cicho zakradła się do jego gabinetu. Gdy ich w końcu spostrzegł, postanowił nie odzywać się pierwszy. Jego zielonkawe oczy rozszerzyły się, ale to z ciekawości, a nie ze strachu. Był przecież w gościnie u gburowatych khazadów, wiedział, że tutaj nie może stać mu się krzywda.
- Skierowano nas do Ciebie.- Pierwszy z grupy odezwał się brodacz.
- Mamy tu kilka rannych w tym jedną do pilnego zbadania. Znasz się na tym niziołku?- Zapytał w miarę łagodnie khazad.

Nie żądał, nie krzyczał i chyba nawet z niego nie kpił. W głowie małego cyrulika urodził się zalążek planu… Nie, nie tym razem zdecydowanie lepszego od strzyżenia bród niewdzięcznym krasnoludom. Plan, który może pozwoli mu bezpiecznie opuścić tą osadę. - Oczywiście, do usług! - Ludo z entuzjazmem podskoczył, zrzucając cenną księgę na podłogę, no chyba że był to efekt dogryzania elfki.- Cholibka. – Niziołek pośpiesznie podniósł tomiszcze i odstawił na kanapę. - A pacjenci wszyscy mieli się dobrze. Brodę przystrzygłem jednemu, co by nie przeszkadzała i od razu zła opinia się ciągnie. Zaprotestował, ale nie unosił głosu. Niziołek miał podejść do krasnoluda, ale skoro wyszła mu naprzeciw długoucha, to w jej stronę wyciągając dłoń do przywitania. - Jestem Ludo i lepszego cyrulika w tej osadzie nie znajdziecie. – Może i trochę się przechwalał, ale skoro padły takie wątpliwości, to nie mógł zrobić nic innego. – Zaraz Lilou sama obejrzysz co ja tu mam i umiem. Ludo swobodnie przeszedł do rozmowy na TY, lekkie spoufalanie się przecież nikomu nie zaszkodzi, a może wzbudzi sympatię - Na rany i choroby wszelkie coś się zaraz zaradzi, tylko nikogo nie ostrzygę! - Dodał z małym wyrzutem. - Jego krewniacy zakazali, a ja to w dobrej wierze robiłem, ale tak dziś za darmo, tylko jeśli mówimy o poważnym leczeniu, to rany trzeba doglądać.- Ludo urwał swój wywód, gdy dostrzegł swoją rodaczkę. Rozpromienił się od razu, -Kuzynka! Jak to dobrze, ratunek!, znaczy witaj. – Ludo doskoczył do niziołczycy o mocno kręconych włosach, prawie ze łzami w oczach, gotów był ją wyściskać.
- Ja Wam chętnie pomogę, najwyżej zabierzecie mnie ze sobą. Zaraz wyjmę słodkości, piwa mam mało. Ale co tam, u tych gburów takiego gościa się nie spodziewałem. – Kołodziej zaśmiał się lekko podrapał po głowie i nadawał dalej. Nikt nie zdążył zaprotestować, więc to przyklepane. Z jego lekko pucołowatej twarzy ani przez chwile nie schodził uśmiech.- Eee, siadajcie gdzie wolne miejsce. Kto pierwszy, niech na ławę wskakuje. Tylko narzędzia wyciągnę. Pod kociołek z wodą w kominku drewna dorzucę. – Język mu się trochę pląta, ale nie zwracał na to uwagi. Chciał udowodnić swoją przydatność, a to go trochę nakręcało. W między czasie z własnych zapasów na czarną godzinę wyjął też Appelbeignety, dla każdego po jednym. Oczywiście Kołodziej nie zapomniał tez o sobie. Zresztą swojego zaraz pochwycił i zjadł jako pierwszy pakując go prawie na raz do swojej buzi.

- Tak napary są, opatrunki są, nicie i narzędzia są. Nie, nie ma się co bać. Ja nie jak Ci tutejsi rzeźnicy, szczypce i piłki do kości tylko w ostateczności. – Ludo rozstawiał swoje przybory na blacie, tak aby każdy z grupy mógł je obejrzeć i poznać się na fachowcu. Nie był pewien, czy ktokolwiek go słucha, ale skoro jeszcze nie uciekli to mógł opowiadać dalej.

- Tylko nie dotykać, bo do wrzątku potem będę musiał je dawać. Od pewnego Tileańczyka, tak się nauczyłem, że lepiej wyparzać narzędzie, to rzadziej potem trzeba wypalać rany. Na chirurgii też się znam, jak treba kości poskładam. No już pokazywać mi rany. Chyba nikt się nie wstydzi, skoro razem przyszliście?

