Gustaw przysiadł na małym głaziku. Był zmęczony. Jakoś dzisiejszego dnia nie miał ochoty dalej wędrować i dobrze się złożyło, że i tak była pora postoju.
- Galebie. Dobrze prawisz i weź kogoś i działajcie.- Zgodził się z khazadem po czym zwrócił się do Olega, który już rozmawiał z kowalem.
- Zanim zaczniesz chlać czy palić idź i zrób jak prawisz. Tylko jak coś będzie nie tak to przyłaź tu a nie czaj się bez wieści dla nas.- Dorzucił rozkaz.
- Galebie czy z Detlefem zabezpieczycie ekwipunek i pomożecie w organizacji bezpieczeństwa obozu?- Wskazał na skrzynie na koniach.
- Diuk z Leo zajmijcie się wartami a Loftus niech sprawdzi czy nie grozi nam jakieś inne zagrożenie.- Sierżant wydał szereg poleceń Ostatnim i sam zajął się przygotowaniem obozowiska.
- Bert. Rozejrzysz się po okolicy czy nie ma ukrytych niespodzianek i zobaczy czy chrust znajdziesz. Weź Waltera do pomocy.- Wydał ostatni rozkaz i podszedł do klatek z gołębiami. Wyjął trochę ziarna i nakarmił je i napoił.
Następnie zaczął z reszta przygotowywać obozowisko.

Gdy usiedli przy posiłku Gustaw zaczął.
- Proponuję zostawić nieudolne ślady na wschód a sami przy rzece z zatartymi śladami. Do tego zadania Olega z Loftusem bym wyznaczył a Galeb z Bertem by zacierali nasze ślady.- Zaproponował i ugryzł kawałek chleba.

Akolitka z zainteresowaniem oglądnęła szpilkę, którą natychmiast wpieła w szatę. Nie wiedziała dlaczego się modliła. Zapewne z tego samego powodu, z jakiego ludzie klękają przed Bogami w obliczu wielkich tragedii i przerażających wieści. Nie ma wtedy dla nich znaczenia do kogo się modlą i co dostaną. Ludzki odruch, nagrodzony łaską jak jej się wydawało.

Jak tylko przyzwyczaiła się do nowych warunków zaczęła dostrzegać, że o ile jej wiara i wiedza się rozwijają to jej droga zatoczyła koło. Była już tutaj. Estalijski mędrzec Heraklites mówił, że nie da się wejść dwa razy do tej samej rzeki. Leonor nie zwykła się sprzeczać z mędrcami, jeśli byli z Estalii, ale na własne oczy mogła stwierdzić, że czterokrotne wejście do różnych rzek może zaprowadzić cię na te same wzgórza. Było tego trochę za dużo i najpierw poczęstowała Gustawa pytaniem: “Dokąd właściwie my idziemy?”, a potem z właściwym sobie uporem maniaka domagała się pokazania mapy, albo chociaż narysowania wszystkiego na kawałku czystej ziemi.

Na koniec załamała ręce i uznała, że modlenie się za źle pogrzebanych zmarłych jest dobrym pomysłem, ale jeszcze lepszym byłoby modlenie się za nich samych. Tutaj Najwspanialsza mogłaby mieć wielkie pole do popisu. Planu nie mieli wszak żadnego, albo mieli ich tuzin.

Naburmuszona podążyła za resztą, a potem gdy tylko miała wolną chwilę przeszukała okolicę i rozłożyła na noc wnyki. Na koniec w najciemniejszym kącie obozowiska rozłożyła niewielki namiot i owinąwszy się ciepłym kocem ustaliła z Diukiem plan wart. Odbębniwszy swoją, nieustannie w złym humorze zasnęła.

Dzień Pracy (Wallentag), 18 Nachgeheima 2522, przed świtem
Wzgórza nad Soll

Oleg zamienił się z Galebem i wrócił się po śladach by zatrzeć choć ich ostatni odcinek i znaleźć wodę i coś na ziołową herbatkę. To ostatnie nie sprawiło mu żadnego problemu - doliną między wzgórzami płynął strumień, a przy nim znalazł pewne zioło. Co prawda zapomniał nazwy, ale herbatka z niego była całkiem smaczna oraz, jak mu się wydawało, miała łagodnie pobudzające działanie.
Niestety, ślady zostawione przez dziewięciu ludzi i pięć zwierząt jucznych były zbyt głębokie by zdołał je zatrzeć na odcinku dłuższym niż kilkadziesiąt metrów przed zapadnięciem zmroku. Ot, akurat na tyle by zakryć te, które zrobili miedzy miejscem zatrzymania się, a miejscem na obóz znalezionym przez Galeba, który zajrzał w kierunku wskazanym przez Berta.