Niziołek ledwo zadał pytanie, a już krążył pomiędzy szóstką awanturników. Bohaterowi byli mniej lub bardziej pokiereszowana, z małymi wyjątkami. Nawet jeśli z początku próbowali to ukryć, to mały cyrulik był wystarczająco spostrzegawczy, aby co nieco wydedukować.
Blondwłosa Elfka osłaniała swój lewy bok, ale i na jej prawej ręce widać było krwawy ślad. Khazad też był chyba ranny, ale z nim to niziołek wolał uważać. Jeszcze mu areszt o kolejny tydzień przedłużą. Oczywiście, jeśli sam wskaże co i gdzie go poharatało to i jego opatrzy.
Mężczyzna w zbroi trzymał się dzielnie, ale co parę oddechów delikatnie się krzywił. Kącik ust, niby detal, ale zdradzał, że rana jest w okolicy klatki piersiowej, lub żeber. Jego towarzysz z przerwą w zebach zdawał się całkiem zdrowy. Podobnie zresztą jak nizołczyca.
Jego uwagę zwróciła natomiast młoda kobieta, która była od niego sporo wyższa i miała ciemnobrązowe włosy. Odzież nosząca ślady krwi i prowizoryczny opatrunek na ramieniu. Ludo domyślał się, że rana nie była całkiem świeża.
- Pozwól proszę, że to obejrzę, delikatnie zdejmiemy opatrunek. – Zaczął przyjaźnie i spokojnie. Oczywiście wcześniej mydląc i szorując swoje ręce w wiadrze z wodą.

- A za co trafił do lochu? - spytał Dietrich, gdy przewodnik okazał swój brak zaufania do niziołka-medyka. - Znaczy, do aresztu - poprawił się.
Krasnolud wydawał się początkowo zaskoczony, kiedy usłyszał to pytanie.
- Za partactwo - odpowiedział jakby to wszystko tłumaczyło, ale widząc nieprzekonanie na twarzy Dietricha, szybko uzupełnił swój wywód:
- Naraził się paru krasnoludom. Za marny dla nas pieniądz oferował strzyżenie bród i wąsów, co też zrobił, ale bardzo nieudolnie - powiedział wskazując swój krzywy, chaotycznie rosnący zarost, który nie pasował do pedantycznych pod tym względem krasnoludów.
- A i czuł się tu za bardzo jak u siebie w domu, co tylko przesądziło o karze społecznej dla tego łajdaka i oszusta.
- A już się bałem, że za leczenie się brał nieudolnie - powiedział Dietrich, który włosów brody ni głowy nie miał zamiaru oddawać w ręce golibrody-amatora.
- Toć mówię, że oszust to! - Odezwał się rozgniewany strażnik. - Czy się brał, czy też nie, pewnie i to spartoli. Trza było go do kopalni wrzucić, a nie robić z niego medyka. W niższych poziomach podobno coś straszy i paru kopaczy nie wróciło stamtąd. Za nim tym bardziej nie będą tęsknić, a może nawet nada się na doskonałą przynętę dla tego czegoś...
- Właściwie to wyglądacie na takich co im wszystko jedno - dodał po chwili, mierząc Dietricha ciekawskim spojrzeniem. - A than Fimbursson dobrze opłaci śmiałków, którzy rozwikłają zagadkę kopalni.
- Ciekawe... Dietrich przez moment zastanawiał się, co to znaczy "dobrze". - Ale obiecaliśmy temu tam - głową wskazał ich pracodawcę - że go do domu doprowadzimy. Nie uchodzi w połowie robotę rzucać.
- Prawda to - zgodził się wartownik. - Jeśli jednak będziecie tu wracać, a sprawa pozostanie nierozwiązana, to wiecie do kogo się z tym udać. Dużo tracimy na niefunkcjonalnej kopalni. Niższe poziomy zostały zaplombowane i jak dotąd nikt nie kwapił się, aby zbadać sprawę. Kilku śmiałków, których wysłaliśmy na zwiad, nigdy nie wróciło.
- Ciał, jak rozumiem, też nikt nie znalazł? A może zostawicie tego cyrulika w areszcie do naszego powrotu? - zaproponował Dietrich. - Jeśli ruszymy do kopalni, zabierzemy go ze sobą. przynajmniej byłby z tego zysk dla wszystkich.
- Ślady krwi, dużo śladów krwi - podkreślił krasnolud. - Wystarczająco wiele, aby odstraszyć kolejnych śmiałków. Cyrulik zaś dziś wieczorem zostanie zwolniony z aresztu… Sam nie wiem, czy to dobrze, ale przynajmniej nie będę musiał dłużej na niego patrzeć. Łajdak jeden… - mruknął pod nosem, mimowolnie łapiąc się za nierówno przystrzyżoną brodę.
- Jutro już go nie będzie. - Dietrich pocieszył tamtego. - Spadnie komuś innemu na głowę. A z tą kopalnią to pomyślimy. W końcu od czasu do czasu przyjmujemy różne zlecenia.

A o ewentualnym zleceniu miał zamiar powiedzieć kompanom. Nie sądził, by Karl miał ochotę na spacery po kopalni, ale inni... Kto by nie chciał zarobić nieco złota.

* * *

Celą to z pewnością nie można było nazwać, a areszt, jeśli takim był, to można było nazwać najwyżej domowym. Niziołek zdecydowanie nie powinien narzekać. Wszak mogli go wysłać do kopalni.

- Ciekawie to wygląda. - Trudno było ocenić, czy Dietrich ma na myśli ciasteczka, czy narzędzie, wyglądające jak podręczny zestaw kata. - A pomoc medyka mi się również przyda.

Hans postanowił nie wchodzić wraz z resztą towarzyszy do aresztu. Był ranny ale przeżył dwa dni to przeżyje jeszcze jeden. Rana na głowie już tak nie krwawiła, a zatem goiła się najpewniej.
Zwinął na udzie zawiniątko wypełnione tytoniem i zapalił stojąc przed drzwiami do pomieszczenia, które jak zobaczyć przez otwarte drzwi wypełniały różnego rodzaju butelki. Za nic nie mógł wypatrzeć niziołka, dostrzegł jednak starego krasnoluda stojącego za ladą. Spaliwszy skręta splunął na bruk po czym gdy u aptekarza nie było już tłoku wszedł i zagadał - Dzień dobry szanowny panie, czy aby tytoniu nie można tu dostać? Podróżujemy już jakiś czas i zapas mi się kończy powoli.
Aptekarz spojrzał na niego znad swoich okularów. Nie widział dobrze nawet z ich pomocą, więc zmrużył oczy, wlepiając w niego wzrok przez dłuższą chwilę.
- A dobry - odpowiedział. - Tytoniu nie mam, ale w karczmie ten pijak Dulben sprzedaje - zdawało się, że krasnolud nie zbyt dobrego zdania o karczmarzu.
- Od czasu gdy oberwałem w głowę, ta boli mnie cholernie, czy masz może coś na głowy ból, bo rozwiercania czaszki chyba nie przeżyję! - zapytał - coś oprócz Krasnoludzkiego Ciemnego bo to pewno w karczmie znajdę.
Krasnolud rozpromienił się. Ktoś wreszcie chciał coś kupić od niego! Odwrócił się więc na pięcie i zaczął szperać między półkami w poszukiwaniu odpowiedniego lekarstwa. Po chwili wyciągnął stamtąd zakorkowaną, brązową buteleczkę i położył ją na ladzie przed Hansem.
- Jedno złocisze starczy. Przyjmuję imperialne korony - odpowiedział zadowolony, że wreszcie znalazł klienta.
- To pomoże? - zapytał z czystej ciekawości nie spodziewał się, że krasnolud jest szarlatanem. Wyjął z sakiewki jedną koronę i położył na ladę, - masz może jeszcze coś na kąśliwe uwagi? - zapytał dla żartu mając nadzieję, że stojąca w pokoju obok Lilou usłyszy, krasnolud jednak nie zrozumiał go, ponieważ tylko rozłożył ręce w swej bezradności.
- Ale polecam się na przyszłość! - Rzucił za nim. - Dziękuję - odrzekł Hans, zabrawszy miksturę schował ją. Miał nadzieję, że mu się nie przydada ale zawsze warto być ubezpieczony. Zerknął do pokoju obok, w którym niziołek zaczął leczyć Lelianę i Detricha. Hans miał nadzieję, że elfka też pokaże swoją ranę by cyrulik się nią zajął. Mówiąc o wkładaniu narzędzi do wrzątku brzmiał coraz bardziej wiarygodnie, choć to do końca nie przekonywało Hansa