Galeb bowiem w tym czasie zorganizował miejsce na obóz. Kotlinka usadowiona była na południowym zboczu, a dostępu do niej broniły niemal pionowe skalne ściany. Jak stwierdził Bert, było to miejsce idealne do obrony, ale praktycznie uniemożliwiało ucieczkę. Może Walter dałby radę wspiąć się na górę w razie potrzeby. Ale inni potrzebowaliby liny, a i tak musieliby porzucić zwierzęta i część ekwipunku.

Prymitywny piecyk udał się znakomicie. Dając mało dymu pozwalał na zagotowanie wody... i niewiele więcej, jako że i tak mieli przy sobie tylko wojskowe suchary i peklowane ryby. Póki co, jedzenie takich rzeczy nie miało negatywnych objawów, ale delikatne podniebienia (i żołądki) Leonory i Gustawa pewnie za jakiś czas się zbuntują.

Sierżant wydał rozkazy, nakarmił gołębie i pomógł przy organizowaniu obozu. Nadal trzeba było rozłożyć namioty, potykacz i ustalić warty, ale z pewnością zdążą z wszystkim przed zmrokiem.

Leonora rozłożyła wnyki niedaleko obozowiska i owinąwszy się kocem, zasnęła. Obudziła się przed świtem ze złym przeczuciem.

Bert z Walterem wybrali się po chrust w pobliże zauważonego przez niziołka kamiennego kręgu. Choć nadgryzione zębem czasu kamienie były poprzechylane i gdzieniegdzie pokryte porostami, nadal dawało się zauważyć na nich jakieś, nieznane im, symbole. Walter jako bard znał opowieści o druidach, którzy budowali takie rzeczy jako miejsca krwawych rytuałów, słyszał też kiedyś, że czasem służyły też do mierzenia czasu lub obserwacji astronomicznych. Zapadający zmrok zmusił ich do powrotu.

Detlef rozładował juczne zwierzęta pozwalając im w końcu wypocząć, przygotował się na ewentualne niespodzianki trzymając pod ręką granaty gwarantujące że każdy kto obudzi go w nieprzyjemny sposób znajdzie się sam w nieprzyjemnym położeniu i choć wkurwiony, usnął niczym dziecko.

Loftus połapał się, że Oleg gada bzdury, ale nie odezwał się, pozwalając temu ostatniemu połazić po nocy w poszukiwaniu różnych ciekawych roślin. Niestety, nieobdarzony przez naturę widzeniem w ciemności zwiadowca musiał posiłkować się pochodnią, ciemną nocą dającą widoczny znak obecności z wieluset metrów. Obdarzony zmysłem wyczucia kierunku nawet nocą bez problemu potrafił wrócić do obozowiska, co prawda nic nie robiąc z tropem, ale znajdując roślinę, której liście po wysuszeniu można ewentualnie palić w fajce, wzmacniając aromat pozostałych składników których dzięki temu można było użyć mniej.

I rzeczywiście z wszystkim zdążyli - Diuk z Leo ustalił plan wart i razem z Bertem od razu zaczęli swoją, patrolując okolicę.
Minęła spokojnie, chyba żeby liczyć powrót walącego w menażkę Olega, który pobudził wszystkich niedługo po tym jak zasnęli. Podobnie minęły warty druga i trzecia. Z tą różnicą, że Oleg już nie hałasował tylko spał, jak inni.
Dopiero niedługo przed samym świtem Loftus zauważył zbliżającą się grupę istot. W jasnej, letniej nocy było widać tylko ich zarysy, ale nawet po sposobie poruszania łatwo było je zidentyfikować. Zombie. Przynajmniej setka. Magiczne sztuczki czarodzieja nie zmyliły wrogów. Wręcz przeciwnie. Wyglądało to tak, jak gdyby zombie dokładnie wiedzieli gdzie jest obóz.
Ale dzięki swojej czujności mag miał dość czasu by obudzić wszystkich i przygotować się na atak.